Μπορεί η χιτλερικού τύπου εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία να βάζει τη σφραγίδα της στις διεθνείς εξελίξεις, ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχαστούν άλλες εξελίξεις στην υφήλιο και ιδίως στην ευρύτερη γειτονιά μας, που συνοδεύονται, μάλιστα, από συντονισμένες επιχειρήσεις «μετάλλαξης» όχι μόνο εθνών, κατά το τσαρικό-μπρεζνιεφικό-πουτινικό πρότυπο (ρωσοποίησης του ουκρανικού έθνους), αλλά και κοινής γνώμης σε άλλες χώρες. Χαρακτηριστικές, ως προς τούτο, είναι οι εξελίξεις αναφορικά με τη στάση της Ισπανίας έναντι της μαροκινής κατοχής της Δυτικής Σαχάρας.
Μονάδα του στρατού της Αραβικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Σαχάρας (φωτό: Mohamed Messara/EPA)
Άλλωστε, ο αγώνας του λαού της Δυτικής Σαχάρας δεν είναι κάτι που οι ιμπεριαλιστές παραβλέπουν, αφού αποτελεί εμπόδιο σε αυτούς, όπως θα δούμε. Συγκεκριμένα, στα πλαίσια της ανάσχεσης της στρατηγικής εξασθένισης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, περιλαμβάνεται η εκπόνηση πολιτικών από το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό όχι μόνο έναντι της Κίνας ή της Ρωσίας (υφεσιακών ή ψυχροπολεμικών), αλλά και έναντι του απογαλακτισμού διαφόρων δυνάμεων, δευτερευουσών ιμπεριαλιστικών (π.χ. ευρωπαϊκών), αλλά και άλλων (τύπου Ιράν, Αλγερίας κλπ.) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνδυνο για τα συμφέροντα τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας (ανάλογα την πτέρυγα της αστικής τάξης τους που παίρνει κεφάλι, με την πιο «απογαλακτιζόμενη» να είναι όχι βέβαια απόλυτα ανεξάρτητη, αλλά, αντίθετα, να διέπεται από ταλαντεύσεις και υπαναχωρήσεις από τα σκιρτήματά της).
Από αυτή την άποψη, το κλικαδόρικο μοναρχικό καθεστώς του Μαρόκου αποτελεί χρήσιμο πιόνι για τους σχεδιασμούς ευθέως των ΗΠΑ (και εμμέσως, όπως πάντα, της Ρωσίας). Και αυτό το κάνει παίζοντας το ρόλο του ταραξία, που δεν περιορίζεται στη ΒΔ Αφρική, αλλά σε όλη την Αφρική, καθώς και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Πρώτα από όλα, ήδη από την περίοδο της νίκης της Αλγερίας επί των Γάλλων ιμπεριαλιστών, προχώρησε σε πόλεμο με την τελευταία (το Σεπτέμβρη του 1963), ώστε εξαρχής να μην αφήσει σε ησυχία τη μεγάλη αυτή χώρα να ανοικοδομηθεί και να εξάγει, αφού θα έχει αναπτύξει την (χαμηλή) εξορυκτική της ικανότητα και τα διυλιστήριά της, τους άφθονους ενεργειακούς πόρους της (4.504 δις κ.μ.αέριο, 20.000 δις σχιστολιθικό, 12,2 δις πετρέλαιο) στην Ευρώπη (που ετησίως ζητά 400 δις κ.μ.αέριο και πέρσι εισήγαγε 155 από τη Ρωσία), κάτι που θα μπορούσε να συνεχιστεί και πολλές δεκαετίες μετά, με την μετάβαση σε πιο «πράσινη» ενέργεια. Στον ταραξία γείτονα, λοιπόν, πρέπει να αποδοθούν οι ελάχιστες επενδύσεις στον τομέα με εγχώριους πόρους (κι όχι λόγω της διασπάθισης αυτών εξαιτίας της διαφθοράς ή λόγω των αναγκαίων προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής στην οποία αυτοί κατευθύνθηκαν) ή, έστω, με ξένους (οι οποίοι χρειάζονται ησυχία και απρόσκοπτη εξασφάλιση της παροχής ενέργειας στους ευρωπαίους πελάτες), κι όχι μόνο λόγω των σχετικά χαμηλών τιμών στην ενέργεια την περασμένη δεκαετία. Ο ρόλος του Μαρόκου ως αντιευρωπαίου φασαριόζου είναι ακόμα πιο σημαντικός για τις ΗΠΑ (αλλά και για τη Ρωσία, γιατί θα μείωνε τη σημασία της τελευταίας για την Ευρώπη μια αξιόλογη παραγωγική ικανότητα της Αλγερίας), με δεδομένη την αύξηση των τιμών ενέργειας (που καθιστούν πιο ανταγωνιστικό το αμερικανικό σχιστολιθικό) και την αύξηση της σημασίας του αλγερινού αερίου για την ΕΕ (3ος σημαντικότερος εισαγωγέας – 55 δις κ.μ. Το 2021 από 38 το 2020, με τους δύο ενεργούς υποθαλάσσιους αγωγούς, τον Transmed προς Ιταλία, μέσω Τυνησίας και τον MedGaz προς Ισπανία – να φτάνουν τα 42 δις κ.μ., δηλαδή, να υπάρχει μικρή ανάγκη σε υγροποίηση και αντίστοιχες υποδομές).
Με την κατάληψη της Δυτικής Σαχάρας, και τη συνεπαγόμενη αντίσταση του λαού της, το μαροκινό καθεστώς, επίσης, δεν παρεμβάλλει απλώς εμπόδιο, στην παρουσία του αλγερινού (και όχι μόνο) εμπορίου στον Ατλαντικό, αλλά μια εστία αναταραχής, που μόνο απρόσκοπτο δεν εγγυάται το θαλάσσιο εμπόριο σε όλη τη βορειοδυτική ακτή της Αφρικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη ιδίως των αφρικανικών χωρών.
Ακόμα χειρότερα, η αναταραχή που προκαλεί στην περιοχή το μαροκινό καθεστώς, δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο για την παρεμπόδιση υλοποίησης του σχεδίου για εξαγωγή ενέργειας της πολύπαθης από την τρομοκρατία Νιγηρίας στην Ευρώπη από αγωγό 4.128 χλμ. μέσω Αλγερίας-Νίγηρα, για τον οποίο έχει υπογραφεί σχετική συμφωνία. Για την ακρίβεια, το Μαρόκο προσφέρει εναλλακτική διαδρομή: το αέριο της Νιγηρίας να πάει μέσω αυτού (ως προέκταση του αγωγού Νιγηρίας-Γκάνας και παράλληλα με την ακτογραμμή του Ατλαντικού – και της Δ. Σαχάρας). Επιδιώκει, δηλαδή, να εκβιάζει δηλαδή το Μαρόκο και με άλλα μέσα την Ευρώπη, όπως κάνει ήδη (θα το δούμε παρακάτω). Αξιοσημείωτο είναι ότι η Ρωσία έχει επιδείξει ενδιαφέρον να χρηματοδοτήσει τον αγωγό ώστε να μεταφέρεται μέσω Μαρόκου και μιας ακόμα μεγαλύτερης διαδρομής (5.660 χλμ.) η ανταγωνιστική προς αυτήν νιγηριανή ενέργεια, μιας και, μέσω περιοχής Σάχελ, υπάρχει… «τρομοκρατία» και, όλως τυχαίως, και ενώ η σχετική συμφωνία είχε ήδη υπογραφεί από το 2016, ρωσικά στρατεύματα και γενικά αυξανόμενη ρωσική παρουσία, ιδίως «αμυντική» (ακόμα και στη Νιγηρία). Βλέπουμε, λοιπόν, πώς η Ρωσία, όπως πάντα μέσω τρίτων, πατά πόδι στις περιοχές όπου θα μπορούσε να περνά η ανταγωνιστική προς αυτήν ενέργεια, μέσω αυτών των πρότζεκτ που «τρέχουν» όσο ποτέ αυτή την περίοδο, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο. Με την αναταραχή, μάλιστα, που έχει προκληθεί μεταξύ Μαρόκου-Αλγερίας, η Ρωσία βγαίνει περαιτέρω κερδισμένη, συν τοις άλλοις, γιατί ο 3ος αγωγός που συνδέει την Αλγερία με την Ευρώπη (μέσω Μαρόκου), ο Αγωγός Αερίου Μάγρεμπ-Ευρώπης (GME), παραμένει κλειστός.
Οι δύο ανταγωνιστικοί αγωγοί μεταφοράς του νιγηριανού αερίου όπως προβλέπονται, μέσω Δ. Σαχάρας (που εσφαλμένα στο χάρτη εμφανίζεται ως μαροκινό έδαφος – το νότιο μισό του) και μέσω Αλγερίας. Πηγή: Northafrica Post.
Όμως, το μαροκινό καθεστώς δεν μένει μόνο εκεί. Αντίθετα, αξιοποιώντας τη σπουδή Τραμπ, εντάχθηκε ανοιχτά στο στρατόπεδο των αραβικών καθεστώτων που, ξεπουλώντας το αραβικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με την αναγνώριση της σιωνιστικής οντότητας στην καρδιά ακριβώς του αραβικού κόσμου, τον οποίο αυτή διχοτομεί και γεωγραφικά, μειώνει τις πιθανότητες ειρήνευσης στην τόσο κρίσιμη και για την ενεργειακή ασφάλεια (ακόμα) και για το διεθνές εμπόριο περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Ενισχυμένο από την αναγνώριση μαροκινής κυριαρχίας στα εδάφη της Αραβικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Σαχάρας από τον Τραμπ, το κακομαθημένο παιδί των δυτικών ιμπεριαλιστών, η «Πολωνία της Αφρικής», αυτό το μίγμα Τουρκίας-Ισραήλ, που το κλικαδόρικο μοναρχικό καθεστώς του Μαρόκου αποτελεί, έδειξε τα δόντια του ακόμα και στην Ισπανία. Ως άλλος Ερντογάν, εργαλειοποίησε το προσφυγικό. Το ισπανικό κράτος, με επικεφαλής την κεντρο-«αριστερή» κυβέρνηση, τελικά, υποχώρησε και το Μάρτη εξέφρασε τη στήριξή του όχι στην αυτοδιάθεση του λαού της Σαχάρας, αλλά σε ένα σχέδιο του βασιλιά του Μαρόκου για περιορισμένη «αυτονομία» της. Όπως, δηλαδή, και στην Ελλάδα, όπου μια «αριστερή» κυβέρνηση χρησιμοποιήθηκε για να καλλιεργήσει δεσμούς με το σιωνιστικό αποικιακό πρότζεκτ, έτσι και στην Ισπανία, χρησιμοποιήθηκε μια «προοδευτική» κυβέρνηση για να κάμψει τις παραδοσιακά φιλικές προς το κίνημα της Δυτικής Σαχάρας διαθέσεις του ισπανικού λαού. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές δεν περιορίζονται μόνο στην ισπανική κεντροαριστερά, αλλά και στο Λαϊκό Κόμμα, αν μη τι άλλο για πραγματιστικούς λόγους. Χαρακτηριστική, ως προς αυτό, είναι η δήλωση του προέδρου του Λαϊκού Κόμματος Αλμπέρτο Νούνιεθ ότι «το αποτέλεσμα (μιας συμφωνίας με το Μαρόκο, για την οποία ο Σάντσεθ δήλωσε ότι θα έφερνε τα «καλύτερα αποτελέσματα», και της οποίας το περιεχόμενο αγνοείται) ήταν η μεγαλύτερη διπλωματική κρίση με μια από τις πιο στρατηγικές χώρες για την Ισπανία, που είναι η Αλγερία». Κι αυτό γιατί η Αλγερία ακύρωσε το σύμφωνο φιλίας και διέκοψε τις εμπορικές σχέσεις με την Ισπανία, εξαιρουμένων, επί του παρόντος, των παραδόσεων αερίου. Ακόμα και οι Θιουδαδάνος, μετά από αυτή την κίνηση Σάντσεθ, τον αποκάλεσαν «δημόσιο κίνδυνο». Η Αλγερία δήλωσε ήδη από το Μάρτη ότι ίσως αυξήσει τις τιμές πώλησης του αερίου στην Ισπανία και μόνο. Να, λοιπόν, που ο ισπανικός λαός στην κυριολεξία πληρώνει την υποταγή των «προοδευτικών» στους μεγάλους ιμπεριαλιστές.
Φυσικά, «έτοιμη» ήταν και η δικαιολογία από άποψη Ισπανών, ότι η Αλγερία είναι «όλο και πιο πολύ ευθυγραμμιζόμενη με τη Ρωσία». Δηλαδή, περιγράφουν το σύμπτωμα ως αιτία, σπρώχνοντας την Αλγερία – όπως κάνουν και με το Ιράν, λόγω της αναξιοπιστίας τους – ακόμα περισσότερο στα δίχτυα της Ρωσίας (καλός πελάτης της από τη δεκαετία του ’60), ενώ ταυτόχρονα πυροβολούν τα πόδια τους (της Ισπανίας και της Ευρώπης και, πρωτίστως, των λαών).
Από αυτή την άποψη, για την αποδέσμευση των λαών από τις ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες, η στήριξη στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Δυτικής Σαχάρας, όπως και σε αυτό της Παλαιστίνης, καθίσταται ολοένα και πιο επιτακτική: ειδικά στην Ελλάδα, όπου «γιορτάζουμε» την 100ή επέτειο από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και αποδείχτηκε η καταστροφικότητα «αξιωμάτων» όπως «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» (Ισραήλ) ή «ο εχθρός του φίλου μου είναι εχθρός μου» (βλ. Ιράν) ή «ο εχθρός του φίλου του εχθρού μου είναι φίλος μου» (βλ.Ινδία), που το μόνο που κάνουν είναι να απομονώνουν τον ελληνικό λαό από όλους τους άλλους λαούς της περιοχής (τους μόνους μόνιμους κατοίκους της περιοχής – σε αντίθεση με τα καθεστώτα και τα αποικιοκρατικά πρότζεκτ), να καθιστούν το ελληνικό κράτος ένα θρασύδειλο πιόνι και, όπως πρόσφατα είδαμε και στην περίπτωση του ιρανικού δεξαμενόπλοιου, να στρέφονται ευθέως εναντίον των ίδιων των ελληνικών θέσεων (π.χ. στο ζήτημα της επιστροφής των προσφύγων, της κατοχής, της αυτοδιάθεσης των λαών κλπ). Χρειάζεται, λοιπόν, να αντισταθούμε όσο ποτέ στην «κανονικοποίηση» των διακρατικών σχέσεων με ένα κράτος-ταραξία όπως η σιωνιστική οντότητα, που συντονισμένα επεκτείνονται και στον τομέα του πολιτισμού, ακόμα και του «ανταγωνιστικού κινήματος».
Tagged: σχέσεις Αλγερίας - Ισπανίας, σχέσεις Μαρόκου - Ισπανίας, σχέσεις Ρωσίας - Νίγηρα, σχέσεις Ρωσίας - Νιγηρίας, Λαοκρατική Αραβική Δημοκρατία της Σαχάρας
παρα ποδα 
Σχολιάστε