Βλ. επίσης α’ μέρος και γ’ μέρος
Β’ μέρος
1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ για το ψήφισμα διχοτόμησης & οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης (26/11/1947)
2) «Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία» του Shmuel Mikunis, γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ της Γης του Ισραήλ (15/4/1948)
3) «Αντιθέσεις Αγγλίας-Αμερικής», «Ο δάκτυλος του ιμπεριαλισμού – Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη συνεχίζεται», «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Παλαιστίνη»: Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας, Σχόλιο της εφ.«Βέσνικ» του Ζάγκρεμπ (Τέσσερα μικρά άρθρα από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, Μάης 1948)
4) Πολιτικές θέσεις: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (εφημερίδα Κομινφόρμ, 1/6/1948)
Στο 2ο μέρος του αφιερώματος για τα 65 χρόνια από την ίδρυση του Ισραήλ και τη στάση της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος παρατίθεται πρώτον η τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη ΓΣ του ΟΗΕ που υπερψηφίζει το ψήφισμα διχοτόμησης και οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης. Πολλές παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν διαβάζοντάς την. Πρώτον, είναι σαφής ο χαρακτηρισμός της ΕΣΣΔ από το Γκρομίκο στην αρχή της τοποθέτησης ως «μεγάλης δύναμης», δίχως κανένα προσδιοριστικό για τις (σοσιαλιστικές) αξίες και ιδανικά που πρέσβευε η χώρα του. Έτσι, είναι αναμενόμενο και το ύφος της τοποθέτησης. Δεύτερον, υπερτονίζει ξανά το ρόλο της Αγγλίας στην Παλαιστίνη. Ο Γκρομίκο, όμως, δεν είχε τόσο κοντόθωρη οπτική ώστε να μην μπορεί να δει τον καραδοκούντα ιμπεριαλιστή, τις ΗΠΑ (με τις οποίες οι εντάσεις ήδη είχαν ξεκινήσει για τα καλά, επομένως δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήθελε άλλο ένα μέτωπο και «πούλαγε τρέλα»). Υπερτονίζοντας, επομένως, τις διιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, επιδιώκει να «ρίξει» τη Βρετανία και να συνεννοηθεί με τις ΗΠΑ, ό,τι, δηλαδή, έκανε η ΕΣΣΔ μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 (όπου, προς χάριν αυτής της συνεννόησης, «έριχνε» όχι μόνο άλλους ιμπεριαλιστές, αλλά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα). Τρίτον, «κλείνει το μάτι» στους Άραβες, ότι από δω και στο εξής, θα τη χρειάζονται και ως «μεγάλη δύναμη» θα τους βοηθά.. Ο λόγος του φαντάζει να’ναι κυριολεκτικά γραμμένος το …1956.
Επαναλαμβάνοντας ό,τι γράψαμε στο α’ μέρος του αφιερώματος – σε καμία, ωστόσο, περίπτωση δεν μπορεί κανείς να μιλά για «φιλοεβραϊκή» ή «φιλοσιωνιστική» τοποθέτηση της ΕΣΣΔ στο Παλαιστινιακό το 1947-’48. Δεν μπορούμε να μιλάμε με απολίτικους όρους, όπως θα έκαναν κάποιοι είτε φιλοσιωνιστές που, για να αποπροσανατολίσουν τους κομμουνιστές, θέλουν να οικειοποιηθούν το Στάλιν (ενώ αυτός, ακόμα και το 1952, εξακολουθούσε να ζητά να αναπτυχθεί η αντισιωνιστικού προσανατολισμού Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια εντός ΕΣΣΔ, στο Μπιρομπιτζάν, που δεχόταν και αλλοδαπούς Εβραίους), είτε αντισημίτες, που θέλουν να βγάλουν την ΕΣΣΔ «εβραιοκρατούμενη». Όπως ανέφερε και ο Τσαράπκιν, εκπρόσωπος της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ, στις 13 Οκτώβρη 1947, όπου συζητιόταν το προς ψήφιση πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής του ΟΗΕ για τα ζητήματα της Παλαιστίνης, «Τα νομικά και τα ιστορικά επιχειρήματα πρέπει να παίζουν μόνο δευτερεύοντα ρόλο. Ούτε σκέψη να εμπλακούμε σε μια καθαρά ακαδημαϊκή συζήτηση για το πόσο καιρό βρίσκονταν και κατείχαν την Παλαιστίνη οι Άραβες και πόσο οι Εβραίοι». Και φυσικά, δεν πρόκρινε την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στο εβραϊκό κράτος στην οποία άρχισαν να προβαίνουν οι σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες πριν καν τη δημιουργία του Ισραήλ. Οι οδηγίες προς τη σοβιετική αντιπροσωπεία ήταν: «να μη θορυβηθεί από μια μεγάλη μειονότητα αράβων στο εβραϊκό κράτος, αν αυτή είναι μικρότερη του 50%. Αυτή η κατάσταση δεν θα απειλήσει την ύπαρξη ενός εβραϊκού κράτους, γιατί το εβραϊκό στοιχείο στο κράτος αναπόφευκτα θα αυξηθεί» (Οδηγίες Μολότοφ προς Βισίνσκι, 15/10/1947). Και πράγματι, το σχέδιο διχοτόμησης και οικονομικής ένωσης προέβλεπε εβραϊκό κράτος με 49% αραβική μειονότητα (ντε φάκτο, δηλαδή, αραβοεβραϊκό), κάτι που καθιστούσε και καθιστά το επιχείρημα περί διχοτόμησης λόγω αδυναμίας συνύπαρξης εβραίων και αράβων άνευ ουσίας.
Το δεύτερο κείμενο αφορά ένα άρθρο του (εβραίου) Μικούνις, στελέχους του ΚΚ Παλαιστίνης, τον Απρίλη του 1948, στο περιοδικό της Κομινφόρμ. Αν και είναι πολύ χρήσιμη η ανάλυση της διάταξης των τάξεων σε άραβες και εβραίους, είναι εμφανής η τοποθέτησή του υπέρ της λύσης των δύο κρατών, σε βαθμό διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Αυτές τις σωβινιστικές παρεκκλίσεις του ΚΚΠ η Κομιντέρν, όπως είδαμε, ήδη τις είχε επισημάνει, αλλά, ειδικά όσον αφορά τους εβραίους του ΚΚΠ όχι μόνο δεν εξαλείφτηκαν, αλλά επιδεινώθηκαν το 1948 και έκτοτε.
Τα επόμενα κείμενα είναι τέσσερα μικρά άρθρα από το (μονόφυλλο) Δελτίο Ειδήσεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σε μια προσπάθεια να δούμε τι ακριβώς μάθαινε το ελληνικό προοδευτικό κίνημα για τα γεγονότα της Παλαιστίνης το Μάη του 1948. Από αυτά συνάγεται πως έμφαση δινόταν στις αντιθέσεις ΗΠΑ-Αγγλίας και όχι τόσο στις εσωτερικές αντιθέσεις (ή και πραγματικότητες) στην Παλαιστίνη. Ωστόσο, το τελευταίο άρθρο, που είναι περίληψη άρθρου κροατικής εφημερίδας ευκόλως μπορεί να εξηγηθεί για το φιλοϊσραηλινό της χαρακτήρα, καθώς ο Τίτο ευνόησε το Ισραήλ, ανεξάρτητα από τη στάση της ΕΣΣΔ (άλλωστε, λίγο καιρό μετά υπήρξε καταγγελία της Κομινφόρμ για τη φιλοκαπιταλιστική και φιλοϊμπεριαλιστική του στάση). Το γιατί μπήκε τιτοϊκό άρθρο σε έντυπο του ΔΣΕ αν δεν είναι συμπτωματικό, ευκόλως εξηγείται και αυτό, καθώς λίγο καιρό μετά, εκτεταμένα δίκτυα συνεργαζόμενων με τον Τίτο αποκαλύπτονταν εντός ΚΚΕ.
Το τελευταίο κείμενο είναι ένα ανώνυμο άρθρο από το περιοδικό της Κομινφόρμ. Πάλι έμφαση δίνεται στις αντιθέσεις ΗΠΑ-Αγγλίας (ακόμα και εσωτερικές) και υποβαθμίζονται οι εσωτερικές δυνάμεις της Παλαιστίνης.
Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομίκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ, στη ΓΣ του ΟΗΕ για το ψήφισμα διχοτόμησης & οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης
Νέα Υόρκη, 26/11/1947
Όπως είναι γνωστό, η ΕΣΣΔ δεν έχει άμεσα συμφέροντα, υλικά ή άλλου είδους, στην Παλαιστίνη. Ενδιαφέρεται για το ζήτημα της Παλαιστίνης, ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών και μεγάλη δύναμη που, όπως άλλες μεγάλες δυνάμεις, έχει μια ειδική ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης.
Αυτά τα δεδομένα εκ των πραγμάτων καθορίζουν την οπτική της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ στο παλαιστινιακό ζήτημα. Οι απόψεις της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ έχουμε ήδη διατυπωθεί αναλυτικά στην έκτακτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του Μάη του 1947 και στις τοποθετήσεις της σημερινής συνεδρίασης. Για αυτό, δεν θα επαναλάβω αυτό που έχει ήδη διακηρυχθεί από την αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ για το μέλλον της Παλαιστίνης. Πιστεύω, ωστόσο, πως μπορούν να είναι χρήσιμες κάποιες επιπρόσθετες παρατηρήσεις, κυρίως δεδομένου του γεγονότος πως η Γενική Συνέλευση, σε αυτή τη συνεδρίαση ή σε μια επόμενη συνεδρίαση, θα πρέπει να λάβει μια σημαντική απόφαση, που θα καθορίσει το μέλλον της Παλαιστίνης. Είναι φυσιολογικό κάθε αντιπροσωπεία να θεωρεί καθήκον της όχι μόνο να αναλάβει μια θέση ξεκάθαρη, ψηφίζοντας μια συγκεκριμένη πρόταση, μα και να αιτιολογήσει τη δική του οπτική.
Όταν στην έκτακτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης είχε συζητηθεί το ζήτημα του μέλλοντος της Παλαιστίνης, η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ είχε υποδείξει τις δυο πιο αποδεκτές πιθανές λύσεις. Η πρώτη ήταν η δημιουργία ενός μόνο αραβοεβραϊκού δημοκρατικού κράτους, στο οποίο άραβες και εβραίοι θα απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα. Στην περίπτωση που αυτή η λύση αποδεικνυόταν μη υλοποιήσιμη, σύμφωνα με τις εβραϊκές και αραβικές αντιρρήσεις, ότι η συνύπαρξη στο ίδιο κράτος θα αποδεικνυόταν ανέφικτη, γιατί θα οδηγούσε σε επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των δύο λαών, η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, μέσω της αντιπροσωπείας της στη Συνέλευση του ΟΗΕ, πρότεινε τη δεύτερη λύση, τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο ελεύθερα, ανεξάρτητα και δημοκρατικά κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό.
Όπως γνωρίζετε, στην έκτακτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης ορίστηκε μια Ειδική Επιτροπή για την Παλαιστίνη, η οποία θα ανέλυε προσεκτικά το ζήτημα και θα έβρισκε την πιο αποδεικτή λύση. Στο συμπέρασμα των εργασιών αυτής της Επιτροπής, ήμασταν στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσουμε ότι η σύσταση που έκανε, ή, καλύτερα, η σύσταση που έκανε η πλειοψηφία της Επιτροπής, συνέπιπτε με μία από τις δύο προτάσεις που παρουσίασε η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ κατά την έκτακτη συνεδρίαση. Αναφέρομαι στη λύση της διαίρεσης της Παλαιστίνης σε δύο ανεξάρτητα και δημοκρατικά κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ επομένως δεν μπορούσε παρά να υποστηρίξει πλήρως την εναλλακτική που πρότεινε η Ειδική Επιτροπή. Σήμερα ξέρουμε πως η πρόταση της διαίρεσης όχι μόνο έγινε αποδεκτή από την Ειδική Επιτροπή, η οποία είχε αναλύσει το πρόβλημα του μέλλοντος της Παλαιστίνης, μα είχε αποκτήσει τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της Γενικής Συνέλευσης. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, μετά από μια ευρεία ανάλυση για το πώς θα έπρεπε να επιλυθεί το πρόβλημα του μέλλοντος της Παλαιστίνης, είχε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με αυτό της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αντιπροσωπειών που εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση αποδέχτηκε αυτή τη λύση και όχι κάποια άλλη. Η εξήγησή μου είναι ότι όλες οι άλλες λύσεις του παλαιστινιακού προβλήματος είχαν εκτιμηθεί ως μη υλοποιήσιμες και αναποτελεσματικές. Αναφέρομαι στο σχέδιο δημιουργίας ενός ενιαίου και ανεξάρτητου αραβοεβραϊκού κράτους, που να εγγυάται τα ίδια δικαιώματα σε άραβες και εβραίους. Οι εμπειρίες που συνάχθηκαν από τη μελέτη του παλαιστινιακού ζητήματος και αυτές της Ειδικής Επιτροπής απέδειξαν πως εβραίοι και άραβες δεν είναι σε θέση, ή δεν έχουν πρόθεση, να ζήσουν μαζί στην Παλαιστίνη..Προέκυπτε λοιπόν το λογικό συμπέρασμα πως, αν αυτοί οι δύο λαοί που ζουν στην Παλαιστίνη και επαίρονται και οι δύο για τους βαθείς ιστορικούς δεσμούς με αυτή τη χώρα, δεν ξέρουν να συζούν εντός ενός ενιαίου κράτους, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα παρά αυτή της δημιουργίας δύο κρατών στη θέση του ενός, ενός αραβικού και ενός άλλου, εβραϊκού…Σύμφωνα με την άποψη της δικής μας αντιπροσωπείας, αυτή είναι η μόνη υλοποιήσιμη λύση.
Οι αντιτιθέμενοι στη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο ξεχωριστά, ανεξάρτητα και δημοκρατικά κράτη, συνήθως εφιστούν την προσοχή πως μια τέτοια απόφαση, κατά την άποψή τους, θα δρούσε σε βάρος των αράβων, εναντίον του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης και εναντίον των αραβικών κρατών γενικά. Αυτή η άποψη τονίζεται, για λόγους ευκόλως κατανοητούς, κυρίως από τις αντιπροσωπείες των αραβικών κρατών. Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ θεωρεί, αντιθέτως, πως τέτοια απόφαση ανταποκρίνεται στα θεμελιώδη συμφέροντα των δύο λαών, στα συμφέροντα των αράβων όχι λιγότερο από εκείνα των εβραίων. Οι αντιπρόσωποι των αραβικών κρατών υποστηρίζουν πως η διαίρεση της Παλαιστίνης θα ήταν μια ιστορική αδικία. Αυτός ο τρόπος θεώρησης των πραγμάτων είναι απαράδεκτος, από τη στιγμή που ο εβραϊκός λαός, για μια ιστορική περίοδο συμπαγής, ήταν ευθέως συνδεδεμένος με την Παλαιστίνη. Εξάλλου, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε – και η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ για πρώτη φορά στην Ειδική Συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης είχε επιστήσει την προσοχή σε αυτό το γεγονός- σε ποιες συνθήκες βρισκόταν ο εβραϊκός λαός εξαιτίας του πρόσφατου παγκόσμιου πολέμου. Δεν θα επαναλάβω ό,τι η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ είχε πει σε αυτό το θέμα κατά την έκτακτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην υπενθυμίσω σε όσους με ακούνε ότι οι εβραίοι ως λαός υπέφεραν περισσότερο από κάθε άλλο λαό εξαιτίας του πολέμου που ξεκίνησε η Γερμανία του Χίτλερ. Αυτοί ξέρουν πως καμία άλλη χώρα της δυτικής Ευρώπης δεν πέτυχε πραγματικά να υπερασπίσει τα συμφέροντα του εβραϊκού λαού από την τυραννία και τη βία των ναζιστών.
Σχετικά με την πρόταση διαίρεσης της Παλαιστίνης, οι εκπρόσωποι αρκετών αραβικών κρατών επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ και προσπάθησαν να κακολογήσουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής της. Συγκεκριμένα, ο εκπρόσωπος του Λίβανου άσκησε δύο φορές την ικανότητά του επ’ αυτού. Έχω ήδη δηλώσει ότι οι πρόταση διαίρεσης της Παλαιστίνης σε δύο ξεχωριστά και ανεξάρτητα κράτη και η θέση που έλαβε σχετικά η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν διάκειται εναντίον των Αράβων, και πως μια τέτοια λύση, σύμφωνα με τη βαθιά μας πεποίθηση, συνάδει με τα θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα όχι μόνο των εβραίων αλλά και των Αράβων.
Η κυβέρνηση και οι λαοί της ΕΣΣΔ έτρεφαν και τρέφουν ως και σήμερα αισθήματα συμπάθειας για τις φιλοδοξίες των εθνών της αραβικής Μέσης Ανατολής. Η στάση της ΕΣΣΔ έναντι των προσπαθειών αυτών των λαών να απελευθερωθούν από την αποικιακή εξάρτηση είναι στάση κατανόησης και συμπάθειας. Για αυτό, δεν βάζουμε στο ίδιο κάδρο τα εθνικά συμφέροντα των αράβων με τις αδέξιες τοποθετήσεις μερικών εκπροσώπων των αραβικών κρατών για την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ σχετικά με το μέλλον της Παλαιστίνης. Γνωρίζουμε να κάνουμε διάκριση μεταξύ τέτοιων ισχυρισμών, που γίνονται προφανώς υπό τη συγκυρία παροδικών συναισθηματικών φορτίσεων, και των βαθιών συμφερόντων του αραβικού λαού. Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ είναι πεπεισμένη ότι στο μέλλον οι άραβες και τα αραβικά κράτη σε πολλές ευκαιρίες θα κοιτούν προς τη Μόσχα και θα περιμένουν από την ΕΣΣΔ μια βοήθεια στην πάλη τους για τα νόμιμα δικαιώματά τους και στις προσπάθειες για την εξάλειψη των τελευταίων υπολειμμάτων αποικιακής εξάρτησης.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ θεωρεί πως η απόφαση της διαίρεσης της Παλαιστίνης συνάδει με τις ευγενείς αρχές και σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών, και απαντά στην αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης των λαών. Η πολιτική της ΕΣΣΔ για τα προβλήματα των εθνοτήτων, που ακολουθείται ήδη από την ίδρυσή της, είναι μια πολιτική φιλίας και αυτοδιάθεσης των λαών. Για αυτό, όλες οι εθνότητες που ζουν εντός της ΕΣΣΔ συνιστούν μια ενιαία οικογένεια, που έχει ξεπεράσει τις δυσκολότερες εξετάσεις στα χρόνια του πολέμου εναντίον του ισχυρότερου και πιο επικίνδυνου εχθρού με τον οποίο είχε να κάνει ένας ειρηνόφιλος λαός.
Η επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, βασισμένη στη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο ξεχωριστά κράτη, θα είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας, γιατί λαμβάνει υπόψη τις νόμιμες φιλοδοξίες του εβραϊκού λαού. Όπως γνωρίζετε, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που ανήκουν σε αυτό το λαό, βρίσκονται τώρα χωρίς πατρίδα και χωρίς σπίτι, και έχουν βρει προσωρινό καταφύγιο μόνο σε ειδικά στρατόπεδα σε κάμποσες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Δεν θα μιλήσω για τις συνθήκες στις οποίες ζουν τα άτομα αυτά, γιατί είναι αρκετά γνωστές. Σε αυτό το θέμα έχουν μιλήσει πάρα πολύ οι εκπρόσωποι που ασπάζονται την οπτική της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ επί του θέματος, και οι οποίοι στηρίζουν το σχέδιο διαίρεσης της Παλαιστίνης σε δύο κράτη.
Η Συνέλευση καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για την εύρεση της πιο δίκαιης, της πιο υλοποιήσιμης και πιο αποτελεσματικής λύσης και ταυτόχρονα της πιο ριζικής. Η Συνέλευση βασίζεται στα σίγουρα και αναμφισβήτητα ντε φάκτο δεδομένα, που οδήγησαν στο να τεθεί το ζήτημα της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη. Ποια είναι αυτά τα ντε φάκτο δεδομένα;
1) Το σύστημα της Εντολής αποδείχτηκε ακατάλληλο. Θα ήθελα να πάω παραπέρα. Το σύστημα της Εντολής έχει χρεωκοπήσει. Το ότι το σύστημα της Εντολής χρεωκόπησε, προκύπτει από τις ίδιες τις διακηρύξεις των εκπροσώπων του Ηνωμένου Βασιλείου. Τέτοιες διακηρύξεις υπήρξαν τόσο κατά την έκτακτη συνέλευση όσο και κατά τη σημερινή συνεδρίαση της Συνέλευσης. Ακριβώς επειδή το σύστημα διακυβέρνησης της Παλαιστίνης μέσω εντολών απέτυχε, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ζήτησε βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη. Το Ηνωμένο Βασίλειο ζήτησε από τη Συνέλευση να πάρει αυτή την πιο κατάλληλη απόφαση, και επομένως, να πάρει στα χέρια την επίλυση του προβλήματος του μέλλοντος της Παλαιστίνης. 2) Κατά την παρουσίαση του αιτήματός της στα Ηνωμένα Έθνη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωσε ότι δεν μπορεί να αναλάβει την εφαρμογή όλων των μέτρων που θα είναι αναγκαία κατόπιν μιας πιθανής απόφασης της Γενικής Συνέλευσης. Με αυτό, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αναγνώρισε ότι η Γενική Συνέλευση μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της επίλυσης του προβλήματος του μέλλοντος της Παλαιστίνης βάσει των δικαιωμάτων που της έχουν αποδοθεί από τη Χάρτα του ΟΗΕ. Ωστόσο, η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ θεωρεί απαραίτητο να επιστήσει την προσοχή της Συνέλευσης στο γεγονός ότι ως τώρα η Συνέλευση δεν έχει λάβει τη στήριξη που θα μπορούσε δικαιολογημένα να αναμένει.
Από τη μια, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει ζητήσει βοήθεια από τη Συνέλευση για την επίλυση του προβλήματος του μέλλοντος της Παλαιστίνης. Από την άλλη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, κατά τη συζήτηση του προβλήματος στην έκτακτη συνέλευση και στην τωρινή συνεδρίαση της Συνέλευσης, εξέφρασε αρκετές επιφυλάξεις με τις οποίες θα πρέπει να αναρωτιόμαστε αν το Ηνωμένο Βασίλειο ενδιαφέρεται πραγματικά για μία επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος από την πλευρά των Ηνωμένων Εθνών.
Πράγματι, στην έκτακτη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης, ο εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωσε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο προτίθεται να υλοποιήσει τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, αν και η ευθύνη των διαπραγματεύσεων που θα καθίσταντο απαραίτητες δεν πέφτει μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Με αυτή τη δήλωση, η αντιπροσωπεία του Ηνωμένου Βασιλείου σηματοδοτούσε με τρόπο μη παρερμηνεύσιμο στα άλλα κράτη ότι είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί με τα Ηνωμένα Έθνη για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος.
Από την άλλη πλευρά, ο εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωσε, στην ίδια έκτακτη συνεδρίαση, τη διαθεσιμότητα της κυβέρνησής του για την υλοποίηση των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης, μόνο αν οι εβραίοι και οι άραβες δήλωναν σύμφωνοι με μια πιθανή λύση του προβλήματος. Προκύπτει ξεκάθαρο σε όλους πως αυτές οι δύο δηλώσεις είναι αντικρουόμενες. Ενώ η πρώτη δήλωση δείχνει τη διαθεσιμότητα του Ηνωμένου Βασιλείου σε μια συνεργασία με τα Ηνωμένα Έθνη, η δεύτερη δείχνει ότι η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα μπορούσε να μη λάβει καθόλου υπόψη την απόφαση της Συνέλευσης.
Ανάλογες επιφυλάξεις εκφράστηκαν, κατά την παρούσα συνεδρίαση, από τον εκπρόσωπο του Ηνωμένου Βασιλείου. Ακούσαμε σήμερα τη δήλωση του κυρίου Alexander Cadogan σχετικά. Αυτός επανέλαβε, με μια μορφή ελαφρώς τροποποιημένη, τη θέση σύμφωνα με την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν διατεθειμένο να υλοποιήσει την απόφαση της Συνέλευσης μόνο αν οι άραβες και οι εβραίοι έφταναν σε συμφωνία. Μα όλοι ξέρουμε πως οι άραβες και οι εβραίοι δεν έφτασαν σε συμφωνία. Η συζήτηση αυτού του προβλήματος κατά την παρούσα συνεδρίαση δείχνει το ανέφικτο μιας μεταξύ τους συνεννόησης. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα μιας τέτοιας συνεννόησης μεταξύ αράβων και εβραίων.
Αυτή δεν είναι μόνο άποψη της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ, αλλά όλων των αντιπροσωπειών που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κατά τη διάρκεια αυτής της συνεδρίασης θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση επί του θέματος οριστική.
Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των αντιπροσωπειών που εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση ήθελε να φτάσουμε χωρίς καθυστέρηση σε μια συμφωνία οριστική για το μέλλον της Παλαιστίνης, υπέρ μιας διαίρεσης της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δηλώνει ότι θα αποδεχτεί την απόφαση της Συνέλευσης μόνο αν εβραίοι και άραβες έρθουν σε συμφωνία. Επαναλαμβάνω ότι το να θέτει κανείς έναν τέτοιο όρο ισοδυναμεί με το να θάβει την απόφαση πριν ακόμα η Γενική Συνέλευση τη λάβει. Χρειάζεται να πιστέψουμε λοιπόν πως το Ηνωμένο Βασίλειο παίρνει μια θέση ακριβώς τώρα που είναι ξεκάθαρο σε όλους, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών διάκειται ευνοϊκά σε μια διαίρεση της Παλαιστίνης;
Στην περίπτωση της πρώτης συνεδρίασης που τέθηκε για πρώτη φορά το ζήτημα της Παλαιστίνης, ήταν ακόμα εφικτό να κατανοούμε τις επιφυλάξεις της αντιπροσωπείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Μα σε αυτό το σημείο, αφότου τέθηκαν ξεκάθαρα οι απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών των Ηνωμένων Εθνών, η επιμονή σε τέτοιες επιφυλάξεις ισοδυναμεί με μια δήλωση του Ηνωμένου Βασιλείου ότι δεν αισθάνεται δεσμευμένο σε καμία λύση που η Γενική Συνέλευση θα μπορούσε να πάρει.
Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ δεν μπορεί να επιλύσει αυτή τη θέση. Έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε από το Ηνωμένο Βασίλειο μια συνεργασία επί του θέματος. Έχουμε το δικαίωμα να αναμένουμε ότι, στην περίπτωση που η Συνέλευση υιοθετήσει μια συγκεκριμένη σύσταση, το Ηνωμένο Βασίλειο θα προσανατολιστεί προς αυτή τη σύσταση, ιδιαίτερα επειδή το σημερινό καθεστώς στην Παλαιστίνη είναι απεχθές εξίσου στους άραβες και στους εβραίους. Όλοι αυτοί ξέρουν ποια είναι η στάση έναντι του καθεστώτος αυτού, κυρίως εκ μέρους των εβραίων. Νομίζω πως πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσουμε άλλη μια πτυχή του ζητήματος. Ήδη από τις αρχές της συζήτησης, μια σειρά αντιπροσωπειών, πρακτικά, οι αντιπροσωπείες των αραβικών κρατών, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το ζήτημα ήταν πέραν των αρμοδιοτήτων των Ηνωμένων Εθνών. Δεν ήταν ωστόσο σε θέση να μας παρέχουν, πέρα από ισχυρισμούς και γενικές διακηρύξεις, πειστικά επιχειρήματα, όπως θα μπορούσαμε να αναμένουμε. Η Γενική Συνέλευση, και τα Ηνωμένα Έθνη συνολικά, έχουν όχι μόνο το δικαίωμα να στοχαστούν επί του ζητήματος, αλλά το καθήκον να πάρουν μια αναγκαία απόφαση, δεδομένης της υπάρχουσας κατάστασης στην Παλαιστίνη. Σύμφωνα με την αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ, το σχέδιο που έχει σκιαγραφηθεί από την ad hoc Επιτροπή, σύμφωνα με την οποία ξανατίθεται στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας η πρακτική εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων για την υλοποίησή της, συνάδει πλήρως με το ενδιαφέρον για τη διατήρηση και ενίσχυση της διεθνούς ειρήνης και με το σκοπό της ανάπτυξης της συνεργασίας μεταξύ των κρατών. Ακριβώς για αυτό το λόγο, η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ υποστηρίζει τη σύσταση της διαίρεσης της Παλαιστίνης. Σε αντίθεση με άλλες αντιπροσωπείες, η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ έχει πάρει εξαρχής μια θέση επί του θέματος ξεκάθαρη, διάφανη και μη παρερμηνεύσιμη, και σε αυτή παραμένει σταθερά. Δεν έχει πρόθεση να προβεί σε μανούβρες ή να μανιπουλάρει αποφάσεις, όπως δυστυχώς συμβαίνει στη Συνέλευση, ιδιαίτερα στην ανάλυση του παλαιστινιακού ζητήματος.
***
Τσεχοσλοβακικός εξοπλισμός της Συρίας πριν τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (22/01/1948)
***
Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία
του Shmuel Mikunis,
Περιοδικό «Για διαρκή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία», τ.8 (11), Πέμπτη, 15 Απρίλη 1948
Αφότου ο ΟΗΕ ανακοίνωσε την απόφασή του να ιδρυθούν δύο ανεξάρτητα κράτη στην Παλαιστίνη- ένα εβραϊκό και ένα αραβικό- οι βρετανοί ιμπεριαλιστές απασχολούνται ενεργά στην πρόκληση ταραχών στην Παλαιστίνη και στην ώθηση των αράβων εναντίον των εβραίων, προσπαθώντας έτσι να αποδείξουν την ανάγκη για ένα αποικιακό καθεστώς.
Οι βρετανικές αρχές, πολιτικές και στρατιωτικές, κρατούν πόλεις, χωριά και εθνικές οδούς υπό τη φωτιά. Οι βρετανοί ιμπεριαλιστές στρατολογούν συμμορίες από τους άραβες οπαδούς του εγκληματία πολέμου, του Μουφτή της Ιερουσαλήμ, από τους αλήτες του (σ.μετ: Πολωνού) στρατηγού Άντερς (σ.μετ: εννοεί εβραίους), και από φασίστες που απέδρασαν από άλλες χώρες. Συμμορίες τυχοδιωκτών, στρατολογούμενες με τη βοήθεια των ιθυνόντων αντιδραστικών κύκλων, εκπαιδεύονται στο στρατόπεδο του Κατάνεχ, εφοδιάζονται με όπλα και αποστέλλονται στην Παλαιστίνη.
Η βρετανική αστυνομία και ο στρατός δεν είναι λιγότερο δραστήριοι από όσο οι συμμορίες που σχηματίζονται από αυτούς. Ριζωμένοι στα οχυρωμένα κέντρα τους στην Ιερουσαλήμ, τη Χάιφα και πολλά άλλα μέρη που είναι γνωστά με το όνομα Bevinvilles από τον πληθυσμό, έχουν κηρύξει την επιβολή στρατιωτικού νόμου σε όλη τη χώρα. Νεκροί και τραυματίες, λεηλασίες και καταστροφή περιουσιών- όλα αυτά είναι τώρα καθημερινά συμβάντα στην Παλαιστίνη.
Οικονομικά, η Παλαιστίνη δεινοπαθεί. Εξαιτίας των στρατιωτικών επιχειρήσεων, χιλιάδες εβραϊκές και αραβικές οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους και τα μέσα διαβίωσής τους και έχουν πέσει σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Ο άραβας αγρότης πρακτικά δεν έχει πρόσβαση στην εβραϊκή αγορά και δεν μπορεί να διαθέσει την παραγωγή του. Το ίδιο ισχύει και για τα αγαθά που παράγει ο εβραίος κατασκευαστής για την αραβική αγορά. Οι εργαζόμενοι μένουν στην πείνα ενώ οι έμποροι και οι κερδοσκόποι πλουτίζουν αυξάνοντας τις τιμές. Οι «υπό αναχώρηση» βρετανικές αρχές σαμποτάρουν τη διανομή πρώτων υλών και διατροφικών αποθεμάτων από το εξωτερικό, σταματούν τις παροχές καυσίμων στα εργοστάσια. Αυτή η πολιτική προκαλεί αυξανόμενη ανεργία, μειωμένη παραγωγή και περικοπές στους μισθούς.
Οι ιμπεριαλιστές υποσκάπτουν το διοικητικό μηχανισμό της χώρας. Χιλιάδες υπάλληλοι γραφείων δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά αφού η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί την ασφάλειά τους. Τα ταχυδρομεία, οι τηλεπικοινωνίες και ο τηλέγραφος λειτουργούν σποραδικά.
Τέτοια, σε γενικές γραμμές, είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη που βρίσκεται υπό την κυριαρχία των Εργατικών ηγετών, Άτλη και Μπέβιν.
Η δουλειά που έχουν να κάνουν οι λαοί της Παλαιστίνης είναι αυτή της επίτευξης της εθνικής τους ανεξαρτησίας.
Να γιατί οι μάζες καλωσόρισαν την απόφαση του ΟΗΕ για δημιουργία δύο ανεξαρτήτων κρατών στην Παλαιστίνη, για τον τερματισμό της Εντολής και για την εξασφάλιση της απόσυρσης των βρετανικών στρατευμάτων, αστυνομίας και διοίκησης. Η θέση που πήρε η Σοβιετική Ένωση και οι νέες δημοκρατίες στον ΟΗΕ εμπνέει τους λαούς στην Παλαιστίνη στον αγώνα τους και ενδυνάμωσε την πεποίθησή τους στη νίκη.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε το βρετανικό ιμπεριαλισμό να υποχρεούται να φτάσει σε συμφωνία και να μοιράζεται τη σφαίρα επιρροής του στην Εγγύς Ανατολή με τον πιο επιθετικό και επικίνδυνο ιμπεριαλισμό- τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που φιλοδοξεί να επιτύχει την παγκόσμια κυριαρχία. Ο βαθμός αμερικανικής διείσδυσης μπορεί να συναχθεί από το γεγονός ότι οι αμερικάνοι πλέον ελέγχουν πάνω από το 40% της παραγωγής πετρελαίου στην Εγγύς Ανατολή. Παρεισφρύουν στη βρετανική αγορά, ενεργά παρεμβαίνουν σε όλους τους σχεδιασμούς, είτε αυτός είναι η δημιουργία μιας «μεγάλης Συρίας» υπό την αιγίδα του βασιλιά Αμπντουλάχ είτε αυτός είναι ο σχηματισμός ενός τουρκοαραβικού «ανατολικού μπλοκ». Προσπαθούν σκληρά να αποκτήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Συρία και το Λεβάντε, αεροπορικές βάσεις στο Χομς και στρατηγικές θέσεις στη Χάιφα και την Άκαμπα.
Το ιμπεριαλιστικό και αντιδημοκρατικό στρατόπεδο, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, θεωρούν την Παλαιστίνη ως μια σημαντική βάση από όπου μπορούν να υλοποιήσουν τα αρπακτικά τους πλάνα για έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, τα πλάνα τους για την κατάπνιξη της δημοκρατίας και την καταστολή των λαών που παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο.
Το ανεξάρτητο εβραϊκό και το ανεξάρτητο αραβικό κράτος στην Παλαιστίνη θα αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στο δρόμο του βρετανικού ιμπεριαλισμού, καθ θα ενδυναμώσει την πάλη των λαών στις γειτονικές χώρες για πλήρη ανεξαρτησία. Έτσι εξηγείται η έντονη βρετανική αντίθεση στην απόφαση του ΟΗΕ και η κεκαλυμμένη υποστήριξη της πολιτικής του Μπέβιν από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Στην πολιτική του, ο Αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός βασίζεται στους πιο αντιδραστικούς κύκλους στις αραβικές χώρες, στους φεουδάρχες ηγέτες και τη μεγαλοαστική τάξη που συνδέονται με το ξένο κεφάλαιο και στους αντιδραστικούς ηγέτες των δεξιών συνδικάτων.
Ενώ οι φεουδαρχο-αστικοί κύκλοι του Μουφτή της Ιερουσαλήμ είναι φανατικοί σύμμαχοι των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών στην Παλαιστίνη, η βιομηχανική αστική τάξη έχει μια πιο «πράα» θέση για το πρόβλημα της Παλαιστίνης. Παίρνει τη θέση ότι το τμήμα της Παλαιστίνης που προορίζεται για το αραβικό κράτος θα πρέπει να ενσωματωθεί στην Υπεριορδανία. Αυτή η στάση διάκειται αντίθετα στα συμφέροντα ενός ανεξάρτητου αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη.
Εντός του εβραϊκού πληθυσμού, ο Αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός βασίζεται στη μεγαλοαστική τάξη που συνδέεται με το Αγγλοαμερικάνικο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αυτή η μεγαλοαστική τάξη απαντάται στους ηγετικούς επιχειρηματικούς κύκλους, τις εταιρίες εισαγωγών-εξαγωγών, τους ιδιοκτήτες πορτοκαλεώνων κλπ.
Οι εβραϊκές τρομοκρατικές οργανώσεις, που αποτελούν τον ιδιωτικό στρατό της εβραϊκής αστικής τάξης, είναι μια μεγάλη βοήθεια στον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κατά τους τέσσερις τελευταίους μήνες, όταν κατέστη απαραίτητο να βοηθηθούν οι αραβικές μάζες να αντιπαλέψουν τη ζύμωση και την τρομοκρατία του ιμπεριαλισμού, οι εβραϊκές τρομοκρατικές οργανώσεις «Ιργκούν» και «Στερν» διέπραξαν τερατώδεις προβοκάτσιες εναντίον απολύτως αθώων Αράβων. Πέταξαν βόμβες σε καφέ και εστιατόρια, ανατίναξαν κτίρια στις πόλεις και τα χωριά και σκότωσαν γυναίκες και παιδιά.
Οι εβραϊκές αντιπροσωπίες στην Ιερουσαλήμ και τα παρακλάδια τους σε Ουάσινγκτον και Λονδίνο, που εκπροσωπούν το συνασπισμό των αστικών κομμάτων με το δεξιόστροφο Εργατικό Κόμμα «Μανάι» δεν δείχνουν ούτε ετοιμότητα ούτε αποφασιστικότητα να πολεμήσουν για την υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ στο πνεύμα της πλήρους ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης.
Χρόνια συνεργασίας με τον ιμπεριαλισμό, τα οικονομικά συμφέροντα της αστικής τάξης και οι δεσμοί τους με το ξένο κεφάλαιο υπαγορεύουν σε αυτές τις οργανώσεις την πολιτική του συμβιβασμού και της παράδοσης στον ιμπεριαλισμό. Οι εβραϊκές αντιπροσωπείες έχουν υποβάλει στο Συμβούλιο Ασφαλείας ένα υπόμνημα στο οποίο τονίζουν το ρόλο των αραβικών κυβερνήσεων στα γεγονότα στην Παλαιστίνη, και ταυτόχρονα ξεπλένουν τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Οι αντιπροσωπείες είναι ανεκτικές έναντι της αυθαιρεσίας της βρετανικής αστυνομίας και του στρατού και συμβουλεύουν τη «Χαγκάνα» να μην προβάλει καμία αντίσταση στους βρετανούς όταν οι τελευταίοι κατάσχουν τα όπλα τους και συλλαμβάνουν τα μέλη της.
Η πολιτική της εβραϊκής αντιπροσωπείας έχει προκαλέσει ευρεία αγανάκτηση στους εργάτες και στους κόλπους της «Χαγκάνα».
Το Κομμουνιστικό Κόμμα με συνέπεια προωθεί τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ Αράβων και Παλαιστινίων και ήταν το πρώτο που έθεσε το ζήτημα να τεθεί το Παλαιστινιακό πρόβλημα στον ΟΗΕ.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο Αραβικός Σύνδεσμος Εθνικής Απελευθέρωσης και όλα τα προοδευτικά στοιχεία στην Παλαιστίνη παλεύουν για την πιστή υλοποίηση της απόφασης του ΟΗΕ, την εγκαθίδρυση ανεξάρτητων κρατών, εβραϊκού και αραβικού, σε δημοκρατικές βάσεις και για την οικονομική ενότητα και συνεργασία μεταξύ αυτών των δύο κρατών.
Οι άραβες και εβραίοι εργαζόμενοι, που για χρόνια διεξάγουν κοινούς αγώνες για τα ζωτικά τους συμφέροντα, δεν θα επιτρέψουν στους πράκτορες του ιμπεριαλισμού να διασπάσουν τις τάξεις τους. Παρά την ευρεία σωβινιστική ζύμωση, η ενότητα των αράβων και των εβραίων γίνεται ισχυρότερη στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.
Οι αραβοεβραϊκές σχέσεις πάντοτε έπαιζαν έναν κυρίαρχο ρόλο στην επιτυχή επίλυση των κύριων προβλημάτων της Παλαιστίνης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα παλεύει για τη δημοκρατική ανάπτυξη των αραβικών και εβραϊκών μειονοτήτα στα μελλοντικά ανεξάρτητα κράτη και για την ισότητά τους έναντι του νόμου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα απαιτεί τα εβραϊκά συνδικάτα και η Εβραϊκή Αντιπροσωπεία να κάνουν μια ξεκάθαρη και μη επιδεχόμενη παρερμηνειών δήλωση ότι στο μελλοντικό εβραϊκό κράτος όπου οι άραβες αποτελούν το 40% του πληθυσμού, δεν θα υπάρχει καμία ρατσιστική διάκριση, ότι στους εργαζόμενους θα εγγυάται το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στο κοινοβούλιο, το δικαίωμα στην εργασία, την ανάπαυση και την εκπαίδευση και ότι οι αγρότες θα πάρουν την απαραίτητη γη για την ύπαρξή τους.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει καμπάνια για την ενότητα της εργατικής τάξης και όλων των προοδευτικών δυνάμεων, και για ένα ενωμένο μέτωπο με το «Ανάμικτο Κόμμα» (Γκατεμόρ Γκαζάιρ και Αχντούτ Αβόντα-Ποάλε Ζίον), που συνιστά την προοδευτική πτέρυγα του σιωνιστικού κινήματος στην Παλαιστίνη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στοχεύει στη δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου που θα αγκαλιάζει όλους και θα ενώνει αυτά τα κόμματα, τις οργανώσεις και τις ομάδες στην εργατική τάξη και το λαό που γενικά παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία, για φιλική συνεργασία και για καλές γειτονικές σχέσεις με τους Άραβες, για τη δημοκρατία.
Ένα εθνικό δημοκρατικό μέτωπο θα σπείρει τον αγωνιστικό ενθουσιασμό στις λαϊκές μάζες. Η δημιουργία του είναι ένα επιτακτικό καθήκον που, αν υλοποιηθεί, θα καταστήσει εφικτή την απομόνωση των φασιστικών και φιλοϊμπεριαλιστικών κύκλων και θα διευκολύνει την επίτευξη της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της ειρήνης μεταξύ των λαών.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ-
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Σύμφωνα με υποχρέωση που είχε αναλάβει απέναντι στον ΟΗΕ η Αγγλία, στις 15 του Μάη απέσυρε τα στρατεύματά της από την Παλαιστίνη ου ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ. Το νέο κράτος το αναγνώρισαν αμέσως οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Μόλις όμως αποχώρησαν οι αγγλικές δυνάμεις, αραβικά και αιγυπτιακά στρατεύματα κινήθηκαν κατά της Παλαιστίνης, πέρασαν τα σύνορα και διεξάγουν μάχες ενάντια στα εβραϊκά στρατεύματα με απαίτηση να παραδοθούν. Τα αιγυπτιακά στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη Γάζα 30 χιλιόμ. μέσα στο έδαφος της Παλαιστίνης και διεξάγουν μάζες μέσα στην Ιερουσαλήμ.
Η επίθεση των αραβικών στρατευμάτων- όπως μεταδίδουν ξένες εφημερίδες- οφείλεται στο γεγονός ότι η Αγγλία, με την αποχώρησή της από την Παλαιστίνη, φοβούμενη τη σταθεροποίηση των αμερικανών στο χώρο αυτόν, υποκίνησε τους άραβες σε πόλεμο ενάντια στους εβραίους για να κρατήσει τις θέσεις της και υποχείριους τους άραβες ενάντια στα σχέδια των αμερικάνων.
Πηγή: ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, Δευτέρα, 17 του Μάη 1948
Ο ΔΑΚΤΥΛΟΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ-
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Οι επιχειρήσεις που άρχισαν εδώ και λίγες μέρες τα αραβικά και αιγυπτιακά στρατεύματα ενάντια στο νέο εβραϊκό κράτος της Παλαιστίνης, εισβάλλοντας στο έδαφός της, συνεχίζονται με σφοδρότητα. Πυροβολικό και αεροπορία των αράβων βομβαρδίζουν εβραϊκές πόλεις και προξενούν θύματα στον άμαχο πληθυσμό.
Όσο καταβάλλονται προσπάθειες από τις δημοκρατικές χώρες και μέλη του ΟΗΕ μ’ επικεφαλής τη Σοβ. Ένωση να σταματήσει ο πόλεμος και ν’αρχίσουν διαπραγματεύσεις για εξομάλυνση της κατάστασης στην Παλαιστίνη, τόσο η Αγγλία παρακινεί τους άραβες να εντείνουν τις επιχειρήσεις, θέλοντας οπωσδήποτε να κρατήσει τις θέσεις της στο χώρο αυτό της Μέσης Ανατολής.
Στο μεταξύ ο διεθνής δημοκρατικός και προοδευτικός τύπος ξεσκεπάζει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Αμερικής και της Αγγλίας που για να εκτοπίσει η μια την άλλη απ’ τον παραπάνω χώρο βάζουν τους λαούς και αλληλοσκοτώνονται.
Πηγή: ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, Σάββατο, 22 του Μάη 1948
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ- ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚ ΑΓΓΛΙΑΣ
Μόσχα 22/5. Τηλεγραφήματα από το Λονδίνο αναφέρουν ότι το ΚΚ της Αγγλίας δημοσίευσε δηλώσεις για την κατάσταση στην Παλαιστίνη. Το ΚΚ Αγγλίας τονίζει ότι το γεγονός ότι η συζήτηση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα [που] αποφεύχθηκε στο συνέδριο του Βρετανικού Εργ. Κόμματος είναι ατιμωτική προδοσία.
Το ΚΚ Αγγλίας υπογραμμίζει ότι τις πιο βαρειές ευθύνες για τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη φέρει η αγγλική εργατική κυβέρνηση. Το ΚΚ απαιτεί ν’ αναγνωριστεί το γρηγορότερο το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ, να σταματήσει κάθε προμήθεια όπλων και πυρομαχικών στους άραβες, ν’ αποσυρθούν αμέσως τ’ αραβικά στρατεύματα, να υποστηριχθούν τα μέτρα του Συμβουλίου Ασφαλείας καθώς και η απόφαση του ΟΗΕ για την ίδρυση και αναγνώριση των δύο κυρίαρχων και ανεξάρτητων κρατών (εβραϊκού και αραβικού) στην Παλαιστίνη.
Πηγή: ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, Κυριακή, 23 του Μάη 1948
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Σχετικά με την κατάσταση στην Παλαιστίνη, η εφημερίδα «Βέσνικ» του Ζάγκρεμπ γράφει: «Οι αμερικάνοι τορπίλισαν την απόφαση για διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο ανεξάρτητα κράτη και προτίμησαν την πολιτική της αναστάτωσης. Οι αμερικάνοι απ’ τη μια μεριά πάνε να κερδίσουν την ψήφο των εκατομμυρίων εβραίων που βρίσκονται στην Αμερική- για τις προσεχείς εκλογές, ενώ απ’ την άλλη οι επιχειρηματίες του πετρελαίου πάνε να κερδίσουν την εύνοια των αραβικών παραγόντων.
Το πετρέλαιο της Παλαιστίνης και η ψήφος των εβραίων της Αμερικής για τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές είναι πολύ ακριβότερα απ’ το εβραϊκό και αραβικό αίμα που χύνεται στην Παλαιστίνη. Αυτή είναι η αιτία της μεγάλης ανησυχίας που δείχνουν οι τραπεζίτες και οι μεγιστάνες του δολαρίου για την «ειρήνη» των άγιων τόπων.
Πηγή: ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, Δευτέρα, 31 του Μάη 1948
***
***
Πολιτικές θέσεις
Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη
Περιοδικό «Για διαρκή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία», Πέμπτη 1 Ιούνη 1948
Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μάη, το Εβραϊκό Εθνικό Συμβούλιο, που συνεδρίασε στο Τελ Αβίβ, ανακοίνωσε την ίδρυση του εβραϊκού κράτους του Ισραήλ. Με το που έγινε αυτή η ανακοίνωση τα πέντε ελεγχόμενα από τους βρετανούς αραβικά κράτη: Αίγυπτος, Συρία, Υπεριορδανία, Ιράκ και Λίβανος, ενεργώντας καθ’ υπόδειξη της βρετανικής κυβέρνησης, κήρυξαν τον πόλεμο στο Ισραήλ. Στη 1 π.μ. στις 15 Μάη, όταν τα αιγυπτιακά, συριακά και υπεριορδανικά στρατεύματα ταυτόχρονα εισήλθαν στο Ισραήλ από Νότο, Βορρά και Ανατολή, απέδειξαν έτσι ότι η νέα σφαγή είχε κανονιστεί από πριν βάσει ενός καλά προετοιμασμένου σχεδίου.
Δεν είναι μυστικό ότι αυτό το σχέδιο εκπονήθηκε στη βρετανική μητρόπολη που μόλις είχε «αποσυρθεί» από την Παλαιστίνη μετά από 30 χρόνια ανεξέλεγκτης διοίκησης εκεί. Όλες οι αραβικές δυνάμεις που δρουν εναντίον των Εβραίων είναι εξοπλισμένες με βρετανικά όπλα και καθοδηγούνται από βρετανούς αξιωματικούς που εσπευσμένα είχαν πάρει για τους εαυτούς τους τον τίτλο του «πασά», ή λάμβαναν εντολές από αυτούς τους αξιωματικούς μέσω των αράβων ηγετών τους. Συνεπεία τούτου, η Βρετανία, είναι ένοχη για την ένοπλη επίθεση στο Ισραήλ, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που υποστηρίζει αυτή την κατηγορία ως απολύτως μη αμφισβητήσιμη.
Θα ήταν ωστόσο λάθος να θεωρήσουμε τη Βρετανία ως τη μόνη υπεύθυνη για το νέο πόλεμο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που τώρα προσπαθεί να παίξει το ρόλο του φίλου και του πατρόνα του εβραϊκού κράτους, έχει ασκήσει μια πολιτική στην Παλαιστίνη που, αν μη τι άλλο, επιδείνωσε την κατάσταση στην Εγγύς Ανατολή.
Όπως είναι γνωστό, μετά από μακρά συζήτηση του θέματος, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ συμφώνησε τον περασμένο Νοέμβρη να δημιουργηθούν δύο ανεξάρτητα κράτη στην Παλαιστίνη- ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό κράτος. Αυτή η απόφαση, που είχε σκοπό να βάλει ένα τέλος στο φέουδο, θερμά χαιρετίστηκε από το λαό της Παλαιστίνης όπως και από την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Τότε, λίγες εβδομάδες μετά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ξαφνικά εγκατέλειψε την απόφαση του ΟΗΕ, κάνοντας την Παλαιστίνη να επιτρέψει στην ατμόσφαιρα των απεργιών, των ένοπλων συγκρούσεων, του φόβου και του τρόμου. Με τα μέσα της μηχανικής της πλειοψηφίας στον ΟΗΕ, η αμερικανική κυβέρνηση κατέστησε την απόφαση της Συνέλευσης για την Παλαιστίνη, άκυρη και μη γενόμενη.
Οι προοδευτικές αμερικανικές εφημερίδες ισχυρίστηκαν εκείνο τον καιρό ότι η εγκατάλειψη της διαίρεσης της Παλαιστίνης από την κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε υπαγορευτεί από τα αμερικανικά πετρελαϊκά συμφέροντα, ιδιαίτερα από τη Standard Oil Company της Καλιφόρνιας και της Texas Oil Company, που κατέχουν την Arab-American Oil Company (Aramco), που στενά συνδέεται με τους άραβες φεουδάρχες.
Αυτή η αισχρή και ανεύθυνη συμπεριφορά της αμερικανικής κυβέρνησης προκάλεσε την πικρή αγανάκτηση τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Θορυβημένοι από την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την αμερικανική εξωτερική πολιτική οι Τρούμαν και Μάρσαλ έκαναν άλλη μια τούμπα. Με μια ταχύτητα που εξέπληξε κάθε αντιπρόσωπο στον ΟΗΕ, ο Τρούμαν ανακοίνωσε την αναγνώριση του νέου Εβραϊκού κράτους από τις ΗΠΑ. Ενώ οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας τις συνήθεις μεθόδους τους πίεσης προσπάθησαν να περάσουν την πρότασή τους- οδοστρωτήρα- για κηδεμονία της Παλαιστίνιας ως μιας οντότητας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, πρώτον, αναγνώρισε το γεγονός της διαίρεσης της Παλαιστίνης, και δεύτερον, έδωσε την ευχή της στο νέο Εβραϊκό κράτος.
Ακόμα και εκείνη η πτέρυγα του αμερικανικού Τύπου που κατά κανόνα εγκρίνει κάθε πτυχή της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής της αμερικανικής κυβέρνησης, πρακτικά ομόφωνα καταδικάζει την πολιτική για την Παλαιστίνη που ακολουθούν οι Τρούμαν και Μάρσαλ, χαρακτηρίζοντάς την «μπερδεμένη», «ανεύθυνη» και «επικίνδυνη». Οι εφημερίδες, ωστόσο, είναι προσεκτικές στο να μην αναδείξουν τις αιτίες για αυτές τις χωρίς προηγούμενο διπλωματικές τούμπες. Προφανώς δεν τολμούν να πληροφορήσουν τους αναγνώστες τους ότι η τωρινή κυβέρνηση των ΗΠΑ, που βρίσκεται πλήρως στα χέρια των τραστ και των τραπεζιτών και των επαγγελματιών στρατιωτικών μισθοφόρων, προσπαθούσε να κρατηθεί και στις δύο πλευρές του φράχτη: άγχεται να εξασφαλίσει τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλιακών κοντσέρν, που έχουν μεγάλες επενδύσεις στην Εγγύς Ανατολή και ταυτόχρονα πασχίζουν για τη δημοτικότητά τους στο εσωτερικό ενόψει Προεδρικών εκλογών. Τον περασμένο Νοέμβρη, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εμπόδισε μια απόφαση του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη προς το συμφέρον των πετρελαϊκών μονοπωλίων που ελπίζουν να δρέψουν ένα ετήσιο κέρδος 550 εκατομμυρίων δολαρίων εκεί. Τώρα, εξαρτώμενοι από την αναζήτηση ψήφων στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αναγνώριση του Ισραήλ.
Βλ. επίσης
Γ’ μέρος
Η Σοβιετική Ένωση και η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ του καθηγητή Gabriel Gorodetsky
παρα ποδα 