Είχα πει κάποτε, σε μια συγκέντρωση 7.000 ατόμων το 1962: «Στον αγώνα ανάμεσα στον μαρξισμό-λενινισμό και τον ρεβιζιονισμό, είναι ακόμα αβέβαιο το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα ηττηθεί. Είναι πολύ πιθανό ο ρεβιζιονισμός να θριαμβεύσει και εμείς να ηττηθούμε. Αξιοποιήσαμε την πιθανότητα της ήττας για να σημάνουμε συναγερμό στον κόσμο, και διαπιστώσαμε ότι αυτό συνέβαλε εξαιρετικά στην αύξηση της επαγρύπνησής μας ενάντια στον ρεβιζιονισμό, καθώς και στην πρόληψη και αντιπαράθεση στον ρεβιζιονισμό…» (σ.parapoda: Πρόκειται για τη Συνδιάσκεψη Εργασίας 7.000 στελεχών μεταξύ 11/01-07/02/1962, στην οποία ο Μάο ηττήθηκε και έκτοτε, και μέχρι την Πολιτιστική Επανάσταση, επικράτησαν οι Τενγκ-Λιού Σιάο Σι και οι φιλοκαπιταλιστικές πολιτικές τους). Στην πραγματικότητα, η πάλη ανάμεσα στις δύο τάξεις και τις δύο γραμμές εντός του κομμουνιστικού κόμματος ανέκαθεν υπήρχε. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί, πολλώ δε μάλλον εμείς, καθότι υλιστές. Από την εποχή εκείνης της συγκέντρωσης, η πάλη ανάμεσα στις δύο τάξεις εντός του κόμματός μας έχει εκδηλωθεί με διάφορες μορφές: αυτή της «αριστερής» στην εμφάνιση, αλλά δεξιάς στην ουσία, από τη μια, και της αντίθεσης σε αυτή, από την άλλη, μιας άρνησης της ύπαρξης της ταξικής πάλης, από τη μια, και της έμφασης στην ύπαρξη της ταξικής πάλης, από την άλλη, των συμβιβασμών, από τη μια, και της έντασης των προλεταριακών πολιτικών, από την άλλη, κλπ. Αυτό, βέβαια, έχει επισημανθεί και σε σχετικά κείμενα πριν από εκείνη την περίσταση.
Σήμερα, η στρατιωτική αντιπροσωπεία της Αλβανίας ήρθε εδώ για να κατανοήσει τη Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση στη χώρα. Ας μιλήσω, πρώτα απ’ όλα, για το πώς προσεγγίζουμε αυτό το ζήτημα.
Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση άρχισε με την κριτική του σ. Γιάο Γουέν Γουάν (σ.parapoda: (1931-2005) Κριτικός λογοτεχνίας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΚ από το 1969. Φυλακίστηκε μετά το θάνατο του Μάο ως μέλος της «Συμμορίας των Τεσσάρων») στην Απόλυση του Χάι Τζουί (σ.parapoda: θεατρικό έργο του λογοτέχνη, διευθυντή εργοστασίου και αντιδημάρχου Σανγκάης Ου Χάν, με «σπόντες» ενάντια στην επαναστατική πολιτική) το χειμώνα του 1965. Εκείνη την εποχή, σε διάφορα τμήματα μας και σε κάποιες περιοχές στη χώρα κυριαρχούσε ο ρεβιζιονισμός. Τα πράγματα ήταν τόσο στεγανά που ούτε νερό δεν μπορούσε να μπει μέσα, ούτε καρφίτσες να διεισδύσουν. Έπειτα, πρότεινα στη σ. Τσιανγκ Τσινγκ (σ.parapoda: (1914-1991). Ηθοποιός, σύζυγος του Μάο από το 1938, επικεφαλής του Γραφείου Κινηματογράφου του Κεντρικού Τμήματος Προπαγάνδας της ΚΕ του ΚΚΚ, μέλος της Κεντρικής Ομάδας Πολιτιστικής Επανάστασης της ΚΕ του ΚΚΚ μετά την ανασυγκρότησή της τον Αύγουστο του 1966, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΚ από το 1969. Φυλακίστηκε μετά το θάνατο του Μάο ως μέλος της «Συμμορίας των Τεσσάρων») να οργανώσει τη δημοσίευση άρθρων με κριτική στην Απόλυση του Χάι Τζουί. Όμως αυτό ήταν ανέφικτο να γίνει εδώ, σε αυτή την κόκκινη μητρόπολη, και δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική από το να πάει στη Σανγκάη να το οργανώσει. Τελικά, το άρθρο γράφτηκε. Το διάβασα τρεις φορές και το θεώρησα βασικά εντάξει, επομένως άφησα τη σ. Τσιανγκ Τσινγκ να το φέρει πίσω για δημοσίευση. Πρότεινα να επιτραπεί σε κάποιους από τους ιθύνοντες σ. της ΚΕ να το διαβάσουν, όμως η σ. Τσιανγκ Τσινγκ αντέτεινε: «Το άρθρο μπορεί να δημοσιευτεί ως έχει και δεν νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη να ζητήσουμε από τον σ. (Τσου) Εν Λάι και τον Κανγκ Σενγκ να το διαβάσουν». Αφότου δημοσιεύτηκε το άρθρο του Γιάο Γουέν Γουάν, οι περισσότερες εφημερίδες στη χώρα το δημοσίευσαν, όμως στο Πεκίνο και τη Χουνάν δεν δημοσιεύτηκε. Αργότερα, πρότεινα να εκδοθεί μια μπροσούρα, όμως και σε αυτό επίσης υπήρχε αντίθεση και δεν προχώρησε.
Το άρθρο του Γιάο Γουέν Γουάν ήταν απλώς το έναυσμα για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση. Κατά συνέπεια, στην Κεντρική Επιτροπή, επιθυμούσα ιδιαίτερα να συνταχθεί η εγκύκλιος της 16ης Μάη. Μόλις το έναυσμα ακούστηκε εδώ, επειδή ο εχθρός ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος, γνωρίζαμε ότι θα αναλάμβανε δράση. Ασφαλώς, έπρεπε και εμείς να αναλάβουμε από μόνοι μας δράση. Αυτή η εγκύκλιος αναδείκνυε πολύ συγκεκριμένα το ζήτημα της γραμμής και το ζήτημα των δύο γραμμών. Εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία δεν συμφωνούσε με την άποψή μου και είχα μείνει μόνος για ένα διάστημα. Έλεγαν ότι οι απόψεις μου ήταν ξεπερασμένες. Επομένως, έπρεπε να παρουσιάσω τις απόψεις μου για συζήτηση στην 11η Ολομέλεια της 8ης Κεντρικής Επιτροπής (σ.parapoda: Πεκίνο, 01-12/08/1966). Μετά από κάποια συζήτηση, την ασπάστηκαν λίγο περισσότεροι από τους μισούς συντρόφους. Υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που δεν συμφωνούσαν μαζί μου, μεταξύ άλλων οι Λι Τσινγκ Τσουάν (σ.parapoda: Α’ Γραμματέας του Γραφείου ΝΔ Κίνας της ΚΕ του ΚΚΚ) και Λιού Λαν Τάο (σ.parapoda: Α’ Γραμματέας του Γραφείου ΒΔ Κίνας της ΚΕ του ΚΚΚ). Ο σ. (Τσεν) Πο Τα πήγε και μίλησε μαζί τους. Όμως, αυτοί του είπαν: «Δεν μπορούσα να την ασπαστώ στο Πεκίνο, και αφότου επέστρεψα (σπίτι), πάλι δεν μπορώ να την ασπαστώ». Τελικά, δεν είχα άλλη επιλογή από το να αφήσω την πράξη να αποτελέσει μια περαιτέρω εξέταση!
Μετά την 11η Ολομέλεια της 8ης Κεντρικής Επιτροπής, δόθηκε έμφαση στην κριτική της αστικής αντιδραστικής γραμμής που έλαβε χώρα τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη του 1966. Αυτό οδήγησε σε δημόσια αποκάλυψη των εσωκομματικών αντιθέσεων. Στο σημείο αυτό, όμως, θα ήθελα να αναφέρω άλλο ένα πρόβλημα. Αυτό συνίσταται στο ότι οι πλατιές μάζες των εργατών και οι πλατιές μάζες των εργατών και των αγροτών, καθώς και τα στελέχη του σκληρού πυρήνα του κόμματος και της λίγκας (νεολαίας) είχαν παραπλανηθεί κατά τη διαδικασία κριτικής της αντιδραστικής γραμμής. Αφού πρώτα μελετούσαμε το πρόβλημα, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αναφορικά με τους συντρόφους που είχαν παραπλανηθεί;
Ανέκαθεν πίστευα ότι οι πλατιές μάζες των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών, καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος και της λίγκας είναι καλές, και ότι, όλες τους, έχουν αποτελέσει τις κύριες δυνάμεις σε κάθε φάση της προλεταριακής επανάστασης. Και η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση ασφαλώς δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό.
Καθώς, όμως, οι πλατιές μάζες των εργατών και των αγροτών ασκούν πραγματική εργασία, είναι φυσιολογικό να γνωρίζουν πολύ λίγα για τις συνθήκες που επικρατούν στα ανώτερα κλιμάκια. Επιπλέον, η τεράστια πλειοψηφία των στελεχών του πυρήνα του κόμματος και της λίγκας νεολαίας είναι ολόψυχα αφοσιωμένα στο κόμμα και έχουν απεριόριστη αγάπη για τα στελέχη του κόμματος, ενώ, από την πλευρά τους, οι «ευρισκόμενοι στην εξουσία που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο» έχουν υψώσει την κόκκινη σημαία για να αντιταχθούν στην κόκκινη σημαία. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ήταν τόσο παραπλανημένα που, επί μια σχετικά μακρά χρονική περίοδο, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τις ψευδαισθήσεις τους. Όμως, πίσω από όλο αυτό, υπήρχαν ιστορικοί λόγοι. Στο βαθμό, φυσικά, που οι παραπλανημένοι αναμορφώνονταν, δεν υπήρχε πρόβλημα. Καθώς, μάλιστα, το κίνημα αναπτυσσόταν, αυτοί ξανάγιναν η κύρια δύναμη. Η «Γεναριάτικη Καταιγίδα» (σ.parapoda: Εξέγερση το Γενάρη του 1967 που εκδίωξε τους ρεβιζιονιστές από την εξουσία στη Σανγκάη) ξεκίνησε από τους εργάτες, και αυτό ισχύει και για τη δημοκρατική επανάσταση και τη Μεγάλη Προλεταριακή Επανάσταση. Βέβαια, το Κίνημα της 4ης Μάη (σ.parapoda: Κίνημα το 1919 για εθνική ανεξαρτησία, με αφορμή απόφαση στις Βερσαλλίες για μεταβίβαση των προνομίων στην Κίνα από τη Γερμανία στην Ιαπωνία) ξεκίνησε από διανοούμενους, αποδεικνύοντας έτσι την οξυδέρκεια και τη συνειδητότητά τους. Ωστόσο, θα πρέπει να εξαρτόμαστε από τους ηγέτες του καιρού μας, δηλαδή, τους εργάτες, τους αγρότες και τους στρατιώτες, καθώς αυτοί πρέπει να αποτελούν την κύρια δύναμη για την υλοποίηση βαθιών επαναστάσεων της κλίμακας μιας πραγματικής Εκστρατείας του Βορρά ή μιας Μεγάλης Πορείας. Στην πραγματικότητα, οι εργάτες, οι αγρότες και οι στρατιώτες, είναι μόνο εργάτες και αγρότες, καθώς οι στρατιώτες είναι μόνο εργάτες και αγρότες με στολή στρατιωτική. Παρότι ήταν οι διανοούμενοι και οι πλατιές μάζες των νεολαίων φοιτητών που ξεκίνησαν την κριτική της αστικής αντιδραστικής γραμμής, εναπόκειτο, ωστόσο, στους ηγέτες του καιρού μας, τις πλατιές μάζες των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών να αποτελέσουν την κύρια δύναμη στην διεξαγωγή της επανάστασης μέχρι τέλους, αφ’ ης στιγμής η Γεναριάτικη Καταιγίδα είχε κατακτήσει την εξουσία. Οι διανοούμενοι, ανέκαθεν, γρήγορα άλλαζαν την αντίληψή τους για τα πράγματα. Όμως, λόγω των περιορισμών που τα ένστικτά τους επιφέρουν, και επειδή στερούνται έναν σε βάθος επαναστατικό χαρακτήρα, ενίοτε οπορτουνίζουν.
Από τη σκοπιά των εκπονηθεισών πολιτικών και της στρατηγικής, η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση μπορεί γενικά να χωριστεί σε τέσσερις φάσεις. Η περίοδος από την δημοσίευση του άρθρου του Γιάο Γουέν Γουάν ως την 11η Ολομέλεια της 8ης Κεντρικής Επιτροπής μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη φάση, και επρόκειτο κυρίως μια φάση κινητοποίησης. Η περίοδος από την 11η Ολομέλεια της 8ης Κεντρικής Επιτροπής ως τη «Γεναριάτικη Καταιγίδα» μπορεί να θεωρηθεί η δεύτερη φάση. Η τρίτη φάση αποτελούταν από τη δημοσίευση του άρθρου «Πατριωτισμός ή Εθνική Προδοσία;» (σ.parapoda: Στο θεωρητικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΚ, «Κόκκινη Σημαία», στις 01/04/1967, κριτική που μιλά για ανώτατο αξιωματούχο και υπονοεί τον Λιού Σιάο Σι και το έργο του «Πώς να είσαι καλός κομμουνιστής») του Τσι Πεν Γιού (σ.parapoda: Αρχισυντάκτη της «Κόκκινης Σημαίας») και του άρθρου «Προδοσία της προλεταριακής δικτατορίας βρίσκεται στην καρδιά του βιβλίου για την “αυτομόρφωση”» (σ.parapoda: Στην «Κόκκινη Σημαία» και την «Λαϊκή Ημερησία», καθημερινή εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΚ, στις 08/05/1967 από τις συντακτικές επιτροπές τους). Η περίοδος από κει και έπειτα μπορεί να θεωρηθεί η τέταρτη φάση.
Κατά τη διάρκεια της τρίτης και της τέταρτης φάσης, κυρίαρχο ήταν το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας. Η τέταρτη φάση ασχολήθηκε με την απόσπαση της εξουσίας από τον ρεβιζιονισμό και την αστική τάξη σε ιδεολογικό επίπεδο. Συνεπώς, επρόκειτο για μια κρίσιμη φάση στην αποφασιστική μάχη ανάμεσα στις δύο τάξεις, τους δύο δρόμους και τις δύο γραμμές, και αυτό ήταν το κύριο θέμα του όλου κινήματος.
Μετά τη «Γεναριάτικη Καταιγίδα», η Κεντρική Επιτροπή επανειλημμένα ασχολήθηκε με το ζήτημα για μια μεγάλη συμμαχία, όμως αυτό δεν προχώρησε. Αργότερα, ανακαλύφτηκε ότι αυτή η υποκειμενική επιθυμία δεν συνήδε με τους αντικειμενικούς νόμους της ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Κι αυτό γιατί όλες οι ταξικές και πολιτικές δυνάμεις ήταν επίμονες. Οι αστικές και οι μικροαστικές ιδεολογίες ξεπηδούν όπως τα αχαλίνωτα νερά της πλημμύρας, υπονομεύοντας έτσι τη μεγάλη συμμαχία. Ήταν ανέφικτος ο σχηματισμός μιας μεγάλης συμμαχίας. Κι αν ακόμα σχηματιζόταν, τελικά θα διαλυόταν. Έτσι, η σημερινή στάση της Κεντρικής Επιτροπής συνίσταται απλώς στο να την προωθεί, αλλά όχι να την υλοποιεί. Η μέθοδος του να τραβάμε το βλαστάρι, ώστε να επιταχύνουμε το μεγάλωμά του, είναι ανεπιτυχής. Αυτός ο νόμος της ταξικής πάλης δεν μπορεί να αλλαχτεί από κανενός την υποκειμενική θέληση. Σε αυτό το ζήτημα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορούν να παρατεθούν. Στα εργατικά συνέδρια, τα συνέδρια των Κοκκινοφρουρών, και στα αγροτικό συνέδριο στο δήμο Χ, φαίνεται ότι, εκτός του αγροτικού συνεδρίου, τα εργατικά συνέδρια και αυτά των Κοκκινοφρουρών υπήρξαν πολλές αντιδικίες. Νομίζω, μάλιστα, ότι η επαναστατική επιτροπή του δήμου Χ ίσως χρειαστεί ακόμα και να ανασυγκροτηθεί.
Αρχικά είχα την πρόθεση να εκπαιδεύσω μερικούς διαδόχους από τις τάξεις των διανοουμένων. Όμως αυτό τώρα θα φαινόταν ότι είναι κάτι το μη χρήσιμο. Μου φαίνεται ότι η κοσμοαντίληψη των διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των νέων διανοουμένων που ακόμα λαμβάνουν εκπαίδευση στα σχολεία, και τόσο των εξωκομματικών όσο και των κομματικών, είναι ακόμα βασικά αστική. Κι αυτό γιατί, στα πάνω από 10 χρόνια μετά την απελευθέρωση, οι πολιτιστικοί και εκπαιδευτικοί κύκλοι κυριαρχούνται από το ρεβιζιονισμό και, έτσι, η αστική ιδεολογία έχει διεισδύσει στο αίμα τους. Συνεπώς, οι επαναστάτες διανοούμενοι θα πρέπει προσεκτικά να αναπλάσουν την κοσμοαντίληψή τους κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης φάσης της πάλης ανάμεσα στις δύο τάξεις, τους δύο δρόμους και τις δύο γραμμές. Διαφορετικά, θα στραφούν ενάντια στην επανάσταση.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας κάνω ένα ερώτημα: Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο στόχος της Μεγάλης Προλεταριακής Επανάστασης; (Κάποιος απάντησε αμέσως: «Είναι για να παλέψουμε ενάντια στους εντός του κόμματος ευρισκόμενους στην εξουσία που πήραν τον καπιταλιστικό δρόμο») Το να παλέψουμε ενάντια στους ευρισκόμενους στην εξουσία που πήραν τον καπιταλιστικό δρόμο είναι το κύριο καθήκον, όμως επουδενί δεν είναι ο στόχος. Στόχος είναι η επίλυση του προβλήματος της κοσμοαντίληψης: πρόκειται για το ζήτημα της εξάλειψης των ριζών του ρεβιζιονισμού.
Η Κεντρική Επιτροπή έχει επανειλημμένα τονίσει ότι οι μάζες πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν από μόνες τους και να απελευθερωθούν από μόνες τους. Κι αυτό γιατί η κοσμοαντίληψη δεν μπορεί να τους επιβληθεί. Προκειμένου να μετασχηματιστεί η ιδεολογία, είναι απαραίτητο οι εξωτερικές αιτίες να επενεργούν μέσω των εσωτερικών αιτιών, παρότι οι δεύτερες είναι οι κύριες. Αν η κοσμοαντίληψη δεν μετασχηματιστεί, τότε, πώς, άραγε, θα μπορούσε η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση να αποκαλείται νίκη; Αν η κοσμοαντίληψη δεν μετασχηματιστεί, τότε, αν σε αυτή την Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση υπάρχουν 2.000 ευρισκόμενοι στην εξουσία που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο, τότε στην επόμενη μπορεί να είναι 4.000. Το κόστος αυτής της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης είναι πολύ μεγάλο και, παρότι το ζήτημα της πάλης ανάμεσα στις δύο τάξεις και τους δύο δρόμους δεν μπορεί να επιλυθεί με μία, δύο, τρεις ή τέσσερις Μεγάλες Πολιτιστικές Επαναστάσεις, και πάλι, αυτή η Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση θα εδραιώσει τα πράγματα για μια δεκαετία τουλάχιστον. Κατά τη διάρκεια ενός αιώνα, πιθανώς να εξαπολύσουμε μια τέτοια επανάσταση δύο ή το πολύ τρεις φορές. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να επικεντρωθούμε στην εξάλειψη των ριζών του ρεβιζιονισμού, προκειμένου να ενισχύσουμε την ικανότητά μας να προφυλασσόμαστε έναντι του ρεβιζιονισμού και να του αντιτασσόμαστε οποιαδήποτε στιγμή.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να σας κάνω άλλη μια ερώτηση: Ποιος, θα λέγατε, ότι είναι οι ευρισκόμενοι στην εξουσία που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο; (Καμία απάντηση από το κοινό) Είναι αυτοί που παίρνουν τον δρόμο του καπιταλισμού! Με αυτό εννοώ ότι, κατά τη διάρκεια της δημοκρατικής επανάστασης, αυτοί οι άνθρωποι ενεργά συμμετείχαν στο αντιπάλεμα των τριών βουνών (σ.σ.: του ιμπεριαλισμού, της φεουδαρχίας και του γραφειοκρατικού καπιταλισμού), όμως, αφού απελευθερώθηκε ολόκληρη η χώρα, δεν επιθυμούσαν και πολύ να αντιταχθούν στην αστική τάξη. Παρότι είχαν ενεργά συμμετάσχει και ασπαστεί την ανατροπή των τοπικών δεσποτών και την αναδιανομή της γης, μετά την απελευθέρωση της χώρας, όταν επίκειτο να εφαρμοστεί η συνεταιριστικοποίηση της γεωργίας, δεν επιθυμούσαν και πολύ ούτε αυτό. Αυτός που δεν παίρνει τον σοσιαλιστικό δρόμο και είναι τώρα στην εξουσία, δεν είναι, άραγε, αυτός που έχει πάρει τον δρόμο του καπιταλισμού; Ας πούμε, έστω, ότι είναι «στελέχος-βετεράνος που αντιμετωπίζει νέα προβλήματα»! Ένας βετεράνος που έρχεται αντιμέτωπος με ένα νέο πρόβλημα, θα πάρει το σοσιαλιστικό δρόμο αν έχει προλεταριακή κοσμοαντίληψη, ενώ, αν έχει αστική κοσμοαντίληψη, θα πάρει το δρόμο του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει ότι η αστική τάξη θέλει να μετασχηματίσει τον κόσμο σύμφωνα με την αστική κοσμοαντίληψη, ενώ το προλεταριάτο θέλει να μετασχηματίσει τον κόσμο σύμφωνα με την προλεταριακή κοσμοαντίληψη. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν διαπράξει σφάλματα προσανατολισμού και γραμμής στην Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση και αυτό λέγεται ότι αφορούσε «στελέχη-βετεράνους που αντιμετωπίζουν νέα προβλήματα». Όμως, το γεγονός ότι σφάλατε μας λέει ότι εσείς, στελέχη-βετεράνοι, σημαίνει ότι δεν έχετε σε βάθος αναπλάσει την αστική σας κοσμοαντίληψη. Εφεξής, τα στελέχη-βετεράνοι είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερα νέα προβλήματα. Για να είστε βέβαιοι ότι αποφασιστικά θα πάρετε το δρόμο του σοσιαλισμού, θα πρέπει να περάσετε μια βαθιά προλεταριακή επαναστατικοποίηση ιδεολογικά. Γιατί αλλιώς, να σας ρωτήσω, πώς μπορείτε, στην πράξη, να προχωρήσετε από το σοσιαλισμό προς τον κομμουνισμό; Αυτό το προχώρημα είναι ένα μεγάλο γεγονός για τη χώρα, και ένα μεγάλο γεγονός για τον κόσμο.
Από την άλλη, εγώ λέω ότι το επαναστατικό πνεύμα των επαναστατών μικρών στρατηγών (σ.parapoda: Κοκκινοφρουρών) είναι πολύ ισχυρό, και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικό. Όμως, δεν μπορείτε να ανέβετε τώρα στη σκηνή, γιατί αν το κάνετε τώρα, αύριο θα εκδιωχτείτε από αυτή κλωτσηδόν. Αυτά τα λόγια έχουν βγει από το στόμα του ίδιου του αναπληρωτή πρωθυπουργού, και αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Όσον αφορά τους επαναστάτες μικρούς στρατηγούς, πρόκειται για ζήτημα ανατροφής και κατάρτισής τους. Σε μια εποχή που έχουν διαπράξει κάποια λάθη, η χρήση τέτοιων λέξεων μόνο θα έβλαπτε τα πνεύματά τους. Μερικοί, επίσης, λένε ότι οι εκλογές είναι πολύ καλές και πολύ δημοκρατικές. Κατ’ εμέ, οι εκλογές είναι απλώς μια λέξη φαντεζί και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες πραγματικά γνήσιες εκλογές. Για παράδειγμα, εγώ έχω εκλεγεί από την περιφέρεια Πεκίνου ως εκπρόσωπος στο Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο. Όμως, πόσοι στο Πεκίνο, άραγε, πραγματικά με κατάλαβαν; Πιστεύω, ομοίως, ότι η πρωθυπουργία του Τσου Εν Λάι ήταν ένας διορισμός από την Κεντρική Επιτροπή. Άλλοι, εξάλλου, λένε ότι η Κίνα είναι βαθιά φιλειρηνική. Όμως εγώ δεν μπορώ να δω πόσο βαθιά είναι αυτή η αγάπη. Αντίθετα, νομίζω οι Κινέζοι είναι μαχητικοί.
Αναφορικά με τα στελέχη, πρέπει να εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι 95% ή και παραπάνω είναι καλά ή σχετικά καλά και ότι δεν πρέπει ποτέ να παρεκκλίνουμε από αυτή την ταξική σκοπιά! Σε σχέση με τα ηγετικά στελέχη που είναι επαναστατικά ή θέλουν να είναι επαναστατικά, θα πρέπει να τα προστατεύουμε, ευθέως και με τόλμη, και να τα απελευθερώνουμε από τα σφάλματά τους. Ακόμα κι αν έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο, πρέπει να τους επιτρέπουμε να κάνουν την επανάσταση, αφότου, βεβαίως, έχουν περάσει από μια μακροχρόνια εκπαίδευση και έχουν διορθώσει τα σφάλματά τους. Υπάρχουν, από την άλλη, πραγματικά κακά πρόσωπα, όχι πολλά. Στις μάζες, αποτελούν το πολύ το 5%. Στο κόμμα και τη λίγκα, 1-2%. Και υπάρχουν και μια χούφτα ευρισκόμενοι στην εξουσία που επίμονα παίρνουν τον καπιταλιστικό δρόμο. Παρ’ όλα αυτά, ως τον κύριο στόχο επίθεσης, πρέπει να θεωρούμε αυτή τη χούφτα που έχουν την εξουσία και εντός του κόμματος, λόγω της μεγάλης σε βάθος και σε εμβέλεια επιρροής τους και του δηλητηρίου τους. Συνεπώς, αυτό είναι το κύριο καθήκον αυτής της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης.
Αναφορικά με τα κακά στοιχεία στις μάζες, αποτελούν το πολύ το 5% και είναι διάσπαρτα και χωρίς μεγάλη ισχύ. Αν αυτά τα 35 εκατομμύρια – υπολογίζοντας ότι είναι 5% –, συσπειρώνονταν για να σχηματίσουν έναν στρατό και να μας αντιταχθούν με οργανωμένο τρόπο, αυτό θα αποτελούσε ένα πρόβλημα που θα χρειαζόταν να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά. Όμως, καθώς είναι διάσπαρτα σε διάφορα σημεία και ανίσχυρα, δεν μπορούν να αποτελούν τον κύριο στόχο της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης. Εντούτοις, είναι απαραίτητο να αυξήσουμε την επαγρύπνησή μας και, ιδίως σε αυτή την κρίσιμη φάση της πάλης, να αποτρέψουμε αυτά τα κακά στοιχεία από το να σπείρουν το χάος. Έτσι, για τη συγκρότηση μεγάλης συμμαχίας, θα πρέπει να υπάρχουν δύο δεδομένα: το ένα είναι να εξαλείψουμε την ιδιοτέλεια και να παγιώσουμε την αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον και το άλλο είναι ότι πρέπει να υπάρχει πάλη. Χωρίς πάλη, η μεγάλη συμμαχία δεν θα γίνει πράξη.
Η τέταρτη φάση αυτής της Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης είναι η κρίσιμη φάση της πάλης ανάμεσα στις δύο τάξεις, τους δύο δρόμους και τις δύο γραμμές. Έτσι, για να οργανωθεί η μαζική κριτική, θα χρειαστεί μια σχετικά μεγαλύτερη χρονική περίοδος. Αυτό είναι κάτι που ακόμα συζητείται από την Ομάδα Πολιτιστικής Επανάστασης της Κεντρικής Επιτροπής. Μερικοί πιστεύουν ότι η κατάλληλη στιγμή για αυτό θα ήταν το τέλος αυτής της χρονιάς, ενώ άλλοι ότι θα ήταν ο επόμενος Μάης. Ωστόσο, ο χρόνος πρέπει να συνάδει με τους νόμους της ταξικής πάλης.
Μετάφραση parapoda. Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά, για πρώτη φορά το 1985, στο 1o τεύχος του περιοδικού “A World to Win”, ανεπίσημο όργανο του Επαναστατικού Διεθνιστικού Κινήματος (RIM). Στην Κίνα είχε δημοσιευτεί σε ανεπίσημη έκδοση των Κοκκινοφρουρών επί Πολιτιστικής Επανάστασης.
Tagged: Μάο Τσε Τουνγκ, Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση
παρα ποδα 
Σχολιάστε