Κ.Κ. Παλαιστίνης: Για την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του παλαιστινιακού λαού (10/06/1936)

Η αναταραχή που εγκαινιάζει τον κύκλο της αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης του παλαιστινιακού λαού (1936-1939) αρχίζει το Νοέμβρη του 1935 με τη δολοφονία από τους βρετανούς του Ιζαντίν Αλ Κασάμ, κληρικού με ένοπλο αντιαποικιακό παρελθόν στη Λιβύη, τη Συρία και το Λίβανο, ο οποίος είχε αποκαταστήσει επαφές με κοσμικούς αντιαποικιακούς και το ΚΚΠ. Αυτός ηγούταν αντάρτικου κινήματος φτωχοποιημένης αγροτικής βάσης και μικροαστικής ηγεσίας, με αντιβρετανικό πολιτικό πρόγραμμα. Στο κλίμα συμβάλλει και η 50ήμερη αντιγαλλική Γενική Απεργία στη Συρία το Φλεβάρη-Μάρτη του 1936 που λήγει με γαλλική υπόσχεση για αυτοδιακυβέρνηση, αλλά αναστολή του Συντάγματος και απαγόρευση του αστικού κόμματος “Εθνικό Μέτωπο”. Η αφορμή ήταν η δολοφονία Εβραίου και δύο Αράβων από ληστές. Οι Σιωνιστές θεώρησαν πολιτικό το θάνατο του Εβραίου και άρχισαν αντιαραβικό πογκρόμ. Τον Απρίλη του 1936 ξεκινά 6μηνη Παναραβική Γενική Απεργία. Αρχικά από το αριστερό εθνικιστικό κόμμα “Ανεξαρτησία”, με στόχο τη διακοπή 1) του σιωνιστικού εποικισμού (που στα 16 χρόνια αγγλικής κατοχής έγιναν από 7%, 30%), ενώ το 1935 μπήκαν άλλοι 60.000, 50% παραπάνω από την προηγούμενη χρονιά και 150% από το 1930), 2) της απόδοσης γης στους σιωνιστές και 3) τη δημιουργία εθνικής κυβέρνησης από ένα αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο. Λίγες μέρες μετά, στις 25/4/1936, ιδρύεται η “Αραβική Ανώτατη Επιτροπή” από ανώτερες τάξεις Αράβων που για να μη χάσουν την ηγεσία συμμετέχουν στην απεργία, προσθέτοντας το αίτημα της μη πληρωμής φόρων, ενώ το Μάη, συμμετέχει και ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ στην απεργία. Οι σιωνιστές διοργανώνουν στο Τελ Αβίβ συγκέντρωση με σύνθημα “για κάθε Εβραίο νεκρό, 60 άραβες” (αργότερα, το ρίχνουν “γενναιόδωρα” σε 3). Οι ένοπλες αντιιμπεριαλιστικές ομάδες είναι πλέον πιο οργανωμένες και μαζικές, με ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα.

Οι Άγγλοι προσπαθούν όχι μόνο με βία, αλλά και με οικονομικά μέτρα και παραχωρήσεις στους σιωνιστές να καταστείλουν το κίνημα. Η “”προοδευτική” κατά κάποιους φαντασιόπληκτους σιωνιστική τρομοκρατική ομάδα “Χαγκάνα” προσλαμβάνεται ως βοηθητική μονάδα αποκατάστασης της τάξης. Αυξάνουν το όριο της μετανάστευσης Εβραίων. Ανοίγουν το λιμάνι του Τελ Αβίβ για να ανταγωνιστεί αυτό της διπλανής Γιάφα. Η Χίσταντρουτ (εβραϊκή ΓΣΕΕ, όχι απλώς κίτρινο, αλλά εργοδοτικό σωματείο, πιο αντιαραβικό και από εβραίους εργοδότες που προσλάμβαναν Άραβες και αυτή απειλούσε με απεργία, ώστε να τους διώξει) οργανώνει απεργοσπασία. Εβραίοι όμως εργάτες δίνουν το μισό μισθό στο αραβικό απεργιακό ταμείο. Η Πρωτομαγιά γιορτάζεται με κοινές συγκεντρώσεις, ενώ και άραβες ναυτικοί μεταφέρουν από τη Γιάφα εβραίους άμαχους. Το ΚΚΠ καλεί τους Εβραίους σε αγώνα ενάντια στο σιωνισμό και την “κατάκτηση της εργασίας” (σιωνιστικό σλόγκαν για κορόιδα ασυνείδητους ταξικά εβραίους εργάτες). Τον Οκτώβρη η απεργία σταματά, ενώ τον επόμενο μήνα δημιουργείται η Επιτροπή Πηλ από τους βρετανούς, όπου δημοσιεύει την έκθεσή της τον Ιούλη του 1937, στην οποία προβλέπεται για πρώτη φορά διχοτόμηση της Παλαιστίνης: προβλέπεται Εβραϊκό κράτος βόρεια και βορειοανατολικά (σύνορα με Λίβανο-Συρία), μόνιμη εντολή σε διάδρομο Γιάφα-Ιερουσαλήμ, ανταλλαγή 225.000 Αράβων με 1.250 Εβραίους. Εγκρίνεται από το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο, αλλά όχι από τους Άραβες, την αγγλική Βουλή και την Επιτροπή Εντολών της ΚτΕ. Οι Άγγλοι νιώθουν την πολεμική δραστηριότητα των Ιταλών που έχουν εισβάλλει στην Αβησσυνία το Νοέμβρη του 1935 και έρεισμα στην Υεμένη (που οδήγησε σε πόλεμο με το βρετανόφιλο πια Σαούδ το Μάη του 1934) και θέλουν σταθερότητα στην Αίγυπτο (με την οποία υπογράφουν συνθήκη αποχώρησης σε 20 χρόνια) και την Παλαιστίνη. Στη Γαλλία και την Ισπανία έχουν εκλεγεί προοδευτικές κυβερνήσεις και το μέλλον των αποικιών τους είναι αβέβαιο. Οι σιωνιστές και οι άραβες γαιοκτήμονες θεωρούνται η κοινωνική βάση υποστήριξης της διατήρησης της κατοχής. Παρακάτω η ανακοίνωση του Κ.Κ. Παλαιστίνης για την πρώτη περίοδο της εξέγερσης.

***

Η εξέγερση στην Παλαιστίνη

Ανακοίνωση του Κ.Κ. Παλαιστίνης

Μετά τους μεγάλους αγώνες του αραβικού λαού στη Συρία και την Αίγυπτο, αγώνες που αποτελούν ένα άλμα μπροστά για την υπόθεση της απελευθέρωσης από τον ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή, τα βλέμματα του αραβικού λαού στράφηκαν στην Παλαιστίνη. Το μεγάλο επαναστατικό κίνημα που κυριαρχεί στη χώρα μετά από δύο μήνες έχουν κάνει πολλά για την εκπλήρωση αυτής της ευχής.

Η γενική απεργία από ολόκληρο το λαό, οι δυναμικές διαδηλώσεις, οι ένοπλες συγκρούσεις με την αστυνομία και τα στρατεύματα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, οι ενέργειες σαμποτάζ και τα αντίποινα ενάντια στον προσαρτηστικό σιωνισμό αποδεικνύουν ότι οι αραβικές μάζες δεν έχουν επ’ ουδενί την πρόθεση να υφίστανται αιωνίως τη σκλαβιά και να υφίστανται υπομονετικά αυτό που ο δρ. Βάιζμαν και το Υπουργείο Αποικιών αποφασίζουν από κοινού, όσον αφορά το μέλλον τους. Από τότε που η Αγγλία διαφεντεύει εξαιτίας της Εντολής της, η Παλαιστίνη έχει ζήσει μια σειρά εξεγέρσεων (1921, 1923, 1929, 1933), Ωστόσο, οι σημερινές αναταραχές διακρίνονται σε χαρακτήρα που τους δίνει ένα ειδικό αποτύπωμα.

Είναι εδώ και δύο μήνες που διαρκεί η απεργία του αραβικού λαού. Εδώ και δύο μήνες, ο εργάτης αρνείται το μισθό του, ο φελάχος την πώληση των προϊόντων του, ο έμπορος κρατά κλειστό το μαγαζί του και οι υπάλληλοι, στις πόλεις, εγκαταλείπουν τα γραφεία τους. Κάθε μέρα φέρνει και νέες μάζες με τα στρατεύματα, κάθε μέρα ανατινάσσονται νέες γέφυρες, κόβονται τηλεφωνικές γραμμές, διαλύονται δρόμοι, παρεμποδίζεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Η αναγκαιότητα άμυνας ενάντια σε δύο εχθρούς τόσο ισχυρούς, διεξαγωγής μάχης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, συγκέντρωσε σε ένα ενιαίο μέτωπο πάλης ενάντια στον κοινό εχθρό όλα τα στρώματα του αυτόχθονος πληθυσμού, όλα τα κόμματα, όλες τις θρησκείες. Η εμφάνιση των μουσουλμάνων ηγετών σε μια χριστιανική εκκλησία, η ενότητα της “Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής” έχουν εκμηδενίσει τις ελπίδες των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών βοηθών τους να δουν διασπασμένο το αντίπαλο μέτωπο.

Οι διεκδικήσεις του αραβικού απελευθερωτικού κινήματος είναι οι ακόλουθες: 1. Διακοπή της σιωνιστικής μετανάστευσης. 2. Απαγόρευση πώλησης γης στους σιωνιστές. 3.Ανεξάρτητη εθνική κυβέρνηση.

Από αυτές τις διεκδικήσεις, οι δύο πρώτες στρέφονται ενάντια στον προσαρτηστικό σιωνισμό, ενώ η τελευταία απειλεί απευθείας τον ιμπεριαλισμό.

Αντίθετα από ό,τι στη Συρία και την Αίγυπτο, ένας νέος παράγοντας κάνει τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό στην Παλαιστίνη πιο σύνθετη. Ο σιωνισμός στοχεύει στη μετατροπή σε εβραϊκή αυτής της χώρας που κατοικείται εδώ και 15 αιώνες από τους Άραβες, Αποσκοπεί στη μετατροπή του αραβικού πληθυσμού σε μειοψηφία. Όμως κανένας λαός δεν θα το υφίστατο αυτό χωρίς να αμυνθεί μέχρι τέλους. Για το στερέωμα σε αυτό το στρατηγικό κέντρο, για την υπεράσπιση της θαλάσσιας και εναέριας διαδρομής προς και από τις Ινδίες, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός στράφηκε στο σιωνισμό. Υπό την προστασία των βρετανικών κανονιών, αυτός έχει το δικαίωμα να “αποικιοποιήσει” την Παλαιστίνη, να αντικαταστήσει τον άραβα εργάτη στη δουλειά του, τον φελάχο στο χωράφι του. Του επιτρέπει την “ειρηνική διείσδυση” στη χώρα, υπό τον όρο ότι θα αποτελεί το επίστρωμά του ενάντια στο αραβικό κίνημα για την ανεξαρτησία, για τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ο σιωνισμός δεν αποτελεί λύση, γιατί δεν μπορεί να υλοποιήσει τους στόχους του παρά μόνο ενάντια στη θέληση του αυτόχθονος πληθυσμού, και με τη βοήθεια των ξιφολογχών των βρετανών στρατιωτών. Όπως κάθε στρατός προσάρτησης, φέρεται “ειρηνικά” όσο δεν του αντιπαρατάσσεται καμία αντίσταση. Ο αγώνας ενάντια στο σιωνισμό είναι, για το αραβικό εθνικό κίνημα, ιδιαίτερα επιτακτικός. Η ιμπεριαλιστική-σιωνιστική κατοχή που βρίσκεται σε σταθερή πρόοδο απαιτεί μια γρήγορη και αποτελεσματική αντίσταση, χωρίς την οποία ο αραβικός λαός θα χάσει για πάντα την Παλαιστίνη, από τη σιωνιστική ληστεία. Να γιατί το αραβικό κίνημα υπέρ της ελευθερίας έχει ως πρώτη διεκδίκηση τη διακοπή της εβραϊκής μετανάστευσης: γιατί είναι σιωνιστική. Γιατί με αυτή τη μόνιμη μετανάστευση, ο σιωνισμός αποσκοπεί στο να καταστεί πλειοψηφία στη χώρα και έτσι, να ασκεί, με μεγαλύτερη ένταση, μια διπλή καταπίεση. Και πώς θα μπορούσε άραγε το αραβικό κίνημα ανεξαρτησίας να ενθαρρύνει μια μετανάστευση όταν γνωρίζει ότι αυτή αυξάνει τον αριθμό όσων αντιτίθενται στη δράση για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και ότι, σε συμφωνία με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, παλεύουν για την καταστολή του..

Ενάντια στη σιωνιστική προσάρτηση, ενάντια στον αγγλικό ιμπεριαλισμό παλεύει ο αραβικός λαός με τα μέσα που διαθέτει. Καθώς η απεργία του αραβικού λαού δεν μπορεί να είναι καθολική, όπως στη Συρία, εξαιτίας των σιωνιστών απεργοσπαστών, το αραβικό κίνημα δεν μπορεί να περιορίζεται σε αυτή τη μορφή πάλης. Ενάντια σε ένα στρατό εξοπλισμένο με τα πλέον σύγχρονα όπλα, τανκς και αεροπλάνα, ο αραβικός λαός, όντας φτωχά εξοπλισμένος, δεν μπορεί, στην παρούσα κατάσταση, παρά να διεξάγει αντάρτικο, ακολουθώντας το ένδοξο παράδειγμα των κινέζων επαναστατών. Με την οικονομική καταστροφή των σιωνιστών κατακτητών, με ενέργειες σαμποτάζ και επιθέσεις των παρτιζάνων, το αραβικό κίνημα για την απελευθέρωση επιδιώκει να καταστήσει αδύνατη τη συνέχιση της σιωνιστικής αποικιοποίησης.

Ο αραβικός πληθυσμός απαιτεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του, την παροχή δημοκρατικού Συντάγματος· θέλει να αποφασίζει μόνος του μέχρι σε ποιο σημείο η εβραϊκή μετανάστευση είναι συμβατή με τα δικαιώματα των Αράβων. Απαιτεί η χώρα να παραμείνει αραβική, όσον αφορά το χαρακτήρα της και τον πολιτισμό της, και να επανενωθεί με τη Συρία με την οποία αποτελεί μια φυσική ενότητα και με την οποία ήταν πάντοτε ενωμένη, καθώς και με την υπόλοιπη Αραβία, από την οποία αποσπάστηκε μόνο προς όφελος της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Ο μεγάλος αραβικός λαός αγνοεί το φυλετικό μίσος, την εχθρότητα ενάντια σε άλλους λαούς, όμως παλεύει ενάντια σε όσους, ανεξαρτήτως εθνότητας, του αρνούνται το δικαίωμα ελεύθερης αυτοδιάθεσης, του φράσσουν το δρόμο για την ελευθερία.

Κάτω ο ιμπεριαλισμός! Κάτω ο σιωνισμός!

Για την ελευθερία και για την ανεξαρτησία!

Ο αραβικός λαός πρέπει να έχει το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης!

Τελ Αβίβ, 10 Ιούνη 1936

Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης (Παλαιστινιακό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς)

Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correpondance Internationale, βδομαδιάτικη εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 4 Ιούλη 1936, ν.30, σ.σ.822-823.

Βλ. επίσης:

Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ. Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (31/07/1935-10/08/1935)

Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)

Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ»(Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)

ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή (Οκτώβρης 1948)

Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)

Advertisements

Απάντηση της ΕΣΣΔ στην απαίτηση των τιτοϊκών για διώξεις στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες (31/05/1949)

Στις 23 Μάη το Υπουργείο Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας επέδωσε στη σοβιετική πρεσβεία στο Βελιγράδι μια νότα στην οποία ισχυριζόταν ότι η σοβιετική κυβέρνηση προέβαινε σε “εχθρικές και δυσμενείς πράξεις” έναντι της Γιουγκοσλαβίας που μετέτρεπαν το σοβιετογιουγκοσλαβικό σύμφωνο σε “νεκρό γράμμα πάνω σε χαρτί”. Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση επιδιώκει να τεκμηριώσει αυτούς τους ισχυρισμούς με υπονοούμενα για τη δράση των γιουγκοσλάβων επαναστατών που μετανάστευσαν στην ΕΣΣΔ, μια δράση που χαρακτηρίζεται στη νότα ως εχθρική προς τη Γιουγκοσλαβία.

Η νότα καταλήγει εκφράζοντας μια διαμαρτυρία και απαιτώντας η σοβιετική κυβέρνηση να απαγορεύσει τη δράση της γιουγκοσλαβικής επαναστατικής εμιγκράτσιας στην ΕΣΣΔ και ιδίως να απαγορεύσει την έκδοση του εντύπου των γιουγκοσλάβων εμιγκρέδων στη Μόσχα.

Σε απάντηση στη νότα της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, η πρεσβεία της ΕΣΣΔ στο Βελιγράδι επέδωσε στις 31 Μάη στο Υπουργείο Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας την ακόλουθη νότα του Υπουργείου Εξωτερικών της ΕΣΣΔ:

Σε σχέση με τη νότα του Υπουργείου Εξωτερικών της Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας της 23 Μάη του τρέχοντος έτους, το Υπουργείο Εξωτερικών της ΕΣΣΔ έχει την τιμή να φέρει σε γνώση σας την ακόλουθη απάντηση της σοβιετικής κυβέρνησης.

Η σοβιετική κυβέρνηση απορρίπτει ως ωμή συκοφαντία τον ισχυρισμό του Υπουργείου Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας ότι η σοβιετική κυβέρνηση προβαίνει σε “εχθρικές και δυσμενείς πράξεις” σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας.

Παρόμοιοι συκοφαντικοί ισχυρισμοί έχουν, προφανώς, ως στόχο να οδηγήσουν σε λάθος τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας και να τους αποκρύψουν ότι η πραγματική αιτία της επιδείνωσης των σχέσεων ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη Γιουγκοσλαβία είναι η εχθρική πολιτική της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας προς τη Σοβιετική Ένωση. Στη νότα της της 11ης Φλεβάρη 1949 η σοβιετική κυβέρνηση χαρακτήριζε ήδη από τότε ως όφειλε αυτή την πολιτική της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης.

Δεν μπορεί να συγχέεται η στάση της σοβιετικής κυβέρνησης έναντι της σημερινής γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης με τη στάση της έναντι της Γιουγκοσλαβίας, έναντι των λαών της Γιουγκοσλαβίας. Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση έχει χάσει το δικαίωμα να ελπίζει σε μια φιλική στάση της σοβιετικής κυβέρνησης απέναντί της, καθώς η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει στη δράση της μια πολιτική εχθρική προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση, καθώς έχει εγκαθιδρύσει στη Γιουγκοσλαβία ένα τρομοκρατικό αντικομμουνιστικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς. Παλεύοντας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση, ως λογική συνέπεια αυτής της πάλης της, έχει προσχωρήσει στο στρατόπεδο των εχθρών της Σοβιετικής Ένωσης και έχει μετατρέψει το γιουγκοσλαβικό Τύπο σε φερέφωνο της ξέφρενης αντισοβιετικής ζύμωσης που καθοδηγείται από τους φασίστες πράκτορες του ιμπεριαλισμού.

Όμως η στάση της σοβιετικής κυβέρνησης έναντι της Γιουγκοσλαβίας και έναντι των λαών της ήταν πάντοτε και θα συνεχίσει απαρέγκλιτα να είναι φιλική. Είναι δημόσια γνωστά πολυάριθμα παραδείγματα της βοήθειας της Σοβιετικής Ένωσης προς τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, τόσο την περίοδο του πολέμου όσο και μεταπολεμικά. Κανείς δεν μπορεί να αρνείται ότι η ίδια η ύπαρξη της Γιουγκοσλαβίας ως ανεξάρτητου κράτους ήταν αποτέλεσμα της ήττας της χιτλερικής Γερμανίας, στην οποία η Σοβιετική Ένωση διαδραμάτισε έναν ρόλο αποφασιστικό. Ούτε μπορεί κανείς να κρύβει από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας τη μεγάλη οικονομική, πολιτιστική, τεχνική και άλλων ειδών βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της γιουγκοσλαβικής εθνικής οικονομίας μεταπολεμικά. Επίσης είναι ευρέως γνωστή η πολιτική βοήθεια της ΕΣΣΔ προς τη Γιουγκοσλαβία στις διεθνείς σχέσεις. Η Σοβιετική Ένωση υπεράσπισε με συνέπεια τα νόμιμα συμφέροντα της Γιουγκοσλαβίας σε πολυάριθμες διεθνείς συνδιασκέψεις που εξέταζαν ζητήματα που επηρέαζαν τα κρατικά συμφέροντα της Γιουγκοσλαβίας. Όλα αυτά συνιστούν μια ατράνταχτη απόδειξη της φιλικής πολιτικής της σοβιετικής κυβέρνησης έναντι των λαών της Γιουγκοσλαβίας.

Δεν είναι να εκπλήσσεται λοιπόν κανείς που, μπροστά σε τέτοια γεγονότα, την πολιτική εχθρότητας της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης προς τη Σοβιετική Ένωση δεν την ασπάζονται οι γιουγκοσλάβοι πολίτες που βλέπουν στη φιλία ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη Γιουγκοσλαβία την εγγύηση για την ανεξάρτητη ανάπτυξη της χώρας τους. Αυτοί οι πολίτες, που διώκονται από το τρομοκρατικό καθεστώς που επί του παρόντος δρα στη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορούν παρά μόνο εκτός γιουγκοσλαβικού εδάφους να εκφράσουν ελεύθερα και ανοιχτά την αντίθετη προς την αντισοβιετική πολιτική της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης θέση τους. Αυτή η στάση αντίθεσης προς την αντισοβιετική πολιτική της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης είναι αυτή που εκφράζουν επίσης οι γιουγκοσλάβοι επαναστάτες μετανάστες που βρίσκονται στη Σοβιετική Ένωση και εκδίδουν το έντυπό τους στη Μόσχα.

Η σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε να δεχτεί φιλόξενα τους εμιγκρέδες γιουγκοσλάβους πατριώτες που διώκονται από το αντιδημοκρατικό γιουγκοσλαβικό καθεστώς λόγω των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών τους πεποιθήσεων και τους παρείχε άσυλο. Η σοβιετική κυβέρνηση δηλώνει ότι θα συνεχίσει, μελλοντικά, να παρέχει φιλοξενία στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει – όπως εσφαλμένα ισχυρίζεται η γιουγκοσλαβική νότα – ότι η σοβιετική κυβέρνηση ή τα κρατικά της όργανα παρέχουν “πλήρη στήριξη” στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες. Δεν είναι δυνατό να συγχέει κανείς πράγματα τόσο διαφορετικά όπως το δικαίωμα ασύλου για τους επαναστάτες εμιγκρέδες με την “πλήρη στήριξη” στη δράση τους, χωρίς να προβαίνει σε μια δικολαβία.

Επιπλέον, οι γιουγκοσλάβοι επαναστάτες εμιγκρέδες δεν έχουν ανάγκη τη στήριξη των κρατικών οργάνων της ΕΣΣΔ, καθώς η σοβιετική κοινή γνώμη και οι σοβιετικοί πολίτες στηρίζουν επαρκώς τους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες θεωρώντας τους ως φίλους, ως αδέρφια τους. Αυτό, αναμφίβολα, συνεπάγεται ότι η σοβιετική κυβέρνηση δεν εμποδίζει τους πολίτες της ΕΣΣΔ να στηρίζουν τη δράση των γιουγκοσλάβων επαναστατών εμιγκρέδων. Η σοβιετική κυβέρνηση εκτιμά πως είναι απαραίτητο να δηλώσει ότι, πράγματι, δεν εμποδίζει ούτε έχει την πρόθεση να εμποδίσει τους σοβιετικούς πολίτες να παρέχουν βοήθεια στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες, καθώς μια τέτοια στάση των σοβιετικών πολιτών και της σοβιετικής κοινής γνώμης συνιστά ένα αναφαίρετο δικαίωμα που προστατεύεται από το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ.

Στη βάση των προαναφερθέντων, η σοβιετική κυβέρνηση θεωρεί ως πολιτικά ακατανόητο και νομικά ασυνεπή τον ισχυρισμό στη γιουγκοσλαβική νότα της 23ης Μάη του τρέχοντος έτους ότι η σοβιετική κυβέρνηση επιδίδεται “στην πιο ωμή ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Γιουγκοσλαβίας” επειδή παρέχει άσυλο στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες και δεν εμποδίζει τη δράση τους.

Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση “απαιτεί” (αλήθεια, απαιτεί!) στη νότα της “η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να απαγορεύσει (…) εφεξής την έκδοση του εντύπου” των γιουγκοσλάβων επαναστατών εμιγκρέδων. Με άλλα λόγια, η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση “απαιτεί” η ΕΣΣΔ να δημιουργήσει στην ίδια της τη χώρα ένα τρομοκρατικό αντικομμουνιστικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς παρόμοιο με αυτό που εγκαθιδρύεται σήμερα στη Γιουγκοσλαβία, με καταστολή και φυλάκιση για τους κομμουνιστές, τους δημοκράτες, τους κομματικά ανένταχτους πολίτες και όλους τους πολίτες γενικά που διάκεινται υπέρ της φιλίας ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και την ΕΣΣΔ. Δεν της φαίνεται της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης ότι αυτή η γελοία “απαίτηση” ισοδυναμεί με “την πιο ωμή επέμβαση” στις εσωτερικές υποθέσεις της ΕΣΣΔ; Δεν πιστεύει η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ότι με το να θέτει αυτή την παράλογη “απαίτηση” καθίσταται το ίδιο γελοία;

Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση χαρακτηρίζει τους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες στην ΕΣΣΔ “προδότες της πατρίδας τους”. Η σοβιετική κυβέρνηση έχει άλλη άποψη. Η σοβιετική κυβέρνηση εκτιμά ότι οι γιουγκοσλάβοι επαναστάτες εμιγκρέδες είναι πραγματικοί σοσιαλιστές και δημοκράτες, πιστά τέκνα της Γιουγκοσλαβίας, σταθεροί αγωνιστές για την ανεξαρτησία της Γιουγκοσλαβίας και οικοδόμοι της φιλίας ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση. Αν υπάρχουν προδότες στη Γιουγκοσλαβία χρειάζεται να αναζητηθούν όχι στις τάξεις των γιουγκοσλάβων επαναστατών εμιγκρέδων αλλά στις τάξεις των κυρίων εκείνων που προσπαθούν να υποσκάψουν τη φιλία ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Γιουγκοσλαβία και, ως εκ τούτου, αποδυναμώνουν τη Γιουγκοσλαβία, προετοιμάζοντας έτσι για αυτή την ίδια μοίρα των χωρών που έχουν πέσει στο ζυγό του ιμπεριαλισμού και εχουν χάσει την ανεξαρτησία τους.

Η μετάφραση έγινε από τα ισπανικά (πηγή: Mundo Obrero, εβδομαδιαίο όργανο του ΚΚ Ισπανίας, 9 Ιούνη 1949, φ.173, Παρίσι).

Βλ. επίσης

Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών Κομμουνιστικών & Εργατικών Κομμάτων για την κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Ιούνης 1948)

Γκεόργκι Δημητρώφ: Η Νοτιοσλαβική Ομοσπονδία και το Μακεδονικό Ζήτημα (19/12/1948)

Απάντηση της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ στη νότα της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης (02/02/1949)

Ν. Ζαχαριάδη: Το στιλέτο του Τίτο Χτυπά Πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα (23/07/1949)

Ν. Ζαχαριάδη: Ο άξονας Αθήνα-Βελιγράδι απειλή ενάντια στην ειρήνη (30/06/1950)

Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ. Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Τα γεγονότα του Οκτώβρη-Νοέμβρη του 1933 στην Παλαιστίνη, όπου για πρώτη φορά δρα σχετικά διακριτά και συγκροτημένη η εργατική τάξη, αποτελούν το πρελούδιο του μεγάλου ξεσηκωμού του 1936-1939. Στο μεταξύ, επιτυγχάνεται πρόοδος στο στόχο της αραβοποίησης του ΚΚΠ και έντονη αραβική εργατική δράση. Από την άλλη, ιδρύεται φιλοβρετανικό αραβικό κόμμα με φεουδαρχική βάση, που αργότερα θα φτάσει να μη στηρίξει την εξέγερση (το κόμμα της Εθνικής Άμυνας) και θα είναι το μόνο κόμμα που δεν θα απαγορευτεί. Στο σιωνιστικό στρατόπεδο, ο μετέπειτα 1ος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν, ηγέτης της Χίσταντρουτ από το 1921 (σιωνιστικής ΓΣΕΕ- συνδικάτο όχι απλώς κίτρινο, αλλά κανονικά εργοδοτικό), γίνεται επικεφαλής του “Εβραϊκού Πρακτορείου” (που φέρνει εβραίους εποίκους στην Παλαιστίνη), αποδεικνύοντας τους (διόλου κρυφούς) οργανικούς δεσμούς του εβραϊκού εργατικού κινήματος με το σιωνιστικό. Οι Άγγλοι προτείνουν ένα συμβουλευτικό, βασικά, σώμα, από 12 άραβες, 7 άγγλους και 5 εβραίους. Στις παρακάτω τοποθετήσεις τους στο ιστορικό 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι εκπρόσωποι του ΚΚ Παλαιστίνης αναδεικνύουν την πρόκληση για το κομμουνιστικό κίνημα στην επίτευξη ενότητας με τους εθνικορεφορμιστές στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και με τους εβραίους εργαζόμενους στο αντιιμπεριαλιστικό και εργατικό κίνημα, χωρίς να αλλάξει η τοποθέτησή του για το σιωνισμό (μέσω της ανακάλυψης δήθεν προοδευτικών θυλάκων εντός αυτού, όπως προωθούσαν επί χρόνια διάφοροι ηγέτες του κόμματος, πριν, αλλά και μετά το 7ο συνέδριο της ΚΔ, μετά την ίδρυση εβραϊκού γραφείου της ΚΕ του ΚΚΠ το 1937 και μέχρι τη διάσπαση του 1943, οπότε και δημιουργήθηκε ένα πρακτικά φιλοσιωνιστικό ΚΚΠ με το Σμούελ Μικούνις επικεφαλής).

***

Τοποθέτηση σ.Γιουσούφ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την έκθεση δράσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς 12η -απογευματινή – συνεδρίαση, 31 Ιούλη 1935

Η Παλαιστίνη έχει για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό τεράστια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σημασία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης συνίσταται στο ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός, πέρα από τον αποικιακό μηχανισμό του και το κοινωνικό του περιεχόμενο, τη φεουδαρχική τάξη, στηρίζεται κυρίως στη σιωνιστική εβραϊκή αστική τάξη, αξιοποιώντας την εβραϊκή εθνική μειονότητα προς όφελος της ιμπεριαλιστικής του πολιτικής. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην Παλαιστίνη είναι, γενικά, ένα αποικιοκρατικό και κατακτητικό έθνος που υποστηρίζεται από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το 1921, το αγγλοσιωνιστικό κεφάλαιο κατάφερε να εγκαταστήσει στην Παλαιστίνη 250.000 εβραίους μετανάστες.

Ο μισθός των αράβων εργατών είναι 2 με 3 φορές κατώτερος από εκείνος των εβραίων εργατών, για μια εργάσιμη ημέρα αρκετά πιο μεγάλης διάρκειας. Οι σιωνιστές εκδιώκουν δια της βίας τους άραβες εργάτες από τις εβραϊκές επιχειρήσεις και κτήματα και τους αντικαθιστούν από εβραίους μετανάστες.

Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων, 22.000 άραβες φελάχοι και οι οικογένειές τους εκδιώχτηκαν από τη γη τους.

Αυτές οι συνθήкες προκαλούν μια αντίσταση από τις αραβικές μάζες όλο και πιο μεγάλη. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του 1929, που χαρακτηρίστηκε από έναν μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό, ξεχωρίζει με την ιδιαίτερη δύναμή του. Μετά τον ξεσηκωμό του 1929, εκδηλώνεται μια τάση ιδιαίτερα ισχυρή στους άραβες εργάτες για οργάνωση συνδικάτων. Το απεργιακό κίνημα ενισχύεται. Οι οδομαχίες με τις σιωνιστικές συμμορίες και την αστυνομία γίνονται συχνό φαινόμενο. Στα αραβικά χωριά, οι αναταραχές δεν σταματούν. Η άρνηση πληρωμής φόρων, η αντίσταση στην αστυνομία, η ανάπτυξη παρτιζάνικου κινήματος, οι διαδηλώσεις του 1931 στη Νάμπλους, ο συνεχής αγώνας των αγροτών για τη γη τους ενάντια στους σιωνιστές καταληψίες (Ουάντι Χαουάρις, Μάτα, Ζουμπέιντατ κλπ), όπως και τα μεγάλα γεγονότα του 1933, όλα αυτά μαρτυρούν, με τον πιο προφανή τρόπο, τη μαχητική ικανότητα και την ανάπτυξη του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος των αραβικών μαζών. Η απεργία του 1935 στη Χάιφα, στις επιχειρήσεις της Ιρακινής Πετρελαϊκής Εταιρίας, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι παλαιστίνιοι εργάτες αυτής της εταιρίας, έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτή η απεργία των 650 εργατών που έλαβε χώρα σε μια περίοδο μεγάλης κρίσης και ανεργίας, διήρκεσε 16 ημέρες και τελείωσε με νίκη των εργατών.

Όλα αυτά δείχνουν το τεράστιο πεδίο δράσης που έχουμε στην Παλαιστίνη για την επαναστατική δραστηριότητα του κόμματος του προλεταριάτου. Το κόμμα υπέφερε για πάρα πολλά χρόνια από εβραϊκό εθνικισμό. Επικεφαλής του κόμματος βρίσκονταν σύντροφοι προερχόμενοι κατά πλειοψηφία από το σιωνιστικό κόμμα. Μη έχοντας ποτέ αναδιαπαιδαγωγηθεί ιδεολογικά, συνέχισαν, από την ίδρυση του κόμματος μέχρι την αποπομπή τους, κάποιοι ανοιχτά και άλλοι με κρυφό τρόπο, να αγωνίζονται ενάντια στη γραμμή της Κ.Δ. Εμπόδισαν την πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος, φρενάροντας και εμποδίζοντας έτσι το επαναστατικό και το απελευθερωτικό κίνημα των αραβικών μαζών.

Η κομματική καθοδήγηση υπονόμευε με όλα τα μέσα την αραβοποίηση του ΚΚ Παλαιστίνης, το οποίο συνέχιζε να ακολουθεί, στην πολιτική του δράση, καθώς και στον οργανωτικό τομέα, την παλιά, καταδικασμένη (σ.parapoda: από την Κ.Δ.) γραμμή.

Μετά την αποπομπή των οπορτουνιστών από την καθοδήγηση του ΚΚ Παλαιστίνης, στις αρχές του 1935, το κόμμα μπόρεσε να καταγάγει σημαντικές επιτυχίες. Υλοποιώντας σταθερά την αραβοποίησή του, το κόμμα σημείωσε σημαντική πρόοδο στη δημιουργία δεσμών με τις πλατιές αραβικές μάζες. Το κόμμα δημιούργησε πυρήνες στις κύριες επιχειρήσεις, στη θέση των χωρικών πυρήνων. Το κόμμα διείσδυσε σε μια σειρά μεγάλα συνδικάτα και έδωσε νέα πνοή στη συνδικαλιστική δουλειά στις τάξεις των αράβων εργατών, δουλειά που αγνοούταν πλήρως.

Σε αυτό τον αγώνα για την κατάκτηση των αραβικών μαζών, το σημαντικότερο σημείο για εμάς είναι το ζήτημα της δημιουργίας ενός ενιαίου μετώπου με τις εθνικοεπαναστατικές και τις εθνικορεφορμιστικές ομάδες και οργανώσεις για τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Η αραβοποίηση του ΚΚ Παλαιστίνης δεν σημαίνει επουδενί ότι η δουλειά στους εβραίους εργάτες και αγρότες πρέπει να αμεληθεί.

Το καθήκον μας είναι να διεξάγουμε μια αλύγιστη πάλη ενάντια στη σιωνιστική παρέκκλιση περί κυρίαρχου έθνους και ενάντια στον ντόπιο αραβικό σοβινισμό. Σε μια αδιάλλακτη πάλη ενάντια στις παρεκκλίσεις τόσο θεωρητικά όσο και στην πράξη, το κόμμα μας θα ενισχυθεί και θα καταστεί ικανό να διεξάγει τις μελλοντικές μάχες.

Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale, βδομαδιάτικη εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 3 Νοέμβρη 1935, ν.103, έκτακτη έκδοση, σ.σ.1502-1503.

***

Τοποθέτηση σ.Χάτζαρ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την εισήγηση του σ.Δημητρόφ στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 29η – πρωινή – συνεδρίαση, 10 Αυγούστου 1935

Το εθνικοεπαναστατικό κίνημα στην Παλαιστίνη έχει δυναμικά αναπτυχθεί, τόσο όσον αφορά το μαζικό του χαρακτήρα, όσο και αναφορικά με την ορμητικότητα των κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους σφετεριστές σιωνιστές. Η εργατική τάξη παίζει όλο και πιο μεγάλο και δραστήριο ρόλο στο λαϊκό κίνημα. Σε αυτή την επανάσταση, ο αποφασιστικός ρόλος ανήκει στις αραβικές λαϊκές μάζες και στην παλαιστινιακή εργατική τάξη, την πρωτοπορία τους. Είναι αυτό ακριβώς που δεν κατανόησε η προηγούμενη καθοδήγηση του ΚΚΠ. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, παρά τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα που εξελίχτηκαν στη χώρα, το κόμμα βάδιζε σε ένα δρόμο σεχταρισμού και εβραϊκού εθνικισμού, παραμένοντας αποσπασμένη από τις πλατιές αραβικές μάζες. Αυτή η οπορτουνιστική, ημισιωνιστική καθοδήγηση καθαιρέθηκε. Σήμερα, το κόμμα προχωρά αποφασιστικά στο δρόμο της αραβοποίησης, ώστε να έρθει σε επαφή με τις πλατιές λαϊκές μάζες, να παλέψει επιτυχώς για την κατάκτηση του καθοδηγητικού ρόλου στο εθνικοαπελευθερωτικό κινημα των αραβικών μαζών και να διασφαλίσει στην εργατική τάξη την ηγεμονία σε αυτό τον αγώνα.

Σήμερα ακόμα, οι ηγέτες του εθνικορεφορμισμού έχουν μια μεγάλη επιρροή στο εθνικό κίνημα στην Παλαιστίνη. Τα κόμματα και οι οργανώσεις που καθοδηγούν είναι μαζικά.

Διεισδύοντας σε αυτές τις οργανώσεις, μπορούμε να προσελκύσουμε αυτές τις μάζες, να τις αποσπάσουμε από την επιρροή των ρεφορμιστών ηγετών και να τις οδηγήσουμε στο δρόμο της αποφασιστικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Οι αραβικές μάζες τρέφουν ένα βαθύ μίσος ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη που ανέλαβε άμεσα το ρόλο του χωροφύλακα ώστε καλύτερα να καταστέλλει και να υποδουλώνει. Η ανάγκη πάλης ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη καθίστατι προφανής για όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα του εργαζόμενου λαού. Είναι μια πάλη που διεξάγεται καθημερινά και είναι στην ουσία της αντιιμπεριαλιστική. Εγκρίνοοντας αυτό τον αγώνα, πρέπει να γίνουμε επικεφαλής του, να τον μεγαλώσουμε και να τον προσανατολίσουμε σε μια σωστή κατεύθυνση: να διεξάγουμε μια πάλη ενάντια στον κύριο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό. Μισούμε τη σιωνιστική εβραϊκή αστική τάξη, όμως τείνουμε αδελφικό χέρι στους εβραίους εργαζόμενους για να παλέψουμε από κοινού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, αυτούς τους αδυσώπητους εχθρούς των Αράβων και των Εβραίων της Παλαιστίνης.

Την ίδια ώρα που δημιουργείται το αραβικό εθνικό λαϊκό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, το κόμμα πρέπει να διεξάγει δραστήρια δουλιά στις εβραϊκές εργαζόμενες μάζες για να τις αποσπάσει από την επιρροή του αντεπαναστατικού κόμματος των σιωνιστών εβραίων καπιταλιστών, για να οδηγήσει τους εργαζόμενους στον αγώνα της εθνικής απελευθέρωσης των αραβικών μαζών. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην Παλαιστίνη βρίσκεται μπροστά στην προοπτική της νίκης του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος υπό την ηγεμονία του προλεταριάτου. Έχουμε καθήκον να δείξουμε στους εβραίους εργαζόμενους, να τους πείσουμε ότι τα ταξικά και εθνικά συμφέροντά τους συνδέονται με τη νικηφόρα έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των αραβικών μαζών και στο δημοκρατικό μετασχηματισμό του κοινωνικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη. Πρέπει να δουλέψουμε πρωτίστως για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου της αραβικής και της εβραϊκής εργατικής τάξης.

Παλεύοντας αποφασιστικά μέχρι τέλους για την αραβοποίηση του κόμματος, θα το στερεώσουμε ιδεολογικά και οργανωτικά και θα το καταστήσουμε πιο ικανό για τον αγώνα. Διατηρώντας στο κόμμα τους δοκιμασμένους και τίμιους εβραίους συντρόφους, παλεύουμε αποφασιστικά για την εξάλειψη της εβραϊκής εθνικιστικής παρέκκλισης και ταυτόχρονα ενάντια στις εκδηλώσεις αραβικού εθνικισμού στο κόμμα.

Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale βδομαδιάτικη εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 4 Δεκέμβρη 1935, ν.115, έκτακτη έκδοση, σ.σ.1721-1722.

Βλ. επίσης:

Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)

Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ»(Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)

ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή (Οκτώβρης 1948)

Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)

Απάντηση της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ στη νότα της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης (02/02/1949)

Η εχθρική και υποκριτική πολιτική της κλίκας του Τίτο έναντι της ΕΣΣΔ

Η σοβιετική κυβέρνηση επέδωσε στην κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας μια σημαντική νότα ως απάντηση σε μια επικοινωνία με πρωτοβουλία της τελευταίας σχετικά με το Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας, το οποίο δημιουργήθηκε από την ΕΣΣΔ, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τσεχοσλοβακία. Σε αυτή την επικοινωνία, η κυβέρνηση της κλίκας του Τίτο εξέφραζε την “έκπληξή” της για το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην ιδρυτική διάσκεψη αυτού του Συμβουλίου και θεωρούσε πως με αυτό είχε σημειωθεί μια πράξη δυσμενούς διάκρισης σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας.

Η νότα της σοβιετικής κυβέρνησης που επιδόθηκε στις Ε. Καρντέλι 2 Φλεβάρη από τον εκπρόσωπο της ΕΣΣΔ στο Βελιγράδι στο γιουγκοσλάβο Υπουργό Εξωτερικών,, δίνει πληρωμένη απάντηση στις προφάσεις της κυβέρνησης του Τίτο και διατυπώνει μια θέση εξαιρετικής σημασίας για τις σχέσεις ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη Γιουγκοσλαβία.

Παρακάτω το κείμενο της σοβιετικής νότας:

Η σοβιετική κυβέρνηση εξέτασε τη νότα της κυβέρνησης της Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, με ημερομηνία 1 Φλεβάρη 1949, στην οποία εκφράζει την “έκπληξή” της για το γεγονός ότι η Γιουγκοσλαβία δεν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην οικονομική συνδιάσκεψη των εκπροσώπων της ΕΣΣΔ, της Βουλγαρίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Ρουμανίας και της Τσεχοσλοβακίας που διεξήχθη το Γενάρη φέτος στη Μόσχα, και ισχυρίζεται ότι σημειώθηκε μια ενέργεια “δυσμενούς διακριτικής μεταχείρισης” έναντι της Γιουγκοσλαβίας, μια ενέργεια αντίθετη προς τα σύμφωνα που έχουν υπογραφεί από τη Γιουγκοσλαβία με την ΕΣΣΔ και τις χώρες που συμμετείχαν στην προαναφερθείσα διάσκεψη.

Η σοβιετική κυβέρνηση θεωρεί ότι ότι ο παραπάνω ισχυρισμός της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης στερείται κάθε βάσης, καθώς η ίδια η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση απέκλεισε κάθε δυνατότητα συμμετοχής της Γιουγκοσλαβίας στη Συνδιάσκεψη της Μόσχας με την υιοθέτηση μιας στάσης εχθρικής προς την ΕΣΣΔ και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας.

Η σοβιετική κυβέρνηση θεωρεί απαραίτητο να υπογραμμίσει ότι αυτή η εχθρική θέση της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας έναντι της ΕΣΣΔ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το σοβιετογιουγκοσλαβικό Σύμφωνο Φιλίας & Αμοιβαίας Βοήθειας και τις υποχρεώσεις που η Γιουγκοσλαβία ανέλαβε βάσει αυτού του συμφώνου. Σε μια τέτοια κατάσταση, η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας δεν έχει κανένα λόγο να εκφράζει την έκπληξή της για το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκαν γιουγκοσλάβοι εκπρόσωποι να συμμετέχουν στην προαναφερθείσα Συνδιάσκεψη της Μόσχας και, ταυτόχρονα, δεν έχει κανένα λόγο για να μιλά για κανενός είδους “δυσμενή διακριτική μεταχείριση”.

Αναφορικά με το ζήτημα της ισοτιμίας και της πλήρους “ισότητας δικαιωμάτων” όλων των συμμετεχόντων στο Συμβούλιο, για την οποία κάνει λόγο η νότα της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας, αυτή η αρχή αποτελούσε πάντοτε τη βάση της πολιτικής της ΕΣΣΔ και των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας. Είναι ακριβώς η πολιτική της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης αυτή που παραβιάζει αυτή την αρχή και κάθε απόπειρα να την παρουσιάσει ως κάτι νέο στην πολιτική της ΕΣΣΔ και των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας αποτελεί μια απόδειξη ακόμα της υποκρισίας της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας.

Η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας θέτει δύο όρους για τη συμμετοχή της στο Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας.

Πρώτον, η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας απαιτεί να τεθούν εκ νέου σε ισχύ τα υπάρχοντα σύμφωνα φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη Γιουγκοσλαβία που τάχα έχουν παραβιαστεί από τη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Αυτή η πρόφαση της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας είναι πλήρως ψεύτικη και έχει σκοπό να παραπλανήσει το γιουγκοσλαβικό λαό. Στην πραγματικότητα, είναι η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας αυτή που έχει παραβιάσει αυτά τα σύμφωνα και τις συμφωνίες, αντικαθιστώντας την παλιά πολιτική φιλίας με την ΕΣΣΔ με μία πολιτική εχθρότητας.

Δεύτερον, η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας απαιτεί τη διακοπή της εκστρατείας που στρέφεται δήθεν κατά της Γιουγκοσλαβίας. Αυτός ο ισχυρισμός επίσης είναι εσφαλμένος και έχει σκοπό να αποπροσανατολίσει το γιουγκοσλαβικό λαό, καθώς η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας δεν μπορεί να αγνοεί ότι δεν διεξάγεται καμία εκστρατεία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, ούτε από την ΕΣΣΔ ούτε από τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Δεν είναι για κανέναν μυστικό ότι η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας προβαίνει σε καταστολή και συλλήψεις πολλών γιουγκοσλάβων πολιτών που είναι οπαδοί της φιλίας με την ΕΣΣΔ και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Αυτή η καταστολή και οι μαζικές συλλήψεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν διαφορετικά παρά ως εκδηλώσεις εχθρικής πολιτικής έναντι της ΕΣΣΔ και των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας.

Το Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας δεν δημιουργήθηκε για μια σύνηθη οικονομική συνεργασία όπως αυτή που υπάρχει, για παράδειγμα, ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και το Βέλγιο και την Ολλανδία αναφορικά με εμπορικές συναλλαγές. Το Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας δημιουργήθηκε με σκοπό μια ευρεία οικονομική συνεργασία των χωρών που ασκούν μεταξύ τους μια πολιτική έντιμη και φιλική.

Η σοβιετική κυβέρνηση θεωρεί επιθυμητή τη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας στο Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Όμως η συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας στο Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας είναι εφικτή μόνο με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας θα σταματήσει την πολιτική εχθρότητας έναντι της ΕΣΣΔ και των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας και θα ασκήσει εκ νέου την παλιά πολιτική φιλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση είναι πεπεισμένη πως μόνο μια αποφασιστική ρήξη με την πολιτική εχθρότητας και μια αλλαγή σε μια πολιτική φιλίας μπορούν να ανταποκρίνονται στα θεμελιώδη συμφέροντα των λαών της Γιουγκοσλαβίας, με τα συμφέροντα της οικονομικής τους ευημερίας και της ανεξαρτησίας του γιουγκοσλαβικού κράτους.

Μετάφραση από τα ισπανικά. Πηγή: Mundo Obrero, εβδομαδιαίο όργανο του ΚΚ Ισπανίας, 17 Φλεβάρη 1949, φ.157, Παρίσι.

Βλ. επίσης:

Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών Κομμουνιστικών & Εργατικών Κομμάτων για την κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Ιούνης 1948)

Γκεόργκι Δημητρώφ: Η Νοτιοσλαβική Ομοσπονδία και το Μακεδονικό Ζήτημα (19/12/1948)

Ν. Ζαχαριάδη: Το στιλέτο του Τίτο Χτυπά Πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα (23/07/1949)

Ν. Ζαχαριάδη: Ο άξονας Αθήνα-Βελιγράδι απειλή ενάντια στην ειρήνη (30/06/1950)

ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή (Οκτώβρης 1948)

Παρατίθεται η κοινή ανακοίνωση των κομμουνιστικών κομμάτων του Ιράκ, της Συρίας, του Λιβάνου και της πλατιάς οργάνωσης του ΚΚ Παλαιστίνης για τις αιτίες του πολέμου στην Παλαιστίνη κατά την ίδρυση του Ισραήλ. Στην απόλυτα ρεαλιστική ανάλυση που περιέχεται σε αυτή, αναδεικνύονται όλες οι τάσεις των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών να διατηρήσουν (Άγγλοι) ή να διεισδύσουν (Αμερικάνοι) στην περιοχή, παίζοντας σε διπλό ταμπλό και ανταλλάσσοντας, όπως πάντα, σχέδια για «μεγάλες ιδέες» με την ανεξαρτησία των μικρών χωρών, ενώ στιγματίζονται και οι ιδιαίτερες ευθύνες των σιωνιστών αλλά, φυσικά, και των αράβων αντιδραστικών κυβερνώντων που, υπό το πρόσχημα της εκπλήρωσης “προαιώνιων πόθων” οι μεν και του “πατριωτισμού” οι δε, μείωναν περαιτέρω τους βαθμούς ελευθερίας ή την τυπική ανεξαρτησία που αποκτούσαν οι χώρες τους την περίοδο εκείνη.

***

Οι άγγλοι και οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές εντείνουν την επίθεσή τους στην αραβική Ανατολή. Και παρότι ανταγωνίζονται μεταξύ τους για πετρέλαιο, αγορές και στρατιωτικές βάσεις, είναι ενωμένοι στην υποστήριξη του αποικιακού συστήματος, στο στραγγάλισμα των αραβικών λαών και την κατάπνιξη του αγώνα τους για εθνική απελευθέρωση και δημοκρατία. Οι προδοτικές αντιδραστικές άρχουσες τάξεις σέρνονται στα τέσσερα μπροστά στους αποικιοκράτες.

Οι πραγματικοί λόγοι για τον πόλεμο στη μαρτυρική Παλαιστίνη!

Ο πόλεμος ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της διαμάχης ανάμεσα σε Αγγλία και Αμερική που και οι δυο εργάστηκαν για το ξέσπασμα αυτού του πολέμου, ώστε να τον εκμεταλλευτούν για να ξεκαθαρίσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς.

Αφού χύθηκε αθώο αίμα σαν ποτάμι, οι άγγλοι και οι αμερικάνοι ληστές συμφώνησαν να μοιράσουν το πετρέλαιο, την επιρροή και τις αγορές στη Μέση Ανατολή και αποκρυστάλλωσαν τη συμφωνία τους στην Παλαιστίνη στο σχέδιο του πράκτορά τους, Μπερναντότε, που βασιζόταν στη διχοτόμηση, όμως όπως την ήθελαν οι αποικιοκράτες. Κι αυτό γιατί απαγορεύει στους Άραβες να οικοδομήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στα εδάφη του αραβικού τμήματος της Παλαιστίνης και αποδίδει αυτές τις εκτάσεις στη βρετανοϊορδανική αποικία, θέτει τα πετρελαϊκά κέντρα στη Χάιφα υπό την άμεση επίβλεψη της Βρετανίας και της Αμερικής, έπειτα, ορίζει την κοινή τους κυριαρχία στην Παλαιστίνη με τη δημιουργία “Ένωσης” στην εξωτερική πολιτική και τα θέματα άμυνας ανάμεσα στο εβραϊκό κράτος και το “βασίλειο της Μεγάλης Ιορδανίας”.

Αυτό θάβει την αρχή της αποχώρησης (σ.parapoda: των αποικιοκρατών) και της ανεξαρτησίας, όπως διατυπώνεται στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, και επιτυγχάνει αυτό που ήθελαν οι αποικιοκράτες, δηλαδή να αποτρέψουν τους Άραβες και τους Εβραίους να ιδρύσουν δυο ανεξάρτητα κράτη. Σε ολόκληρη την Παλαιστίνη παραμένει το καθεστώς της αποικιοκρατίας, της κατοχής και της ξενικής ανάμιξης, το οποίο επιτρέπει στους Άγγλους και τους Αμερικάνους να οικοδομούν στρατιωτικές και αεροπορικές βάσεις, να κινητοποιούν ένοπλες δυνάμεις, να επεκτείνουν αγωγούς και να ανεγείρουν διυλιστήρια. Επίσης, επιτρέπει στο βασιλιά Αμπντάλλα την αποικιοκρατία, το μεγάλωμα του “βασιλείου”, ως προοίμιο του σχεδίου της μεγάλης Συρίας και επιτρέπει στους σιωνιστές να διευρύνουν το “ζωτικό τους χώρο”, ώστε να περιλαμβάνει την Παλαιστίνη και την ανατολική όχθη του Ιορδάνη επίσης, για την υλοποίηση του παλιού αντιδραστικού ονείρου για τη συγκέντρωση όλων των Εβραίων του κόσμου γύρω από τις “δύο όχθες του Ιορδάνη”.

Η προδοσία της Παλαιστινιακής Υπόθεσης από τους άραβες αντιδραστικούς

Ο παλαιστινιακός πόλεμος αποκάλυψε πλήρως και οριστικά την προδοσία των αρχουσών αντιδραστικών κλικών στις αραβικές χώρες, και την πλήρη υποταγή τους στην ξένη αποικιοκρατία. Έχει καταστεί ξεκάθαρο, με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ότι δεν κήρυξαν τον πόλεμο για να αποτρέψουν τον πόλεμο όπως ισχυρίζονται, αλλά για να υλοποιήσουν τη διχοτόμηση όπως την θέλουν οι Βρετανοί, για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση πολέμου ώστε να σταθεροποιήσουν την κλονιζόμενη εξουσία τους, και για να καταστείλουν το λαϊκό κίνημα που βρίσκεται σε κατάσταση ξεσηκωμού σε κάθε αραβική χώρα, ώστε να ξεπουλήσουν όλα τα αραβικά κράτη στους αποικιοκράτες εν μέσω τρομοκρατίας και στρατιωτικού νόμου. Οι αντιδραστικοί ηγέτες γνώριζαν τη συνομωσία ανάμεσα στους άγγλους και τους σιωνιστές ηγέτες και το φίλο τους βασιλιά Αμπντάλλα, που στόχευαν στον ακρωτηριασμό του αραβικού τμήματος της Παλαιστίνης, στην προσάρτηση του συνόλου του στο βασίλειο, ή του μεγαλύτερου τμήματός του, και τη διανομή μερικών άλλων τμημάτων, καθώς και την απαγόρευση στους Άραβες Παλαιστινίους να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος στα εδάφη τους. Οι αντιδραστικοί κυβερνώντες κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για την υλοποίηση αυτής της συνωμοσίας. Κάλεσαν σε εμπιστοσύνη προς τη Βρετανία, τον δήμιο των Αράβων και καταπατητή κάθε υπόσχεσης και δέσμευσης. Ανύψωσαν τον Αμπντάλλα σε επίπεδο ήρωα και κάλυψαν την προδοσία τους με μια χυδαία καμπάνια ύβρεων, ψεμάτων και συκοφαντίας ενάντια στη μεγάλη Σοβιετική Ένωση και τους άραβες κομμουνιστές, οι οποίοι λένε την αλήθεια για την τρέχουσα κατάσταση και έχουν δίκιο.

Η καταστροφή των αράβων της Παλαιστίνης και όλων των αραβικών λαών στον Παλαιστινιακό Πόλεμο!

Ο παλαιστινιακός πόλεμος, που ήταν μια μεγάλη καταστροφή για τους άραβες της Παλαιστίνης, οδήγησε στην καταστροφή τους, οδήγησε στην εκτόπιση χιλιάδων από αυτούς, και στην κατάσχεση νέων τμημάτων γης τους, ήταν επίσης μια γενική καταστροφή και για τους αραβικούς λαούς στρατιωτικά, διεθνώς, οικονομικά και εθνικά.

Από στρατιωτικής άποψης, οι αντιδραστικοί ηγέτες πολέμησαν υπό τις διαταγές των Άγγλων, οι οποίοι καθοδήγησαν την αραβική στρατιωτική δράση άμεσα, από την αρχή ως το τέλος. Διέταζαν τις αραβικές δυνάμιες να προελαύνουν ή να οπισθοχωρούν, ανάλογα με τους διπλούς στόχους και πολιτικές τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις στρατιωτικές ανάγκες, και σε αντίθεση με τους στοιχειωδέστερους κανόνες πολέμου, αδιαφορώντας εγκληματικά και ντροπιαστικά για τους άραβες στρατιώτες και αξιωματικούς. Έτσι, υπηρετώντας τους Άγγλους και εκτελώντας τις εντολές τους, οι αντιδραστικοί ηγέτες των αραβικών στρατών γεύτηκαν καταστροφές και πισώπλατα μαχαιρώματα.

Οι αντιδραστικοί ηγέτες, βαρύνονται με την προδοσία χιλιάδων στρατιωτών και νέων Αράβων οι οποίοι σκοτώθηκαν για τις φιλοδοξίες των Άγγλων και των Αμερικάνων.

Σε διεθνές επίπεδο, οι αποικιοκράτες και οι πράκτορές τους συκοφάντησαν τους Άραβες σε όλο τον κόσμο, επιδιώκοντας την απομόνωσή τους από την παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη και οδηγώντας τα αραβικά κράτη σε μια πολιτική εχθρότητας και προκλήσεων ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και σε δημιουργία φιλικών σχέσεων με τους έλληνες φασίστες και το Φράνκο, το δήμιο του ισπανικού λαού και των αράβων του Μαρόκου, και στην απόρριψη από το σύνολο των άλλων λαών.

Όσον αφορά την οικονομική διάσταση, επιδεινώθηκε το έλλειμμα στους προϋπολογισμούς των αραβικών κρατών, αυξήθηκαν οι φόροι στις λαϊκές μάζες παρά την ύφεση και τη λιτότητα, μεγάλωσε η ανεργία, έγιναν πιο ευάλωτες οι εθνικές βιομηχανίες και οι αδυναμίες μεγάλωσαν.

Σε εθνικό επίπεδο, ο στρατιωτικός νόμος ήταν ένα μέσο για την καταστολή του λαϊκού εθνικού αγώνα στα αραβικά κράτη, έδωσε δύναμη στα βρετανικά αποικιοκρατικά κέντρα στις διάφορες αραβικές χώρες, και άνοιξε το δρόμο της στρατιωτικής κατοχής στην Αμερική, η οποία έστειλε καταδιωκτικά στις αραβικές ακτές και στρατιώτες και αξιωματικούς της στην Παλαιστίνη υπό το πρόσχημα του παρατηρητή. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου, έγινε νοθεία στις ιρακινές εκλογές, ως πρόλογος για τη νέα συνθήκη, στη οποία ο ιρακινός λαός απάντησε με ένδοξο αγώνα. Απλώθηκε το αγγλικό χέρι στο Σουδάν και άρχισαν αιγυπτιοβρετανικές διαπραγματεύσεις για την ανανέωση της συνθήκης του 1936. Διείσδυσε η αμερικανική επιρροή στο κανάλι του Σουέζ και εντάθηκε η αγγλική και η αμερικανική ανάμειξη στη Συρία και το Λίβανο, και έγινε η ανεξαρτησία την οποία πέτυχαν οι δυο λαοί στάχτη στα μάτια. Όσον αφορά το βασίλειο των Σαούδ, αυτό βρίσκεται στα χέρια των Αμερικάνων, όπως το βασίλειο του Αμπντάλλα στα χέρια των Άγγλων: ντροπιαστικά και πειθήνια, πλήρως άβουλα, εργαλεία.

Η σιωνιστική αντίδραση συνέβαλε τα μάλα στα εγκλήματα των αποικιοκρατών και των πειθήνιων οργάνων του: εξαπέλυσε τον πόλεμο στην Παλαιστίνη για να στερεώσει την εξουσία της, για να επεκταθεί στο αραβικό τμήμα και να δικαιολογήσει την προσχώρησή της στους αμερικάνους αποικιοκράτες, και άνοιξε ρήγμα για την οικονομική και στρατιωτική διείσδυση των τελευταίων στα εδάφη του εβραϊκού κράτους και σε όλη την Παλαιστίνη.

Θα μεγαλώσει το βάρος των καταστροφών που προκάλεσε ο Παλαιστινιακός Πόλεμος, αν συνεχιστεί η κατάσταση πολέμου όπως θέλουν οι αποικιοκράτες, οι συνεργάτες και οι πράκτορές τους, και για αυτό ζητούν οι αραβικοί λαοί να σταματήσουν οι εχθροπραξίες στην Παλαιστίνη οριστικά, να γυρίσουν οι άραβες εκτοπισμένοι στις εστίες τους, να αποχωρήσουν από τα αραβικά εδάφη στην Παλαιστίνη οι άγγλοι, οι αμερικανοί, οι σιωνιστές και ο Αμπντάλλα, να αποσυρθούν οι δυνάμεις της Χαγκάνα, οι ιορδανικές δυνάμεις και το σύνολο των στρατών από εκεί, και να ιδρυθεί ανεξάρτητο δημοκρατικό αραβικό κράτος.

Ο Αραβικός Σύνδεσμος: ένα όργανο στα χέρια των αποικιοκρατών!

Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη ατράνταχτα απέδειξε ότι ο Σύνδεσμος Αραβικών Κρατών είναι ένα εργαλείο στα χέρια των αποικιοκρατών, μια φωλιά προδοσιών και μεθοδεύσεων ενάντια στους αραβικούς λαούς και ένα απατηλό προσωπείο που κρύβει πίσω του τους πιο ειδεχθείς και αποτρόπαιους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους εκφυλισμένους βασιλικούς οίκους και αντιδραστικούς φεουδαρχικούς κύκλους που επιθυμούν να αποσπάσουν την εύνοια των αποικιοκρατών.

Ο Αραβικός Σύνδεσμος πήρε μια αρνητική και ντροπιαστική στάση έναντι της ένδοξης εξέγερσης του Ιράκ ενάντια στη συνθήκη του Πόρτσμουθ, ενώ υποστήριξε και χαιρέτισε τη συνθήκη ταπείνωσης και κατοχής της Ιορδανίας, που την αποκάλεσε ανεξαρτησία, μη κάνοντας τίποτα για την υποστήριξη του αγώνα του αιγυπτιακού λαού ενάντια στην αποικιοκρατία, και υποστηρίζοντας τους Αμερικανούς στην ιδιοποίηση του πετρελαίου του βασιλείου των Σαούδ. Υπονόμευσε τον αγώνα των αραβικών λαών για την αποχώρηση (σ.parapoda: των μεγάλων δυνάμεων που είχαν τις Εντολές) και την ανεξαρτησία, και ακολούθως κορύφωσε τις προδοσίες και τα εγκλήματά του, συνωμοτώντας με τους αποικιοκράτες και τους σιωνιστές ενάντια στη μαρτυρική Παλαιστίνη. Και τώρα καταβάλλει προσπάθειες για να σύρει όλες τις αραβικές χώρες σε στρατιωτικό συνασπισμό με τους άγγλους και τους αμερικάνους αποικιοκράτες!

Έχει καταστεί ξεκάθαρο σε κάθε τίμιο Άραβα ότι ο δρόμος των Αράβων για την απελευθέρωση από την αποικιοκρατία, για την επίτευξη της ανεξαρτησίας, ο δρόμος της περηφάνειας, της ισχύος και της ευημερίας, δεν είναι αυτός των πασάδων και των μπέηδων, ούτε ο ξεπερασμένος δρόμος των αντιδραστικών φεουδαρχών ηγετών, αλλά ο δρόμος της πατριωτικής ενότητας και του λαϊκού αγώνα σε όλες τις αραβικές χώρες, ο δρόμος της πλατιάς πραγματικής αλληλεγγύης ανάμεσα στις λαϊκές μάζες σε όλες τις αραβικές χώρες, για τον σκληρό αγώνα ενάντια στους άγγλους και τους αμερικάνους αποικιοκράτες, ενάντια στους αντιδραστικούς φεουδάρχες της χώρας τους, για την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την πραγματική δημοκρατία.

Τα αγγλικά και τα αμερικανικά πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή!

Οι άγγλοι και οι αμερικάνοι αποικιοκράτες, παρά τον ανταγωνισμό και τη διαπάλη τους, είναι σύμφωνοι στο να εντάξουν όλες τις χώρες στην Εγγύς Ανατολή, από την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν ως την αραβική Ανατολή, σε ένα ενιαίο στρατιωτικό και αποικιοκρατικό σύστημα. Βρίσκουν κάθε υποστήριξη από τους εγκληματίες σιωνιστές ηγέτες, και από τους αντιδραστικούς άραβες κυβερνώντες οι οποίοι εργάζονται, καθένας στον τομέα του, για να βαθύνουν το χάσμα και την εχθρότητα ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους, να διαιωνίσουν την ατμόσφαιρα έντασης και σφαγών ανάμεσα στα δύο μέρη, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή από το ζυγό της αποικιοκρατίας και τα στρατιωτικά σχέδια. Η παραμονή αραβικών στρατών στην Παλαιστίνη, η διεύρυνση της κατάστασης πολέμου, η συνέχιση του στρατιωτικού νόμου, η ενοποίηση του ιρακινού και του ιορδανικού στρατού υπό την επίβλεψη άγγλων αξιωματικών, το κάλεσμα για ενοποίηση όλων των αραβικών στρατιωτικών ηγεσιών με την ίδια μορφή και για την εγκαθίδρυση μιας στρατιωτικής συμμαχίας ανάμεσα στα αραβικά κράτη, η υποταγή όλων στην επιρροή των άγγλων και των αμερικάνων αποικιοκρατών, η αύξηση των πολεμικών εγκαταστάσεων και η διεύρυνση της υποχρεωτικής στράτευσης – παρότι η πληγή από τη μαχαιριά που δέχτηκαν οι αραβικοί στρατοί πισώπλατα στην Παλαιστίνη από τις αντιδραστικές αραβικές κυβερνήσεις συνεχίζει να βγάζει αίμα – έπειτα η επανεμφάνιση του Νουρί Α’ Σαΐντ, και η προώθηση της ιδέας για Аνατολικό Мέτωπο, η εκθείαση των ελλήνων φασιστών, η προσπάθεια για προσέγγιση με τους σφαγείς τούρκους αντιδραστικούς, τους παραδοσιακούς εχθρούς των Аράβων, που άρπαξαν την περιοχή της Αλεξανδρέτας, η αντίδραση στην αποχώρηση των Άγγλων από την Αίγυπτο, και το ότι καταπολέμησαν και καταπολεμούν τον αγώνα των Аράβων για την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους – όλα αυτά δεν γίνονται για το σκοπό της “αποτροπής της σιωνιστικής απειλής”, ούτε για τη διάσωση του αραβικού τμήματος της Παλαιστίνης, όπως διαδίδουν ψευδώς, απατηλά και παραπληροφορώντας, αλλά για τα ακόλουθα:

1)καταστολή του αυξανόμενου δημοκρατικού πατριωτικού κινήματος των λαϊκών μαζών ενάντια στους αποικιοκράτες και τους αντιδραστικούς σε όλες τις αραβικές χώρες,

2)σταθεροποίηση των κλονιζόμενων θέσεων των κυβερνώντων αντιδραστικών φεουδαρχών σε όλες τις αραβικές χώρες,

3)κατάπνιξη των δημοκρατικών ελευθεριών και βύθιση των αραβικών χωρών στο σκοτάδι φασιστικών καθεστώτων, στο σκοτάδι του μεσαίωνα,

4)αύξηση φόρων στις αραβικές λαϊκές μάζες και συνέχιση της μονοπωλιακής πολιτικής και της λεηλασίας,

5)αποδυνάμωση των αραβικών χωρών οικονομικά και προετοιμασία για επιβολή νέων ξένων δανείων στις αραβικές χώρες,

6)εδραίωση της αποικιοποίησης της αραβικής Ανατολής από τη Βρετανία και την Αμερική, ανανέωση των υποδουλωτικών συνθηκών (σε Αίγυπτο και Ιράκ) και σύναψη νέων συνθηκών με τις υπόλοιπες αραβικές χώρες,

7)σύνδεση όλων των αραβικών χωρών με τρόπο οριστικό με το παγκόσμιο αποικιοκρατικό στρατόπεδο, πολιτικά, στρατιωτικά και διεθνώς, και μετατροπή ολόκληρης της αραβικής Ανατολής σε στρατόπεδο και τεράστια πολεμική βάση, έλεγχο από τους Άγγλους και τους Αμερικάνους των πλούτων της, του πετρελαίου της, των υδάτων της, της παραγωγής της, του αίματος της νεολαίας της και στρατολόγηση της τελευταίας στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο προετοιμάζει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκές δημοκρατίες στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και ενάντια στις ελευθερίες των λαών όλου του κόσμου. Έτσι καθιστούν τις πατρίδες μας πεδία μάχης και επιβάλλουν στους αραβικούς λαούς τα δεινά και τις φρίκες του πολέμου, καθώς διαλύουν τα σπίτια μας, καταστρέφουν τις πόλεις και τα χωριά μας, ληστεύουν τις περιουσίες και τα καταστήματά μας, καίνε τα χωράφια και οι κήποι μας, αποσπούν από τις γυναίκες, τα παιδιά μας και τους γέροντές μας την τροφή για να δίνεται για βόμβες και κανόνια, και μετατρέπουν τα σπίτια των Αράβων, που επιθυμούν ζωή, ελευθερία και ειρήνη σε απέραντη έρημο, και σε συντρίμμια που πετάνε κοράκια από πάνω τους.

Κι όμως οι αραβικοί λαοί, που μισούν τον πόλεμο και την αποικιοκρατία, θέλουν την ειρήνη, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την πρόοδο, δεν θα πέσουν στα δίχτυα των αποικιοκρατών, δεν θα συρθούν πίσω από τις εγκληματικές πολεμικές τους περιπέτειες και δεν θα δεχτούν οι θησαυροί και ο πλούτος τους, τα πετρέλαιά τους, οι πρώτες ύλες και το αίμα των παιδιών τους να κλαπούν από τους αποικιοκράτες. Γνωρίζουν ότι το συμφέρον τους επιβάλλει να βρίσκονται στο στρατόπεδο της ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το στρατόπεδο των εχθρών του πολέμου και των αποικιοκρατών και όχι στο στρατόπεδο των αποικιοκρατών οι οποίοι θέλουν να διαιωνίσουν τη θηλιά της αποικιοκρατίας στο λαιμό των αραβικών λαών και έπειτα να τους εξαλείψουν στους εγκληματικούς πολέμους τους.

Η ξένη αποικιοκρατία και οι φεουδάρχες σύμμαχοί της είναι οι αιτίες για την καθυστέρηση των αραβικών χωρών και την εξαθλίωση των λαών τους!

Αδερφοί και αδερφές, εργάτες, αγρότες και ελεύθεροι διανοούμενοι, φοιτητές και νεολαίοι, μικροί έμποροι και εργαζόμενοι παραγωγοί, τίμιοι πατριώτες σε όλες τις αραβικές χώρες: η ξένη, στρατιωτική, οικονομική και πολιτική αποικιοκρατία, καταπνίγει τις αραβικές πατρίδες μας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που απαγορεύει τη βιομηχανική, την αγροτική και την κοινωνική ανάπτυξή μας, και αυτός είναι ο κύριος λόγος για την επιδείνωση των οικονομικών μας συνθηκών, και για τον οποίο οι λαοί μας υποφέρουν από δυστυχία, φτώχεια και στερήσεις. Η αγγλική και η αμερικανική αποικιοκρατία, βασιζόμενη στους προδοτικούς αντιδραστικούς φεουδαρχικούς συμμάχους της, κυριαρχεί στις ζωές μας πολιτικά και στρατιωτικά, και λεηλατεί τον πλούτο και τα αγαθά μας.

Οι αγγλικές δυνάμεις κατέχουν το Ιράκ, την Αίγυπτο και την ανατολική Ιορδανία. Άγγλοι αξιωματικοί διαφεντεύουν στις ηγεσίες των στρατών του Ιράκ, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Άγγλοι και αμερικανοί ειδικοί κυριαρχούν στους στρατούς του Λιβάνου και της Συρίας, και στο σαουδαραβικό στρατό, και έχουν αποικιοκρατικό έλεγχο στα αεροδρόμια, καθώς και προνόμια και βάσεις σε κάθε αραβική χώρα. Οι αμερικανικές και βρετανικές εταιρίες πετρελαίου υποδουλώνουν την αραβική χερσόνησο, ελέγχουν το πετρέλαιο του Ιράκ και του Κουβέιτ, και επεκτείνουν τους αγωγούς τους και τις γεωτρήσεις τους μέσα στην Παλαιστίνη, τη Συρία, το Λίβανο και την Αίγυπτο. Τα ξένα κεφάλαια, αγγλικά, αμερικανικά και γαλλικά, ελέγχουν τα σημαντικότερα στοιχεία των αραβικών χωρών: από το νόμισμα ως τους σιδηρόδρομους, το ηλεκτρικό, τις αεροπορικές, τις χερσαίες και τις θαλάσσιες μεταφορές και τα ύδατα. Άγγλοι και αμερικάνοι ειδικοί έχουν διεισδύσει στις βασικές διοικήσεις σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες, τα ξένα εμπορεύματα, ιδίως τα αμερικανικά, έχουν καταλάβει τις αγορές μας, εξολοθρεύουν την εθνική βιομηχανία και τους επαγγελματίες, και ρίχνουν κατά χιλιάδες τους εργάτες και τη μορφωμένη νεολαία στα δίχτυα της ανεργίας.

Δεκάδες εκατομμύρια άραβες εργάτες στερούνται γη, και ζουν μια απάνθρωπη ζωή υπό τη βαρβαρότητα των φεουδαρχών και των μεγαλοϊδιοκτητών που είναι εταίροι των αποικιοκρατών και υπηρέτες τους. Η εξαθλίωση και οι στερήσεις, οι ασθένειες και η αμάθεια συντρίβουν τα χωριά και την επαρχία και τις λαϊκές γειτονιές στην πόλη: δεν υπάρχουν σχολεία, δρόμοι, υγεία ή σπίτια κατάλληλα για κατοίκηση. Δεν υπάρχει άρδευση, ούτε φως, ούτε πόσιμο νερό. Και δεν υπάρχει στα 40 εκατομμύρια κατοίκων της αραβικής Ανατολής κάποιος που να είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση αυτή, εκτός από μια μικρή χούφτα από κυβερνώντες, φεουδάρχες και μεγάλους μονοπωλιστές που πλουτίζουν και πλουτίζουν και συμμετέχουν στην αποικιοκρατία, κυβερνώντας, ληστεύοντας και λεηλατώντας. Αυτή είναι – επί αποικιοκρατίας και φεουδαρχίας – η κατάσταση των λαών που η Ιστορία τους έχει ονόματα όπως του Αββικένα και του Ιμπν Ρασντ, του Φαράμπι και του Ιμπν Χαλντούν, αυτή είναι η κατάσταση εκατομμυρίων Αράβων στο Ιράκ, την πατρίδα του Ρασίντ και του Μααμούν, και στη Συρία, την πατρίδα του Άμπου Αλά και του Μουτανάμπι, και στην Παλαιστίνη, την πατρίδα του Σαλάχ Α’ Ντιν, και το Λίβανο, την πατρίδα του Τζιμπράν, του Ριχάνι και του Ούμαρ Φαχούρι και της Αιγύπτου, που είναι το λίκνο του παλαιότερου πολιτισμού στην ανθρώπινη ιστορία.

Όμως, οι λαοί με τέτοια ιστορία και μέγιστη πνευματική κληρονομιά της ανθρωπότητας δεν θα παραμείνουν θύματα της ξένης αποικιοκρατίας και της τυραννικής φεουδαρχικής διακυβέρνησης.

Το στρατόπεδο της παγκόσμιας αποικιοκρατίας κλονίζεται και καταρρέει, ενώ το στρατόπεδο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον κόσμο προοδεύει και μεγαλώνει

Ο τροχός της ιστορίας προχωράει μπροστά: από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βγήκε η παγκόσμια αποικιοκρατία αποδυναμωμένη και με αποσταθεροποιημένα θεμέλια. Κατέρρευσαν δύο μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, η Γερμανία και η Ιαπωνία. Μίκρυναν η αποικιοκρατική Γαλλία και η Ιταλία. Κλονίστηκε η βρετανική αυτοκρατορία, και σήμερα αποσυντίθεται και καταρρέει υπό το βλέμμα όλων. Οσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής οι οποίες δεν γεύτηκαν τα δεινά του πολέμου, συσσώρευσαν στοίβες χρημάτων, και τα μονοπώλιά τους κέρδη και ισχύ, και φιλοδοξούν μέσω αυτών να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Όμως η τρομακτική οικονομική κρίση χτυπά τις πόρτες τους, και τα επεκτατικά τους σχέδια στην Ευρώπη και την Ασία συναντούν την ισχυρή αντίσταση των λαών.

Όσον αφορά το στρατόπεδο της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το στρατόπεδο του αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, βγήκε από τον πόλεμο σε χειρότερη κατάσταση από το στρατόπεδο της αποικιοκρατίας. Όμως η δύναμή του αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα. Η μεγάλη Σοβιετική Ένωση, η πατρίδα του σοσιαλισμού, και σφοδρός πολέμιος της αποικιοκρατίας, και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των λαών που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, βγήκε από τον πόλεμο ενισχυμένη και πιο μεγάλη. Και ενώ ο καπιταλιστικός κόσμος βιώνει ανεργία και κρίσεις, αναταραχές και επαναστάσεις, και μειώνονται οι μισθοί, και πέφτει το βιοτικό επίπεδο των μαζών, η Σοβιετική Ένωση ανοικοδομεί την οικονομία της επιτυχώς και γρήγορα, και ξεπέρασε το προπολεμικό επίπεδο παραγωγής, παρά τις τεράστιες ζημιές που της προκάλεσε ο πόλεμος, και αύξησε τους μισθούς κατά 50%, ενώ, ταυτόχρονα, αυξήθηκε η αγοραστική τους δύναμη κατά 40%. Μειώθηκαν οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης, και συνεχίζουν να μειώνονται. Μεγάλωσε η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στον κόσμο και έγινε τώρα το ισχυρότερο κράτος παγκοσμίως, πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά, και κάνει τις προκλήσεις των Αμερικανών και των Άγγλων στη Γερμανία και αλλού να αποτυγχάνουν.

Έσπασαν οι αποικιοκρατικές αλυσίδες στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, και οι λαοί τους απελευθερώθηκαν από τον ξένο και τον φεουδαρχικό ζυγό, και βάδισαν στο δρόμο της λαϊκής δημοκρατίας, κάνοντας βήματα προς το σοσιαλιστικό σύστημα.

Στην Ιταλία και τη Γαλλία, θαρραλέα αντιστέκονται οι εργάτες, υπό την ηγεσία των κομμουνιστών, στα αμερικανικά επεκτατικά σχέδια. Στη μεγάλη Κίνα των 200 εκατομμυρίων ανθρώπων διεξάγουν έναν μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, αδιάλλακτα ενάντια στην αποικιοκρατία, κάτω από τη σημαία των κομμουνιστών που είναι επικεφαλής της εθνικής απελευθέρωσης. Συνεχίζουν τις πελώριες νίκες τους καθημερινά, απελευθερώνουν την πατρίδα τους από τους αμερικάνους αποικιοκράτες και τους υπηρέτες τους προδότες κινέζους φεουδάρχες, και οικοδομούν μόνοι τους μια νέα πατρίδα που βασίζεται στην ανεξαρτησία, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Στην Ινδονησία, οι ένδοξοι αγωνιστές ένωσαν όλα τα πατριωτικά κόμματα σε ένα μεγάλο μέτωπο, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, και συσπείρωσαν γύρω του εκατομμύρια λαϊκές μάζες, συνεχίζοντας το νικηφόρο ένοπλο αγώνα για την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης της Ινδονησίας από την ολλανδική κατοχή και την αμερικανική και βρετανική αποικιοκρατία, και για την επίτευξη της ανεξαρτησίας και την εθνική κυριαρχία. Και στην Ινδοκίνα, τη Μαλάια και τη Μπούρμα, πήραν τα όπλα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες εργάτες και αγρότες, και παλεύουν υπό την ηγεσία των κομμουνιστών και άλλων τίμιων πατριωτών, για την απελευθέρωση των πατρίδων τους από την ξένη αποικιοκρατία και την επίτευξη της αποχώρησής των αποικιοκρατών, για την ανεξαρτησία, και τη δημοκρατία. Ο ελληνικός λαός διεξάγει μια ένδοξη εθνική δημοκρατική επανάσταση ενάντια στην αμερικανική και τη βρετανική αποικιοκρατία και τους υπηρέτες της μοναρχοφασίστες. Η μαύρη Αφρική κινητοποιείται. Και εκεί βρίσκεται το λίκνο των αποικιοκρατών. Αλλά και στην ίδια την Αμερική διευρύνεται το προοδευτικό λαϊκό κίνημα ενάντια στην πολιτική της αποικιοκρατίας και του πολέμου.

Έτσι, οι αραβικοί λαοί δεν είναι μόνοι στον πατριωτικό και δημοκρατικό αγώνα: όλες οι δυνάμεις της ελευθερίας, οι σύμμαχοι των Αράβων, είναι πελώριες στον κόσμο, και τρέμει η γη κάτω από τα πόδια των αποικιοκρατών σε όλο τον κόσμο.

Η Σοβιετική Ένωση: φυσικός σύμμαχος των Αράβων ενάντια στην αποικιοκρατία

Απέτυχε η εκστρατεία προκλήσεων και συκοφαντιών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, που οι αποικιοκράτες και οι συνεργάτες τους έχουν εξαπολύσει, ελπίζοντας να αποσπάσουν τους αραβικούς λαούς από το φυσικό τους σύμμαχο στον αγώνα τους ενάντια στην αποικιοκρατία και την αντίδραση. Γιατί οι Άραβες βλέπουν ότι η Σοβιετική Ένωση είναι αυτή που υποστήριξε τον αγώνα της Συρίας και του Λιβάνου για την αποχώρηση (σ.parapoda: της Γαλλίας), αυτή που υποστήριξε την ένδοξη εξέγερση του Ιράκ ενάντια στη συνθήκη Τζαμπρ – Μπέβιν, και τον αγώνα της Αιγύπτου ενάντια στη συνθήκη Σίντκι – Μπέβιν, αυτή που υποστηρίζει σήμερα τον αγώνα των λαών της Αιγύπτου, του Ιράκ και της Ιορδανίας για την αποχώρηση (σ.parapoda: των αποικιοκρατών) και την κατάργηση των αποικιοκρατικών συνθηκών, και τον αγώνα του συριακού και του λιβανικού λαού ενάντια στο σχέδιο της Μεγάλης Συρίας, αυτή η οποία υπερασπίζεται το δικαίωμα της Παλαιστίνης για την αποχώρηση (σ.parapoda: των Άγγλων) και την ανεξαρτησια, και αυτή η οποία ήταν και δεν σταμάτησε να είναι από τους υποστηρικτές της ενότητας της Παλαιστίνης, στη βάση της αποχώρησης (σ.parapoda: των Άγγλων) και της ανεξαρτησίας, όπως εξήγησε ο εκπρόσωπός της επίσημα στη Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Γιατί είναι στις αρχές της η αδελφοσύνη, η συνεργασία και η προσέγγιση ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς, όπως δείχνει το γεγονός ότι εξήντα διαφορετικές εθνότητες ζουν συνεργαζόμενες και αδελφωμένες στη Σοβιετική Ένωση. Όμως αυτή υποστήριξε τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη, βλέποντας την έντονη αναταραχή στις σχέσεις ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους, που είναι μια κληρονομιά της βρετανικής αποικιοκρατικής πολιτικής καλλιέργειας της εχθρότητας ανάμεσα στις δυο εθνοτικές ομάδες, με τη βοήθεια των αντιδραστικών Αράβων και των Σιωνιστών. Αποδεικνύεται σήμερα, πόσο δίκιο είχε η Σοβιετική Ένωση, και καθίσταται σαφές ότι αυτή ήθελε με την ξεκάθαρη στάση της να επιστήσει την προσοχή στους Άραβες της Παλαιστίνης και τους αραβικούς λαούς για τα αποτελέσματα της αποικιοκρατικής συνωμοσίας που εξύφαναν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι ενάντια στην Παλαιστίνη, με τη βοήθεια των αράβων αντιδραστικών κυβερνώντων συνεργατών τους και των εγκληματιών ηγετών των σιωνιστών τρομοκρατών.

Οι άραβες εργάτες, οι αγρότες, οι ελεύθεροι διανοούμενοι, με λαχτάρα και ενθουσιασμό, παρακολουθούν την επίτευξη νικών των σοβιετικών λαών στην στερέωση του σοσιαλιστικού καθεστώτος, στο οποίο δεν εκμεταλλεύεται άνθρωπος άνθρωπο, ούτε λαός λαό. Οι Άραβες οι οποίοι γεύτηκαν και γεύονται συμφορές και καταστροφές υπό τους άγγλους αποικιοκράτες και τους αμερικάνους εταίρους τους, βλέπουν με την πείρα τους, ότι η Σοβιετική Ένωση είναι ο σταθερός και σίγουρος υποστηρικτής τους, και ισχυρός συνεργάτης τους στον αγώνα τους για την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την πραγματική δημοκρατία.

Για την πατριωτική ενότητα! Για την αραβική αλληλεγγύη!

Τα τακτικά και έκτακτα δικαστήρια, τα στρατοδικεία, το κλείσιμο χιλιάδων αράβων πατριωτών, αντρών και γυναικών, δημοκρατών και κομμουνιστών και συνδικαλιστών, σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ξυλοδαρμοί και τα φριχτά βασανιστήρια, τίποτα από όλα αυτά δεν έκαμψε την αποφασιστικότητα των αραβικών λαών. Το κύμα του λαϊκού αγώνα μεγαλώνει σε κάθε αραβική χώρα και στη μαρτυρική Παλαιστίνη διαδηλώνουν Άραβες ζητώντας την πτώση του Αμπντάλλα και των αφεντών του αποικιοκρατών. Άραβες στρατιώτες προσχωρούν στις τάξεις του λαού που διαδηλώνει. Σε κάθε αραβική πρωτεύουσα μεγαλώνει ο συνδικαλιστικός και αντιπολιτευτικός εργατικός αγώνας. Και στα αραβικά χωριά τα μάτια των αγροτών ανοίγουν, καθώς αντιμετωπίζουν την τυραννία της κυβέρνησης και των φεουδαρχών. Υψώνουν τη φωνή τους οι ελεύθεροι άραβες διανοούμενοι δυνατά, ενάντια στην τυραννία και για την ελευθερία, καθώς και για την απελευθέρωση της αραβικής σκέψης από τα δεσμά της καταπίεσης, της αποικιοκρατίας και της φεουδαρχικής αμάθειας.

Αραβικές λαϊκές μάζες, εργάτες και αγρότες, σπουδαστές και ελεύθεροι διανοούμενοι, γυναίκες και κοπέλες, μικροί έμποροι και εργαζόμενοι παραγωγοί σε όλες τις αραβικές χώρες!

Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ, το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου, ο Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη είναι πατριωτικοί λαϊκοί οργανισμοί που προέκυψαν από την καρδιά των αραβικών λαών. Τα γεγονότα απέδειξαν την εντιμότητα, την ορθότητα της πολιτικής τους, τη σταθερότητα και την επιμονή τους στο λαϊκό αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και υπέρ της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας και για την υποστήριξη του ψωμιού των μαζών και των ζωτικών αιτημάτων τους. Απευθύνονται σε εσάς σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία στην ιστορία των αραβικών λαών. Και σας καλούν σε ενότητα στις τάξεις σας και αγώνα, για να προχωρήσει η πατριωτική απελευθερωτική υπόθεσή μας.

Να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας, και να ενώσουμε τις τάξεις μας σε κάθε αραβική χώρα, σε ένα λαϊκό πατριωτικό μέτωπο, στο οποίο να περιλαμβάνονται όλες οι πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις σε μια ενιαία παράταξη, ενάντια στην αποικιοκρατία και την αντίδραση. Και να είμαστε αλληλέγγυοι, αντίθετα από τα κράτη μας, ενάντια στην αγγλική και αμερικανική αποικιοκρατία και τους συνεργάτες της, και τους βοηθούς της αντιδραστικούς, για την αποχώρηση των αποικιοκρατών από όλη την αραβική Ανατολή, για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.

Για την πατριωτική ενότητα, για την αραβική αλληλεγγύη, με στόχο:

1)τον οριστικό τερματισμό των εχθροπραξιών στην Παλαιστίνη, και την επιστροφή των αράβων προσφύγων στα σπίτια τους, καθώς και την αποχώρηση των σιωνιστικών δυνάμεων, όπως και των στρατών του Αμπντάλλα και κάθε στρατιωτικής δύναμης από τα αραβικά εδάφη της Παλαιστίνης.

2)τη δημιουργία ανεξάρτητου δημοκρατικού αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη και την αποτροπή της διάσπασής του ή της πλήρους ή μερικής προσάρτησής του με όποιο τρόπο.

3)την πλήρη στρατιωτική και πολιτική αποχώρηση (σ.parapoda: των αποικιοκρατών) από την Αίγυπτο, το Ιράκ, την ανατολική Ιορδανία, την ακύρωση των συνθηκών που δεσμεύουν αυτές τις χώρες και την απόρριψη κάθε νέας συνθήκης.

4)την κατάργηση των προνομίων των αποικιοκρατικών πετρελαϊκών εταιριών σε κάθε αραβική χώρα.

5)την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της Συρίας και του Λιβάνου την οποία πούλησαν οι κυβερνώντες αντιδραστικοί στους Άγγλους και τους Αμερικάνους και την καταπολέμηση του σχεδίου των τελευταίων για μια Μεγάλη Συρία το οποίο απειλεί την ύπαρξη των δύο αραβικών δημοκρατιών και στερεώνει την παρουσία των αποικιοκρατών στην αραβική Ανατολή.

6)την εξάλειψη της πολιτικής προβοκάτσιας και εχθρότητας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και την ενίσχυση της φιλίας και της πολιτικής και οικονομκής συνεργασίας με το μεγάλο αυτό σοσιαλιστικό κράτος, για την υπεράσπιση της ειρήνης και τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τα πολεμικά κηρύγματα και σχέδια.

7)την καταπολέμηση του σχεδίου για το Ανατολικό Μέτωπο και τον αγώνα για να αποτύχει, όπως και την απόρριψη κάθε συνεργασίας με τους τούρκους αντιδραστικούς, καθώς και την υποστήριξη του δικαιώματος του συριακού λαού στην περιοχή της Αλεξανδρέτας.

8)τον τερματισμό των τακτικών και έκτακτων δικών σε κάθε αραβική χώρα και την εξάλειψη των φασιστικών τρομοκρατικών μεθόδων, καθώς και την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων πατριωτών δημοκρατών Αράβων, το σεβασμό των δημοκρατιών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, της ελευθερίας λόγου και την ελευθεροτυπία, όπως και την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συναθροίζεσθαι, καθώς και την ελευθερία δημιουργίας κομμάτων και πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών οργανώσεων.

9)την καταπολέμηση των σεχταριστικών και φυλετικών συγκρούσεων που καλλιεργεί η αποικιοκρατία και οι πράκτορές της σε κάθε αραβική χώρα, για τη διάσπαση των τάξεων των τέκνων της μιας πατρίδας, την αποδυνάμωση της εθνικής αλληλεγγύης και των αγώνων τους για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.

Ζήτω η αλληλεγγύη ανάμεσα στους αραβικούς λαούς ενάντια στην αγγλική και αμερικανική αποικιοκρατία και τους προδότες αντιδραστικούς πράκτορές της, για την αποχώρηση των αποικιοκρατών, την ελευθερία και τη δημοκρατία!

Ζήτω η αλληλεγγύη ανάμεσα στους αραβικούς λαούς και όλες τις δυνάμεις της ελευθερίας στον κόσμο, με επικεφαλής τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση, στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό, την αγγλική και την αμερικανική αποικιοκρατία, για την ειρήνη, την ανεξαρτησία των λαών και την πραγματική δημοκρατία!

Ας τρέμουν οι αποικιοκράτες και οι πράκτορές τους αντιδραστικοί κυβερνώντες την επαγρύπνηση των αραβικών λαϊκών μαζών και την αλληλεγγύη τους στο μεγάλο αγώνα για την ανεξαρτησία και την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια των Αράβων και της αραβικής Ανατολής!

Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράκ

Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας

Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου

Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη

Οκτώβρης 1948

Μετάφραση από τα αραβικά. Tο κείμενο στα αραβικά υπάρχει στο Ahewar

Βλ. επίσης:

Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)

Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ»(Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)

Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)

Π. Γιούντιν: Το προσχέδιο προγράμματος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας (15/07/1948)

Στα πλαίσια της συμπλήρωσης των 70 χρόνων από την καταγγελία του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού και φιλοϊμπεριαλισμού από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και με δεδομένο ότι οι αριστεροί του εύκολου δρόμου ήδη κάνουν τα δικά τους “αφιερώματα” όπου τηρούν τάχα ίσες αποστάσεις (για να ευνοήσουν τους τιτοϊκούς και να συκοφαντήσουν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα), συνεχίζονται οι αναρτήσεις με κείμενα της εποχής. Εν προκειμένω, παρατίθεται παρακάτω η μετάφραση μιας κριτικής στο προσχέδιο προγράμματος του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας το οποίο συντάχθηκε μετά την ανταλλαγή επιστολών με τους επικεφαλής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στο ότι, εκείνη την περίοδο, η υποβάθμιση του ρόλου και της εμπειρίας της ΕΣΣΔ, δεν ήταν μια θεμιτή απόπειρα διατήρησης της ανεξαρτησίας των κομμουνιστικών κομμάτων και της προσαρμογής της γραμμής τους στις συνθήκες της χώρας του καθενός από αυτά, αλλά το πρώτο βήμα για την προσχώρηση στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (βλ.πισώπλατο μαχαίρωμα στο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα, δανειοδότηση από Δύση, δυτικόφιλη θέση στο κορεατικό, δημιουργία τριγώνου με Άγκυρα-Αθήνα κ.α.). Στα επόμενα χρόνια, και από κοινού με άλλα ρεβιζιονιστικά ρεύματα που επιβλήθηκαν στο κομμουνιστικό κίνημα, ο τιτοϊσμός, ξεπέρασε κάθε φαντασία, με το να προβεί τελικά σε “κολεκτιβοποιήσεις” και μάλιστα γρήγορες (μέχρι το 1950 21,9% της γης, όσο όμως και…το 1980), οι οποίες όμως διατηρούσαν την εξουσιαστική θέση των εκμεταλλευτών εντός αυτών.

***

Όταν η ΚΕ του ΚΚ(μπ.) της ΕΣΣΔ άσκησε αυστηρή κριτική σε μια σειρά επιστολών στη γραμμή των ηγετών του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας εξαιτίας μιας αντιμαρξιστικής παραμόρφωσης των θεμελιωδών αρχών της δομής και της πολιτικής του κόμματος, οι ηγέτες του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας έσπευσαν να δημοσιεύσουν μια σειρά δημαγωγικών δηλώσεων που αποσκοπούσαν να παρουσιάσουν πως όλα πήγαιναν καλά στη Γιουγκοσλαβία, ότι το κόμμα βασιζόταν στις λενινιστικές αρχές κλπ.

Η ΚΕ του Κόμματος έσπευσε να νομιμοποιήσει τη δράση του κόμματος, ανακοίνωσε τη σύγκληση συνεδρίου και με παρόμοια σπουδή έσπευσε να δημοσιεύσει ένα προσχέδιο προγράμματος του κόμματος. Το πρόγραμμα αυτό που εμφανίστηκε στις στήλες της “Μπορμπά” (σ.parapoda: εφημερίδα του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, σημαίνει “Αγώνας”) εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος δεν δίνει την εντύπωση ενός προγράμματος ενός σοβαρού πολιτικού κόμματος, αλλά έχει το χαρακτήρα ενός άρθρου συγκεχυμένου.

Το πρώτο κεφάλαιο του προγράμματος που είναι μια αντιγραφή του προγράμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επιδιώκει να δώσει μια ανάλυση των γενικών νόμων της κοινωνικής ανάπτυξης, των νόμων που διέπουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό παρουσιάζεται με τρόπο που κάνει τους συγγραφείς του προγράμματος να παρουσιάζονται ωσάν να ήταν αυτοί που ανακάλυψαν πρώτοι αυτούς τους νόμους, αποδίδοντας έτσι σε αυτούς το ρόλο των δασκάλων της διεθνούς εργατικής τάξης

Αν οι συγγραφείς του προγράμματος περιορίζονταν στην αντιγραφή του προγράμματος της ΚΔ, τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο άσχημα. Όμως όταν οι συγγραφείς επιδιώκουν να πραγματευτούν οποιοδήποτε ζήτημα από μόνοι τους, αποδεικνύουν μια πλήρη θεωρητική αδυναμία και δίνουν μια αντιμαρξιστική ερμηνεία στα ζητήματα. Επιδιώκοντας να εξηγήσουν τις αιτίες της εξάλειψης των γερμανικών φασιστικών στρατιών, οι συγγραφείς του προσχεδίου προγράμματος δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να επαναλαμβάνουν την κοινοτοπία ότι οι φασίστες “έχασαν τον πόλεμο ως συνέπεια των πληγμάτων των συμμαχικών δυνάμεων” και ότι “η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε το κύριο βάρος του πολέμου”. Κανείς δεν αρνείται αυτό. Η αλήθεια, όμως, δεν είναι μόνο ότι η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε το κύριο βάρος του πολέμου: το σημαντικό είναι ότι ο σοβιετικός στρατός εξάλειψε τα γερμανικά φασιστικά στρατεύματα και απελευθέρωσε τς χώρες της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης, βοήθησε τους λαούς αυτών των χωρών να διώξουν τους Γερμανούς και να νικήσουν την αστική τάξη και τους μεγαλοκτηματίες, επιτρέποντας με αυτό τον τρόπο στους λαούς αυτών των χωρών να πάρουν την εξουσία και να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας, κάτι που ισχύει και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας.

Αυτό το παγκοίνως γνωστό γεγονός είναι αυτό που αρνούνται οι γιουγκοσλάβοι ηγέτες, όπως το αρνούνται οι συγγραφείς του προσχεδίου προγράμματος του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Παρά την ιστορική πραγματικότητα, το προσχέδιο ισχυρίζεται ότι η Γιουγκοσλαβία νίκησε τους Γερμανούς και τους εκδίωξε από τη χώρα με τις δικές της δυνάμεις.

Το δεύτερο κεφάλαιο του προσχεδίου προγράμματος αποκαλύπτει ιδιαίτερα τη θεωρητική αδυναμία των συγγραφέων του. Αυτό το κεφάλαιο αφιερώνεται στην περιγραφή της παλιάς Γιουγκοσλαβίας και αναμφίβολα είναι εκεί που θα έπρεπε να εξηγείται το παρελθόν της Γιουγκοσλαβίας, εκκινώντας από θέσεις μαρξιστικές και δείχνοντας στο λαό από τι ζυγό απελευθερώθηκε. Ωστόσο, ενώ οι συγγραφείς του προσχεδίου ήταν πολύ φλύαροι στην ανάδειξη της γενικής ιστορίας του καπιταλισμού, είναι πολύ λακωνικοί στην ανάλυση του κοινωνικού καθεστώτος της παλιάς Γιουγκοσλαβίας. Οι συγγραφείς του σχεδίου δεν ήταν σε θέση να εφαρμόσουν μια μαρξιστική συγκεκριμένη ανάλυση για το παρελθόν της χώρας τους.

Το προσχέδιο προγράμματος αφιερώνει ένα σημαντικό τμήμα στο αγροτικό ζήτημα στη Γιουγκοσλαβία. Ωστόσο, αυτό το κεφάλαιο προκαλεί μια παράξενη εντύπωση. Το προσχέδιο σιωπά όσον αφορά το ζήτημα του σε ποιον ανήκει σήμερα η γη (στη Γιουγκοσλαβία η γη είναι ατομική ιδιοκτησία). Δεν λέει ούτε τι θα συμβεί με τη γη μελλοντικά, όταν θα υπάρξει το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Με αυτό τον τρόπο, οι ηγέτες του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας αποκαλύπτονται και εμφανίζονται ως μικροαστοί πολιτικοί που φοβούνται να πουν στον αγρότη ότι ο σοσιαλισμός στη γεωργία σημαίνει μετατροπή της γης σε ιδιοκτησία του λαού και ότι μόνο η εργαζόμενη αγροτιά θα επωφεληθεί από αυτή την αλλαγή.

Το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της γεωργίας αναδεικνύει μια τέτοια θεωρητική αδυναμία, τέτοια σύγχυση και παραποίηση του μαρξισμού-λενινισμού που είναι αδύνατο να πούμε ότι οι συγγραφείς του προσχεδίου και η ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας που το ενέκρινε, καταλαβαίνουν τίποτα από τη θεωρία για το αγροτικό ζήτημα. Η πιο επίπονη εντύπωση προκαλείται από το γεγονός ότι, παρά την πρόθεση να μετασχηματιστεί η γεωργία σε σοσιαλιστική βάση, το πρόγραμμα δεν κάνει τον παραμικρό υπαινιγμό για τη μεγάλη εμπειρία μετασχηματισμού της γεωργίας σε σοσιαλιστική βάση στην ΕΣΣΔ. Ωσάν αυτη η εμπειρία να μην υπάρχει, ωσάν οι γιουγκοσλάβοι ηγέτες να είναι οι πρώτοι που ανοίγουν τα μάτια της ανθρωπότητας.

Ο σοσιαλισμός στη γεωργία, όπως αποδεικνύει η εμπειρία της ΕΣΣΔ, όπου 25 εκατομμύρια αγροτικές εκμεταλλεύσεις πέρασαν εθελοντικά στο σοσιαλισμό, σημαίνει ότι οι αγρότες συνεταιριστικοποιούν τα βασικά μέσα παραγωγής, παίρνουν το δρόμο της κολεκτιβοποίησης. Τα κολχόζ είναι ο σοσιαλισμός στη γεωργία. Τα κολχόζ είναι η σημαία του σοσιαλισμού που πέρασε επιτυχώς όλες τις δοκιμασίες και κάτω από αυτή τη σημαία 150 εκατομμύρια αγρότες διαφόρων εθνοτήτων στη Σοβιετική Ένωση οικοδόμησαν νικηφόρα το σοσιαλισμό και ανέπτυξαν επιτυχώς χωρίς προηγούμενο το σοσιαλιστικό καθεστώς στη γεωργία.

Προκύπτει το ερώτημα γιατί η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, που κάνει πομπώδεις διακηρύξεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της γεωργίας, δεν βρήκε μια λέξη να πει για την κολεκτιβοποίηση ως σοσιαλιστικό καθεστώς στη γεωργία. Οι ηγέτες του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας σιωπούν αναφορικά με τη μεγάλη ιστορική εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης και για το σοσιαλιστικό καθεστώς στη γεωργία της ΕΣΣΔ γιατί δεν είναι επαναστάτες μαρξιστές-λενινιστές, αλλά ιδεολόγοι των κουλάκων που επιδιώκουν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό με τους κουλάκους.

Αντί για κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, κάνουν λόγο για “συνεταιρισμούς εργασίας” ως ανώτερες μορφές του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη γεωργία.

Η έννοια “συνεταιρισμοί εργασίας” είναι τόσο πλαδαρή που μπορεί να αποκρύψει κανείς ό,τι θέλει. Το προσχέδιο δεν λέει τίποτα για την συνεταιριστικοποίηση των μέσων παραγωγής, πάνω από όλα της γης. Με αυτό τον τρόπο, ο συνεταιρισμός είναι αποδεκτός για καθένα, συμπεριλαμβανομένων των κουλάκων. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μαρξιστικό πρόγραμμα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αλλά με ένα πρόγραμμα ποπουλιστών, σοσιαλεπαναστατών, κουλάκων για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στο χωριό.

Το προσχέδιο προγράμματος διακηρύσσει την αρχή της διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας της κατοικίας. Είναι γνωστό ότι η ατομική ιδιοκτησία των κατοικιών στις πόλεις αποτελεί μια πηγή πλουτισμού για τους καπιταλιστές και αφαίμαξης των εργαζομένων από τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες των σπιτιών. Στη Γιουγκοσλαβία, οι μεγάλες κατοικίες δεν έχουν εθνικοποιηθεί ακόμα στις πόλεις. Η ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας υπόσχεται να διατηρήσει αυτή την κατάσταση ακόμα και επί σοσιαλισμού.

Έτσι, η ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας λέει στην αστική τάξη των πόλεων να μην ανησυχεί τόσο πολύ και να μη φοβάται το σοσιαλισμό. Οι ηγέτες του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας συλλογίζονται με τον τρόπο του Προυντόν: “όταν το σπίτι έχει χτιστεί, αποτελεί αιωνίως νόμιμο τίτλο για τη λήψη μιας μερίδας κοινωνικής εργασίας.”

Οι ηγέτες του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας εγκαταλείπουν το μαρξισμό σε κάθε θέμα. Γράφουν στο προσχέδιο προγράμματος ότι στη Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχουν παρά κατάλοιπα καπιταλιστικών στοιχείων. Δεν λένε τίποτα για το γεγονός ότι ολόκληρη καπιταλιστική τάξη – οι κουλάκοι – υπάρχουν στο χωριό. Το ότι “δεν βλέπουν” μια ολόκληρη εκμεταλλεύτρια τάξη, το κάνουν με σκοπό να κρύψουν το γεγονός της ύπαρξης αυτής της τάξης, να την αποκρύψουν στους εργαζόμενους αγρότες και να παρουσιάσουν έτσι τον κουλάκο ως εργαζόμενο αγρότη προς ενσωμάτωση στο σοσιαλισμό με το σύνολο της αγροτιάς.

Στο πρόβλημα της πάλης των τάξεων, κατά τη διάρκεια της μετάβασης προς το σοσιαλισμό, οι γιουγκοσλάβοι ηγέτες κατρακυλούν σε εντελώς οπορτουνιστικές θέσεις. Το προσχέδιο προγράμματος συντάχθηκε μετά την κριτική των λαθών της ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας που ασκήθηκε από την ΚΕ του ΚΚ(μπ.) της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης από πλευράς γιουγκοσλάβων ηγετών της όξυνσης της ταξικής πάλης στη Γιουγκοσλαβία.

Ωστόσο, αυτό που μπορεί να ειπωθεί στο προσχέδιο προγράμματος, συνοψίζεται στα ακόλουθα λόγια:
“η ταξική πάλη θα συνεχιστεί με σκοπό την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων”. Δεν πρόκειται όμως μόνο για το γεγονός ότι η πάλη των τάξεων θα συνεχιστεί, αλλά για το γεγονός ότι αυτή αναπόφευκτα θα οξυνθεί. Να τι δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν οι γιουγκοσλάβοι ηγέτες – προτιμώντας να αποπροσανατολίσουν το κόμμα και το λαό, αποκρύπτοντας το γεγονός της όξυνσης της ταξικής πάλης κατά τη διάρκεια της μετάβασης προς το σοσιαλισμό.

Το προσχέδιο προγράμματος του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας δεν είναι σε βάθος διεθνιστικό, αλλά εθνικιστικό. Δεν αντανακλά τη μαρξιστική-λενινιστική ιδέα, αλλά την εθνικιστική ιδέα σύμφωνα με την οποία η Γιουγκοσλαβία μπορεί να οικοδομήσει μόνη το σοσιαλισμό, ενώ στο βάθος αφήνει στην άκρη τη βοήθεια των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, της Σοβιετικής Ένωσης και των λαϊκών δημοκρατιών στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Γιουγκοσλαβία, ως απαραίτητου όρου για τη νίκη του σοσιαλισμού στη χώρα. Οι συγγραφείς του προσχεδίου δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι με τη βοήθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν είναι δυνατό να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Γιουγκοσλαβία.

Το θέμα δεν είναι να γνωρίζουμε αν οι γιουγκοσλάβοι ατυχείς μαρξιστές θέλουν ή όχι μια πιο στενή συνεργασία με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το θέμα δεν είναι αυτό. Σήμερα, έχει ισχύ νόμου το ότι, χωρίς οργανική ενότητα και συνεχή βοήθεια, χωρίς κοινή προσπάθεια των χωρών που έχουν μπει στο δρόμο του σοσιαλισμού είναι αδύνατο να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός είτε στη Γιουγκοσλαβία είτε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Από το γεγονός ότι το προσχέδιο προγράμματος δεν κάνει τον παραμικρό υπαινιγμό για τη λύση ενός ζητήματος χωρίς την οποία δεν μπορεί να μιλά κανείς για οικοδόμηση του σοσιαλισμού, το καθήκον της οικονομικής χειραφέτησης της γυναίκας, δείχνει πόσο στο πόδι είναι γραμμένο το προσχέδιο του προγράμματος. Και στη Γιουγκοσλαβία από όλες τις άλλες τις χώρες αυτό το καθήκον είναι πρώτιστης σημασίας, καθώς πρόκειται για χώρα αγροτική με μια γεωργία καθυστερημένοι και κατάλοιπα δεσποτισμού έναντι της γυναίκας.

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν ότι το κείμενο δεν θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως πρόγραμμα ενός Κομμουνιστικού Κόμματος.

Πρόκειται για ένα άρθρο συγκεχυμένο και αντιμαρξιστικό που προσανατολίζει το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας στο δρόμο του εθνικισμού και τη Γιουγκοσλαβία στο δρόμο του αστικού εκφυλισμού.

Το προσχέδιο προγράμματος του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας δείχνει ότι η απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών για την κατάσταση στο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας περιγράφει επακριβώς τη σημερινή κατάσταση στο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας.

Η μετάφραση έγινε από τα ισπανικά (πηγή: Mundo Obrero, εβδομαδιαίο όργανο του εξόριστου ΚΚ Ισπανίας, 5 Αυγούστου 1948, φ.129, Παρίσι) και είναι αναδημοσίευση άρθρου από το εβδομαδιαίο έντυπο της Κομινφόρμ “Για τη διαρκή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία”, ν.14(17), 15 Ιούλη 1948.

Βλ. επίσης:

Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών Κομμουνιστικών & Εργατικών Κομμάτων για την κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Ιούνης 1948)

Ν. Ζαχαριάδη: Το στιλέτο του Τίτο Χτυπά Πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα (23/07/1949)

Ν. Ζαχαριάδη: Ο άξονας Αθήνα-Βελιγράδι απειλή ενάντια στην ειρήνη (30/06/1950)

Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)

Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός, οι άραβες φεουδάρχες και οι σιωνιστές συναπισμένοι ενάντια στο φτωχό πληθυσμό – Η απαλλοτρίωση των αράβων αγροτών

Κάλεσμα του Γραφείο Ανατολής της Κομμουνιστικής Διεθνούς στους προλετάριους όλων των χωρών

Οι άγγλοι ιμπεριαλιστές και οι σιωνιστές εποικιστές χτύπησαν άλλη μια φορά την επαναστατική πρωτοπορία των αγροτών και των εργατών στην Παλαιστίνη.

Όντας ο δικτατορικός αφέντης της Αιγύπτου και του Σουδάν, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός θέλει να εξαφανίσει το επαναστατικό και εθνικό κίνημα της Παλαιστίνης. Για να διατηρήσει την “τάξη” και την ησυχία στην περιοχή του Σουέζ, η Αγγλία εγκαινίασε μια λυσσαλέα κατασταλτική εκστρατεία στην Παλαιστίνη. Η τοπική αστική τάξη και οι σιωνιστές έποικοι κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Με το κάλυμμα του σιωνισμού, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός επιδιώκει να τσακίσει το κίνημα εθνικής χειραφέτησης των Αράβων. Η σιωνιστική ισραηλίτικη αστική τάξη αποκτά, ως αποζημίωση των καλών και αφοσιωμένων υπηρεσιών της, το προνόμιο του “κυρίαρχου έθνους”, παρότι ο πληθυσμός της Παλαιστίνης δεν περιλαμβάνει παρά 13% Εβραίων! Χρησιμοποιώντας αυτό το προνόμιο και προστατευόμενη από τα αγγλικά πυροβόλα και αεροπλάνα, η σιωνιστική οργάνωση έχει επιδοθεί στην αφαίρεση της γης των αράβων αγροτών. Ούσα συνασπισμένη και συνένοχη με τους καταπιεστές, οι πλούσιοι άραβες φεουδάρχες αριστοκράτες – οι “εφέντηδες” – πουλάνε οικειοθελώς τις εκτάσεις τους στους εβραίους καπιταλιστές, χωρίς να νοιάζονται στο παραμικρό για την τύχη των αράβων αγροτών που επί δεκάδες χρόνια καλλιεργούν τις εκτάσεις αυτές.

Καθημερινά, από την έναρξη του σιωνιστικού εποικισμού, άραβες καλλιεργητές εκδιώκονται από τη γη τους. Αυτό οδηγεί σε αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους εβραίους έποικους και τους άραβες μικρούς αγρότες.

Κάθε κομμάτι γης που αποκτάται από τους εβραίους εποικιστές, αποκτάται πάνω στα συντρίμμια εκατοντάδων αραβικών οικογενειών. Η αγγλική κυβέρνηση γνωρίζει καλά να εκμεταλλεύεται τον εθνικό ανταγωνισμό που γεννιέται από αυτές τις παρανομίες. Ξεσηκώνοντας τους Άραβες εναντίων των Εβραίων και τους Εβραίους εναντίον των Αράβων, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έρχεται, έπειτα, να παρουσιαστεί ως διαιτητής – “προστάτης του ειρηνικού πληθυσμού”. Αυτός είναι ένας τρόπος για να δικαιολογεί την κυριαρχία του.

Ο συνασπισμός του αγγλικού ιμπεριαλισμού, του εβραϊκού σιωνισμού και της αραβικής φεουδαρχίας για την από κοινού εκμετάλλευση του προλεταριάτου και των αγροτών στην Παλαιστίνη, βρήκε έναν αφοσιωμένο βοηθό στο σοσιαλιστικό κόμμα “Αχντούτ Χααβοντά” της Παλαιστίνης, που είναι τμήμα της 2ης Διεθνούς. Αυτό το “σοσιαλιστικό κόμμα” ενθαρρύνει την ποταπή “ανάγκη” οι σιωνιστές έποικοι να καλούν σε “ιερά κατάκτηση της γης”, της γης των αράβων αγροτών. Οι δυστυχώς ασυνείδητοι εβραίοι εργάτες που ακολουθούν το Αχντούτ Χααβοντά” αλληλοσκοτώνονται με τους άραβες αγρότες: οι σιωνιστές και οι εφέντηδες πλουτίζουν.

Η χωρίς έλεος απαλλοτρίωση των κατεστραμμένων αγροτών που ακολουθείται από τη βίαιη εκδίωξή τους από τις εστίες τους, η εξαθλίωση, η φτώχεια και η πείνα των εβραίων και αράβων εργατών που κυνικά εκμεταλλεύονται η εβραϊκή αστική τάξη και οι άραβες ευγενείς, προκαλούν στους εργαζόμενους της Παλαιστίνης εξεγέρσεις.

Τα γεγονότα του Αφούλ, όπου το αίμα των αράβων εργατών και των εβραίων εποίκων χύθηκε σε μια μάχη για τη γη, έχουν ξαναθέσει στην ημερήσια διάταξη τα εγκλήματα των αγγλοσιωνιστών εποικιστών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης καταδικάζει την υποκρισία και τις ατιμίες των βρετανών καταπιεστών και των σιωνιστών λακέδων τους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης στιγματίζει τους άθλιους “σοσιαλιστές” του Αχντούτ Χααβοντά και τους ηγέτες του κίτρινου συνδικάτου Χισταντρούτ.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα επιθυμεί την οργάνωση των εργαζομένων της Παλαιστίνης, Αράβων και Εβραίων, ανεξαρτήτων εθνικότητας, και τη δημιουργία ενιαίων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών πάνω σε μια πλατφόρμα ταξικής πάλης. Οι κομμουνιστές της Παλαιστίνης αντιστέκονται στη δημιουργία μιας προνομιούχας σιωνιστικής εργατικής κάστας που μια μέρα θα μπορεί να ριχτεί ενάντια στους ανυπεράσπιστους άραβες εργάτες και αγρότες.

Επίσης όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας, από την αγγλική αστυνομία ως τους σοσιαλιστές, έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο κόμμα μας.

Βλέπουμε τις συμμορίες του σιωνιστικού φασισμού να επιτίθενται και να χτυπούν τους επαναστάτες εργάτες. Κλείνονται οι εργατικές λέσχες και πολλαπλασιάζονται οι συλλήψεις.

Σύντροφοι εργάτες! Απαιτήστε την απελευθέρωση των συλληφθέντων επαναστατών! Απαιτήστε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και όλων των αράβων εθνικιστών που παλεύουν ενάντια στην αγγλοσιωνιστική καταπίεση!

Κάτω η λευκή τρομοκρατία!

Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης!

Ζήτω η αδερφική και επαναστατική ένωση των αράβων και των εβραίων εκμεταλλευόμενων!

Το Γραφείο Ανατολής της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Σεν Καταγιάμα, Κατζ, Μπράουν, Ρόι

Μετάφραση από τα γαλλικά. Δημοσιεύτηκε στη “La Correspondance Internationale”, όργανο της Κομμμουνιστικής Διεθνούς, φ.15, 28 Φλεβάρη 1925, σ.σ. 130-131. Ο όρος “εβραϊκός” στον τίτλο στα περιεχόμενα που υπάρχουν στο πρωτοσέλιδο.

Βλ. επίσης:

Για τη στάση της ΕΣΣΔ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στο Παλαιστινιακό & την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ (1947-’48)

α’μέρος 1) Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

2) Ιωσήφ Στάλιν: Για τον Αντισημιτισμό (12/1/1931)

3) Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

4) Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομύκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το μέλλον του διοικητικού μοντέλου της Παλαιστίνης (14/5/1947)

β’μέρος 1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ που υπερψηφίζει τη διαίρεση της Παλαιστίνης (26/11/1947)

2)Δύο άρθρα για την Παλαιστίνη από το περιοδικό της Κομινφόρμ (Απρίλης- Μάης 1948)

Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)

Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)

3)Τέσσερα μικρά άρθρα για την Παλαιστίνη από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ (Μάης 1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)

Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ» (Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)

γ’μέρος Υπομνήματα εντός του σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών και τηλεγραφήματα που έφτασαν στη σοβιετική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ στις δύο έκτακτες συνεδριάσεις της ΓΣ το Μάη και το Νοέμβρη του 1947, όπου υπερψηφίστηκε η διχοτόμηση της Παλαιστίνης.

Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην Παλαιστίνη: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή (Οκτώβρης 1948)

 

Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)