Εδώ και πάνω από 100 ημέρες, διαδηλωτές στην 400.000 κατοίκων παράκτια και βιομηχανική πόλη Τουτουκούντι της 72.000.000 πολιτείας κατοίκων Ταμίλ Ναντού της νότιας Ινδίας απαιτούν το κλείσιμο μιας βιομηχανικής μονάδας χαλκού της εξορυκτικής εταιρίας Sterlite Copper (θυγατρικής της Vedanta Resources). Στις 22 Μάη, η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον των διαδηλωτών με αποτέλεσμα 13 νεκρούς. Οι “επίσημες” έρευνες της αστυνομίας – όπως πάντα – μιλούν για “οπλισμένους διαδηλωτές”. Η κυβέρνηση της πολιτείας έκτοτε έχει κλείσει το διαδίκτυο ενώ ανακοίνωσε και το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου.
Παρακάτω η συνέντευξη του Varavara Rao, ιδρυτή της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων (Virasam) της Ινδίας που εξιστορεί τη μεγάλη “παράδοση” των αρχών της Ινδίας σε βάρος διαδηλωτών προς υπεράσπιση ως και συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ αναδεικνύει την αναγκαιότητα του ένοπλου αγώνα όχι μόνο σε απάντηση σε ταξικές πολιτικές του αστικού κράτους αλλά και στα πλαίσια της δημιουργίας ενός νέου αντιπαραδείγματος, με τη Νεοδημοκρατική Επανάσταση.
Συνέντευξη Varavara Rao: “Το συμφέρον των μεγάλων εταιριών επιβάλλει το πυρ κατά διαδηλωτών, όπως στην Τουτουκούντι”
Είδαμε την περασμένη βδομάδα την ανατριχιαστική φωτογραφία ενός αστυνομικού που στοχεύει με το όπλο του διαδηλωτές ενάντια στην εταιρία Sterlite. Γιατί, πιστεύετε, άνοιξε η αστυνομία πυρ ενάντια σε αθώους ανθρώπους όταν υπάρχουν και άλλοι τρόποι για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης;
Αστυνομικός στοχεύει με το όπλο του διαδηλωτές στην Τουτουκούντι στις 22 Μάη
Και δεν ήταν μόνο αυτή η εικόνα. Θα πρέπει να ακούσατε και τη φωνή ενός αξιωματικού της αστυνομίας να διατάζει να σκοτώσουν τουλάχιστον έναν, και θα είδατε και τη φωτογραφία ενός αστυνομικού να σέρνει ένα πτώμα λέγοντας ότι αυτός που έσερνε δεν ήταν νεκρός, αλλά προσποιούταν το νεκρό, και τόσο οργισμένα να το σέρνει, σαν να ήταν ένα τραυματισμένο ζώο. Στην πραγματικότητα, τον πυροβόλησε στο λαιμό από πολύ κοντά, για παραβίαση του άρθρου 144 (σ.parapoda: που προβλέπει έκτακτες εξουσίες για προληπτική δράση σε όργανα της “τάξης”) και έπεσε άμεσα νεκρός. Είναι όπως όταν ο συνταγματάρχης Ντάιερ διέταξε τον πυροβολισμό αδιακρίτως των διαδηλωτών στο Jalianwala Bagh (σ.parapoda: σφαγή ινδών διαδηλωτών στο Jallianwala Bagh, Amritsar, στο Punjab στις 13 Απρίλη 1919, από τους βρετανούς, με αποτέλεσμα 379 νεκρούς και 1.200 τραυματίες. Οι διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη δυο εθνικών ηγετών, των Satya Pal και δρ. Saifuddin Kitchlew). Είναι μια σφαγή εσκεμμένη και συνειδητή…
Σας φέρνει στο νου και άλλα περιστατικά πυροβολισμών της αστυνομίας ενάντια σε διαδηλωτές;
Το περιστατικό με το άνοιγμα πυρ της αστυνομίας στο Τουτουκούντι μού θυμίζει το άνοιγμα πυρ στους διαδηλωτές στις 14 Μάρτη στο Ναντίνγκραμ (την επέτειο θανάτου του Καρλ Μαρξ) όπου υπήρξαν 14 νεκροί, και τη δολοφονία 11 ανθρώπων στο Καλινγκαναγκάρ το 2006.
Το σύρσιμο πτώματος στο Τουτουκούντι μού θύμισε το άνοιγμα πυρ στη γειτονιά Ραμαμπάι Νάγκαρ, στη συνοικία Γκατκοπάρ στη Βομβάη 1997, όπου 11 Nταλίτ σκοτώθηκαν και τα πτώματά τους σύρθηκαν ως κουφάρια ζώων στο βανάκι της αστυνομίας (σ.parapoda: οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για το βανδαλισμό αγάλματος του αγωνιστή Ambedkar).
Η σφαγή στο Ναντίνγκραμ έγινε για τη Salim Group, μια ινδονησιακή εταιρία, στο Καλινγκαναγκάρ για την Tata, τώρα για τη Vedanta, την πιο διαβόητη πολυεθνική εταιρία που τώρα είναι “διάσημη” για το Niamgiri (σ.parapoda: δασική περιοχή στα νοτιοδυτικά της πολιτείας Οντίσα που δόθηκε στη Vedanta για εξόρυξη βωξίτη). Η Αρουντάτι Ρόι, όταν μπήκε στη Νταντακαράνια – προσκεκλημένη των μαοϊστών – βρήκε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο της Vedanta και υπέθεσε ότι θα υπήρχε τεράστια εξορυκτική δράση της Vedanta στη Νταντακαράνια. Είναι το προστατευόμενο από το κράτος συμφέρον των μεγάλων εταιριών για χάρη του οποίου διαπράττονται γενοκτονίες Αντίβασι, ψαράδων, γυναικών, Νταλίτ και μειονοτήτων.
Αυτό το είδος βίαιων επιθέσεων που κλείνει στόματα που διαμαρτύρονται είναι που οδηγεί απλούς ανθρώπους να πάρουν τα όπλα ενάντια στο κράτος;
Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν η κυβέρνηση, οι άρχουσες τάξεις, οι ανώτερες κάστες και οι θρησκευτικές πλειοψηφίες επιτίθενται στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Αστυνομικός πυροβολεί διαδηλωτές στην Τουτουκούντι στις 22 Μάη
Η Satyagraha – ιδιαίτερη μορφή πολιτικής ανυπακοής – , η Sasanalonghana – αντίσταση σε αντιδημοκρατική νομοθεσία – έχουν έρθει για να μείνουν ως γκαντιανές μορφές διαμαρτυρίας επί σχεδόν έναν αιώνα. Η απεργία, η διαδήλωση, η dharna (σ.parapoda: καθιστική διαμαρτυρία), η gherao (σ.parapoda: περικύκλωση κτιρίου ή πολιτικού αρμοδίου), είναι όλες μορφές διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης από την εποχή της Ναυτικής Εξέγερσης (σ.parapoda: ξεκίνησε από τη Βομβάη στις 18/02/1946 και επεκτάθηκε σε όλη τη Βρετανική Ινδία, από το Καράτσι ως την Καλκούτα, με τη συμμετοχή 20.000 ναυτών και 78 πλοίων και εγκαταστάσεων. Καταστάλθηκε με 8 νεκρούς. Μόνο το τότε επαναστατικό ΚΚΙ υποστήριξε τους απεργούς) και τα γεγονότα στην Chauri Chaura (σ.parapoda: στην περιφέρεια Γκορακχπούρ, τώρα στην πολιτεία Ουτάρ Πραντές, στις 05/02/1922, όπου μια μεγάλη ομάδα διαδηλωτών, αφότου άνοιξε πυρ η αστυνομία, έκαψε ένα αστυνομικό τμήμα, μαζί με 22-23 αστυνομικούς που βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Ο Γκάντι σταμάτησε το “κίνημα μη συνεργασίας” μετά από αυτά τα γεγονότα). Το να παίρνουν άνθρωποι τα όπλα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία έχει μεγάλη πολιτική παράδοση στην Ινδία για πάνω από 100 χρόνια με τη δημιουργία του κόμματος Γκαντάρ (σ.parapoda: ιδρύθηκε το 1913 στις ΗΠΑ-Καναδά με στόχο την ανεξαρτησία της Ινδίας). Ο Κρίσνα κηρύσσει τη βία στη Μπαγκαβάτ Γκίτα (σ.parapoda: ένα από τα σημαντικότερα ιερά κείμενα του ινδουισμού), τα Siyah Qalam (σ. parapoda: ζωγραφιές των τελών του 14ου-αρχών του 15ου αιώνα στην κεντρική Ασία με κινεζική επιρροή, και σύμβολα του βουδισμού και του σαμανισμού που έχουν ιρανικές, τουρκικές, μογγολικές και ινδικές μορφές) έχουν πέντε μορφές αυτοάμυνας στο σώμα ή το άτομο.
Επομένως, το να λέμε ότι η μη βία είναι ινδική ή ινδουιστική κουλτούρα είναι απάτη. Ο ινδουισμός ως θρησκεία πιστεύει σε ένα ιεραρχικό σύστημα καστών και τη βία. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εργαλεία για κυνήγι, αγροτική παραγωγή, αυτοπροστασία (τόξα, βέλη, σπαθιά, δρεπάνια). Ο πρώτος πόλεμος για την ινδική ανεξαρτησία το 1857 ήταν μια εξέγερση των Σεπόι (σ.parapoda: ινδοί στρατιώτες, εκπαιδευμένοι με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Πλέον έτσι λέγονται μέλη ιδιωτικών στρατών. Κοινή η καταγωγή της λέξης από την ιρανική λέξη “σιπαχί” με τους σπαχήδες).
Η ταξική πάλη δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύμασμα των Μαρξ και Ένγκελς. Είναι η ιστορική και διαλεκτική υλιστική ανακάλυψή τους από την ιστορία της ανθρωπότητας από την έναρξη της ταξικής κοινωνίας. Ο ένοπλος αγώνας είναι απαραίτητος για τους εκμεταλλευόμενους ανθρώπους.
Το να παίρνουν απλοί άνθρωποι τα όπλα είνα κάτι το εντελώς διαφορετικό από έναν ένοπλο αγώνα για την ανατροπή του μισοφεουδαρχικού μισοαποικιακού γραφειοκρατικού συστήματος.
O Varavara Rao σε μια από τις πολλές συλλήψεις του
Αυτό συνέβη στην Τελανγκάνα, τότε κρατίδιο-πριγκηπάτο Χαϊντεραμπάντ, κατά το 1946-51, με την κατάληψη 40,468 εκατομμυρίων στρεμμάτων σε 3.000 χωριά από άκληρους φτωχούς αγρότες και την τάξη των εργατών γης. Στην Εξέγερση του Ναξαλμπάρι το 1967 στη Βεγγάλη, αναδύθηκε ένας νεοδημοκρατικός επαναστατικός δρόμος που συνεχίζεται εδώ και 50 χρόνια παρά τις υποχωρήσεις – ίσως η πιο μακρόχρονη ιστορία ένοπλης επανάστασης στον κόσμο συνεχίζεται στην ανατολική και κεντρική Ινδία στη Νταντακαράνια, τη Μπίχαρ, τη Τζάρκχαντ, την Οντίσσα, την συνοριακή περιοχή Άντρα Πραντές – Οντίσσα, και τα Δυτικά Γκατς.
Πιστεύετε ότι η ένοπλη αντίδραση σε μια ένοπλη δράση θα επιλύσει το πρόβλημα; Δεν μπορούν να υπάρχουν μη βίαιοι τρόποι για την αντιμετώπιση της κρατικής βίας; Ίσως φαίνεται άδικο να ρωτά κανείς κάτι τέτοιο σε μια περίοδο όπου υπήρξαν θάνατοι διαδηλωτών κατά της Sterlite, όμως ρωτώ γενικά..
Οι απλοί άνθρωποι μπορεί να παίρνουν τα όπλα ως απάντηση σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο όπως στο Τουτουκούντι.
Όμως, η ένοπλη επανάσταση υπό την ηγεσία του ΚΚΙ (Μαοϊκού) είναι για τη Νεοδημοκρατική Επανάσταση στο δρόμο του Ναξαλμπάρι, που οδήγησε στη “Janatana Sarkar” (σ.parapoda: μια μορφή επαναστατικής κυβέρνησης) στη Νταντακαράνια, επαρχιακά επαναστατικά συμβούλια στη Σαράντα ή στις ειδικές αντάρτικες ζώνες στη Τζάρκχαντ και τη συνοριακή περιοχή Άντρα Πραντές – Ορίσσα. Τέτοιες προσπάθειες έγιναν στη Τζανγκαλμαχάλ, στα Δυτικά Γκατς, στη συνοριακή περιοχή τριών πολιτειών (σ.parapoda: Τσατίσγκαρχ, Οντίσα, Άντρα Πραντές) και το 1996-1999 στην Τελανγκάνα.
Η Janata Sarkar απλώθηκε σε μεγάλες εκτάσεις της Νταντακαράνια, ειδικά στο νότιο Μπαστάρ, όπου Αντίβασι, Νταλίτ και καταπιεσμένες τάξεις και κάστες αυτοδιοικούνται, καταλαμβάνοντας γη, εφαρμόζοντας εναλλακτικά αναπτυξιακά προγράμματα σε επίπεδο βάσης. Σχηματίζουν ένα πλατύ μέτωπο το οποίο υποστηρίζεται από το Κόμμα και το Λαϊκό Απελευθερωτικό Αντάρτικο Στρατό (ΛΑΑΣ) και έχουν τη δική τους λαϊκή πολιτοφυλακή.
Μετά τα Σάλβα Τζουντούμ (2004-2009) και την Επιχείρηση “Πράσινο Κυνήγι” (μετά το 2009) και τον ολόπλευρο πόλεμο από το 2014, η κυβέρνηση Μόντι-Ρατζνάτ (σ.parapoda: Υπουργός Εσωτερικών της Ινδίας)– Ραμάν Σινγκχ (σ.parapoda: πρωθυπουργός της πολιτείας Τσατίσγκαρχ) ισχυρίζεται ότι με το “Samadhan” (σ.parapoda: ονομασία “στρατηγικής” του Σινγκχ ενάντια στους Μαοϊστές. Η ονομασία προκύπτει από το S–smart leadership, A-agressive strategy, M-motivation and training, A-actionable intelligence, D-dashboard-based KPIs (key performance indicators) and KRAs (key result areas), H-harnessing technology, A-action plan for each theatre και N-no access to financing) θα τελειώσει με το κίνημα των Μαοϊστών μέχρι το 2022.
Λαμβάνει χώρα μια πολιτική εκτόπισης και περιθωριοποίησης των Αντίβασι με πυρπολήσεις χωριών, μαζικούς βιασμούς, δολοφονίες Αντίβασι που παρουσιάζονται ως ένοπλες συγκρούσεις, λόγω της αντίστασής τους στην είσοδο επιχειρηματικών κεφαλαίων και κρατικών εταιριών στις περιοχές τους. Τα διεφθαρμένα ΜΜΕ τα παρουσιάζουν όλα αυτά ωσάν οι Μαοϊστές να εμποδίζουν την ανάπτυξη των περιοχών των Αντίβασι.
Η Salim στη Ναντίγκραμ, η Tata στη Σίνγκουρ, η Jindal στη Τζανγκαλμαχάλ έχουν προβεί σε παραβάσεις – είτε συμφωνεί κανείς με τη μέθοδό τους είτε όχι, είναι μόνο οι Μαοϊστές που θα μπορούσαν να σταματήσουν τη Jindal από το να καταλάβει στη Τζανγκαλμαχάλ 20.234 στρέμματα γης Αντίβασι και να τους καταστρέψει.
Επομένως, το ότι οι άνθρωποι παίρνουν τα όπλα δεν είναι μόνο διαμαρτυρία ή αντίσταση ενάντια στην κρατική βία, αλλά επίσης και για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Το Ναξαλμπάρι, 50 χρόνια πριν έχει δείξει το δρόμο για την εγκατάλειψη του κοινοβουλευτικού δρόμου.
Καθίσταται το κράτος όλο και λιγότερο ανεκτικό;
Κατά το μαρξισμό, το κράτος είναι πάντοτε ένα καταπιεστικό όργανο της εκμεταλλεύτριας και άρχουσας τάξης. Φυσικά, μετά το 1990, και το κατέβασμα της κόκκινης σημαίας στη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, καθώς και την ανάδειξη των ΗΠΑ σε μονοπολική παγκόσμια ιμπεριαλιστική δύναμη, το κράτος, αποπειρώμενο να εμφανίζεται διαφανές, δημοσίως λέει ότι δεν είναι αυτό που παρέχει την ευημερία. Roti (σ.parapoda: ψωμί), Kapdu (σ.parapoda: ρουχισμός), Makan (σ.parapoda: στέγη), παιδεία, υγεία και πόσιμο νερό δεν αποτελούν ευθύνη του κράτους. Μάλιστα, κάθε χώρα πρέπει να λογοδοτεί στην Παγκόσμια Τράπεζα. Το αναπτυξιακό πρόγραμμα που προκρίνει η Παγκόσμια Τράπεζα είναι Παγκοσμιοποίηση, Ιδιωτικοποίηση και Φιλελευθεροποίηση – ανάπτυξη προς το συμφέρον των επιχειρήσεων. Το κράτος πρέπει να παίζει μόνο ρόλο διευκόλυνσης – ατζέντη.
Είναι φυσιολογικό λοιπόν το ότι το κράτος καθίσταται όλο και λιγότερο ανεκτικό, ώστε να εκπληρώνει τα μνημόνια κατανόησης που υπογράφει με τις πολυεθνικές.
Η πρόσφατη σφαγή 42 ατόμων στο Γκαττσιρόλι έγινε για την προστασία των συμφερόντων της Lloyds (σ.parapoda: που παρουσιάστηκε και αυτή ως ένοπλη σύγκρουση με Μαοϊστές) και το άνοιγμα πυρ από την αστυνομία στο Τουτουκούντι πρέπει να ειδωθεί από αυτή τη σκοπιά. Οι επιθέσεις ενάντια σε Νταλίτ και μουσουλμάνους γίνονται για αυτό το σκοπό επίσης.
Διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα, όμως τα χρήματα των εταιριών και η γιγαντιαία κρατική εξουσία κάνουν τις φωνές διαμαρτυρίας να σιωπούν. Είναι δύσκολο να εμπνεύσει κανείς τη νεολαία στο Ναξαλισμό;
Η ερώτησή σας αποτελεί την απάντησή μου. Καμία καταστολή ή μεταρρύθμιση δεν θα επιλύσει το πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η λεγόμενη “αναπτυξιακή πολιτική”, είναι στην ουσία η καταστροφική πολιτική εκτόπισης και περιθωριοποίησης των εκμεταλλευόμενων μαζών. Η νεολαία με την αλληλεγγύη της προς τους κολασμένους της γης δεν μπορεί παρά να επιλέξει το Ναξαλισμό.
Πολλοί ναξαλίτες παραδίνονται, είναι ευχαριστημένοι με τις δουλειές που αποκτούν και την ειρηνική ζωή. Το κεντρικό κράτος και οι πολιτείες λένε ότι ο Ναξαλισμός είναι ζήτημα ανάπτυξης και το μεταχειρίζονται ως τέτοιο. Πιστεύετε ότι μπορούν να αντιμετωπσυν το πρόβλημα;
Ίσως όσοι παραδόθηκαν χωρίς να είναι μπλεγμένοι σε υποθέσεις ή περιστατικά να είναι ευτυχισμένοι με τη φυσιολογική ζωή.
Μαχητές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Αντάρτικου Στρατού
Όμως γνωρίζετε ότι η κυρία που παραδόθηκε και παντρεύτηκε μπροστά στη Μαμάτα Μπανέρτζι, τον πρωθυπουργό της πολιτείας της Δυτικής Βεγγάλης ίσως προκάλεσε τη σύλληψη και τη δολοφονία κατόπιν ψεύτικής σύγκρουσης του Κισχάντζι (σ.parapoda: η συγκεκριμένη διέψευσε την κατηγορία αυτή). Έχουμε τόσες πολλές περιπτώσεις Ναΐμ (σ.parapoda: “ανανήψας” που κατόπιν έγινε συνεργάτης της αστυνομίας και μέλος συμμορίας και βρήκε το θάνατο από τις “επιχειρηματικές” του δραστηριότητες). Το ίδιο ισχύει και στο Τζάμου-Κασμίρ, τις βορειοανατολικές πολιτείες, τη Τζάρκχαντ, την Οντίσα, τη Νταντακαράνια κλπ. Το κράτος δεν θα επιτρέψει σε κανένα να ζήσει ειρηνικά.
Σε όλη τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποδυναμώνονται, το BJP (σ.parapoda: Ινδικό Λαϊκό Κόμμα, το κόμμα του Ναρέντρα Μόντι) ισχυροποιείται, υπάρχει άνοδος της Δεξιάς παγκοσμίως, οι πολιτικές ταυτότητας αλλάζουν την πολιτική δυναμική παντού. Υπό το πρίσμα αυτής της υποχώρησης, πώς πιστεύετε ότι το “λαϊκό κίνημα”, η αριστερή ιδεολογία, οι Μαοϊστές μπορούν να ακουστούν, ή να κάνουν τη διαφορά;
Τα λεγόμενα αριστερά κόμματα εγκατέλειψαν την ταξική πάλη. Επομένως, τις τάξεις που συμμετέχουν στην παραγωγή και την ταξική πάλη, τις βλέπουν μόνο ως ψηφοφόρους. Αν εκλεγούν, εφαρμόζουν τα ίδια αναπτυξιακά προγράμματα, όπως είδαμε στη Βεγγάλη και την Κεράλα (σ.parapoda: από τα “Κ”ΚΙ και “Κ”ΚΙ(Μαρξιστικό)). Αν πρέπει να κάνεις τη διαφορά, θα πρέπει να αρχίσεις και να προσχωρήσεις σε αντιφεουδαρχικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες στη βάση δημοκρατικών και επαναστατικών προγραμμάτων.
Θα προσχωρήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαοϊκό) στην κοινοβουλευτική δημοκρατία; Είναι αυτή ένα πιο “αποδεκτό” υπόδειγμα για το λαό; Εδώ δεν εννοώ μόνο τους καταπιεσμένους, αλλά όλους όσους συμφωνούν με τις αρχές, όμως ίσως δεν είναι υπέρ μιας ένοπλης αναμέτρησης με το κράτος.
Δεν το νομίζω. Αν το ΚΚΙ (Μαοϊκό) προσχωρήσει στη λεγόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα παραμείνει ένα επαναστατικό κόμμα που ηγείται της ταξικής πάλης με ένοπλο αγώνα για την επιτυχία της Νεοδημοκρατικής Επανάστασης. Σήμερα, το καθήκον του ΚΚΙ (Μαοϊκού) είναι ο πόλεμος ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και το βραχμανικό ινδουιστικό φασισμό σε δύο μέτωπα – μια πλατιά δημοκρατική μορφή με όλες τις αντιιμπεριαλιστικές και αντιφεουδαρχικές δυνάμεις και την παρατεταμένη ένοπλη επανάστασή της.
28 Μαη 2018
H συνέντευξη στα αγγλικά δημοσιεύτηκε στη The Bengal Story.
Περισσότερα άρθρα για το ένοπλο κίνημα στην Ινδία εδώ.
