Χοσέ Ντίαθ: Η αστική τάξη δεν εκπροσωπεί πια το έθνος (Αύγουστος 1940)

Με αφορμή τα 77 χρόνια από το θάνατο του Χοσέ Ντίαθ, του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (1932-1942), παρατίθεται η μετάφραση ενός άρθρου του, το οποίο γράφτηκε το καλοκαίρι του 1940.

Με την εμπειρία ενός σχεδόν χρόνου από την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η αρχική φάση του οποίου θεωρούταν από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τότε ιμπεριαλιστική (αν και μεταπολεμικά ο Στάλιν αναγνώρισε ότι ήταν αντιφασιστικός εξαρχής – σε πλήρη αντίθεση με όσα ισχυρίζονται διάφοροι τροτσκίζοντες σήμερα περί ιμπεριαλιστικού και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια χαρακτήρα του), αλλά και ιδιαίτερα με την εμπειρία της αμαχητί παράδοσης της γαλλικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, που ερχόταν να προστεθεί στην εμπειρία του ισπανικού εμφυλίου, ο Ντίαθ στέκεται στον χαρακτήρα της αστικής τάξης. Στο στάδιο παρακμής του συστήματός της, η αστική τάξη επικαλείται τον πατριωτισμό μόνο όταν αυτό της αποφέρει κέρδη, ενώ, όταν νιώθει ότι αυτά απειλούνται ιδίως από την εργατική τάξη, τότε, ακόμα κι αν είναι ιμπεριαλιστική, δεν διστάζει να εκχωρήσει την ανεξαρτησία (πολλώ δε μάλλον τη δημοκρατία) της χώρας της οποίας ηγείται για να διαφυλάξει το ίδιο το σύστημά της. Η ποταπή αυτή στάση των αστικών τάξεων σε πλήθος ευρωπαϊκών χωρών ήδη πριν από την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (ξεκινώντας από την Τσεχοσλοβακία), που συνοδευόταν από μια ηττοπαθή προπαγάνδα του τύπου “καλύτερα σκλάβοι παρά νεκροί”, αλλά πρωτίστως το πέρασμα της εθνικής σημαίας στα χέρια της εργατικής τάξης, που δεν απαξίωσε ένα υπαρκτό για το λαό ζήτημα, αλλά πρωτοστάτησε χάρη στα κομμουνιστικά κόμματα σε έναν ενιαίο – ακόμα και με μεμονωμένα στοιχεία της αστικής τάξης – αγώνα για την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, συντέλεσαν στη γιγάντωση των κομμουνιστικών κομμάτων και την εκτόπιση του καπιταλισμού από το 1/3 του πλανήτη.

***

Η αστική τάξη δεν εκπροσωπεί πια το έθνος

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τις 18 Ιούλη του 1936, ημέρα κατά την οποία οι προδότες στρατηγοί εξεγέρθηκαν ενάντια στο λαό και τη Δημοκρατία της Ισπανίας. Μετά από έναν ηρωικό ένοπλο αγώνα που συγκλόνισε τον κόσμο, ο λαός μας βρίσκεται σήμερα υπό ένα καθεστώς τέτοιας εκμετάλλευσης που δεν έχει ποτέ άλλοτε υπάρξει στην ιστορία της Ισπανίας. Ο λαός μας υποφέρει υπό το ζυγό μιας αισχρής τρομοκρατικής δικτατορίας που ξεπερνά σε ωμότητα τα πιο μαύρα χρόνια της Ιεράς Εξέτασης. Η φαλαγγίτικη κλίκα που βρίσκεται στην εξουσία αξιοποιεί την ιμπεριαλιστική ανθρωποσφαγή, επωφελείται της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι ευρωπαϊκές χώρες, απορροφημένες και απασχολούμενες με τα δικά τους δεινά, για να ενισχύσει στο μέγιστο την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζόμενων μαζών της Ισπανίας.

Μπροστά στην αιματηρή καταστροφή στην οποία οι λαοί της δυτικής Ευρώπης έχουν βρεθεί εξαιτίας των αστών και σοσιαλδημοκρατών ηγετών τους, οι ταλαιπωρίες και ο αγώνας του λαού μας, αποκτούν, προφανώς, δευτερεύουσα θέση. Παρ’ όλα αυτά, ο αγώνας και τα δεινά του ισπανικού λαού, τόσο κατά το παρελθόν όσο και τώρα, αποτελούν αδιάσπαστο τμήμα του αγώνα και των δεινών όλων των λαών που σήμερα βρίσκονται μπλεγμένοι από το ειδεχθές καπιταλιστικό καθεστώς στο αιματοκύλισμα του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ηρωική αλληλεγγύη

Ο εθνικός επαναστατικός πόλεμος του ισπανικού λαού θα μπορούσε να μετασχηματιστεί σε ένα γεγονός ανυπολόγιστης διεθνούς σημασίας, γιατί ο δίκαιος πόλεμός μας αποτελούσε στη δυτική Ευρώπη την πρωτοπόρα δύναμη του πανίσχυρου στρατού που σε πολλές χώρες πάλευε ενάντια στην αντίδραση, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και ενάντια στις προετοιμασίες για έναν ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος του ισπανικού λαού ξέσπασε και εξελίχθηκε σε στιγμές κατά τις οποίες σε διεθνές επίπεδο διεξαγόταν ήδη ένας αγώνας ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα: το στρατόπεδο της αντίδρασης και του πολέμου και το στρατόπεδο της ειρήνης και της ελευθερίας του λαού. Ακριβώς επειδή ο πόλεμός μας δεν ήταν ένας αγώνας απομονωμένος αλλά αποτελούσε ένα αδιάσπαστο τμήμα της οργανωμένης πάλης όλων των δυνάμεων της προόδου και της ελευθερίας, αναδύθηκε μια έκφραση διεθνούς αλληλεγγύης τόσο βαθιάς όσο αυτής που συνιστούσε η δημιουργία των ηρωικών Διεθνών Ταξιαρχιών, η πιο ολοκληρωμένη μορφή προλεταριακού διεθνισμού σε δράση.

Ο εθνικός επαναστατικός πόλεμος του ισπανικού λαού, ως η ανώτερη μορφή πάλης ανάμεσα στις δύο αντιπαρατιθέμενες ομάδες, μπορούσε να αξιοποιηθεί και αξιοποιήθηκε ως πλατφόρμα ενότητας των εργαζόμενων δυνάμεων και των μη προλεταριακών δυνάμεων σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Για αυτό, ο αγώνας μας ήταν “υπόθεση όλης της προοδευτικής και πρωτοπόρας ανθρωπότητας”. Αποτελούσε το σύμβολο και την καλύτερη απόδειξη ότι ήταν εφικτή η αντιμετώπιση της αντίδρασης που από τότε περνούσε στην επίθεση σε διεθνή κλίμακα.

Απαντώντας στην πρόκληση της εγχώριας και διεθνούς αντίδρασης, αποφασίζοντας να αγωνιστεί, η ισπανική εργατική τάξη, ο ισπανικός λαός, με το Κομμουνιστικό Κόμμα του επικεφαλής, αντιπαρέταξε το δικό του σχέδιο έναντι εκείνου της διεθνούς αντίδρασης.

Δύο σχέδια

Σε τι προσέβλεπε η αντίδραση; Προσέβλεπε στη συντριβή της επαναστατικής Ισπανίας, με τη συντριβή, ταυτόχρονα, του γαλλικού Λαϊκού Μετώπου, προσέβλεπε στην παρεμπόδιση μιας πραγματικής ανάπτυξης της δημοκρατίας στην Αγγλία, στην παρεμπόδιση της δημιουργίας ενός ισχυρού μετώπου ειρήνης γύρω από τη μεγάλη χώρα του σοσιαλισμού και, τέλος, στην εξαπόλυση ενός αντεπαναστατικού πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το σχέδιό μας, το σχέδιο του ισπανικού λαού, συνίστατο στην υπεράσπιση και διεύρυνση των επαναστατικών και δημοκρατικών κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού της Ισπανίας, με τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Ισπανίας και την ενίσχυση, ταυτόχρονα, των θέσεων της εργατικής τάξης και των λαών των άλλων χωρών· συνίστατο στην παρεμπόδιση, με αυτό τον τρόπο, της νίκης των αντιδραστικών δυνάμεων και, ως εκ τούτου, της εξαπόλυσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου από την αστική τάξη.

Μπροστά στην διεθνή κατάσταση που αναλύθηκε πιο πάνω, η Ισπανία αποτελούσε το κλειδί της κατάστασης και για τα δύο στρατόπεδα.

Αν ο ισπανικός λαός είχε νικήσει στο εγχείρημά του, η εργατική τάξη θα διήγε εξασφαλισμένα μια αξιοπρεπή ζωή, η γη θα είχε βρεθεί στα χέρια όσων την καλλιεργούν. Η εξαθλίωση, η πείνα, η αμορφωσιά, στοιχεία παραδοσιακά στη μισοφεουδαρχική Ισπανία, θα είχαν εξαλειφθεί. Θα είχε παραμείνει ανοιχτός ο δρόμος της χώρας μας προς το σοσιαλισμό.

Η νίκη του ισπανικού λαού θα είχε ενισχύσει και εδραιώσει το γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο και θα είχε εκτοπίσει από τις θέσεις τους τις αντιδραστικές δυνάμεις και τους εμπρηστές πολέμων. Η νίκη του ισπανικού λαού θα σήμαινε για την Αγγλία την επιταχυνόμενη ανάπτυξη του Λαϊκού Μετώπου και μια ώθηση για τις σκλαβωμένες μάζες της βρετανικής αυτοκρατορίας στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Η νίκη του εθνικού επαναστατικού πολέμου της Ισπανίας θα είχε καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα στους συνθηκολόγους και τους ιδεολόγους που κήρυτταν την ηττοπάθεια, τους σαπισμένος ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς. Η ήττα της Ιταλίας στην Ισπανίας θα είχε προκαλέσει μια τεράστια αναταραχή στη φασιστική δικτατορία, η οποία ήδη από τον πόλεμο στην Αβησσυνία βρισκόταν σε μια κατάσταση πραγματικά δύσκολη. Αναφορικά με τη Γερμανία, η νίκη της Ισπανικής Λαϊκής Δημοκρατίας θα είχε προκαλέσει μια κατάσταση εξαιρετικά κρίσιμη για το χιτλερικό δικτατορικό καθεστώς, που ήδη τότε περνούσε τρομερές οικονομικές και χρηματοπιστωτικές δυσκολίες.

Θα μπορούσε να έχει ανασχεθεί ο πόλεμος

Με άλλα λόγια, η νίκη του ισπανικού λαού δεν θα ήταν μόνο νίκη εθνικού χαρακτήρα, αλλά θα ήταν η αφετηρία για βαθιές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα σε αυτά τα δύο αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα, μια αλλαγή ευνοϊκή στις δυνάμεις που σε όλες τις χώρες πάλευαν ενάντια στην αντίδραση, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και υπέρ της ειρήνης. Ένα πλήγμα τέτοιας φύσης θα είχε εξασφαλίσει, από τη μια πλευρά, μια συνεχή ανάπτυξη των δυνάμεων της ειρήνης και της προόδου στις καπιταλιστικές χώρες και, από την άλλη πλευρά, τη διαμόρφωση ενός ενιαίου μετώπου ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις και την πανίσχυρη χώρα του σοσιαλισμού, καθιστώντας έτσι ανέφικτη για τις αντιδραστικές δυνάμεις την εξαπόλυση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Τα γεγονότα ήρθαν να αποδείξουν την ορθότητα αυτών των εκτιμήσεων. Ο αγώνας του ισπανικού λαού διήρκεσε δυόμισι χρόνια· και δεν είναι τυχαίο ότι ενώ οι μάζες της χώρας μας αντιστέκονταν με τα όπλα στο χέρι και το γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο διατηρούνταν ισχυρό, οι ιμπεριαλιστές δεν τολμούσαν ή δεν μπορούσαν να εξαπολύσουν τον πόλεμο που σήμερα καταστρέφει χώρες σε όλο τον κόσμο.

Εξαιτίας της προδοσίας των Τσάμπερλαιν, Νταλαντιέ, Μπλουμ και Σιτρίν, η παγκόσμια αντίδραση μπόρεσε να υλοποιήσει το σχέδιό της τουλάχιστον στην πρώτη του φάση. Ο λαός μας ηττήθηκε και το γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο διαλύθηκε. Όμως, όσον αφορά την επιδίωξή της να εκπληρώσει το δεύτερο μέρος του εγκληματικού της σχεδίου, την πρόκληση ενός αντεπαναστατικού πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η αντίδραση απέτυχε οικτρά.

Η σοφή σταλινική πολιτική της ΕΣΣΔ έκανε τους υπολογισμούς των προβοκατόρων του αντισοβιετικού πολέμου να αποτύχουν. Και ό,τι κατά τη διάρκεια πολλών ετών είχε παραχθεί και φυλαχθεί για να αξιοποιηθεί ενάντια στην πατρίδα των εργαζομένων, στράφηκε ενάντια στους ίδιους τους δημιουργούς του.

Σημαντικά διδάγματα

Δεδομένης της εξαπόλυσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σημαντικά διδάγματα μπορούν να συναχθούν από την πάλη του ισπανικού λαού που θα είναι χρήσιμα, όχι μόνο για την ισπανική εργατική τάξη, αλλά και για τους προλετάριους των άλλων χωρών. Η εμπειρία του δικού μας πολέμου και του σημερινού ιμπεριαλιστικού πολέμου μάς διδάσκει ότι η αστική τάξη, ευρισκόμενη κατά μέτωπο απέναντι σε ισχυρά λαϊκά κινήματα που θέτουν σε κίνδυνο τα ταξικά προνόμιά της και την κυρίαρχη θέση, επιλέγει να προδώσει τα εθνικά συμφέροντα, διαλέγει το δρόμο της συνθηκολόγησης ενώπιον των ξένων ιμπεριαλιστών και της παράδοσης του ίδιου της του λαού στον ξένο εχθρό, ώστε να σώσει πάνω από όλα τα ταξικά προνόμιά της.

Οι ισπανικές άρχουσες τάξεις, βλέποντας τα προνόμιά τους να απειλούνται από τη δημοκρατική επανάσταση, δεν δίστασαν να ρίξουν τη χώρα τους σε μια τρομερή καταστροφή, διαλύοντας ολόκληρες πόλεις, φέρνοντας ξένους αεροπόρους που δολοφόνησαν χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους.

Χάνοντας κάθε εθνικό αίσθημα, η αστική τάξη και οι μεγαλοκτηματίες, οι ισπανοί φαλαγγίτες και οι μοναρχικοί, απατεώνες όπως ο Χουάν Μαρκ και οι εκπρόσωποι του ανώτατου Κλήρου, ενώθηκαν ενάντια στον λαό για να παραδώσουν την ανεξαρτησία της χώρας μας στις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Η προδοσία και η ατιμωτική συνθηκολόγηση της γαλλικής αστικής τάξης στο σημερινό πόλεμο, αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι η ξεδιάντροπη στάση των ισπανικών κυρίαρχων τάξεων δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε μια ειδική κατάσταση, αλλά είναι η γενική τάση της αστικής τάξης κατά τη σημερινή περίοδο παρακμής του καπιταλισμού και όξυνσης της γενικής κρίσης του.

Η υπεράσπιση κάθε έθνους περνά στα χέρια του προλεταριάτου

Όλη η κλίκα των Λαβάλ, Φλαντέν, Πεταίν, Μπλουμ και Μαρκετ, αυτών των αστικών απορριμάτων σε αποσύνθεση, αυτών των διεφθαρμένων μέχρι το μεδούλι στοιχείων, όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά δίδυμα αδέρφια των ισπανών Φράνκο, Σεράνο Σούνιερ κλπ. Εδώ και πολύ καιρό η αστική τάξη έχει πάψει να αποτελεί εκπρόσωπο των συμφερόντων του έθνους. Η αστική τάξη σήμερα προδίδει τα εθνικά συμφέροντα και η υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων περνά στην εργατική τάξη, που καλείται να απελευθερωθεί η ίδια και να διαφυλάξει τα συμφέροντα του έθνους. Αυτό ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα διδάγματα που συνάγονται από τον αγώνα του ισπανικού λαού και τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία.

Συνήθως, η αστική τάξη και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επιδιώκουν να αποκρύψουν την προδοτική και συνθηκόλογη πολιτική τους προσπαθώντας να κάνουν το λαό να πιστέψει πως με αυτό τον τρόπο θα τον σώσουν από μεγαλύτερα και σκληρότερα δεινά. To δηλητηριώδες όπλο που κραδαίνουν για να κάμψουν τη λαϊκή αντίσταση μπροστά στον εχθρό καλύπτεται με αυτό το ανήθικο σύνθημα: “Καλύτερα σκλαβιά παρά θάνατος”. Τα γεγονότα της Ισπανίας και της Γαλλίας αποδεικνύουν ότι αυτό είναι μια άθλια απάτη. Η συνθηκολόγηση ποτέ δεν ήταν ούτε είναι σωτηρία. Η πολιτική της συνθηκολόγησης όχι μόνο κάνει σκλάβους τους λαούς, αλλά, επίσης, τους παραδίδει ως κρέας για τα κανόνια των ξένων ιμπεριαλιστών και τους ρίχνει σε έναν πόλεμο στον οποίο αυτοί και τα παιδιά τους πεθαίνουν υπερασπιζόμενοι ξένα συμφέροντα. Μήπως η προδοσία της ισπανικής αστικής τάξης και των μεγαλοκτηματιών έθεσε τέρμα στα δεινά του ισπανικού λαού; Απολύτως όχι. Τη στιγμή κατά την οποία οι βάρβαρες ορδές του Φράνκο εξαπέλυαν τη στρατιωτική εξέγερση έριχναν μια ιδέα για το τι θα ήταν μια Εθνικοσυνδικαλιστική Ισπανία με το ακόλουθο σύνθημα: “Ούτε ένα σπίτι χωρίς ψωμί και θέρμανση”. Και ο ισπανικός λαός, 16 μήνες μετά τη “νίκη” του Φράνκο υφίσταται μεγαλύτερη εξαθλίωση και πείνα παρά ποτέ. Δεν υπάρχει ψωμί. Το δελτίο που έχει επιβληθεί στο λαό μειώθηκε εκ νέου. Σήμερα, και όχι όλες τις μέρες, οι εργαζόμενοι μπορούν να αποκτήσουν μόλις 125 γραμμάρια ψωμιού.

Ανεργία και πείνα

Δεν υπάρχει δουλειά. Λαμβάνοντας υπόψη τους κρατουμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους ανέργους, ο αριθμός των μη εχόντων εργασία υπερβαίνει το 10% του πληθυσμού. Ακόμα και οι ηγέτες των φαλαγγιτών δεν μπορούν να αποκρύψουν την κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Ο Σεράνο Σούνιερ δήλωσε ότι οι σιδηροδρομικές, θαλάσσιες και χερσαίες μεταφορές μειώθηκαν κατά 40%. Υπολογίζεται ότι το έλλειμμα σε διατροφικά προϊόντα ανέρχεται σε δέκα εκατομμύρια εκατόκιλα σιτάρι, 180.000 τόνους ζάχαρη, 120.000 ρύζι, 3.000 εκατομμύρια λίτρα γάλα. Το έλλειμμα σε άνθρακα ανέρχεται σε 2.256.000 τόνους.

Ο λαός υποφέρει από την ανείπωτη πείνα και εξαθλίωση. Όμως η φαλαγγίτικη γραφειοκρατία, οι κερδοσκόποι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοκτηματίες συσσωρεύουν τεράστια κέρδη. Η Ισπανία είναι συντρίμμια. Μεγάλο τμήμα της βιομηχανίας είναι παραλυμένο. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κλάδος της βιομηχανίας που, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, “ανθίζει”: η πολεμική βιομηχανία. Αντί να επιδιώκουν να επιλύσουν τα προβλήματα των εργαζόμενων μαζών, οι φρανκικοί ηγέτες προσπαθούν να επιβάλλουν σε αυτές ασήκωτα βάρη. Κυνικά δηλώνουν ότι ο μόνος δρόμος για τη διάσωση της Ισπανίας είναι η μετατροπή της σε μια “Αυτοκρατορική Ισπανία”· ότι είναι απαραίτητη η ανάκτηση του Γιβραλτάρ και των πρώην ισπανικών αποικιών, η κατάκτηση του γαλλικού Μαρόκου κ.ο.κ.

Προς έναν νέο πόλεμο

Κατ’ αυτούς, η ληστεία και η λεηλασία άλλων λαών θα επέτρεπε στις εργαζόμενες μάζες της Ισπανίας να επιτύχουν μια καλύτερη ζωή. Δηλαδή, σε βάρος άλλων λαών! Με το σύνθημα περί μιας “Αυτοκρατορικής Ισπανίας”, η κλίκα των φαλαγγιτών, με το Φράνκο επικεφαλής, σπρώχνουν τη χώρα στην κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Όλοι αυτοί οι ψευτοπαλικαρισμοί περί μιας “Αυτοκρατορικής Ισπανίας” είναι ένα χονδροειδές ψέμα. Ο λαός που πάλεψε για πάνω από δύο χρόνια για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του δεν επιθυμεί να μετατραπεί σε φύλακα άλλων λαών. Πρόκειται για μια κυνική απάτη, καθώς αυτοί που σήμερα έχουν υποβάλει τον ισπανικό λαό σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας δεν μπορούν να βοηθήσουν αυτόν τον ίδιο λαό με τα σχέδιά τους λεηλασίας και πλιάτσικου. Πρόκειται για μια άθλια απάτη, γιατί αν οι ξένοι ιμπεριαλιστές, υπό τις εντολές των οποίων ενεργεί ο Φράνκο και η κλίκα του, επέτρεπαν, έστω και μερικώς, την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδίων της ισπανικής αστικής τάξης και των μεγαλοκτηματιών, αυτό δεν θα γινόταν για να ικανοποιήσουν την Ισπανία, αλλά για να κάνουν πιο επωφελή την ξένη κυριαρχία επί της Ισπανίας και για να αντλήσουν περισσότερα κέρδη από την υποδούλωση του ισπανικού λαού. Αυτοί οι ιμπεριαλιστές χρειάζονται πρώτες ύλες, φθηνό εργατικό δυναμικό και το αίμα του εργαζόμενου λαού για να ενισχύσουν την κυριαρχία τους επί της Ισπανίας και του καπιταλιστικού κόσμου.

Ο λαός της Γαλλίας δεν σώθηκε με την προδοσία των αρχουσών τάξεών της. Τα δεινά του στον πόλεμο θα ήταν πολλά, όμως δεν θα σήμαιναν τίποτα μπροστά στα σημερινά δεινά και όσα του επιφυλάσσει το μέλλον. Ούτε μπορεί να λέγεται ότι η συνθηκολόγηση έσωσε το λαό της Γαλλίας από τα δεινά του πολέμου. Μέρα παρά μέρα, ολόκληρες πόλεις καταστρέφονται από εχθρικές βόμβες. Η Γαλλία θα είναι το “πεδίο βολής” ανάμεσα στις δύο ιμπεριαλιστικές ομάδες που επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία. Ο λαός της Γαλλίας θα πληρώσει τις συνέπειες και θα υποβληθεί σε μια ανείπωτη εκμετάλλευση και καταστολή.

Σαπισμένοι πολιτικοί

Οι εμπειρίες της Ισπανίας και της Γαλλίας αποτελούν ένα ακόμα δίδαγμα για την εργατική τάξη και για τους λαούς: Η Γαλλία και η Ισπανία είδαν πώς σαπισμένοι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί, διατεθειμένοι να συνθηκολογήσουν μπροστά στην πρώτη δυσκολία επωφελήθηκαν κάθε ευκαιρίας για να αποθαρρύνουν τις μάζες, για να αποδιοργανώσουν τα μετόπισθεν και όλη τη χώρα, όταν αυτή αντιμετώπιζε τον συγκεντροποιημένο μηχανισμό του εχθρού, ο οποίος στη δίψα του για κατάκτηση ασκούσε την πιο βάρβαρη τρομοκρατική δικτατορία. Ήταν τα ίδια σαπισμένα στοιχεία αυτά που που επιδίωξαν να μετατρέψουν το Λαϊκό Μέτωπο της Ισπανίας σε εύφορο έδαφος για την υλοποίηση της ξεδιάντροπης και ηττοπαθούς πολιτικής τους. Ήταν οι Μπλουμ και σία, αυτοί που στη Γαλλία επεδίωξαν να μετατρέψουν το Λαϊκομετωπικό κίνημα σε όργανο συνεργασίας με την αστική τάξη και να το χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εγκληματικής πολιτικής της “μη επέμβασης”.

Εμείς οι κομμουνιστές, οι εκκινητές και υπερασπιστές της ενότητας της εργατικής τάξης και του Λαϊκού Μετώπου, πάντοτε θεωρούσαμε το Λαϊκό Μέτωπο ως όπλο αγώνα· και οι εμπειρίες της Ισπανίας και της Γαλλίας επαληθεύουν την ορθότητα της θέσης μας ότι το Λαϊκό Μέτωπο δεν σήμαινε ελευθερία δράσης για τους συνθηκολόγους και τους προδότες. Αντίθετα, χρειάζεται η εργατική τάξη, με τη βοήθεια των λαϊκών μαζών, να συντρίψει αυτά τα στοιχεία, ανεξαρτήτως του ποια αυτά είναι ή πως μεταμφιέζονται. Χωρίς μια αδυσώπητη πάλη ενάντια στους προδότες και τους συνθηκολόγους δεν μπορεί να υπάρξει μια πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης και ένα πραγματικό και γνήσιο Λαϊκό Μέτωπο. Στην κατάσταση της σημερινής πραγματικότητας, μόνο εμείς, οι κομμουνιστές, εκπροσωπούμε και υπερασπίζουμε τα συμφέροντα του ισπανικού λαού παντού. Είναι για αυτό το λόγο που η αντίδραση ρίχνει όλο της το δηλητήριο πάνω στους κομμουνιστές. Μπορεί η αντίδραση να ξεσπά πάνω μας, μπορεί να ρίχνουν στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του καλύτερους από τους συντρόφους μας, όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν να φυλακίσουν και να δολοφονήσουν τον κομμουνισμό. Ο κομμουνισμός είναι σήμερα μια ζωτική και απαραίτητη αναγκαιότητα για τις μάζες, γιατί βλέπουν και θα δουν με την ίδια τους την εμπειρία την πλήρη χρεοκοπία του καπιταλισμού.

Η Ισπανία σήμερα είναι ένα γιγαντιαίο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εμείς, οι κομμουνιστές βρισκόμαστε μαζί με το λαό στην οργάνωση της πάλης που θα ανοίξει τις πόρτες αυτής της τεράστιας φυλακής και θα επιτύχει μια γενική αμνηστία. Εκατοντάδες χιλιάδες ισπανών προσφύγων υφίστανται σήμερα στη Γαλλία και σε άλλα μέρη τις πιο φρικτές συνθήκες διαβίωσης. Εμείς, οι κομμουνιστές βρισκόμαστε στο πλευρό τους και σε όλο τον κόσμο κινητοποιούμε τις δυνάμεις της εργατικής τάξης για να βάλουμε ένα τέλος στα βάσανα που τους κάνει θύματα της αντίδρασης.

Οι ισπανοί αγρότες εκδιώκονται από τη γη που τους είχε δώσει η Ισπανική Δημοκρατία. Υφίστανται έλλειψη ψωμιού και γης. Εμείς, οι κομμουνιστές, βρισκόμαστε μαζί τους, οργανώνοντας την πάλη τους ενάντια στη σκλαβιά και την καταστολή από τους μεγαλοκτηματίες βοηθώντας τους να ανακτήσουν τη γη τους.

Η φρανκική Ισπανία έχει καταπνίξει την εθνική ελευθερία της Καταλονίας, της Χώρας των Βάσκων και της Γαλικίας, υποβάλλοντας αυτούς τους λαούς στον πλέον βάρβαρο δεσποτισμό και καταπίεση. Εμείς, οι κομμουνιστές, είμαστε μαζί με τους λαούς της Καταλονίας, της Χώρας των Βάσκων και της Γαλικίας για να τους βοηθήσουμε να ανακτήσουν τα εθνικά δικαιώματα και ελευθερίες τους.

Εμείς, οι κομμουνιστές, είμαστε μαζί με το λαό για να ανακτήσει την πλήρη ανεξαρτησία της Ισπανίας. Είμαστε μαζί με το λαό μας για να παρατάξουμε και να οργανώσουμε όλες τις δυνάμεις που εχθρεύονται το μισητό καθεστώς της τρομοκρατικής δικτατορίας, για να το καταστρέψουμε και να επιτύχουμε την ελευθερία και την ευημερία του ισπανικού λαού.

Εμείς, οι ισπανοί κομμουνιστές, έχουμε πάντα κατά νου ότι αυτός ο αγώνας, όπως το κάναμε και κατά τα τρία χρόνια του πολέμου, είναι ένας εθνικός επαναστατικός πόλεμος για την απελευθέρωση του ισπανικού λαού και συστατικό τμήμα της πάλης των άλλων χωρών για την ελευθερία τους. Είναι ένα τμήμα της πάλης του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την οριστική απελευθέρωσή του από ένα καθεστώς που μπορεί να υπάρχει μόνο πάνω στις στάχτες και τους χειμάρρους αίματος εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και είναι αναμφισβήτητο ότι αυτός ο αγώνας θα αποδώσει καρπούς σε ένα όχι μακρινό μέλλον.

Μετάφραση από τα ισπανικά. Πηγη: “Η Σημαία μας”, μηνιαίο περιοδικό πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού προσανατολισμού, έτος 1, τεύχος 3, Αύγουστος 1940, Μεξικό σ.σ.46-53

Για περισσότερα για το Χοσέ Ντίαθ, βλ.εδώ.

Advertisements

Γ. Μ. Σβερντλόφ: Τι είναι το εργατικό κόμμα

Με αφορμή την 100ή επέτειο από το θάνατο του επαναστάτη Γιάκοβ Μιχάηλοβιτς Σβερντλόφ, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ο οποίος είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του για το σοσιαλισμό και ευτύχησε να δει τη σοσιαλιστική επανάσταση και να συμμετέχει σε αυτή, παρατίθεται το παρακάτω άρθρο του με τίτλο “Τι είναι το εργατικό κόμμα”.Ο εκλαϊκευτικός χαρακτήρας του άρθρου είναι προφανής και δεν επιτρέπει να υπεισέλθει κανείς σε κριτική εξέταση κάποιων αναφορών σε ταυτόχρονη επανάσταση σε όλο τον κόσμο, στον ορισμό του σοσιαλισμού που παραπέμπει στον κομμουνισμό, ή στην οικονομία “όλου του λαού” (πολλώ δε μάλλον όταν τότε το σοσιαλδημοκρατικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε επιλύσει θεωρητικά αυτά τα ζητήματα). Είναι όμως αρκετά διδακτικό το άρθρο για το σήμερα, για τον τρόπο με τον οποίο οι επαναστάτες απευθύνονταν στο λαό: σε μια γλώσσα κατανοητή στο λαό.

Το άρθρο γράφτηκε από τον Γ.Μ.Σβερντλόφ πιθανώς το 1905. Για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1906 από το εκδοτικό “Γνώση” της Πετρούπολης ως μπροσούρα. Στις 6 Οκτώβρη 1907 κατασχέθηκαν 31.000 αντίτυπα, ενώ άγνωστος αριθμός αντιτύπων σώθηκε.

Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, δημοσιεύτηκε ξανά στην Πετρούπολη και το Γιάροσλαβλ, καθώς και από την Επιτροπή Τασκένδης του ΡΣΔΕΚ υπό τον τίτλο “Τι είναι το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα”. Εδώ παρατίθεται η έκδοση του 1906.

***

Τι είναι το εργατικό κόμμα

Αν έχετε πάει ποτέ σε μια μεγάλη πόλη, τότε, πιθανώς, να έχετε εκπλαγεί πόσο μεγάλα είναι τα σπίτια εκεί, πόσα πολλά εμπορεύματα, αν και όλα τρομακτικά ακριβά, πωλούνται σε μεγάλα μαγαζιά, με τι πολυτελή ρούχα κυκλοφορούν στους δρόμους διάφορες κυρίες και τζέντλεμεν. Θα εκπλαγόσασταν και θα αναρωτιόσασταν, πόσα χρήματα όλα αυτά θα πρέπει να κοστίζουν! Το πιο πιθανό είναι, όλοι αυτοί στους οποίους ανήκουν αυτά τα σπίτια και αυτά τα εμπορεύματα και όσοι κυκλοφορούν στο δρόμο με ακριβά ρούχα να είναι πολύ πλούσιοι άνθρωποι. Πού να φανταστεί καν ένας φτωχός τέτοια χλιδή!

Όμως θα νόμιζε κανείς πως, αυτοί που κατασκευάζουν όλα αυτά τα σπίτια και παράγουν ακριβά εμπορεύματα και πολυτελή ρούχα, θα έπρεπε να είναι αν όχι πλούσιοι, τουλάχιστον άνθρωποι που ευημερούν, γιατί πωλούν όσα παράγουν σε όλους αυτούς τους πλούσιους ανθρώπους, και αν τα προϊόντα τους κοστίζουν ακριβά, τότε, αυτό σημαίνει ότι αποκτούν από την εργασία τους μεγάλο εισόδημα. Ποιος άραγε χτίζει αυτά τα σπίτια και παράγει ακριβά εμπορεύματα; Φυσικά όχι άλλος από τους εργάτες. Όμως όλοι θα γελούσαν μπροστά σας, αν λέγατε ότι οι εργάτες που εργάζονται για την οικοδόμηση σπιτιών και στις διάφορες φάμπρικες και βιοτεχνίες είναι πλούσιοι ή τουλάχιστον ευημερούντες άνθρωποι. Όλοι γνωρίζουν ότι αυτοί χτίζουν τεράστια και πολυτελή παλάτια, αλλά οι ίδιοι ζουν σε βρώμικα και γεμάτα υγρασία κελιά, ότι αυτοί παράγουν όμορφα και ακριβά ρούχα, αλλά οι ίδιοι κυκλοφορούν σχεδόν με κουρέλια.

Αλλά γιατί να πάτε στην πόλη, ή στις φάμπρικες και τις βιοτεχνίες, για να τα δείτε όλα αυτά; Τα ίδια βλέπουμε και στο χωριό. Δείτε, πόσος λαός εργάζεται στη γη του πλούσιου μεγαλοκτηματία. Οι εργάτες γης και έσπειραν τη γη του, και θέρισαν σιτάρι και το περισυνέλεξαν και άλεσαν ολόκληρα βουνά χρυσού, δεκάδες χιλιάδες πούντια (σ.parapoda: 1 πουντ=16,38 κιλά). Όμως για τους ίδιους τους εργάτες υπάρχει τίποτα να φάνε; Δεν χρειάζεται άραγε να πάνε τα μάτια εκεί που κοιτούν, στην αμοιβή, ώστε μόλις και μετά βίας να ζουν κάπως σε αυτό τον κόσμο, κάπως να τρέφονται και να ντύνονται οι ίδιοι και η οικογένειά τους;

Πώς και οι άνθρωποι που εργάζονται από το πρωί ως το βράδι χωρίς να ισιώνουν την πλάτη τους, οι οποίοι τρέφουν, υποδένουν και ντύνουν όλους τους πλούσιους, και χτίζουν για αυτούς πολυτελή σπίτια, οι ίδιοι, μόλις και μετά βίας να επιβιώνουν στον κόσμο αυτό; Όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας του ότι οι φάμπρικες και οι βιοτεχνίες και το μεγάλο μέρος της γης δεν ανήκουν σε αυτούς που εργάζονται σε αυτά, δεν ανήκουν στους εργάτες, αλλά σε μια μικρή χούφτα από πλούσιους ανθρώπους, καπιταλιστές. Ο εργάτης δεν έχει τίποτα, πέρα από τα εργατικά του χέρια, όμως χρειάζεται αυτός και η οικογένειά του να ζήσει. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν; Χρειάζεται να πηγαίνει στον καπιταλιστή (είτε εργοστασιάρχη είτε μεγαλοκτηματία) και να του ζητά να τον πάρει αυτός στη δουλειά του. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει για αυτόν. Ο καπιταλιστής τού δίνει για την εργασία του κάποια αμοιβή, και ο εργαζόμενος αρχίζει να δουλεύει, ώστε να μην πεθάνει από την πείνα. Και τι κάνει ο καπιταλιστής; Το περισσότερο που κάνει είναι να παρακολουθεί την εργασία, να βλέπει ώστε όλα πάνε όπως πρέπει και ότι οι εργάτες δεν τεμπελιάζουν. Όμως πιο συχνά είναι ο ίδιος που τεμπελιάζει, και προσλαμβάνει κάθε είδους επιβλέποντες, προϊσταμένους κ.ο.κ., οι οποίοι φροντίζουν ώστε “το καλό του αφεντικού να μην πάθει τίποτα”. Συχνά μάλιστα συμβαίνει ιδιοκτήτες κάποιας φάμπρικας ή βιοτεχνίας να είναι ακόμα και μερικές δεκάδες (αυτό, όταν οι φάμπρικες ανήκουν σε μερικούς μετόχους μιας εταιρίας, δηλαδή, μιας συνεργασίας καπιταλιστών). Σε αυτή την περίπτωση, μάλιστα, είναι εντελώς απίθανο όλοι οι ιδιοκτήτες να παρακολουθούν τη δουλειά. Αυτό το κάνουν πάλι τέτοιοι προσληφθέντες άνθρωποι όπως είναι τα στελέχη. Τότε είναι που οι καπιταλιστές δεν κάνουν απολύτως τίποτα, δηλαδή, “δεν κουνάν το δαχτυλάκι τους”, αλλά παίρνουν όλα τα έσοδα και πάλι, που δεν είναι μικρά…

Θα πείτε όμως ότι έχουν λεφτά, για αυτό και μπορούν να προσλαμβάνουν ανθρώπους, ώστε να εργάζονται για αυτούς. Μάλιστα. Όμως από πού άραγε αυτοί βρήκαν αυτά τα λεφτά; Εξάλλου, άραγε από μόνα τους τα λεφτά αποφέρουν έσοδα; Σε καμία περίπτωση, αν είχα εγώ, για παράδειγμα, εκατό ρούβλια, όσα και να κράταγα στο πορτοφόλι μου, από αυτά δεν θα έβγαιναν 120 ή 130.

Ομάδα μπολσεβίκων στην εξορία στο Τουρουχάν της Σιβηρίας το 1915. Καθιστοί η σύζυγος Κλάβντια Νοβγκορόντσεβα και ο γιός του Σβερντλόφ Αντρέι, ο Πετρόφσκι και ο Σβερντλόφ. Όρθιοι: οι Σ.Σ.Σπανταριάν, Φ. Ν. Σαμοϊλοφ, Ι. Β. Στάλιν, Β. Ν. Σεργκουσέβα, Β. Ν. Γιάκοβλεφ, Α. Ε. Μπαντάγιεφ, Φ. Β. Λίντε, Ν. Ρ. Σαγκόφ.

Οι καπιταλιστές βγάζουν λεφτά ακριβώς με τον εξής τρόπο: Αν ο εργάτης δουλεύει στον καπιταλιστή, ας υποθέσουμε, 12 ώρες την ημέρα, τότε από κάθε ώρα εργασίας του μεγαλώνει την αξία του εμπορεύματος το οποίο αυτός παράγει. Αν για παράδειγμα αυτός ο εργάτης είναι υφαντουργός, τότε μέσω της εργασίας του, από το μαλλί ή το λινάρι που αυτός επεξεργάζεται, βγάζει ένα ρούχο ή ένα πανί, τα οποία αξίζουν ακριβότερα από όσο άξιζε το μαλλί ή το λινάρι. Ας υποθέσουμε ότι αυτός αυξάνει την αξία του εμπορεύματος κάθε ώρα κατά 10 καπίκια. Τότε στο 12ωρο αυξάνει την αξία του εμπορεύματος κατά 1 ρούβλι και 20 καπίκια. Ο καπιταλιστής μάλιστα τον πληρώνει, ας υποθέσουμε, από όλα αυτά, μόλις 60 καπίκια. Να λοιπόν που από την εργασία κάθε εργαζόμενου στον καπιταλιστή απομένουν εντελώς δωρεάν 60 καπίκια τη μέρα. Αν αυτός έχει, ας υποθέσουμε, 100 εργάτες, τότε από αυτούς θα έχει έσοδα 60 ολόκληρα καπίκια τη μέρα.

Να από πού πλουτίζουν οι καπιταλιστές, πλουτίζουν από το ότι δωρεάν τους απομένει τμήμα της εργασίας των εργατών. Σαφώς, με αυτά τα χρήματα μπορούν και ακριβά μηχανήματα να αγοράσουν, και κάθε είδους στελέχη και προϊσταμένους να προσλάβουν, και οι ίδιοι να ζουν στη χλιδή και στη χαρά, αιωνίως γιορτάζοντας.

Αυτό είναι μια νέα καταναγκαστική εργασία και οι εργάτες είναι όπως οι πάλαι ποτέ δουλοπάροικοι: όπως εκείνοι, όταν κάποτε δούλευαν μόλις 2 ή 3 μέρες για αυτούς και τον υπόλοιπο καιρό για τον αφέντη τους, έτσι και οι εργάτες, μόλις για ένα τμήμα της εργασίας τους παίρνουν αμοιβή, και την υπόλοιπη εργασία χρειάζεται να τη δίνουν στον καπιταλιστή. Γιατί άραγε χρειάζεται στους εργάτες να πηγαίνουν σε αυτόν το νέο αφέντη τους; Για αυτό έχουμε ήδη μιλήσει παραπάνω: χρειάζεται να εργάζονται για τον καπιταλιστή γιατί οι καπιταλιστές κατέχουν τις φάμπρικες, τις βιοτεχνίες, τα ορυχεία και το μεγαλύτερο τμήμα της γης, ενώ οι εργάτες δεν έχουν τίποτα πέρα από εργατικά χέρια. Μια τέτοια τάξη πραγμάτων στην οικονομία οποιουδήποτε λαού, στην οποία από τη μια πλευρά βρίσκονται πλούσιοι-καπιταλιστές, και από την άλλη εργάτες-προλετάριοι (όπως αποκαλούνται οι εργάτες, οι οποίοι μπορούν να ζουν στον κόσμο αυτόν, μόνο όταν προσλαμβάνονται σε κάποιον για δουλειά, μόνο πουλώντας την εργατική τους δύναμη), τέτοια τάξη πραγμάτων αποκαλείται καπιταλιστική.

Αυτή η τάξη τώρα έχει επεκταθεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Παντού, μια ασήμαντη χούφτα καπιταλιστών έχει στα χέρια της μέσα παραγωγής (μέσα παραγωγής αποκαλούνται οι φάμπρικες, οι βιοτεχνίες κ.λ.π., τα οποία χρησιμεύουν για την παραγωγή εμπορευμάτων) και παντού, συνεπεία αυτού, στους καπιταλιστές χρειάζονται να εργάζονται προλετάριοι. Αλλά και γενικά, στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, όλες οι χώρες του κόσμου είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Πρώτα από όλα, τα εργοστάσια επεξεργάζονται όχι μόνο την πρώτη ύλη που υπάρχει στη χώρα αυτή στην οποία αυτά έχουν χτιστεί, αλλά τμήμα αυτής έρχεται, όπως λένε, από τρίτες, μακρινές χώρες. Για παράδειγμα, για τις ρωσικές φάμπρικες οι οποίες φτιάχνουν τσίτι, καταφθάνει βαμβάκι από την Αμερική (μόλις πρόσφατα άρχισαν να το φέρνουν και από το Τουρκεστάν, το οποίο, πράγματι, είναι κοντύτερα – νότια της Σιβηρίας, όμως σε κάθε περίπτωση μακριά). Έπειτα, για τους καπιταλιστές, το σημαντικότερο είναι να πουλάνε αυτά τα εμπορεύματα, τα οποία παράγονται στις φάμπρικές τους, γιατί αν τυχόν έχεις παράγει ολόκληρα βουνά και δεν πουλήσεις – όφελος από αυτά κανένα δεν θα υπάρχει. Να γιατί οι καπιταλιστές πρέπει να αναζητούν τόπους, ώστε να πουλάνε τα εμπορεύματα, πρέπει να αναζητούν, όπως λέγεται, αγορές. Και τις αναζητούν σε όλο τον κόσμο. Συχνά, ακόμα και αιματηροί πόλεμοι διεξάγονται προκειμένου οι καπιταλιστές να έχουν κάπου να πουλήσουν τα παραχθέντα από τα εργοστάσιά τους εμπορεύματα. Εξαιτίας αυτής της πώλησης των εμπορευμάτων αντιμάχονται μεταξύ τους ολόκληρα κράτη: για παράδειγμα, στην Περσία θέλει να πηγαίνουν τα εμπορεύματα των καπιταλιστών της η Αγγλία, όμως το ίδιο θέλει για τους καπιταλιστές της και η Ρωσία. Όμως αν η Ρωσία πολλά θα πουλά στην Περσία, ας υποθέσουμε, τσίτια, τότε αυτή θα πρέπει πολλά να παράγει, και για αυτό περισσότερο βαμβάκι να φέρνει από την Αμερική και το Τουρκεστάν. Έτσι, όλες οι χώρες του κόσμου στενά συνδέονται μεταξύ τους. Και ακόμα στενότερα συνδέονται λόγω του γεγονότος ότι για τη μεταφορά είτε πρώτης ύλης είτε έτοιμων εμπορευμάτων, παντού δημιουργούνται σιδηρόδρομοι ή κατασκευάζονται ατμόπλοια, ενώ, προκειμένου συντομότερα να μπορεί να γίνεται γνωστό πού και ποια εμπορεύματα χρειάζονται, επεκτείνονται τα τηλεγραφικά καλώδια κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο, στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, η ζωή κάθε χώρας στενά αλληλοδιαπλέκεται με τη ζωή ολόκληρου του κόσμου.

Συνεπεία αυτού, και η μοίρα των εργατών-προλετάριων κάθε χώρας στενά είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα των εργατών όλου του κόσμου.

Η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, συνδέοντας όλο τον κόσμο σε ένα σύνολο, παντού βασίζεται στο ότι οι καπιταλιστές πλουτίζουν από το αίμα και το αίμα των προλετάριων. Να γιατί οι προλετάριοι όλων των χωρών είναι αδέρφια, να γιατί πρέπει να ενωθούν μεταξύ τους, ώστε να απαλλαγούν από αυτό το βαρύ ζυγό, τον οποίο τους έχουν βάλει οι καπιταλιστές. Η απαλλαγή από αυτό τον ζυγό είναι αδύνατη σε μία οποιαδήποτε χώρα, γιατί η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων τόσο στενά συνέδεσε όλο τον κόσμο, ώστε το να αλλάξει κανείς όλη τη ζωή σε ένα νέο δρόμο μπορεί να γίνει μόνο ταυτόχρονα με ολόκληρο τον κόσμο.

Όμως, μπορούν άραγε οι εργάτες να απαλλαγούν από αυτό τον ζυγό; Μήπως χρειάζεται να αφήσουν ακόμα και τη σκέψη για κάτι τέτοιο και να χαίρονται και μόνο για το ότι κάπως ζουν και δεν πεθαίνουν, έστω κι αν ενίοτε πρήζονται από την πείνα; Γιατί ενίοτε συμβαίνει και να μην υπάρχει καθόλου δουλειά και τότε, πράγματι, “κάτσε και πέθανε”… Όχι, οι εργάτες μπορούν να απαλλαγούν από αυτό το ζυγό, και θα το κάνουν. Ας δούμε πώς αυτό θα συμβεί.

Όπως είδαμε, οι καπιταλιστές πληρώνουν στους εργάτες μόνο τμήμα από τη δουλειά των τελευταίων, ενώ το άλλο τμήμα παραμένει δωρεάν στους καπιταλιστές. Διαφορετικά αυτοί δεν μπορούν να κάνουν, γιατί δεν θα είχαν κανένα έσοδο, και τότε δεν θα ήταν καπιταλιστές. Όμως για ποιο ακριβώς τμήμα της δουλειάς πληρώνουν οι καπιταλιστές τον εργάτη; Εννοείται, αυτοί θέλουν να τον πληρώνουν όσο το δυνατό λιγότερο, ώστε να τους απομένουν περισσότερα. Η χαμηλότερη αμοιβή είναι τόση, ώστε να είναι δυνατό στον εργάτη και τη μικρή του οικογένεια να μην πεθάνουν από την πείνα και αυτός να έχει αρκετή δύναμη ώστε να εργάζεται. Οι καπιταλιστές παντού επιδιώκουν να πληρώνουν τέτοια αμοιβή. Αυτό υπήρχε νωρίτερα από αυτούς και επιτυγχανόταν. Γιατί γεγονός είναι ότι στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, συχνά υπάρχουν περισσότεροι εργάτες από όσους τους χρειάζονται για εργασία στις φάμπρικες, τις βιοτεχνίες, στα κτήματα κ.ο.κ. Συνεπεία τούτου, αν οποιοσδήποτε εργάτης δεν συμφωνούσε να εργάζεται για μια αρκετά μικρή αμοιβή, οι καπιταλιστές εύκολα θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν με άλλο εργάτη, ο οποίος εκείνη την ώρα να μην είχε δουλειά. Όμως αυτό είναι δυνατό μόνο μέχρις ότου οι εργάτες καταλάβουν ότι τα συμφέροντά τους είναι τα ίδια, ότι, ενωμένοι, μπορούν να αναγκάσουν τα αφεντικά-καπιταλιστές να τους πληρώσουν μεγαλύτερη αμοιβή. Για να επιβάλλουν κάτι τέτοιο να συμβεί, αυτοί μπορούν, καλύτερα από κάθε τι άλλο, να συμφωνήσουν ξαφνικά να αφήσουν την εργασία ή, όπως το λένε, να κάνουν απεργία, να απεργήσουν, μέχρι το αφεντικό να συμφωνήσει να πληρώσει περισσότερα. Οι καπιταλιστές υφίστανται τεράστιες απώλειες από τις απεργίες, γιατί κάθε μέρα, όταν η εργασία στις φάμπρικες αξίζει, μειώνονται τα έσοδά τους κατά εκατοντάδες ή ακόμα και κατά χιλιάδες ρούβλια. Συνεπεία αυτού, τους χρειάζεται να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργατών. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούν οι εργάτες να επιτύχουν και μείωση της εργάσιμης ημέρας (δηλαδή να δουλεύουν μικρότερο αριθμό ωρών την ημέρα με την ίδια αμοιβή).

Όμως οι εργάτες θα μπορούν επί μακρόν να έχουν και καλύτερη αμοιβή, και μικρότερη εργάσιμη ημέρα, και άλλες πρόνοιες για τη θέση τους, μόνο όταν έχουν δικαίωμα να ενώνονται σε ενώσεις εργαζομένων, όταν θα έχουν δικαίωμα ελεύθερα να συναθροίζονται και να συζητούν τις υποθέσεις τους (και εντύπως – στις εφημερίδες τους και τα βιβλιαράκια τους – και προφορικά), όταν θα έχουν δικαίωμα να κάνουν απεργίες και, τέλος, το κυριότερο, όταν θα έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στη διεύθυνση της χώρας, στη θέσπιση νόμων, στην επίβλεψη της τήρησής τους, στην επιβολή φόρων και στον έλεγχο των κρατικών δαπανών. Και βλέπουμε ότι παντού, και ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, οι εργάτες ήδη κατέκτησαν αρκετά από αυτά τα δικαιώματα και τους είναι τώρα ευκολότερο να ζουν από όσο ζούσαν μερικές δεκάδες χρόνια πριν.

Όμως όλες αυτές οι πρόνοιες, τις οποίες τώρα οι εργάτες μπορούν να πετυχαίνουν υπό την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, δεν διώχνουν από τους εργάτες το ζυγό. Πάλι, αναγκάζονται μεγάλο τμήμα της εργασίας τους να το δίνουν δωρεάν στον καπιταλιστή, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί αυτοί να βρεθούν στο δρόμο με την οικογένειά τους χωρίς κανένα εισόδημα και να κινδυνεύσουν από θάνατο από την πείνα… Πάλι, δίπλα από αυτούς τους σκληρά εργαζόμενους, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να έχουν μόλις κάποιο βιός, θα ζουν στη χλιδή παράσιτα-καπιταλιστές. Εντέλει, οι προλετάριοι θα απαλλαγούν από τον καπιταλιστικό ζυγό μόνο όταν ολόκληρη η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων θα καταστραφεί και στη θέση της θα εγκαθιδρυθεί μια νέα τάξη – η σοσιαλιστική.

Όπως είδαμε, οι εργάτες αναγκάζονται να προσλαμβάνονται για δουλειά στους καπιταλιστές, χρειάζεται να πουλάνε την εργατική τους δύναμη σε αυτούς, γιατί όλα τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών. Αν τα μέσα παραγωγής (γη, φάμπρικες, βιοτεχνίες, ορυχεία, μηχανές) και μεταφοράς (σιδηρόδρομοι, ατμόπλοια κ.ο.κ.) ανήκαν όχι σε μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά ήταν κοινή ιδιοκτησία όλου του λαού, ο οποίος όλος από κοινού θα εργαζόταν και θα διηύθυνε την εργασία του, τότε θα εξαφανιζόταν διά παντός ο υποδουλωτικός ζυγός των εργατών. Όμως όχι μόνοι οι εργάτες θα ζούσαν τότε μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή, αλλά και γενικά τότε δεν θα υπήρχε φτώχεια που τώρα βασιλεύει παντού. Αυτή θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης.

Αν κάθε άνθρωπος ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται, και από την δουλειά του να έχει όλα όσα του χρειάζονται για να ζήσει, τότε, σίγουρα, καθένας θα χρειαζόταν να εργάζεται αρκετά λιγότερο από όσο τώρα. Και τον υπόλοιπο χρόνο, θα μπορούσε όχι μόνο να ξεκουράζεται και να αποκτά νέες δυνάμεις, αλλά και να διδάσκεται και να είναι χαρούμενος, γιατί τότε όλες οι σχολές, και οι κατώτερες, και οι μεσαίες, και οι ανώτερες, όλα τα θέατρα και οι συναυλιακοί χώροι, γενικά όλες οι επιστήμες και οι τέχνες θα είναι προσβάσιμες σε όλο τον λαό, και όχι μόνο στους πλουσιότερους ανθρώπους, όπως τώρα.

Μια τέτοια τάξη πραγμάτων, στην οποία δεν θα υπάρχουν ούτε καπιταλιστές, ούτε προλετάριοι, ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί, αλλά όλοι όμοια θα εργάζονται και όμοια θα απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας τους, αποκαλείται σοσιαλιστική. Και θα έρθει όταν όλα τα μέσα παραγωγής και μεταφοράς θα είναι κοινή ιδιοκτησία του λαού.

Όμως είναι άραγε εφικτό αυτό;… Όχι μόνο εφικτό, αλλά απαραίτητα, αναπόφευκτα, αναπόδραστα θα γίνει πραγματικότητα. Και να γιατί. Όπως είδαμε, για τους καπιταλιστές, το σημαντικότερο είναι να πουλάνε τα εμπορεύματά τους, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να έχουν κανένα έσοδο. Όμως ποιος άραγε συντομότερα μπορεί να πουλά τα εμπορεύματά του; Εκείνος που τα πουλά φθηνότερα ή εκείνος που τα πουλά ακριβότερα; Σαφώς, εκείνος που θα δώσει μικρότερη τιμή, γιατί τότε, όχι μόνο πλούσιοι άνθρωποι θα μπορούν να αγοράζουν το εμπόρευμά του, αλλά και οι φτωχοί, οι οποίοι είναι αρκετά περισσότεροι. Ωστόσο, θα μπορεί να δώσει μικρότερη τιμή μόνο ο εργοστασιάρχης, ο οποίος έχει πολύ μεγάλη φάμπρικα και μπορεί να παράγει πάρα πολλά εμπορεύματα με τη βοήθεια πολλών ακριβών, αλλά πολύ καλών μηχανημάτων, γιατί κάθε μονάδα εμπορεύματος θα του κοστίζει φθηνότερα από όσο στον άλλο εργοστασιάρχη, τον φτωχότερο, που δεν είναι σε θέση να αποκτήσει τέτοια καλά μηχανήματα… Τι επομένως κάνει ο φτωχότερος εργοστασιάρχης με τα εμπορεύματά του; Είναι αναγκασμένος να τα πουλήσει όσο φθηνά όσο και ο πλούσιος, ακόμα και αν αυτό δεν του αποφέρει έσοδα. Στο τέλος δεν μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία (την καταστροφή). Το ίδιο θα συμβεί και με τους τεχνίτες, γιατί δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους εργοστασιάρχες. Όλοι αυτοί τελικά οι κατεστραμμένοι εργοστασιάρχες και τεχνίτες γίνονται προλετάριοι, γιατί πλέον δεν έχουν τίποτε άλλο εκτός από τα εργατικά τους χέρια. Με αυτό τον τρόπο, από τη μια πλευρά, οι καπιταλιστές γίνονται όλο και λιγότεροι, όμως τουλάχιστον αυτοί όλο και πλουτίζουν περισσότερο, δηλαδή, όλο και περισσότερα μέσα παραγωγής συγκεντρώνουν στα χέρια τους, ενώ από την άλλη, όλο και αυξάνεται ο αριθμός των προλετάριων.

Όμως, η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων όχι μόνο μεγαλώνει όλο και περισσότερο τον αριθμό των προλετάριων, αλλά και τους ενώνει τόσο σε κάθε φάμπρικα, όσο και σε όλο τον κόσμο (όπως ήδη είδαμε παραπάνω). Οι προλετάριοι βλέπουν ότι τα συμφέροντά τους είναι ίδια, ότι αυτοί αποτελούν σε κάθε χώρα και σε όλο τον κόσμο ένα τεράστιο σύνολο, μία τάξη, του προλεταριάτου, ή αλλιώς, την εργατική τάξη. Ενώ τέτοια ταξική συνείδηση επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό προλετάριων, οι πλέον διαφωτισμένοι και οι πλέον συνειδητοποιημένοι από αυτούς καταλαβαίνουν ότι τελικά, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά είναι εφικτή μόνο όταν θα έχει καταστραφεί ολόκληρη η καπιταλιστική τάξη και θα έχει εγκαθιδρυθεί στη θέση της η σοσιαλιστική.

Από την κηδεία του Σβερντλόφ. Το πανό γράφει: “Πέθανες σε μαχητικό πόστο ως πραγματικός στρατιώτης της προλεταριακής επανάστασης”

Έχουμε ήδη δει ότι οι καπιταλιστές στα εργοστάσιά τους τώρα απολύτως τίποτα δεν κάνουν, εκτός μόνο, και αυτό ενίοτε, να επιβλέπουν τη δουλειά. Επομένως, αν δεν υπήρχαν καθόλου αυτοί, αν όλος ο λαός διηύθυνε τα πάντα μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του, τότε η δουλειά στα εργοστάσια θα πήγαινε όπως τώρα, ίσως μάλιστα και καλύτερα, γιατί καθένας θα ήξερε ότι δουλεύει για όλους, και μαζί μ’ αυτούς και για τον ίδιο του τον εαυτό, και όχι για τον εκμεταλλευτή (ληστή)-καπιταλιστή. Δηλαδή, το βασικό έγκειται σε αυτό, στο να μεταφερθούν όλα τα μέσα παραγωγής στα χέρια του λαού. Αυτό θα είναι εφικτό μόνο όταν ανάμεσα στους εργάτες θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, της σοσιαλιστικής τάξης πραγμάτων. Τέτοιοι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι είναι οι σοσιαλδημοκράτες – παντού, σε όλο τον κόσμο ενώνονται σε κάθε χώρα σε μια ιδιαίτερη ένωση – το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα. Αυτά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επιδιώκουν παντού να διαδώσουν στις τάξεις του προλεταριάτου την πεποίθησή τους ότι μόνο ο σοσιαλισμός θα το απελευθερώσει από τον καπιταλιστικό ζυγό και θα δώσει, ταυτόχρονα, σε όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο όλους τους όρους για μια ευτυχισμένη ζωή. Ταυτόχρονα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα οργανώνουν (ενώνουν) παντού την εργατική τάξη για την τελική μάχη για την υπόθεσή τους. Όταν παντού τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μεγαλώσουν τόσο ώστε να είναι σε θέση να αποσπάσουν από τους καπιταλιστές τα μέσα παραγωγής και μεταφοράς και να τα αποδώσουν σε όλο το λαό, τότε θα αρχίσει η μεγάλη κοινωνική επανάσταση, η οποία θα οδηγήσει στην ισότητα και στη δικαιοσύνη σε όλη τη γη.

Υπάρχει τέτοιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και στη Ρωσία: ονομάζεται “Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα”. Αυτό, όπως και όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, επιθυμεί να ενώσει όλους τους εργάτες-προλετάριους σε όλη τη Ρωσία για τον αγώνα για την σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων. Όμως προκειμένου να είναι σε θέση καλύτερα να το κάνει αυτό, μας χρειάζεται να επιτύχουμε τη λαϊκή εξουσία στη Ρωσία, να επιτύχουμε ένα δημοκρατικό καθεστώς.

Σ.Μιχάηλοβιτς

Μετάφραση από τα ρώσικα. Πηγή: Γ.Μ.Σβερντλόφ, Διαλεχτά Έργα, Κρατικό Εκδοτικό Πολιτικής Φιλολογίας, Μόσχα, 1957

Νεπάλ: Η κυβένηση θέτει εκτός νόμου το ΚΚΝ

Κορυφώνοντας την καταστολή σε βάρος του επαναστατικού κινήματος της χώρας της, η κυβέρνηση του Νεπάλ στις 13 Μαρτίου, έθεσε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ, που έχει γενικό γραμματέα τον πάλαι ποτέ αξιωματικό του αντάρτικου στρατού στο νικηφόρο Λαϊκό Πόλεμο (1996-2006) των νεπαλέζων μαοϊστών, Netra Bikram Chand (“Biplav”). Η απόφαση της ελήφθη μετά από συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, στο οποίο συμμετέχει και το “Νεπαλέζικο ΚΚ”, το ενοποιημένο κόμμα των ρεβιζιονιστών του ΚΚΝ/ΕΜΛ (που απείχε από τον ένοπλο αγώνα και τον συκοφαντούσε), και των εκφυλισμένων του “ΚΚΝ/Μαοϊκού Κέντρου”, όπως είχε καταλήξει να ονομάζεται το κόμμα του πολιτικού επικεφαλής του ένοπλου αγώνα, Πούσπα Καμάλ Νταχάλ (“Πρατσάντα”). Στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, την εισήγηση έκανε ο Υπουργός Εσωτερικών Ram Bahadur Thapa (“Badal”), ο οποίος ανέφερε ότι δεν μπορούσε να γίνει διάλογος με το ΚΚΝ, θέτοντας έτσι εκτός νόμου τους πρώην συντρόφους και συμμαχητές του.

O Netra Bikram Chand (“Biplav”)

“Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι” ήταν για την κυβέρνηση η τοποθέτηση βομβών από το ΚΚΝ στις 22 Φλεβάρη στα γραφεία και σε περίπου 15 κεραίες της εταιρίας τηλεπικοινωνιών Ncell, η οποία εμπλέκεται σε σκάνδαλα φοροδιαφυγής και διαφθοράς. Το ΚΚΝ είχε κατηγορήσει την εταιρία ότι αποφεύγει να πληρώσει φόρους από κέρδη, ότι βγάζει τα κέρδη της στο εξωτερικό και ότι εξαγοράζει στελέχη από την κρατική εταιρία Nepal Telecom για να μην της είναι ανταγωνιστική, ενώ πρότεινε την εκδίωξη της μαλαισιανών κεφαλαίων εταιρίας. Ακολούθησε κύμα συλλήψεων, σε συνέχεια αυτών που εδώ και μήνες λαμβάνουν χώρα, κατά τα οποία είχε συλληφθεί πέντε φορές και ο άλλοτε υπουργός στην πρώτη μετά τον εμφύλιο κυβέρνηση και μέλος του ΚΚΝ Khadga Bahadur Bishwakarma, ο οποίος ακολούθησε τους συντρόφους του στο δύσκολο επαναστατικό δρόμο. Το ΚΚΝ απάντησε με αφοπλισμό αστυνομικών τμημάτων, ενώ πολλά στελέχη του άρχισαν να κρύβονται. Η κυβέρνηση ανταπάντησε με κατ’οίκον έρευνες ως και στη γενέτειρα του Biplav από την αστυνομία, η οποία έγινε δεκτή με βροχή από πέτρες από τους κατοίκους του χωριού. Το ΚΚΝ συνέχισε να αναδεικνύει τα ζητήματα που απασχολούν το λαό και στις 8 Μάρτη, κορυφώνοντας τη δράση του κατά των δουλεμπορικών γραφείων που βγάζουν – όχι φυσικά αφιλοκερδώς – νεπαλέζους ανέργους στο εξωτερικό, ώστε αυτοί να κινήσουν την παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή με ανταμοιβή ρατσισμό και καταστολή από τα κράτη υποδοχής, τοποθέτησε βόμβα στο σπίτι του προέδρου της Ένωσης των Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας στο εξωτερικό. Την Τρίτη, το κράτος συνέλαβε το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΝ Kedar Khatwada. Το ΚΚΝ προκήρυξε για χτες σε όλη τη χώρα bandh (σ.σ.: ιδιαίτερη μορφή απεργίας στη ΝΑ Ασία, όπου κηρύσσεται και απαγόρευση κυκλοφορίας, με οποιοδήποτε όχημα που κινείται να πυρπολείται από τους απεργούς), ενώ ο Netra Bikram Chand, σε δήλωσή του για την απαγόρευση του κόμματός του, προειδοποιώντας ότι “η παρέα ΚΡ(σ.σ.πρωθυπουργού)-Badal θα υποστεί παρόμοιες επιπτώσεις αν το κόμμα κατασταλεί”, ανέφερε τα παρακάτω:

“Από τα ΜΜΕ ανακοινώθηκε η εγκληματική, συνωμοτική και εντελώς γελοία απόφαση του υπουργικού συμβουλίου του ΚΡ Oli να απαγορεύσει το κόμμα μας, να μην το αναγνωρίζει πολιτικά και να το ποινικοποιήσει.

Όλοι οι νεπαλέζοι πολίτες γνωρίζουν ότι το ΕΜΛ, το Νεπαλέζικο Κογκρέσο και η ομάδα Πρατσάντα έχουν συνθηκολογήσει με την Ινδία για να διασφαλίσουν την τιποτένια ύπαρξή τους. Πρόδωσαν την επανάσταση, τις μάζες και τους αποφασισμένους κομμουνιστές. Μετά από αυτό, εμείς υψώσαμε τη σημαία της εξέγερσης εναντίον τους. Αρνηθήκαμε να παραδοθούμε στο κλικαδόρικο καπιταλιστικό καθεστώς και ορκιστήκαμε να ανεβάσουμε την επανάσταση σε νέα ύψη, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τα ιδανικά του μεγάλου Λαϊκού Πολέμου. Από το 2015, τη χρονιά που αρνηθήκαμε να αποδεχτούμε το οπισθοδρομικό Σύνταγμα, το κόμμα μας έχει τεθεί άτυπα εκτός νόμου. Αφότου μποϊκοτάραμε τις λεγόμενες εκλογές για το κοινοβούλιο, το κράτος δεν δίστασε να ανοίγει πυρ εναντίον μας και να μας σκοτώνει. Μέχρι σήμερα, έχουμε χάσει 3 συντρόφους, ενώ πολλές δεκάδες είναι τραυματίες. Στην “κρατική” επιχείρηση στο Shivagadi, о Durga Bahadur Roka (σ.parapoda: στέλεχος του ΚΚΝ), που δήθεν βρισκόταν στη ζούγκλα, συνελήφθη και έπειτα πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν στην τουαλέτα.

Εκατοντάδες ανώτατα και άλλα στελέχη μας φυλακίζονται με ψεύτικες κατηγορίες. Σε περιοχές όπως τη Ropla και την Kapilvastu, διεξάγονται αστυνομικές επιχειρήσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, η ανακοίνωση της θέσης μας εκτός νόμου δεν είναι κάτι νέο και σημαντικό για μας. Γνωρίζουμε ότι, πάντοτε, μετά την προδοσία της επανάστασης και την επιβολή ενός κλικαδόρικου καπιταλιστικού κράτους στον λαό, ο εργατόκοσμος και οι επαναστάτες αντιμετωπίζουν φασιστική καταστολή και δολοφονίες. Και αντιλαμβανόμαστε ότι, σε μια τέτοια κατάσταση, ο αγώνας αντίστασης καθίσταται υποχρεωτικός. Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές σε όλους ότι είμαστε πλήρως σε θέση και προετοιμασμένοι να αντισταθούμε στην καταστολή από την παρέα KP-Badal”.

Περαιτέρω, ο Chand ανέφερε: “Όσον αφορά την κήρυξή μας εκτός νόμου, αυτή θα επιβληθεί σε όλους όσους πούλησαν τη χώρα, στους μεταπράτες των ξένων, τους διεφθαρμένους, τους ανίκανους και τους απατεώνες υπουργούς της χώρας που δρουν από κοινού με τους λαθρεμπόρους. Η απαγόρευση θα επιβληθεί σε όσους πρόδωσαν τους χιλιάδες μάρτυρες, τους εξαφανισμένους, τους τραυματισμένους και τους επαναστάτες της εξέγερσης στη Jhapa (σ.parapoda: αγροτική κατά βάση εξέγερση στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στην οποία είχε πρωτοστατήσει και ο Oli) και του 10ετούς Λαϊκού Πολέμου. Η απαγόρευση θα επιβληθεί σε όσους ξεπούλησαν τα ιδανικά, τη φιλοσοφία, τις αξίες, τις αρχές και τους στόχους του κομμουνισμού. Θα επιβληθεί στους ανήθικους και προδότες εγκληματίες που “δεν έχουν το θεό” τους και που προέβησαν σε συμμαχία με τους εχθρούς του λαού για να επιβάλλουν απαγόρευση στους επαναστάτες και να τους καταστείλουν.”

Ακολούθως, ο Chand τόνισε: “Οι μεταπράτες πάντοτε χρησιμοποιούσαν τα κρατικά όργανα για να καταστείλουν το λαό προς το ειδεχθές συμφέρον τους, όμως αποτύγχαναν. Η παρέα KP-Badal προβαίνει επίσης σε μια τέτοια εγκληματική συνωμοσία. Καλούμε όλες τις πατριωτικές, δημοκρατικές, αριστερές, κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, τους ακτιβιστές για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους διανοούμενους, τους δημοσιογράφους, την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις προσεκτικά να μελετήσουν τις πρόσφατες εξελίξεις.”

Στην ανακοίνωση, ο Chand εξηγεί επίσης τις πρόσφατες δράσεις ενάντια στην Ncell και τον υδροηλεκτρικό σταθμό Arun 3 (σ.parapoda: Υδροηλεκτρικό έργο ισχύος 900 ΜW, όπου όμως στο Νεπάλ θα μένει μόλις το 21,5%, ενώ το υπόλοιπο θα πηγαίνει στην Ινδία): “Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις δράσεις ενάντια στον Arun 3 την Ncell και την εταιρία “υπεράκτιας” εύρεσης εργασίας. Μπορεί το κράτος να θεωρεί αυτές τις ενέργειες εγκληματικές, όμως ο λαός κατανοεί ότι είναι η συμμορία KP Oli-Badal που είναι υπεύθυνη για αντεθνικές συμφωνίες όπως για τον Arun 3, και για παρόμοιες υποθέσεις διαφθοράς δις ρουπίων. Αυτοί είναι οι εγκληματίες που ωθούν χιλιάδες αδέρφια μας να πουλιούνται κοψοχρονιά στην παγκόσμια αγορά εργασίας. Άρα, αυτοί είναι οι εγκληματίες που πρέπει να τιμωρηθούν. Η προσπάθεια του KP Oli να συνδέσει αυτές τις ενέργειες με την προσπάθειά μας για απόκτηση χρημάτων από αυτές τις εταιρέις δεν είναι ένα προφανές και ανάξιο λόγου παιχνίδι για να κρύψει το δικό του διεφθαρμένο πρόσωπο. Εμείς είμαστε αμόλυντοι από ξένα κέντρα και διεφθαρμένες επιτροπές ανάθεσης έργων. Μόνοι μας διευθύνουμε την επανάσταση. Αν παλεύουμε για το μέλλον αυτής της χώρας και του λαού της είναι δίκαιο να ζητούμε οικονομική ενίσχυση. Καλούμε όλους να μην συγχέουν αυτά τα δύο πράγματα και να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να ενισχύουν την επανάσταση που θα οδηγήσει στο τέλος του κλικαδόρικου καπιταλιστικού κράτους. Είμαστε αλώβητοι και έτοιμοι να κάνουμε οποιοδήποτε δύσκολο ταξίδι για τα ιδανικά μας ενάντια στους μεταπράτες και το κλικαδόρικο καπιταλιστικό κράτος τους”.

“Ποιον πολεμούν; Ενάντια στη λαοκρατική ομόσπονδη δημοκρατία ή μήπως υπάρχει καμία οπισθοδρομική δύναμη;”, αναρωτήθηκε ένας υπουργός και πρόσθεσε: “Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί τις παράλληλες δομές” κράτους από το ΚΚΝ. Ο δε πρωθυπουργός στάθηκε στις “απάνθρωπες, τρομοκρατικες και καταστρεπτικής δράσεις” του ΚΚΝ όπως την “απαγόρευση της ενεργειακής ανάπτυξης”, τον βομβαρδισμό υδροηλεκτρικών σταθμών και των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και την “απαγόρευση” ξένων επενδύσεων (χωρίς βέβαια αναφορά στο χαρακτήρα των συγκεκριμένων ξένων επενδύσεων ή το ότι τα συγκεκριμένα ενεργειακά έργα ευνοούν την Ινδία και χαντακώνουν την ανεξαρτησία της ηπειρωτικής χώρας που είναι το Νεπάλ).

Την επόμενη μέρα της απαγόρευσης, ο πρωθυπουργός συνάντησε τα ηγετικά στελέχη του κόμματός του, τον συμπρόεδρο Νταχάλ και τους Madhav Kumar Nepal, Bamdev Gautam και Jhalanath Khanal, καθώς ήδη έχουν ξεσπάσει αντιδράσεις και εντός του ενοποιημένου κόμματος, με κάποιους από τους πρώην συντρόφους των “παράνομων” να ζητούν να παρθεί πίσω η απόφαση και το ΚΚΝ να συμφωνήσει να προβεί σε συνομιλίες. Αυτή η διαφωνία, φυσικά, δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ολοκλήρωση μιας τετράμηνης καμπάνιας στρατολόγησης του ΚΚΝ, κατά την οποία μέλη του ρεβιζιονιστικού κόμματος μαζικά το εγκατέλειπαν για να ακολουθήσουν το δύσκολο, αλλά φιλολαϊκό επαναστατικό δρόμο.

Για το επαναστατικό κίνημα στο Νεπάλ, βλ. εδώ.

Louis Harap (εκδότης “Jewish Life”): Για τη δίκη της Πράγας και τη φιλοϊμπεριαλιστική-λογοκριτική εξίσωση αντισιωνισμού-αντισημιτισμού (Γενάρης 1953)

Οι προβοκατόρικοι βανδαλισμοί σε εβραϊκά νεκροταφεία στην Ευρώπη, όπως και η παρείσφρηση αντισημιτικών στοιχείων στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, πρέπει απερίφραστα να καταδικαστούν για τρεις λόγους: πρώτον, για το ρατσιστικό τους χαρακτήρα και, δεύτερον, γιατί συμβάλλουν στην παγίωση ενός νέου καθεστωτικού κομματικού συστήματος (πολλών αποχρώσεων, φυσικά) στην Ευρώπη, με δύο κυρίαρχους πόλους: τον “δημοκρατικό”- “αντιφασιστικό”, με εκπροσώπους που ποικίλλουν από τον Μακρόν ως τον Τσίπρα, και τον “λαϊκιστικό”. Ταυτόχρονα, δίνουν την ευκαιρία στο εθνοκαθαρτικό καθεστώς του Ισραήλ να ανακτήσει την επιρροή του στις δημοκρατικές ευρωπαϊκές μάζες και να επιβάλλει λογοκριτικές πρακτικές. Ήδη, οι προσπάθειες ποινικοποίησης του κινήματος Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυσης και Κυρώσεων (BDS) στο Ισραήλ υιοθετούνται από το Μακρόν, ενώ πρόσφατη είναι η υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (με υπογραφή και του Δημήτρη Βίτσα) του ορισμού που δίνει στον αντισημιτισμό η Διεθνής Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA), που ως “παραδείγματα αντισημιτισμού” θεωρεί την εξομοίωση των πρακτικών του Ισραήλ με αυτές των Ναζί και την άποψη ότι η δημιουργία του Ισραήλ είναι αποτέλεσμα racist endeavour. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αυτοαποκαλούμενοι “ηγέτες” των δήθεν “δημοκρατικών” δυνάμεων δεν είναι λιγότερο λογοκριτές από τους παραδοσιακούς φασίστες.

Κλέφτες (παλαιστινιακού) αερίου. Η Ελληνική και η Κυπριακή Δημοκρατία, με τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, αχρηστεύουν το βασικό τους όπλο, το διεθνές δίκαιο, και φέρνουν τον πόλεμο πιο κοντά.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός πως αυτή η υπονόμευση των ευρωπαϊκών αξιών (της ελευθερίας λόγου, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για την αλήθεια), η υπονόμευση δηλαδή του βασικού όπλου της ΕΕ (αλλά και της εκτός ΕΕ Αγγλίας, που χαρακτηρίζει τρομοκρατική τη Χεζμπολάχ), στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τις άλλες υπερδυνάμεις, ελέω Ισραήλ, έρχεται τη στιγμή που το Ισραήλ έχει αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Λευκό Οίκο (σε αντίθεση με την περίοδο Ομπάμα που είχαν επιδεινωθεί), ενώ έχει βελτιώσει σε τέτοιο βαθμό τις σχέσεις του με την πουτινική Ρωσία, που οι συνομιλίες και συναντήσεις Πούτιν-Νετανιάχου είναι τόσο συχνές που δεν αποτελούν είδηση, με τη Ρωσία να φτάνει το καλοκαίρι του 2018 να φυλά και το Ισραήλ στα υψώματα του Γκολάν. Ακόμα, λοιπόν, και οι ακραιφνείς ευρωπαϊστές θα έπρεπε να βλέπουν ότι το Ισραήλ παίζει αντιευρωπαϊκό ρόλο στο παγκόσμιο παιχνίδι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να μη “μασάνε” από την ισραηλινή “δημοκρατική” προπαγάνδα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το Ισραήλ έχει φτάσει να αποκλείει από τις εκλογές του ως και Εβραίους οπαδούς της ειρηνικής συνύπαρξης με τους Άραβες Παλαιστινίους ως δήθεν “σπόνσορες της (αραβικής παλαιστινιακής, εννοείται) τρομοκρατίας”.

Βέβαια, η προσπάθεια ταύτισης του αντισημιτισμού με τον αντισιωνισμό δεν είναι νέα. Έχει ξαναχρησιμοποιηθεί εναντίον του στρατοπέδου της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, όταν αυτό ήταν στην καλύτερη περίοδό του, με αφορμή τη δίκη στην Τσεχοσλοβακία της ομάδας γύρω από τον Ρούντολφ Σλάνσκι, όπου αναδείχτηκε για άλλη μια φορά η αξιοποίηση του σιωνισμού από τον ιμπεριαλισμό.

Tο παρακάτω κείμενο (από μπροσούρα με σειρά άρθρων) που απορρίπτει τη φιλοϊμπεριαλιστική και λογοκριτική αυτή ταύτιση, έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί είναι γραμμένο από έναν επιφανή εβραίο προοδευτικό της εποχής, και μάλιστα υποστηρικτή της δημιουργίας του Ισραήλ (στα πλαίσια αυτοδιάθεσης όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένου και του αραβικού παλαιστινιακού), στο απόγειο μάλιστα του αντικομμουνιστικού μακαρθικού ντελίριου. Ο Λούις Χάραπ λέει μια απλή αλήθεια: ότι ο σιωνισμός είναι απλώς μία ιδεολογία, δεν είναι ταυτόσημος ούτε με τον εβραϊκό αστικό εθνικισμό ούτε με το Ισραήλ, πολλώ δε μάλλον με τον εβραϊκό λαό. Αντίθετα, ως όργανο του ιμπεριαλισμού, ο σιωνισμός πρέπει και αυτός να εξαλειφθεί, προκειμένου ο εβραϊκός λαός, μαζί με όλους τους άλλους λαούς, να ευημερεί.

***

Η αλήθεια για τη δίκη της Πράγας

Αναμφίβολα, λίγα ζητήματα στη μεταπολεμική περίοδο έχουν συγκεντρώσει τόσο έντονα εχθρικό σχολιασμό από τον εμπορικό Τύπο όσο η δίκη της ομάδας του Ρούντολφ Σλάνσκι στην Τσεχοσλοβακία που διεξήχθη μεταξύ 20 και 27 Νοέμβρη του 1952. Ο αγγλοεβραϊκός και ο εβραϊκός (Γίντις) Τύπος, καθώς και οι γενικά εμπορικές εφημερίδες και πολλοί εβραίοι ηγέτες στη χώρα αυτή και το Ισραήλ, εξαπέλυσαν τις πιο δριμείες κατηγορίες περί “αντισημιτισμού” ενάντια στη λαϊκή δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας και σε όλη τη σοσιαλιστική Ευρώπη. Εν συντομία, αυτές οι κατηγορίες προστέθηκαν στο γενικότερο ισχυρισμό ότι η Τσεχοσλοβακία και οι σοσιαλιστικές χώρες συνειδητά άρχισαν να υιοθετούν ανοιχτά τη ναζιστικού τύπου χρησιμοποίηση του αντισημιτισμού προκειμένου να παρουσιάσουν τους Εβραίους ως αποδιοπομπαίο τράγο για τις δήθεν δυσκολίες στην εγχώρια οικονομία.

Είναι προφανές ότι αυτές οι κατηγορίες χρειάζεται να μελετηθούν ψύχραιμα από όλους τους Εβραίους, από κάθε φίλο του Ισραήλ, από κάθε οπαδό της Σιωνιστικής ηγεσίας. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο όταν κανείς διαβάζει τέτοιους αξιοπρόσεκτους ισχυρισμούς όπως αυτόν του Νεντ Ράσελ από την Ουάσινγκτον στη New York Herald Tribune της 28ης Νοέμβρη 1952. Έγραφε: “Ανάμεσα στους πιο σκληρούς αντικομμουνιστές και αντιρώσους, η κυρίαρχη άποψη μετά τις καταθέσεις φαίνεται πως είναι ότι οι κατηγορούμενοι εκτέλεσαν πρόχειρα τις ενέργειές τους και ήταν αρκετά κουτοί ώστε πιάστηκαν. Με άλλα λόγια, όσοι ελπίζουν σε ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος αισθάνονται ότι πιο ευφυή άτομα χρειάζονται γι ανα πετύχουν αυτό το σκοπό.” (ο τονισμός δικός μου – Λ.Χ.)

Πίσω από αυτή την υπόθεση βρίσκεται το υψίστης σημασίας ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στον καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό κόσμο, από την οποία εξαρτάται η ειρήνη στον κόσμο. Έχουμε να κάνουμε με μια συνωμοσία για τη μετατροπή της Τσεχοσλοβακίας σε βάση για πόλεμο ενάντια στο σοσιαλιστικό κόσμο; Θα έφερνε κάτι τέτοιο πιο κοντά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Αν ναι, ο κόσμος χρειάζεται να το γνωρίζει. Ελπίζουμε ότι η μελέτη μας θα ρίξει φως για τις επιπτώσεις αυτής της δίκης για την παγκόσμια ειρήνη.

Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης σε σχέση με αυτή την υπόθεση θα προκύψει από τη μελέτη μας σειράς ζητημάτων που τέθηκαν ειδικά από αυτή. Μερικά από τα ερωτήματα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε είναι τα παρακάτω: Είναι βάσιμες οι κατηγορίες ενάντια στην ομάδα Σλάνσκι; Ήταν ο αντισημιτισμός και η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου το πραγματικό κίνητρο για τη δίκη της Πράγας όπως ο Τύπος μάς κουδουνίζει στα αυτιά; Ισούται ο αντισιωνισμός με εχθρότητα προς τον εβραϊκό λαό; Πρέπει η κριτική στην κυβέρνηση Μπεν Γκουριόν να εξισώνεται με την αντίθεση στο Ισραήλ και το λαό του Ισραήλ; Είναι ο αντισιωνισμός το ίδιο πράγμα με τον αντισημιτισμό;

Ι. Η κατηγορία περί “αντισημιτισμού”

Ας σταθούμε πρώτα στην ευρέως διαδεδομένη κατηγορία ότι η δίκη ήταν “αντισημιτική” και ότι είχε πρόθεση η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση να εγκαινιάσει μια άμεση στοχοποίηση των Εβραίων στο σοσιαλιστικό κόσμο, να παρουσιάσει τους Εβραίους ως “αποδιοπομπαίους τράγους” εξαιτίας εσωτερικών δυσκολιών. Ανάμεσα στη βαβέλ των δριμύτατων κατηγοριών περί αντισημιτισμού, υπάρχουν και κάποιοι που τηρούν επιφυλάξεις. Έτσι, ο ραβίνος Αμπά Χίλερ Σίλμερ, στο δείπνο ενίσχυσης που διοργάνωσε η Σιωνιστική Οργάνωση Φιλαδέλφειας στις 2 Δεκέμβρη 1952 δήλωσε: “Δεν είμαι έτοιμος να συνάγω συμπεράσματα” για τη δίκη.

Η ευρέως διαδεδομένη κατηγορία ότι οι Εβραίοι χρησιμοποιούνται ως “αποδιοπομπαίοι τράγοι” είναι ψεύτικη, για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί η δήθεν ανάγκη για κάτι τέτοιο απλούστατα δεν υπάρχει. Διάφορες εκθέσεις του ΟΗΕ έχουν δείξει, αντίθετα, ότι η Τσεχοσλοβακία γοργά προοδεύει στην βιομηχανική ανάπτυξη παρά τη ζημιά που προξένησαν οι συνωμότες. Το Οικονομικό Δελτίο του ΟΗΕ για την Ευρώπη τον Αύγουστο του 1952 δείχνει ότι η Τσεχοσλοβακία αύξησε τη βιομηχανική της παραγωγή σε μεγαλύτερο ποσοστό από το 1948 από οποιαδήποτε δυτικοευρωπαϊκή χώρα, παρότι ο ρυθμός αύξησης ήταν κατά πολύ μικρότερος από οποιαδήποτε άλλη λαϊκή δημοκρατία. Το πιο πρόσφατο Δελτίο, που εκδόθηκε στη Γενεύη το Νοέμβρη του 1952, δείχνει ότι στα δύο πρώτα τρίμηνα του 1952, η Τσεχοσλοβακία αύξησε τη βιομηχανική της παραγωγή κατά έναν μεγαλύτερο ρυθμό από οποιαδήποτε άλλη λαϊκή δημοκρατία. Έτσι, η θεωρία περί αναζήτησης “αποδιοπομπαίου τράγου” δεν βασίζεται στην πραγματικότητα της οικονομίας.

Θα πρέπει να πούμε περισσότερα παρακάτω για το πόσο αληθινές είναι οι κατηγορίες. Πρώτα, ωστόσο, θα πρέπει να ασχοληθούμε με την κατηγορία ότι η δίκη ήταν “αντισημιτική” – δηλαδή ότι Εβραίοι δικάστηκαν επειδή ήταν Εβραίοι.

Μια μελέτη των δύο πιο σημαντικών άρθρων που ως τώρα μας είναι διαθέσιμα και στα οποία θα πρέπει να αναμένεται να βρούμε τις δήθεν αποδείξεις περί “αντισημιτισμού” – το επίσημο εβδομαδιαίο έντυπο της Κομινφόρμ “Για Διαρκή Ειρήνη, Για Λαϊκή Δημοκρατία!”, στα φύλλα της 21ης και 28ης Νοέμβρη 1952 – δείχνουν ότι πουθενά δεν αναφέρεται κανείς από τους κατηγορούμενους ως “Εβραίος”! Ούτε βλέπουμε πουθενά οποιαδήποτε αναφορά σε “διεθνή εβραϊκή συνωμοσία”, μια φράση που δήθεν αναφέρθηκε στη δίκη όπως ισχυρίζεται το ρεπορτάζ του American Jewish Telegraphic Agency που δημοσιεύτηκε ευρέως στον αγγλοεβραϊκό Τύπο το σαββατοκύριακο της 28ης Νοέμβρη 1952. Στο έντυπο της Κομινφόρμ γίνεται πράγματι αναφορά σε “διεθνή Σιωνισμό” και “εβραϊκό αστικό εθνικισμό”. Με άλλα λόγια, το ρεπορτάζ από τη δίκη αναφέρεται σε ανθρώπους όχι ως Εβραίους, αλλά ως οπαδούς μιας ιδεολογίας την οποία υποστηρίζουν κάποιοι Εβραίοι και στην οποία αντιτίθεται άλλοι Εβραίοι καθώς και πολλοί μη Εβραίοι. Θα ασχοληθούμε στο επόμενο κεφάλαιο με το ζήτημα του Σιωνισμού στη δίκη. Αυτό που θέλουμε εδώ να τονίσουμε είναι ότι ο στόχος δεν ήταν Εβραίοι, αλλά οπαδοί μιας ιδεολογίας, που είναι μόλις μία από ένα πλήθος τέτοιων που υποστηρίζονται από Εβραίους.

Όμως δεν ήταν η ιδεολογία των κατηγορουμένων που δικάστηκε. Αυτοί κατηγορήθηκαν με συγκεκριμένες εγκληματικές ενέργειες, εσχάτης προδοσίας, κατασκοπίας, σαμποτάζ και στρατιωτικής προδοσίας.

Παρότι η εβραϊκή The Day υστερικά προπαγανδίζει τα περί “αντισημιτισμού” της δίκης, ο εκδότης της, S.Dingol, βρέθηκε υποχρεωμένος να γράψει στις 6 Δεκέμβρη 1952 ότι “Στη δίκη δεν υπήρχε ούτε μια λέξη αναφορικά με την “Εβραϊκότητα” των κατηγορουμένων. Υπήρχε αναφορά απλώς στο “Σιωνισμό” τους και τον “αστικό εθνικισμό” τους”.

Εκεί που ο αντισημιτισμός αποτελεί έγκλημα

Η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς σε Εβραίους μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητή. Στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκές δημοκρατίες, ο αντισημιτισμός είναι έγκλημα κατά του κράτους, ρητά γραμμένος στο σύνταγμα, μαζί με μια απαγόρευση όλων των μορφών ρατσισμού και διακρίσεων. Κάτι παραπάνω, αυτή η απαγόρευση ενάντια στον αντισημιτισμό και το ρατσισμό είναι ενισχυμένη.

Η αλήθεια είναι ότι ο γενικός Τύπος και οι ηγέτες της μεσοαστικής εβραϊκής ζωής, πάνω στη ζέση τους να προωθήσουν την υστερική πολεμική προπαγάνδα ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες, προωθούν την πρόκληση διαφόρων συγχύσεων που δεν είναι εντελώς αθώες. Το μίσος ενάντια στο σοσιαλισμό, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, ενάντια σε όσους αγωνίζονται για διαπραγματεύσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση για την επίτευξη μιας απεγνωσμένα απαραίτητης ειρήνης έχουν οδηγήσει αυτές τις δυνάμεις να δίνουν την εντύπωση ότι ο αντισιωνισμός ισοδυναμεί με αντισημιτισμό, ότι η αντίθεση στην κυβέρνηση Μπεν Γκουριόν είναι αντίθεση στο Ισραήλ. Στην πορεία αυτής της δίκης, ο τσεχοσλοβακικός Τύπος κατέστησε αρκετά σαφές ότι θεωρούσε το Σιωνισμό ως μια κακή δύναμη. Είναι δύσκολο να αρνηθούμε ότι είναι δίκαιη αυτή η άποψη υπό το φως των αποκαλύψεων της δίκης της Πράγας για αξιοποίηση Σιωνιστικών οργανώσεων για κατασκοπία. Όμως η Rude Pravo, το επίσημο όργανο των τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών, στις 25 Νοέμβρη 1952, επανεπιβεβαίωσε την απερίφραστη καταδίκη του αντισημιτισμού από το Κομμουνιστικό Κόμμα: “(Το Κόμμα) πρέπει να παλέψει εναντίον του Σιωνισμού. Ο Λένιν τόνιζε ότι αντισημιτισμός και Σιωνισμός, ή οποιαδήποτε μορφή ανάδειξης μιας εβραϊκής ιδιαιτερότητας, είναι μόνο οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το κόμμα μας πάντοτε τόνιζε ότι ο αντισημιτισμός είναι εχθρικός στην εργατική τάξη, ότι ρίχνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.

Το κύριο άρθρο της συνεχίζει λέγοντας: “Το κόμμα μας, ως συνεπές διεθνιστικό κόμμα, ανέκαθεν αγωνιζόταν εναντίον του αντισημιτισμού”. Ο Σλάνσκι είχε στην πραγματικότητα αξιοποιήσει αυτό το μίσος για τον αντισημιτισμό για να προωθήσει τα σχέδιά του. Ο ραδιοσταθμός της Πράγας τόνισε ότι ο Σλάνσκι “γνώριζε καλά ότι ο αντισημιτισμός είναι ξένος προς τις αρχές μιας κομμουνιστικής χώρας. Παρ’ όλα αυτά, χρησιμοποίησε αντισημιτική επιχειρηματολογία ως καμουφλάζ για να κρύψει το αντικρατικό κέντρο κατασκοπίας του”.

O Μπεν Γκουριόν παρέα με έναν ακόμα “άνθρωπο της ειρήνης”, τον Χάρι Τρούμαν.

Με άλλα λόγια, ο Σιωνισμός είναι μια ιδεολογία που ασπάζονται κάποιοι Εβραίοι – και στην οποία, πρέπει να τονιστεί, αντιτίθενται για πληθώρα λόγων πολλοί άλλοι, ανάμεσα στους οποίους και κάποιες εβραϊκές θρησκευτικές ομάδες, χιλιάδες ισραηλινοί πολίτες και ακόμα και κάποιοι αστοί αφομοιωτιστές ανάμεσα στους πλούσιους Εβραίους σε όλο τον κόσμο (για παράδειγμα, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή) και οι κομμουνιστές. Έτσι, είναι απλούστατα λάθος η εξίσωση του αντισιωνισμού με τον αντισημιτισμό, γιατί ο αντισιωνισμός αντιτίθεται σε μια ιδεολογία και όχι στους Εβραίοι ως Εβραίους. Το να ισχυρίζεται κανείς το αντίθετο, είναι σαν να ισχυρίζεται ένα παράλογο πράγμα, όπως ότι “ο αντιρεπουμπλικανισμός είναι αντιαμερικανισμός” ή “η αντίθεση στο Τζιμ Κρόου είναι αντιαμερικανική” ή “το να είσαι ενάντια στους Τόρι σημαίνει πως είσαι αντιβρετανός” ή “το να είσαι αντι-Μάλαν (σ.parapoda: πρωθυπουργός της Ν.Αφρικής μεταξύ 1948-1954) σημαίνει ότι είσαι εναντίον της Ν.Αφρικής”.

Ομοίως, οι σημερινές υστερικές κραυγές για τη δίκη της Πράγας προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι η δριμεία καταδίκη του καθεστώτος Μπεν Γκουριόν από την Τσεχοσλοβακία πρέπει να ερμηνεύεται ως αντιισραηλινή ή ακόμα και αντισημιτική. Όμως αυτό επίσης, είναι τόσο παράλογο, όσο προφανώς τέτοιο είναι και όταν κάποιος λέει ότι “το να είσαι αντι-Τρούμαν σημαίνει πως είσαι αντιαμερικάνος” ή “το να είσαι αντι-Ντε Γκάσπερι σημαίνει πως είσαι αντιιταλός” κ.ο.κ.

Εβραίοι ως ηγέτες

Στη New York Post της 23ης Δεκέμβρη 1952, ο Σέιμουρ Φράιντεν έγραψε ένα άρθρο γεμάτο κραυγαλέα ψέματα σχετικά με τις λαϊκές δημοκρατίες. Σε αυτό ισχυρίζεται ότι: “Όπως στη ναζιστική Γερμανία, το να είσαι Εβραίος έχει καταστεί συνώνυμο με έγκλημα εναντίον του κράτους”. Το κακόβουλο ψέμα αυτού του ισχυρισμού καθίσταται προφανές, μεταξύ άλλων, από το γεγονός και μόνο ότι πολλοί ανώτατοι ηγέτες των λαϊκών δημοκρατιών είναι Εβραίοι. Να μερικά παραδείγματα εβραίων αξιωματούχων. Στην Τσεχοσλοβακία, ο υπουργός Δικαιοσύνης Στέφαν Ράιτζ· τουλάχιστον 7 μέλη της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας· η δρ. Γκερτρούντα Σεκανίνοβα-Τσάκρτοβα, επικεφαλής της αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ στην τρέχουσα Γενική Συνέλευση. Στην Πολωνία ο Γιακούμπ Μπέρμαν, τρίτος στην πανεθνική λίστα υποψηφίων για το Σέιμ (Κοινοβούλιο) στις πρόσφατες εκλογές· ο Χίλαρι Μιντς, αναπληρωτής πρωθυπουργός και επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής Οικονομικού Σχεδιασμού· ο Ζαμπρόφσκι, μέλος, μαζί με τους δυο πρώτους, του ΠΓ του Ενοποιημένου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας. Στη Ρουμανία, ο Μπούγκιτς, που διαδέχτηκε την καθαιρεμένη εβραία Άνα Πάουκερ· τουλάχιστον 4 μέλη της ΚΕ του Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας. Στην Ουγγαρία, ο πρόεδρος Μάτιας Ράκοσι και οι δυο βασικοί βοηθοί του Έρνου Γκέρου και Ζόλταν Βας.

Αναλογιστείτε: Εβραίοι κατέχουν μερικές από τις ανώτερες και σημαντικότερες θέσεις στις σοσιαλιστικές χώρες. Ποια αντισημιτική κυβέρνηση έχει θέσει ποτέ Εβραίους στα ανώτατα πόστα; Τι νόημα μπορεί να υπάρχει στην κατηγορία ότι αυτές οι χώρες είναι “επισήμως αντισημιτικές”, πολλώ δε μάλλον ότι τώρα βαδίζουν στα χνάρια του Χίτλερ αναφορικά με τον εβραϊκό λαό;

Η λαϊκή δημοκρατία Τσεχοσλοβακίας είναι ένας αδυσώπητος εχθρός του αντισημιτισμού και του Σιωνισμού. Δεν αποτελεί μυστικό ότι οι κομμουνιστές ανέκαθεν αντιτίθονταν στο Σιωνισμό καθότι αυτός είναι μια αντιδραστική ιδεολογία. Ο αντισιωνισμός που έχει αναδειχθεί από τη δίκη της Πράγας δεν είναι κάτι το καινούργιο. Όσο κι αν τρομάζει μερικούς καλοπροαίρετους οπαδούς του Σιωνισμού, αυτό που αποκαλύφθηκε ήταν ότι Σιωνιστικές οργανώσεις και άτομα επιδόθηκαν σε προδοτική δραστηριότητα ενάντια στον τσεχοσλοβακικό λαό υπό την υπόθαλψη κυρίως της κατασκοπίας των ΗΠΑ.

ΙΙ. Το ζήτημα του Σιωνισμού

Ας εξετάσουμε πιο επισταμένα αν υπάρχει βασιμότητα στις κατηγορίες της δίκης εναντίον κάποιων Σιωνιστών ηγετών και Σιωνιστικών οργανώσεων.

Ένα πράγμα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Οι συνωμότες τιμωρήθηκαν για πράξεις, όχι για ιδέες. Οι πράξεις, των οποίων η πραγματικότητα αναδείχτηκε από αποδείξεις και έγγραφα και μάρτυρες, που οδήγησαν σε ομολογίες, είχαν άμεσο σκοπό την πρόκληση ζημιάς στη λαϊκή Τσεχοσλοβακία. Έτσι, είναι αντίθετο προς την πραγματικότητα το να λέει κανείς, όπως η New Republic (8 Δεκέμβρη 1952) ότι “η δίκη αποτελεί προειδοποίηση για όλους τους Εβραίους που παραμένουν υπό κομμουνιστική εξουσία ότι από δω και πέρα ο Σιωνισμός, ακόμα και η εβραϊκή δραστηριότητα, είναι έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο”. Οι Σιωνιστικές πεποιθήσεις και άλλες αστικοεθνικιστικές απόψεις δεν είναι εκτός νόμου στη λαϊκή Τσεχοσλοβακία· εκτός νόμου είναι το σαμποτάζ και η κατασκοπία – όπως και στις καπιταλιστικές χώρες – ακόμα κι αν διαπράττονται υπό την αιγίδα του Σιωνισμού.

Η κατηγορία ενάντια σε κάποιους Σιωνιστές και Σιωνιστικές οργανώσεις ήταν ότι προέβησαν σε κατασκοπία και δραστηριότητες υπόσκαψης της λαϊκής Τσεχοσλοβακίας. Ο Σλάνσκι στην απολογία του κατέθεσε ότι τους χρησιμοποίησε “γιατί οι Σιωνιστές διεξήγαγαν εχθρική δραστηριότητα με στόχο την εξάλειψη του καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία”. Ειδικότερα, ο Σλάνσκι επεσήμανε την “κατάχρηση του σχήματος της μετανάστευσης, με το οποίο Εβραίοι έφευγαν για καπιταλιστικές χώρες, απομακρύνοντας έτσι από την Τσεχοσλοβακία περιουσία αδικαιολόγητα μεγάλης αξίας και προκαλώντας σοβαρή οικονομική ζημιά στην Τσεχοσλοβακία”.

Ο Σιωνισμός ως “Αστικός Εθνικισμός”

Τι υπάρχει στο Σιωνισμό που καθιστά αυτές τις κατηγορίες αξιόπιστες; Κάποιοι από τους κατηγορούμενους στη δίκη αποδείχτηκε ότι ήταν εβραίοι “αστοί εθνικιστές” Σιωνιστικού τύπου. Ο ρόλος που έπαιξε αυτή η ιδεολογία στις ενέργειες κάποιων από τους κατηγορουμένους ενισχύει την πεποίθηση ότι η Σιωνιστική ιδεολογία βλάπτει τα συμφέροντα των εργαζόμενων – δηλαδή, της πλειοψηφίας – τόσο στις καπιταλιστικές όσο και στις σοσιαλιστικές χώρες.

Πολλοί φίλοι του Ισραήλ και μαχητές για την ανεξαρτησία του τόσο εντός όσο και εκτός Ισραήλ είναι εχθρικοί προς τη Σιωνιστική θεωρία. Πολλοί άλλοι απλώς αγνοούν τη Σιωνιστική θεωρία και συγχέουν το πολιτικό πρόγραμμα του σιωνισμού με το δικό τους αίσθημα συμπάθειας και αφοσίωσης προς το Ισραήλ. Μπορούμε εδώ να δώσουμε μια επιγραμματική ανάδειξη στοιχείων του εβραϊκού αστικού εθνικισμού στη Σιωνιστική εκδοχή του. Θα δείξουμε πώς κάποιες Σιωνιστικές οργανώσεις και ηγέτες ήταν σύμφωνοι και έπαιξαν το ρόλο τους στα σχέδια των εχθρών της ειρήνης και των σοσιαλιστικών χωρών.

Η πραγματική αιτία των προβλημάτων του εβραϊκού λαού είναι η βασική αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην κατέχουσα τάξη, είτε εβραϊκή είτε μη εβραϊκή, και τους εργάτες, τόσο εβραίους όσο και μη εβραίους. Όμως ο Σιωνισμός προσπαθεί να πείσει τον εβραϊκό λαό ότι η σύγκρουση που είναι η αιτία των προβλημάτων τους είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις εβραϊκές και τις μη εβραϊκές ομάδες. Ο Σιωνισμός το κάνει αυτό παίζοντας με το φόβο του αντισημιτισμού που υπάρχει στον εβραϊκό λαό.

Ο αντισημιτισμός, λέει η Σιωνιστική θεωρία, είναι αναπόφευκτος σε κάθε χώρα που μη Εβραίοι αποτελούν πλειοψηφία, ακόμα και αν σε αυτοί οι εργαζόμενοι είναι η άρχουσα τάξη. Επομένως, οι εχθροί όλων των Εβραίων είναι όλοι οι μη Εβραίοι και το Εβραϊκό ζήτημα μπορεί να επιλυθεί μόνο με την απομόνωση όλων των Εβραίων στο Ισραήλ, όπου θα πρέπει να μεταναστεύσουν. (Το γεγονός ότι οι αμερικανοί Σιωνιστές σήμερα αρνούνται να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ δεν αλλάζει αυτή την ιδεολογία, αλλά δείχνει μόνο τη χρεοκοπία της και το κενό ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη). Η Σιωνιστική θεωρία αρνείται ότι το κίνημα της εργατικής τάξης είναι από θέση αρχής αντιρατσιστικό και ότι οι ελπίδες για τη ριζική εξάλειψη του αντισημιτισμού εξαρτώνται από την επιτυχία αυτού του κινήματος. Οι Σιωνιστές αρνούνται ότι ο εχθρός του εβραϊκού λαού είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται όλους τους εργάτες για το κέρδος και οι οποίοι πετυχαίνουν το στόχο τους, μεταξύ άλλων, και μέσω της διαίρεσης των εργατών με τον αντισημιτισμό.

Είναι αυτή η άρνηση αναγνώρισης ότι οι βασικές ταξικές διαιρέσεις υπάρχουν και επενεργούν εντός ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας που είναι το βασικό χαρακτηριστικό που ο εβραϊκός αστικός εθνικισμός έχει κοινό με όλες τις άλλες μορφές αστικού εθνικισμού, είτε σλοβακικού, είτε αμερικανικού, είτε γιουγκοσλαβικού είτε οποιασδήποτε άλλης εκδοχής. Έτσι, ο Σιωνισμός βρίσκει τη “λύση” στο εβραϊκό ζήτημα στη “συγκέντρωση των απόδημων”, τη μετανάστευση ολόκληρου του παγκόσμιου εβραϊσμού στο Ισραήλ. Όμως η πρώτιστη επιθυμία των Εβραίων, όπως όλων των άλλων λαών, για μια χαρούμενη και ευημερούσα ζωή παραμένει ανεκπλήρωτη και ματαιωμένη σε ένα Ισραήλ που είναι καπιταλιστικό. Στην πραγματικότητα, επομένως, το Σιωνιστικό κίνημα αποσπά την προσοχή και τη δύναμη των εβραϊκών μαζών από τη συμμαχία και τον κοινό αγώνα με την εργατική τάξη. Όμως ένα οργανικό τμήμα του αγώνα των εργατών είναι η καταπολέμηση και τελικά η εξάλειψη όλων των μορφών ρατσισμού και διακρίσεων, που είναι τακτικές της άρχουσας τάξης.

Το Σιωνιστικό κίνημα προσφέρει στον εβραϊκό λαό την απατηλή ελπίδα ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν σε ένα καπιταλιστικό εβραϊκό κράτος που σήμερα μόνο διαιωνίζει τα δεινά του λαού, μειώνει το βιοτικό του επίπεδο και ασκεί μια πολιτική πολεμικών προετοιμασιών που φέρνουν τη χρεοκοπία. Έτσι, ο αστικός εθνικισμός, είτε εβραϊκός είτε οτιδήποτε άλλο, συνεργάζεται με το πρόγραμμα της άρχουσας τάξης ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό τώρα σημαίνει προσανατολισμός και υποτέλεια προς την Ουάσινγκτον, τον ηγέτη του παγκόσμιου καπιταλισμού, όπως είναι η περίπτωση της κυβέρνησης Μπεν Γκουριόν σήμερα. Η δίκη της Πράγας απέδειξε ότι αυτή η προσχώρηση στην αντισοβιετική παγκόσμια πολιτική περιλαμβάνει συμμετοχή σε συνωμοσίες κατασκοπίας και σαμποτάζ υπό την ώθηση της Ουάσινγκτον, για την αποδυνάμωση και τελικά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών.

Σιωνισμός και αντιδραστικές κυβερνήσεις

Το γεγονός είναι ότι κάποιοι Σιωνιστές δυστυχώς συνέδραμαν στα σχέδια της κατασκοπίας των ΗΠΑ, που προετοιμάζει έναν αντισοβιετικό πόλεμο, και κατέστησαν εαυτόν διαθέσιμο για τα σχήματα των αντιδραστικών και καταπιεστικών κυβερνήσεων. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Η ιστορία του Σιωνισμού είναι γεμάτη από παραδείγματα Σιωνιστών ηγετών που προσφέρονταν να κάνουν συμφωνίες με αντιδραστικές κυβερνήσεις σε αντάλλαγμα με την υπόστήριξη μιας “εβραϊκής πατρίδας” στην Παλαιστίνη. Έτσι, ο ίδιος ο Θίοντορ Χέρτσλ, ιδρυτής του πολιτικού Σιωνισμού, προσπάθησε επιτυχώς να συνάψει συμφωνίες με το σουλτάνο της Τουρκίας, την τσαρική κυβέρνηση της Ρωσίας και τον Κάιζερ Γουλιέλμο της Γερμανίας. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20, ο Σιωνιστής ρεβιζιονιστής ηγέτης Βλαντίμιρ Ζαμποτίνσκι διαπραγματεύτηκε ακόμα και με τον Πετλιούρα, τον ουκρανό αντεπαναστάτη σφαγέα των Εβραίων, προς το σκοπό αυτό. Ακόμα κι αν κάποιοι Σιωνιστές απεκδύονται των ευθυνών για μια τέτοια δράση των ρεβιζιονιστών, μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι αυτή η δράση δεν διαφέρει στην ουσία από τη μέθοδο των πιο επιφανών Σιωνιστών. Αυτή η κλασική τακτική των Σιωνιστών τελικά πέτυχε όταν η Παλαιστίνη “δόθηκε” στους Εβραίους ως μια “πατρίδα” υπό βρετανική Εντολή. Και κατά τη δεκαετία του ’30, η φασιστική πτέρυγα των Σιωνιστών, οι ρεβιζιονιστές (“Μπέταρ”, ρεβιζιονιστικό κίνημα νεολαίας, που ιδιαίτερα αναφέρθηκε στη δίκη της Πράγας για τρομοκρατία) είχε συνομιλίες ακόμα και με τον πογκρομιστή Πιλσούδσκι και το φασίστα Μουσολίνι για να αφαιρέσει από τη Βρετανία την Παλαιστίνη και να τη δώσει στους Εβραίους υπό φασιστική αιγίδα.

Σε μια νέα φάση μπήκε η Σιωνιστική πολιτική μετά τον Απελευθερωτικό Πόλεμο και την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ που έλαβε χώρα εν μέσω ψυχρού πολέμου. Το καθεστώς Μπεν Γκουριόν δεν διατήρησε για καιρό φιλικές σχέσεις με τις χώρες χωρίς τις οποίες η ανεξαρτησία του Ισραήλ δεν θα ήταν εφικτή, είτε στρατιωτικά είτε διπλωματικά – τη Σοβιετική Ένωση και τις νέες δημοκρατίες, ιδίως την Τσεχοσλοβακία που πούλησε όπλα στο Ισραήλ σε μια εποχή που οι ΗΠΑ απαγόρευαν τις αποστολές όπλων και φυλάκιζε Αμερικάνους που επεδίωκαν να διοχετεύσουν όπλα στο Ισραήλ (σ.parapoda: η ΕΣΣΔ από το Νοέμβρη του 1947 – μέχρι το Φλεβάρη του 1953 που ζώντος του Στάλιν διέκοψε τις σχέσεις με το Ισραήλ – υποστήριζε σταθερά το ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ που προέβλεπε εβραϊκό κράτος με 45% αραβική μειονότητα, αραβικό κράτος και οικονομική ενότητα των δύο παλαιστινιακών κρατών. Αντίθετα, η Βρετανία επεδίωκε την παραμονή της, μέσω της κατάληψης των εδαφών του αραβικού παλαιστινιακού κράτους από τα ελεγχόμενα από αυτή καθεστώτα της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, ενώ οι ΗΠΑ ταλαντεύονταν σε διάφορα σχέδια, καθώς επεδίωκαν, να κερδίσουν τις εβραϊκές ψήφους, να αποσπάσουν τους Άραβες φεουδάρχες από την Αγγλία και γενικά να μη φανούν ότι υπονομεύουν τη Βρετανία). Αρχικά με μεθοδεύσεις και σύντομα ως κρατική πολιτική, η κυβέρνηση Μπεν Γκουριόν υιοθέτησε εχθρική στάση έναντι των χωρών του σοσιαλισμού, μερικώς επειδή η Ουάσινγκτον έθεσε κάτι τέτοιο ως όρο για τη “βοήθεια” στο νεοπαγές κράτος και μερικώς λόγω της εχθρότητας των ίδιων των κυβερνώντων κομμάτων προς το σοσιαλισμό.

Λίγους μήνες μόλις μετά τον τερματισμό του Απελευθερωτικού Πολέμου, ο Χένρι Μόργκενταου ο νεότερος έδωσε μια συνέντευξη αμά τη επιστροφή του από μια επίσκεψη στο Ισραήλ. Οι New York Times της 2ας Νοέμβρη 1948 έδωσε τίτλο σε αυτή τον ακόλουθο: “Ο Μοργκεντάου βλέπει το Ισραήλ ως εχθρό των Σοβιετικών”. Το μήνυμά τυ ήταν ότι “το νέο κράτος εντέλει θα αποτελέσει τον “σκληρό πυρήνα της αντίστασης” ενάντια στον κομμουνισμό στη Μεσόγειο”.

Το 1951, ο Μπεν Γκουριόν επισκέφτηκε τις ΗΠΑ. Σε συγκέντρωση στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, όπου ο Μπεν Γκουριόν βρισκόταν στο προσκήνιο, ο Χένρι Μόργκενταου ο νεότερος ισχυρίστηκε ότι “καθήκον το Ισραήλ είναι να παλέψει εναντίον του κομμουνισμού”. Το περιοδικό Jewish Life, δημοσίευσε τον Αύγουστο του 1951 ένα ρεπορτάζ του Λ. Έλσκι από το Τέλ Αβίβ στο οποίο έλεγε: Αναφορικά με τον ίδιο τον Μπεν Γκουριόν, δεν άφησε καμία αμφιβολία για τον πραγματικό σκοπό της επίσκεψής του στις ΗΠΑ. Οι δηλώσεις του για το “καθήκον του Ισραήλ να παλέψει ενάντια στον κομμουνισμό”, για το γερμανικό επανεξοπλισμό αν οι Γερμανοί συμφωνήσουν πάλι να πάνε σε πόλεμο, το ότι βρέθηκε σε κοινό τραπέζι με εκπροσώπους λιθουανικών, λετονικών και εσθονικών συμμοριών που προέβησαν σε αντιεβραϊκά πογκρόμ, οι οποίες είχαν ξεφύγει από τη λαϊκή δικαιοσύνη – όλες αυτές οι δηλώσεις έδειξαν επιγραμματικά αυτά που ο Μπεν Γκουριόν συζήτησε με τους Τρούμαν, Άτσεσον και Μάρσαλ”. (…) (σ.parapoda: τα επόμενα κεφάλαια ασχολούνται με τη δίκη, οπότε παραλείπονται)

Πηγή: Louis Harap, The Truth about the Prague Trial. Τα περιεχόμενα της μπροσούρας, όπως αναφέρεται σε αυτή, με μικρές προσθήκες και αλλαγές είχαν πρωτοδημοσιευτεί στο περιοδικό Jewish Life, το Γενάρη του 1953.

Bλ.επίσης:

Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ από την ΕΣΣΔ του Στάλιν (11/02/1953)

Για τη στάση της ΕΣΣΔ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στο Παλαιστινιακό & την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ (1947-’48)

 α’μέρος 1) Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

2) Ιωσήφ Στάλιν: Για τον Αντισημιτισμό (12/1/1931)

3) Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)

4) Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομύκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το μέλλον του διοικητικού μοντέλου της Παλαιστίνης (14/5/1947)

β’μέρος 1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ που υπερψηφίζει τη διαίρεση της Παλαιστίνης (26/11/1947)

2) Δύο άρθρα για την Παλαιστίνη από το περιοδικό της Κομινφόρμ (Απρίλης- Μάης 1948)

3) Τέσσερα μικρά άρθρα για την Παλαιστίνη από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ (Μάης 1948)

γ’μέρος Υπομνήματα εντός του σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών και τηλεγραφήματα που έφτασαν στη σοβιετική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ στις δύο έκτακτες συνεδριάσεις της ΓΣ το Μάη και το Νοέμβρη του 1947, όπου υπερψηφίστηκε η διχοτόμηση της Παλαιστίνης.

Louis Harap: Σαρτρ & Υπαρξισμός 

Αλεξάνδρα Κολλοντάι: Σοβιετική γυναίκα – μια πλήρης δικαιωμάτων πολίτις της χώρας της (22/09/1946)

Είναι γνωστό ότι η Σοβιετική Ένωση έχει καταγάγει εξαιρετικές επιτυχίες στην υπόθεση της ένταξης της γυναίκας στην ενεργό οικοδόμηση του κράτους. Αυτή είναι μια αναγνωρισμένη από όλους αλήθεια που δεν αμφισβητούν ούτε οι εχθροί μας. Η σοβιετική γυναίκα είναι μια πλήρης δικαιωμάτων πολίτης. Έχοντας ανοίξει την πρόσβαση στη γυναίκα σε όλους τους τομείς της δημιουργικής δραστηριότητας, το κράτος μας ταυτόχρονα παρείχε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε αυτή να μπορεί να εκπληρώνει το φυσικό της καθήκον – να είναι μητέρα, να ανατρέφει τα παιδιά της και να είναι νοικοκυρά στο σπίτι της.

Η Αλεξάντρα Κολλοντάι το 1922 (φωτό)

Από τα πρώτα βήματα της σοβιετικής νομοθεσίας αναγνωρίστηκε ότι η μητρότητα δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση, αλλά κοινωνικό καθήκον μιας δραστήριας και πλήρους δικαιωμάτων πολίτιδος του κράτους. Αυτή η θέση ενισχύθηκε από το Σύνταγμα. Στη Σοβιετική Ένωση έχει επιλυθεί το σημαντικότερο και πιο σύνθετο πρόβλημα – η αξιοποίηση της ενεργού εργασίας της γυναίκας σε οποιοδήποτε πεδίο χωρίς να πλήττεται η μητρότητα.

Τεράστια προσοχή δόθηκε στην οργάνωση δημοσίων εστιών, νηπιαγωγείων, παιδοκομείων και βρεφονηπιακών σταθμών – αυτών των ιδρυμάτων, τα οποία, όπως έγραφε ο Λένιν, είναι στην πραγματικότητα σε θέση να απελευθερώσουν τη γυναίκα, να ελαττώσουν την ανισότητά τους έναντι των αντρών. Στην ΕΣΣΔ δημιουργήθηκαν πάνω από 7.000 θέσεις συμβουλευτικής γυναικών και παιδιών, από τις οποίες πάνω από τις μισές βρίσκονται σε αγροτικές περιοχές. Οργανώθηκαν πάνω από 20.000 βρεφονηπιακοί σταθμοί. Αξίζει να υπομνησθεί, ότι στην τσαρική Ρωσία το 1913 υπήρχαν μόλις 19 βρεφονηπιακοί σταθμοί και 25 νηπιαγωγεία, και μάλιστα όχι με χρήματα του κράτους, αλλά με τα μέσα φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Το σοβιετικό κράτος παρέχει μια ολοένα και αυξανόμενη υλική βοήθεια στη γυναίκα-μητέρα. Οι γυναίκες λαμβάνουν επιδόματα και άδεια μετ’ αποδοχών τον καιρό της εγκυμοσύνης και της λοχείας. Διαφυλάσσεται η προηγούμενη θέση εργασία τους μετά την επιστροφή από την άδεια.

Οι πολύτεκνες και οι χωρίς σύζυγο μητέρες λαμβάνουν κρατικά επιδόματα για την ανατροφή και τη διατροφή των παιδιών τους. Το 1945, το κράτος πλήρωσε πάνω από 2 δισεκατομμύρια ρούβλια για τέτοια επιδόματα. Ο τιμητικός τίτλος της “Μητέρας-Ηρωίδας” μόνο στη Σοβιετική Ένωση απονεμήθηκε σε πάνω από 10.000 γυναίκες, βραβεία “Μητρικής Δόξας” και το “Μετάλλιο μητρότητας” απονεμήθηκε σε πάνω από 1.100.000 γυναίκες.

Οι σοβιετικές γυναίκες τίμησαν την εμπιστοσύνη και φροντίδα του κράτους τους. Επέδειξαν υψηλό ηρωισμό και στην ειρηνική, δημιουργική δουλειά μέχρι τον πόλεμο και στα χρόνια του ένοπλου αγώνα ενάντια στους φασίστες εισβολείς, και τώρα, στο έργο για την εκπλήρωση των μεγαλειωδών καθηκόντων του νέου πεντάχρονου πλάνου. Πολλοί τομείς της βιομηχανίας, στους οποίους κυριαρχεί η γυναικεία εργασία, είναι από τους πρωτοπόρους στην εκπλήρωση του πλάνου. Είναι τεράστιες οι υπηρεσίες της σοβιετικής αγρότισσας, που έφερε στους ώμους της το κύριο βάρος της αγροτικής δουλειάς στα χρόνια του πολέμου.

Οι γυναίκες μας έγιναν άριστες σε επαγγέλματα που ανέκαθεν θεωρούνταν αντρικές. Βλέπουμε γυναίκες μηχανοδηγούς, μηχανικούς, τορναδόρους, μεταλλουργούς, εργάτριες υψηλής εξειδίκευσης, που χειρίζονται τους πλέον σύνθετους μηχανισμούς.

Οι γυναίκες της Σοβιετικής Ένωσης, σε ισότιμη βάση με τους άντρες, προωθούν την επιστήμη, τον πολιτισμό και τις τέχνες, κατέλαβαν μια εξέχουσα θέση στον τομέα της λαϊκής εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης.

Σε μια χώρα όπου, τριάντα χρόνια πριν, από τις 2.300.000 εργαζόμενες γυναίκες, 1.300.000 ήταν υπάλληλοι στην πόλη και 750.000 εργαζόμενες σε κτήματα κουλάκων και τσιφλικάδων στο χωριό, σε μια χώρα όπου σχεδόν δεν υπήρχαν γυναίκες μηχανικοί, επιστήμονες, όπου το επάγγελμα της καθηγήτριας περιβαλλόταν από υποτιμητικές για τη γυναικεία αξιοπρέπεια συνθήκες, σε αυτή τη χώρα τώρα 750.000 γυναίκες εργάζονται ως καθηγήτριες, 100.000 ως γιατροί, 250.000 ως μηχανικοί. Γυναίκες αποτελούν το μισό του αριθμού των σπουδαστών σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Πάνω από 33.000 γυναίκες εργάζονται σε επιστημονικά εργαστήρια και ερευνητικά ινστιτούτα, 25.000 γυναίκες έχουν ακαδημαϊκούς τίτλους και θέσεις, σε 166 γυναίκες για εξαιρετικά επιτεύγματα στην επιστήμη και τη δουλειά απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του κατόχου κρατικού βραβείου.

Οι γυναίκες της σοβιετικής χώρας ασκούν στην πράξη τα πολιτικά τους δικαιώματα. Μόνο στη σύνθεση του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ βρίσκονται 277 γυναίκες-βουλευτίνες.

256.000 γυναίκες έχουν εκλεγεί σε όργανα σοβιετικής εξουσίας σε επίπεδο χωριού, πόλης, περιφέρειας και Δημοκρατίας.

Είναι γνωστό ότι στη Ρωσία ουδέποτε υπήρξε ένα, όπως αποκαλείται, γυναικείο κίνημα και ότι η ρωσίδα γυναίκα δεν πέρασε από το στάδιο του φεμινισμού και του αγώνα των σουφραζετών. Ποτέ δεν διαχώρισε τον αγώνα για την ισοτιμία της από το κύριο καθήκον – την απελευθέρωση της χώρας της από το ζυγό του τσαρισμού, κατανοώντας ότι το “γυναικείο ζήτημα” είναι αδιαχώριστο από τα κύρια κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, των οποίων αποτελεί τμήμα τους.

Με εκπροσώπους της Συνόδου Γυναικών Ανατολής (φωτό)

Σχεδόν δεν υπήρχαν ξεχωριστές γυναικείες οργανώσεις ειδικά για τα γυναικεία ζητήματα και αιτήματα στη Ρωσία. Είναι αλήθεια ότι διάφορες απόπειρες αυτού του είδους σημειώθηκαν την εποχή της πρώτης ρωσικής επανάστασης του 1905, όταν ιδρύθηκαν γυναικείες αστικές οργανώσεις φεμινιστικού τύπου και διεξήχθη ακόμα και το Πανρωσικό Γυναικείο Συνέδριο (το 1908). όμως αυτές οι απόπειρες δεν είχαν επιτυχία. Οι πρωτοπόρες εργάτριες και αγρότισσες, αλλά και η πρωτοπόρα γυναικεία διανόηση συνέπλευσαν με το επαναστατικό κόμμα και βάδισαν μαζί με τους συντρόφους τους άντρες στον αγώνα όχι για τα στενά γυναικεία δικαιώματα, αλλά για την ανατροπή της αυτοκρατορίας. Οι εργάτριες με αυταπάρνηση υπερασπίστηκαν την υπόθεση των εργατών σε μαζικές απεργίες. Οι φοιτήτριες επιτελούσαν παράνομη επαναστατική δουλειά, χωρίς να φοβούνται ούτε τα κάστρα-φυλακές του τσάρου, ούτε τα καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Στις 8 Μάρτη 1917, οι γυναίκες της Πετρούπολης βγήκαν θαρραλέα στο δρόμο και πρώτες ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι διαδηλώσεις τους ήταν τόσο εντυπωσιακές και τεράστιες, που ακόμα και η τσαρική αστυνομία σάστισε, ενώ οι στρατιώτες δεν αποφάσιζαν να πυροβολήσουν τις πεινασμένες γυναίκες, συζύγους και μητέρες των συναδέλφων τους που βρίσκονταν στα χαρακώματα. Οι γυναίκες απαιτούσαν: “Κάτω ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος! Φέρτε πίσω τους άντρες μας από τα χαρακώματα! Ψωμί στα παιδιά μας!”. Αυτή η μέρα αποτέλεσε την απαρχή της μεγάλης ρωσικής επανάστασης που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβρη του 1917 με τη νίκη των Σοβιέτ.

Η ρωσίδα γυναίκα, ηρωικά παλεύοντας για την ανατροπή του παλιού καθεστώτος, για τη νίκη της σοβιετικής εξουσίας και του κομμουνισμού, στην πράξη αποδείχτηκε ότι ήταν άξια πολίτις του νέου κράτους.

Ήταν απόλυτα φυσιολογικό που στις πρώτες κιόλας αποφάσεις της σοβιετικής εξουσίας το μπολσεβικικό κόμμα υλοποίησε το σημείο εκείνο του προγράμματός του που έκανε λόγο για πλήρη εξίσωση δικαιωμάτων των γυναικών με τους άντρες.

Ωστόσο, η νομική και πολιτική αναγνώριση της ισοτιμίας των γυναικών στη Σοβιετική Δημοκρατία δεν σήμαινε κιόλας ότι όλος ο πολλών εκατομμυρίων γυναικείος πληθυσμός της καθυστερημένης Ρωσίας μπορούσε αμέσως να κάνει χρήση αυτών των δικαιωμάτων. Χρειαζόταν να διδάξουμε τις γυναίκες, πώς να αξιοποιούν αυτά τα δικαιώματα για το κοινό καλό, για την ενίσχυση και την οικοδόμηση του σοβιετικού κράτους και για ένα ακόμα πιο ευτυχισμένο μέλλον για τα παιδιά τους.

Η σκέψη για το πώς να εμπλακούν οι γυναίκες στο δημιουργικό έργο για την εδραίωση των κεκτημένων της επανάστασης, απασχολούσε τον Λένιν ήδη πριν από τον Οκτώβρη. Θυμάμαι τη συνομιλία μου με τον Λένιν τον Απρίλη του 1917, όταν μας συμβούλευε, εμάς, μια μικρή δραστήρια ομάδα από μπολσεβίκες, να επιδοθούμε σε δουλειά κοντά στις πλατιές μάζες στρατιωτίνων και άλλων ομάδων του γυναικείου πληθυσμού της Πετρούπολης. Ο Λένιν έλεγε ότι από τη στάση τους πολλά εξαρτώνται: η στήριξή τους προς την επανάσταση έχει τεράστια σημασία.

Από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος το φθινόπωρο του 1917 δημιουργήθηκε Γραφείο για τη δουλειά στις γυναίκες. Υπό την άμεση καθοδήγηση και συνεργασία με το Σβερντλόφ, είχα να καθοδηγήσω την πλατιά μαζική δουλειά ανάμεσα στις στρατιωτίνες και τις εργάτριες. Όμως και τότε δεν υπήρχε συζήτηση για οποιαδήποτε ανεξάρτητη, ξεχωριστή οργάνωση γυναικών. Η θέση των γυναικών ήταν στις τάξεις εκείνων που αγωνίζονταν για την υλοποίηση των μεγάλων ιδανικών της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους χειραφέτησης και ισοτιμίας των γυναικών.

Η νίκη της σοβιετικής εξουσίας τον Οκτώβρη του 1917 ακόμα δεν σήμαινε την ήττα της αντεπανάστασης. Αντίθετα, το 1918 ήταν το έτος του ξεσπάσματος του εμφυλίου πολέμου και του αγώνα εναντίον των επεμβασιών από 14 καπιταλιστικές χώρες. Η Ρωσία καταστράφηκε από τον τετραετή πόλεμο, και η καταστροφή της οικονομίας της ήταν σχεδόν απόλυτη. Ο λαός υπέφερε, όμως αγωνίστηκε ηρωικά για τα κεκτημένα δικαιώματα και για το νεαρό σοβιετικό κράτος του. Εκείνη την εποχή, περισσότερο παρά ποτέ, στη σοβιετική εξουσία χρειαζόταν η συνειδητή βοήθεια και συνεργασία των πλατιών μαζών του γυναικείου πληθυσμού στις πόλεις και τα χωριά. Το φθινόπωρο του 1918 η ΚΕ του κόμματος έστειλε κάμποσες γυναίκες-αγκιτάτορες και οργανώτριες στις διάφορες περιοχές της Ρωσίας, ώστε να αποσαφηνίσουν στους εργαζόμενους τα καθήκοντά τους. Εμένα ο σύντροφος Σβερντλόφ με έστειλε στις κλωστοϋφαντουργικές περιοχές βορείως της Μόσχας: στο Ιβάνοβο, στο Αριέχοβο, στο Κίνισμα. Θυμόμουν καλά τα λόγια του Λένιν. Είχε πει ότι ακόμα και ο πιο αποφασισμένος και θαρραλέος μαχητής μπορεί να ταλαντευτεί αν, επιστρέφοντας σπίτι, κάθε φορά θα ακούει τα παράπονα της συζύγου του και θα βλέπει στο πρόσωπό της έναν αντίπαλο του περαιτέρω αγώνα. Μας χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τις γυναίκες πολιτικά, χρειάζεται να κερδίσουμε από αυτές την πλήρη υποστήριξη στον αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση και για την ενίσχυση της σοβιετικής εξουσίας. Κάθε γυναίκα πρέπει να καταλάβει ότι, αγωνιζόμενη για την σοβιετική εξουσία, αγωνίζεται για τα δικαιώματά της και για το μέλλον των παιδιών της.

Με εκπροσώπους της πρώτης αντιπροσωπείας σουηδών και νορβηγών ειδικών στην ΕΣΣΔ (φωτό)

Αυτές τις σκέψεις προσπαθούσαμε να αποσαφηνίσουμε και να βάλουμε στις πλατιές μάζες των γυναικών. Αυτό δεν ήταν πάντοτε εύκολο, όμως και πάλι έγινε κατορθωτό.

Έχοντας ήδη τελειώσει το ταξίδι μου της ζύμωσης, συναντήθηκα με την ενδιαφέρουσα εργάτρια-υφαντουργό Ανούτσκινα. Όταν καθίσαμε για ένα φλυτζάνι τσάι στο ταπεινό δωματιάκι της στο Κίνισμα, η Ανούτσκινα μου εξέφρασε τη σκέψη της ότι έφτασε η ώρα να συγκαλέσουμε στη Μόσχα ένα Πανρωσικό Συνέδριο Εργατριών και Αγροτισσών, το οποίο υπό την καθοδήγηση του κόμματος να προσδιόρισε μεθόδους εργασίας ανάμεσα στις πλατιές γυναικείες μάζες. Χρειαζόταν, έλεγε η Ανούτσκινα, να διδάξουμε τη σοβιετική γυναίκα να αξιοποιεί το πάτριο σοβιετικό κράτος της.

Με αυτή την ιδέα επέστρεψα στη Μόσχα και απευθείας πήγα στην ΚΕ. Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς πλήρως ενέκρινε αυτή τη σκέψη. Είπε ότι καμία ξεχωριστή οργάνωση γυναικών, φυσικά, δεν χρειάζεται να ιδρύσουμε, όμως χρειάζεται να έχουμε έναν κατάλληλο μηχανισμό στο κόμμα, ο οποίος να φέρει ευθύνη για την εργασία για την ανύψωση της αυτοσυνειδησίας των πλατιών γυναικείων μαζών και να διδάξει τις γυναίκες να οικοδομούν το σοβιετικό κράτος. Χρειαζόταν να εμπλακούν οι γυναίκες στα τοπικά σοβιέτ στην πόλη και το χωριό, να τους δοθούν οι σχετικές πρακτικές γνώσεις, να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην ανάπτυξη εκείνων των ιδρυμάτων που θα διευκόλυναν τις γυναίκες να συνδυάζουν την ενεργό δουλειά στα σοβιέτ με τη μητρότητα.

Αυτές οι σκέψεις και τα καθήκοντα από το Βλαντίμιρ Ίλιτς έθεσαν τη βάση για τη δουλειά εκείνη, η οποία θα γινόταν κατά τη διάρκεια του πρώτου συνεδρίου εργατριών και αγροτισσών στη Μόσχα το 1918.

Σε όλες τις χώρες οι γυναίκες κατά καιρούς αγωνίστηκαν ηρωικά για τα δικαιώματά τους, συναντώντας την έντονη αντίσταση από πλευράς των ανταγωνιστών τους αντρών, και ειδικά από πλευράς αστικών κυβερνήσεων. Όμως πουθενά στον κόσμο δεν μπόρεσαν να πετύχουν τόσα όσα απολαμβάνει φυσιολογικά οποιαδήποτε πολίτις από οποιαδήποτε σοβιετική δημοκρατία.

Οι γυναίκες στη Σοβιετική Ένωση δεν χρειάζεται να απαιτούν από την κυβέρνηση το δικαίωμα στη δουλειά, στην παιδεία, στην προστασία της μητρότητας. Το ίδιο το κράτος, η ίδια η κυβέρνηση προσελκύει τις γυναίκες στη δουλειά, πλατιά ανοίγοντάς τους τις πόρτες του δημόσιου στίβου, βοηθώντας τις γυναίκες, επιβραβεύοντάς τες.

Την εποχή της εισβολής των χιτλερικών κατακτητών, οι σοβιετικές γυναίκες και οι γυναίκες των άλλων δημοκρατικών χωρών πείστηκαν με τα μάτια τους για την αναγκαιότητα να διεξάγουν αλύγιστο αγώνα ενάντια στο φασισμό μέχρι την πλήρη εξάλειψη όλων των υπολειμμάτων του. Μόνο αυτό θα απαλλάξει τον κόσμο από τον κίνδυνο νέων πολέμων.

Ο αγώνας για τη δημοκρατία και για τη διαρκή ειρήνη, ενάντια στην αντίδραση και το φασισμό αποτελεί το καθοριστικό καθήκον σήμερα. Η απόσπαση των γυναικών από αυτό το βασικό και κύριο καθήκον, οι προσπάθειες να περιοριστούν οι γυναίκες στα πλαίσια “καθαρά γυναικείων”, φεμινιστικών οργανώσεων μπορούν μόνο να αποδυναμώσουν το γυναικείο δημοκρατικό κίνημα. Μόνο η νίκη της δημοκρατίας θα παρέχει στις γυναίκες ισοτιμία.

Εμείς, οι γυναίκες της Χώρας των Σοβιέτ, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργική δουλειά, την εκπλήρωση των μεγάλων καθηκόντων του πεντάχρονου πλάνου, γνωρίζοντας ότι με αυτό ενισχύουμε το προπύργιο της ειρήνης σε όλο τον κόσμο – την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Ταυτόχρονα, πρέπει να επαγρυπνούμε και να παρακολουθούμε όλες τις μεθοδεύσεις των αντιδραστικών, να αποκαλύπτουμε τα πλάνα και τους σχεδιασμούς τους, τις απόπειρες να διασπάσουν τις τάξεις της δημοκρατίας.

Η ενότητα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων – είναι το ασφαλέστερο όπλο μας στον αγώνα ενάντια στην αντίδραση, για την ελευθερία και την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Μετάφραση από τα ρωσικά. Πηγή: Περιοδικό “Σοβιετική Γυναίκα”, τ. 5, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1946, σ.σ.3-4.

Βλ.επίσης:

Συνέντευξη Αλεξάνδρας Κολλοντάι για το «νόμο περί αμβλώσεων» στην ΕΣΣΔ (17/07/1936) (περιλαμβάνεται και το κείμενο του νόμου)

Νατζέζντα Κρούπσκαγια: Μια ισχυρή σοβιετική οικογένεια – Πρόλογος στη μπροσούρα “Ο νέος νόμος για τη μητέρα και το παιδί” (1936)

Νατζέζντα Κρούπσκαγια: Κάτω από τη σημαία του σταλινικού Συντάγματος – Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (08/03/1937)

Αλεξάνδρα Κολλοντάι: Η 8η Μάρτη (1947)

Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλονίας (PSUC): Για το πραξικόπημα των Κασάδο-Μπεστέιρο-Μιάχα-Μέρα ενάντια στην Ισπανική Δημοκρατία (13/03/1939)

80 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από το πραξικόπημα ανώτατων αξιωματικών της Ισπανικής Δημοκρατίας που έριξαν την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Νεγρίν και, μέσα σε λίγες μέρες, άνοιξαν το δρόμο στο Φράνκο να καταλύσει τη Δημοκρατία και να εξαπλώσει σε όλο το ισπανικό έδαφος το αιμοσταγές καθεστώς του. Οι προδότες αξιωματικοί, σοσιαλιστές, αναρχικοί και ρεπουμπλικάνοι, κατηγορώντας γενικώς και αορίστως την λιποταξία στο μέτωπο της Καταλονίας που παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί, κάποιους που βγάζουν διαβατήρια για να το σκάσουν, αλλά και συγκεκριμένα το Νεγκρίν για έλλειψη συνταγματικής βάσης της κυβέρνησής του, “ψυχραιμίας” και “αυτοπεποίθησης”, πρόταξαν αρχικά ένα “πραγματιστικό” προφίλ. Χρησιμοποιώντας το παραδοσιακό σύνθημα του προδότη σε κάθε χώρα (“Πρώτα η Ισπανία”, κατά το “πρώτα η Ελλάδα”, π.χ. του Σημίτη στις ευρωεκλογές που ακολούθησαν την παράδοση Οτσαλάν), σταδιακά κλιμάκωσαν την αντικομμουνιστική τους ρητορεία και, πράττοντας όπως ο γάιδαρος έναντι του πετεινού, άρχισαν να μιλάνε για αγώνα εναντίον “όλων” των ξένων ιμπεριαλισμών και των πρακτόρων τους, κλείνοντας τις εφημερίδες του ΚΚΙ και επιτιθέμενοι σε αυτό.Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας “Ο Σοσιαλιστής” της 8/3/1939. Πέραν της ανακοίνωσης της προσχώρησης στο πραξικόπημα κομμάτων (όπως το Συνδικαλιστικό) και της παράθεσης ομιλιών φυσιογνωμιών όπως ο Θιπριάνο Μέρα (που ακόμα εκθειάζεται από τους “ισπανολόγους” μας), συκοφαντούνται ως λιποτάκτες οι Ουρίμπε, Λίστερ και Μοδέστο του ΚΚΙ.

Θα ήταν λάθος να μιλούσε κανείς μόνο για προδότες είτε καταβεβλημένους από τη χρονική παράταση του ισπανικού εμφυλίου πολέμου αξιωματικούς και πολιτικούς, ως τις αιτίες για την νίκη του Φράνκο και του φασισμού στην Ισπανία. Οι ίδιοι οι προδότες ήταν σε απευθείας συνεννόηση με τις “δημοκρατικές” χώρες Αγγλία και Γαλλία. Οι δυο αυτοί ιμπεριαλισμοί, μόλις λίγους πριν, στο Μόναχο, είχαν αποδείξει ότι είχαν καταλήξει πως πρέπει να “κλείσουν” το ισπανικό ζήτημα και να επιδοθούν από κοινού με τον φασιστικό άξονα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, η άνθιση της οποίας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’30, κλόνιζε την ιδεολογική κυριαρχία των αστών στις εργαζόμενες μάζες. Από αυτή την άποψη, δεν μπορούν να αγνοηθούν και οι ευθύνες του ΚΚ Ισπανίας που δεν προετοίμασε, όσο μπορούσε, τις δημοκρατικές μάζες για την επικείμενη “ταλάντευση” σε βαθμό προδοσίας των εκπροσώπων των ανέκαθεν πιο ταλαντευόμενων στρωμάτων που (καλώς, ωστόσο) συμμετείχαν σε ένα αντιφασιστικό μέτωπο. Αυτή η προετοιμασία δεν σημαίνει και διάρρηξη των οργανωτικών δεσμών με τους ταλαντευόμενους (π.χ.διάσπαση του Λαϊκού Μετώπου με πρωτοβουλία του ΚΚΙ). Αντιθέτως, σημαίνει αφαίρεση των όποιων προσχημάτων μπορεί να επικαλεστούν για να δικαιολογήσουν την προδοσία τους, άρα, προσήλωση στο Λαϊκό Μέτωπο αλλά και ενίσχυσή του, με την προσφυγή στη βάση του, στις δημοκρατικές μάζες.

Μια τελευταία και γενικότερη επισήμανση. Δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι το πραξικόπημα Κασάδο-Μπεστέιρο-Μιάχα-Μέρα είναι από τις λιγότερο “δημοφιλείς” και – φωτισμένες από τους “ισπανολόγους” μας – πτυχές του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Συμβαίνει, όπως και σε άλλα ιστορικά παραδείγματα, ακριβώς γιατί παρέχει τα πλέον σημαντικά διδάγματα για τις δημοκρατικές, αντιφασιστικές, λαϊκές μάζες. Γιατί δείχνει ότι η ταλάντευση κάποιων – που κάνουν τη “Βασίλω” στη χαρά, αλλά είναι λαγοί στα δύσκολα – πάει από το ένα άκρο (της “υπερεπαναστατικότητας”) στο άλλο (της ωμής προδοσίας και της λούφας). Γιατί δείχνει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των διεθνών εξελίξεων με τις εσωτερικές (και της μη ξεχωριστής μελέτης τους). Γιατί δείχνει την αναγκαιότητα της επιλογής του δύσκολου δρόμου (υπομονετική δράση στη βάση για σύνδεση μαζί της, χωρίς παροχή προσχημάτων στον αντίπαλο).

Παρακάτω υπάρχει η ανακοίνωση του ήδη εξόριστου λόγω της πτώσης της Καταλονίας, Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλονίας (PSUC) του Ζοάν Κομορέρα. Στην ανακοίνωση, αναδεικνύεται η αβασιμότητα των επιχειρημάτων των προδοτών και των υποστηρικτών τους ότι δεν υπήρχαν οι βάσεις για συνέχιση της αντίστασης. Επίσης, σε μια ιδιαίτερη πτυχή, και λόγω του ότι οι προδότες, ήδη, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, φρόντιζαν να σπείρουν τη διχόνοια ανάμεσα στον ισπανικό και τον καταλανικό λαό, υπάρχει μια πρώτη απάντηση στις κατηγορίες για λιποταξία της Καταλονίας από τον αγώνα.

***

Το ΕΣΚΚ για την “κασαδιστική” προδοσία

Το πραξικόπημα των Κασάδο, Μπεστέιρο, Μιάχα και σία, πέραν της ιδιαίτερης σημασίας του μπόρεσε να ρίξει μερικές αχτίδες φωτός πάνω στο αίνιγμα της απώλειας της Βαρκελώνης και της Καταλονίας. Τώρα πια κανένας δεν μπορεί να μην εξηγεί γιατί η Καταλονία δέχτηκε εισβολή χωρίς τα στρατεύματα της ζώνης Κέντρου-Νότου να προστρέξουν να της παρέχουν την καθοριστική τους βοήθεια. Η Καταλονία βοήθησε τη Μαδρίτη καθ ‘όλη τη διάρκεια του αγώνα και ειδικά την ιστορική 7η Νοέμβρη (σ.parapoda:1936, κατά την πολιορκία της Μαδρίτης). Όταν επήλθε η απώλεια του Τερουέλ, η Καταλονία προσέτρεξε να φρενάρει την εχθρική προέλαση. Η Καταλονία ήταν σε θέση, με μια υπέρτατη προσπάθεια, να ανασυντάξει τα αποδιοργανωμένα μέτωπα και στρατεύματά της, αμέσως μόλις είχε επέλθει η κατάρρευση του ανατολικού μετώπου. Και όταν η εχθρική προέλαση από τα εδάφη του Λεβάντε απειλούσε να εξαλείψει την αντίσταση της κεντρικής ζώνης, τα στρατεύματα του Μετώπου της Καταλονίας δημιούργησαν τη μεγαλειώδη εποποιία του Έβρου, παραλύοντας αποτελεσματικά τη φασιστική επίθεση από το Λεβάντε. Για ην ανεξαρτησία της Ισπανίας, η Καταλονία τα έδωσε όλα: γη, εργοστάσια, οικονομία, άντρες, γυναίκες, νεολαία, με μια λέξη, όλο το λαό.

Ο “Σοσιαλιστής” της 9 Μάρτη 1939 ξεσαλώνει εναντίον της κομμουνιστικής “στάσης”

Για αυτό, ακριβώς, όταν ο διεθνής φασισμός έστρεψε τις βλέψεις του στη γη μας, Καταλονία ήλπιζε σε μια στάση αμοιβαιότητας. Η Καταλονία ανέμενε, με καλή τη πίστη, τη βοήθεια των αδερφών του Κέντρου. Και όχι γιατί αυτό αφορούσε τη διάσωση απλώς του καταλανικού λαού, αλλά της Δημοκρατίας, αφορούσε τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας των λαών της Ιβηρικής.

Η βοήθεια από το Κέντρο δεν ήλθε. Η Καταλονία, μόνη με τον εαυτό της, εγκαταλελειμμένη στα δικά της και εξαντλημένα μέσα, στρατιωτικά διοικούμενη από ένα επιτελείο προδοτών, αφότου πάλεψε θαρραλέα νικήθηκε…

Γιατί οι Μιάχα και Κασάδο δεν παρείχαν την παραμικρή βοήθεια στην Καταλονία, και εν τέλει στην Ισπανία; Την απάντηση την έδωσαν οι ίδιοι. Η παροχή βοήθειας στην Καταλονία σήμαινε συνέχιση της αντίστασης και αποτυχία των ενδοτικών τους μεθοδεύσεων που εμπνέονταν από το Λονδίνο και το Παρίσι. Για αυτό δεν την παρείχαν. Και γιατί πιστεύουν ότι η απώλεια της Καταλονίας θα ισοδυναμούσε με την αδυναμία συνέχισης της αντίστασης και άνοιγμα του δρόμου για τη συνθηκολόγηση. Δεν μπορούν να παραδεχτούν και δεν μπορούν να διανοηθούν αυτοί, οι προδότες, ότι ο ισπανικός λαός και ο ίδιος ο καταλανικός λαός, παρά το ισχυρό πλήγμα που συνιστούσε η απώλεια της Καταλονίας, θα διατηρούσαν ακλόνητη τη σταθερή τους θέληση για αντίσταση μέχρι τη νίκη, ούτε ανέμεναν ότι ο αρχηγός της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, παρά την προδοσία του Αθάνια και του στρατηγού Ρόχο – που τελικά ανακοίνωσε την προσχώρησή του στο Μιάχα – και απέναντι σε όλες τις ενδοτικές προσωπικότητες που τον περιέβαλλαν, θα μετέβαινε στο Κέντρο και θα άρχιζε να παίρνει ενεργητικά μέτρα για να διασφαλίσει την αντίσταση στους εισβολείς.

Ήταν εφικτή αυτή η αντίσταση; Κατηγορηματικά, ναι.

Τη διασφάλιζαν 800.000 στρατιώτες της Δημοκρατίας. Την υποστήριζαν 8.000.000 πατριωτών που είναι αποφασισμένοι να νικήσουν. Την επέτρεπαν μια εύφορη αγροτική ζώνη που διασφάλιζε την τροφοδοσία του στρατού και των μετόπισθεν, μια ισχυρή εξορυκτική παραγωγή που μεταφραζόταν σε συνάλλαγμα, μια σημαντική πολεμική βιομηχανία που ικανοποιούσε τμήμα των αναγκών του στρατού, ένα πολεμικό ναυτικό αρκετά ισχυρό για να εμποδίσει τον αποκλεισμό των ρεπουμπλικανικών ακτών, και αρκετά πολυάριθμο για να περιπολεί και να διασφαλίσει την άφιξη των εισαγόμενων προϊόντων, την καθημερινά και πιο αποφασιστική βοήθεια των δημοκρατικών και λαϊκών μαζών όλου του κόσμου, την αποφασιστική και δυναμική στήριξη του μεγάλου σοβιετικού λαού…

Ναι, υπήρχαν δυνατότητες αντίστασης. Και η πιο προφανής απόδειξη είναι η μαζική και ένοπλη αντίδραση των λαϊκών μαζών ενάντια στο “προνουντσιαμέντο” του Κασάδο. Είναι αυτοί, οι Κασάδο, Μπεστέιρο, Μιάχα και σία, αυτοί που δεν ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα. Είναι αυτοί οι εχθροί της αντίστασης αυτοί που, υπακούοντας στις άμεσες εντολές των Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ εξεγέρθηκαν – ως δεύτερη έκδοση του Φράνκο – ενάντια στη Δημοκρατία και διατίθενται να θέσουν την Ισπανία κάτω από τις αιματηρές μπότες των Χίτλερ και Μουσολίνι! Είναι αυτοί, οι προδότες της τελευταίας στιγμής, αυτοί που όχι μόνο αποκαλύφθηκαν ότι είναι εχθροί της Καταλονίας, της Ισπανίας και της Δημοκρατίας, αλλά και ότι για να τις παραδώσουν και να σώσουν τις αξιοθρήνητες ζωές τους, παρουσίασαν τη δράση τους ως μια “αντικομμουνιστική” ενέργεια – το επιχείρημα, δηλαδή, του διεθνούς φασισμού –, προσφέρθηκαν να παραδώσουν στο Φράνκο, ότι πιο έντιμο, ότι πιο ισπανικό και ό,τι πιο αντιφασιστικό υπάρχει στη ζώνη Κέντρου – Νότου: τους ρεπουμπλικάνους, τους σοσιαλιστές, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, όλους τους τίμιους αγωνιστές, με δυο λόγια.

Οι προδότες επεδίωξαν να ακυρώσουν διαμιάς τις μεγάλες δυνατότητες αντίστασης που υπήρχαν στη ζώνη Κέντρου-Νότου. Εξεγειρόμενοι ενάντια στο Νεγρίν και τη Δημοκρατία έπαιξαν το παιχνίδι του διεθνούς φασισμού και παραδίδουν, δεμένη χειροπόδαρα, την πατρίδα τους στους εισβολείς. Η ιστορία θα αξιολογεί την κίνησή τους ως μια πράξη εσχάτης προδοσίας και δειλίας.

Ο “Σοσιαλιστής” (10/03/1939) “αποκαλύπτει” τους “στασιαστές” κομμουνιστές” ως “τους καλύτερους βοηθούς του Φράνκο” ενώ ανακοινώνει τη στρατιωτική επίθεση εναντίον τους

Εμείς, το ΕΣΚ, που στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής στην Ανβέρς στις 2 και 3 Μάρτη, διατύπωσε στην απόφαση ότι η αντίσταση ήταν εφικτή και απαραίτητη, χαιρετίζει και ενθαρρύνει τους θαρραλέους στρατιώτες και το μεγαλειώδη αντιφασίστα δημοκρατικό λαό που τόσο ηρωικά ρίχνονται ενάντια στην Επιτροπή της Προδοσίας και ειδικά ενθαρρύνει τους 60.000 καταλανούς μαχητές που, στην κεντρική ζώνη, υπερασπίζονται την ανεξαρτησία της Ισπανίας και τις ελευθερίες της Καταλονίας, να εκπληρώσουν το αντιφασιστικό τους καθήκον στο πλευρό των τίμιων Ισπανών.

Οι Κασάδο-Μπεστέιρο-Μιάχα και κομπανία δεν εκπροσωπούν τίποτε άλλο πέρα από την προδοσία. Πίσω από αυτούς δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από μερικές δεκάδες ενδοτικών πολιτικών και στρατιωτικών που προδίδουν την υπόθεση για την οποία έδωσαν όρκο. Οι λαϊκές μάζες συνεχίζουν πιο συσπειρωμένες από ποτέ τον αγώνα για την ανεξαρτησία και τίποτα δεν μπορεί να τις διασπάσει και να τις διαχωρίσει. Ο “αντικομμουνισμός” δεν μπορεί να εξαπατήσει πια κανέναν. Ο αντικομμουνισμός είναι συνώνυμο του φασισμού. Ο αντικομμουνισμός είναι το προκάλυμμα όσων θέλουν να χτυπήσουν πισώπλατα τη δημοκρατία. Ο αντικομμουνισμός είναι η προδοσία της Καταλονίας, η προδοσία της Ισπανίας και η κατάπνιξη των ελευθεριών της Δημοκρατίας. Για αυτό, σήμερα, πάση θυσία, όποιες και να είναι οι νέες συνθήκες αγώνα, ας φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη:

Εμπρός για τις ελευθερίες της Καταλονίας!

Εμπρός για την ανάκτηση και την ανεξαρτησία της Ισπανίας!

Εμπρός για τη διάσωση της Δημοκρατίας!

Εργατική Ενότητα! Λαϊκό Μέτωπο! Εθνική Ενότητα!

Ανβέρς, 13 Μάρτη 1939

Κεντρική Επιτροπή του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλονίας

Μετάφραση από τα καταλανικά.

Βλ.επίσης

Κ.Κ. Ισπανίας: «Το Εθνικό Συμβούλιο Άμυνας δεν εργάζεται για την ειρήνη, αλλά για την παράδοση του Ισπανικού Λαού στο Φράνκο» (18/03/1939)

Αρουντάτι Ρόι: Οι αιχμάλωτες και πληγωμένες καρδιές μας (Για το ινδικό πλήγμα στο Πακιστάν και το Κασμίρ) (01/03/2019)

Ο ινδικός βομβαρδισμός του Πακιστάν στις 26 Φλεβάρη, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έθεσε σε συναγερμό την ανθρωπότητα, που παρακολουθούσε αποσβολωμένη την εξέλιξη της σύγκρουσης δύο πυρηνικών δυνάμεων. Η σύγκρουση αποκλιμακώθηκε όταν το Πακιστάν, που δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση και κατέρριψε ένα ινδικό αεροπλάνο, απελευθέρωσε τον ινδό πιλότο που είχε αιχμαλωτίσει.

Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: “γιατί τώρα”; Δηλαδή, ποιες είναι οι αιτίες αυτής της δυναμικής απάντησης από πλευράς Ινδίας στη βομβιστική επίθεση στις 14 Φλεβάρη, που έπληξε όσο ποτέ άλλοτε ινδικά στρατεύματα στη διαφιλονικούμενη και ελέω Βρετανών διχοτομημένη ανάμεσα στις δυο πυρηνικές υπερδυνάμεις περιοχή του Κασμίρ;

Χάρτης του Κασμίρ

Όσον αφορά τα διεθνή αίτια της κλιμάκωσης, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή έρχεται σε μία περίοδο όπου οι διμερείς σχέσεις όλων των περιφερειακών παραγόντων βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο. Αν από κάποιες σχέσεις πρέπει να ξεκινήσουμε, αυτές είναι οι σχέσεις Κίνας-Πακιστάν, που είναι καθοριστικές για τη δυνατότητα της Κίνας για άμεση έξοδο στον Ειρηνικό (βλ. Οικονομικός Διάδρομος Κίνας-Πακιστάν), και στις οποίες έχει επισημανθεί μια κάποια μείωση της “θερμότητας”. Το Πακιστάν επιδιώκει να αντισταθμίσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας, η οποία μάλιστα φέρεται να απέκτησε ιδιαίτερες σχέσεις και με τμήμα του πακιστανικού στρατού (που παίζει σημαντικό ρόλο στην πακιστανική πολιτική σκηνή). Έτσι, ο αμέσως επόμενος υποψήφιος περιφερειακός μεγαλοπαράγοντας, η Σαουδική Αραβία, ενθαρρύνεται (από ΗΠΑ-Ρωσία) να ξαναμπεί στα εσχάτως κινεζικά “χωράφια” και να αναμειχθεί περαιτέρω στο Πακιστάν, με το οποίο είχε ψυχρανθεί λόγω της μη εμπλοκής του στη σαουδαραβική εκστρατεία στην Υεμένη (εξαιτίας κινεζικών πιέσεων).

Δεν μπορεί, επομένως, να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι τα ινδικά πλήγματα ήρθαν μετά την επίσκεψη του σαουδάραβα διαδόχου του βασιλικού θρόνου Μοχάμεντ Ιμπν Σαλμάν σε Πακιστάν-Ινδία-Κίνα. Το ταξίδι του Σαλμάν ήταν μια επιτυχία για το Πακιστάν, το οποίο έστειλε τελικά πέρσι στρατό για την Υεμένη (όταν, βέβαια, και η Κίνα άλλαξε στάση). Δεν υπογράφτηκαν μόνο συμφωνίες 20 δις $, μετά το πρόσφατο δάνειο 6 δις $ και το σχεδιασμό επένδυσης 10 δις $ σε διυλιστήριο στο λιμάνι Γκουάνταρ (το οποίο αναβαθμίζει…η Κίνα). Υπήρξε και πολιτική επιτυχία, καθώς αποσπάστηκε η σαουδαραβική συγκατάθεση στον αγώνα για μη συμπερίληψη του επικεφαλής του Στρατού του Μωάμεθ (Τζάις-Ε-Μοχάμαντ), που έχει έδρα το Πακιστάν και δρα στο ινδικό Κασμίρ, στη λίστα τρομοκρατών του ΟΗΕ. Σημειωτέον ότι αυτή τη συμπερίληψη αντιπαλεύει και η Κίνα με το βέτο της, καθώς το πακιστανικό Κασμίρ συνορεύει με την Κίνα και το Πεκίνο δεν θα ήθελε να στρέψει τα πυρά των ενόπλων στα έργα που θα το βγάλουν στον Ειρηνικό. Μάλιστα, αν και στο επίσημο ανακοινωθέν της συνάντησης Χαν-Σαλμάν δεν αναφέρεται η καταπάτηση των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων κατοίκων του ινδικού Κασμίρ, διέρρευσε η πραγματοποίηση ιδιαίτερης συζήτησης ανάμεσα στους δύο.

Από την άλλη, στην Ινδία ο Σαλμάν έδωσε μόνο υποσχέσεις για συνεργασία στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και επενδύσεις 100 δις $. Στην Κίνα, ο Σαλμάν έβγαλε την είδηση ότι, στα πλαίσια της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, σιωπά για τις διώξεις των μουσουλμάνων Ουιγούρων στην κρίσιμη για τους ενεργειακούς και εμπορικούς δρόμους της Κίνας (συνοριακή και με το Πακιστάν) περιοχή Ξινγιάνγκ.

Άραγε αυτή η στάση του Σαλμάν εκλήφθηκε ως έμμεσο πράσινο φως από ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα στο Μόντι για χτύπημα του Πακιστάν; Ίσως. Αυτό πάντως, όχι γιατί, μετά το χτύπημα, ο Μόντι έστειλε την υπουργό εξωτερικών του να συναντήσει το ρώσο και τον κινέζο ομόλογό της και να συμφωνήσουν, όπως όλοι, στην “αναγκαιότητα καταπολέμησης της τρομοκρατίας” (το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο Μόντι στράφηκε πρωτίστως προς ανατολάς). Άλλωστε, η Κίνα τήρησε μια στάση με δύο πτυχές, αλλά ξεκάθαρη: πρακτικά, βάσει των δηλώσεων του Υπουργού Εξωτερικών της, συμφώνησε να χτυπηθούν τα “εδάφη στα οποία επωάζεται η τρομοκρατία”, όμως έσπευσε να δηλώσει ρητά ότι δεν θεωρεί ότι το Πακιστάν εκτρέφει την τρομοκρατία. Η δε Ρωσία έσπευσε “παραδοσιακά” να προσφέρει τη διαμεσολάβησή της. Το ίδιο έκαναν και το Ιράν και η Τουρκία. Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ ευχήθηκαν αποκλιμάκωση και κάλεσαν σε απευθείας (δηλαδή, “αδιαμεσολάβητες” από Ρωσία-Ιράν-Τουρκία) συνομιλίες των δύο.

Σίγουρα, όπως πάντοτε, η διεθνής κατάσταση δεν “σηκώνει” πυρηνικό πόλεμο και όλοι έσπευσαν να ζητήσουν αποκλιμάκωση. Ωστόσο, υπάρχουν και οι μη ελεγχόμενοι παράγοντες. Η εσωτερική διάσταση που φωτίζει με το άρθρο της η συγγραφέας Αρουντάτι Ρόι, με έναν ινδό πρωθυπουργό που ρισκάρει ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων ή και αφαιρεί με τις ασυνείδητες ενέργειές του (όπως τη σε μια νύχτα κατάργηση των χαμηλότερης αξίας ινδικών χαρτονομισμάτων) δεν μπορεί να αγνοηθεί, ιδίως αφού επουδενί δεν τελείωσε η σύγκρουση (τα μεθοριακά επεισόδια, εξάλλου, συνεχίζονται). Συν τοις άλλοις, το ζήτημα Κασμίρ είναι υπαρκτό, αφού παραμένει ζητούμενο το δικαίωμα έκφρασης των ντόπιων κατοίκων (που η Αρουντάτι Ρόι, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε πραγματικός υπέρμαχος του προλεταριακού διεθνισμού, θεωρεί αναφαίρετο). Άλλωστε, πόσο “εσωτερική”, περιορισμένη δηλαδή στα πλαίσια της χώρας μπορεί να είναι αυτή η διάσταση, όταν πρόκειται για μια χώρα ενός δισεκατομμυρίου τριακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων και πυρηνική δύναμη;

***

Οι αιχμάλωτες και πληγωμένες καρδιές μας (Για το Μπάλακοτ, το Κασμίρ και την Ινδία)

Με την απερίσκεπτη “προληπτική” επίθεση από αέρος στο Μπάλακοτ του Πακιστάν, ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι χωρίς να το θέλει πήρε πίσω αυτό που οι προηγούμενες ινδικές κυβερνήσεις, σχεδόν ως εκ θαύματος, επί δεκαετίες πετύχαιναν να κάνουν. Από το 1947 κι έκτοτε, η εκάστοτε ινδική κυβέρνηση ανατρίχιαζε και μόνο στην προτροπή προς αυτή να επιλυθεί η σύγκρουση στο Κασμίρ με διεθνή διαμεσολάβηση, καθώς επέμενε ότι επρόκειτο περί ενός “εσωτερικού ζητήματος”. Με το να προκαλέσει το Πακιστάν να ανταπαντήσει, και καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την Ινδία και το Πακιστάν τις μόνες πυρηνικές δυνάμεις στην ιστορία που να έχουν βομβαρδίσει η μία την άλλη, ο Μόντι διεθνοποίησε τη διένεξη στο Κασμίρ. Απέδειξε στον κόσμο ότι το Κασμίρ είναι δυνάμει το πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο, το σημείο ανάφλεξης ενός πυρηνικού πολέμου. Κάθε άτομο, χώρα και οργανισμός που αγωνιά για την πιθανότητα πρόκλησης ενός πυρηνικού πολέμου έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει και να κάνει ό,τι μπορεί για να τον αποτρέψει.

Η Αρουντάτι Ρόι

Στις 14 Φλεβάρη 2019, ένα κομβόι 2.500 αντρών παραστρατιωτικών μονάδων δέχτηκε την επίθεση στο Πουλουάμα του Κασμίρ από τον Άντιλ Άχμαντ Νταρ, έναν 20χρονο βομβιστή αυτοκτονίας από το Κασμίρ ο οποίος, όπως δηλώθηκε, ανήκε στο Στρατό του Μωάμεθ που έχει έδρα το Κασμίρ. Η επίθεση που σκότωσε τουλάχιστον 40 άντρες ήταν ένα ακόμα αποτρόπαιο κεφάλαιο στην εκτυλισσόμενη τραγωδία του Κασμίρ. Από το 1990, πάνω από 70.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη σύγκρουση αυτή, χιλιάδες έχουν “εξαφανιστεί”, δεκάδες χιλιάδες έχουν βασανιστεί και εκατοντάδες νέων έχουν ακρωτηριαστεί και τυφλωθεί από σκάγια. Ο αριθμός των νεκρών κατά τους τελευταίους 12 μήνες είναι ο υψηλότερος από το 2009. Το πρακτορείο Ασοσιέιτεντ Πρες αναφέρει ότι περίπου 570 έχουν χάσει τη ζωή τους, 260 εκ των οποίων ένοπλοι, 160 άμαχοι και 150 από το προσωπικό των ινδικών ενόπλων δυνάμεων που πέθαναν την ώρα του καθήκοντος.

Ανάλογα με τους φακούς με τους οποίους βλέπει κανείς τη σύγκρουση, οι ηγέτες των ανταρτών αποκαλούνται “τρομοκράτες”, “ένοπλοι”, “αγωνιστές της ελευθερίας” ή “μαχητές του ιερού αγώνα” (μουτζάχιντ). Οι περισσότεροι από το Κασμίρ τούς αποκαλούν μουτζάχιντ και όταν σκοτώνονται, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων – είτε συμφωνούν είτε όχι με τις μεθόδους τους – παρευρίσκονται στις κηδείες τους, για να πενθήσουν για αυτούς και να τους αποχαιρετίσουν. Μάλιστα, οι περισσότεροι από τους άμαχους που σκοτώθηκαν την περσινή χρονιά, είναι αυτοί που βάζουν τα κορμιά τους μπροστά για να επιτρέψουν στους στριμωγμένους από στρατιώτες μαχητές να ξεφύγουν.

Σε αυτό το χρονικά παρατεταμένο, αιματηρό έπος, η επίθεση στο Πουλουάμα είναι η πιο φονική, η πιο φρικτή επίθεση από όλες. Υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες νέων στην Κοιλάδα του Κασμίρ σαν τον Άντιλ Άχμαντ Νταρ οι οποίοι έχουν γεννηθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, έχουν βιώσει τόση φρίκη που έχουν πάθει ανοσία στο φόβο και επιθυμούν να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία. Οποιαδήποτε μέρα θα μπορούσε να υπάρξει κι άλλη επίθεση, λιγότερο ή περισσότερο αιματηρή από αυτή στο Πουλουάμα. Προτίθεται μήπως η κυβέρνηση της Ινδίας να επιτρέψει οι ενέργειες αυτών των νέων ανθρώπων να καθορίσουν τη μοίρα αυτής της χώρας και ολόκληρης της υποηπείρου; Αντιδρώντας με αυτόν τον κενό, θεατρικό τρόπο με τον οποίο έδρασε, είναι αυτό ακριβώς που έκανε ο Ναρέντρα Μόντι. Στην πραγματικότητα, τους ανέθεσε την αρμοδιότητα να καθορίσουν το μέλλον μας. Ο νεαρός βομβιστής στο Πουλουάμα δεν θα μπορούσε να έχει ζητήσει κάτι περισσότερο.

Οι Ινδοί που εκτιμούν το δικό τους αγώνα για ανεξαρτησία από τη βρετανική κυριαρχία και πρακτικά λατρεύουν εκείνους που τον καθοδήγησαν, παραδόξως, ως επί το πλείστον στέκονται σαστισμένα απέναντι στους κατοίκους του Κασμίρ που αγωνίζονται για το ίδιο πράγμα. Ο ένοπλος αγώνας στο Κασμίρ ενάντια σε ό,τι οι άνθρωποι εκτιμούν ως “ινδική εξουσία” υπάρχει εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Το ότι το Πακιστάν (κάποτε επίσημα και τώρα κυρίως μέσω μη κυβερνητικών παραγόντων) υποστήριξε αυτό τον αγώνα με όπλα, άντρες και τεχνικά δεν αποτελεί μυστικό. Ούτε αποτελεί μυστικό το ότι κανένας ένοπλος δεν μπορεί να δράσει σε μια πολεμική ζώνη όπως είναι το Κασμίρ αν δεν είχε την ανοιχτή υποστήριξη των ντόπιων. Ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο διαβολικά σύνθετος, διαβολικά σκληρός πόλεμος θα μπορούσε να σταματήσει ή έστω να μειωθεί κάπως η έντασή του με ένα και μοναδικό, βιαστικά εκτελεσμένο, θεατρικό “χειρουργικό πλήγμα”, το οποίο τελικά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν και τόσο χειρουργικό; Ένα παρόμοιο “χτύπημα” που έλαβε χώρα μετά την επίθεση το 2016 σε ένα στρατόπεδο του ινδικού στρατού στο Ούρι πέτυχε σχεδόν μόνο να εμπνεύσει μια ταινία περιπέτειας στο Μπόλιγουντ. Τα πλήγματα στο Μπάλακοτ, με τη σειρά τους, φαίνεται ότι εμπνεύστηκε από αυτή την ταινία. Και τώρα τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι οι παραγωγοί του Μπόλιγουντ ήδη σπεύδουν να κατοχυρώσουν την ονομασία “Μπάλακοτ” ως τον τίτλο μιας επόμενης ταινίας τους. Συμπερασματικά, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό το παράλογο βαλς φαίνεται και μυρίζει περισσότερο “προεκλογικό” από ό,τι “προληπτικό”.

Για τον πρωθυπουργό αυτής της χώρας, το να πιέζει την περίφημη Πολεμική Αεροπορία της να προβαίνει σε επικίνδυνες θεατρικές ενέργειες είναι βαθιά υποτιμητικό. Και τι ειρωνεία αποτελεί το ότι, ενώ αυτή η ανεύθυνη πυρηνική ριψοκίνδυνη διπλωματία εκτυλίσσεται στην υποήπειρό μας, οι παντοδύναμες Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής βρίσκονται σε συνομιλίες με τις δυνάμεις των Ταλιμπάν που δεν κατάφεραν να νικήσουν ή να εκτοπίσουν ακόμα και μετά από 17 χρόνια ανοιχτού πολέμου.

Αυτή η κλιμακούμενη σύγκρουση στην υποήπειρο είναι ασφαλώς όσο θανατηφόρα φαίνεται. Είναι όμως τόσο ξεκάθαρη;

Από κηδεία μαχητή του Κασμίρ (φωτό Tauseef Mustafa/AFP/Getty)

Το Κασμίρ είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη ζώνη στον κόσμο, με περίπου μισό εκατομμύριο ινδούς στρατιώτες τοποθετημένους εκεί. Πέραν του Γραφείου Πληροφοριών (σ.parapoda: η “παραδοσιακή” υπηρεσία πληροφοριών ενός κράτους), της Πτέρυγας Έρευνας & Ανάλυσης (σ.parapoda: αρμόδια για θέματα διεθνούς κατασκοπίας) και της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (σ.parapoda: αρμόδια για την “τρομοκρατία”), οι ένστολες δυνάμεις – Στρατός, Παραμεθόριες Δυνάμεις Ασφαλείας, Κεντρική Εφεδρική Αστυνομική Δύναμη (και φυσικά η Αστυνομία του Τζάμου και Κασμίρ), συλλέγουν κάθε μια από μόνη της τις δικές της πληροφορίες. Οι άνθρωποι ζουν υπό την τρομοκρατία των πληροφοριοδοτών, των διπλών και τριπλών κατασκόπων που θα μπορούσαν να είναι οποιοσδήποτε, από τον παλιό συμμαθητή ως τον συγγενή. Υπό αυτές τις συνθήκες, μια επίθεση της κλίμακας αυτής που έλαβε χώρα στο Πουλουάμα είναι κάτι παραπάνω από απλώς σοκαριστική. Όπως κάποια σχολίασε με μεστό τρόπο στο Τουίτερ (αναφερόμενη στην αυξανόμενα λαϊκή ινδουιστική πρακτική αυτόκλητων τιμωρών στην Ινδία, εντοπισμού και λιντσαρίσματος Μουσουλμάνων με την κατηγορία της δολοφονίας αγελάδων), πώς είναι δυνατό το Ινδικό Λαϊκό Κόμμα (BJP) “να μπορεί να εντοπίζει 3 κιλά βοδινού κρέατος, αλλά να μην μπορεί να εντοπίσει 350 κιλά κυκλωνίτη(RDX)”;

Ποιος να ξέρει άραγε;

Μετά την επίθεση, η κυβέρνηση του Τζάμου και Κασμίρ τη χαρακτήρισε αποτέλεσμα “αποτυχίας των υπηρεσιών πληροφοριών”. Λίγες τολμηρές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες ανέφεραν το γεγονός ότι η αστυνομία του Τζάμου και Κασμίρ είχε πράγματι σημάνει έκτακτο συναγερμό για μια πιθανή επίθεση. Κανένας στα ΜΜΕ δεν φαίνεται να αναρωτιέται ιδιαίτερα γιατί αγνοήθηκε η προειδοποίηση και σε ποιον κρίκο έσπασε η αλυσίδα της διοίκησης.

Η επίθεση στο Πουλουάμα, με την τραγικότητά της, αποτέλεσε την τέλεια πολιτική ευκαιρία για τον Ναρέντρα Μόντι για να κάνει ό,τι κάνει με τον καλύτερο τρόπο – να τραβήξει την προσοχή. Πολλοί από εμάς που είχαμε μήνες πριν προβλέψει ότι ένα BJP που έχανε τον πολιτικό βηματισμό του θα επικαλούταν μια πύρινη μπάλα από τον ουρανό ακριβώς πριν από τις εκλογές, παρακολουθούσαμε έντρομοι την πρόβλεψή μας να επαληθεύεται. Και παρακολουθήσαμε το κυβερνητικό κόμμα επιδέξια να παρουσιάζει την τραγωδία στο Πουλουάμα προς μικροκομματικό όφελος.

Την επαύριο της επίθεσης στο Πουλουάμα, καθώς ο εξοργισμένος όχλος επιτιθόταν σε ανθρώπους από το Κασμίρ που εργάζονταν και σπούδαζαν στην κυρίως Ινδία, ο Μόντι τηρούσε απόλυτη σιωπή και αντέδρασε μόνο όταν το Ανώτατο Δικαστήριο δήλωσε ότι αποτελεί υποχρέωση της κυβέρνησης να τους προστατεύει. Όμως μετά τα πλήγματα από αέρος, έσπευσε να εμφανιστεί στην τηλεόραση για να τις πιστωθεί, παρουσιαζόμενος σε ολόκληρο τον κόσμο ωσάν ο ίδιος να είχε πιλοτάρει τα αεροπλάνα που έριξαν τις βόμβες. Αμέσως τα σχεδόν 400 επί 24ώρου βάσεως ειδησεογραφικά τηλεοπτικά δίκτυα της Ινδίας, τα περισσότερα εκ των οποίων αμετανόητα φανατικά, μεγέθυναν αυτή την παράσταση με τις δικές τους “πινελιές”. Χρησιμοποιώντας παλιά βίντεο και κατασκευασμένες ειδήσεις, οι φωνασκούντες παρουσιαστές τους, υποδυόμενοι τους κομάντο της πρώτης γραμμής, ενορχήστρωσαν ένα όργιο φρενήρους και αλαζονικού εθνικισμού, καθώς ισχυρίζονταν ότι τα αεροπορικά πλήγματα είχαν καταστρέψει το “εργοστάσιο τρομοκρατίας” του Στρατού του Μωάμεθ και είχαν σκοτώσει πάνω από 300 “τρομοκράτες”. Το επόμενο πρωί, ακόμα και οι πιο ψύχραιμες πανεθνικής εμβέλειας εφημερίδες ακολούθησαν με γελοία, ντροπιαστικά πρωτοσέλιδα. Η Ίντιαν Εξπρές έγραφε “Η Ινδία χτυπά την τρομοκρατία βαθιά μέσα στο Πακιστάν”. Στο μεταξύ, το Ρόιτερς, το οποίο απέστειλε δημοσιογράφο στο Πακιστάν, στο μέρος όπου οι βόμβες είχαν πραγματικά πέσει, ανέφερε ζημιές μόνο σε δέντρα και βράχους και τραυματισμό ενός χωρικού. Το Ασοσιέιτεντ Πρες ανέφερε κάτι παρόμοιο. Οι Νιού Γιόρκ Τάιμς έγραψαν “Αναλυτές και διπλωμάτες στο Νέο Δελχί δήλωσαν ότι τα ινδικά πλήγματα από αέρος δεν ήταν σαφή, καθώς οποιαδήποτε τρομοκρατική ομάδα που δρα κατά μήκος των συνόρων θα μπορούσε να είχε απομακρυνθεί τις τελευταίες μέρες, αφότου ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι υποσχέθηκε αντίποινα για την επίθεση στο Κασμίρ”.

Τα κύρια ινδικά ΜΜΕ δεν μετέδωσαν το ρεπορτάζ του Ρόιτερς. Επομένως, για το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της Ινδίας που δεν διαβάζουν Νιού Γιόρκ Τάιμς, ο πρωθυπουργός τους – με το περίφημο 56 ιντσών στήθος του – εξάλειψε διά παντός την τρομοκρατία.

Προς στιγμήν, τουλάχιστον, φάνηκε ότι ο Μόντι είχε πλήρως ξεγελάσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι είχαν περιοριστεί στο να τουιτάρουν υπέρ των γενναίων πιλότων της Ινδίας. Στο μεταξύ, αυτός και οι άνθρωποί του ψηφοθηρούσαν. Οι αμφισβητίες και οι διαφωνούντες τρομοκρατούνταν από τα ινδουιστικά εθνικιστικά τρολ, που τους κατηγορούσαν ως αντεθνικώς δρώντες, ή είχαν απλώς παραλύσει από το φόβο του έτοιμου για να προβεί σε λιντσάρισμα όχλου που φαίνεται ότι καραδοκεί σε κάθε γωνιά στη βόρεια Ινδία.

Θαρραλέοι πολίτες αψηφούν την τρομοκρατία από τους εκεί τηλε-“μακεδονομάχους” και μη επιλέγοντας την οπορτουνιστική σιωπή ή και “συστράτευση”, αναδεικνύουν τη δυνατότητα των δύο πυρηνικών δυνάμεων να ζήσουν ειρηνικά

Όμως τα πράγματα μπορούν να αλλάζουν σε μια μέρα. Η λάμψη της ψεύτικης νίκης χάθηκε γρήγορα, καθώς το Πακιστάν ανταπέδωσε, καταρρίπτοντας ένα πολεμικό αεροπλάνο και αιχμαλωτίζοντας έναν πιλότο της Ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας – τον αντισμήναρχο Αμπινάνταν Βάρταμαν. Άλλη μια φορά, οι κυμαινόμενες εκλογικές προοπτικές του BJP άρχισαν να φαίνονται ξεκάθαρα λιγότερο ανθηρές.

Αφήνοντας κατά μέρος τα προεκλογικά παιχνίδια και το ζήτημα του ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, οι κινήσεις του Μόντι είναι ασυγχώρητες. Έθεσε σε κίνδυνο τις ζωές ενός και πλέον δισεκατομμυρίου ανθρώπων και έφερε τον πόλεμο του Κασμίρ στο κατώφλι του σπιτιού των απλών Ινδών. Η τηλεοπτική τρέλα, η οποία ενδοφλεβίως χορηγείται στο λαό πρωί, μεσημέρι και βράδι, ζητά από τους ανθρώπους να αφήσουν στην άκρη τα δεινά τους, την ανεργία τους, την πείνα τους, το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεών τους, την επικείμενη απειλή έξωσης από τα σπίτια τους, την απαίτησή τους για διερεύνηση των μυστηριωδών θανάτων δικαστών, καθώς και αυτού που μοιάζει να είναι η μεγαλύτερη και πιο διεφθαρμένη υπόθεση εξοπλιστικών προγραμμάτων στην ιστορία της Ινδίας, τις αγωνίες τους ότι αν είναι μουσουλμάνοι, νταλίτ ή χριστιανοί, είναι δυνατό να αποτελέσουν αντικείμενο επίθεσης ή και να δολοφονηθούν, και να ψηφίσουν, στο όνομα της εθνικής υπερηφάνειας, υπέρ των ανθρώπων που τους έχουν φέρει σε αυτή την καταστροφή.

Η κυβέρνηση τραυμάτισε την ψυχή της Ινδίας τόσο βαθιά. Θα μας πάρει χρόνια για να επουλωθεί το τραύμα. Και μόνο για να αρχίσει η επούλωση, θα πρέπει να ψηφίσουμε για να απομακρυνθούν αυτοί οι επικίνδυνοι, πεινασμένοι για θέαμα τσαρλατάνοι από την εξουσία.

Δεν μπορούμε να επωμιζόμαστε έναν πρωθυπουργό που, από καπρίτσιο έσπασε τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μιας χώρας ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων με το να δηλώσει μέσα σε μια νύχτα, χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν, ότι το 80% του εθνικού νομίσματος παύει να αποτελεί νόμιμο συναλλακτικό μέσο. Ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό ποτέ; Δεν μπορούμε να έχουμε έναν πρωθυπουργό μιας πυρηνικής δύναμης αυτόν που συνεχίζει να συμμετέχει στα γυρίσματα μιας ταινίας για τον εαυτό του σε ένα Εθνικό Δρυμό, τη στιγμή που μια τεράστια κρίση πλήττει τη χώρα και έπειτα ελαφρά τη καρδία να διακηρύττει ότι άφησε την απόφαση για την επόμενη κίνηση στο “Σένα” – το Στρατό. Ποιος δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο;

Ο Μόντι πρέπει να φύγει. Η καυγαδίζουσα, διασπασμένη, ασταθής κυβέρνηση συνασπισμού που μπορεί να έρθει στη θέση της δεν είναι πρόβλημα. Αυτό είναι η ουσία της δημοκρατίας εξάλλου. Μπορεί να είναι εξαιρετικά πιο έξυπνη και εξαιρετικά λιγότερο απερίσκεπτη.

Απομένει το ζήτημα του αιχμάλωτου αντισμήναρχου. Όποια άποψη και να’χει κανείς για αυτόν, και ανεξαρτήτως του ρόλου του Πακιστάν στη σύγκρουση στο Κασμίρ, ο Ιμράν Χαν, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν έδρασε αξιοπρεπώς και ορθά κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Η ινδική κυβέρνηση είχε δίκιο να απαιτήσει στο Βάρταμαν να δοθούν όλα τα δικαιώματα που προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης σε έναν αιχμάλωτο πολέμου. Είχε δίκιο να ζητήσει η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ) να έχει πρόσβαση σε αυτόν ενώ βρισκόταν φυλακισμένος. Σήμερα, ο πρωθυπουργός Ιμράν Χαν ανακοίνωσε ότι, ως μια κίνηση καλής θέλησης, ο αντισμήναρχος θα απελευθερωθεί.

Άραγε η Ινδία μπορεί να επιδείξει την ίδια αβρότητα στους πολιτικούς αντιπάλους της στο Κασμίρ και την υπόλοιπη χώρα: προστασία των δικαιωμάτων τους υπό τη Σύμβαση της Γενεύης και πρόσβαση στο ΔΕΕΣ;

Ο πόλεμος, στη μέση του οποίου βρισκόμαστε, δεν είναι πόλεμος ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν. Είναι πόλεμος που διεξάγεται στο Κασμίρ, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε μια απαρχή ενός ακόμα πολέμου ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν. Το Κασμίρ αποτελεί το πραγματικό θέατρο μιας ανείπωτης βίας και ηθικής διάβρωσης που μπορεί να μας ωθήσει στη βία και τον πυρηνικό πόλεμο οποιαδήποτε στιγμή. Για την αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης, η σύγκρουση στο Κασμίρ πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ενασχόλησης και να επιλυθεί. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν δοθεί στους ανθρώπους του Κασμίρ μια ευκαιρία ελεύθερα και άφοβα να πουν στον κόσμο για ποιο λόγο παλεύουν και τι πραγματικά επιθυμούν.

Αγαπητέ Κόσμε, βρες κάποιον τρόπο.

Μετάφραση από τα αγγλικά. Πηγή: https://www.huffingtonpost.in/entry/our-captured-wounded-hearts-arundhati-roy-on-balakot-kashmir-and-india_in_5c78a574e4b0de0c3fbf6b50