Για το ρόλο της Ρωσίας στον πόλεμο της Υεμένης

Πόσες φορές έχει συναντήσει κανείς στο διαδίκτυο καταγγελίες για το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΠΑ στον πόλεμο της Υεμένης, συνοδευόμενες από φωτογραφίες με λιμοκτονούντες ανθρώπους; Τόσες, όσες έχει αποκρυφτεί ο ρόλος της Ρωσίας σε αυτό τον πόλεμο. Γιατί, ναι μεν οι ΗΠΑ συμμετέχουν τυπικά (λογιστική υποστήριξη) στη σουνιτική πανστρατιά που το 2015 ξεσήκωσε το Ριάντ μετά την περιφερειακή απομόνωσή του το 2013 (λόγω της διάλυσης από ΗΠΑ-Ρωσία του τετραγώνου Α.Μουσουλμάνων-Ερντογάν-Κατάρ-Σ.Αραβία που έτεινε να επιβάλει αντιδραστική, αλλά, πάντως, περιφερειακή και χωρίς την άμεση ανάμειξη των δύο μεγάλων “λύση” κατ’αρχάς στο Συριακό…), όμως ήταν η Ρωσία που, στις αρχές του 2015, με την αποχή της στο Σ.Α. του ΟΗΕ, επέτρεπε να ληφθεί απόφαση που έδινε ιδιαίτερο ρόλο στο Ριάντ για την Υεμένη. Έκτοτε, δε, η Ρωσία, δεν έχει χρησιμοποιήσει τη σημαντική θέση της στο Σ.Α. του ΟΗΕ για να επιβάλλει, έστω, κατάπαυση του πυρός. Αντίθετα, χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά, την παραδοσιακή, αλλά καθόλου μελετημένη στην Ελλάδα πολύπλευρη τακτική της για να υπονομεύσει αντιπάλους και να προωθήσει την ιμπεριαλιστική της παρουσία.

Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία έχουν πρόθεση να σταματήσει ο πόλεμος και η πείνα στην Υεμένη. Όλοι έχουν τους λόγους τους (βλ.Κίνα, Σ.Αραβία, Ιράν). (πηγή)

Πρώτον, χρησιμοποιεί τις κινήσεις των αντιπάλων της, οι οποίοι έτσι εκτίθενται, και αφήνουν τη Ρωσία να φαντάζει σε όλους τους εμπλεκόμενους ως η μόνη ουδέτερη – ανιδιοτελής δύναμη. Η λογιστική υποστήριξη που με μηδενικό πολιτικό ή επικοινωνιακό όφελος προσφέρουν οι ΗΠΑ στο Ριάντ είναι χαρακτηριστική κίνηση που εκμεταλλεύεται η ρωσική επικοινωνιακή μηχανή.

Δεύτερον, αναπτύσσει επαφές με όλους τους εμπλεκόμενους, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που χοντροκομμένα επιλέγουν στρατόπεδο και εκτίθενται, συνήθως σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τρίτον, διασπά έναν-έναν τους εμπλεκόμενους, αφού αξιοποιεί αντιθέσεις εντός του καθενός από αυτούς, και αποκτά επαφές με όλες τις “συνιστώσες” του καθενός εμπλεκομένου. Στην περίπτωση της Υεμένης, δίνει πραγματικό ρεσιτάλ: δεν διατηρούσε μόνο αναγνώριση στους μεν (“αντιιρανικούς”) και πρεσβεία στην πρωτεύουσα που είχαν καταλάβει οι δε (“ιρανόφιλους”), αλλά, στη διάσπαση του αντιιρανικού μετώπου, στο αυτονομιστικό κίνημα του νότου (STC), όχι μόνο ενισχύει και άλλους εντός της περιοχής δράσης του, το νότο, που θέλουν κι αυτοί… αυτονομία από τους αυτονομιστές, αλλά και προσπαθεί να προκαλέσει διάσπαση όχι μόνο ανάμεσα σε στρατιωτική και πολιτική πτέρυγα του STC, αλλά και εντός της πολιτικής πτέρυγας του STC.

Τέταρτον, δίνει την εντύπωση στους κάθε φορά κύριους στόχους της (εν προκειμένω, οι περιφερειακές δυνάμεις Σ. Αραβία-Ιράν) ότι ενθαρρύνει την παρουσία και το ρόλο τους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Τουρκίας στη βόρεια Συρία, η Υεμένη είναι και για το Ριάντ και για την Τεχεράνη, πραγματικός βάλτος, που αποσπά δυσανάλογο πολιτικό κεφάλαιο από τα όποια δυνητικά οφέλη.

Πέμπτον, όπως και στην περίπτωση του Αφγανιστάν, της Λιβύης, ακόμα και της..Ταϊβάν (της Ελλάδας, άραγε, όχι;), αξιοποιεί πολιτικές προσωπικότητες στις οποίες είχε επενδύσει δεκαετίες πριν, εν προκειμένω, επί Μπρέζνιεφ (όταν και παλινορθώθηκε η τσαρική εξωτερική πολιτική που στον καιρό τους κατήγγειλαν οι Μαρξ-Ένγκελς), τις οποίες προσπαθεί να “χώσει” μέσα στα κέντρα εξουσίας, τα οποία, αφού το καταφέρει, τα θέλει ενιαία, οπότε και ελέγχει και αυτά, και παρουσιάζεται στη διεθνή κοινή γνώμη ως υπέρμαχος της ακεραιότητας των χωρών, του διεθνούς δικαίου κλπ.

Έτσι, με την διαιώνιση και αυτής της κρίσης, παγιώνεται-συνηθίζεται-“νομιμοποιείται”-επιδιώκεται όλο και περισσότερο η παρέμβασή της.

Το παρακάτω άρθρο συνοψίζει το ρόλο της Ρωσίας στην Υεμένη, και δη στη νότια Υεμένη, με την πολύχρονη παρουσία της, καθώς και γενικότερα τις ρωσικές φιλοδοξίες στην Ερυθρά Θάλασσα (από όπου – ας μην ξεχνάμε – περνά η σημαντική για την Κίνα εμπορική οδός).

Αν μη τι άλλο, αποτελεί μεγάλη ειρωνεία για όσους καταγγέλλουν αποκλειστικά τις Σ.Αραβία-ΗΠΑ για τον πόλεμο στην Υεμένη, το αναφερόμενο στο άρθρο γεγονός ότι η Ρωσία έχει αναλάβει ως και να εκτυπώνει και να μεταφέρει στη χώρα με ασφάλεια τα χαρτονομίσματα του “εκλεκτού” των δύο πρώτων..

***

Ο διαμεσολαβητικός ρόλος της Ρωσίας στη νότια Υεμένη

του Samuel Ramani

Στις 7 Σεπτέμβρη, ο ρώσος πρέσβης στην Υεμένη Βλαντίμιρ Ντεντούσκιν δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η νότια Υεμένη αποτελεί μια σημαντική περιοχή της χώρας, η οποία θα πρέπει δεόντως να εκπροσωπείται σε μια μελλοντική ειρηνική διευθέτηση. Τα σχόλια του Ντεντούσκιν εκλήφθησαν θετικά από τα μέλη του Μεταβατικού Συμβουλίου του Νότου (STC), ενός αποσχιστικού κινήματος που είχε αποκλειστεί από τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Ο βαθμός της προσοχής που η Ρωσία αποδίδει στη νότια Υεμένη αντανακλά γεωπολιτικούς στόχους της Μόσχας, παραδοσιακό ενδιαφέρον για την περιοχή, καθώς και φιλοδοξίες για την επέκταση της επιρροής της στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία θεωρεί τη σταθερότητα στη νότια Υεμένη ως μια ουσιαστική προϋπόθεση για το στόχο της να αναπτύξει μια σφαίρα επιρροής στην Ερυθρά Θάλασσα.

Η ρητορική έμφαση του Βλαντιμίρ Ντεντούσκιν στην εξαιρετική σημασία της νότιας Υεμένης είναι αντιπροσωπευτική μιας γενικότερης τάσης στη διαχείριση από πλευράς Ρωσίας της σύγκρουσης στην Υεμένη. Το Γενάρη του 2018, το ρωσικό Υπουργείο εξωτερικών επισήμως εξέφρασε ενδιαφέρον για διαμεσολάβηση ανάμεσα στους νοτιοϋεμενίτες αποσχιστές και τους υποστηρικτές του εξόριστου προέδρου της Υεμένης Αμπντράμπου Μανσούρ Αλ Χάντι. Η ρωσική προσφορά για διαμεσολάβηση ήταν μια άμεση απάντηση σε μια στρατιωτική επίθεση από φιλικές προς το Χάντι δυνάμεις εναντίον της κατοχής του Άντεν, της έδρας της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Υεμένης, από δυνάμεις του STC.

Από το Σεπτέμβρη του 2017, η ρωσική κυβέρνηση έχει επίσης συνάψει συμβόλαιο με την κυβέρνηση Χάντι να τυπώνει και να μεταφέρει με ασφάλεια χαρτονομίσματα από τη Μόσχα στο Άντεν. Αυτό το συμβόλαιο έχει βοηθήσει την κυβέρνηση της Υεμένης να καταβάλλει μισθούς στο στρατιωτικό προσωπικό και τις δυνάμεις ασφαλείας της στη νότια Υεμένη, κάτι που έχει αποτρέψει λιποταξίες προς τις πολιτοφυλακές των αποσχιστών και έχει συμβάλει στην ελάφρυνση της κρίσης ρευστότητας στην καθημαγμένη από τον πόλεμο περιοχή.

Οι ρωσικές φιλοδοξίες στην Ερυθρά Θάλασσα είχαν διατυπωθεί δημοσίως για πρώτη φορά το 2009, όταν ένας ανώτατος στρατιωτικός αξιωματούχος της Ρωσίας εξέφρασε ενδιαφέρον για τη δημιουργία μιας στρατιωτικής βάσης κοντά στο στρατηγικής σημασίας στενό Μπαμπ Αλ Μάνταμπ, που συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον Κόλπο του Άντεν. Η κατασκευή αυτής της βάσης έχει κατά καιρούς βγει πολλές φορές στην επιφάνεια ως ένας ρωσικός στρατηγικός στόχος στην Υεμένη. Ο πρώην αρχηγός του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού Φέλιξ Γκρόμοφ, τον Αύγουστο του 2017, κάλεσε στη δημιουργία μιας ρωσικής ναυτικής βάσης κοντά στις θαλάσσιες εμπορικές οδούς του Κόλπου του Άντεν, ενώ το Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών της Μόσχας περιέγραψε το νησί Σοκότρα ως την ιδανική τοποθεσία για την κατασκευή μιας ρωσικής βάσης στην Υεμένη.

Το νησί Σοκότρα, η Σομαλιλάνδη, το Μπαμπ Αλ Μάνταμπ και το λιμάνι Βέρβερα αποτελούν σημεία ελέγχου της Ερυθράς Θάλασσας

Δεδομένων αυτών των φιλοδοξιών, η υπόσχεση του πρώην προέδρου της Υεμένης Αλί Αμπντουλάχ Α’ Σάλεχ τον Αύγουστο του 2016 να επιτρέψει στη Ρωσία να κατασκευάσει μια ναυτική βάση στην Ερυθρά Θάλασσα, τού έδωσε πολλούς πόντους στη Μόσχα. Για να δείξουν την εκτίμησή τους στην προσφορά του Σάλεχ, ρώσοι διπλωμάτες διευκόλυναν το διάλογο ανάμεσα στο Σάλεχ και τη Σαουδική Αραβία καθ’όλη τη διάρκεια του 2017. Μάλιστα, η Ρωσία έστειλε και μια ομάδα ιατρών για τη θεραπεία του Σάλεχ κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του τον Οκτώβρη του 2017. Η δέσμευση του Σάλεχ για κατασκευή της βάσης εξηγεί, επίσης, μερικώς γιατί η Ρωσία διατηρούσε πρεσβεία στην κατειλημμένη από τους Χούθι πρωτεύουσα Σανάα μέχρις ότου ο Σάλεχ πέθανε το Δεκέμβρη του 2017.

Καθώς η Ρωσία διατηρεί καλές σχέσεις με έναν μεγάλο αρθιμό νοτιοϋεμενίτικων παρατάξεων – όπως το προσκείμενο στο STC Νότιο Κίνημα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Υεμένης – η Μόσχα παραμένει πεπεισμένη ότι μια από αυτές τις νοτιοϋεμενίτικες παρατάξεις θα αναβιώσει την πρόταση του Σάλεχ για βάση. Η σημασία αυτής της δυνητικής βάσης για τα ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα αυξάνεται, γιατί η Μόσχα θεωρεί τη νότια Υεμένη ως πύλη για μια διευρυμένη επιρροή στο Κέρας της Αφρικής.

Το ρωσικό σχέδιο για επέκταση της επιρροής της στην ανατολική Αφρική συνίσταται στην εγκαθίδρυση στρατιωτικών εγκαταστάσεων και την αύξηση διμερών εμπορικών σχέσεων με χώρες της περιοχής. Για να αναδείξει το αυξανόμενο ενδιαφέρον του για το Κέρας της Αφρικής, στις 3 Σεπτέμβρη, ο ρώσος Υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ανακοίνωσε την πρόθεση της Μόσχας να δημιουργήσει ένα διαμετακομιστικό κέντρο στην Ερυθραία με σκοπό την αύξηση του όγκου του ρωσικού εμπορίου αγροτικών προϊόντων και ορυκτών στη περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας. Η Ρωσία επίσης ερευνά τη δυνατότητα δημιουργίας ναυτικής βάσης στη Σομαλιλάνδη, που θα αύξανε την πρόσβαση της Μόσχας στο στρατηγικής σημασίας – και για την Αιθιοπία – λιμάνι της Βέρβερα. Με βάση αυτά τα σχέδια, η Ρωσία εκτιμά ιδιαίτερα μια στρατιωτική βάση στη νότια Υεμένη, καθώς θα συνέδεε αυτές τις εγκαταστάσεις με την Αραβική Χερσόνησο.

Τα δυνητικά στρατηγικά οφέλη από μια διευρυμένη επιρροή στη νότια Υεμένη εξηγούν τις διπλωματικές προσπάθειες που καταβάλλει η Ρωσία. Η Μόσχα προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην υποστήριξη της κυβέρνησης Χάντι σε ένα ενιαίο κράτος και τις επιθυμίες των συνεταίρων της, όπως του γενικού γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Υεμένης, Αμπντουλραχμάν Α’ Σακάφ, και του πρώην πρωθυπουργού της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Υεμένης, Χάινταρ Αμπου Μπακρ Αλ Αατάς, για διευρυμένη συμμετοχή των νοτιοϋεμενιτών στη διαδικασία επίλυσης της σύγκρουσης (1).

Η Ρωσία παρουσιάζεται ως ένας αξιόπιστος διαμεσολαβητής σε αυτή τη διαμάχη, καθώς διατηρεί στενές σχέσεις με αξιωματούχους της κυβέρνησης Χάντι αλλά και άτυπους δεσμούς με αριστερόστροφους νοτιοϋεμενίτες πολιτικούς που είχαν δημιουργηθεί επί Ψυχρού Πολέμου. Η Μόσχα ήταν σε θέση να αποκλιμακώσει εντάσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση Χάντι και τους νοτιοϋεμενίτες συνεταίρους της, υπογραμμίζοντας τις προσπάθειές της να προσεγγίσει αξιωματούχους κοντά στο Σακάφ στη μεγαλύτερη περιφέρεια της Υεμένης, τη Χάντραμαουτ (2) [σ. parapoda: οι οποίοι δεν ακολουθούν το STC και τους στόχους του και δεν αποκλείεται να επιδιώξουν με τη σειρά τους αυτονομία από μια αυτονομημένη νότια Υεμένη]. Καθώς οι υποστηρικτές της νοτιοϋεμενίτικης αυτονομίας στη Χάντραμαουτ φοβούνται την εχθρότητα του STC προς το Σοσιαλιστικό Κόμμα Υεμένης, η Ρωσία έχει ενθαρρύνει αυτούς τους αξιωματούχους να εργαστούν εντός των επίσημων υεμενίτικων και πολυμερών θεσμών για να αυξήσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ. Η πρόσφατη απόφαση των νοτιοϋεμενιτών εθνικιστών της Χάντραμαουτ να απορρίψουν την ιδέα του STC για δημιουργία μιας “Νότιας Αραβίας” θεωρείται στη Μόσχα ως απτή επιτυχία που προέκυψε από αυτές τις άτυπες επαφές.

Παρότι αυτή η ήττα δεν προκάλεσε την εγκατάλειψη από το STC των στρατιωτικών του πολιτικών, η Ρωσία πιστεύει ότι μπορεί να διαχωρίσει τη στρατιωτική πτέρυγα του STC από την πολιτική του. Αυτή η διάκριση θα επιστρέψει στη Μόσχα να ενισχύσει τα μέλη εκείνα του STC τα οποία επιδιώκουν να αυξήσουν την περιφερειακή αυτονομία της νότιας Υεμένης εντός της κυβέρνησης Χάντι και να αποκόψει τους σκληροπυρηνικούς αποσχιστές, που θέλουν να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη Νότια Υεμένη που θα μπορούσε να αποκλείσει φιλορωσικές παρατάξεις από τους μοχλούς της εξουσίας. Για να διευκολύνει αυτή τη διάσπαση, η Μόσχα έχει προσεγγίσει αξιωματούχους του STC που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για μια πολιτική διευθέτηση, όπως τον πρώτο αντιπρόεδρο του Ανώτατου Συμβουλίου του κινήματος, Φουάντ Ρασίντ, και το Σεΐχ Χουσέιν Μπιν Σουαΐμπ, τον πρόεδρο της Επιτροπής Σαρία του Νότου.

Η απόφαση αυτών των αξιωματούχων να αποδεχτούν τους όρους της απόφασης του Σ. Α. του ΟΗΕ 2216 (σ.parapoda: του 2015, στο οποίο η Ρωσία απείχε, κλείνοντας το μάτι και στο Ιράν, αφού δεν υπερψήφισε την καταδίκη των ιρανόφιλων Χούθι, και στη Σ.Αραβία, αφού άναβε το πράσινο φως για την σουνιτική πανστρατιά του Ριάντ), που προβλέπει διατήρηση της ενότητας της Υεμένης και θέτει τους όρους για δουλειά που θα αποκηρύσσει την πολιτική βία, ερμηνεύτηκε στη Μόσχα ως μια μεγάλη νίκη για τη διπλωματική της στρατηγική. Η Ρωσία πιστεύει ότι η αυξανόμενη σύμπτωση απόψεων ανάμεσα στα μετριοπαθή μέλη του STC και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Υεμένης θα απομονώσει τα πιο ακραία στοιχεία εντός του STC και θα οδηγήσει σε μια διευθέτηση της διαπεριφερειακής σύγκρουσης ώστε να μην επαναληφθεί η διάσπαση της Υεμένης που υπήρχε ως το 1990.

Η ενίσχυση από τη Ρωσία των μετριοπαθών εντός των νοτιοϋεμενίτικων εθνικιστικών οργανώσεων και η υποστήριξη από πλευράς της της εδαφικής ακεραιότητας της Υεμένης ενισχύει το κύρος της στην περιοχή, καθώς επιτρέπει στη Μόσχα να διατηρεί τις θέσεις της στη νότια Υεμένη και ταυτόχρονα να διατηρεί καλές σχέσεις και με τη Σαουδική Αραβία και με το Ιράν. Καθώς η Σαουδική Αραβία εξέφρασε σιωπηλά τη δυσαρέσκειά της για την πρόθεση των ΗΑΕ να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του Χάντι και να στρέψουν το STC ενάντια στο Ισλάχ (“Μεταρρύθμιση”, κόμμα προσκείμενο στο Χάντι και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που το Ριάντ, αλλού, υποτίθεται ότι “κυνηγάει”), οι προσπάθειες της Μόσχας να ανακόψει τις στρατιωτικές τάσεις του STC θα ειδωθεί θετικά από το Ριάντ.

Στην περιοχή έντονη παρουσία έχουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 

Αυτή η πολιτική θα μπορούσε να προκαλέσει ένταση με τα ΗΑΕ, που υποστηρίζουν τους μαχητές του STC και βλέπουν μια εν δυνάμει ανεξάρτητη Νότια Υεμένη ως μια βάση για τους δικούς τους σχεδιασμούς στο Κέρας της Αφρικής. Ωστόσο, η Ρωσία πιστεύει ότι τα ΗΑΕ θα θεωρήσουν την αυξημένη νοτιοϋεμενίτικη εκπροσώπηση σε μια κυβέρνηση Χάντι ως έναν αποδεκτό συμβιβασμό που διαφυλάσσει τα θεμελιώδη συμφέροντα του Άμπου Ντάμπι. Οι προσπάθειες της Ρωσίας να μετασχηματίσουν το STC από έναν στρατιωτικό σε έναν πολιτικό παράγοντα, λαμβάνουν υπόψη και τα συμφέροντα του Ιράν, καθώς οι μαχητές του STC έχουν αμφισβητήσει την κατοχή των Χούθι στη σημαντική πόλη-λιμάνι της Χουντέιντα. Καθώς η διατήρηση καλών σχέσεων τόσο με το Ριάντ όσο και με την Τεχεράνη θα βοηθήσει τη Ρωσία να καταστεί ένας “αξιόπιστος διαμεσολαβητής” στις συγκρούσεις της Μέσης Ανατολής που εμπλέκουν και τις δυο μεγάλες δυνάμεις, μια μεγαλύτερη παρέμβαση στη νότια Υεμένη ξεκάθαρα συνάδει με τη στρατηγική της Μόσχας για την ευρύτερη περιοχή.

Παρότι οι προσπάθειες της Μόσχας να διευκολύνουν τη σταθεροποίηση της νότιας Υεμένης δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το πλαίσιο των δηλώσεων και των πρωτοβουλιών για άτυπη διαμεσολάβηση, το αυξανόμενο ενδιαφέρον του Κρεμλίνου για αυτή την περιοχή είναι ξεκάθαρο. Αν η Ρωσία διευκολύνει το διάλογο στη νότια Υεμένη και ενθαρρύνει τον ΟΗΕ να δώσει στην πολιτική πτέρυγα του STC μια θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θα είναι σε θέση να καταστεί σημαντικός παράγοντας σε μια ακόμα μεγάλη σύγκρουση της περιοχής.

Ο Samuel Ramani είναι υποψήφιος δρ.στο St.Antony Colleg, του Πανεπιστηίου της Οξφόρδης, ειδικευόμενος στη σχέση της Ρωσίας με τη Μέση Ανατολή.

Μετάφραση από τα αγγλικά και τα αραβικά.

Σημειώσεις

(1)Συνέντευξη μέσω e-mail με το δημοσιογράφρο και πολιτικό αναλυτή από την Υεμένη, Μάρεμπ Αλ Ουάρντ, 23 Σεπτέμβρη 2018.

(2)Στο ίδιο.

Βλ. επίσης

Η υποδαυλιζόμενη από τη Ρωσία ανάφλεξη σε Ερυθρά Θάλασσα – Κέρας της Αφρικής & ο μεγάλος χαμένος(13/01/2018)

Υεμένη – Ερυθρά Θάλασσα: Όλοι χαμένοι από τη δολοφονία του Σάλεχ (πλην Ρωσίας)(19/12/2017)

Ο ρόλος της Κίνας στην κρίση της Υεμένης & η όξυνση των ιρανοκινεζικών αντιθέσεων (προς μεγάλη χαρά της Ρωσίας) (11/08/2017)

Advertisements

Η πρόταση της κυβέρνησης για διαπραγματεύσεις και τα ζητήματα της χώρας (άρθρο του Dharmendra Bastola, μέλους της Διαρκούς Επιτροπής του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Νεπάλ)

Στο Νεπάλ, η κυβέρνηση του ενωμένου ρεβιζιονιστικού κόμματος του Πρατσάντα, που παρέδωσε τα όπλα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, και των ρεβιζιονιστών του ΚΚΝ/ΕΜΛ, μετά τις αθρόες συλλήψεις μελών και στελεχών του ΚΚ Νεπάλ, του κόμματος του Netra Bikram Chand (αξιωματικού του νικητή Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, γνωστού με το ψευδώνυμο “Biplav”), που δεν υιοθετεί τον κοινοβουλευτικό δρόμο για το σοσιαλισμό, προβαίνει σε έναν ελιγμό, προτείνοντας διαπραγματεύσεις, προκειμένου να κάμψει τις αντιστάσεις στην πολιτική της. Προς τούτο, έχει προσωρινά απελευθερώσει πολλά στελέχη του ΚΚΝ, όπως τον Khadga Bahadur Bishwakarma (“Prakanda”), υπουργό της κυβέρνησης μετά τις εκλογές του 2008 που ανέδειξαν πρώτους τους μαοϊστές. Ο Prakanda, τον τελευταίο μήνα, μπήκε και βγήκε στη φυλακή πέντε φορές, καθώς η κυβέρνηση, παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων, εφεύρισκε νέες κατηγορίες σε βάρος του.

Για την τεταμένη κατάσταση στο Νεπάλ και τον ελιγμό της κυβέρνησης, ο “prologos.gr” ήρθε σε επαφή με τον Dharmendra Bastola (“Kanchan”), μέλος της Διαρκούς Επιτροπής του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Νεπάλ, ο οποίος απέστειλε άρθρο του για τις εξελίξεις στη χώρα.

Η πρόταση της κυβέρνησης για διαπραγματεύσεις και τα ζητήματα της χώρας

   

του Dharmendra Bastola (“Kanchan”)

μέλους της Διαρκούς Επιτροπής του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Νεπάλ (1)

Η κυβέρνηση απηύθυνε ένα κάλεσμα για διαπραγματεύσεις στα πολιτικά κόμματα και τις οργανώσεις που δεν είναι ικανοποιημένες με το σημερινό κράτος- καθεστώς. Ωστόσο, δεν έχει αποσαφηνίσει τη φύση μιας διαπραγμάτευσης με φορείς με διαφορετική θεωρία και σκοπούς. Γιατί τα διάφορα κόμματα και οργανώσεις στη χώρα μπορούν να έχουν διαφορετικά αιτήματα. Η αντιπαράθεση που το καθεστώς προκαλεί, δημιουργεί αιτήματα στην κοινωνία. Όσοι ορίζονται για τη διαπραγμάτευση εκ μέρους της κυβέρνησης εκφράζουν την άποψη για τη δημιουργία ενός κρατικού συστήματος που συνολικά θα “εντάσσει”, θα είναι “δίκαιο”, “ισορροπημένο” και θα “κοιτά μπροστά”. Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τέτοια ορολογία, θέλει να δείχνει πολύ σώφρων και συνετή. Δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, διστάζει να βγει μπροστά και να επιλύσει τα σημερινά φλέγοντα ζητήματα της χώρας. Η κυβέρνηση δείχνει ότι έχει την πρόθεση να αξιοποιήσει το περιβάλλον της διαπραγμάτευσης για να ενσωματώσει όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις στο ξεπερασμένο κοινοβουλευτικό σύστημα και όχι για να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Επομένως, όλος ο λαός, συμπεριλαμβανομένων των μελών του κόμματός μας, θα πρέπει να μην αποπροσανατολίζεται από αυτή την κίνηση της κυβέρνησης.

Γενικά μιλώντας, αποτελεί ένα θετικό βήμα για μια κυβέρνηση να διατυπώνει πρόταση διαπραγμάτευσης για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας. Γενικά μιλώντας, η διαπραγμάτευση είναι μια πολιτική πράξη, της οποίας η δυνατότητα και η αναγκαιότητα υπάρχει παντού. Κανένα μαρξιστικό-λενινιστικό-μαοϊκό κομμουνιστικό κόμμα δεν αρνείται τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της διαπραγμάτευσης. Το κόμμα μας παλεύει για την εγκαθίδρυση του επιστημονικού σοσιαλισμού που θα τελειώσει τον ιστορικά ξεπερασμένο αλλά υπαρκτό κομπραδόρικο καπιταλισμό. Κινητοποιείται για να τερματίσει την καταπίεση από τον κομπραδόρικο καπιταλισμό, συνενώνοντας όλους τους καταπιεζόμενους ανθρώπους στη χώρα· επίσης, παλεύει για να δώσει τη δύναμη στο λαό ώστε να τερματίσει την κυριαρχία μιας χούφτας καταπιεστών. Δεν συνιστά παρέκκλιση αν τέτοια ζητήματα αποτελούν αντικείμενο ενασχόλησης σε μια διαπραγμάτευση και επιλύονται με τον κατάλληλο τρόπο. Εμείς ολόψυχα επιθυμούμε την επίλυση των προβλημάτων μέσα από τη διαπραγμάτευση. Δεν χρειάζεται να δηλώσουμε ότι ένα μαρξιστικό-λενινιστικό-μαοϊκό κομμουνιστικό κόμμα θα προτιμούσε να αλλάξει το καθεστώς και να διασφαλίσει τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας μέσα από μια ειρηνική διαδικασία. Επομένως, ούτε απορρίπτουμε το ζήτημα της διαπραγμάτευσης, ούτε ένας μαοϊστής κομμουνιστής παρεκκλίνει μόνο και μόνο λόγω της διεξαγωγής διαπραγματεύσεων.

Το ζήτημα της διαπραγμάτευσης δεν τίθεται για πρώτη φορά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, ούτε στο νεπαλέζικο κομμουνιστικό κίνημα. Τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν πολλές και πρόσφατες εμπειρίες διαπραγμάτευσης με αστικά καθεστώτα. Παρόλα αυτά, τα επιτεύγματα από τη διαπραγμάτευση ως τώρα είναι πολύ λίγα, εκτός από μερικές ειδικές περιπτώσεις. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν το 1943 είχαν αποφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα. Μια τέτοια διαπραγμάτευση είχε λάβει χώρα πάνω σε ένα ιδιαίτερο υπόβαθρο ισορροπίας ισχύος. Επομένως, το ζήτημα της διαπραγμάτευσης πρέπει να νοείται ως μια κατάσταση που προκύπτει από τον εκάστοτε συσχετισμό δύναμης. Η θετική έκβασή της κρίνεται από την ύπαρξη ισορροπίας ισχύος. Διαφορετικά, οι καμπάνιες για διαπραγματεύσεις διεξάγονται με πρόθεση να υποταχτεί ή ακόμα και να εξαφανιστεί ο αποδέκτης της πρόσκλησης σε διαπραγματεύσεις.

Τα ζητήματα μιας διαπραγμάτευσης παντού στον κόσμο, τα οποία χρειάζεται ο λαός να γνωρίζει, είναι: για ποιο λόγο γίνεται η διαπραγμάτευση, για να υπάρξει τι είδους συμφωνία, για να ικανοποιηθούν ποια αιτήματα; Για να ικανοποιηθούν τα λαϊκά συμφέροντα ή τα αντιλαϊκά συμφέροντα; Η διαπραγμάτευση είναι προς το συμφέρον των εργατών, των αγροτών και τον καταπιεζόμενων τάξεων του λαού ή προς το συμφέρον των κομπραδόρων καπιταλιστών και των φεουδαρχών μεγαλογαιοκτημόνων; Είναι προς το συμφέρον των εθνικών καπιταλιστών ή των ιμπεριαλιστών καπιταλιστών; Είναι ένα παιχνίδι τακτικής για την εξάλειψη του άλλου; Είναι για την πρόκληση πολέμου, για τη δημιουργία μιας κατάστασης σκληρής αντιπαράθεσης; Τα διάφορα κόμματα και οργανώσεις μπορεί να έχουν διαφορετικές απόψεις για αυτά τα ζητήματα. Έτσι, πριν από όλα, χρειάζεται να καταλάβουμε την αντίληψη της κυβέρνησης για αυτά τα ζητήματα. Όσον αφορά εμάς, κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν θα πρέπει να μην έχει ξεκάθαρο τι θέλει το κόμμα μας.

Στο Νεπάλ, αρκετές φορές κατά το παρελθόν έχουν διεξαχθεί διαπραγματεύσεις. Τα πολιτικά κόμματα, όπως το Νεπαλέζικο Κογκρέσο (2) και το ΕΜΛ (3), είχαν επίσης συμμετάσχει σε διαπραγματεύσεις με το βασιλιά. Εν μέσω συνομωσιών, πιέσεων και συγχύσεων, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την κοινοβουλευτική μοναρχία. Οι ηγέτιδες δυνάμεις του κινήματος του 1990 (4), όπως το Νεπαλέζικο Κογκρέσο και το ΕΜΛ, δεν ήταν σε θέση να εγκαθιδρύσουν ένα μίνιμουμ καπιταλιστικό καθεστώς σύμφωνα με τους στόχους τους, και υπέκυψαν στη σύγχρονη φεουδαρχία. Δεν επέδειξαν ευαισθησία για τα ζητήματα του λαού και, όταν ο λαός αναγκάστηκε να διεξάγει έναν δεκαετή ένοπλο αγώνα, αυτά συνέχιζαν να εξαπατούν το λαό, μιλώντας για διαπραγμάτευση.

Ομοίως, το ΕΚΚΝ (Μαοϊκό) (5), το οποίο ήταν κάποτε το κόμμα μας, δεν μπόρεσε να διεξάγει αγώνα εναντίον του Νεπαλέζικου Κογκρέσου και του ΕΜΛ, τα οποία το μετέτρεψαν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, και το βύθισαν στο βάλτο του κοινοβουλευτικού συστήματος. Όντας στην ίδια όχθη πλέον, τα κόμματα αυτά καλούν σε διαπραγμάτευση. Επαγρυπνώντας και διαφωνώντας με τέτοιες συνωμοσίες και ξεδιαντροπιά, εμείς παραμένουμε αφοσιωμένοι στα ζητήματα της χώρας και του λαού και δεν μπορούμε να αποκλίνουμε από τα ζητήματα και τα συμφέροντα του λαού για χάρη μιας διαπραγμάτευσης.

Όλα τα πολιτικά κόμματα, ο νεπαλέζικος λαός και η διεθνής κοινότητα γνωρίζουν καλά ότι το κόμμα μας είναι ένα επαναστατικό κόμμα που ξεκίνησε ένα κίνημα για έναν ριζικό μετασχηματισμό στη χώρα, για την εγκαθίδρυση του επιστημονικού σοσιαλισμού στη χώρα· για να ενοποιήσει με την πραγματική έννοια το λαό και να οδηγήσει τη χώρα στην ανεξαρτησία, την ευημερία και την πρόοδο, που βρίσκονται σε κίνδυνο από την ύπαρξη της κομπραδόρικης αστικής τάξης· για να ενδυναμώσει το λαό ώστε να εξαλείψει την κομπραδόρικη αστική τάξη.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ είναι επίσης μια δύναμη της εργατικής τάξης όλου του κόσμου, που δεν στοχεύει μόνο στην επανάσταση σε μια χώρα, αλλά επιθυμεί την εγκαθίδρυση φιλικών σχέσεων με τους λαούς που παλεύουν για την απελευθέρωσή τους, σε όλο τον πλανήτη, μέσα από επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις. Το κόμμα στοχεύει στον τερματισμό του καπιταλιστικού καθεστώτος και στην εγκαθίδρυση του επιστημονικού σοσιαλισμού στη βάση των θεωρητικών, πολιτικών και φιλοσοφικών αρχών του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού. Η επιστημονική σοσιαλιστική κοινωνία είναι μακράν καλύτερη από το σημερινό καπιταλισμό όσον αφορά την ευημερία και την πρόοδο του ανθρώπινου είδους. Μια τέτοια κοινωνία θα είναι απαλλαγμένη από όλα τα δεινά της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως φτώχεια, ανεργία, πόλεμος, περιβαλλοντική κρίση, ασθένειες και επιδημίες, απάνθρωπα βασανιστήρια. Όλοι οι άνθρωποι θα βρίσκονται σε αρμονία με τη φύση, θα είναι ενωμένοι όχι για τα καπιταλιστικά κέρδη, αλλά για τις ανάγκες, την ευημερία και την πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η έννοια και ο στόχος του επιστημονικού σοσιαλισμού συνιστούν απειλή για τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού. Tο μαρξιστικό- λενινιστικό-μαοϊκό κόμμα μας έχει στοχοποιήσει τους κομπραδόρους καπιταλιστές και τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο· για αυτό θέλουν να το πνίξουν εν τη γεννέσει του. Τώρα το κόμμα μας εργάζεται για την ανάληψη της ευθύνης της επανάστασης, για την διερεύνηση του τρόπου για την ανάπτυξη των ανθρώπινων αρετών και της προόδου, και αγωνίζεται να τερματίσει τη λεηλασία, το λαθρεμπόριο, το εμπόριο ανθρώπων και την εξάρτηση της χώρας που έχουν επιβληθεί προς όφελος ολίγων.

Παρότι η χώρα έχει αλλάξει πολίτευμα, από μοναρχικό σε δημοκρατικό, η καταπίεση και η λεηλασία της χώρας και του λαού δεν έχει αλλάξει. Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε ανάγκη για πάλη ή διαπραγμάτευση.

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα και το δικό μας στα ακόλουθα θεμελιώδη ζητήματα: θα πρέπει η πολιτική εξουσία να ανήκει στο λαό ή σε μια χούφτα ανθρώπων; Θα πρέπει να κάνουμε τη χώρα ανεξάρτητη, αυτάρκη και κυρίαρχη ή να την κάνουμε εξαρτώμενη, νεοαποικιακή και δορυφόρο; Θα πρέπει να αναπτύξουμε το εθνικό κεφάλαιο στη χώρα και να κάνουμε τη ντόπια παραγωγή και όλη τη χώρα ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά ή να διατηρήσουμε τη χώρα ως αγορά που καταναλώνει απλώς ξένα προϊόντα; Θα πρέπει να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας εντός της χώρας με τη δημιουργία κατάλληλου οικονομικού περιβάλλοντος ή θα πρέπει να πουλάμε σε χαμηλή τιμή τη νεολαία σε ξένη γη; Θα πρέπει να κάνουμε τη χώρα ικανή να αξιοποιεί τις άμεσες ξένες επενδύσεις προκειμένου το εγχώριο οικονομικό σύστημα να είναι ισχυρότερο ή να θέσουμε τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας και να ξεπουλάμε τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους στο όνομα των ξένων επενδύσεων; Θα πρέπει να κάνουμε το νεπαλέζικο νόμισμα ανεξάρτητο ή να το κρατούμε υποταγμένο σε ξένα νομίσματα; Θα πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τις διεθνείς συμφωνίες, ακυρώνοντας όλες τις ταπεινωτικές συμφωνίες που υπογράφτηκαν για να κρατούν τη χώρα υπό κυριαρχία άλλων ή θα πρέπει να τις διατηρήσουμε; Θα πρέπει να έχουμε το σύστημα ασφαλείας του Νεπάλ υπό τον έλεγχο του νεπαλέζικου λαού ή υπό τον έλεγχο των ξένων δυνάμεων; Θα πρέπει να έχουμε το στρατό και την αστυνομία του Νεπάλ προστάτες του νεπαλέζικου λαού, της νεπαλέζικης κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, ή να τους έχουμε απλώς μισθοφόρους ξένων δυνάμεων; Θα πρέπει να διαμορφώνουμε το Νεπάλ ως ένα χώρο υπόθαλψης μισθοφόρων ή να το εξελίξουμε σε μια αξιοπρεπή χώρα που να είναι σε θέση να διατηρεί φιλικές σχέσεις, προς το συμφέρον της διεθνούς ειρήνης, φιλίας και ευημερίας; Οι διαφορές σε αυτά τα θέματα ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα και το κόμμα μας είναι ριζικές.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα και το αντιδραστικό καθεστώς τους είναι υπέρ των κομπραδόρων καπιταλιστών και χρησιμοποιούν την προπαγάνδα περί “εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού”, “καθολικής ψηφοφορίας”, “περιοδικής εκλογής” τους κλπ. Επιθυμούν να καθοδηγούν τη χώρα υπό την υποταγή ξένων δυνάμεων· μάλιστα, τις προσκαλούν, καλωσορίζουν την ξενική ανάμειξη. Δεν ενδιαφέρονται για τη δημιουργία βιομηχανίας· αντίθετα, επιθυμούν να κάνουν τη χώρα αγορά των διεθνών επιχειρηματικών ομίλων. Δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στη χώρα· αντίθετα, προτιμούν να στέλνουν τη νεολαία σε ξένη γη να πουλά την εργατική της δύναμη σε φτηνή τιμή. Μόνο για να διατηρούν την εξουσία τους επιθυμούν να προσκαλούν ανεξέλεγκτες ξένες επενδύσεις. Διαφθείρουν το νεπαλέζικο στρατό. Μετατρέπουν όλη τη χώρα σε τόπο αναπαραγωγής μισθοφόρων και φτηνής εργατικής δύναμης.

Χρειάζεται να γνωρίζουμε ξεκάθαρα ποια είναι η άποψη της κυβέρνησης σε αυτά τα ζητήματα, αφού αυτή τη στιγμή καλεί σε διαπραγμάτευση.

Είχαμε επίσης συμμετάσχει σε διαπραγματεύσεις και καταλήξαμε σε συμφωνία με τα 7 κοινοβουλευτικά κόμματα μεταξύ 2006-2008 υπό την ηγεσία του τότε προέδρου του μαοϊκού κόμματος, συντρόφου Πρατσάντα. Η διαπραγμάτευση έγινε με σκοπό τον τερματισμό της συνταγματικής μοναρχίας, την εγκαθίδρυση λαοκρατικής δημοκρατίας, τον τερματισμό της δικτατορίας του κομπραδόρικου καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση λαοκρατικής δικτατορίας υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης. ή του προλεταριάτου. Επιθυμούσαμε να αξιοποιήσουμε τη διαπραγμάτευση για να δώσουμε δύναμη στο λαό. Καθώς τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμφώνησαν τυπικά, κατέστη εφικτή η “Συνολική Ειρηνευτική Συμφωνία”.

Ωστόσο, η λαϊκή κυβέρνηση που αρχικά δημιουργήθηκε, αργότερα ανατράπηκε. Άρχισε να εκτοπίζεται η επαναστατική ατμόσφαιρα και κουλτούρα που είχε δημιουργηθεί από τη λαϊκή κυβέρνηση. Οι γάμοι ανάμεσα σε ζευγάρια από διαφορετικές κάστες και πολιτισμούς που τότε πολλαπλασιάζονταν, άρχισαν να εξαφανίζονται πάλι. Τα κοινωνικά δεινά όπως η διάκριση βάσει κάστας ή φυλής, ο σαμανισμός ή τα μάγια, που είχαν σχεδόν σβήσει επί λαϊκής εξουσίας, τώρα αναβιώνουν. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, που τόσο πολύ συνέβαλε για την εγκαθίδρυση δημοκρατικού καθεστώτος στη χώρα, διαλύθηκε, και οι διοικητές του αποτέλεσαν αντικείμενο κακομεταχείρισης, προς όφελος των καπιταλιστών εντός και εκτός κόμματος. Άμεσα ή έμμεσα, τα δικαιώματα των γυναικών, των μειονοτήτων και των περιθωριοποιημένων εξαφανίζονται. Παρότι το νέο σύνταγμα της χώρας έχει θεσμοθετήσει την κατάργηση των διακρίσεων, οι γυναίκες καταπιέζονται και οι ηγέτες χιτλερικά περιστέλλουν τα ατομικά δικαιώματα.

Καθώς τέτοια συμπτώματα φαίνονταν ήδη κατά τη λεγόμενη ειρηνευτική διαδικασία, διεξαγάγαμε μια πάλη δυο γραμμών εντός του κόμματος. Κατά τη διάρκεια αυτής της πάλης, ο σύντροφος Πρατσάντα είχε πει: “Κάποιες φορές, ένα μεγάλο πλοίο χρειάζεται πολύ καιρό για να κάνει έναν κύκλο”, κάτι που σήμαινε ότι χρειαζόταν αρκετά μεγάλο διάστημα για να επιστρέψει στην επαναστατική γραμμή από την κοινοβουλευτική γραμμή που είχε υιοθετήσει. Το πλοίο του Πρατσάντα δεν έχει καμία ελπίδα να επιστρέψει στη σωστή επαναστατική πορεία του· αντίθετα, έχει εντελώς βυθιστεί στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Το τότε επαναστατικό μαοϊκό κόμμα έχει εντελώς απορροφηθεί από το κοινοβουλευτικό ΕΜΛ, χωρίς να υπάρχει κανένα δικό του ίχνος στο ενιαίο κόμμα.

Μετά την ολομέλεια του Παλουνγκτάρ (6), το κόμμα διασπάστηκε σε μια ομάδα υπό την ηγεσία του σ. Πρατσάντα, και μια άλλη υπό την ηγεσία του σ. Κιράν. Εκείνη την περίοδο, ο σ. Πρατσάντα προπαγάνδιζε ότι εκείνη η διάσπαση δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα δράμα, καθώς τα πράγματα έβαιναν καλώς. Η ομάδα υπό τον Πρατσάντα ήθελε να διεξάγει πάλη εντός του κοινοβουλίου, ενώ η ομάδα υπό τον Κιράν ήθελε να διεξάγει εξωκοινοβουλευτικό αγώνα. Μερικοί από αυτούς, προσπάθησαν να συνθέσουν αυτούς τους αγώνες, μιλώντας ταυτόχρονα για πόλεμο, λαϊκό αγώνα, διαπραγμάτευση, διπλωματία, κοινοβουλευτικό αγώνα και διαδηλώσεις στους δρόμους, κατά το πνεύμα των αποφάσεων της Ολομέλειας της Καμιντάντα (7).

Υπήρχε στόχος πίσω από μια τέτοια προπαγάνδα, να διαλυθεί το κίνημα λαϊκό των μαοϊστών. Παρά τις αμφιβολίες και τις διαμαρτυρίες που εκφράστηκαν για τη φυγή μας από το κόμμα, αποδείχτηκε 100% ότι η ηγεσία του συντρόφου Πρατσάντα εξέφραζε το νεορεφορμισμό και τη συνθηκολόγηση.

Μήπως οι ηγέτες του πρώην ΕΜΛ καλούν σε διαπραγμάτευση γιατί είναι έτοιμοι να διορθώσουν τα λάθη τους; Ούτε αυτοί έχουν δείξει κάτι τέτοιο.

Αντίθετα, ενώ όλοι τους κάνουν λόγο για διαπραγμάτευση, όλες οι κινητοποιήσεις και δράσεις του κόμματός μας απαγορεύονται και καταστέλλονται. Έχουν συλληφθεί τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του κόμματός μας, όπως ο εκπρόσωπος τύπου Prakanda, οι Padam Rai, Uma Bhujel, Krishna Dhamala, Mohan Karki, Om Pun, τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός Dev Narayan Yadav, Deepesh, Asal, Ajaad. Έχουν ριχτεί σε διάφορες φυλακές και αποτελούν αντικείμενο κακομεταχείρισης με στημένους καυγάδες. Η κρατική εξουσία απειλεί το κόμμα μας, μας απαγορεύει να πάμε στο λαό, έχει προσπαθήσει να αντισταθεί στην ανάπτυξή μας, κάτι που μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ως απόδειξη της αστικής δικτατορίας.

Είναι ενδιαφέρον ότι η κυβέρνηση που κάνει λόγο για “κράτος δικαίου” απαξιεί τις αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου και όλους τους κανόνες και τις αξίες ενός πολιτισμένου συστήματος. Το κόμμα μας διεξάγει εκστρατεία οργανωτικής ανάπτυξης. Αφού δεν μπορούν να μας ανταγωνιστούν με πολιτικούς όρους, στέλνουν πράκτορες του κράτους, με πολιτικά, σε όλη τη χώρα για να μειώσουν τη λαϊκή υποστήριξη στο κόμμα μας. Τα τηλέφωνά μας παρακολουθούνται, σε κάποια μέρη, με ή χωρίς όπλα, η αστυνομία μάς έχει επιτεθεί. Οι ηγέτες και τα στελέχη συλλαμβάνονται στα σπίτια τους. Πώς πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτές τις κινήσεις της κυβέρνησης; Μήπως η κυβέρνηση μας αναγκάζει να την απορρίψουμε με παρόμοιο τρόπο;

Υπάρχει ευρύ πεδίο για να αναδείξουμε το ζήτημα των αντεθνικών δραστηριοτήτων, της ακρίβειας, της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου, των παράνομων δραστηριοτήτων και της λεηλασίας της χώρας μας. Ισχυριζόμαστε ότι ο νεπαλέζικος λαός πρέπει να κάνει μόνος του τα μεγάλα έργα, όπως το υδροηλεκτρικό εργο του Άνω Καρνάλι ποταμού (8), το υδροηλεκτρικό έργο της πεδιάδας Αρούν 3 (9), το φράγμα του δυτικού Σέτι ποταμού (10), το υδροηλεκτρικό έργο του άνω Μαρσιάνγκντι ποταμού (11), με δικές μας επενδύσεις ή, έστω, με ξένο δανεισμό, αλλά με δική μας πρωτοβουλία, σχεδιασμό και διατήρηση του ελέγχου τους. Όμως αυτοί πουλάνε την ιδιοκτησία τους σε ξένες δυνάμεις.

Η σημερινή κυβέρνηση θεωρούταν απαλλαγμένη από τη μάστιγα της διαφθοράς· ωστόσο, πάνω από 2.000 στελέχη της κατηγορούνται για διαφθορά. Έχει αυξήσει τους φόρους ως και κατά 2.000%, διατηρώντας τις υπηρεσίες προς το λαό σε μηδενικό επίπεδο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτική καθαρότητά της όταν, στο όνομα της καταπολέμησης του λαθρεμπορίου και της μαύρης αγοράς, χτυπά τους μικρούς, αλλά προστατεύει τους μεγάλους. Ειδεχθή εγκλήματα όπως βιασμοί και δολοφονίες λαμβάνουν χώρα υπό την προστασία της κυβέρνησης. Αφότου η κυβέρνηση πήρε πλειοψηφία 2/3 στη βουλή, έχει χτυπήσει ακόμα και το δικαίωμα της ομιλίας στο κοινοβούλιο. Μια τέτοια στάση προσομοιάζει προς μια αντιδραστική αστική δικτατορία.

Σε αυτή την κατάσταση, όλο το μαοϊκό κομμουνιστικό κίνημα χρειάζεται να μεταρρυθμιστεί, να πολωθεί και να ενισχυθεί ξανά. Όλοι οι ηγέτες, ακόμα και οι Μπαμπουράμ Μπαταράι, Πρατσάντα, αλλά και ο Κιράν, θα έπρεπε να επιστρέψουν στο μαοϊκό κίνημα, αναγνωρίζοντας όμως όλα τα λάθη τους. Αυτοί οι ηγέτες, που είχαν τόσο πολύ συμβάλλει στην επανάσταση κατά το παρελθόν, δεν είναι δυνατό να διαπράττουν τέτοια σφάλματα τώρα.

Όλοι οι ηγέτες και οι σύντροφοι που δεν έχουν εντελώς βυθιστεί στο κοινοβουλευτικό σύστημα θα πρέπει να επιστρέψουν στο ρεύμα του επαναστατικού μαοϊκού αγώνα. Κανένας δεν πρέπει να έχει την εσφαλμένη αντίληψη ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι εφικτός μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος. Όλοι οι επαναστάτες σύντροφοι και ηγέτες θα πρέπει να δώσουν τα χέρια με σκοπό να αναπτύξουν την πάλη στη σωστή πορεία.

Δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από το δρόμο των μαρτύρων. Δεν πρέπει να αγνοήσουμε τους μάρτυρες και να ριχτούμε στην κοινοβουλευτική πολιτική. Πρέπει όλοι να επιστρέψουν στη σωστή γραμμή το γρηγορότερο. Το μαοϊκό κόμμα υπάρχει. Η κομματική γραμμή της ενοποιημένης επανάστασης (12) υπάρχει. Η ανάγκη για επανάσταση είναι ανάγκη λαϊκή. Επομένως, όλες οι επαναστατικές δυνάμεις, όλοι οι μαοϊστές ηγέτες και σύντροφοι θα πρέπει να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της χώρας και του λαού.

Τώρα, παρά τα λόγια περί διαπραγμάτευσης, η κυβέρνηση μιλά τη γλώσσα των όπλων, μας ωθεί να πάρουμε τα όπλα, γιατί δολοφονεί ηγέτες μας, τους συλλαμβάνει και τους φυλακίζει. Ωστόσο, ο νεπαλέζικος λαός μάς παρακολουθεί όλους, αξιολογεί ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Όσοι βρίσκονται στην ηγεσία της σημερινής κρατικής εξουσίας ωθούν το λαό να προσχωρήσει σε αντιστασιακές δράσεις και εκστρατείες. Επομένως, οι σχεδιασμοί τους δεν θα μακροημερεύσουν.

Σημειώσεις

(1) ΚΚΝ: Προέκυψε από τη διάσπαση του 2014 στο αντιρεβιζιονιστικό ΚΚΝ-Μαοϊκό, το οποίο αποτελούταν από μέλη του ΕΚΚΝ(Μ) που διαφώνησαν με την παράδοση το 2012 των όπλων του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού που διεξήγε τον δεκαετή νικηφόρο ένοπλο αγώνα (1996-2006) υπό την καθοδήγηση του τότε ΚΚΝ (Μαοϊκού). Η διάσπαση το 2014 προήλθε από τις κατηγορίες για πολιτική και ιδεολογική αδράνεια προς τον ιστορικό ηγέτη του κόμματος, Κιράν. Δημιουργήθηκε το ΚΚΝ Μαοϊκό, με επικεφαλής τον άλλοτε διοικητή του ΛΑΣ Netra Bikram Chand “Biplav”, το οποίο, το 2017 υιοθέτησε το όνομα ΚΚΝ.

(2) Νεπαλέζικο Κογκρέσο: Ο κατ’εξοχήν φορέας της ινδικής γραμμής στη νεπαλέζικη πολιτική σκηνή.

(3) ΕΜΛ: Το ρεβιζιονιστικό ΚΚΝ/Ενοποιημένο Μαρξιστικό Λενινιστικό, αδερφό κόμμα του ΚΚΕ. Κατήγγειλε τον ένοπλο αγώνα του ΚΚΝ. Συγχωνεύτηκε με το KKN Μαοϊκό Κέντρο του Πρατσάντα το 2018 και συγκρότησαν το κυβερνητικό ΚΚΝ (που δεν έχει σχέση με το ΚΚΝ στο οποίο ανήκει ο συγγραφέας).

(4) Λαϊκό Κίνημα του 1990: Με το κίνημα αυτό (“Jana Andolan”) τερματίστηκε το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας και εγκαθιδρύθηκε η συνταγματική μοναρχία.

(5) Ενοποιημένο ΚΚΝ(Μ): Ονομάστηκε έτσι το ΚΚΝ(Μ), υπό την ηγεσία του οποίου διεξήχθη ο νικηφόρος αγώνας του ΛΑΣ, όταν το Γενάρη του 2009, ενοποιήθηκε με το ΚΚΝ(Ενωτικό Κέντρο-Μασάλ) και τροποποίησε την ιδεολογία του από Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό σε Μαρξισμό-Λενινισμό-Σκέψη Μαο Τσε Τουνγκ/Μαοϊσμό.

(6) Ολομέλεια του Παλουνγκτάρ: Διεξήχθη το Νοέμβρη του 2010 και σηματοδότησε την έναρξη της διάσπασης του κόμματος, καθώς απέτυχε να συνθέσει τις απόψεις τριών πτερύγων του κόμματος, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τη νίκη του ΛΑΣ, την εκλογική νίκη του 2008 και την παραίτηση του Πρατσάντα από τη θέση του πρωθυπουργού το 2009 λόγω αντίθεσης του προέδρου της χώρας στην εκδίωξη του αρχηγού του νεπαλέζικου στρατού. Οι τρεις απόψεις ήταν: του Κιράν, ο οποίος επιθυμούσε λαϊκή εξέγερση για την εγκαθίδρυση Λαοκρατικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας και κατηγορούσε τον Πρατσάντα για τη μη υλοποίηση σχετικής απόφασης προηγούμενης ολομέλειας, του Μπαταράι, που διαφωνούσε με το χαρακτηρισμό της Ινδίας ως κύριου εχθρού, και του Πρατσάντα, ο οποίος αποπειρώταν να προβεί σε σύνθεση των απόψεων των δύο άλλων πτερύγων. Οι δύο τελευταίοι συμμάχησαν εναντίον της επαναστατικής πτέρυγας του κόμματος.

(7) Ολομέλεια της Καμιντάντα: Διεξήχθη λίγο μετά το μαζικό δημοκρατικό κίνημα του Απρίλη του 2006 με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, την άρνηση πληρωμή φόρων κλπ. Στην ολομέλεια είχε αποφασιστεί ότι “είναι απαραίτητο να συνδυάζουμε κατάλληλα και να έχουμε μια ισορροπία ανάμεσα στον ένοπλο λαϊκό πόλεμο, το ισχυρό μαζικό κίνημα, τις διαπραγματεύσεις και τους διπλωματικούς ελιγμούς για την επιτυχία της νεπαλέζικης λαϊκής επανάστασης”.

(8) Υδροηλεκτρικό εργο του Άνω Καρνάλι ποταμού: Ισχύος 900 MW, όπου όμως στο Νεπάλ θα μένει μόλις το 12%, ενώ το υπόλοιπο θα πηγαίνει στην Ινδία.

(9) Υδροηλεκτρικό έργο της πεδιάδας Αρούν 3: Ισχύος 900 ΜW, όπου όμως στο Νεπάλ θα μένει μόλις το 21,5%, ενώ το υπόλοιπο θα πηγαίνει στην Ινδία

(10) Φράγμα του δυτικού Σέτι ποταμού: Ισχύος 750 ΜW, ύψους 195 μ. και επιφάνειας 20 τ.χλμ., έργο για το οποίο έχουν επιδείξει ενδιαφέρον κινεζικές εταιρίες

(11) Υδροηλεκτρικό έργο του άνω Μαρσιάνγκντι ποταμού: Ισχύος 600 MW, που έχει δοθεί σε ινδική εταιρία

(12) Ενοποιημένη Επανάσταση: Ο όρος “ενοποιημένη” υιοθετήθηκε, μεταξύ άλλων, λόγω της έγνοιας να μη μείνει πίσω, σε αντίθεση με το παρελθόν, η πόλη έναντι της υπαίθρου, όσον αφορά τη συμβολή στην επανάσταση.

Πηγή: Πρόλογος

Ο καταλανικός “κόκκινος Οκτώβρης”, η διακήρυξη της ίδρυσης της Καταλανικής Πολιτείας & το ΚΚ Καταλονίας (06/10/1934)

Το απεργιακό κύμα που σάρωσε την Ισπανία κατά την είσοδο της φασίζουσας CEDA στην κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 1934 πήρε μια ιδιαίτερη τροπή στην Καταλονία. Η περιοχή που είχε δυο χρόνια πριν αποκαταστήσει το θεσμό της αυτονομίας, της Ζενεραλιτάτ, δεχόταν σταθερά τα πυρά από δεξιούς και φασίζοντες. Η είσοδος της CEDA στην κυβέρνηση αποτέλεσε το σημείο καμπής. Το ευρισκόμενο υπό μικροαστική ρεπουμπλικανική ηγεσία εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Καταλονίας διστακτικά ψέλλισε τη διαφωνία του με το καθεστώς της Μαδρίτης και ανακήρυξε την ίδρυση Καταλανικής Πολιτείας της Ισπανικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας. Προέβη μεν σε μια διαλεκτική κίνηση, τη δημιουργία αυθυπόστατης εξουσίας στα πλαίσια, όμως, μιας ομόσπονδης Ισπανίας, όμως, δεν πήρε κανένα οργανωτικό μέτρο για τη στήριξη αυτής της απόφασης. Έτσι, συνθηκολόγησε εντός ολίγων ωρών. Θα έλεγε κανείς πως από εκείνη τη στιγμή, άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρρευση της μικροαστικής σοσιαλρεπουμπλικανοαναρχικής ηγεσίας του καταλανικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, η οποία από το Μάη του 1937 σταδιακά θα παραχωρούσε τη θέση της ηγεσίας του στην εργατική τάξη, με το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλονίας (PSUC) του Ζοάν Κομορέρα επικεφαλής.

Η ανακήρυξη της ίδρυσης της Καταλανικής Πολιτείας της Ισπανικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας (φωτό)

Η εξέγερση στην Καταλονία δίνει στους σημερινούς επαναστάτες πολύτιμες θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Θετική εμπειρία είναι ότι το εθνικό κίνημα όχι μόνο να συγχρονίζεται με το ταξικό, αλλά να προάγει το δευτερο, υποτασσόμενο σε αυτό. Ένα ακόμα δίδαγμα είναι ότι κάθε βήμα προς τα εμπρός του εθνικού και του επαναστατικού κινήματος πρέπει να γίνεται με στερέωση των προηγούμενων θέσεων και σχολαστική οργανωτική-τεχνική προετοιμασία. Αποτελεί αρνητική εμπειρία η εξαπόλυση μεγάλων λόγων που δεν αντιστοιχήθηκαν από έργα και, εντέλει, οδήγησαν σε βήματα πίσω τις κατακτήσεις της Καταλονίας αλλά και του εργατικού κινήματος. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ουδετερότητα και απάθεια σε μάχες που δεν έχουμε προετοιμάσει εμείς, όπως έδειξε η ηγεσία του αναρχικού κινήματος το 1934 στην Ισπανία ή μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστεράς το 2010-12. Το αντίθετο: η ανάγκη μελέτης των προθέσεων και των αναγκών του αντιπάλου αποτελεί άλλο ένα δίδαγμα, γιατί αυτός μπορεί να εντάσσει την ελέω σεχταρισμού πρακτική ουδετερότητά μας (παρά το βερμπαλισμό μας) στα σχέδιά του. Αυτό είναι κάτι το κρίσιμο αυτή ακριβώς την ώρα, όταν ο αντίπαλος οικοδομεί το νέο, μεταμνημονιακό πολιτικό-κομματικό σκηνικό, στο οποίο, έχει πάλι κρατήσει – κι αυτή τη φορά, ιδιαίτερη – θέση στους ακίνδυνους φωνακλάδες.

Παρακάτω παρατίθεται το χρονικό της εξέγερσης στην Καταλονία τον Οκτώβρη του 1934, με το οποίο αναδεικνύεται η έλλειψη αντιστοίχισης των λόγων της Ζενεραλιτάτ με τα έργα της, η διακήρυξη της ίδρυσης της Καταλανικής Πολιτείας της εκ μέρους της Ζενεραλιτάτ από τον πρόεδρό της Λουίς Κομπάνς και το Συμβούλιό της, καθώς και μια ανακοίνωση από το ΚΚ Καταλονίας, όταν πια τελείωνε και η εξέγερση της Αστούριας, για τα γεγονότα. Το ΚΚ Καταλονίας, χωρίς ιδιαίτερη επιρροή στο εργατικό κίνημα της Καταλονίας, λόγω της συντριπτικής επικράτησης σοσιαλρεπουμπλικανοαναρχικών με μικροαστική γραμμή, έδωσε μέχρι τέλους, στα πλαίσια της Εργατικής Συμμαχίας, τη μάχη οπισθοφυλακής της Καταλανικής Πολιτείας της Ισπανικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας. Και αμέσως μετά, υλοποιώντας πρώτο παγκοσμίως, μαζί με την περιφερειακή οργάνωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας, το Κόμμα των Καταλανών Προλετάριων και τη Σοσιαλιστική Ένωση Καταλονίας του Ζοάν Κομορέρα, την υπόδειξη του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την πολιτική ενοποίηση της εργατικής τάξης, εγκαινίασαν την πορεία ενοποίησης που κατέληξε τον Ιούλη του 1936, ελάχιστες μέρες μετά την κήρυξη του φασιστικού πραξικοπήματος, στη δημιουργία του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλονίας (PSUC).

***

Το χρονικό της εξέγερσης στην Καταλονία τον Οκτώβρη του 1934

Μαδρίτη 15 Νοέμβρη 1934

Το Δελτίο Πληροφοριών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας δημοσιεύει το ακόλουθο χρονικό της εξέλιξης του επαναστατικού κινήματος στην Καταλονία

Στις 4 Οκτώβρη, στις 11 το βράδι, οι εκπρόσωποι της Εργατικής Συμμαχίας συγκεντρώθηκαν στα βασικά κέντρα της Καταλονίας, εν αναμονή οδηγιών για την παρεμπόδιση της εισόδου της CEDA στην κυβέρνηση. Όταν δόθηκε η εντολή για απεργία στους εκπροσώπους της περιφέρειας, αυτοί μετέβησαν σε διάφορες τοποθεσίες, στις 3 το πρωί. Τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες αναφορικά με την απεργία. Στις 10 το πρωί, η απεργία είχε ήδη ξεκινήσει στα βασικά κέντρα της Καταλονίας.

Οδοφράγματα έξω από την Εθνική Εστία Εργασίας στην οδό Κανούδα της Βαρκελώνης που κατέλαβε η Εργατική Συμμαχία (φωτό)

Στη Βιλανόβα, ανακηρύχτηκε η ίδρυση Καταλανικής Πολιτείας το πρωί της ίδιας ημέρας. Το ίδιο έγινε και στο Σίτζες και στο Σαμπαντέλ όπου, παρότι η τοπική αυτοδιοίκηση βρισκόταν στα χέρια της Καταλανικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς (Εσκέρα), η Εργατική Συμμαχία έδρασε με δική της πρωτοβουλία και κατέλαβε το στρατώνα της Πολιτοφυλακής. Στη Βαρκελώνη, τα απεργιακά μπλοκ αποτελούνταν από μέλη της Εργατικής Συμμαχίας και ακομμάτιστων εργατών. Ωστόσο, η Καταλανική Πολιτεία (σ.parapoda: εθνικοεπαναστατική οργάνωση, ανέκαθεν υπέρ της απόσχισης, που ιδρύθηκε το 1922 από τον ιδρυτή της Καταλανικής Δημοκρατίας Φρανσέσκ Μασιά, συγχωνεύτηκε το 1931 στην Εσκέρα, αν και διατηρούσε την αυτονομία της, και το 1936 αποχώρησε από την Εσκέρα) οργάνωσε επίσης τα δικά της απεργιακά μπλοκ, στα οποία ενίοτε συμμετείχαν κομμουνιστές εργάτες. Στις 10 το πρωί, ολόκληρη η δημόσια ζωή στη Βαρκελώνη είχε πλήρως παραλύσει.

Η στάση της κυβέρνησης της Ζενεραλιτάτ κατά τη διάρκεια της Παρασκευής 5 Οκτώβρη

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η γενική απεργία επιτρεπόταν από την κυβέρνηση της Ζενεραλιτάτ και, μάλιστα, κάποιες φορές, οι δυνάμεις της, οι οποίες γενικά στέκονταν εντελώς παθητικά, βοηθούσαν στην εξάπλωση της απεργίας. Όμως η Ζενεραλιτάτ αποδείχτηκε διστακτική όσον αφορά την επίτευξη αυτής της κίνησης για εξέγερση. Κατέβαλε προσπάθειες για να επιβεβαιώσει τη στάση του στρατού και ήλπιζε ότι τα νέα από την Ισπανία θα έφερναν μεγαλύτερη ασφάλεια. Την Παρασκευή το πρωί έφτασε ένα σημείωμα του Ντενκάς (σ.σ: διευθυντή της αστυνομίας της Ζενεραλιτάτ – σ.parapoda: και Σύμβουλος (Υπουργός) Προεδρίας στο Συμβούλιο της Ζενεραλιτάτ), που διέταζε ένας εκπρόσωπος της Εργατικής Συμμαχίας και της Καταλανικής Πολιτείας να σταλούν στο Σαμπαντέλ για να πετύχουν οι σύντροφοί τους εκεί να άρουν την πολιορκία του στρατώνα της Πολιτοφυλακής, προκειμένου, δήθεν, να αποφευχθεί μια σύγκρουση, γιατί η διοίκηση της Πολιτοφυλακής είχε την πρόθεση να αποστείλει εκεί ενισχύσεις ώστε να διασφαλίσει το προσωπικό της. Αυτή η εντολή του Ντενκάς απορρίφθηκε και, τελικά, ο Ντενκάς υπέδειξε στην Πολιτοφυλακή του Σαμπαντέλ να μη βγει από το στρατώνα χωρίς διαβούλευση.

Σάββατο 6 Οκτώβρη

Το πρωί, έφτασε η είδηση ότι όλη η Καταλονία ήταν σε απεργία, ότι τρένα είχαν εκτροχιαστεί από απεργούς, ότι στην Ταραγόνα, τη Λερίδα, τη Μανρέσα, τη Βιλανόβα κλπ, ότι τρένα είχαν καταληφθεί και ότι, σε όλους τους Δήμους όπου η Λίγκα ήταν στην εξουσία (σ.parapoda:αντιδραστική οργάνωση των μεγάλων γαιοκτημόνων, με το συμβιβασμό της με τη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα (1923-1930) έχασε την ηγεμονία του εθνικού κινήματος), τα δημαρχιακά μέγαρα είχαν καταληφθεί, η Εργατική Δημοκρατία είχε ανακηρυχθεί και ότι οι δήμοι βρίσκονταν στα χέρια της Εργατικής Συμμαχίας.

Μέλη πολιτοφυλακής της Νεολαίας της Καταλανικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς και της οργάνωσης της Καταλανικής Πολιτείας (JEREC) (φωτό)

Την ίδια μέρα, κατά το απόγευμα, μάθαμε την είδηση ότι ο Κομπάνς είχε αποφασίσει τελικά να ανακηρύξει την ίδρυση Καταλανικής Πολιτείας. Η Εργατική Συμμαχία απέστειλε εκπροσώπους σε όλα τα κύρια σημεία της Καταλονίας με τις ακόλουθες εντολές: διανομή της γης, εξοπλισμός του λαού και αφοπλισμός των αντεπαναστατικών δυνάμεων, φυλάκιση των caciques (σ.parapoda: συνδυασμός μπράβου, μεγαλοτσιφλικά και πολιτικού παράγοντα στο χωριό), και στήριξη της Καταλανικής Πολιτείας.

Την ίδια μέρα, η Εργατική Συμμαχία κατέλαβε την πρώην έδρα της Εθνικής Εστίας Εργασίας και τη μετέτρεψε σε στρατηγείο της. Δήμευσε τα αυτοκίνητα στα οποία γράφτηκαν τα αρχικά “Ε.Σ.”. 600 περίπου σύντροφοι φόρεσαν περιβραχιόνιο με τα ίδια αρχικά. Στις 6 το απόγευμα έλαβε χώρα μια διαδήλωση της Εργατικής Συμμαχίας στην Πλατεία Καταλονίας, μπροστά στο κτίριο της Ζενεραλιτάτ, όπου τα πανώ έγραφαν για την ανακήρυξη της Καταλανικής Πολιτείας. Παραβρέθηκαν 2.500 περίπου άτομα, 1.000 εκ των οποίων φορούσαν περιβραχιόνια και βάδιζαν σε στρατιωτικούς σχηματισμούς. Η διαδήλωση χαιρετίστηκε από τον κόσμο που βρισκόταν γύρω από τη Ράμπλα (σ.parapoda: σύμπλεγμα δρόμων γύρω από τη Λα Ράμπλα, που είναι σήμερα πεζόδρομος στο κέντρο της Βαρκελώνης).

Υπερασπιστές της Καταλανικής Πολιτείας της Ισπανικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας με παλαιό εξοπλισμό και χαλαρή οργάνωση (φωτό)

Ο μικρός αριθμός των διαδηλωτών εξηγείται από την ελάχιστη προπαγάνδα και από το γεγονός ότι οι δρόμοι είχαν ήδη καταληφθεί στρατιωτικά από τις ένοπλες δυνάμεις της Καταλανικής Πολιτείας· γινόταν ήδη αισθητή μια ατμόσφαιρα εξέγερσης και παρέμεναν στους δρόμους του κέντρου μόνο αυτοί που ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν. Οι διαδηλωτές παρήλασαν μπροστά από τα μέλη της Επιτροπής της Εργατικής Συμμαχίας, με τη γροθιά υψωμένη, ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Καταλανικής Πολιτείας, φωνάζοντας “θάνατο στο φασισμό, στην κυβέρνηση Λερού” και σε άλλους προδότες και απευθύνοντας καλέσματα αλληλεγγύης με το ισπανικό προλεταριάτο. Η Επιτροπή έγινε δεκτή από τον Κομπάνς, ο οποίος τους γνωστοποίησε το προσχέδιο της διακήρυξης που θα εκφωνούσε στις 8 το βράδι.

Το βράδι του Σαββάτου

Η ίδρυση Καταλανικής Πολιτείας ανακηρύχτηκε στις 8 το βράδι. Στις 10.15, ο στρατός ήταν στην Πλατεία Δημοκρατίας για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα στρατεύματα έγιναν στόχος επίθεσης από το κτίριο της Ζενεραλιτάτ. Όμως μια μονάδα πυροβολικού που βρισκόταν στην οδό Χάιμε Πριμέρο, στα 50 μέτρα από την Πλατεία Δημοκρατίας, προήλασε και πήρε θέση απέναντι από το κτίριο της Ζενεραλιτάτ και το Δημαρχείο. Μπορούμε να πούμε ότι από εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση της Ζενεραλιτάτ βρέθηκε σε θέση άμυνας και δεν πήρε κανενός είδους πρωτουβουλία, περιορίστηκε να αμύνεται χωρίς καμία ενεργητικότητα ενάντια στις επιθέσεις του στρατού. Τη στιγμή που ρίχτηκαν τα πρώτα πυρά στην Πλατεία Δημοκρατίας, όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν από την Πλατεία Δημοκρατίας στη Ράμπλα ήταν ακάλυπτοι και φάνηκε ξεκάθαρα ότι η Ζενεραλιτάτ δεν σκεφτόταν να τους υπεραπιστεί, τοποθετώντας στρατεύματα στους δρόμους αυτής της περιοχής ή στις ταράτσες των σπιτιών. Οι δυνάμεις της Καταλανικής Πολιτείας, όντας ολιγάριθμες, κατείχαν την είσοδο της Ράμπλα, την Πλατεία Καταλονίας, την περιοχή της Passeig de Gràcia, τη συνοικία Gràcia (την οδό Σαλμερόν), την οδό Κορτές κλπ. Όμως η πλειοψηφία ασχολιόταν με τη φύλαξη των οδοφραγμάτων στα οποία κανείς δεν επιτιθόταν.

Η έδρα της Εργατικής Συμμαχίας ήταν περιτριγυρισμένη από οδοφράγματα που δεν κατασκευάζονταν παρά μόνο για να απασχολούν την ενέργεια 600 ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί κοντά στα μέρη όπου διεξάγονταν μάχες, όμως ήταν πλήρως άοπλοι.

Κυριακή 7 Οκτώβρη

Μετά την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης της Ζενεραλιτάτ, η πτώση του ηθικού κυρίευσε γρήγορα τα στρατεύματα της Καταλανικής Πολιτείας. Εγκατέλειψαν τα όπλα και γύρισαν στα σπίτια τους, με την εξαίρεση κάποιων από τα μέλη της Εργατικής Συμμαχίας που, όλο το πρωί, υποστήριζαν την αντίσταση και προσπάθησαν να οργανώσουν εκ νέου τον αγώνα, κάτι όμως που ήταν εντελώς αδύνατο για διάφορους λόγους.

Στρατός στην Πλατεία Δημοκρατίας της Βαρκελώνης (φωτό)

Τώρα, στη Βαρκελώνη, όπως και σε άλλες περιοχές της Ισπανίας, το κόμμα μας εργάζεται εντατικά. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των απωλειών που έχουμε υποστεί. Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε για δύο νεκρούς, τρεις τραυματίες και πέντε καταδικασμένους σε ισόβια. Εξάλλου, διάφοροι σύντροφοι λείπουν και αγνοούμε την τύχη τους.

Εδώ, στη Βαρκελώνη, εξαρχής, οι αναρχικοί ήταν ενάντια στο κίνημα. Χρειάστηκε να τους υποχρεώσουμε να κάνουν απεργία. Τη Δευτέρα διατύπωσαν, από το κύριο σημείο εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού, στο γενικό στρατηγείο της 4ης μεραρχίας, το σύνθημα για επιστροφή στη δουλειά.

Μετάφραση από τα γαλλικά. Δημοσιεύτηκε στη “La Correspondance Inernationale”, φ. 104-105, 24 Νοέμβρη 1934, σ.σ.1688-1689.

***

Η διακήρυξη της ίδρυσης της Καταλανικής Πολιτείας

Βαρκελώνη, 6 Οκτώβρη 1934, 8.15μμ.

Καταλανοί!

Οι μοναρχίζουσες και φασιστικές δυνάμεις που εδώ και καιρό σκοπεύουν να προδώσουν τη Δημοκρατία, πέτυχαν το στόχο τους και κατέλαβαν την εξουσία.

Τα κόμματα και οι άνθρωποι που έκαναν δημόσιες εκδηλώσεις ενάντια στις περισταλμένες ελευθερίες της γης μας, οι πολιτικοί πυρήνες που συνεχώς κηρύσσουν το μίσος και τον πόλεμο στην Καταλονία, αποτελούν σήμερα το στήριγμα των σημερινών θεσμών.

Τα γεγονότα που έχουν προκληθεί δίνουν σε όλους τους πολίτες την ξεκάθαρη αίσθηση ότι η Δημοκρατία, με όλους τους βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς της, βρίσκεται σε σοβαρότατο κίνδυνο.

Όλες οι πραγματικά ρεπουμπλικανικές δυνάμεις της Ισπανίας και τα προοδευμένα κοινωνικά στρώματά της, χωρίς διάκριση και εξαίρεση, έχουν ξεσηκωθεί με τα όπλα ενάντια στη θρασύτατη φασιστική απόπειρα.

Στρατιώτες ανοίγουν πυρ στοχεύοντας το κτίριο της Ζενεραλιτάτ (φωτό)

Η φιλελεύθερη, δημοκρατική και ρεπουμπλικανική Καταλονία δεν μπορεί να είναι απούσα από τη διαμαρτυρία που σαρώνει σε όλη τη χώρα, ούτε μπορεί να σβήνει τη φωνή αλληλεγγύης της με τα αδέρφια που, στην ισπανική γη, παλεύουν μέχρι θανάτου για την Ελευθερία και το Δίκαιο. Η Καταλονία υψώνει τη σημαία της, καλεί όλους στην εκπλήρωση του καθήκοντος και στην απόλυτη υπακοή στην Κυβέρνηση της Ζενεραλιτάτ που, από αυτή τη στιγμή, διακόπτει κάθε σχέση με τους διαστρεβλωμένους θεσμούς.

Αυτή την σημαντική στιγμή, στο όνομα του λαού και του Κοινοβουλίου, η Κυβέρνηση της οποίας προεδρεύω αναλαμβάνει όλες τις αρμοδιότητες της Εξουσίας στην Καταλονία, ανακηρύσσει την ίδρυση της Καταλανικής Πολιτείας της Ισπανικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας και, καθιερώνοντας και ενισχύοντας τη σχέση με τους ηγέτες της γενικής διαμαρτυρίας ενάντια στο φασισμό, τους προσκαλεί στη δημιουργία στην Καταλονία της Προσωρινής Κυβέρνησης της Δημοκρατίας, που θα βρει στον καταλανικό λαό μας την πιο γενναία αδελφική ώθηση στην κοινή προσδοκία για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και μεγαλειώδους Ομόσπονδης Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση της Καταλονίας θα βρίσκεται κάθε στιγμή σε επαφή με το λαό.

Φιλοδοξούμε να εγκαθιδρύσουμε στην Καταλονία το άπαρτο οχυρό των βασικών στοιχείων της Δημοκρατίας.

Καλώ όλους τους Καταλανούς στην υπακοή στην κυβέρνηση και στο σεβασμό από όλους των εντολών της.

Με ενθουσιασμό και πειθαρχία του λαού, θα νιώθουμε ισχυροί και ανίκητοι. Θα τους συγκρατήσουμε όλους, όμως χρειάζεται καθένας να συγκρατηθεί από μόνος του, υποτασσόμενος στην πειθαρχία και τις υποδείξεις των ιθυνόντων. Η κυβέρνηση από αυτή τη στιγμή, θα εργαστεί με απεριόριστη ενεργητικότητα ώστε κανένας να μην αποπειραθεί να διαταράξει ή να μπορέσει να περιορίσει τους πατριωτικούς στόχους της δράσης της.

Καταλανοί!

Η κυβέρνηση της Ζενεραλιτάτ (με την εξαίρεση του Ντενκάς, που διέφυγε) στη φυλακή. Στο κέντρο ο Κομπάνς, τρίτος από δεξιά ο Ζοάν Κομορέρα (φωτό)

Η ώρα είναι κρίσιμη και ένδοξη. Το πνεύμα του Προέδρου Μασιά, αυτού που αποκατέστησε τη Ζενεραλιτάτ, μας συντροφεύει. Καθένας στη θέση του, και η Καταλονάι και η Δημοκρατία στις καρδιές όλων.

Ζήτω η Δημοκρατία! Ζήτω η Ελευθερία!

Λουίς Κομπάνς, Πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ. Ζοάν Καζανόβας, Πρόεδρος του Κοινοβουλίου. Οι σύμβουλοι: Ζοάν Λιουί ι Βαλιεσκά, Ζοσέπ Ντενκάς ι Πουτζντολιέρ, Μαρτί Εστέβε ι Γκουάου, Βεντούρα Γκασόλ ι Ροβίρα, Ζοάν Κομορέρα ι Σολέρ, Μαρτί Μπαρέρα ι Μαρέσμα, Πέρε Μέστρες ι Αλμπέτ.

Μετάφραση από τα καταλανικά. Το κείμενο υπάρχει στην ιστοσελίδα για το Ζοάν Κομορέρα.

***

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Καταλονίας

Βαρκελώνη, 19 Οκτώβρη 1934

Εργαζόμενοι!

Η κατάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση Ριζοσπαστών και CEDA προκάλεσε άμεσα τη γενική επαναστατική απεργία σε ολόκληρη τη χώρα. Χιλιάδες εργαζομένων πάλεψαν με τα όπλα στο χέρι ενάντια στο δολοφονικό φασισμό, ενάντια στην κυβέρνηση Λερού-Χιλ Ρόμπλες. Στη Μαδρίτη, τη Βισκάγια και την Αστούριας, οι εργάτες συνεχίζουν να μάχονται θαρραλέα ενάντια στις μισθοφορικές δυνάμεις της κυβέρνησης. Οι εργάτες της Αστούριας, με αξιοθαύμαστο ηρωισμό και επιμονή, αντιμετωπίζουν έναν στρατό τέλεια εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα εργαλεία καταστροφής και αποτελούμενο σε μεγάλο βαθμό από στρατεύματα της Λεγεώνας των Ξένων και μαροκινά (τακτικά) στρατεύματα.

Ένα υπέροχο παράδειγμα δίνουν οι εργαζόμενοι της Ισπανίας και της Καταλονίας! Η εμπειρία της Γερμανίας και της Αυστρίας έκανε το ισπανικό προλεταριάτο να καταλάβει ότι μόνο ο αλύγιστος αγώνας ενάντια στο φασισμό και τους ακολούθους του θα μπορούσε να εμποδίσει τις συμμορρίες δολοφόνων, τις συμμορίες του Βατικανού του Χιλ Ρόμπλες να πάρουν την εξουσία για να καταπνίξουν την επανάσταση και να βυθίσουν τον εργαζόμενο λαό της Ισπανίας και της Καταλονίας σε ένα τρομερό καθεστώς εξαθλίωσης και δολοφονιών.

Διάφοροι νεκροί αγωνιστές του Οκτώβρη του 1934 στην Καταλονία (φωτό)

Ο εργαζόμενος λαός της Καταλονίας, στο κίνημα αυτό, βρέθηκε στις πρώτες γραμμές της μάχης. Το σύνθημα της γενικής απεργίας που ρίχτηκε από την Εργατική Συμμαχία ακολουθήθηκε από όλους τους εργάτες της Καταλονίας. Όμως, δυστυχώς, λόγω της ειδικής κατάστασης της Καταλονίας και το γεγονότος ότι το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ακόμα καθοδηγούταν από ένα αστικό κόμμα, το προλεταριάτο δεν είχε την πλήρη καθοδήγηση αυτού του υπέροχου λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στο φασισμό και την αντίδραση. Οι δισταγμοί, ο φόβος για τη λαϊκή επανάσταση που επεδείκνυαν οι ηγέτες της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς της Καταλονίας (Εσκέρα), τα τεράστια λάθη τακτικής και πολιτικής που διέπραξαν οι καθοδηγητές της ομάδας της Καταλανικής Πολιτείας, επέτρεψαν στις δυνάμεις της κεντρικής κυβέρνησης να καταστείλουν με πυρά και πολύ γρήγορα την αδύναμη αντίσταση που οργάνωσαν τα επίσημα στοιχεία της Ζενεραλιτάτ. Αυτή περιορίστηκε στην άμυνα, αντί να περάσει άμεσα στην επίθεση. Η συνθηκολόγηση της Ζενεραλιτάτ, η οποία καθοδηγούσε επίσημα το κίνημα, έκανε τους εργάτες, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν άοπλη, να μη μπορέσουν να συνεχίσουν τον αγώνα από μόνοι τους. Η Ζενεραλιτάτ νικήθηκε. Όμως οι λαϊκές μάζες παραμένουν στο πόδι! Ο εργαζόμενος λαός της Καταλονίας ήταν σε θέση να αντλήσει από αυτό τον αγώνα πολύτιμες εμπειρίες οι οποίες θα αξιοποιηθούν στις επερχόμενες μάχες ενάντια στο φασισμό και τον ισπανικό ιμπεριαλισμό. Η σημαντικότερη από αυτές τις εμπειρίες είναι η διαπίστωση ότι μόνο υπό την καθοδήγηση του στενά συνδεδεμένου με τους εργαζόμενους της Ισπανίας καταλανικού προλεταριάτου, μπορεί ο καταλανικός λαός να υλοποιήσει τις διεκδικήσεις του και, με τη συντριβή του ισπανικού ιμπεριαλισμού, να κατακτήσει την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Καταλονίας.

Ο αγώνας δεν τελείωσε! Ο φασισμός δεν θριάμβευσε! Όλοι οι εργάτες, όλοι οι αγρότες, οι διανοούμενοι, όλοι οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά της Καταλονίας, αγανακτώντας ενάντια στη στρατιωτική κατοχή της χώρας τους, αισθάνονται να μεγαλώνει η επιθυμία τους για αγώνα ενάντια στην αντίδραση, ενάντια στο φασισμό και τον ισπανικό ιμπεριαλισμό που καταπάτησε τις ελευθερίες του καταλανικού λαού.

Προπαγανδιστική φωτό για τις “ζημιές” που προκάλεσαν οι εξεγερμένοι σε εκκλησία στη Βιλαφράνκα ντε Πενεντές (φωτό)

Όλοι, μικροί και μεγάλοι, επιθυμούν να αγωνιστούν ενάντια στη στρατιωτική κατοχή της Καταλονίας, ενάντια στις τερατώδεις καταδίκες από στρατοδικεία, υπέρ της απελευθέρωσης όλων των κρατουμένων, για την αλληλεγγύη με το ηρωικό προλεταριάτο της Αστούριας, της Βισκάγια και της Μαδρίτης, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Καταλονίας!

Νεολαίοι της Καταλανικής Πολιτείας (σ.parapoda: εννοεί την οργάνωση “Καταλανική Πολιτεία”)! Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Καταλονίας σάς καλεί στη συνέχιση του αγώνα! Αυτή τη φορά, υπό την καθοδήγηση του προλεταριάτου, υπό τις οδηγίες της Εργατικής Συμμαχίας. Εμείς, οι κομμουνιστές, νομιμοποιούμαστε να σας απευθύνουμε αυτό το κάλεσμα γιατί όσο και εσείς, υπερασπιστήκαμε την Καταλανική Πολιτεία (σ.parapoda: το θεσμό που ανακήρυξε ο Κομπάνς) με τα όπλα στο χέρι! Στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές σας, πρέπει να ενωθείτε μαζί μας, να συγχωνευτείτε με τους εργάτες της Εργατικής Συμμαχίας και, όλοι μαζί, να δημιουργήσουμε επιτροπές της Εργατικής Συμμαχίας σε κάθε εργοστάσιο και σε κάθε γειτονιά! Νέοι της Καταλανικής Πολιτείας! Το κομμουνιστικό κόμμα σάς προσκαλεί να συσπειρωθείτε στις τάξεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην οποία ανήκουν το κόμμα μας και το μπολσεβικικό όμμα που απελευθέρωσε πάνω από 150 καταπιεσμένες από τον τσαρισμό εθνότητες.

Εργάτες της CNT! Αναρχικοί εργάτες! Οι ηγέτες σας σάς εξαπάτησαν ξεδιάντροπα. Ενώ σε ολόκληρη την Ισπανία, οι εργάτες όλων των τάσεων μάχονταν ενάντια στο φασισμό, ενώ χιλιάδες εργατών πυροβολούνταν από τις μισθοφορικές δυνάμεις της αντίδρασης, οι ηγέτες σας τοποθετούνταν ενάντια στο κίνημα και, έτσι, γίνονταν στηρίγματα του φασισμού και της αντίδρασης. Οι μεν ωθούμενοι από τον τυφλό σεχταρισμό τους και οι δε από την προδοσία τους, δεν ήθελαν να δουν σε αυτό το μεγαλειώδες κίνημα παρά μόνο μια ευτελή διαμάχη ανάμεσα στη Ρεπουμπλικανική Αριστερά και την κυβέρνηση Λερού-Χιλ Ρόμπλες.

Επίσης οι αναρχικοί ηγέτες σας τοποθετήθηκαν ενάντια στις διεκδικήσεις των λαϊκών μαζών της Καταλονίας, παίζοντας έτσι το παιχνίδι του ισπανικού ιμπεριαλισμού. Οι εργάτες της Αστούριας, της Μαδρίτης, της Βισκάγια και τόσων άλλων περιοχών πάλεψαν σε ένα ενιαίο μέτωπο για την επαναστατική επίλυση των δικών τους προβλημάτων αλλά και για την απελευθέρωση του καταλανικού λαού, ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί από τις εργατικές μάζες ολόκληρης της χερσονήσου.

Αυτοί οι ισπανοί εργάτες που, ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν την ηρωική τους αντίσταση ενάντια στις επθέσεις ενός στρατού πελώριου, αυτό το προλεταριάτο ανάμεσα στο οποίο βρίσκεται η πλειοψηφία των αναρχικών εργατών εκείνων των περιοχών, είδαν ότι εγκαταλήφθηκαν και προδόθηκαν από τους αναρχικούς ηγέτες της CNT και της Αναρχικής Ομοσπονδίας Ιβηρικής (FAI) στην Καταλονία, τη Σαραγόσα και την Ανδαλουσία.

Οι ηγέτες της CNT σε ρόλο ακίνδυνου βερμπαλιστή. Στο (νόμιμο) φύλλο της «Εργατικής Αλληλεγγύης» στις 12/10/1934, αυτοαναγορεύονται σε “τελευταίο (ταξικό) προπύργιο”, γενικολογούν αντικαπιταλιστικά για “την αυτοκρατορία της ανεργίας” και τη “διεθνή της πείνας” και, ως άλλοι “53”, “χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι” των αστών “επιμένοντας” να καλούν “στις συνειδήσεις” για να τους συνοδεύουν στην “πεποίθησή” τους ενάντια στην επαναφορά της θανατικής ποινής σε βάρος των επαναστατών (πηγή)

Σύντροφοι αναρχικοί εργάτες και εργάτες της CNT! Πρέπει να προσχωρήσετε στον αγώνα με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι σύντροφοί σας της Αστούριας και της Μαδρίτης, οι οποίοι, ενωμένοι με τους σοσιαλιστές και τους κομμουνιστές, πάλεψαν ηρωικά ενάντια στην κυβέρνηση Λερού-Χιλ Ρόμπλες.

Πραγματοποιήστε την ενότητα δράσης στους χώρους δουλειάς με τους εργάτες της Εργατικής Συμμαχίας και αυτούς της Καταλανικής Πολιτείας!

Προχωρήστε σε ρήξη με τους ηγέτες σας που αντιτίθενται στην ενότητα δράσης! Προετοιμαστείτε για να ξαναρχίσετε τον αγώνα αλληλεγγύης με τους εργαζόμενους της Ισπανίας και ενάντια στην αντίδραση στην Καταλονία!

Ζήτω ο αγώνας του εργαζόμενου λαού της Καταλονίας! Όλοι στο πόδι ενάντια στο δολοφονικό φασισμό!

Παλέψτε ενάντια στη θανατική καταδίκη που ψήφισε ένα αντιδραστικό κοινοβούλιο!

Ενάντια στα στρατοδικεία!

Ενάντια στην στρατιωτική κατοχή της Καταλονίας!

Για την ενεργό βοήθεια στους ηρωικούς μαχητές της Αστούριας και της Βισκάγια!

Για την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων του αγώνα!

Για τη γη στους αγρότες!

Σχηματίστε επιτροπές Εργατικής Συμμαχίας στους χώρους δουλειάς!

Σχηματίστε ένοπλες πολιτοφυλακές του εργαζόμενου λαού της Καταλονίας!

Η Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Καταλονίας

Μετάφραση από τα γαλλικά. Δημοσιεύτηκε στη “La Correspondance International”, φ. 102-103, 17 Νοέμβρη 1934, σ.σ.1666-1667.

Βλ. επίσης

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας: Για την τακτική στον «Κόκκινο Οκτώβρη της Αστούριας»(06-19/10/1934)

O αγώνας των ανθρακωρύχων της Αστούριας & η ανακοίνωση του ΚΚ Ισπανίας προς τους αναρχικούς εργάτες

O αγώνας των ανθρακωρύχων της Αστούριας & η ανακοίνωση του ΚΚ Ισπανίας προς τους αναρχικούς εργάτες

Τον Οκτώβρη του 1934 στην Ισπανία, η κυβέρνηση του Ριζοσπαστικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος κατέρρεε, μετά την απαίτηση της δεξιάς CEDA, που όλα έδειχναν ότι ετοίμαζε φασιστικό πραξικόπημα, να εισέλθει στην κυβέρνηση. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπολόγιζε στην κήρυξη γενικής απεργίας, μέσω της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων (UGT), προκειμένου να αναγκάσει την κυβέρνηση να πέσει και να προκηρυχθούν εκλογές, με τις οποίες θα επανέκαμπτε στην κυβέρνηση. Έτσι, η ανακοίνωση σχηματισμού κυβέρνησης με τη συμμετοχή της CEDA στις 4 Οκτώβρη, προκάλεσε κινητοποιήσεις στους εργαζομένους. Η κατάσταση ξέφυγε από τα χέρια των σοσιαλιστών σε πολλές περιοχές και ιδίως στην Αστούριας, όπου, παρότι ήταν το προπύργιο των κεντρώων σοσιαλιστών, επιτεύχθηκε μαχητική ενότητα των εργαζομένων, ακόμα και των αναρχικών, η συνδικαλιστική ηγεσία των οποιων δεν έκρινε σκόπιμη την κήρυξη απεργίας. Βρισκόμαστε, άλλωστε, σε μια περίοδο, πανευρωπαϊκής ανόδου του φασισμού, ως στρατηγικής επιλογής των πιο αντιδραστικών τμημάτων της ιμπεριαλιστικής και φιλοπόλεμης μεγαλοαστικής τάξης. Έτσι, πολλοί σοσιαλιστές εργάτες της βάσης στρέφονται προς τα αριστερά, ενώ και στελέχη της ηγεσίας των σοσιαλιστών “παίζουν” με τη στροφή προς τα αριστερά και τα “επαναστατικά”, καθώς, μετά από μια αποτυχημένη συμμετοχή στην κυβέρνηση (1931-33), οι εργάτες στρέφονται προς το ΚΚ Ισπανίας και τους αναρχικούς. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η απεργία την οποία ήθελε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα είχε και σε κάποιες περιοχές ένοπλο χαρακτήρα. Προφανώς, βεβαίως, τα όπλα δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να πέσουν σε χέρια κομμουνιστών (“ένα αστείο κάναμε…”). Όπως και έγινε. Η ελλιπής οργανωτική προετοιμασία του ένοπλου αγώνα από τους σοσιαλιστές ηγέτες, άφησε εκτεθειμένους τους εργάτες που μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα όρια που έθεταν οι σοσιαλιστές ηγέτες, και ενωμένοι να καταφέρουν για αρκετές ημέρες στη βόρεια Ισπανία να κρατήσουν ελεύθερη από το καθεστώς την περιοχή της Αστούριας. Σε μια παράλληλη εξέλιξη στην Καταλονία, στις 6 Οκτώβρη 1934, ανακηρύχτηκε το “Καταλανικό Κράτος εντός της Ισπανικής Δημοκρατίας” που συντρίφτηκε άμεσα. Η ήττα του επαναστατικού κινήματος οδήγησε πολλούς να το “αποτάσσονται”: είτε αναρχικούς ηγέτες, είτε σοσιαλιστές. Μόνο το ΚΚ Ισπανίας, όταν επιτράπηκε να κάνει μια εκδήλωση, μήνες μετά τη συντριβή της εξέγερσης, τον Ιούνη του 1935, ανέλαβε δια στόματος του γραμματέα του, Χοσέ Ντίαθ, την πολιτική ευθύνη για την εξέγερση.

    

Εξεγερμένοι τον Οκτώβρη του 1934 (φωτό)

Η στάση του ΚΚΙ δεν μπορεί παρά να είναι διδακτική για το σήμερα. Η εξέγερση δεν ξέσπασε όπως θα περίμενε κανείς αν στεκόταν μόνο “στας Γραφάς”. Δεν είχε προετοιμαστεί οργανωτικά, πολλώ δε μάλλον το ίδιο. Ωστόσο, το ΚΚΙ συμμετείχε στο επαναστατικό κύμα. Θα ήταν άλλωστε ντροπή, αν κανένας πολιτικός ή συνδικαλιστικός φορέας δεν αναλάμβανε την ευθύνη, αν το κίνημα έμενε “ορφανό”. Φυσικά, δεν παρασύρθηκε από τα γεγονότα και δεν υποτάχθηκε σε κάποιον αυθορμητισμό ή πρακτικισμό. Ανάδειξε όλα τα τρωτά σημεία του κινήματος (κατά τη διάρκεια της εξέγερσης), όμως όχι στη γωνίτσα του, αλλά με συντροφικό πνεύμα και ενεργό συμμετοχή· υπέδειξε την κατάλληλη πολιτική οργανωτική μορφή (ενιαίο μέτωπο)· προέβη σε αναλυτικό απολογισμό· δεν λούφαξε μετά την ήττα. Μόνο έτσι, και δυστυχώς, μόνο για το ΚΚΙ, το επαναστατικό κίνημα του Οκτώβρη του 1934 αποτέλεσε μια πολύ χρήσιμη εμπειρία για τις μάχες που ακολούθησαν (1936-1939). Γιατί να μην αποτελεί εμπειρία και για τις μάχες που ακολουθούν;

Παρακάτω η έκθεση που υπάρχει στο δελτίο πληροφοριών του ΚΚ Ισπανίας για τις μάχες της Αστούριας:

Τη νύχτα 4 προς 5 Οκτώβρη, στις 11:50μμ., οι σοσιαλιστές μάς ανακοίνωσαν ότι είχε έρθει η ώρα να κατέβουμε στο δρόμο. Χωρίς να χάσουμε στιγμή, τρέξαμε στο Σπίτι του Λαού, όπου οι σοσιαλιστές ηγέτες μάς δήλωσαν: Όλη η Ισπανία βρίσκεται στους δρόμους. Δεν είχαμε να πούμε παρά μόνο ένα πράγμα, ότι καθένας πρέπει να κάνει το καθήκον του. Δεν κρίθηκε σκόπιμο να μέναμε άλλο εδώ, γιατί αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνο.

Αμέσως, το κόμμα μας και οι [Κομμουνιστικές] Νεολαίες κινητοποίησαν όλους τους συντρόφους και τους έστειλαν σε διάφορα μέρη για να θέσουν όλους τους εργάτες σε κατάσταση πολέμου. Σε λίγη ώρα, φάλαγγες δημιουργήθηκαν και τοποθετήθηκαν στα στρατηγικά σημεία. Αποτελούνταν από εργάτες διαφόρων κλάδων της βιομηχανίας, μικρούς τεχνίτες και γυναίκες, που περίμεναν το σήμα για την εξέγερση. Ο αριθμός των όπλων ήταν, φυσικά, εξαιρετικά μικρός. Οι εργάτες από όπλισμό, στην πλειοψηφία τους, έφεραν πιστόλια, μασούρια από δυναμίτη και αγροτικά εργαλεία. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς δεν είχε καθόλου όπλα. Υπολόγιζαν ότι θα έπαιρναν τα όπλα των Πολιτοφυλάκων που θα έπεφταν στα χέρια τους.

Κατά τις τρεις το πρωί, οι αγγελιοφόροι από το Σπίτι του Λαού μάς ανακοίνωσαν ότι σε 10 λεπτά το σήμα για την επίθεση θα δινόταν από τρεις διαδοχικές εκρήξεις. Το σήμα καθυστέρησε και, προτού αυτό δοθεί, οι φάλαγγες προχώρησαν και πήραν θέσεις μπροστά από τους στρατώνες της Πολιτοφυλακής και της Φρουράς που βρίσκονταν οι δυνάμεις του Σώματος Ασφαλείας & Εφόδου και των Μεραρχιών Κοινωνικής Έρευνας.

Η μάχη άρχισε, με τα κόκκινα στρατεύματα να επιδεικνύουν ένα θάρρος χωρίς προηγούμενο. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αρχικά βγήκαν στο δρόμο και αμύνονταν. Όμως υποχρεώθηκαν σύντομα να εγκαταλείψουν τις εξωτερικές τους θέσεις και να κλειστούν στο στρατώνα. Η υποχώρηση καλύφτηκε από κάποιους φασίστες που πυροβολούσαν τους εργάτες από τα παράθυρα. Όμως σύντομα κατάλαβαν το μάταιο της συμμετοχής τους στη μάχη και κατέθεσαν τα όπλα, με κάποιους από αυτούς να αιχμαλωτίζονται από τις επαναστατικές δυνάμεις.

Οι επιθέσεις συνέχισαν χωρίς σταματημό. Οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν να αποχωρούν γύρω στις 4 η ώρα, σε άλλες περιοχές γύρω στις 10-12, ενώ, οι τελευταίες, αυτές της Σάμα, γύρω στις 4μμ.

Σε αυτές τις μάχες, οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν λίγες απώλειες. Μάλιστα, αυτές οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη εμπειρίας στο χειρισμό όπλων. Αντίθετα, οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν πολυάριθμες απώλειες. Οι Πολιτοφύλακες έμειναν φυλακισμένοι από την Επαναστατική Επιτροπή.

Πρέπει να τονίσουμε την ενεργό και οργανωμένη συμμετοχή των δυνάμεων του κόμματος και των Κομμουνιστικών Νεολαιών στις μάχες. Αυτές οι δυνάμεις ήταν οργανωμένες σε ομάδες των 10 ανθρώπων, που καθοδηγούνταν από έναν διοικητή που βρισκόταν επικεφαλής των επιχειρήσεων και εκδήλωσαν χωρίς προηγούμενο θάρρος και ηρωισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκλεγούν από τους μαχητές στα καθοδηγητικά πόστα του κόκκινου στρατού, συμπεριλαμβανομένου του πόστου του ανώτατου διοικητή των δυνάμεων που έδρασαν αργότερα στην πρωτεύουσα της Αστούριας, στο Οβιέδο, και που καταλήφθηκε από ένα σύντροφο από το Λανγρέο. Το κομμουνιστικό κόμμα μας εκπροσωπήθηκε από την αρχή ως το τέλος στη διοικούσα επιτροπή. Οι σύντροφοί μας είχαν καθ’ όλη τη διάρκεια του κινήματος μια κυρίαρχη επιρροή, όχι μόνο στις επιτροπές ζώνης, αλλά και στην επαρχιακή επιτροπή που, μετά την προδοσία του Π… και των οπαδών του, ανανεώθηκε πλήρως με μέλη που σχεδόν όλα ανήκαν στο κομμουνιστικό κόμμα.

Κατά τη διάρκεια των 15 ημερών που ζήσαμε στην Αστούριας σε σοβιετικό καθεστώς, οι υπηρεσίες επισιτισμού, υγιεινής κλπ, οργανώθηκαν με υποδειγματικό τρόπο. Ο επικεφαλής του νοσοκομείου ήταν μέλος του κόμματος.

(πηγή)

Πάνω από 20.000 κόκκινοι στρατιώτες από τη ζώνη των ορυχείων συμμετείχαν στις μάχες για την κατάληψη της πρωτεούσας. Κατά τη διάρκεια των μαχών, οι κυβερνητικές δυνάμεις που διέθεταν αεροπλάνα, κανόνια και πυροβόλα, μας κατάφεραν μεγάλες απώλειες (πάνω από 1.000 νεκρούς και τραυματίες). Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι εργάτες συνέχισαν τον αγώνα και επιτίθονταν σαν λιοντάρια, κάτι που αναγνωρίστηκε από την ίδια την αστική τάξη και από τη διοίκηση των κυβερνητικών στρατευμάτων. Σε αυτές τις συνθήκες, ο αγώνας συνεχίστηκε μέχρι τις 6μμ, τη στιγμή που η είσοδος στο Οβιέδο των κυβερνητικών δυνάμεων, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Οτσόα, και η ασταμάτητη αποβίβαση στρατιωτών στη Χιχόν υπό την προστασία του στόλου, καθώς και η έλλειψη πυρομαχικών, κατέστησαν μάταιη κάθε ελπίδα για επίτευξη της νίκης. Η ρίψη προκηρύξεων από τα αεροπλάνα συνέβαλε επίσης στην πτώση του ηθικού, δεδομένου ότι, μετά την απουσία ειδήσεων για πρόοδο του κινήματος σε άλλες περιοχές, τα όσα έγραφαν οι προκηρύξεις δεν μπορούσαν να διαψευστούν.

Διατάχτηκε υποχώρηση από τους διοικητές των κόκκινων δυνάμεων. Της υποχώρησης αυτής προηγήθηκαν συνομιλίες με τον διοικητή των κυβερνητικών δυνάμεων, συνομιλίες που διεξήγε ένας σοσιαλιστής με έναν αιχμάλωτο υπολοχαγό. Οι όροι που έθεσε ο διοικητής των κυβερνητικών δυνάμεων, και τους οποίους απέρριψαν οι εργάτες, ήταν: παράδοση όλων των όπλων και ενός τετάρτου των μελών των επιτροπών, όπως και κατάπαυση των εχθροπραξιών εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων.

Θηριωδίες από τα κυβερνητικά στρατεύματα

Κατά την προέλαση των κυβερνητικών δυνάμεων στη ζώνη των ορυχείων, οι πρώτες μονάδες που διείσδυσαν στις εργατικές γειτονιές ήταν αυτά της Λεγεώνας των Ξένων και των μαροκινών στρατευμάτων, που επιδόθηκαν σε λεηλασίες και πυρπολήσεις, βιασμούς γυναικών, δολοφονίες γέρων και παιδιών και καταστροφή όλων, με την υποστήριξη από αέρος. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος των καταστροφών στο Οβιέδο, για τις οποίες κατηγορούνται οι επαναστάτες, οφείλεται αποκλειστικά στα κυβερνητικά στρατεύματα.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, πολλοί ανθρακωρύχοι και άλλοι επαναστάτες εργάτες άφησαν τα μέρη που ζούσαν και διασπάρησαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Χιλιάδες έφυγαν στα βουνά για να μην πέσουν στα χέρια των κυβερνητικών στρατευμάτων. Όμως παρά αυτή τη φυγή, εκατοντάδες συνελήφθησαν που, ως γνωστόν, έγιναν αντικείμενο κακομεταχείρισης και βασανίστηκαν με τον πιο εγκληματικό και βάρβαρο τρόπο.

Από τους συλληφθέντες του Λανγρέο, 27 συνελήφθησαν τη νύχτα του Σαββάτου 20 Οκτώβρη, οδηγήθηκαν στην τοποθεσία Κορουχόνα, στα περίχωρα του Καρμπαγίν και δολοφονήθηκαν με ξιφολόγχες και με περίστροφα. Αυτή τη σφαγή διηύθυνε ο αρχηγός της μυστικής αστυνομίας Μπιενβενίδο Μαγαδάν, που βρισκόταν από την πρώτη μέρα στα χέρια των επαναστατών και παραδόθηκε από αυτούς, οι οποίοι τον μεταχειρίζονταν με την πιο μεγάλη φροντίδα. Παρόμοιες καταστάσεις επαναλήφθηκαν, όπως είναι γνωστό, σε πολλές περιοχές της Αστούριας. Οι ομάδες εργατών που κρύφτηκαν στα βουνά κυνηγούνταν καθημερινά και πολλοί από αυτούς έπεσαν στα χέρια του μακελάρη Ντοβάλ. Συμμετείχαν στις επιχειρήσεις πολιτικές και στρατιωτικές μονάδες, εξοπλισμένες με κανόνια, πολυβόλα και όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό ώστε να μπορούν να διεισδύουν σε χαράδρες και σπηλιές. Έτσι μπόρεσαν να καταδιώξουν τους διαφεύγοντες μέχρι τα πιο απομακρυσμένα μέρη. Αυτή η δουλειά καλύφθηκε από μοίρες αεροπλάνων ώστε να μπορούν να σκοτώνονται οι εργάτες κατά τη διαφυγή τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, γυναίκες και παιδιά που δούλευαν στα χωράφια δολοφονήκαν από πυρά που ρίχτηκαν από αεροπλάνα, όπως και από επίγεια κυβερνητικά στρατεύματα. Αυτό μάς δείχνει μέχρι πιο βαθμό έφτασε η καταστολή από αυτούς τους δήμιους, όμως επίσης και τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται οι εργάτες, των τα ίχνη ακολουθούνταν συνεχώς και που, εξαιτίας της πείνας και της κακοκαιρίας από το χειμώνα, υποχρεώνονται τελικά να παραδοθούν.

Ο αριθμός των νεκρών, τραυματιών, φυλακισμένων και διωκόμενων εκτιμάται στους 18.000. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός από τους καλύτερους συντρόφους μας, όπως ο Σαβίνο Μενέντεθ, ο Μαρθελίνο Φερνάντεθ (Πριν), αδερφός του συντρόφου Νταμιάν, ο Ερμίνιο ντελ Βάγε, ο Ναθάριε Αλβάρες και ένας μεγάλος αριθμός άλλων που δεν έχουμε ακόμα τα ονόματά τους.

Δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε αυτή την έκθεση χωρίς να αναδείξουμε το ρόλο που έπαιξαν οι κομμουνιστές στις επιτροπές και το έργο αυτών των επιτροπών.

Συλληφθέντες από την Ισπανική Πολιτοφυλακή (φωτό)

Στην αρχή του κινήματος, οι σοσιαλιστές κατείχαν όλα τα καθοδηγητικά πόστα. Όμως κατά τη διάρκεια του αγώνα, εμείς, οι κομμουνιστές, αναδείξαμε πώς έλειπαν οι όροι για μια νικηφόρα έκβαση, όπως η συμμετοχή των εργατών γης, των αγροτών, των μικρών βιοτεχνών κλπ.

Ταυτόχρονα, αναδείξαμε την απουσία οργάνωσης και στρατηγικής των μαχόμενων στρατευμάτων, την απουσία στρατιωτικής τεχνικής και θεωρίας, συνδέσμων με το μέτωπο της μάχης κλπ κλπ.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι εργάτες να στραφούν προς τους κομμουνιστές, τους πραγματικούς επαναστάτες. Προκλήθηκε μια μεταστροφή των μαζών, που ζητούσαν να καθοδηγούνται από τους κομμουνιστές, ιδίως κατά την κατάληψη του Οβιέδο.

Όλες οι επιτροπές, όπως αυτές του επισιτισμού, των ιατρικών υπηρεσιών, της υγιεινής, του πολέμου κλπ, ορίστηκαν από τις επιτροπές των ζωνών και η λειτουργία τους εξαρτιώταν από την έγκριση των στρατιωτικών επιτροπών της ζώνης. Όταν η επαρχιακή επιτροπή χρειάστηκε να ανανεωθεί, αφότου η πρώτη επιτροπή εγκατέλειψε τη θέση της, εκλέχτηκε από μια ολομέλεια εκπροσώπων των επιτροπών της ζώνης.

***

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας προς τους αναρχικούς εργάτες

Μαδρίτη, 21 Νοέμβρη 1934

Το Κ.Κ. Ισπανίας διακινεί μαζικά, ιδίως στα προπύργια του αναρχισμού, ένα κάλεσμα προς τους αναρχικούς εργάτες. Καλεί στην άντληση διδαγμάτων από τους αγώνες που πρόσφατα δόθηκαν και στην ανάδειξη του ρόλου των αναρχικών ηγετών στους αγώνες αυτούς. Στο κάλεσμα αυτό, το ΚΚ θέτει το ερώτημα: “Γιατί έχει δημιουργηθεί μια τέτοια κατάσταση όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, παρότι εμείς, οι εργαζόμενοι, είμαστε η πλειοψηφία και οι πιο ισχυροί;”.

Και η ανακοίνωση απαντά με τον ακόλουθο τρόπο:

Στη μεγάλη μάχη που πρόσφατα δόθηκε, έλειψε το απαραίτητο για τη νίκη όπλο, έλειψε το ενιαίο μέτωπο πάλης όλων των προλεταριών, στη δημιουργία του οποίου τόσο έντονα καλούν οι κομμουνιστές. Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση πραγμάτων πέφτει, πρώτα από όλα, στους ηγέτες της CNT και της FAI, που, παρά την αδερφική μας πρόσκληση, συνεχώς αρνούνται να συμμετέχουν στην Εργατοαγροτική Συμμαχία. Αυτή η σεχταριστική στάση τούς οδήγησε στην ιταμή προδοσία των εργατών κατά την πιο αποφασιστική στιγμή, όταν οι εργαζόμενοι, με τα όπλα στο χέρι, έφραζαν το δρόμο στην ισπανική αντίδραση και τον ισπανικό φασισμό. Να η αιματοβαμμένη πραγματικότητα. Εσύ, σύντροφε αναρχικέ, το γνωρίζεις – χωρίς τους ηγέτες της οργάνωσής σου, οι καταλανοί εργάτες δεν θα παραδίδονταν· και στην Αστούριας και την Καταλονία που βρίσκονταν στα όπλα, τη στιγμή που σε όλη την Ισπανία οι καταπιεζόμενοι ξεσηκώνονταν, δινόταν η αποφασιστική μάχη υπέρ των εκμεταλλευομένων. Σήμερα, η κόκκινη σημαία θα κυμάτιζε νικηφόρα στην Αστούριας και σε όλη την Ισπανία και τα κοράκια του Βατικανού και του φασισμού θα είχαν εκδιωχτεί διά παντός.

Είδες ότι τη στιγμή που οι αναρχικοί σύντροφοί σου της Χιχόν και της Λα Φελγέρα μάχονταν ηρωικά, αδερφικά ενωμένοι με τους σοσιαλιστές και τους κομμουνιστές εργάτες, οι ηγέτες της CNT και της FAI βάδιζαν χέρι-χέρι με τους δήμιους του εργαζόμενου λαού και, από το γενικό αρχηγείο του Μπατέτ (1), στη Βαρκελώνη, καλούσαν από ραδιοφώνου στη διακοπή της εξέγερσης. Το ίδιο και στη Σαραγόσα, τη Χουέλβα και σε άλλες τοποθεσίες, οι αναρχικοί δήλωναν στην αντίδραση ότι δεν ειχαν καμία σχέση με το κίνημα.

Ρόλο…“Εποχής” είχαν αναθέσει οι ηγέτες της CNT στην εφημερίδα “Εργατική Αλληλεγγύη”, η οποία εν μέσω εξέγερσης, στο φύλλο της 11ης Οκτώβρη 1934, εκτιμούσε πως “η επαναφορά της θανατικής καταδίκης συνιστά βήμα προς τα πίσω που πλήττει μια τις καλύτερες ανθρώπινες κατακτήσεις”. (πηγή)

Μέχρι τώρα, σου λέγανε, αναρχικέ εργάτη, ότι ήταν εχθροί όλων των πολιτικών και όλων των δικτατοριών. Αναλογίσου, σύντροφε, δεν σκεφτόμαστε όπως εσύ, συζητούμε ειλικρινά μαζί σου για τις ιδεολογικές μας διαφορές, θέλουμε να σε πείσουμε. Εσύ, αναρχικέ εργάτη, είσαι πάνω από όλα ταξικός αδερφός μας, ένας εκμεταλλευόμενος όπως εμείς. Ο εχθρός σου είναι δικός μας και όταν ο εχθρός επιτίθεται, δεν πρέπει να υπάρχει παρά ένα μόνο μέτωπο μάχης των προλετάριων. Αυτός που δεν βρίσκεται στο πλευρό των προλετάριων στα οδοφράγματα είναι από την άλλη πλευρά, είναι με τον ταξικό εχθρό. Δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος και οι αρχηγοί σου, αναρχικέ αδερφέ, διασπώντας το ενιαίο μέτωπο πάλης, τέθηκαν στην υπηρεσία των μοναρχικών, κληρικαλιστών και φασιστών πολιτικών και δικτατόρων. Με τη στάση τους, διασφάλισαν την ησυχία των δημίων της Βαρκελώνης, της Σαραγόσα και τους επέτρεψαν να βγάλουν αποφάσεις θανατικής καταδίκης σε βάρος των ηρωικών μαχητών της Αστούριας, της Βισκάγια, της Μαδρίτης και άλλων μερών.

Δεν είναι τυχαίο που η “Εργατική Αλληλεγγύη” μπορούσε να κυκλοφορεί εν μέσω μαχών, την ίδια ώρα που όλος ο προλεταριακός Τύπος είχε απαγορευτεί. Η αντίδραση δεν άφηνε να κυκλοφορήσουν παρά μόνο οι μοναρχοφασιστικές εφημερίδες και όσες τοποθετούνταν ενάντια στο επαναστατικό κίνημα. Όταν λίγες μέρες μετά, το όργανο της CNT απαγορεύτηκε, ήταν ο αναρχικός ηγέτης Ρόγιο Βιγιανόβα που παρουσιάστηκε στο Λερού και παρενέβη υπέρ της κυκλοφορίας της εφημερίδας, υπογραμμίζοντας τις υπηρεσίες που παρείχε στις δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης.

Τα λόγια αυτά είναι σκληρά, όμως έχετε το δικαίωμα να μάθετε την αλήθεια. Οι ηγέτες της CNT και της FAI φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την προσωρινή νίκη της αντίδρασης, των φασιστών, των κληρικών στην Ισπανία και την Καταλονία.

Επαγρύπνηση, σύντροφοι αναρχικοί! Οι ηγέτες σας διέλυσαν το κίνημα των αγωνιζόμενων ενάντια στην πείνα, την τρομοκρατία και τις θανατικές καταδίκες εργατών, οι ηγέτες σας γνώριζαν ότι τέτοια προδοσία θα είχε ως συνέπεια ένα όργιο από εκτελέσεις και δολοφονίες χωρίς νόμιμες διαδικασίες, που είναι η μοίρα που επιφυλάσσεται σήμερα για τους ηρωικούς ανθρακωρύχους της Αστούριας. Η παλιά τους σεχταριστική τακτική καταδίκασε την εξέγερση σε αποτυχία.

Ένα ενιαίο κίνημα διαμαρτυρίας ανάμεσα σε εσάς και τις οργανώσεις των κομμουνιστών, των σοσιαλιστών, της CGTU(2) και της UGT θα αποσπούσε από τα χέρια των δημίων τους δυο συντρόφους που εκτελέστηκαν και θα καθιστούσε δυσκολότερο το να υπάρχουν νέες νόμιμες δολοφονίες..

Σύντροφοι αναρχικοί, εργάτες της CNT, ταξικά αδέρφια! Αρκετά ζήσαμε αυτή τη ντροπή. Η CNΤ αξίζει καλύτερη τύχη. Το παρελθόν της, οι παραδόσεις της, ρίχτηκαν στη λάσπη από κάποιους τυχοδιώκτες. Μην το επιτρέπετε! Εκδιώξτε από τις τάξεις σας τους προδότες που βρίσκονται στην υπηρεσία της αντίδρασης και του φασισμού. Θα υπάρξουν νέοι αγώνες και εσάς, αδέρφια αναρχικοί, ο δρόμος σας είναι χαραγμένος από τους ένδοξους μαχητές της Αστούριας. Όπως αυτοί, έτσι κι εσείς πρέπει να ενωθείτε με τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές σε ένα σιδερένιο μέτωπο, για να νικήσουμε στη μάχη ενάντια στον κοινό εχθρό. Δεν πρέπει να χάνουμε ούτε στιγμή. Ενώστε τις τάξεις ενάντια στις κανιβαλικές επιθέσεις της αντίδρασης! Ούτε βήμα πίσω! Τίποτα δεν πρέπει να θυσιαστεί χωρίς μάχη. Να δημιουργήσουμε σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε ορυχείο, σε κάθε χώρο, οργανισμούς ενιαίου μετώπου, να ενισχύσουμε τους σχηματισμούς των εργατών και των αγροτών!

Κι ενώ η εξέγερση σχεδόν φτάνει στο τέλος και η “Εργατική Αλληλεγγύη” συνεχίζει να κυκλοφορεί, παρότι όλος ο άλλος προλεταριακός Τύπος ήδη διώκεται, η εφημερίδα στις 14/10/1934, περιγράφει ουδέτερα τα γεγονότα. (πηγή)

Σύντροφοι αναρχικοί! Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, πρέπει να παλέψουμε από κοινού και, σε ένα ενιαίο μέτωπο, να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συνδικάτα, τη CGTU, την UGT και τη CNT, και να αποσπάσουμε τους φυλακισμένους μας από τους δήμιους. Κάτω η θανατική ποινή! Ενάντια στις διώξεις! Δεν πρέπει να ανεχτούμε τα αντίποινα! Κάτω ο αιμοσταγής φασισμός και ο κληρικαλισμός! Να οργανωθούμε και να προετοιμάσουμε τις αποφασιστικές μάχες!

Εργάτες, το κομμουνιστικό κόμμα είναι το μοναδικό συνεπές επαναστατικό κόμμα. Αυτό το απέδειξαν τα γεγονότα πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά τον αγώνα, και κάθε συνειδητός εργάτης πρέπει να βρει θέση στις τάξεις του. Εμπρός για μια σοβιετική Ισπανία! Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα!

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας

Μετάφραση από τα γαλλικά. Δημοσιεύτηκε στο φ. 107-108 της La Correspondance Internationale,1 Δεκέμβρη 1934, σ.σ.1701-1703.

Σημειώσεις parapoda:

(1)Ντομένεκ Μπατετ ι Μέστρες: Kαταλανός στρατηγός του ισπανικού στρατού. Ηγήθηκε της 4ης Οργανικής Μεραρχίας στην Καταλονία για τη συντριβή του Καταλανικού Κράτους εντός της Ισπανικής Δημοκρατίας, το οποίο ανακηρύχτηκε την 6η Οκτώβρη 1934 στα πλαίσια της γενικευμένης εξέγερσης του Οκτώβρη στην Ισπανία. Ωστόσο, παρέμεινε πιστός στη Δημοκρατία το 1936, κατά το πραξικόπημα των στρατιωτικών και στάλθηκε στο Μπούργος, όπου όμως, συνελήφθη, μετά την προδοσία υφισταμένων του, από τους φασίστες πραξικοπηματίες, και λίγους μήνες μετά εκτελέστηκε.

(2)CGTU: Τριτοβάθμια συνδικαλιστική ομοσπονδία που ιδρύθηκε τον Ιούνη του 1932 και συσπείρωνε, ως επί το πλείστον, σωματεία προσκείμενα στο ΚΚ Ισπανίας. Συγχωνεύτηκε, με πρωτοβουλία του ΚΚΙ, με την UGT το 1935.

Βλ. επίσης

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας: Για την τακτική στον «Κόκκινο Οκτώβρη της Αστούριας»(06-19/10/1934)

Κ.Κ. Ινδίας (Μαοϊκό): Να καταδικάσουμε τις παράνομες συλλήψεις – Να οικοδομήσουμε ένα πανεθνικό ενιαίο λαϊκό κίνημα ενάντια στο βραχμανικό ινδουιστικό φασισμό!

Να καταδικάσουμε τις παράνομες συλλήψεις των κοινωνικών αγωνιστών και την χάλκευση κατηγοριών εναντίον τους.

Να οικοδομήσουμε ένα πανεθνικό ενιαίο λαϊκό κίνημα ενάντια στο βραχμανικό ινδουιστικό φασισμό!

Σεπτέμβρης 2018

Η αστυνομία της Πούνα (1) έχει αρχίσει από τις 6 Ιούνη 2018 να συλλαμβάνει διανοούμενους από όλη τη χώρα λόγω της υπόθεσης συνωμοσίας στο Μπίμα Κορέγκαον (2). Αρχικά, συνελήφθησαν οι Sudhir Dhawale (3), Rona Wilson (4), Surendra Gadling (5), Shoma Sen (6) και Mahesh Raut (7). Στο δεύτερο κύμα συλλήψεων, στις 28 Αυγούστου 2018, έσυραν από τα σπίτια τους και ενέπλεξαν στην παραπάνω υπόθεση συνωμοσίας τους Varavara Rao (8), Vernon Gonzalves (9), Arun Fereira (10), Gautam Navlakha (11) και Sudha Bharadwaj (12). Η αστυνομία επέδραμε επίσης στα σπίτια των καθ. Anand Teltumbe (13) (στη Γκόα), καθ. Κusuma Satyanarayana (14), των δημοσιογράφων Kranthi (15) και Kurmanath (16) (στη Χάιντεραμπάντ) και του ιερέα Stan Swamy (17) (στη Ράντσι).

    Από τις συγκρούσεις σε προάστιο της Βομβάης με την αστυνομία κατά την απεργία στις 3 Γενάρη για την επίθεση των ινδουιστών φασιστών ενάντια στους Νταλίτ την προηγούμενη ημέρα (φωτό)

Η αστυνομία της Πούνα και η κυβέρνηση της Μαχαράστρα δεν έχει αγγίξει τους πραγματικούς αυτουργούς της βίας στο Μπίμα Κορέγκαον την Πρωτοχρονιά 2018 (τον Shambhaji Bhide (18), τον οποίο ο Μόντι αποκαλεί γκουρού του, και τον Milind Ekbote (19)), οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Η αστυνομία άρχισε να εξυφαίνει θεωρίες συνωμοσίας μέσω των ελεγχόμενων από αυτή ΜΜΕ, από τον Ιούνη κιόλας, ισχυριζόμενη ότι ανακάλυψε ενοχοποιητικές επιστολές στους φορητούς υπολογιστές του Rona Wilson και άλλων, και ότι όλοι τους συμμετείχαν σε μια συνωμοσία μαζί με τους Μαοϊστές για να δολοφονήσουν τον πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι και να διεξάγουν πόλεμο ενάντια στο ινδικό κράτος.

Πολλοί επιφανείς διανοούμενοι, ακόμα και κάποιοι αποστρατευμένοι αξιωματούχοι της αστυνομίας, αλλά και δικαστές επίσης, αποκάλυψαν το χαλκευμένο χαρακτήρα των επιστολών και ανέλυσαν πώς αυτές δεν θα μπορούσαν παρά να είναι μόνο κατασκευασμένες. Ανέδειξαν ότι βάσει του “modus operandi” του κόμματός μας, ενός κόμματος εκτός νόμου, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τη χρήση τέτοιου είδους επιστολών και e-mail, πολλώ δε μάλλον για τη χρήση των πραγματικών ονομάτων των δήθεν συμμετεχόντων σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση ή ενέργεια λογιστικής υποστήριξης αυτής. Επομένως, η ενοχοποίηση κάποιων από τους παραπάνω διανοούμενους στα πλαίσια μιας κατασκευασμένης συνομωσίας για τη δολοφονία του Ναρέντρα Μόντι είναι μια από τις μεγαλύτερες απάτες σε βάρος του λαού της Ινδίας. Γίνονται απόπειρες να σιωπήσουν υγιείς φωνές αντίθεσης στις ασκούμενες πολιτικές, με τη δολοφονία ανθρώπων όπως οι Dabholkar (20), Pansare (21), Kalburgi (22), Gauri Lankesh (23), με απόπειρες δολοφονίας, όπως αυτή σε βάρος του Umar Khalid (24), ή με τη σύλληψη ακτιβιστών, όπως του G.N.Saibaba (25) και άλλων, των Murugan (26), Chandrasekhar Azad Ravan (27) και των συλληφθέντων με το τωρινό κύμα συλλήψεων, καθώς και με την εφαρμογή σε βάρος τους του Νόμου Περί Πρόληψης Παράνομων Δραστηριοτήτων (UAPA) (28) και νόμων περί Στάσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνωμοσία από πλευράς κράτους. Οποιοσδήποτε κριτικός παρατηρητής του κινήματός μας θα μπορούσε να δείξει ότι είναι οι εκτός νόμου αντάρτικες δυνάμεις μας που εμπλέκονται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Δεν μπορεί να υπάρχει κανένας ρόλος σε αυτές για ακτιβιστές όπως οι συλληφθέντες.

Η Soni Sori με τα εγκαύματα στο πρόσωπο από το οξύ (φωτό)

Όλοι οι διανοούμενοι, από το δρ. Binayak Sen (29) και τη Soni Sori (30) ως το Saibaba και τους Varavara Rao, Sudha Bharadwaj και άλλους είναι ακτιβιστές για τα δημοκρατικά δικαιώματα και επαναστάτες διανοούμενοι που έχουν αφιερώσει τις ζωές τους για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων – των Νταλίτ, των Αντίβασι, των μειονοτήτων, των γυναικών, των εργατών, των αγροτών – και των δικαιωμάτων τους να οργανώνονται και να κινητοποιούνται για τα δικαιώματά τους. Είναι αυτός ο ακτιβισμός που το σημερινό φασστικό καθεστώς των Μόντι και Shah (31) θέλουν να ανακόψουν.

Το φασιστικό καθεστώς των Μόντι, Shah – BJP/RSS(32) αντιμετωπίζει αυτή την εποχή μια σοβαρή κρίση αξιοπιστίας, καθώς και οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Μόντι για εξάλειψη της διαφθοράς και της ανεργίας, για διπλασιασμό του εισοδήματος των αγροτών κλπ έχουν αθετηθεί. Αποκαλύπτεται η ευνοιοκρατία, ο κλικαδόρικος καπιταλισμός και η διαφθορά των Ambani(33), Modi, Mallya (34) και σία. Η απονομισματοποίηση (35), ο GST (36) και άλλες φιλοϊμπεριαλιστικές πολιτικές έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στην ινδική οικονομία και έχουν οδηγήσει στο κλείσιμο μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και σε τεράστια ανεργία. Οι επιθέσεις των συμμοριών επαγρύπνησης των ινδουιστών φασιστών σε Νταλίτ, Αντίβασι, γυναίκες και προοδευτικούς διανοούμενους όπως τους Dabholkar, Gauri Lankesh και άλλους, έχουν προκαλέσει μια νέα πόλωση και συσπείρωση ενάντια σε αυτές τις φασιστικές δυνάμεις.

Σε ένα τέτοιο φόντο, το καθεστώς Modi-Shah προσφεύγει στη φυλάκιση και τον εκφοβισμό των ακτιβιστών για τα δημοκρατικά δικαιώματα και των επαναστατών διανοουμένων, προκειμένου:

-να αποτρέψει την τρέχουσα διαδικασία ενοποίησης των Νταλίτ, των μειονοτήτων και του επαναστατικού κινήματος η οποία έκανε την εμφάνισή της στις εκδηλώσεις για την επέτειο της μάχης στο Μπίμα Κορέγκαον, υπό το σύνθημα “Νέοι Πέσουα – όχι στην αυθαιρεσία”

-να αποσπάσει την προσοχή του λαού από τα πραγματικά ζητήματα, τον κλικαδόρικο καπιταλισμό, τη διαφθορά, την ανεργία, την εκτόξευση των τιμών των καυσίμων και άλλων εμπορευμάτων, με τη δημιουργία του μπαμπούλα του ναξαλιτισμού των πόλεων, πέραν του ψευτοπατριωτισμού, της επίθεσης από το Πακιστάν κλπ

-να εντείνει περαιτέρω την Επιχείρηση “Πράσινο Κυνήγι” (37) που έχει εξαπολυθεί ήδη από εποχής καθεστώτος Ινδικού Κογκρέσου, με την προσφυγή σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και περαιτέρω ανάπτυξη στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων στη Νταντακαράνια, τη Τζάρκχαντ και την Οντίσα. Οι σφαγές και η ανηλεής καταστολή στους Αντίβασι θα πολλαπλασιαστούν σε ένταση. Το κράτος θέλει να περιστείλει κάθε κίνημα αλληλεγγύης με αυτές τις περιοχές. Οι συλληφθέντες ακτιβιστές βρίσκονται στην πρωτοπορία όσων αποκαλύπτουν την ανηλεή καταστολή και τις θηριωδίες.

-να επικαλείται το μπαμπούλα του ναξαλιτισμού των πόλεων και να χαρακτηρίζει ως “εμπνεόμενο και υποκινούμενο από Ναξαλίτες” κάθε λαϊκό κίνημα ενάντια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές που το κράτος θέλει να καταστείλει. Το έχουμε δει αυτό πρόσφατα στην περίπτωση του αγώνα στο Τουτουκούντι (38), στο κίνημα Παθαλγκάντι (39) κλπ. Η σύλληψη των ακτιβιστών αποτελεί προειδοποίηση σε όλα τα ηγετικά στελέχη τέτοιων κινημάτων.

Συμμετέχοντες στο κίνημα Παθαλγκάντι (φωτό)

Η απόγνωση του κράτους είναι εντελώς προφανής και αποδεικνύεται με τη σύλληψη και την κακομεταχείριση ανθρώπων που έχουν φτάσει στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους, όπως του ιερέα Stan Swamy και του Varavara Rao, για να πετύχει τους παραπάνω στόχους.

Αποτελεί όλο και πιο μεγάλη ανάγκη η καταπολέμηση των φασιστικών δυνάμεων από όλους. Συγχαίρουμε όλες αυτές τις δημοκρατικές δυνάμεις που αποκαλύπτουν τις καταστροφικές δράσεις του κράτους και ειδικά του τρίο Modi-Shah-RSS.

Καλούμε όλες τις δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις, όπως και τους εργάτες, τους αγρότες, τους Νταλίτ, τους Αντίβασι, τις μειονότητες και τις γυναίκες να συσπειρωθούν, να αντιπαλέψουν και να τσακίσουν τις βραχμανικές ινδουιστικές φασιστικές δυνάμεις.

Abhay,

εκπρόσωπος Τύπου

της Κεντρικής Επιτροπής

του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκού)

Σημειώσεις parapoda

(1)Πούνα: H 2η μεγαλύτερη, μετά τη Βομβάη, πόλη στην πολιτεία της Μαχαράστρα, με 3,1 εκ. κατοίκους.

(2)Υπόθεση Συνωμοσίας στο Μπίμα Κορέγκαον: Στις 2/1/2018 γιορταζόταν η 200ή επέτειος της μάχης του Κορέγκαον την πρωτοχρονιά του 1818 ανάμεσα στη στρατιά του Πέσουα – αντίστοιχου του πρωθυπουργού – της ινδικής κοινοπολιτείας των Μαράθα, που είναι ανώτερης κάστας, και στρατεύματα της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών, που αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από τους “ανέγγιχτους” Μάχαρ. Παρότι συμμετείχαν για λογαριασμό των Βρετανών, σήμερα εκτιμάται από τους Νταλίτ ως νίκη επί των ανώτερων καστών. Στους εορτασμούς, που συμμετείχαν κυρίως Νταλίτ, επιτέθηκαν συμμορίες βραχμανιστών ινδουιστών με 1 νεκρό, 30 τραυματίες και 300 συλλήψεις.

(3)Sudhir Dhawale: Συγγραφέας με έδρα τη Βομβάη και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των Νταλίτ. Οργανωτής της μεγάλης ενωτικής συνδιάσκεψης Νταλίτ την Πρωτοχρονιά του 2018 250 οργανώσεων Νταλίτ στην άλλοτε έδρα των Πέσουα στην Πούνα.

(4)Rona Wilson: Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων της Επιτροπής για την Απελευθέρωση των Πολιτικών Κρατουμένων (CRPP).

(5)Surendra Gadling: Δικηγόρος, υπερασπιστής Νταλίτ και μέλος της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοκρατικών Δικαιωμάτων (CPDR) και της CRPP.

(6)Shoma Sen: Αναπληρώτρια καθηγήτρια και επικεφαλής του τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νάγκπουρ. Σύζυγος του επί 4 χρόνια φυλακισμένου (2007-2011) ως “σχετιζόμενου με τους Ναξαλίτες” Τουσαρκάντ Μπατσαταράγια.

(7)Mahesh Raut: Κοινωνιολόγος, εργαζόταν στις κοινότητες των Αντίβασι. Ως μέλος του Visthapan Virodhi Jan Vikas Andolan (“Κοινωνικό Κίνημα Ενάντα στην Εκτόπιση”), οργάνωσε κινητοποιήσεις στην περιοχή του Γκαντσιρόλι ιδίως ενάντια στο σχέδιο εξόρυξης από τη Lloyds Metal στο Σούρτζαγκατ, χώρο δικαιοδοσίας των τοπικών κοινοτήτων.

Από κινητοποιήσεις ενάντια σε σχέδια εξόρυξης στο Γκαντσιρόλι (φωτό)

(8)Varavara Rao: Επαναστάτης συγγραφέας, ιδρυτής της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων, μεσολαβητής το 2001 στις ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις του ινδικού κράτους με το ΚΚΙ(Μ-Λ)/Λαϊκός Πόλεμος (που συνενώθηκε με το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κέντρο το 2004 και συνίδρυσε το ΚΚΙ(Μαοϊκό)).

(9)Vernon Gonsalves: Καθηγητής σε κολέγια της Βομβάης, μετά εργαζόμενος σε κοινωνικές υπηρεσίες στην Τσαντραπούρ της Μαχαράστρα. Το 2007 είχε κατηγορηθεί ως μέλος της ΚΕ του ΚΚΙ(Μαοϊκού) της Μαχαράστρα, αλλά είχε αθωωθεί.

(10)Arun Fereira: Δικηγόρος, μέλος της Ινδικής Ένωσης Δικηγόρων του Λαού (IAPL) και της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοκρατικών Δικαιωμάτων (CPDR)

(11)Gautam Navlakha: Δημοσιογράφος, ιδρυτής της Λαϊκής Ένωσης για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα (PUDR).

(12)Sudha Bharadwaj: Δικηγόρος, συνδικαλίστρια, γενική γραμματέας της Λαϊκής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες

(13)Anand Teltumbe: Μηχανικός, συγγραφέας, γενικός γραμματέας της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοκρατικών Δικαιωμάτων (CPDR) στη Μαχαράστρα, εκτελεστικό μέλος της Οργάνωσης Συντονισμός για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα (CDRO) και μέλος του προεδρείου του Πανινδικού Φόρουμ για τα Δικαιώματα στην Εκπαίδευση (AIFRTE).

(14)Κusuma Satyanarayana: Καθηγητής στο τμήμα Πολιτιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αγγλικής και Ξένων Γλωσσών στη Χαϊντεραμπάντ, με έμφαση στο αντικείμενο της γραφής και της ιστορίας των Νταλίτ.

(15)Kranthi Tekula: Δημοσιογράφος της καθημερινής εφημερίδας της Χαϊντεραμπάντ στην πολιτεία Τελανγκάνα.

(16)KV Kurmanath: Δημοσιογράφος της καθημερινής εφημερίδας Τhe Hindu, που εκδίδεται από το 1878 στο Τσενάι, την πρωτεύουσα της πολιτείας Ταμίλ Ναντού.

(17)Stan Swamy: Ιερέας στη Ράντσι, την πρωτεύουσα της πολιτείας Τζάρκχαντ. Υπερασπιστής των δικαιωμάτων των Αντίβασι, συμμετείχε στην καμπάνια της Οργάνωσης Ενάντια στην Ακτινοβολία από το Ουράνιο στη Τζάρκχαντ (JOAR), ενάντια στην Εταιρία Ουρανίου της Ινδίας. Το 2010 έβγαλε βιβλίο όπου αποκάλυπτε τον παράνομο χαρακτήρα των συλλήψεων ιθαγενών για σχέσεις με τους μαοϊστές και το ότι το 97% αυτών δεν είχε χρήματα για δικηγόρο.

(18)Sambhaji Bhide: Πρώην στέλεχος της RSS (βλ.σημ.33), αργότερα έφτιαξε τη δική του ινδουιστική εξτρεμιστική οργάνωση. Πολλοί αστοί πολιτικοί ηγέτες τον εκτιμούν ως γκουρού. Απαλλάχθηκε των κατηγοριών για τα επεισόδια στο Μπίμα Κορέγκαον.

(19)Milind Ekbote: Μέλος του κόμματος BJP (Ινδικού Λαϊκού Κόμματος), πρόεδρος εξτρεμιστικών ινδουιστικών οργανώσεων, υποκινητής της βίας εναντίον μουσουλμάνων, Νταλίτ και άλλων. Απαλλάχθηκε των κατηγοριών για τα επεισόδια στο Μπίμα Κορέγκαον.

(20)Narendra Achyut Dabholkar: Γιατρός, κοινωνικός αγωνιστής, ορθολογιστής (επικεφαλής της Επιτροπής για την Εξάλειψη των Προλήψεων), δολοφονήθηκε το 2013.

(21)Govind Pansare: Δικηγόρος, μέλος του ΚΚΙ από το 1952, ιδρυτής οργάνωσης που ενθάρρυνε τους γάμους ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών καστών, δολοφονήθηκε με παρόμοιο με το Dabholkar τρόπο το 2015.

(22) Malleshappa Madivalappa Kalburgi: Ακαδημαϊκός, μελετητής της ανώτερης κάστας Lingayat, της οποίας θεωρούταν προοδευτικό μέλος, και “αναθεωρητής” της ιστορίας της. Δολοφονήθηκε μετά από απειλές για τη ζωή του το 2015.

(23)Gauri Lankesh: Δημοσιογράφος, επικρίτρια των πρακτικών των ινδουιστών εξτρεμιστών, δολοφονήθηκε στις 5 Σεπτέμβρη 2017.

(24)Umar Khalid: Πρώην επικεφαλής της Ένωσης Δημοκρατικών Φοιτητών (DSU) στο πανεπιστήμιο Νεχρού. Είχε συλληφθεί για “αντιινδικά” συνθήματα που δήθεν διατυπώθηκαν κατά τις κινητοποιήσεις στο πανεπιστήμιο ενάντια σε θανατικές καταδίκες σε αποσχιστή στο Κασμίρ και τον επιτιθέμενο στο ινδικό κοινοβούλιο το 2001. Με προσφυγή του στο ανώτατο δικαστήριο μπόρεσε να παρουσιάσει τη διδακτορική του διατριβή για τους Αντίβασι τον Αύγουστο του 2018.

Μέλη του Λαϊκού Απελευθερωτικού Αντάρτικου Στρατού του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού) (φωτό)

(25)GN Saibaba: Ανάπηρος αγωνιστής καθηγητής του πανεπιστημίου του Δελχί, καταδικασμένος το 2017 σε ισόβια για σχέσεις με το ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκό). Παγκόσμιο κύμα συμπαράστασης έχει προκληθεί. Για μεταφράσεις στα ελληνικά για τον αγώνα του Saibaba βλ.εδώ.

(26)Αyyanan Murugan: Δικηγόρος, γραμματέας του Κέντρου για την Προστασία των Πολιτικών Ελευθεριών (CPCL) στην Ταμιλναντού. Δικηγόρος κατηγορούμενων με βάση τον UAPA (βλ.σημ.28).

(27)Chandrashekhar Azad Ravan: Ακτιβιστής από την βόρεια πολιτεία Ουτάρ Πραντές, συνιδρυτής του “Στρατού του Μπιμ”, οργάνωσης για τη χειραφέτηση των Νταλίτ. Συνελήφθη για δήθεν πρόκληση επεισοδίων ανάμεσα στις κάστες των Νταλίτ και των Ραϊπούτ στο Σαχαρανπούρ το Μάη του 2017.

(28)Νόμος Περί Πρόληψης Παράνομων Δραστηριοτήτων (UAPA): Νόμος του 1967 (τελευταία τροποποίηση το 2012) για την πρόληψη δραστηριοτήτων ενάντια “στην ακεραιότητα και την κυριαρχία” της Ινδίας. Προς το συμφέρον αυτών, “λελογισμένα” περιορίζει την ελευθερία έκφρασης και λόγου, το δικαίωμα συνάθροισης και το δικαίωμα της ίδρυσης ενώσεων.

(29)Binayak Sen: Παιδίατρος, κάτοχος του Διεθνούς Βραβείου Ειρήνης Γκάντι, πανεθνικός αντιπρόεδρος της Λαϊκής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες (PUCL). Το 2010 καταδικάστηκε σε ισόβια για Στάση και παροχή βοήθειας στους Ναξαλίτες για την ίδρυση δικτύου για υπονόμευση του κράτους. Έχει αποφυλακιστεί εν αναμονή της τελικής απόφασης για αναστολή.

(30)Soni Sori: Αντίβασι δασκάλα, υποψήφια με το κεντρώο “Κόμμα του απλού ανθρώπου” (Aam Aadmi), αν και είχε συλληφθεί για διασυνδέσεις με το ΚΚΙ (Μαοϊκό), δέχτηκε επίθεση με οξύ στο πρόσωπο το 2016.

(31)Amit Anilchandra Shah: Πρόεδρος του Ινδικού Λαϊκού Κόμματος BJP

(32)RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh): Εθνική Οργάνωση Εθελοντών του BJP, παραστρατιωτική ινδουιστική οργάνωση.

(33)Mukesh Dhirubhai Ambani: Μεγιστάνας, επικεφαλής της Reliance Industries Limited, που ανήκει στο κλαμπ των μεγαλύτερων εταιριών παγκοσμίως, Fortune Global 500.

(34)Vijay Vittal Mallya: Επιχειρηματίας και πρώην πολιτικός, έχει διαφύγει στο Ηνωμένο Βασίλειο και η Ινδία διαπραγματεύεται την έκδοσή του.

(35)Απονομισματοποίηση: Δια τηλεοράσεως ανακοίνωση από το Μόντι στις 8.15μμ της 8ης Νοέμβρη του 2016, ότι από τις 12 η ώρα καταργούνται τα χαρτονομίσματα των 500 και 1.000 ρουπίων, με πρόσχημα την καταπολέμηση της παραοικονομίας και της τρομοκρατίας. Αποτέλεσμα 100 νεκροί σε ουρές στις τράπεζες.

(36)GST: Ενιαίος φόρος αγαθών και υπηρεσιών.

(37)Επιχείρηση “Πράσινο Κυνήγι”: Κυβερνητικό σχέδιο που ξεκίνησε το Νοέμβρη του 2009 με τη χρήση όλων των ένοπλων δυνάμεων εναντίον του ΚΚΙ (Μαοϊκού), με πρόσχημα το οποίο, εκτοπίζει και δολοφονεί αμάχους.

(38)Κίνημα στο Τουτουκούντι: βλ.εδώ.

(39)Κίνημα Παθαλγκάντι: Παθαλγκάντι σημαίνει πέτρινες πλάκες, επιγραφές. Πέρσι σε σχεδόν 200 χωριά ιθαγενών στην πολιτεία Τζάρκχαντ (της οποίας οι ιθαγενείς αποτελούν το 26%) τοποθετήθηκαν τεράστιες πράσινες πέτρινες πλάκες με χαραγμένα επάνω τους αποσπάσματα από το νόμο PESA του 1996, που αφορούσε το σύστημα διοικητικής οργάνωσης, καθώς και προειδοποιήσεις για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, για το ότι η εξουσία τους, βάσει νόμου, δεν ισχύει εδώ, και δεν δικαιούνται να συνάπτουν με επιχειρηματικούς ομίλους συμφωνίες για την περιοχή χωρίς τη γνώμη των κατοίκων.

Το κείμενο στα αγγλικά εδώ.

Για περισσότερα για το επαναστατικό κίνημα στην Ινδία, βλ.εδώ.

Επιστολή του Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο λίγο πριν την εκτέλεσή του από το Φρανκισμό (27/09/1975)

Στις 27 Σεπτέμβρη του 1975 έγιναν οι τελευταίες εκτελέσεις από το φρανκικό φασιστικό καθεστώς εναντίον επαναστατών αγωνιστών της δημοκρατίας, δύο μελών της βασκικής ΕΤΑ και τριών μελών του Αντιφασιστικού και Πατριωτικού Επαναστατικού Μετώπου (FRAP), στο οποίο προεξάρχοντα ρόλο έπαιζε το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) και η Ισπανική Σοσιαλιστική Ένωση του άλλοτε Υπουργού Εξωτερικών της Ισπανικής Δημοκρατίας επί εμφυλίου Χούλιο Άλβαρο ντελ Βάγιο. Παρακάτω υπάρχει η επιστολή ενός από τους εκτελεσμένους, του Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο από τη Γαλικία, στην οποία περιγράφονται όχι μόνο η αντιδικτατορική δράση του, αλλά και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, στράτευσης, φυλακής, και γενικά διαβίωσης στη φρανκική Ισπανία.

***

Ονομάζομαι Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο, είμαι 24 ετών, ανειδίκευτος εργάτης χυτηρίου, και κάνω αυτές τις δηλώσεις από τη φυλακή του Καραμπάντσελ στις… του Σεπτέμβρη 1975. Είμαι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικού-λενινιστικού) που συμμετέχει στο FRAP.

  

Οι 5 τελευταίοι εκτελεσμένοι του Φρανκισμού: Χοσέ Λουί Σάντσεθ Μπράβο, 24 ετών, Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα, Ραμόν Γκαρθία Σανθ, 27 ετών, και οι βάσκοι αγωνιστές Χουάν Παρέδες Μάνοτ, 21 ετών, και Άνχελ Οταέγκι Ετσεβερία, 33 ετών.

Είμαι μέλος του ΚΚΙ (μ-λ) γιατί με θεωρώ μαρξιστή-λενινιστή, και πιστεύω ότι μόνο το Κόμμα και το Μέτωπο είναι οι οργανώσεις εκείνες που μπορούν να τσακίσουν το φασισμό. Μια οργάνωση είναι ό,τι πράττει, πέραν της θεωρίας της. Για αυτό, όταν ήρθε για μένα η ώρα να επιλέξω τη συμμετοχή μου στο Μέτωπο, το έκανα λόγω των μαζικών επαναστατικών της δράσεων στις οποίες προέβαινε σταθερά και για τις οποίες εγώ έμαθα, παρότι ο φασιστικός Τύπος προσπαθούσε να τις αποκρύψει. Γνώρισα αυτή την οργάνωση στην πόλη μου, Βίγο, και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στο Χόγιο ντε Μανθανάρες και στην Παράδας.

Πρώτα θα ήθελα να εξηγήσω την κοινωνική κατάσταση στο Βίγο και τη Γαλικία, τους αγώνες στο Βίγο.

Η Γαλικία είναι ακόμα η περιοχή της Ισπανίας με το πλέον χαμηλό εισόδημα, με μια τεράστια φτώχια, με την πλειοψηφία των Γαλικιανών να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σε συνθήκες με αξιοθρήνητων μισθών και τοξικότητας στα εργοστάσια. Είμαστε σχεδόν όπως σε συνθήκες σκλαβιάς. Με το που κάνεις την παραμικρή πρόταση σε απολύουν. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εκεί, στη Γαλικία, αλλά και εδώ, όμως εκεί περισσότερο, επειδή η έλλειψη εργασίας είναι μεγαλύτερη από άλλες πόλεις. Αυτά τα προβλήματα εγώ τα γνωρίζω προτού αρχίσω να σπουδάζω. Έκανα σπουδές στην ανώτερη δευτεροβάθμια σχολή και άρχισα σπουδές στη φιλοσοφία με χρήματα που μου έστελναν οι εγγύτεροι συγγενείς γιατί οι γονείς μου δεν έχουν τα απαραίτητα για αυτό χρήματα. Όμως κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους στη Φιλοσοφική, λόγω τις συμμετοχής σε μια από τις φοιτητικές διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο Σαντιάγο [ντε Κομποστέλα] το 1970, με συνέλαβαν και δικάστηκα από το Δικαστήριο Δημόσιας Τάξης (ΤΟΡ)] και μου ανοίχτηκε φάκελος. Οι διαδηλώσεις ήταν για φοιτητικούς λόγους και λόγω διαφωνίας με τον Κοσμήτορα της Σχολής Φιλοσοφίας και Γραμμάτων, πάνω από όλα για τον τρόπο διοίκησης στη λέσχη, η οποία είχε έναν πλήρως φασιστικό χαρακτήρα. Τα αιτήματα είχαν να κάνουν με μια μεγαλύτερη δημοκρατική συμμετοχή, αιτήματα που ακόμα διατυπώνονται. Σε αυτή τη δίκη αθώθηκα, το 1972, γιατί έκαναν δύο χρόνια για να διεξάγουν τη δίκη. Ήμουν ένα μήνα στη φυλακή, και μετά στις αστυνομικές διευθύνσεις του Βίγο και του Σαντιάγο και στην επαρχιακή φυλακή της Λα Κορούνια. Εκείνη την εποχή άρχισα να έχω πολιτικές ανησυχίες που ήταν μόνο δημοκρατικές ανησυχίες και τότε άρχισα να τις πολιτικοποιώ, φέρνοντάς τις σε επαφή με τη ζωή. Όχι μόνο με τις επαφές με τους συντρόφους του Πανεπιστημίου, αλλά και με την οικογένειά μου που είναι φτωχή, με τους γείτονές μου που είναι όλοι εργάτες, σε επαφή, δηλαδή, με την πραγματικότητα την οποία βίωνα.

Εξαιτίας αυτής της δίκης, αναγκάστηκα να αφήσω τις σπουδές και να αρχίσω να εργάζομαι σε διάφορα μέρη. Πάντοτε συναντούσα εμπόδια γιατί σε κάθε εργοστάσιο απαιτούσαν πιστοποιητικό καλής διαγωγής που η αστυνομία αρνιόταν να μου δώσει, παρότι είχα αθωωθεί. Ούτε φυσικά μου έδιναν διαβατήριο, ούτε δίπλωμα οδήγησης ούτε τίποτα.

Έκανα κάποια αιτήματα σε διάφορες επιχειρήσεις, όπως τη Σιτροέν, την Construcciones de Obras Santo Domingo, την Corte Inglés, που κατ’αρχήν γίνονταν αποδεκτά, όμως μετά απορρίπτονταν λόγω έλλειψης άδειας από την αστυνομία. Μετά εργαζόμουν σε ένα μικρό μαγαζί, σε μια μπυραρία ως σερβιτόρος, ως πολιτής βιβλίων, δηλαδή, προσωρινές δουλειές, κακοπληρωμένες και χωρίς καμία δυνατότητα ούτε για μια ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση. Εκείνα τα χρόνια είδα την καταστολή στο Βίγο, που είναι η πόλη που γνώριζα, είδα ότι οι καλύτεροι φίλοι μου συλλαμβάνονταν από την αστυνομία γιατί απλώς ζητούσαν τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες ή αύξηση απολαβών στην επιχείρησή τους, και άρχισα να ριζοσπαστικοποιούμαι λίγο εξαιτίας αυτού. Το 1972, Φλεβάρη-Μάρτη, στο Φερόλ, η αστυνομία δολοφόνησε δύο εργάτες της Μπαθάν (σ.parapoda: πόλη που χτίστηκε από το φρανκικό Εθνικό Ινστιτούτο Αποικιοποίησης για την αλλαγή της πολιτικής σύνθεσης του πληθυσμού της Ισπανίας), και επίσης τραυμάτισε με πυρά πάνω από πενήντα, ενώ οι εργάτες πυροβολήθηκαν από ένα καμπαναριό μιας εκκλησίας. Έγιναν τότε απεργίες σε όλη τη Γαλικία, επί αρκετές εβδομάδες, ενώ στο Βίγο διήρκεσαν 15 μέρες. Υπήρχαν αμέτρητες απολύσεις, τραυματίες, γκλομπιές και πυροβολισμοί. Καθώς η κατάσταση επιδεινωνόταν, το Σεπτέμβρη κηρύχτηκε στο Βίγο γενική απεργία που διήρκεσε ένα μήνα. Εκείνο το μήνα σταμάτησαν να εργάζονται όλες οι σημαντικές επιχειρήσεις, άπειρα μαγαζιά κατέβασαν ρολά. Πολιορκούμενα, τα λεωφορεία όταν κινούνταν, το έκαναν μόνο με έναν ένοπλο αστυνομικό δίπλα από τον οδηγό για να τον προστατεύει, ενώ στην πραγματικότητα ήταν για να τον αναγκάζει να εργάζεται.

Το έμβλημα του Αντιφασιστικού και Πατριωτικού Επαναστατικού Μετώπου (FRAP)

Σε αυτούς τους αγώνες πήρα ενεργό μέρος με την πλειοψηφία του λαού του Βίγο. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι δάρθηκα ανηλεώς στο Άρκο ντε Κιρός, στην Πουέρτα ντελ Σολ στο Βίγο, γιατί μπήκα να προστατεύσω μια ηλικιωμένη που η αστυνομία χτυπούσε, μπήκα μπροστά και την έβαλα κάτω από ένα… που είναι στην Πλατεία Πριγκήπισσας και τότε άρχισαν να χτυπάνε και εμένα. Άρχισα να τρέχω, και καθώς η μόνη έξοδος της πλατείας ήταν από ένα πολύ στενό δρόμο του Άρκο ντε Κιρός, πέρασα πάνω από τον κόσμο που άρχισε να πέφτει· είχε πολύ κόσμο και εκεί με έριξαν με γκλομπ, όμως μπόρεσα να σωθώ γιατί με έβαλαν σε ένα σπίτι πολύ κοντά σε γείτονες που με τράβηξαν από το μπαλκόνι.

Στις απεργίες του Σεπτέμβρη του 1972 στο Βίγο υπήρξαν πολλές απολύσεις για τις οποίες ακόμα γίνονται αγώνες για την επαναπρόσληψη. Πριν από περίπου έξι μήνες υπήρχαν απεργίες σε κάποιες επιχειρήσεις όπως στη Vulcano, με αίτημα την επαναπρόσληψη των εργατών που είχαν βγει από τη φυλακή μετά από τρία χρόνια και που κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα εδώ, στο Καραμπάντσελ.

Αυτή η απεργία ήταν η απαρχή νέων λαϊκών αγώνων στο Βίγο που φυσικά, δεν μπορούσαν να έχουν ειρηνική μορφή γιατί είδαμε ότι με το να φωνάζεις απλώς για ελευθερία χωρίς ένα στήριγμα, με το να φωνάζεις για ελευθερία δεν πετυχαίνεις τίποτα: πετυχαίνεις μόνο γκλομπιές, πετυχαίνεις μόνο να μας φυλακίζουν για χρόνια, να απειλούν τις οικογένειές μας και τίποτα περισσότερο. Για αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υιοθετούμε μια ενεργητική και όχι παθητική στάση ενάντια στη φασιστική βία.

Εκείνο τον καιρό με έστειλαν να κάνω τη στρατιωτική θητεία στο Κολμενάρ Βιέχο, με φάκελο από την αστυνομία. Δηλαδή, σταθερά παρακολουθούμουν από άτομα της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (SIM) του στρατοπέδου και με έστειλαν στο χειρότερο στρατόπεδο όλης της στρατιωτικής ζώνης, το Χόγιο ντε Μανθανάρες.

Είναι ένα στρατόπεδο όπου η βροχή έμπαινε μέσα στα κτίρια και χρειαζόταν να αλλάζουμε τα κλινοσκεπάσματα, να ξυριζόμαστε με τη βοήθεια άλλων ελλείψει καθρεφτών και να πλενόμαστε σε μια βρύση στο δρόμο. Μάλιστα, ως και πριν από λίγους μήνες έπρεπε να πηγαίνουν να πλένονται σε ένα ποταμάκι που βρισκόταν σε αρκετή απόσταση ή να πλένονται με σόδα.

Σε αυτό το στρατόπεδο συνήθιζαν να στέλνουν άτομα με πολιτικό παρελθόν και κοινούς εγκληματίες. Μια λεπτομέρεια, για παράδειγμα, που μπορώ να πω είναι ότι τα τηλεγραφήματα που συνήθως φτάνουν σε λίγες ώρες, εκεί έφταναν σε μήνες. Μου πήρε ενάμιση μήνα και δεν μπορούσα να πάρω ένα τηλεγράφημα εγώ ο ίδιος, αλλά οι γονείς μου που το ζήτησαν στο Βίγο. Και αυτό δεν έτυχε μόνο σε εμένα, αλλά όλοι διαμαρτύρονταν για το ίδιο πράγμα.

Εκείνο τον καιρό, ήμουν ως ένα βαθμό πολιτικά δραστήριος, αν πολιτική θεωρείται η καταγγελία των αδικιών. Επίσης, στο Χόγιο ντε Μανθανάρες, όπως είπα πριν, όλοι όσοι ήταν εκεί ήταν άτομα που δεν τους ήθελαν σε άλλο στρατόπεδο από φόβο ότι ο τρόπος σκέψης μας θα διείσδυε σε αλλους φαντάρους.

Μετά μας πήραν στο στρατόπεδο του Τολέδο, το οποίο προηγουμένως ήταν η Σχολή του Ιππικού, και το οποίο έπρεπε να ξαναφτιάξουμε εξαρχής γιατί είχαν μείνει μόνο οι τοίχοι. Έπρεπε να κοιμόμαστε σε στάβλους, που ήταν γεμάτοι από κόπρανα. Για κάποιον καιρό μας έβαλαν να ανοίγουμε χαρακώματα το πρωί, τα οποία μας υποχρέωναν να τα κλείνουμε ή να τα καλύπτουμε τη νύχτα, αφότου οι ανώτεροι είχαν τελειώσει τα πρακτικά μαθήματα για λοχίες σε αυτά. Λέγεται ότι σε αυτό το στρατόπεδο, οι τοίχοι, το εξωτερικό τους, είχαν κατασκευαστεί μετά τον ισπανικό πόλεμο από τους πολιτικούς κρατούμενους και ακόμα υπάρχουν ίχνη από αυτό.

O Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα με την αδερφή του, Φλορ

Όλο εκείνο τον καιρό παρακολουθούμασταν από τη SIM και κάποτε υπήρξε απόπειρα διαμαρτυρίας λίγο καιρό αφότου φτάσαμε εκεί. Απείχαμε από το βραδινό μετά από ένα απόγευμα ασκήσεων σε όλο το στρατόπεδο, και μετά μας έβαλαν να φάμε υπό την απειλή πυροβόλου λόγω συλλογικής διαμαρτυρίας. Λίγο καιρό πριν το τέλος της θητείας, κάποιους φαντάρους από εκεί τους πέρασαν από Στρατοδικείο λόγω άρνησής τους να σκάψουν χαρακώματα.

Όταν τελείωσα το στρατό, συνέχισα να έχω δυσκολίες στην εύρεση εργασίας και από μια επιχείρηση στην οποία είχα βρει δουλειά απολύθηκα, γιατί ζήτησα επιπλέον πληρωμή για το Δεκέμβρη που, σύμφωνα με το νόμο, μάς αναλογούσε. Απευθύνθηκα στη Διεύθυνση Εργασίας και, όπως πάντα, η Διεύθυνση είπε ή επαναπρόσληψη ή απόλυση με αποζημίωση. Η επιχείρηση αποφάσισε να με απολύσει και έλαβα 22.000 πεσέτες ως αποζημίωση. Μετά, τέλος, κατάφερα να δουλέψω στη Simuelza, μια επιχείρηση με 150 εργάτες, ως ανειδίκευτος εργάτης σε χυτήριο, σε απάνθρωπες συνθήκες τοξικότητας, με συνεχή ατυχήματα, επί 8 ώρες από τις 7 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι. Ήταν σπάνιο να περάσει μια μέρα χωρίς ατυχήματα σε ένα τόσο μικρό χώρο εργασίας, εγκαύματα, εκρήξεις… Καθώς εργαζόμασταν με χυτοσίδηρο, τα ατυχήματα ήταν συνεχή και ακόμα έχω σημάδιαστο σώμα·έχω μια ουλή που έγινε με ένα μηχάνημα. Επίσης συνέβαιναν σοβαρά ατυχήματα. Τις τελευταίες ημέρες που ήμουν εκεί, ένας συνάδελφος από το Βίγο έκαψε ολόκληρο το πόδι του όταν ένα καζάνι με χυτοσίδηρο έπεσε πάνω του και ενός μηχανικού από τη Μαδρίτη, περίπου 40 ετών, συνθλίφτηκε το πόδι του από ένα επιδαπέδιο καλούπι, όταν τέθηκε σε λειτουργία ένας γερανός.

Εκεί εργαζόμουν επί πέντε μήνες και έπρεπε να φυγω. Την Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς εργαζόμουν σε εκείνη την επιχείρηση ως ανειδίκευτος. Στο Βίγο υπήρχαν, λογικά, διαδηλώσεις του Μετώπου. Σε μία από αυτές, η Ισπανική Πολιτοφυλακή σκότωσε έναν εργάτη, το Μανουέλ Μοντανέρο Σιμόν, έναν εργάτη της FENOSA που ήταν σε βάρδια εκείνη τη μέρα και βγήκε στο δρόμο για τη διαδήλωση. Εκείνη τη στιγμή, δυο γυναίκες συνελήφθησαν από την άλλη πλευρά του δρόμου, συνελήφθησαν και διάφοροι του FRAP, κυρίως από ένα Εθνικό Ινστιτούτο, και εργάτες από τις γύρω γειτονιές.

Τη νύχτα στις 3 Μάη, δεν πήγα να κοιμηθώ στο σπίτι μου γιατί εμφανίστηκαν αστυνομικοί στις 7 το πρωί και έμειναν εκεί περιμένοντάς με. Όταν επέστρεφα προς το σπίτι, οι γείτονες με ειδοποίησαν ότι βρισκόταν εκεί η αστυνομία και, καθώς είναι μια περιοχή πολύ έρημη και απομονωμένη, γιατί δεν υπήρχαν πολλά σπίτια, με βοήθησαν να φύγω με αμάξι προς το Βίγο. Έπρεπε να αποδράσω με κάποιους συντρόφους και να πάω στη Μαδρίτη. Παρότι είχαμε πρόθεση να διασχίσουμε τα σύνορα και να περάσουμε στην Πορτογαλία, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και πήγαμε στη Μαδρίτη όπου ενωθήκαμε με τα μέλη του Μετώπου που βρίσκονταν εκεί.

Αργότερα, στις 22 Ιούλη, με συνέλαβαν με βίαιο τρόπο με το πιστόλι στο κεφάλι. Έπειτα, με πήγαν στη Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας, και μετά από πάνω από 72 ώρες που λένε ότι είναι για λόγους διαδικαστικούς, με μετήγαγαν στη φυλακή του Καραμπάντσελ, όπου ήμασταν 36 μέρες χωρίς να βγούμε από τα κελιά της τιμωρίας, παρά μόνο για να μιλάμε με τους δικηγόρους μας. Μετά τις 15, δεν θυμάμαι ακριβώς την ημέρα, μάθαμε ότι μας κατηγορούσαν, με τη στρατιωτική νομοθεσία, για το θάνατο ενός αστυνομικού και ότι το αίτημα του εισαγγελέα ήταν η θανατική καταδίκη πέντε συντρόφων. Δικαστήκαμε στις 11 και 12 του μήνα, σε μια δίκη που ήταν φάρσα, από τη στιγμή που δεν δέχθηκαν να παραθέσουν κανένα αποδεικτικό στοιχείο που ζήτησε η υπεράσπιση, αποδείξεις τόσο στοιχειώδεις όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα από ένα ρεβόλβερ που λέγανε ότι είχε χρησιμοποιηθεί, ή αποδείξεις όπως οι μαρτυρίες, γιατί έλεγαν ότι μας είχαν δει άλλοι άνθρωποι και δεν τους κάλεσαν να καταθέσουν.

Πιστεύω ότι αυτό που συνέβη στη δίκη μας είναι φυσιολογικό για ένα φασιστικό κράτος, για μια κυβέρνηση που έχει αφαιρέσει τόσες ζωές ανθρώπων, που βασίζεται στο θάνατο ακόμα και ενός εκατομμυρίου και που συνεχίζει να καταστέλλει. Δεν μπορεί να διεξάγει μια κανονική δίκη μελών μιας οργάνωσης. Η δίκη μας ήταν εντελώς μια φάρσα και φυσικά ήμασταν πριν από τη δίκη καταδικασμένοι. Πέραν αυτού, σε κάποιους συγγενείς μας, συγκεκριμένα, στην οικογένειά μου, δεν επέτρεψαν να παραστούν.

Οι ποινές που μας επέβαλαν είναι επειδή οι λαϊκοί αγώνες είναι όλο και μεγαλύτεροι και η ολιγαρχία μπορεί να αντιδρά μόνο με έναν τρόπο σκληρό. Δεν μπορεί κανείς να αναμένει ότι ο φασισμός θα μας αντιμετωπίζει με το γάντι, γιατί πρόκειται φυσικά για μια εκδίκηση ενάντια στα πρώτα μέλη του Μετώπου που βρήκαν.

Από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Informaciones. Αναφέρεται ότι κατά της εκτέλεσης των 5 έγιναν διαδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη, όπως και επιθέσεις σε ισπανικές πρεσβείες, με αυτή στη Λισαβόνα να πυρπολείται.

Πιστεύω ότι προκειμένου ο λαός να πετύχει τη Δημοκρατία, αυτή, για να είναι βιώσιμη, πρέπει να είναι μια Λαϊκή και Ομόσπονδη Δημοκρατία. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μπορούμε να δρούμε μόνο με τρόπο βίαιο, καθώς αυτοί που μας κυβερνούν, δεν θα αφήσουν οικειοθελώς την εξουσία. Επί 40 χρόνια αυτό το έχουν αποδείξει. Θα ήταν παράλογο, όταν μας χτυπούν, να γυρνούμε και το άλλο μάγουλο ώστε να συνεχίσουν να μας χτυπούν, όταν μας απολύουν από τα εργοστάσια και μας ρίχνουν στις φυλακές, να συνεχίζουμε να τους μιλάμε με το σεις και με το σας. Γιατί αν διαμαρτυρόμαστε ακόμα και για στοιχειώδη πράγματα, όπως το νερό, όπως συνέβη στην Καρμόνα, ανοίγουν πυρ εναντίον μας. Τότε φτάνει η στιγμή που ο λαός θέτει το ερώτημα και βλέπει ως απαραίτητο να διαμαρτύρεται με τα δικά του όπλα, να απαντά στη φασιστική βία με την επαναστατική βία.

Αναφορικά με τις καταδίκες μας, δεν θεωρούμε ότι θα μας συγχωρέσει ο φασισμός, δεν μπορούμε να αναμένουμε συμπόνοια από αυτόν, επομένως, πιστεύουμε ότι μόνο οι αντιφασίστες ολόκληρου του κόσμου μπορούν να μας σώσουν και για αυτό, φυσικά, προσδοκούμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή τους.

Επίσης, θέλω να πω ότι, ως Γαλικιανός που είμαι, πάντοτε πάλευα για μια Λαϊκή και Ομόσπονδη Δημοκρατία, στην οποία ο λαός της Γαλικίας θα βρίσκεται με ίσους όρους με τους άλλους λαούς της Ισπανίας ελεύθερος.

Επίσης θέλω να ενθαρρύνω το λαό ώστε να συνεχίσει να αγωνίζεται ακατάπαυστα, και να πω, τέλος ότι, παρά τα χτυπήματα της αστυνομίας, το FRAP δεν μπορεί να εξαφανιστεί, γιατί είναι ριζωμένο στις μάζες. Γιατί το FRAP είναι το Μέτωπο του λαού.

Ζήτω το FRAP! Ζήτω το ΚΚΙ (μ-λ)!

Χοσέ Ουμπέρτο Μπαένα Αλόνσο

“Αγαπητέ μου Καγκελάριε”: Όταν Δύση-Ναζί διαμέλιζαν μαζί την Τσεχοσλοβακία στο Μόναχο

80 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από την προδοσία του Μονάχου, όταν οι εκπρόσωποι των πιο αντιδραστικών τμημάτων των αστικών τάξεων της ιμπεριαλιστικής Αγγλίας και της Γαλλίας, από κοινού με τους Ναζί, αποφάσιζαν τον τεμαχισμό ενός μεγάλου και ανεξάρτητου ευρωπαϊκού κράτους, της Τσεχοσλοβακίας. Αν και δεν είναι άγνωστη η αναφορά διάφορων αστών ιστορικών σε μια πολιτική “κατευνασμού” από πλευράς Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ (οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αγγλικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού αντιστοίχως), η οποία δεν πέτυχε να διατηρήσει την ειρήνη, λίγο γνωστή είναι η ακριβής τους στάση έναντι των Ναζί.

Περιχαρής ο Τσάμπερλαιν κρατά στο χέρι τη συμφωνία του Μονάχου, χαρακτηρίζοντάς την “εύστοχα” ως τη συμφωνία που διασφάλισε “την ειρήνη της εποχής μας”.(φωτό)

Στην πραγματικότητα, αυτοί δεν αντιτίθονταν στην άμεση παραχώρηση εδαφών άλλου κράτους στους Ναζί. Εκφράζαν αντιρρήσεις μόνο για τον τρόπο με τον οποίο αυτή θα γίνει, αφού επικαλούνταν τη στάση της κοινής γνώμης, μόνο όμως για το θέμα της χρήσης βίας, και όχι για τη στάση της στο αν πρέπει να γίνουν παραχωρήσεις εδαφών στους Ναζί. Στην ουσία, δεν πρόκειται για κατευνασμό, αλλά σε καλλωπισμό της επιθετικής πολιτικής των Ναζί. Από κοινού, λοιπόν, αυτοί οι ιμπεριαλισμοί έστρεφαν τις φλόγες του πολέμου όλο και πιο κοντά στα σύνορα της ΕΣΣΔ, που ήταν και ο πραγματικός στόχος αυτών και των αφεντικών τους (τα οποία ποτέ δεν τα χάλασαν μεταξύ τους και, ακόμα και διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια χαρά τα έβρισκαν στην Ελβετία).

Η κυνικότητα των εκπροσώπων των πιο αντιδραστικών τμημάτων των αστικών τάξεων της Αγγλίας και της Γαλλίας με την οποία απαιτούν τελεσιγραφικά από μια ανεξάρτητη κυβέρνηση να παραχωρήσει εδάφη της σε τρίτο, και μάλιστα τους Ναζί, όχι μόνο τους καθιστά πλασιέ των Ναζί (των πολιτικών εκπροσώπων των πιο αντιδραστικών τμημάτων της γερμανικής αστικής τάξης του ανερχόμενου και πλέον επικίνδυνου ιμπεριαλισμού), αλλά και αναδεικνύει την υποκρισία τους, όταν οι ίδιοι ακριβώς έκαναν λόγο, ένα χρόνο αργότερα για “σοβιετική επίθεση” στην Πολωνία (όταν η τελευταία δεν υφίστατο πια ως κράτος) ή στη Φινλανδία.

Το ζήτημα δεν είναι ιστορικό. Η πολιτική κατευνασμού ή και συνέργειας με ανερχόμενους ή στρατηγικά αποσυρόμενους ιμπεριαλισμούς είναι ζήτημα που απασχολεί και σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι καν αν μπορεί να αποκλειστεί η συνεργασία με αυτούς. Αυτή, πράγματι, μπορεί να υπάρχει σε συγκεκριμένα πεδία και πάντα με γνώμονα το συμφέρον της διατήρησης της ειρήνης και της ανεξαρτησίας των χωρών συνολικά (πλήρη εμπάργκο είναι γενοκτονικά και συμβάλλουν σε περαιτέρω καταπίεση και διαιώνιση της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού, τουλάχιστον στη χώρα προέλευσής του). Το πρόβλημα έγκειται στον ορισμό των καθηκόντων του επαναστάτη και του δημοκράτη: μπορεί να αρκείται κάποιος δημοκράτης ή επαναστάτης μόνο και μόνο στην κατοχύρωση των δημοκρατικών ελευθεριών στη χώρα του; Όχι, γιατί έχουμε δει ότι, τυπικά εφαρμοζόμενες, ακόμα κι αυτές είναι δυνατό να φέρουν και να αναπαράγουν καθεστώτα εκμεταλλευτικά, οπισθοδρομικά, φιλοπόλεμα, ακόμα και αντιδημοκρατικά. Κάνει το καθήκον του ως δημοκράτη και επαναστάτη αυτός που βαφτίζει ως και “άξονα της αντίστασης” τον έναν ιμπεριαλιστή έναντι του άλλου; Όχι, γιατί δεν συμβάλλει ούτε καν κοντόθωρα στην υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας του. Αντίθετα, συμβάλλει στον εξωραϊσμό ενός ιμπεριαλιστή, στην απόκρυψή του, για ευκολότερη διείσδυση στη συνείδηση του λαού του. Υλοποιεί πλήρως το καθήκον του ως δημοκράτη και επαναστάτη αυτός που δεν αναδεικνύει αν ο “αντιστεκόμενος” ιμπεριαλισμός είναι ανερχόμενος ή στρατηγικά αποσυρόμενος (στην περιοχή του και παγκοσμίως) και μιλά ή και παλεύει γενικώς και αορίστως εναντίον του ιμπεριαλισμού; Όχι, γιατί δεν συμβάλλει στην άνοδο του πολιτικού επιπέδου του λαού του.

Όπως επαναστάτης είναι κάποιος που κρίνει με βάση τα γενικά συμφέροντα της επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι και δημοκράτης είναι αυτός που υπερασπίζεται παντού τις δημοκρατικές αρχές. Και, αναμφίβολα, δημοκράτες δεν ήταν ούτε ο Τσάμπερλαιν ούτε ο Νταλαντιέ. Όχι γιατί ήταν εκπρόσωποι ιμπεριαλιστών, ούτε γιατί δεν αντιστάθηκαν με συγκεκριμένη μορφή (ενόπλως) στους Ναζί και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο (όταν έπρεπε, νωρίς). Αλλά γιατί καλλώπισαν ενεργητικά τον ανερχόμενο τότε ιμπεριαλισμό.

Ο Τσάμπερλαιν “ελαφρά” υποκλινόμενος στο Χίτλερ (φωτό)

Παρακάτω παρατίθενται οι κυνικές τοποθετήσεις των εκπροσώπων των πιο αντιδραστικών τμημάτων της αστικής τάξης της Αγγλίας και της Γαλλίας όσον αφορά το πρόβλημα των Γερμανών Σουδητών και τη χιτλερική απαίτηση για άμεση απόδοση της περιοχής που αυτοί ζούσαν στο Ράιχ. Όπως η ζωή απέδειξε, η συμφωνία και όσα ακολούθησαν έκαναν την απαίτηση του Χίτλερ να φαντάζει “μετριοπαθή”: Όπως βλέπουμε στο δεύτερο χάρτη, 1) Η Γερμανία κατέλαβε τη Σουδητία, 2) Η Πολωνία κατέλαβε το Ζαόλζιε, 3)Η Ουγγαρία κατέλαβε το 1/3 της Σλοβακίας στο νότο και 4) ακολούθως την ανατολική Σλοβακία (Καρπαθιανή Ρουθηνία), 5) Η Τσεχοσλοβακία διαλύθηκε ως κράτος και μετατράπηκε σε γερμανικό Προτεκτοράτο Βοημίας-Μοραβίας το Μάρτη του 1939, ενώ 6) Η Σλοβακία μετατράπηκε σε “ανεξάρτητο” φιλοχιτλερικό κράτος. Και πάντω από όλα, οι φλόγες του πολέμου φούντωσαν, και μάλιστα με κατεύθυνση την ΕΣΣΔ.

***

Στις 19 Σεπτέμβρη στο Λονδίνο συναντήθηκαν το βρετανικό υπουργικό συμβούλιο με το γάλλο πρωθυπουργό Νταλαντιέ και το γάλλο υπουργό εξωτερικών Μπονέ. Το ακόλουθο ανακοινωθέν δημοσιεύτηκε από το βρετανικό πρωθυπουργικό γραφείο:

“Μετά από μια εκτενή συζήτηση της διεθνούς κατάστασης, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Βρετανίας συμφωνούν πλήρως για την πολιτική που πρέπει να υιοθετηθεί με σκοπό την προώθηση μιας ειρηνικής επίλυσης του τσεχοσλοβακικού ζητήματος. Οι δύο κυβερνήσεις ελπίζουν ότι από δω και πέρα θα είναι εφικτό να υπάρξει μια πιο γενική διευθέτηση προς το συμφέρον της ειρήνης στην Ευρώπη.”

Συμφωνήθηκε ένα σχέδιο, το οποίο δεν θα αποκαλυπτόταν πριν την επίσκεψη του Τσάμπερλαιν στο Γκόντεσμπεργκ της Γερμανίας, όπου θα συναντούσε το Χίτλερ.

Όταν οι εκπρόσωποι της Γαλλίας επέστρεψαν στο Παρίσι, συνεδρίασε το γαλλικό υπουργικό συμβούλιο για να ακούσει την έκθεση για όσα οι πρώτοι συζήτησαν. Εκδόθηκε το ακόλουθο ανακοινωθέν:

“Οι κ.κ. Νταλαντιέ και Μπονέ εξέθεσαν τη στάση τους κατά τις συζητήσεις στο Λονδίνο και τους όρους με τους οποίους επιτεύχθηκε η αγγλογαλλική συμφωνία. Το συμβούλιο υπουργών ομόφωνα ενέκρινε την έκθεση του κ. Νταλαντιέ για τη στάση του και την προτεινόμενη λύση, σε συμφωνία με τη Βρετανία”.

Παρακάτω, οι αγγλογαλλικές προτάσεις:

Αγγλογαλλικές προτάσεις που παρουσιάστηκαν στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση στις 19 Σεπτέμβρη 1938

Οι εκπρόσωποι της γαλλικής και της βρετανικής κυβέρνησης συναντήθηκαν σήμερα για να συζητήσουν τη γενική κατάσταση και για να μελετήσουν την έκθεση του βρετανού πρωθυπουργού για τη συζήτηση που είχε με τον κ. Χίτλερ. Οι βρετανοί υπουργοί, επίσης, γνωστοποίησαν στους γάλλους ομολόγους τους τα συμπεράσματα που συνήγαγαν από τον απολογισμό του έργου της αποστολής του Λόρδου Ράνσιμαν. Είμαστε και οι δύο πλευρές πεπεισμένες ότι, μετά τα πρόσφατα γεγονότα, έχουμε φτάσει πλέον το σημείο όπου η περαιτέρω διατήρηση εντός των ορίων του τσεχοσλοβακικού κράτους των περιφερειών που κατοικούνται κυρίως από Σουδήτες Γερμανούς δεν μπορεί, στην πραγματικότητα, να συνεχίζεται περαιτέρω χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της ίδιας της Τσεχοσλοβακίας και της ειρήνης στην Ευρώπη. Με βάση αυτές τις σκέψεις, και οι δύο κυβερνήσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διατήρηση της ειρήνης και τα ζωτικά συμφέροντα της Τσεχοσλοβακίας δεν μπορούν αποτελεσματικά να διασφαλιστούν, εκτός και αν αυτές οι περιοχές παραχωρηθούν τώρα στο Ράιχ.

2.Αυτό θα μπορούσε να γίνει είτε με άμεση παραχώρηση είτε ως αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Συνειδητοποιούμε τις δυσκολίες που υπάρχουν σε ένα δημοψήφισμα και λαμβάνουμε υπόψη τις αντιρρήσεις σας που ήδη έχουν εκφραστεί ως τώρα, ιδίως για την πιθανότητα μακροπρόθεσμων επιπτώσεων αν το ζήτημα αντιμετωπιζόταν στη βάση γενικών αρχών. Για αυτό το λόγο αναμένουμε, μη υπάρχουσας ένδειξης περί του αντιθέτου, ότι εσείς ίδως προτιμάτε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα των Σουδητών Γερμανών με τη μέθοδο της άμεσης παραχώρησης, και ως μεμονωμένης περίπτωσης.

Ο Χίτλερ υποδέχεται τον Τσάμπερλαιν στο Γκόντεσμπεργκ, κοιτώντας τον αφ’υψηλού (φωτό)

3.Η υπό παραχώρηση περιοχή πιθανώς να πρέπει να περιλαμβάνει περιφέρειες με πάνω από 50% γερμανών κατοίκων, όμως ελπίζουμε ότι θα προβλέψετε με διαπραγματεύσεις πρόνοιες για τη διαρρύθμιση των συνόρων, όπου οι περιστάσεις το καθιστούν απαραίτητο, από κάποιο διεθνές σώμα, που θα περιλαμβάνει έναν τσέχο εκπρόσωπο. Θα είμαστε ικανοποιημένοι για το ότι η παραχώρηση μικρότερων περιοχών με υψηλότερο ποσοστό [γερμανών κατοίκων] δεν θα περιλαμβάνεται σε αυτή την περίπτωση.

4.Το προαναφερθέν διεθνές σώμα θα μπορούσε επίσης να επιφορτιστεί με το ζήτημα μιας πιθανής ανταλλαγής πληθυσμών στη βάση του δικαιώματος επιλογής εντός συγκεκριμένου χρονικού ορίου.

5.Αναγνωρίζουμε ότι, αν η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση είναι έτοιμη να συμφωνήσει με τα προτεινόμενα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων υλικών αλλαγών στις συνθήκες ύπαρξης του κράτους, έχει δικαίωμα να ζητήσει κάποια διασφάλιση της μελλοντικής της ασφάλειας.

6.Ομοίως, η Α.Μ.Κυβέρνηση στο Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν έτοιμη, ως μια συμβολή στην ειρήνευση της Ευρώπης, να προσχωρήσει σε κάποια διεθνή εγγύηση των νέων συνόρων του τσεχοσλοβακικού κράτους έναντι μιας απρόκλητης επίθεσης. Ένας από τους κύριους όρους μιας τέτοιας εγγύησης θα ήταν η διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Τσεχοσλοβακίας μέσω της αντικατάστασης των υπαρχουσών συνθηκών που προνοούν για αμοιβαίες υποχρεώσεις στρατιωτικού χαρακτήρα από μια γενική διασφάλιση έναντι απρόκλητων επιθέσεων.

7.Η γαλλική και η αγγλική κυβέρνηση αναγνωρίζουν πόσο μεγάλη είναι η θυσία που απαιτείται από την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση για την υπόθεση της ειρήνης. Όμως, αφού η υπόθεση αυτή είναι κοινή, τόσο για την Ευρώπη γενικά όσο και για την Τσεχοσλοβακία ιδιαίτερα, θεωρούν καθήκον τους από κοινού να διατυπώσουν ειλικρινά τις βασικές προϋποθέσεις για τη διασφάλισή της.

8.Ο πρωθυπουργός πρέπει να επαναλάβει τις συζητήσεις με τον κ. Χίτλερ όχι αργότερα από την Τετάρτη, ει δυνατόν νωρίτερα. Νιώθουμε λοιπόν ότι πρέπει να ζητήσουμε να λάβουμε την απάντησή σας το νωρίτερο δυνατό.

***

Η πρώτη επιστολή του Τσάμπερλαιν στο Χίτλερ (23/09/1938)

Γκόντεσμπεργκ, 23 Σεπτέμβρη 1938

Αγαπητέ μου Καγκελάριε,

Θεωρώ ότι μπορώ να αποσαφηνίσω την κατάσταση και να επιταχύνω τη συζήτησή μας αν σας στείλω αυτό το σημείωμα προτού συναντηθούμε το πρωί.

Είμαι έτοιμος να θέσω στην τσεχική κυβέρνηση την πρότασή σας όσον αφορά τις περιοχές, ώστε να μπορούν να εξετάσουν τα προτεινόμενα προσωρινά σύνορα. Από όσο μπορώ να καταλάβω, δεν υπάρχει ανάγκη για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το σύνολο των περιοχών, δηλαδή, για τις περιοχές εκείνες που (σύμφωνα με στατιστικές που και τα δύο μέρη φαίνεται ότι συμφωνούν) είναι με συντριπτική πλειοψηφία Σουδητικές Γερμανικές. Δεν αμφιβάλλω, ωστόσο, ότι η τσεχική κυβέρνηση θα ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί την πρότασή σας για δημοψήφισμα ώστε να καθοριστεί πόσο πολύ, και αν, το προτεινόμενο νέο σύνορο χρειάζεται να τροποποιηθεί.

Οι “υπερασπιστές της ειρήνης στην Ευρώπη” Τσάμπερλαιν, Νταλαντιέ, Χίτλερ, Μουσολίνι και Τσιάνο κατά την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου (φωτό)

Η δυσκολία που βλέπω στην πρόταση που μου θέσατε χτες το απόγευμα προκύπτει από την πρόταση οι περιοχές αυτές στο άμεσο μέλλον να καταληφθούν από γερμανικά στρατεύματα. Αναγνωρίζω τη δυσκολία της διεξαγωγής μιας μακράς χρονικά έρευνας υπό τις υπάρχουσες συνθήκες και το αναμφίβολο του ότι το πλάνο που προτείνετε, αν γινόταν αποδεκτό, άμεσα θα έφερνε μια μείωση της έντασης. Όμως δεν νομίζω ότι έχετε συνειδητοποιήσει το ανέφικτο της συμφωνίας μας να προωθήσω οποιοδήποτε σχέδιο εκτός και αν έχω λόγο να υποθέτω ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από την κοινή γνώμη στη χώρα μου, στη Γαλλία και, στην πραγματικότητα, γενικά στον κόσμο, ότι θα προωθούσε αρχές ήδη παραδεδεγμένες με έναν τρόπο συντεταγμένο και απαλλαγμέο από την απειλή χρήσης βίας. Είμαι βέβαιος ότι μια απόπειρα για άμεση κατάληψη από γερμανικά στρατεύματα περιοχών που θα καταστούν άμεσα τμήμα του Ράιχ κατ’αρχήν, και πολύ σύντομα, ακολούθως, με μια επίσημη χάραξη συνόρων, θα καταδικαζόταν ως αχρείαστη επίδειξη δύναμης.

Ακόμα κι αν θεωρούσα δίκαιο να θέσω αυτή την πρόταση στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, είμαι πεπεισμένος ότι αυτή δεν θα θεωρούσε ότι είναι στο πνεύμα της συμφωνίας που εμείς και η γαλλική κυβέρνηση της κάνουμε έκκληση να αποδεχτεί και που έχει αποδεχτεί. Σε περίπτωση που γερμανικά στρατεύματα διείσδυαν στις περιοχές που προτείνετε, δεν υπάρει αμφιβολία ότι η τσεχική κυβέρνηση δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να διατάξει τις δυνάμεις της να αντισταθούν, και αυτό θα σήμαινε την καταστροφή της βάσης στην οποία εσείς και εγώ μια βδομάδα νωρίτερα είχαμε συμφωνήσει να εργαστούμε, και συγκεκριμένα, της συντεταγμένης διευθέτησης αυτού του ζητήματος και όχι της διευθέτησής του με χρήση βίας.

Έχοντας κατοχυρώσει ως αποδεκτό κατ’αρχήν το ότι οι Σουδητικές Γερμανικές περιοχές θα αποδοθούν στο Ράιχ, το άμεσο ζήτημα που τίθεται ενώπιόν μας είναι πώς να διατηρήσουμε το νόμο και την τάξη, εν αναμονή της τελικής διευθέτησης της συμφωνίας παραχώρησης των περιοχών. Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν εναλλακτικές στην πρότασή σας που δεν θα επιδέχονταν τις προαναφερθείσες αντιρρήσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσα να ζητήσω από την τσεχική κυβέρνηση αν θεωρεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια συμφωνία, με την οποία η διατήρηση του νόμου και τις τάξεις για κάποιες σουδητικές γερμανικές περιοχές, για τις οποίες θα υπήρχε συμφωνία, θα μπορούσε να ανατεθεί στους ίδιους τους Σουδήτες Γερμανούς – με τη δημιουργία μιας κατάλληλης ένοπλης δύναμης, ή με τη χρήση ήδη υπαρκτών δυνάμεων, πιθανώς δρώντας υπό την επίβλεψη ουδέτερων παρατηρητών.

Όπως γνωρίζετε, ήδη την περασμένη νύχτα, βάση της συμφωνίας μου μαζί σας, απηύθυνα έκκληση στην τσεχική κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει την τάξη στο μεταξύ.

Η τσεχική κυβέρνηση δεν μπορεί, φυσικά, να αποσύρει τις δυνάμεις της, ούτε μπορεί να αναμένεται από αυτή να αποσύρει την κρατική αστυνομία όσο βρίσκεται αντιμέτωπη με την προοπτική μιας βίαιης εισβολής· όμως θα ήμουν έτοιμος άμεσα να εξακριβώσω την άποψή της για την εναλλακτική πρόταση που ανέφερα και, αν το σχέδιο αυτό γινόταν αποδεκτό, θα της έκανα έκκληση να αποσύρει τις ένοπλες δυνάμεις της και την κρατική αστυνομία από τις περιοχές όπου οι Σουδήτες Γερμανοί είναι σε θέση να διατηρήσουν οι ίδιοι την τάξη.

Τα περαιτέρω βήματα που χρειάζεται να αναλφηθούν για την ολοκλήρωση της παραχώρησης θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο επεξερασίας αρκετά γρήγορα.

Δικός σας,

Νέβιλ Τσάμπερλαιν

***

Στην επιστολή αυτή ο Χίτλερ απάντησε ότι η θεωρητική αναγνώριση των αρχών βάση των οποίων θα έπρεπε να παραχωρηθούν οι περιοχές των Σουδητών Γερμανών στο Ράιχ υπήρχε ήδη από το 1918 στα 14 σημεία του προέδρου Ουίλσον. Ταυτόχρονα, του απαντά ότι οι περιοχές αυτές δεν πάνε στο Ράιχ λόγω της καλής θέλησης άλλων ή της αναγνώρισης των αρχών της αυτοδιάθεσης, αλλά λόγω της θέλησης των ίδιων των Σουδητών και “της αμετάκλητης απόφασης” του Ράιχ γιατί “ανταποκρίνεται στην αξιοπρέπεια μιας μεγάλης δύναμης” όπως είναι το Ράιχ. “Απλόχερα” προσφέρεται να αποσύρει τις δυνάμεις του από τις διαφιλονικούμενες περιοχές της Τσεχοσλοβακίας κατά τις ημέρες του δημοψηφίσματος, αφού αρνείται τη δημιουργία σουδητικών ένοπλων δυνάμεων. Του απαντά, τέλος, ότι κι αυτός έχει κοινή γνώμη, ενώ θέτει στο τραπέζι και το ζήτημα της καταπίεσης και άλλων μειονοτήτων στην Τσεχία.

Στα σύννεφα ο Τύπος της φαντασιόπληκτης πολωνικής αστικής τάξης “των δύο θαλασσών” (Βαλτικής και Μαύρης), επιχαίρει για το ότι πίσω από την πλάτη της ΕΣΣΔ σκαρώθηκε το “Μόναχο” που της έδωσε το “τυράκι” Ζαόλζιε και ότι ο “Ιβάν” (ΕΣΣΔ) αναγνωρίζει κλωτσηδόν ότι “η Ευρώπη σταμάτησε να τον σέβεται”. (φωτό)

Η απάντηση του εκπροσώπου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας είναι μόνο μια πλήρης αποδοχή των προτάσεων του Χίτλερ και διαβίβασή τους στους Τσεχοσλοβάκους, με μια έκκληση μόνο να μην ληφθούν μέτρα από το Χίτλερ εν αναμονή της απάντησης της Πράγας:

Η δεύτερη επιστολή του Τσάμπερλαιν στο Χίτλερ (23/09/1938)

Γκόντεσμπεργκ, 23 Σεπτέμβρη 1938

Αγαπητέ μου Καγκελάριε,

Έλαβα το μήνυμα της Εξοχότητάς σας ως απάντηση στην επιστολή μου της πρωίας και μελέτησα το περιεχόμενό του.

Από τη θέση μου ως μεσολαβητή, είναι προφανώς τώρα καθήκον μου – αφού η Εξοχότητά σας διατηρεί πλήρως τη θέση που είχατε λάβει χτες τη νύχτα – να θέσω τις προτάσεις σας σε γνώση της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης.

Ομοίως, ζητώ από την Εξοχότητά σας να έχει την ευγενική καλοσύνη να με αφήσει να έχω ένα υπόμνημα που να θέτει αυτές τις προτάσεις μαζί με ένα χάρτη που να δείχνει την περιοχή που θα παραχωρηθεί βάση αποτελέσματος ενός προτεινόμενου δημοψηφίσματος.

Έχοντας λάβει αυτό το υπόμνημα, άμεσα θα το προωθήσω στην Πράγα και θα ζητήσω από την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση να λάβω την απάντησή της το συντομότερο.

Στο μεταξύ, μέχρι να λάβω την απάντησή της, θα ήμουν ευτυχής αν λάμβανα την διαβεβαίωση από την Εξοχότητά σας ότι θα συνεχίζατε να συνάδετε με τη συμφωνία στην οποία είχαμε καταλήξει κατά τη συνάντησή μας στις 14 του Σεπτέμβρη και ξανά χτες τη νύχτα, ότι καμία δράση δεν θα αναλαμβανόταν, ιδίως στην περιοχή των Σουδητών, από δυνάμεις του Ράιχ που θα εμπόδιζαν οποιαδήποτε περαιτέρω πιθανή διαμεσολάβηση.

Καθώς η αποδοχή ή η απόρριψη της πρότασης της Εξοχότητάς σας είναι τώρα ζήτημα απόφασης μόνο της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης, δεν θεωρώ ότι μπορώ να παρέχω οποιαδήποτε περαιτέρω υπηρεσία, ενώ, από την άλλη, έχει καταστεί αναγκαίο άμεσα να εκθέσω την παρούσα κατάσταση στους συναδέλφους μου και στη γαλλική κυβέρνηση.

Προτείνω, επομένως, να επιστρέψω στην Αγγλία.

Δικός σας,

Νέβιλ Τσάμπερλαιν

***

Αυθημερόν ο Χίτλερ αποστέλλει χάρτη μαζί με απαιτήσεις για άμεση απόδοση κάποιων περιοχών ως την 1η Οκτώβρη και διεξαγωγή ως τις 25 Νοέμβρη δημοψηφίσματος σε άλλες με ταυτόχρονη απόσυρση των δυνάμεων των δύο κρατών (γιατί, εννοείται, οι Ναζί θα έχουν εισβάλλει και σε αυτές).

Οι προτάσεις του Χίτλερ

Ο Γιαν Μάζαρικ, εκπροσωπώντας την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, στις 25 Σεπτέμβρη 1938 εκφράζει τη λύπη του για το ότι οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές διαβεβαίωναν γραπτώς τους τσεχοσλοβάκους ιθύνοντες ότι δεν θα συνεχίσουν να τους προτείνουν να μην κινήσουν στρατεύματα την ίδια ώρα που οι πρώτοι αποδέχονταν τις προτάσεις του Χίτλερ, τις οποίες θεωρεί τελεσίγραφο και για τις οποίες εκφράζει την έκπληξή του, δηλώνοντας ότι δεν θα γίνουν οι Τσέχοι έθνος σκλάβων και ότι θα αντισταθούν. Την επομένη, απαντώντας επισήμως στην πρόταση Χίτλερ, η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη για διεθνή διάσκεψη, στην οποία θα συζητηθούν και θέματα που δεν είχε επικαλεστεί η προηγούμενη κυβέρνηση που είχε υποκύψει στις αγγλογαλλικές πιέσεις να αναγνωρίσει την ύπαρξη σουδητικού προβλήματος και να το συζητά με τους Ναζί, ζητώντας παράλληλα εγγυήσεις για πιθανή επίθεση και για το τσεχοσλοβακικό αμυντικό σύστημα (οι δυτικές οχυρώσεις του οποίου παραδίδονταν άμεσα στους Ναζί).

Την ίδια μέρα ο Τσάμπερλαιν στέλνει στο Χίτλερ τρίτη επιστολή:

Η τρίτη επιστολή του Τσάμπερλαιν στο Χίτλερ (26/09/1938)

Λονδίνο, 26 Σεπτέμβρη 1938

Αγαπητέ μου Καγκελάριε,

Από τη θέση μου ως διαμεσολαβητή, μετέφερα στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση το υπόμνημα το οποίο η Εξοχότητά σας μού έδωσε επί τη ευκαιρία της τελευταίας μας συζήτησης.

Η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση τώρα με πληροφορεί ότι, ενώ αποδέχεται τις προτάσεις για την παραχώρηση των Σουδητικών Γερμανικών περιοχών πάνω στη βάση όσων συζητήθηκαν από την κυβέρνησή μου και τη γαλλική κυβέρνηση και αποσαφηνίστηκαν από εμένα προς εσάς την περασμένη Πέμπτη, θεωρεί πλήρως απαράδεκτη την πρόταση που υπάρχει στο υπόμνημά σας για άμεση εκκένωση των περιοχών και άμεση κατάληψή τους από γερμανικά στρατεύματα, δύο κινήσεις που προτείνετε να λάβουν χώρα πριν οι όροι της παραχώρησης αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ή έστω συζήτησης.

Η Εξοχότητά σας θα θυμάται ότι στην επιστολή μου προς εσάς της περασμένης Παρασκευής ανέφερα ότι μια απόπειρα άμεσης κατάληψης από γερμανικά στρατεύματα περιοχών που θα καταστούν τμήμα του Ράιχ άμεσα κατ’αρχην και πολύ σύντομα, ακολούθως, μέσω μιας επίσημης χάραξης συνόρων, θα καταδικαζόταν ως αχρείαστη επίδειξη δύναμης και ότι, κατά την άποψή μου, αν τα γερμανικά στρατεύματα βάδιζαν προς τις περιοχές που είχατε προτείνει, έκφραζα τη βεβαιότητα ότι η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση θα αντιστεκόταν και ότι αυτό θα σήμαινε την καταστροφή της βάσης πάνω στην οποία εσείς και εγώ μία βδομάδα νωρίτερα είχαμε συμφωνήσει να εργαστούμε, και συγκεκριμένα, τη βάση μιας συντεταγμένης διευθέτησης του ζητήματος αυτού αντί μιας διευθέτησης με τη χρήση βίας. Ανέφερα επίσης το αποτέλεσμα το οποίο πιθανώς να προέκυπτε στην κοινή γνώμη στη χώρα μου, τη Γαλλία και, στην πραγματικότητα, σε όλο τον κόσμο γενικά.

Η εξέλιξη της κοινής γνώμης μετά την επιστροφή μού επιβεβαιώνει τις απόψεις που είχα εκφράσει στην επιστολή μου και στη συζήτηση που είχαμε ακολούθως.

Επικοινωνώντας μαζί μου για τις προτάσεις σας, η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας επισημαίνει ότι αυτές προχωρούν πέραν των συμφωνηθέντων στο λεγόμενο αγγλογαλλικό πλάνο. Η Τσεχοσλοβακία θα στερούταν κάθε διασφάλισης της εθνικής της ύπαρξης. Θα χρειαζόταν να παραδώσει μια μεγάλη αναλογία των προσεκτικά προετοιμασμένων αμυνών της και να αποδεχτεί γερμανικό στρατό βαθιά μέσα στο έδαφός της προτού οργανωθεί στη νέα βάση ή γίνουν οποιεσδήποτε προετοιμασίες για την άμυνα της. Η εθνική και οικονομική της ανεξαρτησία, με την αποδοχή του γερμανικού πλάνου, αυτόματα θα εξαφανιζόταν. Η όλη διαδικασία της μετακίνησης πληθυσμών θα περιοριζόταν σε πανικόβλητη φυγή.

Το διαμελισμένο από τους συνωμότες του Μονάχου πτώμα της Τσεχοσλοβακίας (φωτό)

Μαθαίνω ότι ο γερμανός πρέσβης στο Παρίσι εξέδωσε μια ανακοίνωση που ξεκινά δηλώνοντας ότι, ως αποτέλεσμα των συζητήσεών μας στο Γκόντεσμπεργκ, η Εξοχότητά σας και εγώ είμαστε πλήρως σύμφωνοι αναφορικά με την επιτακτική αναγκαιότητα της διατήρησης της ειρήνης στην Ευρώπη. Σε αυτό το πνεύμα απευθύνω το παρόν μήνυμα προς εσάς.

Πρώτα από όλα, θα ήθελα να υπενθυμίσω στην Εξοχότητά σας ότι, αφού η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση αποδέχεται τις προτάσεις για παραχώρηση των Σουδητικών Γερμανικών περιοχών δεν μπορεί να υπάρχει ζήτημα για τη Γερμανία ότι “βρίσκει ανέφικτο να γίνουν ξεκάθαρα αποδεκτά τα δικαιώματα των Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία μέσω διαπραγμάτευσης”. Αναφέρω τα λόγια στο τέλος της επιστολής της Εξοχότητάς σας προς εμένα την περασμένη Παρασκευή.

Το αντίθετο, μια διευθέτηση μέσω διαπραγμάτευσης παραμένει εφικτή και, ως μια ξεκάθαρη υπόμνηση των συζητήσεων που εσείς και εγώ είχαμε, και με μια ξεκάθαρη επίσης εκτίμηση των συνεπειών που θα ακολουθούσαν την εγκατάλειψη της διαπραγμάτευσης και την υποκατάστασή της από τη βία, ζητώ από την Εξοχότητά σας να συμφωνήσετε ώστε εκπρόσωποι της Γερμανίας να συναντήσουν εκπροσώπους της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης για να συζητήσουν άμεσα την κατάσταση με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι, με σκοπό να διευθετήσουν μέσω συμφωνίας τον δρόμο με τον οποίο το έδαφος αυτό θα παραχωρηθεί. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτές οι συζητήσεις μπορούν να ολοκληρωθούν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και, αν εσείς και η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση το επιθυμείτε, δηλώνω την πρόθεσή μου να κανονίσω την εκπροσώπηση και της βρετανικής κυβέρνησης στις συζητήσεις.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, όπως και στο επίσημο ανακοινωθέν που δημοσιεύθηκε στη Γερμανία, είπατε ότι οι μόνες διαφορές μεταξύ μας έχουν να κάνουν με τη μέθοδο υλοποίησης μιας τέτοιας συμφωνημένης αρχής. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε σίγουρα οι τραγικές συνέπειες μιας σύγκρουσης δεν χρειάζεται να υπάρξουν λόγω μιας διαφοράς στις μεθόδους.

Μια συνδιάσκεψη όπως αυτή που προτείνω θα έδινε εμπιστοσύνη στο ότι η παραχώρηση εδαφών θα πραγματοποιούταν, όμως με συντεταγμένο τρόπο και με κατάλληλες εγγυήσεις.

Πεπεισμένος ότι η παθιασμένη επιθυμίας σας να δείτε το Σουδητικό-Γερμανικό πρόβλημα να επιλύεται κατάλληλα και ικανοποιητικά χωρίς την πρόκληση εξαθλίωσης και δεινών σε ανθρώπους που αναπόφευκτα θα προκαλούνταν από μια σύγκρουση, σας απευθύνω ειλικρινά την ύστατη έκκληση να αποδεχτείτε την πρότασή μου.

Δικός σας,

Νέβιλ Τσάμπερλαιν

***

Σε αυτή την επιστολή απαντά ο Χίτλερ την επομένη, στις 27 Σεπτέμβρη, επιμένοντας στο ότι η άμεση κατάληψη είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση της υλοποίησης της παραχώρησης των εδαφών που έχει ούτως ή άλλως συμφωνηθεί, ενώ αντικρούει τα τσεχοσλοβακικά επιχειρήματα για την ανάγκη οικοδόμησης νέων οχυρώσεων που κατά το Χίτλερ θα καθυστερούσε την παραχώρηση. Επανειλημμένα αναφέρει (ψευδώς, όπως αποδείχτηκε) ότι δεν έχει πρόθεση να πλήξει την Τσεχοσλοβακία. Μάλιστα, τονίζει ότι η οικονομία της, αντιθέτως, θα είναι “υγιέστερη”, αφού θα έχει έναν πιο “ενοποιημένο” (χωρίς ξένα σώματα, όπως τη Σουδητία) οικονομικό οργανισμό.

Τελικά, στις 29 Σεπτέμβρη οι αντιδραστικοί δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι Ναζί καταλήγουν σε συμφωνία, η οποία υπογράφεται στη 1.30 π.μ. της 30ής Σεπτέμβρη. Η συμφωνία και όσα ακολούθησαν έκαναν την απαίτηση του Χίτλερ να φαντάζει “μετριοπαθή”.

Μετάφραση από τα αγγλικά. Τα κείμενα υπάρχουν στο Correspondence respectin Czechoslobakia, September 1938, Presented by the Secretary of State for Foreign Affaires to Parliament by Command of His Majesty, Λονδίνο, 1938. Τα δυο αρχικά ανακοινωθέντα υπάρχουν σε εφημερίδες της εποχής.