Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Για τα αποτελέσματα των εκλογών της 28ης Μάη (29/05/2023)

Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της 28^ης Μάη μπορεί να συνοψιστεί με λίγα αριθμητικά στοιχεία που δείχνουν ωμά και ξεκάθαρα τη στροφή προς τα δεξιά στους θεσμούς και τον ρόλο που κάθε δύναμη στο φιλελεύθερο μοναρχικό κράτος παίζει: Το Λαϊκό Κόμμα (ΛΚ) αποτέλεσε τη δύναμη που ψηφίστηκε περισσότερο, με σχεδόν 800.000 ψήφους περισσότερες από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (ΣΕΚΙ)· το Βοξ είναι το κόμμα που αναπτύσσεται γεωμετρικά· και η ρεφορμιστική αριστερά, που συγκυβερνά με τον σοσιαλφιλελευθερισμό, βυθίζεται ακόμα περισσότερο, χάνοντας κάθε εκπροσώπηση σε τόσο σημαντικά κοινοβούλια ή δημοτικά συμβούλια, όπως αυτά της Μαδρίτης ή της Βαλένθιας.

Κατέστη αρκετά ξεκάθαρο, κάτι για το οποίο επιμένουμε εδώ και καιρό: η θεσμική αριστερά έχει χάσει όλη την εκλογική δυναμική που είχε αποκτήσει στο πλαίσιο της γενικής κινητοποίησης, στην εξάντληση της οποίας η πρώτη ενεργά συνέβαλε· και η ρεφορμιστική πρακτική των ηγετών της έφερε ως συνέπεια μια όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση της εργαζόμενης πλειοψηφίας από την πολιτική.

Πραγματικά, όταν καταφέρονται πλήγματα σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, καθίσταται όλο και πιο προφανές ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι κύριοι θεσμοί του μοναρχικού κράτους: η ριζοσπαστικότερη και νεοφρανκική δεξιά παρουσιάζεται κυνικά ως «αντισυστημική» και επιδιώκει να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω, και είναι ακριβώς η θεσμική αριστερά που έρχεται προς υπεράσπιση του καθεστώτος και των «αξιών» του, ξεχνώντας, βέβαια, κατ’ αυτό τον τρόπο, εκείνο το σύνθημα που κυνικά διατύπωνε κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων πριν από μια δεκαετία: ο αγώνας διεξάγεται στο δρόμο, όχι στο κοινοβούλιο.

Για να εξηγήσουμε τις αιτίες αυτής της ήττας, ίσως είναι καλό να πάρουμε ως παράδειγμα αυτό που συνέβη τους τελευταίους μήνες στην περιφέρεια της Μαδρίτης (σ.parapoda: επισήμως Κοινότητα, μία από τις 17 αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας), το φέουδο μιας προσωπικότητας, της Ιζαμπέλ Ντίαθ Αγιούσο, μιας μετριότητας τόσο πολιτικής όσο και από άποψη διαχείρισης, καθώς και βαθιά αντιδραστικής, η οποία, ωστόσο, έχει ενισχύσει τον έλεγχό της επί της περιφερειακής συνέλευσης.

Στη Μαδρίτη, από το Νοέμβρη έχουν διεξαχθεί δύο μεγάλες κινητοποιήσεις προς υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας, οι οποίες συγκέντρωσαν γύρω στο ένα εκατομμύριο ανθρώπους: κινητοποιήσεις που τόνωσαν το μαχητικό πνεύμα του μαδριλένικου λαού προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και τις οποίες οι εκπρόσωποι αυτής της θεσμικής αριστεράς και οι ηγέτες των συνδικάτων άφησαν να περάσουν, χωρίς να κάνουν τίποτα: άφησαν να εκφυλιστεί η απεργία των γιατρών της πρωτοβάθμιας υγείας χωρίς να παρέχουν καμία στήριξη πρακτικά, χωρίς να κουνήσουν ούτε ένα δάχτυλο ώστε να επιδιώξουν να ενώσουν στον αγώνα τους υπόλοιπους εργαζόμενους προς υπεράσπιση των δημοσίων υπηρεσιών ενάντια στην περιφερειακή κυβέρνηση· ακόμα λιγότερο προσπάθησαν να αλλάξουν, από τη θέση στην κυβέρνηση που μοιράζονταν με το ΣΕΚΙ, τους κρατικούς νόμους που επιτρέπουν στο ΛΚ και άλλες αντιδραστικές δυνάμεις να ιδιωτικοποιούν με καταιγιστικούς ρυθμούς υπηρεσίες τόσο βασικές όπως η υγεία και η παιδεία. Με δυο λόγια, χάρισαν την πρωτοβουλία σε μια κυβέρνηση, αυτή της Αγιούσο, η οποία αμφισβητούταν ανοιχτά στο δρόμο. Αυτό κάνουν παντού, εκτρέποντας τον αγώνα από το δρόμο στους θεσμούς, καταπνίγοντας τη λαϊκή ορμή, ιδιοποιούμενες την πρωτοβουλία των μαζών για να την εξαντλήσουν σε στείρες συζητήσεις σε θεσμούς όπως το κοινοβούλιο της Μαδρίτης ή τα τραπέζια «διαλόγου» με την εργοδοσία, των οποίων ο έλεγχος μονοπωλείται από την πλέον αντιδραστική δεξιά, τις δυνάμεις που μιλάνε για δημοκρατία και πατρίδα, όμως τις καταπατούν και τις πουλούν καθημερινά.

Ο λογαριασμός του συμμάχου αυτής της αριστεράς, Πέδρο Σάντσεθ, έφτασε, με την προκήρυξη γενικών εκλογών για τις 23 του ερχόμενου Ιούλη· κάτι που, στην πράξη, συνιστά πιστοποιητικό θανάτου για τις απόπειρες να δημιουργηθεί ένα νέο προσωπείο για τη συνέχιση της πολιτικής της να «συνομιλεί» και να διαπραγματεύεται, «χωρίς φασαρία», υπερασπιζόμενη την «κοινωνική ειρήνη» προκειμένου δήθεν να προωθεί δικαιώματα έναντι μιας αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής μειοψηφίας που ελέγχει τους κρατικούς πόρους…

Αυτό που κάνουν οι ιθύνοντες της θεσμικής αριστεράς στην κυβέρνηση – η διατήρηση της δέσμευσής τους στην υποστήριξη ενός καθεστώτος που κανένας πλέον δεν εμπιστεύεται – είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό, καθώς είναι το πλέον προβλέψιμο. Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό η ανάγνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών από πλευράς των ηγετών της θεσμικής αριστεράς να περιοριστεί (καθώς το έχουν κάνει πολλές άλλες φορές) στην απόδοση της ευθύνης της ήττας τους στους ψηφοφόρους, στους εργαζόμενους, στις λαϊκές τάξεις, που δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν αυτό που οι πρώτοι έκαναν. Ο καισαρισμός των ηγετών της, η περιφρόνηση έναντι της οργανωμένης δράσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας, τους έχει διαχωρίσει πλήρως από αυτή και οι συνέπειες αυτού είναι ορατές. Έτσι, πέρα από τη δεξιά (ιδίως την άκρα δεξιά του Βοξ που, όπως είπαμε, έχει σημαντικά αυξήσει την παρουσία του στους δημοτικούς και περιφερειακούς θεσμούς), είναι ακριβώς οι εθνικιστικές δυνάμεις, αντιληπτές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ως ενάντιες στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αυτές που διατήρησαν ή αύξησαν ξεκάθαρα την δύναμή τους στις εκλογές.

Σημαντικότερο θα είναι τι διδάγματα θα αντλήσουν από αυτή την ήττα οι οργανώσεις που καταγγέλλουν (όπως εμείς) τον ρεφορμισμό: οι άνθρωποι και οι δυνάμεις που έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη σε μια μορφή άσκησης πολιτικής που χρησιμεύει μόνο στην υποστήλωση της σαπίλας του καθεστώτος· αυτοί που ήδη συνοψίζουν τη δράση που χρειάζεται σε ένα σύνθημα που έχει ήδη γίνει διάσημο στο λαό: «Όποιος και να κυβερνά, τα δικαιώματα της πλειοψηφίας πρέπει να τα υπερασπιζόμαστε». Γιατί, όπως και να ‘χει, οι εκλογές δεν εκπροσωπούν την αληθινή κατάσταση πραγμάτων σε επίπεδο πανεθνικής πολιτικής: δεν εξαντλούν τις προοπτικές αγώνα και αντίστασης έναντι της μόνιμης καταστροφής που βιώνουν οι λαϊκές τάξεις. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε από δω και πέρα; Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που πρέπει να διατυπώσουμε για να δράσουμε αντίστοιχα.

Το νέο πολιτικό πλαίσιο που προκύπτει από αυτή την εκλογική ημέρα ενισχύει κάτι το προφανές για όλους, εκτός από όσους επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τις σεχταριστικές τους παρωπίδες: Η τάξη μας, ο λαός μας, χρειάζεται ενότητα, όχι ενότητα χτισμένη στα κρυφά, στα γραφεία, με σύμφωνα και δεσμεύσεις ανάμεσα σε ηγέτες: αλλά μια ενότητα πραγματική, στον αγώνα, στον δρόμο.

Χωρίς μια πραγματική και πρακτική οργανωτική δομή στις γειτονιές που να επιτρέπει την ενοποίηση της λαϊκής ορμής, χωρίς την σταθερότητα των συνδικάτων στις επιχειρήσεις, εν συντομία, χωρίς τη δύναμη της πλειοψηφίας συγκεντρωμένη και οργανωμένη σε μια κοινή προσπάθεια για πολιτικούς σκοπούς που πάνε πέρα από τους ανιαρούς θεσμούς και τα κόκκινα χαλιά των μεγάρων των θεσμών, αυτό που μένει είναι οι κάλπες να επιβεβαιώνουν ό,τι μας λέει κάθε μέρα η ίδια η ζωή: η αριστερά, οι πολιτικές οργανώσεις, βρίσκονται στο περιθώριο του κόσμου, δεν κάνουν τίποτα για να διαρθρώνουν τον αγώνα, περιορίζονται στο να προσφέρονται στην εκλογική αγορά ως καλοί διαπραγματευτές, κάτι που, στην πράξη, έχει αποδειχτεί λάθος, γιατί ο πολιτικός εκφοβισμός, η συμπαιγνία με το υπάρχουν, ουδέποτε συνέβαλε στο να προωθήσει, να κινητοποιήσει τον μοναδικό παράγοντα που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τα πράγματα: την ενωμένη δράση της κοινωνικής πλειοψηφίας, καθοδηγούμενης με ξεκάθαρη οπτική και αποφασιστικότητα ενάντια στον κοινό εχθρό.

Συνεχίζουν, βέβαια, οι εκπρόσωποι αυτών των δυνάμεων να ασχολούνται με το παιχνίδι με τις καρέκλες, επιδιώκοντας να ενώνονται μόνο όταν επιδιώκουν να μοιραστούν μεταξύ τους τις θέσεις στις εκλογικές λίστες. Από την πλευρά μας, προτείνουμε το πιο δυναμικό λαϊκό μέτωπο, συσπειρωμένο γύρω από μία επιδίωξη: να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του μια για πάντα με το παρελθόν. Χωρίς να καταργηθούν οι νόμοι που την επιτρέπουν, δεν θα μπει τέλος στην ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών· χωρίς να μπει τελεία στη δράση μιας μειοψηφίας, αυτής των ολιγαρχών του χρηματιστικού κεφαλαίου που ενισχύουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς με τα χρήματα όλων και κάνουν ιδιωτική μπίζνα τους τις στοιχειωδέστερες ανάγκες μας (στέγαση, εργασία, παιδεία, υγεία κλπ.)· χωρίς να ελεγχθεί μια χούφτα θεσμών που υπαγορεύουν πραγματικά την πολιτική σε αυτή τη χώρα· χωρίς να έρθουμε σε ρήξη οριστικά με το μοναρχικό καθεστώς, δεν υπάρχει δυνατότητα προόδου στη δημοκρατία και τα δικαιώματα και επίλυσης των κύριων προβλημάτων της χώρας. Και το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, όπως και των επερχόμενων γενικών, επουδενί δεν θα αλλάξει αυτή την πραγματικότητα.

Το πρακτικό συμπέρασμα αυτής της νέας ήττας, επομένως, μας αφορά όλους: πρέπει να κάνουμε βήματα για την οικοδόμηση της λαϊκής ενότητας προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας· να τελειώσουμε την κοινωνική ειρήνη με όσους τα απειλούν και να ηγηθούμε με αποφασιστικότητα του αγώνα ενάντια στην αντίδραση και τον επελαύνοντα φασισμό.

Εργαζόμενοι, λαοί της Ισπανίας, ας παλέψουμε ενωμένοι για αυτό τον σκοπό!

Εκτελεστική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικού-λενινιστικού)

29 Μάη 2023

Μετάφραση από τα ισπανικά parapoda.

Βλ. επίσης

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Εκλογές στη Μαδρίτη – Μία ήττα του ρεφορμισμού χωρίς παρηγοριά (06/05/2021)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Για τις εκλογές της 4ης Μάη στη Μαδρίτη (21/04/2021)

ΚΚ Ισπανίας (μ-λ): Για τις εκλογές στην Καταλονία (17/02/2021)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Μια πρώτη εκτίμηση για τα αποτελέσματα των γενικών εκλογών (11/11/2019)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Ανακοίνωση για την ετυμηγορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε βάρος των καταλανών ηγετών (15/10/2019)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Απολογισμός της μακράς εκλογικής περιόδου (27/05/2019)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Για τα αποτελέσματα των γενικών εκλογών (29/04/2019)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Για την κρίση του καθεστώτος και τις 21 προτάσεις της Ζενεραλιτάτ (08/02/2019)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Σχετικά με την είσοδο του Vox στο κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας (03/12/2018)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Για τις εκλογές στην Καταλονία και τις προοπτικές του κινήματος ανεξαρτησίας (21/12/2017)

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Ανακοίνωση για τα αποτελεσματα των εκλογών της 26ης Ιούνη (27/06/2016)

Κ.K. Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό): Aνακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ής Δεκέμβρη (21/12/2015)

Κ.Κ. Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό): Ανακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 24ης Μάη (26/05/2015)

Για το αποτέλεσμα των εκλογών της 21/05/2023

Καταρχάς, μερικά αριθμητικά στοιχεία. Οι εγγεγραμμένοι ήταν κατά 55.000 λιγότεροι, δείγμα του ότι ο κορονοϊός άφησε το αποτύπωμά του (ίσως και η υπογεννητικότητα). Συμμετείχαν 280.000 περισσότεροι από το 2019, ενώ σημαντική είναι η αύξηση των άκυρων ψηφοδελτίων, κατά 46.000, κάτι που μάλλον δίνει μια πιο πολιτική διάσταση σε αυτή την εκλογική στάση.

Η ΝΔ αύξησε κατά 150.000 τις ψήφους της. Ο Σύριζα έχασε 600.000 ψηφοφόρους. Το ερώτημα είναι πού πήγαν. Μεγάλο τμήμα της απώλειας αυτής μπορεί να αποδοθεί στην άνοδο του Πασόκ (κατά 220.000 εν πολλοίς επαναπατριζόμενες ψήφους), του ψηφοδελτίου «ΚΚΕ» (κατά 125.000 μερικώς επαναπατριζόμενες ψήφους), την παρουσία αυτή τη φορά οικολόγων (50.000 ψήφοι αθροιστικά), την άνοδο της εξωκ.αριστεράς (κατά 15.000 ψήφους). Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την αύξηση της ακροδεξιάς κατά 230.000 ψήφους (αφαιρουμένου, δηλαδή, των ψήφων της Χ.Α. του ’19) και συνολικά την παρουσία της (660.000 ψήφοι). Τέλος, για την επόμενη μέρα του κομματικού σκηνικού, δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε ούτε το άθροισμα μιας πιάτσας «πατριωτικής κεντροαριστεράς» (με διαφόρων ειδών διαβαθμίσεις συντηρητικότητας), δηλαδή Πλεύση, Συμμαχία (ΕΠΑΜ-ΔΗΚΚΙ), τα οποία αύξησαν κατά 112.000 τις ψήφους τους, και μαζί με την Πολιτική Πρωτοβουλία (Χριστιανική Δημοκρατία, Δημ.Αναγέννηση), αγγίζουν τις 230.000 ψήφους (που από το ‘12 ήταν του Σύριζα οι περισσότερες).

Αν η κατάρρευση του Σύριζα εξέπληξε, παρότι όλοι γνωρίζουν τους λόγους (καθώς συνέχιζε να κάνει εχθρούς τμήματα της κοινωνίας ως αντιπολίτευση), αλλά δεν πίστευαν ότι θα συμβεί, όλοι αναρωτιούνται πώς προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα της ΝΔ. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Ας αναλογιστούμε τις εκλογές στη Γαλλία τον Ιούνη του ’68, όπου η δεξιά σάρωσε, έναν μήνα μετά τον Μάη του ’68. Κι αυτό γιατί οι οργανωμένες δυνάμεις που ήταν παρούσες τον Μάη στάθηκαν απλώς στη διατύπωση συνθημάτων προπαγάνδας και ζύμωσης, όχι όμως δράσης και άμεσης δράσης. Έτσι, δεν ανήγαγαν οι ίδιες στη σφαίρα της πολιτικής τις κοινωνικές δυνάμεις των οποίων ηγούνταν και τα αιτήματά τους. Το έκανε, βέβαια, ο αντίπαλος για λογαριασμό τους, αφομοιώνοντας (και διαστρεβλώνοντας όσο περισσότερο γινόταν) κάποια από τα συνθήματα αυτά, με την πάροδο των ετών. Ο λαός, για αντικειμενικούς λόγους, δεν μπορεί να είναι μονίμως στο δρόμο και για αυτό χρειάζεται η πολιτική σφαίρα, όπου, αν βεβαίως υπάρχει επαναστατικό κόμμα, τον ανατροφοδοτεί.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, οι εκλογές διεξήχθησαν όχι απλώς στον απόηχο των Τεμπών, αλλά σε μια περίοδο διαχείρισης από όλους (όχι μόνο την κυβέρνηση) του απόηχου των Τεμπών (και των διαφόρων επεισοδίων). Αφ’ης στιγμής κανένας δεν διατύπωσε (και σοβαρά εργάστηκε) ούτε μετά το έγκλημα των Τεμπών το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» (ας αναλογιστούμε τι προεκλογική περίοδο θα είχαμε αν όντως είχε φύγει κλωτσηδόν ο Μητσοτάκης – όχι πάντως αυτή που ζήσαμε), αλλά μείναμε στα σωστά μεν, αποκλειστικά ιδεολογικά δε «αντικαπιταλιστικά», ήταν αναμενόμενη η επιστροφή στην κανονικότητα, στο προνομιακό πεδίο της κυβέρνησης, η οποία μπορούσε να «παίξει» και με τον φόβο από τις απανωτές κρίσεις που υπήρξαν, οπότε ο κόσμος να ψηφίσει «σταθερότητα» και «όχι περιπέτειες» (σε αυτό μπορεί να αποδοθεί και η αύξηση των ψήφων της ΝΔ). Δηλαδή, ακόμα και στο ιδεολογικό επίπεδο (στο οποίο στάθηκαν όσοι υπερεπαναστάτες-αντικαπιταλιστές δεν έλεγαν «κάτω η κυβέρνηση», αλλά μόνο πόσο κακός είναι ο καπιταλισμός), η κυβέρνηση νίκησε. Και, όπως έχει γραφτεί για τις εκλογές του Πασόκ (με τη μη αναμενόμενη μαζική προσέλευση), δεν πρέπει να υποτιμάται η διάθεση του λαού για ησυχία.

Εδώ θα πρέπει να συζητήσουμε το αν αυτός ο φόβος ήταν δικαιολογημένος ή όχι. Πολύς κόσμος από τις οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς έτεινε να μειώνει την πιθανότητα ελληνοτουρκικού πολέμου ή να συζητά για αυτόν εντελώς θεωρητικά. Όμως, πέραν των εκατέρωθεν του Αιγαίου δηλώσεων, ο λαός πραγματικά ένιωσε την πιθανότητα αυτός να ξεσπάσει. Αυτό δείχνει ότι πρέπει πολύ γρήγορα να ξεπερνούμε τη φάση της άρνησης της αποδοχής μιας πραγματικότητας.

Το παραπάνω ισχύει και για τα περί συντηρητικής στροφής του λαού. Κάποιοι, αν κρίνει κανείς από τις μετεκλογικές ανακοινώσεις τους, εξακολουθούν να μην βλέπουν τις 660.000 που ψηφίζουν καθαρά ακροδεξιά κόμματα, που δεν είναι απλώς νεοδημοκράτες άσωτοι υιοί (με τους οποίους μπορούσαμε να κατέβουμε μαζί π.χ. ενάντια στον Γιαννίτση), αλλά που θεωρούν τους αριστερούς «προδότες» κλπ κλπ. 23 χρόνια πριν ξεκίνησε αυτή η δουλειά, με αρχή το ΛΑΟΣ, κι ακόμα κάποιοι δεν βλέπουν (ίσως γιατί, μιας και δεν βλέπουν τη σημασία του – δεξιά μετατοπιζόμενου – κομματικού συστήματος, θα μιλήσουν «ταξικά» σε αυτά τα «ταξικά αδέλφια» και αυτά, ως διά μαγείας, «θα καταλάβουν»).

Το να μην αναγνωρίζει κάποιος την πραγματικότητα σε όλες της τις διαστάσεις θυμίζει Ισπανία εποχής εμφυλίου: όταν ως «εναλλακτική» έχει κανείς το (ντε φάκτο κυβερνητικό) τσίρκουλο της CNT, όπου τρεις λαλούν (εθνικοποιούν τους «μεγαλοϊδιοκτήτες» των 8 στρεμμάτων) και δυο χορεύουν (με τα αποθεματικά άλλων), ή, ακόμα χειρότερα, προβοκάτορες τύπου POUM, ή μόνο το συναίσθημα (Πασιονάρια) αντί για την ψυχρή (και άρα, μόνη επαναστατική) λογική των Ντίαθ-Κομορέρα, ενόψει Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δεδομένου ότι ούτως ή άλλως έριχνε συντηρητικά κατά το 1/3, θα προτιμήσει στην τελική Φράνκο.

Βέβαια, το να μην αναγνωρίζει κάποιος ότι δεν είναι πια εύκολο το πεδίο δράσης, του επιτρέπει να χαίρεται για την «άνοδο» των δικών του μικροποσοστών (πολλώ δε μάλλον όταν είναι σε βάρος του Σύριζα). Όμως, τι νόημα έχει να παίρνεις ακόμα και 10% (ή 0,10%) όταν απέναντί σου έχεις ένα μονομπλόκ 90%;

Αυτό, σε συνδυασμό με την υποτίμηση του τι πραγματικά ο λαός καταλάβαινε για την πιθανότητα πολέμου, γράφεται για να διατυπωθεί το εξής: την αριστερά δεν την συμφέρει η υπάρχουσα πόλωση. Και με τον όρο «πόλωση» δεν υπονοείται ότι υπάρχει (ή μπορεί να υπάρξει) και ένας μικρός εμφύλιος ταυτόχρονα, αλλά ότι υπάρχουν παράλληλες πιάτσες, παράλληλοι μονόλογοι. Αυτό δεν επιτρέπει στην αριστερά να προβεί όχι στις απαραίτητες συνθέσεις, αλλά έστω να μπει στον κόπο να ασχοληθεί σοβαρά με την προσπάθεια να καταφέρει ρήγματα στον αντίπαλο. Είναι και αντανάκλαση της σύγχρονης πρόσληψης των πληροφοριών (μέσω διαδικτύου) αυτό, όπου εμείς επιλέγουμε τι θα διαβάσουμε, μπλοκάροντας με ένα κλικ τη μία ή την άλλη άποψη με την οποία δεν συμφωνούμε, όμως μη αναγνωρίζοντας έτσι και την πραγματικότητα σε όλες της τις διαστάσεις (Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί αν γνωρίζουμε ποιες σελίδες π.χ. διαβάζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν ακροδεξιά ή τους αρέσει ο Κασιδιάρης;). Είναι μια «ευκολία» της σύγχρονης εποχής αυτό. Είναι όμως και σαν να επαναλαμβάνεται το μεταπολιτευτικό σκηνικό, όπου ο αντίπαλος έδωσε στην αριστερά μια γωνίτσα να παίζει ανενόχλητη, με τις συνιστώσες της να συναγωνίζονται στην αριστεροσύνη της κάθε μιας, ενώ το σχέδιο του αντιπάλου για το κομματικό σύστημα εφαρμοζόταν απρόσκοπτα, χωρίς η αριστερά να ασχοληθεί με την παρεμπόδιση του νέου τότε φρούτου (Πασόκ). Είναι σαν να επαναλαμβάνεται το ’11, όπου, μεγάλο τμήμα της αριστεράς δεν προσπάθησε να ανακόψει το σχέδιο του αντιπάλου να φτιάξει ένα κομματικό σύστημα με πυλώνα ένα (ανύπαρκτο ως τότε) κόμμα Σύριζα με κορμό τον ευρωπαϊστή (έστω και φαινομενικά άτακτο, τότε) ΣΥΝ, αλλά έκανε «ταξικό» πόλεμο, απούσα από τον αντιμνημονιακό αγώνα, συναγωνιζόμενη επίσης για το ποια οργάνωση είναι πιο αριστερή (δεν ξεχνιούνται τα «δεν είμαστε αριστεροί, κομμουνιστές είμαστε»). Το ίδιο φαίνεται συμβαίνει και τώρα. Όμως, η ωμή πραγματικότητα αποκαλύπτεται ήδη, καθώς από χτες το βράδυ η ΝΔ έδειξε τα δόντια της: στόχος είναι πια η μονοκομματική αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου πολλά θέσφατα θα αρθούν οριστικά.

Και αν το 2007 έκανε πίσω η ΝΔ στο ζήτημα του άρθρου 16, αυτό συνέβη σαφώς λόγω του αξέχαστου (εξωκοινοβουλευτικού, αλλά και ενιαίου, με ρεφορμίσταρους και πασπίτες και με συγκεκριμένο αίτημα) αγώνα, αλλά και επειδή αντανακλάστηκε αυτός ο αγώνας στη βουλή, προκλήθηκε ρήγμα: δεν ήταν μονομπλόκ οι δυνάμεις αναθεώρησης, αλλά υπήρχαν και άλλες, ακόμα και το Πασόκ, που αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Δεν ήταν, συνεπώς, «ξερά» ένας εξωκοινοβουλευτικός αγώνας περί ανέμων και υδάτων το 2007 (δεν συζητάμε καν για το 1980 και τον αγώνα ενάντια στον 815, γιατί έστω κι αν ξεθύμαινε, παρέμενε η μεταπολιτευτική δυναμική, άλλωστε δεν είχε ολοκληρωθεί η στροφή στο νέο κομματικό σύστημα, και η ΝΔ ήταν υπό κατάρρευση, όχι σε απότομη άνοδο) κάπου έπρεπε να αντανακλαστεί αυτός. (Σημείωση: Ας μη συζητήσουμε το περιεχόμενο της αναθεώρησης, π.χ. άρση μονιμότητας, κατάργηση του άρ. 16, γιατί τώρα θα είναι ακόμα πιο άσχημη η κατάσταση, συν τοις άλλοις, λόγω του διαίρει και βασίλευε – π.χ. όλη η κοινωνία είναι εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων –, και του ότι ήδη «η ζωή έχει προχωρήσει» και αναγνωρίζονται κολέγια στον ΑΣΕΠ ως ΑΕΙ).

Αυτό δείχνει, συν τοις άλλοις, πόσο λάθος κάνουν όσοι καλούν σε αποχή (με θεωρητική, μάλιστα, επιχειρηματολογία, όχι επιχειρηματολογία συγκεκριμένα για το 2023), δηλαδή, επιμένουν στην προπαγάνδιση του να αδιαφορεί για την πολιτική σφαίρα ο λαός (τότε οι ίδιοι τι νόημα έχουν ως πολιτικές οργανώσεις, άραγε; Αρκούν και τα συνδικάτα, ή το χ Πάμε), να μην επιδίδεται σε πολιτικό αγώνα (που περιλαμβάνει τον ταξικό), αλλά σε «ταξικό» (στα λόγια και στο πανό) αγώνα. Αυτό κάνουν εκ των πραγμάτων, αφ’ ης στιγμής οι ίδιοι δεν έχουν να αντιτάξουν τώρα (γιατί άμεση θα είναι η επίθεση στο Σύνταγμα) μια εξωκοινοβουλευτική στρατηγική (δεν συζητάμε για εξωκοινοβουλευτική δύναμη) που δίνει μάχες – με «ρεφορμιστικούς» στόχους δηλαδή, να κερδίσει κανά σημείο, να μην επιτρέψει την προέλαση στον αντίπαλο –, άρα κάνει πόλεμο (ακόμα και «ταξικό»). Άσχετα αν κι αυτοί σοκαρίστηκαν με το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αλλά, βέβαια, με το σεχταρισμό στα καλύτερά του, δεν αποκλείεται να ακούσουμε σύντομα το υπερεπαναστατικό-στρουθοκαμηλικό «έλα μωρέ, για αστικό Σύνταγμα πρόκειται». Έχει, άλλωστε, ήδη βγάλει και σχετικό βιβλίο το μαγαζί από το οποίο, έστω και ανομολόγητα, παρασιτούν.

Αν συνεχίσει να επικρατεί ο σεχταρισμός στην αριστερά, η κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο σύντομα θα θυμίζει Ανατολική Ευρώπη μετά το ‘89, όπου δεν θα κουνιέται φύλλο (άσχετα αν τα πρώτα 10-15 χρόνια μετά το ’89 υπήρχαν ως και κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα – μετά εξαφανίστηκαν και αυτά, κι εδώ ήδη έχουν περάσει 8 χρόνια), ή Ιταλία, όπου μάλιστα υπάρχουν και καλύτερες συνδικαλιστικές παραδόσεις. Όπως και στην Ισπανία του ’39, θα πάρει, δηλαδή, η μπάλα ακόμα και αυτούς που δεν φταίνε: όπως το ’89, που αντίστοιχος υπεύθυνος ήταν το «ΚΚΕ», όμως την πλήρωσε όλη η αριστερά· όπως το ’15, όπου αντίστοιχος υπεύθυνος ήταν ο ΣΥΝ, όμως την πλήρωσε όλη η αριστερά. Αν και, αυτή τη φορά, θα φταίει όλη, καθώς, με την (ανοιχτή ή «ούτε-ούτε») φιλορωσική της στάση στο Ουκρανικό, έδειξε ασυνέπεια στο αντιιμπεριαλιστικό ζήτημα, και, αργά ή γρήγορα, καίγοντας οριστικά άλλο ένα «χαρτί» της, μετά το εργατικό και το δημοτικό (αφού, συν τοις άλλοις, κατέπνιξε την αυτόνομη ζωή των παρατάξεών της), τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαού, θα το πληρώσει και εκλογικά.

Ν. Ζαχαριάδη: Μια ολομέλεια Κομματικής Επιτροπής (22/09/1952)

Στα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό (τότε, μπρεζνιεφικό σοσιαλιμπεριαλισμό), η οποία, συν τοις άλλοις, διαμόρφωσε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στη χώρα, καθώς απέτρεψε την επανεμφάνιση μαζικού επαναστατικού κόμματος, και σε αντίθεση με τους οπαδούς του ρώσικου ιμπεριαλισμού που τον «τιμούν» ισχυριζόμενοι, όπως οι δολοφόνοι του (Μπρέζνιεφ, Φλωράκης κ.ά.), ότι «αυτοκτόνησε», συνεχίζεται η προσπάθεια, αυτή τη χρονιά, ακόμα πιο συχνά να αναρτώνται σε αυτό το ιστολόγιο άρθρα και άλλα κείμενά του γενικού γραμματέα του επαναστατικού ΚΚΕ, που το διέλυσαν βιαίως οι ρώσοι ρεβιζιονιστές και οι έλληνες υποτακτικοί τους το 1956.

Το παρακάτω άρθρο δεν έχει να κάνει αμιγώς με τα πλατιά πολιτικά μέτωπα που καθιέρωσε ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όσο με το οργανωτικό ζήτημα. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η οργανωτική μορφή είναι και η πρόταση διάρθρωσης της κοινωνίας, θέλουμε δε θέλουμε να τη διατυπώσουμε ευθέως σε αυτήν. Όταν μια οργάνωση αποτελείται π.χ. από στελέχη-σατράπηδες με υποτιμητική συμπεριφορά προς τους «κοινούς θνητούς»-μέλη, αντί τα πρώτα να προσέχουν να αξιοποιήσουν και να αναπτύξουν πλήρως τις δυνατότητες και τις ικανότητες των δεύτερων και να μη δίνουν λογαριασμό σε αυτά, για να μεταφέρουν και την απαραίτητη εμπειρία, ώστε να ανεβάζουν το επίπεδό τους και ταυτόχρονα της οργάνωσης στις όλο και πιο σύνθετες συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα (κι αυτό, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων συνθηκών, νομιμότητας ή παρανομίας, πολέμου ή ειρήνης), τίποτα καλό δεν μπορεί να περιμένει η κοινωνία από αυτή την οργάνωση.

Το οργανωτικό ζήτημα, λοιπόν, είναι εξόχως πολιτικό και οι εμπειρίες που μεταφέρονται από το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ εξίσου διδακτικές με αυτές των πλατιών πολιτικών μετώπων και των αντισεχταριστικών τακτικών του.

Στο άρθρο αυτό, ο Νίκος Ζαχαριάδης αναφέρεται σε πράγματα που δεν ισχύουν μόνο στο επίπεδο μιας κομματικής επιτροπής μιας κομματικής οργάνωσης, την οποία πήρε ως αφορμή για να γράψει αυτό το άρθρο, αλλά ακόμα και σε επίπεδο πυρήνα: σύνηθες π.χ. είναι τα μέλη του πυρήνα να ακούν απλώς την εισήγηση του γραφείου του και, ακολούθως, να «τοποθετούνται» μονολεκτικά («συμφωνώ»), όταν δεν σιωπούν, μια κατάσταση που αποτελεί προάγγελο της παράλυσης ή και της διάλυσης του πυρήνα, αν όχι της οργάνωσης, καθώς με το «συμφωνώ» τα μέλη ενίοτε παραβιάζουν την καταστατική τους υποχρέωση να λένε την άποψή τους ανοιχτά. Επίσης, ο Νίκος Ζαχαριάδης προβαίνει σε διάκριση απολογισμού και ελέγχου εκτέλεσης αποφάσεων. Ο απολογισμός είναι πιο εκτενής, αναζητεί βαθύτερα αίτια και, άρα, θέλει περισσότερο χρόνο – που δεν μπορεί να αφαιρείται από σώματα με πιο πρακτικά καθήκοντα – και περισσότερα μυαλά, είναι λοιπόν θέμα συνδιάσκεψης. Ακόμα, ξεκαθαρίζει την έννοια της αυτοκριτικής. Ομοίως, αναδεικνύει τη σημασία της βοήθειας προς τους συντρόφους που για πρώτη φορά τους αναθέτουμε καθήκοντα. Δεν αναδεικνύουμε κάποιον απλώς κάνοντάς του την τιμή να τον βάλουμε να κολυμπήσει στα βαθιά και παρατώντας τον εκεί. Ο Νίκος Ζαχαριάδης αναδεικνύει, με το παράδειγμα της άμιλλας, και ένα σύνηθες λάθος, τον εκφυλισμό πρωτοβουλιών που πρέπει να είναι μαζικές, σε κομματικό καθήκον, που αφορά λίγους. Εδώ, φυσικά, ρόλο παίζει και η μορφή απεύθυνσης για την εξοικείωση των εξωκομματικών με αυτές, η οποία επουδενί δεν πρέπει να φέρνει στο νου των εξωκομματικών κάτι το κομματικό.

Τέλος, δεν θα πρέπει να υποτιμάται και η αναφορά του στην εφημερίδα της οργάνωσης, που πρέπει να είναι «εμψυχωτής όλης της προσπάθειας του κόσμου μας για πρόοδο και ανάπτυξη». Ας αναρωτηθούμε σε πόσα έντυπα οργανώσεων κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση και δεν είναι μια τυπική δουλειά που πρέπει να βγει για να λέμε ότι βγαίνει.

Όσον αφορά το ιστορικό σκέλος, είναι προφανές ότι το άρθρο γράφτηκε γιατί, για πρώτη φορά, χιλιάδες στελέχη καλούνταν να δουλέψουν σε κανονικές συνθήκες, έστω και στην πολιτική προσφυγιά. Γράφτηκε, επίσης, μετά την απομάκρυνση του γραμματέα της οργάνωσης στην Πολωνία, του γνωστού Χουλιάρα (ο οποίος, σύμφωνα με μαρτυρία του μαχητή του ΔΣΕ και πολιτικού πρόσφυγα στην Πολωνία Χριστόφορου Ράπτη, αποκαλούσε, ως βασιλικότερος του βασιλέως τον Άρη «παιδεραστή», ενώ, αργότερα, εκφωνούσε και λόγους προς τιμήν του), για φραξιονιστικές δραστηριότητες. Ο Νίκος Ζαχαριάδης ανέλαβε να παρακολουθεί εκ μέρους του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ την οργάνωση αυτή, η οποία δρούσε στην κολεκτίβα των πολιτικών προσφύγων στην Πολωνία, που τότε πλειοψηφικά απαρτιζόταν από σλαβο-Μακεδόνες. Παρότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν αναφέρεται στην υπόθεσή τους, σημειώνεται αυτή η παράμετρος γιατί, δεν είναι τυχαίο ότι στην οργάνωση αυτή, μετά την πραξικοπηματική καθαίρεση Ζαχαριάδη στην «6^η Ολομέλεια» και τη διάλυση της αντιτιτοϊκής μαχητικής λαϊκοδημοκρατικής Οργάνωσης «Ήλιντεν», ήταν που ξεφύτρωσε η τιτοϊκή μυστική οργάνωση «Αιγαιάτικη Αυγή».

***

Μια ολομέλεια Κομματικής Επιτροπής

Στις 7 και 8 του Σεπτέμβρη, συνεδρίασε η Ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής σε μια κομματική μας οργάνωση. Στη συνεδρίαση αυτή πήραν μέρος και τα μέλη της Επιτροπής Ελέγχου της ίδιας οργάνωσης.

Η Ολομέλεια της ΚΕ είναι κυρίαρχο καθοδηγητικό σώμα σε μια οργάνωση απ’ τη μια συνδιάσκεψή της ως την άλλη. Η σημασία και η αποστολή της είναι σοβαρή και υπεύθυνη. Γι’ αυτό και κάθε υποτίμηση της αποστολής, κάθε προσπάθεια είτε συνήθεια να κρατιέται η ολομέλεια στη θέση σώματος που μόνον ονομαστικά, μόνον κατά τύπους εκπληρώνει την αποστολή της, δε μπορεί παρά να ‘χει σοβαρή αρνητική επίδραση στη δουλιά και του Γραφείου της ΚΕ μα και ολόκληρης της οργάνωσης. Και αυτό γιατί, όταν καταδικάζουμε την ολομέλεια της ΚΕ στο ρόλο του απλού και αμέτοχου παρατηρητή που συνέρχεται κάθε τόσο μόνο και μόνο για ν’ ακούσει τι θα του πει το Γραφείο της ΚΕ, τότε, ουσιαστικά, αποξενώνουμε απ’ την υπεύθυνη καθοδηγητική δουλιά και δράση το καλύτερο αχτίφ της οργάνωσης, εμποδίζουμε τη δημιουργική επίδοση και ανάπτυξή του, ζημιώνουμε τη δουλιά και την οργάνωση, ολόκληρο το κόμμα και παραβιάζουμε ασυγχώρητα την εσωκομματική δημοκρατία. Και πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε εδώ εξαρχής, ότι για το ρόλο που παίζει στην κομματική ζωή η Ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής, για το αν ο ρόλος αυτός είναι τυπικός ή ουσιαστικός, ευθύνεται όχι μόνο και όχι τόσο το Γραφείο της ΚΕ, όσο τα ίδια τα μέλη της Ολομέλειας. Γιατί όταν τα μέλη της Ολομέλειας της ΚΕ, ταχτικά και αναπληρωματικά, εκπληρώνουν σωστά την αποστολή τους, εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, ξέρουν και δεν αφήνουν να τους τσαλαπατάν τα δικαιώματά τους, τότε κανείς δε μπορεί να μετατρέψει την Ολομέλεια σε τυπικό, άψυχο σώμα. Και όταν λέμε εκπλήρωση υποχρεώσεων και άσκηση των δικαιωμάτων, εννοούμε ότι το κάθε μέλος της Ολομέλειας ενδιαφέρεται, παρακολουθεί, παίρνει μέρος στην καθοδηγητική δουλιά της οργάνωσης  σ’ όλο το διάστημα απ’ τη  μια συν/ψη της οργάνωσης ως την άλλη και απ’ τη  μια ολομέλεια ως την άλλη. Το κάθε μέλος της Ολομέλειας της ΚΕ πρέπει να μη ξεχνά ποτέ ότι φέρνει βασική ευθύνη για όλη την κατάσταση της οργάνωσης και για όλη τη δουλιά του Γραφείου της Κομματικής Επιτροπής. Το κάθε μέλος της Ολομέλειας της ΚΕ πρέπει, έξω απ’ την κανονική, παραγωγική και κομματική απασχόλησή του, να ‘ναι επιφορτισμένο και με άλλη, γενική καθοδηγητική δουλιά, με την υπεύθυνη παρακολούθηση ενός τομέα, με τη μελέτη ενός ζητήματος. Τη δουλιά αυτή του την αναθέτει η Ολομέλεια της Κομ. Επιτροπής και για τη δουλιά αυτή είναι υπεύθυνος μπροστά στην Ολομέλεια. Όταν ένα μέλος της Ολομέλειας της ΚΕ δεν εκπληρώνει έτσι την αποστολή του, δεν ανταποκρίνεται έτσι στην αποστολή του, δε φέρνει ουσιαστική ευθύνη για όλη τη δουλιά της Κομματικής Επιτροπής, τότε δεν υπάρχει λόγος και να ‘ναι μέλος της Κομ. Επιτροπής, τότε δεν πρέπει να ‘ναι μέλος της. Ο θεσμός της Ολομέλειας της Κομ. Επιτροπής είναι βασικός στη διάρθρωση της κομματικής ζωής και δουλιάς, έκφραση της εσωκομματικής δημοκρατίας και δημοκρατικότητας, φυτώριο στελεχών, συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο Γραφείο της ΚΕ και τη βάση του κόμματος, τη μάζα των εργαζομένων μας. Αν στεκόμαστε στο σημείο αυτό, λίγο έξω απ’ το θέμα, είναι, γιατί, υπάρχει, σ’ όλες σχεδόν τις οργανώσεις μας, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, υποτίμηση της σημασίας της Ολομέλειας της ΚΕ σαν του κύριου καθοδηγητικού οργάνου στην Κομματική Οργάνωση. Είναι ολοφάνερο ότι η υποτίμηση αυτή πρέπει να σταματήσει. Και η Ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής ν’ αποκατασταθεί πλέρια στα δικαιώματά της. Σ’ αυτό πρέπει να επιμείνουν και να παλέψουν πρώτ’ απ’ όλα τα μέλη της Ολομέλειας, ταχτικά και αναπληρωματικά. Το σήκωμα της Ολομέλειας της ΚΕ στο ύψος που της ανήκει θα ‘ναι μια αναμφισβήτητη απόδειξη ότι το αχτίφ της οργάνωσης, ότι ολόκληρη η οργάνωση ωριμάζει πολιτικά, αναπτύσσεται κανονικά και προχωρεί.

***

Κρίνοντας τώρα την κατάσταση της οργάνωσης που μελετάμε εδώ, καθώς και τη δουλιά της ΚΕ και του Γραφείου της, πρέπει να πούμε ότι η οργάνωση παρουσιάζει μια γενική και ικανοποιητική, βασικά, πρόοδο, και ότι η ΚΕ και το Γραφείο της ανταποκρίνονται βασικά, παρά τα κενά και τις ελλείψεις, που δεν είναι λίγες ούτε και ασήμαντες, στα καθήκοντα και στην αποστολή τους. Εκείνο που, ιδιαίτερα, πρέπει να τονιστεί, είναι ότι έχουμε, στην οργάνωση αυτή, μια θετική δραστηριοποίηση και ανάπτυξη του αχτίφ της απ’ τα κάτω ως τα πάνω. Τα στελέχη μας όλο και πιο θαρραλέα, όλο και πιο σταθερά και επίμονα – με λίγες εξαιρέσεις – μπαίνουν στο νόημα των ευθυνών και των υποχρεώσεών τους και όλο και πιο κολεχτιβιστικά εκπληρώνουν την καθοδηγητική αποστολή τους. Προς την κατεύθυνση αυτή χρειάζεται και παραπέρα και μάλιστα πιο ρωμαλέα πρόοδος και ανάπτυξη. Το στέλεχος και πριν απ’ όλα, φυσικά, το μέλος της ΚΕ πρέπει να καταλάβει, να χωνέψει τόσο καλά, ώστε στο ζήτημα αυτό να μην υπάρχει και ο παραμικρός δισταγμός ή αμφιβολία, ότι έχει πλέρια καθοδηγητικά δικαιώματα και ευθύνες, ότι τα δικαιώματα αυτά πρέπει να τα ασκεί εξαντλητικά, ότι τις ευθύνες του πρέπει να τις επωμίζεται κομματικά, κουκουέδικα, βοηθώντας σ’ όλους τους τομείς με όλες τις δυνάμεις του, ότι δεν πρέπει ν’ αφήνει στραβό και στραπάτσο που να μην παλεύει για να το διορθώσει, ότι έγκαιρα και αδιάλλαχτα πρέπει να επεμβαίνει και προς το γραφείο της ΚΕ και προς τα πιο πάνω, όταν χρειάζεται, μα και μέσα στην Ολομέλεια, για να βοηθήσει κι αυτός να λυθούν ζητήματα, να προχωρεί η οργάνωση, να ξεπερνά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, να διορθώνει τις ελλείψεις και τα λάθη της, τα κουτσά και τα στραβά.

Για την προετοιμασία και την οργάνωση των συνεδριάσεων της Ολομέλειας της ΚΕ θα μπορούσαν να γίνουν ορισμένες παρατηρήσεις και υποδείξεις. Πρώτ’ απ’ όλα, δε χρειάζεται, ούτε και είναι σωστό, στην κάθε Ολομέλεια να κάνουμε απολογισμό της δουλιάς της ΚΕ. Αυτό, βασικά, είναι δουλιά της Συν/ψης. Η Ολομέλεια πρέπει να εξετάζει συγκεκριμένα και πραχτικά 3 ή και 4 ζητήματα, απ’ αυτά που, κάθε φορά, είναι τα πιο φλέγοντα για την οργάνωση, να τα μελετάει εξαντλητικά, να καταλήγει σε αποφάσεις και να καθορίζει τα συγκεκριμένα μέτρα, την αναγκαία αναδιάταξη στελεχών και άλλων μέσων και δυνάμεων για την πραγματοποίηση των αποφάσεων που πάρθηκαν. Η Ολομέλεια πρέπει, αναμφισβήτητα ν’ ασκεί και τον απαραίτητο κάθε φορά έλεγχο για την εχτέλεση των αποφάσεων και των οδηγιών που παίρνει στις συνεδριάσεις της. Για να μπορεί η ΚΕ να εκπληρώνει ικανοποιητικά τη δουλιά της αυτή πρέπει το Γραφείο της ΚΕ έγκαιρα να ετοιμάζει όλα τα υλικά και στοιχεία (εισηγήσεις, εκθέσεις, σχέδια προτάσεων ή αποφάσεων για το κάθε θέμα κλπ.) και να τα δίνει, τουλάχιστο μια βδομάδα πριν, σ’ όλα τα μέλη της Ολομέλειας, ώστε να κατατοπίζονται και να προετοιμάζονται καλά για τις συζητήσεις, πράγμα που δίνει και πολύ οικονομία χρόνου. Όταν το ζήτημα είναι πιο σοβαρό και θέλει πιο καλή μελέτη, τότε, το Γραφείο της ΚΕ, μπορεί να το προετοιμάζει και με συσκέψεις ειδικών και υπεύθυνων συντρόφων, με ειδικά αχτίφ ή επιτροπές για να το μελετήσουν και για να φέρουν συγκεκριμένες προτάσεις. Ακόμα, στην Ολομέλεια μπορούμε να καλούμε και μη μέλη της, ειδικούς και υπεύθυνους για ένα ζήτημα συντρόφους. Δεν είναι ανάγκη σ’ όλα τα θέματα να μιλούν όλα τα μέλη της ΚΕ. Όταν εξαντλείται το θέμα πρέπει έγκαιρα να σταματά η συζήτηση και όσοι ομιλητές ακόμα μένουν να περιορίζονται σε λιγόλογες συγκεκριμένες, καλά διατυπωμένες προτάσεις. Ακόμα, το Γραφείο της ΚΕ πρέπει έγκαιρα να στέλνει στα μέλη της ΚΕ τα θέματα και το πρόγραμμα εργασιών με τις προτάσεις για τα χρονικά όρια στο κάθε θέμα, έτσι που οι ομιλητές να προετοιμάζονται καλά.

Όταν έτσι προετοιμάζονται οι συνεδριάσεις της Ολομέλειας της ΚΕ, τότε αναμφισβήτητα η απόδοσή τους πολλαπλασιάζεται και τα στελέχη μας μαθαίνουν να δουλεύουν γόνιμα, αποδοτικά, δημιουργικά, χωρίς περιττή απώλεια χρόνου. Φυσικά, οι Ολομέλειες της ΚΕ πρέπει να συνέρχονται ταχτικά, τουλάχιστο, κάθε δύο μήνες. Και, εννοείται, όταν ένα ζήτημα είναι επίκαιρο, δύσκολο, ζωτικό, μπορεί και πρέπει να συζητιέται δυο και τρεις φορές συνέχεια στην Ολομέλεια της ΚΕ, ωσότου μπει στον καλό δρόμο και αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά.

Πολύ πρέπει τα Γραφεία μας και οι ΚΕ να προσέξουν αυτό που λέμε η καθοδήγηση να ‘ναι ζωντανή, συγκεκριμένη, επιτελική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ΚΕ και το Γραφείο της βασικά καλά πιάνουν τα δυο κύρια κλειδιά της οργάνωσης, την κύρια βιομηχανική πόλη, όπου και ο μεγαλύτερος αριθμός των εργατών και εργατριών μας και το κολχόζ, που είναι μεγάλο, πολύπλευρο νοικοκυριό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σωστά η ΚΕ και το Γραφείο της προσέχουν τα δυο αυτά κεντρικά σημεία. Από κει και πέρα, όμως, έχουμε σοβαρές παραλείψεις σε άλλα σοβαρά σημεία. Οι παραλείψεις αυτές υποβιβάζουν το γενικό επίπεδο της δουλιάς και την επίδοση για όλη την οργάνωση. Η σωστή, συγκεκριμένη, επιτελική καθοδήγηση απαιτεί εδώ να στηρίζεσαι, βέβαια, στους δυο κύριους πόλους: το κέντρο βιομηχανικής παραγωγής και το κολχόζ, να προσέχεις και να πιάνεις το ίδιο γερά και τον τρίτο κύριο τομέα, την παιδούπολη και έτσι, παραπέρα, μια και στέκεις γερά αυτού, να πιάνεις και τους άλλους τομείς, τις άλλες οργανώσεις για να εξασφαλίζεις γενική ανάπτυξη σ’ όλη την οργάνωση. Προσέχοντας τους τρεις κύριους τομείς, που καθορίζουν, βασικά, το όλο πρόσωπο της οργάνωσης και το γενικό επίπεδο ανάπτυξής της, δεν πρέπει ν’ αφήνεις και τους άλλους τους «δευτερεύοντες» τομείς, πρέπει να τους μελετάς, να τους παρακολουθείς κι αυτούς προσεχτικά και από κοντά και να εξασφαλίζεις και τη δική τους ευθυγράμμιση, το συμβάδισμα με τον όλο, τον γενικό ρυθμό της οργάνωσης. Εδώ χρειάζεται να μπορείς έγκαιρα να διακρίνεις την καθυστέρηση, το «κούτσαιμα» σ’ έναν τομέα, να επισημάνεις σωστά, να κάνεις σωστή διάγνωση για τις αιτίες της καθυστέρησης, της υποχώρησης, του στραπάτσου και να παίρνεις αμέσως τα κατάλληλα μέτρα και πρώτ’ απ’ όλα να κάνεις την απαραίτητη αναδιάταξη δυνάμεων, την αναγκαία μετατόπιση στελεχών, απ’ αυτά που πρέπει πάντα να υπάρχουν στους κύριους τομείς, που δουλεύουν αυτού στη δουλιά τους, μα που πάντα βρίσκονται στη διάθεση της καθοδήγησης, σαν πρώτη σειρά εφεδρείας. Είναι αδύνατο μια καθοδήγηση να μη μπορεί ν’ αλλάζει, σύντομα και ριζικά και την πιο άσχημη, σ’ έναν τομέα, κατάσταση, όταν ξέρει και κάνει σωστή διάγνωση της κατάστασης αυτού, καθορίσει τ’ αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση και, το πιο αποφασιστικό, διαθέσει τα στελέχη εκείνα που ξέρουν να κάνουν καλά την κομματική δουλιά που τους αναθέτουν.

Αυτό θα πει επιτελική καθοδήγηση. Και η ΚΕ με το Γραφείο της, της οργάνωσης που εξετάζουμε εδώ, πρέπει έτσι να αντιμετωπίσει την κατάσταση σε 3-4 τομείς, απ’ τους «δευτερεύοντες», της οργάνωσης, όπου η κατάσταση δεν είναι καλή και απειλεί, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και με τα σωστά κομματικά μέσα, να ρίξει πίσω όλη την οργάνωση, παρά το ότι στους δυο απ’ τους τρεις κύριους τομείς – στη βασική βιομηχανική πόλη και στο κολχόζ βασικά πάμε καλά. Για τον τρίτο κύριο τομέα, η Ολομέλεια της ΚΕ, με πρόταση των συντρόφων που δουλεύουν στην παιδούπολη, αποφάσισε κιόλας, την προσεχή συνεδρίασή της να την κάνει στην περιοχή της παιδούπολης και να ‘χει θέμα και την όλη κατάσταση αυτού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι και η κομματική και η όλη δουλιά στην παιδούπολη, που, χωρίς να ‘ναι και ανησυχητική, όμως, παρουσιάζει αρκετά κενά, θα πιαστεί γερά και θα ευθυγραμμιστεί με την όλη πορεία της οργάνωσης στα μπρος. Εγγύηση γι’ αυτό αποτελεί και το γεγονός ότι οι άμεσα υπεύθυνοι για την παιδούπολη κομματικοί σύντροφοι έχουν βασικά καλή αντίληψη για το τι λείπει και τι χρειάζεται να γίνει. Πρέπει τώρα αυτό να μελετηθεί θεμελιακά, να διατυπωθεί σε κομματικό ντοκουμέντο και μετά να εφαρμοστεί αποφασιστικά.

Στην Ολομέλεια της ΚΕ, που εξετάζουμε εδώ, τα στελέχη μας παρουσίασαν, χωρίς αμφιβολία, και στην αποφασιστική τους πλειοψηφία, παραπέρα πρόοδο στην ανάπτυξη της κομματικότητάς τους, της συναίσθησης της ευθύνης, στην όλη πολιτική τους ωρίμανση. Αυτό βρήκε την έκφρασή του και στο ότι τα στελέχη μας, το όπλο της κριτικής και της αυτοκριτικής το χρησιμοποιούν οξυμένα, κομματικά αδιάλλαχτα. Η πρωταρχική αυτή κομματική ιδιότητα τους μπαίνει στο αίμα, τους γίνεται απαραίτητο και βασικό απόχτημα, που χωρίς αυτό δεν μπορεί να νοηθεί, δεν υπάρχει σωστή κομματική δουλιά. Εκείνο που πρέπει να προσεχτεί εδώ είναι ότι η τάση να κάνουμε «κατάχρηση» αυτοκριτικής δεν είναι σωστή. Εκδηλώνεται και η τάση αυτή με το ότι βλέπουμε και τονίζουμε μόνο ή κυρίως τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας και πνίγουμε, είτε υποβιβάζουμε τις επιτυχίες μας. Έτσι, δε μπορούμε να έχουμε μια σωστή, πραγματική εικόνα για την κατάσταση της οργάνωσης και δεν της δίνουμε σωστό προσανατολισμό, πράμα που θα οδηγήσει σε σοβαρά λάθη.

Απ’ την άλλη μεριά, έχουμε και εκδηλώσεις, λίγες εδώ, αυτοκριτικής κατά τύπους, στα λόγια. Αναγνωρίζουμε «γενικά» και «τυπικά» τα λάθη και ύστερα απ’ την «αυτοκριτική» αυτή, τα πράματα μένουν στην παλιά τους θέση και χειροτερεύουν. Τέτοια σχέση προς την αυτοκριτική πρέπει να την ξεριζώνουμε αμείλιχτα και ν’ απαιτούμε αυτοκριτική ουσιαστική, που βρίσκει και ξεσκεπάζει τις πραγματικές αιτίες του λάθους και βοηθάει να ξεπεραστεί αυτό γρήγορα και πλέρια.

Στην «κατάχρηση» αυτοκριτικής πρέπει να καταλογίσουμε και την παρακάτω περίπτωση, που φανερώνει μια γενικότερη «αρρώστια» που πρέπει να προσέξουμε. Ένας υπεύθυνος σύντροφος έκανε στην Ολομέλεια αυτοκριτική και καταλόγισε στον εαυτό του άμεση και προσωπική ευθύνη, για λάθη στην παραγωγική δουλιά που την ευθύνη, την άμεση και προσωπική γι’ αυτά την είχαν άλλα στελέχη που καθοδηγούσαν άμεσα στη δουλιά αυτή. Ο σύντροφος που έκανε αυτοκριτική ήταν κομματικά υπεύθυνος στην επιχείρηση όπου έγιναν τα λάθη. Δε μπορούμε να πούμε ότι για τα λάθη που έγιναν δεν είχε και αυτός ευθύνη. Όμως, ο σύντροφος δεν έβλεπε σωστά ποια ήταν η πραγματική δική του ευθύνη. Και δεν έβλεπε σωστά τη δική του ευθύνη, γιατί λαθεμένα τοποθετούσε και το δικό του ρόλο στη δοσμένη επιχείρηση. Καταλόγιζε, λ.χ., στον εαυτό του προσωπική ευθύνη, γιατί δεν είδε έγκαιρα, ότι σε άλλο μέρος υπήρχε άφθονο χόρτο για τα ζώα, και δε διέταξε να μεταφερθούν τα ζώα στο μέρος αυτό. Εδώ προβάλλει ένα ζήτημα με γενικότερη πολιτική-κομματική σημασία που πρέπει να προσέξουν όλα τα στελέχη μας. Στην πιο πάνω περίπτωση, το στέλεχός μας έβλεπε το λάθος του στο ότι δεν υποκατάστησε άλλον στη δουλιά του, στο ότι δεν έκανε αλλουνού δουλιά, ενώ, στην πραγματικότητα, το λάθος του βρίσκεται ακριβώς στο ότι αυτός, σαν κομματικός υπεύθυνος, πήγε να κάνει αλλουνού δουλιά, «μπλέχτηκε στα πόδια» αλλουνού και έτσι και ο ίδιος σαν κομματικός υπεύθυνος δεν έκανε τη δουλιά του και δεν καθοδήγησε και δε βοήθησε τον πραγματικά υπεύθυνο, για τη δοσμένη παραγωγική δουλιά, να ανταποκριθεί στο δοσμένο καθήκον του. Πρέπει να χωνέψουμε καλά ότι η αποστολή της κομματικής οργάνωσης στη δοσμένη παραγωγική επιχείρηση, οργανισμό κλπ., δεν είναι στο να υποκαθιστά και ν’ αντικαθιστά τους υπεύθυνους στην επιχείρηση ή στον οργανισμό αυτό συντρόφους, μα στο να εξασφαλίζει τέτοια λειτουργία της κομ. οργάνωσης και τέτοια δουλιά των μελών του κόμματος, επικεφαλής όλων των εργαζομένων, ώστε στην επιχείρηση αυτή όλη η δουλιά να πηγαίνει καλά και ο καθένας να κάνει το καθήκον του στον τομέα που τάχθηκε υπεύθυνος. Αλλιώς, μόνο μπερδέματα, στραπάτσα, ανωμαλίες θα ‘χουμε και η δουλιά δε θα γίνεται, τα στελέχη και οι υπεύθυνοι θα στραπατσέρνονται. Το κόμμα δε μπορεί ν’ ανέχεται τέτοιες συγχύσεις και ανακατώματα. Η «κατάχρηση» και παρανόηση αυτοκριτικής, στην περίπτωση που εξετάζουμε, βρίσκεται στο ότι ο υπεύθυνος κομματικός σύντροφος παραδέχτηκε προσωπικές ευθύνες για αλλουνού λάθη ενώ δεν είδε τις πραγματικές δικές του ευθύνες με την υποκατάσταση που έκανε σαν κομματικός υπεύθυνος στη δουλιά των διευθυντών και καθοδηγητών της επιχείρησης.

Η Ολομέλεια της ΚΕ, της οργάνωσης που εξετάζουμε, έδειξε ότι το πνεύμα της κολεχτιβιστικότητας και της κομματικής συνεργασίας αφομοιώνεται σωστά απ’ τους περισσότερους υπεύθυνους συντρόφους της ΚΕ και του Γραφείου της. Επιδιώκοντας να αναπτύσσουμε την κολεχτιβιστικότητα στη δουλιά και το πνεύμα της σωστής κομματικής συνεργασίας, πρέπει παράλληλα να ξεριζώνουμε όλες τις εκδηλώσεις οικογενειακότητας, αλληλοκάλυψης και αλληλοσυγχώριου, που τελικά ανατρέπουν και τη σωστή κολεχτιβιστικότητα στη δουλιά και το πραγματικό νόημα της κριτικής και αυτοκριτικής. Η γερή κομματική φιλία μπορεί να στεριωθεί και ν’ αναπτυχθεί μόνο στη βάση της κομματικής αδιαλλαξίας. Αλλιώς, καταντά αρρωστιάρικη εκδήλωση, που μόνο ζημιά δημιουργεί. Τα μέλη μας και τα στελέχη μας, όλοι μας αναπτύσσοντας στο κόμμα την κριτική και την αυτοκριτική, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και στο ζήτημα αυτό, είναι απαραίτητο κι εδώ ν’ αφομοιώσουμε και τούτη την αλήθεια: ότι τα προβλήματα που στέκουν μπροστά μας, όλα τα προβλήματα που βγαίνουν απ’ την εφαρμογή της γραμμής μας, απ’ την επεξεργασία και το δούλεμα της ίδιας της γραμμής, όλα τα προβλήματα που το κίνημα, ο αγώνας, η ζωή βάζει μπροστά μας για λύση, όλα, μικρά και μεγάλα, μόνον κολεχτιβιστικά, στ’ αρμόδια κάθε φορά όργανα και οργανώσεις, μόνο με ομαδική προσπάθεια θα μπορούμε κάθε φορά σωστά να τα λύνουμε. Και η σωστή κολεχτιβιστική προσπάθεια σημαίνει απαραίτητα και τούτο: πρέπει να τα λέμε ανοιχτά και «κατάμουτρα», όταν πρέπει, και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Μόνον έτσι εξασφαλίζεται σωστή κολεχτιβιστικότητα στη δουλιά. Αυτό σημαίνει ακόμα και τούτο: πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι δε μπορούμε να στραβομουτσουνιάζουμε, όταν μας κριτικάρουν, όταν μας λένε αλήθειες. Και να παρατήσουμε την κακή, ρωμέικη συνήθεια να το γυρνάμε στα προσωπικά και ν’ αρχίζουμε τότε «εξοντωτικό πόλεμο», υπόσκαψη κλπ. ενάντια σ’ αυτόν που μας έκανε κριτική. Τέτοια πράγματα το κόμμα δε μπορεί να τ’ ανέχεται. Και τους φορείς του, αν δεν μπορέσει να τους διαπαιδαγωγήσει και να τους συμμορφώσει, θα τους βάλει στη θέση τους χωρίς καθυστέρηση.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι το συμφέρον του κόμματος, του αγώνα, επιβάλλει να μπορούμε να συνεργαζόμαστε και να συνδημιουργούμε συντροφικά και αποδοτικά μαζί μ’ αυτούς, και κυρίως μ’ αυτούς που μας κάνουν και τους κάνουμε κριτική. Αυτό θα πει σωστή κολεχτιβιστικότητα που, φυσικά, δεν εξαφανίζει την προσωπική ευθύνη για τον τομέα, για τη δουλιά που εμείς αναλαβαίνουμε να κάνουμε, που μας αναθέτουν να πραγματοποιήσουμε, πάνω στη βάση της απόφασης που πάρθηκε κολεχτιβιστικά.

Η ΚΕ και το Γραφείο της έχουν ακόμα πολύ δουλιά να κάνουν για να φέρουν την ανάπτυξη της εσωκομματικής ζωής και δημοκρατίας σε υποφερτό επίπεδο. Τα μέλη της ΚΕ, ταχτικά κι αναπληρωματικά, πρέπει στο ζήτημα αυτό να κάνουν τις οργανώσεις βάσης, όπου οργανικά ανήκουν, υποδειγματικά πρότυπα στον τομέα αυτόν. Και αυτό δεν είναι εύκολη δουλιά. Προς την κατεύθυνση αυτή θα βοηθήσει πολύ, όταν υπερνικήσουμε τις γραφειοκρατικές αντιλήψεις σχετικά με τις κομματικές ομάδες (γκρούπες) κατά εργοστασιακό τμήμα και τις δώσουμε δική τους κομματική ζωή, υπόσταση, περιεχόμενο δουλιάς και δράσης. Η ομάδα (γκρούπα) απ’ το γεγονός και μόνο ότι βρίσκεται πιο κοντά στη βάση, στην παραγωγή, στα ζητήματά τους τραβά πιο πολύ το ενδιαφέρον της βάσης. Ακόμα, χωρίζοντας την Κόβα σε τμηματικές ομάδες (γκρούπες), υποχρεωτικά προωθούμε καινούργια στελέχη για τις ανάγκες της γκρούπας, δραστηριοποιούμε, αναπτύσσουμε το αχτίφ της οργάνωσης. Η πείρα, όμως, έδειξε ότι, όταν δεν δουλεύουμε να βοηθήσουμε τις γκρούπες, να τις δώσουμε περιεχόμενο, ζωή, να σταθούμε δίπλα στα νέα στελέχη της γκρούπας, να τα βοηθήσουμε στα πρώτα βήματά τους, στην όλη δουλιά τους, τότε μετατρέπουμε τις γκρούπες σε νεκρά σώματα και ουσιαστικά δε φτιάνουμε τίποτα το νέο και το καλύτερο. Εδώ το καλό παράδειγμα πρέπει να το δώσουν πρώτ’ απ’ όλα τα μέλη της ΚΕ, που δουλεύουν παραγωγικά στη βάση, σωστά βοηθώντας τις γκρούπες και τους συντρόφους τους και έτσι προσφέροντας καλό πρότυπο για μίμηση και στα άλλα στελέχη απ’ τις άλλες Κόβες. Η σωστή βοήθεια, καθοδήγηση, ενίσχυση της γκρούπας αποτελεί αποφασιστικό κρίκο για την παραπέρα δραστηριοποίηση της βάσης, την ανάπτυξη της εσωκομματικής ζωής και δημοκρατίας, το ανέβασμα όλης της δουλιάς της οργάνωσης και την πραγματοποίηση και το ξεπέρασμα των καθηκόντων της κατά εργοστάσιο και επιχείρηση.

Η ΚΕ και το Γραφείο της πρέπει να προσέξουν και να εξαλείψουν σοβαρές περιπτώσεις παραβίασης της εσωκομματικής δημοκρατίας, που υπάρχουν ακόμα στην οργάνωση. Έτσι, γίνονται αυθαίρετες, απ’ τα πάνω αντικαταστάσεις κι αλλαγές στα γραφεία των ΚΟΒ και στις περιφερειακές επιτροπές χωρίς τα μέλη του κόμματος να ξέρουν ή να ρωτιένται. Σοβαρή παραβίαση της εσωκομματικής δημοκρατίας και εκδήλωση ασέβειας προς τα μέλη του κόμματος πρέπει να θεωρείται και το γεγονός ότι, μήνες πολλούς, μένουν 200 περιπτώσεις αδιεκπεραίωτες απ’ την ΤΕΚA (σ.parapoda: Τοπική Επιτροπή Κομματικής Ανακαταγραφής). Η Ολομέλεια έκανε προσεχτικό το Γραφείο της ΚΕ για τις τέτοιες παραβιάσεις της εσωκομματικής δημοκρατίας, απαίτησε να σταματήσουν και έβαλε στην ΤΕΚΑ προθεσμία λίγων μερών να διεκπεραιώσει τις 200 υποθέσεις που κρατά ατέλειωτες.

Η Ολομέλεια σημείωσε ότι σοβαρές παραλείψεις, γραφειοκρατισμό και απαράδεχτη πολιτική μυωπία έδειξε η ΚΟ και η καθοδήγησή της στο ζήτημα της στρατολογίας καινούργιων μελών στο κόμμα που γίνεται στο όνομα του Μπελογιάννη. Δεν κατανοήθηκε η πολιτική σημασία του ζητήματος αυτού, δεν αναλύθηκε και δεν εξηγήθηκε στη βάση, δεν κινητοποιήθηκαν τα μέλη του κόμματος πολιτικά και, έτσι, το όλο ζήτημα κατάντησε καμπάνια με «πλάνο» για το πόσους θα στρατολογήσει κάθε Κόβα.

Εδώ, η ΚΕ και το Γραφείο της κάναν σοβαρό πολιτικό λάθος. Η στρατολογία στο κόμμα δε μπορεί να γίνεται με αριθμούς καθορισμένους απ’ τα πριν και ούτε μπορεί να καταντά μετά βιαστική και πρόχειρη επιδίωξη να πάρουμε όποιον να ‘ναι στο κόμμα για να πραγματοποιήσουμε το πλάνο! Στο κόμμα παίρνουμε τους πραγματικά και καθ’ όλα άξιους, όπως ορίζει το καταστατικό και με βάση την υψηλή κομματική απαιτητικότητα. Όποιος ξεφεύγει απ’ τα σωστά κομματικά κριτήρια της στρατολογίας και την καταντά ζήτημα καμπάνιας και πλάνου, αυτός κάνει πολύ σοβαρό πολιτικό λάθος. Η ΚΕ και το Γραφείο της έχουν υποχρέωση να πάρουν όλα τα μέτρα και να διορθώσουν σύντομα και ριζικά την κατάσταση αυτή και να ξαναεξετάσουν όλες τις περιπτώσεις της καμπανιακής και βιαστικής στρατολογίας στο κόμμα.

Η ΚΕ και το Γραφείο της πρέπει να διορθώσουν ένα στραβό που γίνεται και σ’ όλες τις ΚΟ μας. Πρόκειται για το ότι τη σοσιαλιστική άμιλλα την προκηρύσσουν και τη διεξάγουν οι Κόβες, υποκαθιστώντας τις υπεύθυνες και αρμόδιες εξωκομματικές οργανώσεις (συνδικάτα κλπ.). Η κομματικότητα, το ολοκληρωτικό δόσιμο στον αγώνα δε μπορεί για τον κομμουνιστή να ‘ναι το αποτέλεσμα άμιλλας, μα απορρέει απ’ την πίστη και την αφοσίωσή του στο κόμμα, στον αγώνα, στο λαό. Η σοσιαλιστική άμιλλα δεν πρέπει να γίνεται ή να περιορίζεται σε μέθοδο εσωκομματικής δουλιάς και ανάπτυξης. Ακόμα, όταν γίνεται έτσι, δημιουργεί έναν διαχωρισμό ανάμεσα στους κομματικούς και εξωκομματικούς. Ο κομμουνιστής, απ’ αυτή του την ιδιότητα, είναι πάντα πρωτοπόρος σ’ όλα ό,τι αφορούν τον αγώνα, την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση. Η σοσιαλιστική άμιλλα είναι σχολειό παλλαϊκής κινητοποίησης για την πραγματοποίηση των σκοπών που βάζει το κίνημα κάθε φορά. Την πραγματοποιούν οι εξωκομματικές μαζικές οργανώσεις, με πρωτοβουλία των κομμουνιστών και φυσικά και στη σοσιαλιστική άμιλλα οι κομμουνιστές πρέπει να ‘ναι πρωτοπόροι. Η σοσιαλιστική άμιλλα δε χωρίζει, μα δένει πιο στενά, πιο σφιχτά τη μάζα με την πρωτοπορία στην πάλη για τον κοινό σκοπό.

Περισσότερη αδιαλλαξία απέναντι στα στοιχεία που κάνουν σοβαρά σφάλματα και πιο ακοίμητη επαγρύπνηση χρειάζεται απέναντι στους εχθρούς του αγώνα. Το Γραφείο της ΚΕ έδειξε απαράδεχτη συγκαταβατικότητα απέναντι σε τιμωρημένα στελέχη που, ενώ είχαν σταλεί στην παραγωγή, τ’ άφησε να βολευτούν σε υπεύθυνες και «ζεστές» θέσεις. Και δεν έδειξε την απαραίτητη ταξική αδιαλλαξία απέναντι σε στοιχεία που κινιένται και δουλεύουν εχθρικά προς το λαϊκό κράτος και το λαϊκό μας κίνημα.

Σοβαρές παραλείψεις παρουσιάστηκαν και με το πέρασμα των επονιτών στη ντόπια νεολαιίστικη οργάνωση. Υπάρχουν περιπτώσεις που το πέρασμα άργησε να γίνει και οι επονίτες μας μήνες ολόκληρους έμειναν χωρίς να ζουν τη ζωή της οργάνωσής τους, ενώ το σωστό ήταν να σταματήσουμε την ύπαρξη της δοσμένης επονίτικης οργάνωσης την παραμονή ακριβώς που θα γινόταν το πέρασμα στη ντόπια οργάνωση της νεολαίας.

Σοβαρή παράλειψη, που σημειώθηκε στην Ολομέλεια, είναι και το ότι το Γραφείο δεν παρουσίασε οικονομικό απολογισμό.

Η ΚΟ κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια στον κομματικό-μορφωτικό τομέα. Το πιο σημαντικό είναι ότι λειτουργεί ταχτικά, από δυο χρόνια τώρα, λιγόμηνη κομματική σχολή με απόσπαση των μαθητών απ’ την παραγωγή. Οικονομικά, τη σχολή τη διατηρεί το αδελφό κόμμα. Η κομματική μόρφωση, όμως, στις Κόβες παρουσιάζει κενά. Η ΚΕ πρέπει σοβαρά να καταπιαστεί με την εφαρμογή της υποχρεωτικής κομματικής μόρφωσης σύμφωνα με το γενικό κομματικό πρόγραμμα, να βελτιώνει συστηματικά την κομματική σχολή, να ιδρύσει, για το χειμώνα τουλάχιστο, νυχτερινή κομματική σχολή στο κολχόζ, να χρησιμοποιήσει εξαντλητικά όλες τις δυνατότητες που της παρέχονται απ’ το σύστημα κομματικής μόρφωσης του αδελφού κόμματος και να ευρύνει όσο μπορεί τις δυνατότητες αυτές. Η ΚΕ πρέπει, ακόμα, προσεχτικά και αυστηρά, απ’ τα τώρα, ν’ αρχίσει την προκαταρχτική επιλογή για την προσεχή σειρά της Κεντρικής Κομματικής Σχολής.

Στην Ολομέλεια θίχθηκε και το ζήτημα των φυματικών. Πρέπει να ειπωθεί ότι στην οργάνωση το ζήτημα των ανάπηρων, βασικά, έχει ταχτοποιηθεί χάρη στη φροντίδα και τη βοήθεια του αδελφού Κόμματος και του λαϊκού κράτους. Υπάρχει, όμως, ακόμα ζήτημα φυματικών και η ΚΕ, αφού το μελετήσει και το εξετάσει ολόπλευρα, πρέπει να το αντιμετωπίσει και το ζήτημα αυτό αποτελεσματικά. Υπάρχουν γι’ αυτό όλες οι δυνατότητες.

Η Ολομέλεια της ΚΕ συζήτησε και πάνω σε δικά της οργανωτικά ζητήματα. Έγινε πρόσληψη στην ΚΕ μιας σειράς συντρόφων στη θέση άλλων που έφυγαν απ’ την οργάνωση. Ορισμένα αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ πέρασαν σε ταχτικά. Και έγινε εκλογή νέου Γραφείου της ΚΕ. Στο τελευταίο αυτό σημείο πρέπει να σταθούμε περισσότερο. Στη σύνθεση του Γραφείου της ΚΕ, έγιναν αλλαγές, και δύο σύντροφοι δεν ξαναβγήκαν σ’ αυτό. Γιατί; Όπως ολόκληρο το Κόμμα μας, έτσι και τα διάφορα καθοδηγητικά του όργανα είναι ζωντανοί οργανισμοί που αναπτύσσονται και ανανεώνονται. Η ανάπτυξη και η ανανέωση αυτή γίνεται με την αδιάκοπη εισροή στο κόμμα καινούργιων δυνάμεων-μελών απ’ τους πιο πρωτοπόρους και συνειδητούς εργαζόμενους, με την αδιάκοπη έξοδο, απομάκρυνση απ’ το κόμμα όλων εκείνων που, για τον έναν είτε τον άλλο λόγο, δε μπορούν ν’ ανταποκριθούν στην υψηλή αποστολή του μέλους του κόμματος. Το ίδιο γίνεται και με τα διάφορα καθοδηγητικά όργανα στο κόμμα. Κι εδώ πραγματοποιείται ένα δημιουργικό προτσές ανάπτυξης και ανανέωσης. Ορισμένοι δε μπορούν πια να συμβαδίσουν με τη γενική ανάπτυξη της οργάνωσης και μένουν πίσω, δε μπορούν πια να τα βγάλουν πέρα με τα καθήκοντά τους. Άλλοι κουράζονται, άλλοι πέφτουν έξω σοβαρά κλπ. κλπ. Παράλληλα, προωθούνται αδιάκοπα καινούργιες, φρέσκες, ζωντανές, ρωμαλέες δυνάμεις. Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτή την πορεία πραγματοποιείται «φυσιολογικά» η ανανέωση και στα καθοδηγητικά όργανα. Έτσι έγινε και στην Ολομέλειά μας. Η ΚΕ δεν ξανάβγαλε στο Γραφείο δυο συντρόφους, καλούς κατά τα άλλα, που όμως δε μπορούσαν πια ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της δουλιάς τους. Στη θέση τους ήρθαν άλλοι, νέες δυνάμεις – απ’ αυτές που στη ζωή και στην πράξη επιβεβαιώνονται και καθιερώνονται. Η ικανότητα για σωστή προώθηση και ανάδειξη καινούργιων στελεχών, για ανανέωση είναι απ’ τα κύρια, απ’ τα πιο χαραχτηριστικά γνωρίσματα για μια οργάνωση, για το ότι στέκει στο σωστό δρόμο και προχωρεί καλά. Η Ολομέλεια σα 2^ο θέμα στις εργασίες της συζήτησε την πολιτική στελεχών στην οργάνωσή της. Η σχετική εισήγηση δημοσιεύεται στο φύλλο αυτό του «Νέου Κόσμου».

Για να μπορείς σωστά να προωθείς και ν’ αναδείχνεις καινούργια στελέχη πρέπει να τα προσέχεις, να τα μελετάς, να τα βοηθάς από πριν. Κι εδώ είναι μια απ’ τις βασικές υποχρεώσεις των μελών της ΚΕ και του Γραφείου της, δηλ. των καθοδηγητικών στελεχών της οργάνωσης. Η Ολομέλεια, όπως είπαμε, έκανε προσλήψεις νέων μελών της. Πήρε, λ.χ., και δυο απ’ τους ομαδάρχες (μπριγκαντιέρους) του κολχόζ που με τη δουλιά τους και με όλη την αγωνιστική τους ζωή έγιναν άξιοι για την προώθηση αυτή. Η Ολομέλεια πραγματοποίησε και άλλες αναδιατάξεις και προωθήσεις μέσα στις ίδιες της γραμμές. Έδωσε νέα κομματική καθοδήγηση στο κολχόζ, γιατί, οι προηγούμενοι σύντροφοι ανέλαβαν τώρα πιο υπεύθυνη θέση ή φύγαν απ’ την οργάνωση. Τα μέλη της ΚΕ, ταχτικά και αναπληρωματικά, έχουν σαν μια απ’ τις πιο βασικές κομματικές υποχρεώσεις τους και την αδιάκοπη φροντίδα για να βοηθιέται σωστά και να προωθείται, μέσα στα κανονικά κομματικά πλαίσια, πάντοτε, κάθε ικανότητα, κάθε αξία. Όποιος δεν προωθεί νέα στελέχη και δε βοηθά στη δημιουργία καινούργιων στελεχών, αυτός κάνει μισή δουλιά, αυτός, στο βάθος, κόβει το δρόμο προόδου και ανάπτυξης για το κόμμα, αυτός δείχνει με τα έργα του ότι δε δουλεύει για την ανάπτυξη του κόμματος, δείχνει στην ουσία ότι δεν πιστεύει στο μέλλον, στο κίνημα, στο λαό. Όταν μιλάμε για την προώθηση νέων στελεχών δεν πρέπει να νομίζουμε ότι, μια και τραβήξαμε έναν σύντροφο, ξοφλάμε μ’ αυτόν και τον αφήνουμε από δω και πέρα στην τύχη του. Αντίθετα, χρέος μας είναι τους συντρόφους, που προωθούμε, να τους βοηθάμε και παραπέρα συστηματικά, για να τα βγάλουν πέρα με την καινούργια δουλιά, για να δυναμώσει η αυτοπεποίθησή τους στη νέα δουλιά και για να μην έχουμε απαγοητεύσεις και αποχωρήσεις. Όταν προωθούμε έναν σύντροφο και μετά δεν τον βοηθάμε, τότε αυτός ίσως δεν τα βγάλει πέρα και εμείς θα ‘μαστε μετά αναγκασμένοι να τον τραβάμε προς τα πίσω. Την ανάγκη αυτή για βοήθεια την αισθάνονται και οι καινούργιοι σύντροφοι και τη ζητούν, όπως έγινε και στην Ολομέλεια αυτή, όπου παρεβρίσκονταν σαν προσκλημένοι σύντροφοι που μετά τραβήχτηκαν στην ΚΕ. Τη βοήθεια αυτή έχουμε υποχρέωση να τους τη δίνουμε, θετική και συστηματική, μέσα στη δουλιά τους και τη μόρφωσή τους.

Σημαντικά βοηθά στην παραπέρα ανάπτυξη των καθοδηγητικών στελεχών και η ανάθεση, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, συγκεκριμένης και υπεύθυνης δουλιάς στο κάθε ταχτικό και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, έξω απ’ την ταχτική παραγωγική και κομματική απασχόλησή του. Αυτό τους αναπτύσσει το αίσθημα της ευθύνης, πλαταίνει τον πολιτικό τους ορίζοντα, τους κάνει να σκέφτονται και για τα γενικά προβλήματα της οργάνωσης, να παίρνουν μέρος στη μελέτη και στη λύση τους. Τη δουλιά αυτή τη δίνει η ΚΕ και τα μέλη της είναι υπεύθυνα για τη δουλιά αυτή μπροστά στην Ολομέλεια. Φυσικά, αυτό πρέπει να γίνεται πάνω στη βάση καλά μελετημένου πλάνου, που να περιλαβαίνει όλα τα μέλη της ΚΕ, να υπολογίζει τις πραγματικές ανάγκες της οργάνωσης. Προς τα πιο αδύνατα σημεία της ΚΟ πρέπει να στρέφεται η δουλιά αυτή των μελών της ΚΕ, παίρνοντας, φυσικά, πάντα υπόψη και τις συγκεκριμένες δυνατότητες και ικανότητες του κάθε συντρόφου, είτε ταχτικό, είτε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ είναι. Η Ολομέλεια σημείωσε το γεγονός ότι, παρά το ότι ζήτημα αυτό είχε μπει στην ΚΕ και προηγούμενα, όμως το Γραφείο της ΚΕ δεν το έλυσε πραχτικά. Η Ολομέλεια ανάθεσε στο Γραφείο της ΚΕ να προχωρήσει άμεσα στην πραγματοποίηση της γραμμής αυτής.

Μπορεί να βοηθήσει, ακόμα, στην παραπέρα ανάπτυξη του καθοδηγητικού αχτίφ της οργάνωσης αν στα ταχτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ, που δουλεύουν στην ίδια περιοχή (κολχόζ, παιδούπολη, βιομηχανικό κέντρο κλπ.) ανατεθεί μια ορισμένη υπεύθυνη παρακολούθηση και εποπτεία για την όλη κατάσταση και πορεία στην περιοχή αυτή. Κατά τόπους υπάρχουν, βέβαια, τα αιρετά υπεύθυνα κομματικά καθοδηγητικά όργανα. Σ’ αυτά, τις περισσότερες φορές, ανήκουν και τα κατά τόπους μέλη της ΚΕ. Έξω απ’ αυτά, τα υπεύθυνα όργανα, όλα τα μέλη της ΚΕ που βρίσκονται σε μια περιοχή, χωρίς σε καμιά περίπτωση να επεμβαίνουν αυθαίρετα στη δουλιά του υπεύθυνου κομματικού οργάνου και χωρίς να μπερδεύονται στα πόδια του, μπορούν και πρέπει να συζητάν για την κατάσταση της περιοχής, να ξέρουν ότι έχουν ευθύνη γι’ αυτή σα μέλη της ΚΕ, ότι πρέπει να μελετάν τα ζητήματα και τα προβλήματά της και όχι μόνον να βοηθούν στις Ολομέλειες της ΚΕ για τη σωστή λύση τους, μα και, έγκαιρα, να θέτουν στο Γραφείο της ΚΕ τα ζητήματα που έχουν σχετικά, να λένε τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις τους. Στη δουλιά αυτή, καθώς και σ’ όλη τη δράση της ΚΕ και του Γραφείου της, πρέπει να τραβιένται και τα μέλη της Εξελεγκτικής Επιτροπής της Οργάνωσης. Με την ευκαιρία, πρέπει να ειπωθεί ότι η Εξ. Επ. της ΚΟ που εξετάζουμε, παρουσιάζει τον τελευταίο καιρό αδικαιολόγητη αδράνεια. Το ζήτημα της δουλιάς της ΕΕ της ΚΟ πρέπει να συζητηθεί στην προσεχή κοινή Ολομέλεια της ΚΕ και της ΕΕ, για να μπει τέλος στην αδράνεια αυτή.

Μια απ’ τις καθημερινές φροντίδες της ΚΕ και του Γραφείου της είναι να κρατά την πιο στενή επαφή με τη βάση του κόμματος και τις εξωκομματικές μάζες. Μόνον έτσι θα μπορεί σωστά να χαράζει τη γραμμή πορείας της οργάνωσης, σωστά να καθοδηγεί. Ένας απ’ τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στην καθοδήγηση και στη βάση είναι και τα περιοδικά αχτίφ στην οργάνωση. Αχτίφ γενικά, αχτίφ τοπικά ή και ειδικά, κλαδικά κλπ. Όταν το αχτίφ προετοιμάζεται καλά, οργανώνεται καλά (θέματα, εισηγήσεις, ομιλίες, προτάσεις κλπ.), τότε παίζει ασφαλώς σοβαρό ρόλο στη ζωή της οργάνωσης, συντελεί στη δραστηριοποίηση του αχτίφ και της βάσης της οργάνωσης, προσεγγίζει την καθοδήγηση προς τη βάση και τη βάση προς την καθοδήγηση, βοηθά την καθοδήγηση να προσέχει και να ακούει την φωνή της βάσης, να βλέπει τα κενά και τις αδυναμίες στη δουλιά της σ’ όλη την οργάνωση. Ώστε ο θεσμός των αχτίφ πρέπει να γίνει μόνιμος στην κομματική μας ζωή. Και ανάλογα με τα ζητήματα που θ’ απασχολούν κάθε φορά τις συγκεντρώσεις αυτές των στελεχών μας πρέπει να καλούμε και να δουλεύουμε για να παίρνει μέρος σ’ αυτά και το εξωκομματικό αχτίφ. Το συμπέρασμά μας πρέπει να είναι ότι οι ΚΕ, σ’ όλες τις ΚΟ μας, πρέπει να προσέξουν όπως πρέπει το ζήτημα αυτό της ταχτικής και κανονικής λειτουργίας του θεσμού των αχτίφ.

H ΚΕ, που την Ολομέλειά της εξετάζουμε εδώ, εφαρμόζει στη δουλιά της έναν αξιέπαινο «νεωτερισμό» που μπορούν να τον μιμηθούν και οι άλλες ΚΕ μας. Σε κάθε σύνοδό τους, αφού εξαντληθούν πρώτα τα θέματά της, γίνεται, μετά, το ταχτικό μάθημα της Ολομέλειας. Το μάθημα γίνεται με βάση ειδικό μορφωτικό πρόγραμμα για την ΚΕ. Οι εισηγήσεις είναι γραφτές. Υπάρχουν, κάθε φορά, 3-4 εισηγητές, που αναπτύσσουν το θέμα τους, γίνονται μετά ερωτήσεις, και ακολουθούν οι ομιλίες πάνω στα θέματα και το κλείσιμο απ’ τον υπεύθυνο σύντροφο του Γραφείου της ΚΕ που καθοδηγεί αυτή τη δουλιά. Μετά, γίνονται από γραφτά πάλι κείμενα οι εισαγωγές για το επόμενο μάθημα στην άλλη Ολομέλεια. Όλοι οι σύντροφοι καταθέτουν γραφτούς τους λόγους των. Κατά σειρά όλα τα μέλη της ΚΕ θα περάσουν από εισηγητές μαθημάτων. Η δουλιά αυτή βοηθάει σημαντικά. Πρέπει, ακόμα, οι εισηγητές να δίνουν έγκαιρα θέσεις γραφτές για τις εισηγήσεις των, που να μοιράζονται, επίσης έγκαιρα, σ’ όλα τα μέλη της Ολομέλειας, έτσι που να ‘ρχονται πιο κατατοπισμένοι και πιο προετοιμασμένοι. Ο κύκλος μαθημάτων που δουλεύουν τώρα οι σύντροφοι της ΚΕ αναφέρεται στα προβλήματα καθοδήγησης του κόμματός μας. Έξω απ’ τη δουλιά αυτή τα μέλη της Ολομέλειας ανάλαβαν την υποχρέωση να συνεργάζονται και στο δημοσιογραφικό όργανο της οργάνωσης. Εκείνο που πρέπει να προστεθεί εδώ είναι ότι πρέπει να γίνεται πιο αυστηρός ο έλεγχος, για να μην έχουμε υπεκφυγές και διαφυγές, τόσο σχετικά με τα γραφτά των μαθημάτων, όσο και με τη δημοσιογραφική συνεργασία. Και μια παρατήρηση που πρέπει να προσεχτεί: Όλοι οι σύντροφοι της ΚΕ, αρχινώντας απ’ τα μέλη του Γραφείου, πρέπει να δουλέψουν πολύ για να βελτιώσουν τη γλώσσα τους (την ελληνική) και στην ομιλία και στο γράψιμο. Η γλώσσα τους πρέπει να ‘ναι καθαρή, στρωτή, κατανοητή, γραμματικά-συνταχτικά σωστή. Κάνοντας οι ίδιοι την προσπάθεια αυτή, δίνουν το παράδειγμα και σ’ όλη την οργάνωση. Δεν είναι εντάξει ο καθοδηγητής που δε διορθώνει, δε δουλεύει και δε βελτιώνει τη γλώσσα του, που είναι απ’ τους πιο σοβαρούς παράγοντες για να κάνει καλά τη δουλιά του. Οι διανοούμενοι στελέχη-μέλη της ΚΕ, που ‘ναι αρκετοί στην Κομματική αυτή Επιτροπή, πρέπει να βοηθήσουν ουσιαστικά στο ζήτημα αυτό. Εδώ πρέπει να πούμε ότι, παράλληλα, η ΚΕ και το Γραφείο της πρέπει να προσέξουν ώστε και τα ντοκουμέντα τους απ’ την άποψη της γλώσσας να στέκουν καλά, γιατί αυτό μεγαλώνει τη δύναμη και την αποτελεσματικότητά τους.

Εξετάζοντας εδώ τη δουλιά της ΚΕ και γενικότερα την κατάσταση της οργάνωσης πρέπει να αναφερθούμε ξεχωριστά σε μερικά απ’ τα σπουδαιότερα προβλήματα που στέκουν μπροστά στην ΚΟ και την καθοδήγησή της. Αυτά είναι:

Πρώτο. Είναι σήμερα ολοφάνερο ότι η παραπέρα ανάπτυξη της οργάνωσής μας σκοντάφτει και θα σκοντάφτει πιο πολύ στο γεγονός ότι η οργάνωσή μας υπάρχει, ζει και δουλεύει ουσιαστικά έξω απ’ τη ζωή του ντόπιου κόμματος. Η ΚΕ και το Γραφείο της πρέπει το ζήτημα αυτό να το βάλουν στο αδελφό κόμμα και να βρουν μαζί τη σωστή λύση του, να βρουν τη σωστή οργανωτική μορφή για να σταματήσει το σημερινό χώρισμα, η δυαρχία, η διπλή κομματική πειθαρχία, η ασυντονισιά στη δουλιά. Το γεγονός ότι τα μέλη και οι αγωνιστές μας δεν ζουν ολοκληρωτικά τη ντόπια ζωή, δράση και πάλη και δεν αισθάνονται ότι είναι το ίδιο υπεύθυνοι, κάτω απ’ την καθοδήγηση και την πειθαρχία του αδελφού κόμματος, υπεύθυνοι για το λαϊκό κράτος, για την παραγωγή, τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση, πράμα που βλάφτει και μας και το αδελφό κόμμα. Ιδιαίτερα εμάς, γιατί με το σημερινό κομματικό δισυπόστατο δε μπορούμε εμείς να πάρουμε εξαντλητικά, ολοκληρωτικά, όλα όσα μπορούμε και πρέπει για την ανάπτυξη και το ολόπλευρο μέστωμά μας απ’ αυτά που μας προσφέρει η πραγματικότητα. Αυτό θα γίνει μόνον όταν σαν οργάνωση μπούμε πλέρια κάτω απ’ την καθοδήγηση, τον έλεγχο, την πειθαρχία του ντόπιου αδελφού κόμματος. Τότε, και στην ντόπια γλώσσα θα προχωρήσουμε, υποχρεωτικά, καλύτερα.

Με ποια οργανωτική μορφή θα γίνει το πέρασμα αυτό, είναι, στη δοσμένη περίπτωση, δευτερεύον ζήτημα. Η ουσία είναι να γίνει το πέρασμα. Σήμερα, βλέπουμε ότι οι εχθροί, απ’ τους «δικούς μας» και απ’ τους ντόπιους, οι εχθροί της ειρήνης, της δημοκρατίας, του σοσιαλισμού, του λαϊκού κράτους, οι πράχτορες του ιμπεριαλισμού, και απ’ τους «δικούς μας» και απ’ τους ντόπιους, δρουν ενιαία. Είναι καιρός και μεις να μπούμε στον ενιαίο ρυθμό της δουλιάς και της πάλης της ΛΔ που μας φιλοξενεί, του αδελφού κόμματος.

Δεύτερο. Στον τομέα της παραγωγικής βιομηχανικής μας επίδοσης, η ΚΟ πρέπει ακόμα πιο πολύ να προσέξει τα ζητήματα της παραπέρα παραγωγικής απόδοσης, της παραγωγικής ειδίκευσης και ανάπτυξης του κόσμου μας, στη μόρφωση πολιτική και γενική των συντρόφων μας, το πιάσιμο και ξεπέρασμα της νόρμας, τα σοσιαλιστικά συμβόλαια δουλιάς, το κίνημα των νεωτεριστών στην παραγωγή, των ρατσιοναλιζάτορων (σ.parapoda: εξορθολογιστών), των σταχανοφικών. Το σχολειό της δουλιάς και της παραγωγής παραμένει το πρωταρχικό και το βασικό στις συνθήκες των εκπατρισμένων μας. Και η παραπέρα παραγωγική και τεχνική άνδρωση του κόσμου μας, η ολοένα και πιο αποδοτική παραγωγική επίδοσή τους πρέπει να στέκει πάντα στο κέντρο της προσοχής της καθοδήγησης της οργάνωσης.

Τρίτο. Οι σύντροφοί μας στο κολχόζ, άντρες και γυναίκες, εξωκομματικοί και κομματικοί δείξαν ότι το κολχόζ θα ζήσει. Το βασικό στο χρόνο που πέρασε είναι ότι μάθαν τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει, τι σηκώνει να γίνει και, το κυριότερο, μέτρησαν και είδαν οι σύντροφοί μας τι μπορούν να κάνουν. Μπήκε το θεμέλιο, γερό κι ατράνταχτο. Όμως οι δυσκολίες και τα προβλήματα είναι ακόμα μεγάλα, πολλά, σοβαρά. Το άμεσο είναι η διοίκηση του κολχόζ, με τη βοήθεια των φίλων μας, να λύσει το ζήτημα της πληρωμής για τις δουλεμένες μέρες του κάθε κολχόζνικου. Το βασικό είναι το παραπέρα οικονομικό-οργανωτικό στερέωμα του κολχόζ. Αυτό πρέπει να βρει την έκφρασή του σ’ ένα καλοδουλεμένο-καλομελετημένο πλάνο δουλιάς για τη χρονιά 1952-53, που, με βάση την πολύτιμη πείρα που συσσωρεύτηκε τον πρώτο χρόνο, να πιάνει και να καθορίζει σε συγκεκριμένους αριθμούς, προθεσμίες και υποχρεώσεις τις δυνατότητες του κολχόζ. Δηλ. πρώτ’ απ όλα τις δυνατότητες των κολχόζνικων, που έχουν αμέριστη και ολόπλευρη την υποστήριξη του λαϊκού κράτους. Το κολχόζ «Νέα Ζωή» είναι μεγάλο πολύπλευρο νοικοκυριό. Είναι και γεωργικό και κτηνοτροφικό. Έχει μελισσοκομία, πτηνοτροφία. Ασχολείται και με την ξύλευση, χτίζει και ξυλουργικό εργοστάσιο. Έχει και καπνό, ζαρζαβατικά ζαχαρομπουράκια, όσπρια, πατάτες, οπωροφόρα δέντρα κλπ. Το κολχόζ με το πολύπλευρο νοικοκυριό του, που πάντα, και όταν θα ‘χει ρήγμα σ’ έναν τομέα, του εξασφαλίζει ικανοποιητική παραγωγή, απαρνιέται στην πράξη την κατάρα της μονοκαλλιέργειας που επέβαλε στην αγροτική οικονομία της Ελλάδας το αστοτσιφλικάδικο καθεστώς και η ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Η δύναμη της «Νέας Ζωής» είναι οι άνθρωποί της, αποφασισμένοι να χτίσουν πραγματικά καινούργια ζωή πρότυπο για την αυριανή σοσιαλιστική ανοικοδόμηση στην πατρίδα μας. Όσο πιο καλή καθοδήγηση έχουν, τόσο πιο γρήγορα θα πετύχουν, τόσο πιο γοργά θα προχωρήσουν. Η ΚΕ και το Γραφείο της έχουν υποχρέωση να τους εξασφαλίσουν την καθοδήγηση αυτή.

Τέταρτο. Σοβαρό πρόβλημα στην οργάνωση είναι η εφημερίδα των προσφύγων μας. Παρά τη βελτίωση που έχει ο «Δημοκράτης», δε μπορούμε ακόμα να πούμε ότι στέκεται στο ύψος της αποστολής του. Σ’ αυτό συντελεί, βασικά, το γεγονός ότι ο «Δημοκράτης» βρίσκονταν ουσιαστικά μακριά απ’ την καθοδήγηση της οργάνωσης και ακόμα το ότι οι υπεύθυνοι στο «Δημοκράτη» σύντροφοι δεν ξέραν τι του χρειάζεται και τι του λείπει. Ο «Δημοκράτης» δεν είναι ακόμα η συνισταμένη και ο εμψυχωτής όλης της προσπάθειας του κόσμου μας για πρόοδο και ανάπτυξη, δεν είναι η έγκυρη φωνή της καθοδήγησης που κινητοποιεί και κατευθύνει τον κόσμο μας. Έχει πολλά λάθη, σοβαρά και μεγάλα. Δεν ασκεί πάντα με την απαραίτητη συναίσθηση της ευθύνης και την αναγκαία θεμελίωση και πειστικότητα την κριτική του. Έχει πολλή προχειρότητα, σπασμωδικότητα, ανευθυνολογία. Χρειάζεται ριζική στροφή. Και αυτό θα γίνει όταν του δοθούν καλύτερες δυνάμεις και όταν η ίδια η καθοδήγηση σταθεί δίπλα στο «Δημοκράτη» και τον κρατήσει γερά. Η Ολομέλεια της ΚΕ έκανε σχετικές υποδείξεις και το Γραφείο της πήρε τις πρώτες αποφάσεις. Η κατάσταση στο «Δημοκράτη» πρέπει να διορθωθεί. Και σύντομα.

Αυτά είναι τα σοβαρότερα προβλήματα της οργάνωσης και της καθοδήγησής της, δίπλα σε πολλά άλλα μικρά και μεγάλα. Για την παιδούπολη δεν έγινε εδώ λόγος, γιατί το ζήτημα πιάστηκε πιο πάνω, σε άλλο μέρος του άρθρου αυτού.

**

Όποια απόφαση κι αν παίρνουμε, όποια δουλιά κι αν κάνουμε, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, και σαν καθοδήγηση και σαν στελέχη και σα μέλη απλά της οργάνωσής μας, ότι αποφασιστική και κυριαρχούσα θέση μας παραμένει στις συνθήκες που οι οργανώσεις μας δουλεύουν στο εξωτερικό, να προετοιμάζουμε στελέχη για το κίνημά μας, στελέχη για όλους τους τομείς, όσο μπορεί πιο καλά και πιο ολόπλευρα προετοιμασμένα, ειδικά και στον τομέα της αυριανής σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης στην Ελλάδα. Τα στελέχη μας αυτά θα ‘ναι αύριο οι καθοδηγητές, οι οργανωτές, οι πρωτοπόροι στην ανοικοδόμηση αυτή. Πρέπει να τα προετοιμάζουμε για την καθοδηγητική δουλιά και στον κομματικό, κρατικό, οικονομικό-παραγωγικό τομέα και στη βιομηχανία και στην αγροτική οικονομία και στα πιστωτικά και στα εμπορικά ζητήματα και για τις εκπολιτιστικές ανάγκες και πραγματοποιήσεις στη λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα.

Η οργάνωσή μας που εξετάζουμε έχει πολλά στελέχη και δε μπορεί όλα να τ’ αξιοποιεί και να τα χρησιμοποιεί καθοδηγητικά στην κομματική κυρίως δουλιά, γιατί δεν υπάρχουν για όλους οι δυνατότητες. Επειδή, όμως, η άσκησή τους στην κομματική καθοδηγητική, κυρίως, δουλιά είναι απαραίτητη, η ΚΕ και το Γραφείο της μπορούν να επεξεργαστούν και να βάλουν μπρος ένα πρόγραμμα προοδευτικής και περιοδικής χρησιμοποίησης όλων των στελεχών μας στη δουλιά αυτή, ενώ οι άλλοι θα επανέρχονται και θα βελτιώνονται παραπέρα στην παραγωγή. Αν το ζήτημα αυτό μελετηθεί καλά, μπορεί να δώσει θετικά αποτελέσματα. Η δουλιά αυτή μπορεί να γίνεται σε κλίμακα των ΚΟΒ, των περιφερειακών επιτροπών και στην ΚΕ, με μερική, κάθε τόσο, ανανέωση της σύνθεσής της.

Είναι γεγονός ότι η οργάνωση παρουσιάζει άνοδο και θέληση για παραπέρα πρόοδο. Ο δρόμος που τραβά είναι ο σωστός δρόμος. Δεν πρέπει να ξεχνά ότι έχει πολλές αδυναμίες και ελλείψεις, ότι η πρόοδος στα μπρος απαιτεί διαρκή έλεγχο και βελτίωση της δουλιάς, του κάθε βήματος. Η άμιλλα Μπελογιάννη και τ’ αποτελέσματά της δείξαν, βασικά, ότι το παράδειγμα του ήρωα σωστά εμπνέει και παραδειγματίζει. Βέβαια, θα ‘ταν λάθος αν την αγωνιστική μορφή και την κομματική διαπαιδαγωγητική σημασία της ζωής, της πάλης και της θυσίας του Μπελογιάννη, την εξαντλούσαμε είτε την κλείναμε στα πλαίσια μιας άμιλλας, όσο καλά οργανωμένη και αποδοτική κι αν είναι αυτή.

Το παράδειγμα του Μπελογιάννη παραμένει σαν πρόσκληση για μίμηση, σαν παράδειγμα και υπόδειγμα σεμνού και άξιου παλικαριού και αγωνιστή, παραμένει για όλα τα στελέχη, τα μέλη μας, τους λαϊκούς αγωνιστές μας και πρέπει να τους φωτίζει σ’ όλη τη ζωή και την πάλη τους.

22 Σεπτέμβρη 1952

Ν.Ζ.

Δημοσιεύτηκε στον «Νέο Κόσμο», Επιθεώρηση για τα ελληνικά και τα διεθνή προβλήματα, Χρονιά Δ’, τ. 10, Οχτώβρης 1952, σ.σ.46-52. Ελάχιστες τροποποιήσεις στην ορθογραφία και τη στίξη από parapoda.

Για την ισραηλινή προπαγάνδα περί «εκδίωξης» των αράβων Εβραίων από αραβικές χώρες

Ως γνήσιοι απόγονοι του Γκαίμπελς, οι σιωναζί και οι υποστηρικτές τους (βλ.π.χ. σχέδιο Τραμπ) επιδιώκουν συστηματικά, τα τελευταία ιδίως χρόνια, να εξισώσουν αιτία και αποτέλεσμα, να εξισώσουν τη ναζιστική εκδίωξη των Παλαιστινίων και τη συνεχιζόμενη εθνοκάθαρσή τους από τη γενέθλιά τους γη, με την αποχώρηση των περισσότερων Αράβων εβραϊκού θρησκεύματος από τις αραβικές χώρες, ταυτίζοντας την τελευταία με εκδίωξη. Χωρίς να αποκρύπτονται αντισημιτικές εκδηλώσεις σε αραβικές χώρες, αυτές σημειώθηκαν κυρίως μετά την έμπρακτη εκδήλωση του σιωνιστικού σχεδίου και σε συγκεκριμένα ιστορικά επεισόδια (λόγω και της πολιτικής αδυναμίας και των μουσουλμανικών ή χριστιανικών αραβικών κοινοτήτων να μην τσιμπήσουν στις ιμπεριαλιστικές και σιωνιστικές προβοκάτσιες και να περιορίσουν την αντεκδίκησή τους στους σιωνιστές πράκτορες, μην επιτρέποντας ούτε σε διαφόρων βαθμών ισχύος τμήματα εθνικοαστικών στοιχείων να εκμεταλλευτούν καταστάσεις στα πλαίσια ενδοαστικού ανταγωνισμού με εβραίους άραβες αστούς, αλλά και της πολιτικής αδυναμίας των εβραϊκών κοινοτήτων να εκδιώξουν τους σιωνιστές πράκτορες από τις τάξεις τους, αφού οι τελευταίοι άγγιζαν πάντοτε ευαίσθητες χορδές και η ανάδειξη του πρακτόρικου χαρακτήρα τους προϋπόθετε υψηλό πολιτικό επίπεδο το οποίο, πρακτικά, κομμουνιστές μόνο διέθεταν). Επί αιώνες οι Άραβες όλων των θρησκευμάτων (Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι), ζούσαν ειρηνικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Ήταν ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός που χάλασαν τις σχέσεις μεταξύ τους.

Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο. Όσες και να ήταν οι αντισημιτικές εκδηλώσεις μετά ή λίγο πριν την εγκαθίδρυση της σιωνιστικής οντότητας στην Παλαιστίνη, πρώτον, επουδενί δεν ήταν έκτασης όχι μόνο επιπέδου Νάκμπα, αλλά γενικά τέτοιας που να δείχνουν την έξοδο. Δεύτερον και κυριότερον, η αποχώρηση προωθήθηκε και οργανώθηκε από τους σιωνιστές πράκτορες, που προέβαιναν ακόμα και σε προβοκατόρικα χτυπήματα κατά εβραϊκών στόχων. Ο σιωνιστικός στόχος ήταν σαφής: πέραν της προσπάθειας συμψηφισμού για λόγους προπαγάνδας, οι σιωνιστές ήθελαν να τροποποιήσουν τα δημογραφικά στοιχεία στην Παλαιστίνη, πολλώ δε μάλλον αφού οι επιζώντες του εβραϊκού ευρωπαϊκού Ολοκαυτώματος, πλειοψηφικά, δεν εποίκησαν την Παλαιστίνη, αλλά έφυγαν σε άλλες χώρες (ακυρώνοντας έτσι ένα σιωνιστικό προπαγανιστικό επιχείρημα). Η μοίρα, βέβαια, που επιφυλάχθηκε στους ως επί πλείστον απαχθέντες Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος στην κατεχόμενη από τους σιωνιστές Παλαιστίνη, λόγω του σιωνιστικού φόβου να μην έρθουν σε επαφή με τους επιζώντες της Νάκμπα ομοεθνείς τους είναι γνωστή.

Κάτι ακόμα, όμως, επειδή «παίζουν» οι σιωναζί και με το παρακάτω: αν πολλοί από αυτούς και, σήμερα, τους απογόνους τους έχουν υιοθετήσει συντηρητικές κομματικές προτιμήσεις, αυτό δεν διαφέρει πολύ από την κατάσταση που υπάρχει και σε άλλες εθνικοθρησκευτικές κοινότητες (π.χ.σλαβο-Μακεδόνες στην Ελλάδα που ψηφίζουν ΝΔ, «ρωσο»-πόντιοι χρυσαυγίτες κ.ά.), όπου, πέραν των ιδιαίτερων πολιτικών των συντηρητικών κομμάτων, τα μέλη τους προσπαθούν να δείξουν «ίδια» με τους κυρίαρχους (ομόθρησκους κ.ο.κ.), παρά το ότι εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά (έστω και όχι βίαια πια), εγκαταλείποντας (έστω και λόγω βίας) ως και τη μητρική γλώσσα τους (τουλάχιστον, εν προκειμένω, μας αφήνουν ακόμα υπέροχα δείγματα εβραιοαραβικού πολιτισμού). Ως γνωστόν, άλλωστε, «καλύτερα τελευταίος στην πόλη, παρά στο χωριό» (όπως είχαν καταντήσει οι αραβικές χώρες, με το άνοιγμα της ψαλίδας, μετά την εγκαθίδρυση του σιωνιστικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη και ό,τι αυτό επέφερε στην περιοχή, μεταξύ άλλων, και την απώλεια μιας πολύτιμης συνιστώσας τους, της εβραϊκής).

Παρακάτω, και με αφορμή την 75^η επέτειο από την ανακήρυξη της σιωνιστικής κρατικής οντότητας στην Παλαιστίνη που συμβολίζει και την έναρξη της Νάκμπα (η οποία είχε αρχίσει πιο πριν, με την εκδίωξη ήδη προ της 15/5/48 του 1/3 των Παλαιστινίων), και χωρίς διάθεση ωραιοποίησης καταστάσεων, υπάρχει μια συνοπτικότατη αναφορά σε υποθέσεις αποχώρησης Αράβων εβραϊκού θρησκεύματος από λίγες αραβικές χώρες.

Όπως και να ’χει, πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε ότι η Γερμανία έχει ηθική και νομική ευθύνη αποζημίωσης των Εβραίων, η Ελλάδα έχει, οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, ούτε είχαν ούτε έχουν για όσα τράβηξαν οι Εβραίοι στην Ευρώπη ή όπου αλλού. Το αντίθετο: οι σιωνιστές πλέον έχουν έναντι των Παλαιστινίων, και οφείλουν να επιτρέψουν τον επαναπατρισμό των προσφύγων, που είναι αυτή και όχι η ίδρυση δεύτερου κράτους στην Παλαιστίνη η μόνη λύση στο Παλαιστινιακό. Δεύτερο κράτος σημαίνει επιβολή της σιωναζιστικής ιδέας περί αδυναμίας συνύπαρξης Εβραίων-Μουσουλμάνων-Χριστιανών στην Παλαιστίνη (ενώ ήδη αυτή υπάρχει σε τμήμα της, έστω και με το απαρτχάιντ) και προαναγγέλλει νέα εθνοκάθαρση των εντός της πράσινης γραμμής Μουσουλμάνων και Χριστιανών επιζώντων της Νάκμπα όταν, αργά ή γρήγορα, αυτοί θα γίνουν πλειοψηφία (για τη διατήρηση του «εβραϊκού χαρακτήρα» της σιωνιστικής οντότητας και προς όφελος του ιμπεριαλισμού – και για να μην ξεχνάμε τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σιωνιστικής οντότητας).

ΥΓ. Από την πενθήμερη μάχη της εθνικοαπελευθερωτικής αντιστασιακής οργάνωσης «Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ» με το σιωνιστή εχθρό, κατόπιν της δολοφονίας του απεργού πείνας Χάντερ Αντνάν στις φυλακές του τελευταίου, θα πρέπει να κρατήσουμε την νέα αποτυχία της σιωνιστικής οντότητας να προκαλέσει (προς όφελος των ιμπεριαλιστών) γενική ανάφλεξη, τόσο για να διακόψει την (σε βάρος των ιμπεριαλιστών) πορεία αποκατάστασης των ενδοαραβικών και ιρανοσαουδικών σχέσεων, όσο και για να ξεφύγει από τα εσωτερικά της προβλήματα. Χάρη στην παροιμιώδη υπομονή που διακρίνει το αραβικό έθνος (εγγύηση της νίκης), και την εσχάτως αυξανόμενη πολιτική σωφροσύνη, που οδηγεί στο να δίνουν όποτε και όση μάχη θέλουν, κερδίζοντας χρόνο για τον περαιτέρω εξοπλισμό-στρατιωτική κατάρτιση και την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών, ούτε η Χαμάς π.χ. τσίμπησε, ούτε η Χεζμπολάχ, όσο κι αν οι έλληνες απολογητές των σιωναζί στη φαντασία τους τις είδαν στη μάχη (αφού έχουν τη μόνιμη καραμέλα «Χαμάς» – και πλέον «Χεζμπολάχ», να κάτι καινούργιο – της hasbara στο στόμα τους και πέφτουν θύματα της ίδιας τους της «λογικής»). Όσο για τους τελευταίους, που συνήθως είναι ή απηχούν συμφέροντα και πλασιέ σιωναζιστικού εξοπλισμού, τα σιωνιστικά συστήματα αεράμυνας που επικαλούνται στα πληρωμένα ρεπορτάζ, σημείωσαν μεγάλη αποτυχία στην αναχαίτιση ρουκετών της Αντίστασης. Μη συνεχίζουν, λοιπόν, να μας τα διαφημίζουν, προκαλώντας, συν τοις άλλοις, οικονομική ζημιά στον ελληνικό λαό. Αρκετή πολιτική ζημιά έχουν προκαλέσει στη χώρα, με την ψυχική απομάκρυνση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από όλον τον πλανήτη, λόγω της δημόσιας φιλοσιωναζιστικής στροφής των συστημικών ελληνικών κομμάτων (ένα εκ των οποίων, η ΝΔ, μια χαρά περιλαμβάνει στις τάξεις του και δη στην κορυφή του αντισημίτες).

***

Η αλήθεια πίσω από την ισραηλινή προπαγάνδα περί «εκδίωξης» των αράβων Εβραίων

του Τζόζεφ Μάσαντ

Οι ξεδιάντροπες διαστρεβλώσεις από το Ισραήλ σχετικά με την μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 είναι μια απόπειρα να αποκρύψει τις αδικίες που διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων.

Η ισραηλινή προπαγάνδα σχετικά με την «εκδίωξη» των αράβων Εβραίων από τις αραβικές χώρες στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 συνεχίζεται χωρίς ανάπαυλα. Νωρίτερα αυτό το μήνα, ο πρέσβης του Ισραήλ στον ΟΗΕ Γκιλάντ Ερντάν ενημέρωσε τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες ότι «προτίθεται να υποβάλει σχέδιο ψηφίσματος ζητώντας από το διεθνές σώμα να διεξάγει ετησίως ημέρα μνήμης για τις εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων που εξορίστηκαν από τις αραβικές χώρες λόγω της δημιουργίας του Κράτους του Ισραήλ», σύμφωνα με ρεπορτάζ του Ynet.

Οι διαστρεβλώσεις του Ισραήλ σχετικά με τη μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ είναι τόσο ωμές που η χώρα έχει καθιερώσει ημέρα μνήμης την 30ή Νοέμβρη κάθε έτους. Αυτή η ημερομηνία απλούστατα συμπίπτει με την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης από σιωνιστικές συμμορίες, που άρχισαν στις 30 Νοέμβρη 1947, μια μέρα μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος περί Διχοτόμησης από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η επιλογή της ημερομηνίας επιδιώκει να εμπλέξει τους άραβες Εβραίους στην κατάκτηση της Παλαιστίνης, ενώ οι περισσότεροι δεν είχαν κανέναν ρόλο σε αυτή.

Ο Ερντάν ισχυρίζεται ότι, μετά την εγκαθίδρυση της ισραηλινής αποικίας εποίκων, οι αραβικές χώρες «εξαπέλυσαν ευρεία επίθεση ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ και τις δυναμικές εβραϊκές κοινότητες που ζούσαν εντός [του αραβικού κόσμου].» Οι ισραηλινές διαστρεβλώσεις, με τις οποίες το Ισραήλ πάντοτε ήλπιζε να εξαναγκάσει τις αραβικές χώρες να καταβάλουν στο Ισραήλ δις δολάρια, έχουν ένα δεύτερο σημαντικό στόχο: να απαλλάξουν τον Ισραήλ από το προπατορικό αμάρτημα της εκδίωξης των Παλαιστινίων το 1948 και την κλοπή της γης και της περιουσίας τους.

Ιδεολογικές παγίδες

Το Δεκέμβρη του 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε να επιτραπεί στους Παλαιστινίους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να αποζημιωθούν για την καταστροφή και τις κλοπές των περιουσιών τους από το Ισραήλ. Το Ισραήλ θέλει όχι μόνο να κρατήσει όλα αυτά τα εδάφη, αλλά να εξαναγκάσει τις αραβικές χώρες να πληρώσουν ακόμα περισσότερα δις.

Υπάρχει όμως μια ακόμα ειρωνεία στο ισραηλινό τέχνασμα: το Ισραήλ, ενώ ανέκαθεν επέμενε ότι η Παλαιστίνη, και αργότερα το Ισραήλ, είναι η πατρίδα του παγκόσμιου Εβραϊσμού, ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι οι άραβες Εβραίοι που μετανάστευσαν στο Ισραήλ είναι «πρόσφυγες». Ο νομικός και διεθνώς αποδεκτός ορισμός του πρόσφυγα, ωστόσο, είναι αυτός του ατόμου που εκδιώχτηκε ή έφυγε από την πατρίδα του, όχι αυτός που «επιστρέφει» στην πατρίδα του.

Πέραν αυτών των ιδεολογικών κολπέτων, ωστόσο, η ιστορία της μετανάστευσης των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ δεν είναι ιστορία εκδίωξης από τα αραβικά καθεστώτα, αλλά μάλλον ισραηλινών εγκληματικών ενεργειών που ανάγκασαν Εβραίους από την Υεμένη, το Μαρόκο, την Αίγυπτο και άλλες χώρες να φύγουν για το Ισραήλ.

Το 1949, η ισραηλινή κυβέρνηση εργαζόταν πυρετωδώς με τις βρετανικές αποικιακές αρχές στο Άντεν και με υεμενίτες αξιωματούχους για την αερομεταφορά των εβραίων της Υεμένης στο Ισραήλ. Ενώ ο Σύνδεσμος Αραβικών Κρατών είχε αποφασίσει να απαγορεύσει τη μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ, ο ιμάμης της Υεμένης επέτρεψε στους Εβραίους να φύγουν ήδη από το Φλεβάρη του 1949, με τη βοήθεια σιωνιστών απεσταλμένων και με χρηματισμό τοπικών αρχόντων στην Υεμένη, σύμφωνα με το βιβλίο του έγκριτου ισραηλινού ιστορικού Τομ Σεγκέβ: «1949: οι πρώτοι Ισραηλινοί».

Μερικοί τοπικοί άρχοντες ζήτησαν τουλάχιστον 2.000 εβραίοι να παραμείνουν, καθώς η προστασία τους ήταν θρησκευτικό καθήκον των Μουσουλμάνων, όμως ο σιωνιστής απεσταλμένος επέμεινε ότι ήταν εβραϊκή θρησκευτική «εντολή» για αυτούς να πάνε στη «Γη του Ισραήλ». Το γεγονός ότι πρωθυπουργός του Ισραήλ εκείνο τον καιρό ήταν ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν για πολλούς σήμαινε ότι το Ισραήλ ήταν.. «το βασίλειο του Δαβίδ», σύμφωνα με το Σεγκέβ και άλλες πηγές. Σε δεκάδες χιλιάδες Εβραίων έγινε έκκληση να αφήσουν τα σπίτια τους και να ταξιδέψουν στο Ισραήλ.

Όσον αφορά τους Εβραίους που έμειναν, ο εβραίος απεσταλμένος στο Άντεν, Σλόμο Σμιτ, ζήτησε άδεια να προτείνει στις υεμενικές αρχές να τους απελάσουν, όμως οι υεμενικές αρχές δεν το έπραξαν.

Άραβες εβραϊκού θρηκεύματος, καθ’ οδόν για το αεροπλάνο που, με την μυστική επιχείρηση «Ιπτάμενο Χαλί», θα τους στείλει από την Υεμένη στην Παλαιστίνη (πηγή)

Μερικές από τις αποσκευές των αναχωρούντων Εβραίων, μεταξύ των οποίων αρχαίοι κύλινδροι Τορά, κοσμήματα και κεντητά ρούχα, που είχαν ενθαρρυνθεί να φέρουν μαζί τους, εξαφανίστηκαν καθοδόν και μυστηριωδώς «βρέθηκαν σε παλαιοπωλεία και καταστήματα σουβενίρ στο Ισραήλ» σύμφωνα με τον Σεγκέβ και άλλες πηγές.

Γύρω στους 50.000 υεμενίτες Εβραίους απομακρύνθηκαν από την Υεμένη από τους Ισραηλινούς το 1949 και 1950, για να αντιμετωπίσουν θεσμοποιημένες διακρίσεις από τους Ασκενάζι στο Ισραήλ. Αυτές περιλάμβαναν την απαγωγή εκατοντάδων παιδιών υεμενιτών από τους γονείς τους, στους οποίους ειπώθηκε ότι τα παιδιά τους πέθαναν· τα παιδιά, ακολούθως, παραδόθηκαν για υιοθεσία σε ζευγάρια Ασκενάζι.

Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος από το Μαρόκο (πηγή)

Οι σιωνιστές επέδειξαν επίσης ιδιαίτερη δραστηριότητα για να πετύχουν τη μετανάστευση μαροκινών Εβραίων στο Ισραήλ. Το Μαρόκο βρισκόταν εκείνη την εποχή υπό γαλλική αποικιακή κατοχή, επομένως, το Εβραϊκό Πρακτορείο χρειαζόταν να συνάψει μια συμφωνία με το γάλλο κυβερνήτη του Μαρόκου ώστε να πετύχει τη μετανάστευση των μαροκινών Εβραίων, που βίωσαν τρομακτικές συνθήκες στα ισραηλινά πλοία, σύμφωνα με τον Σεγκέβ και άλλες πηγές. Γύρω στους 100.000 Εβραίους που έφυγαν, σύμφωνα με τον απεσταλμένο του Εβραϊκού Πρακτορείου, χρειάστηκε στην πραγματικότητα «να επιβιβαστούν στα πλοία διά της βίας».

Στο μεταξύ, η ιρακινή κυβέρνηση του Νούρι Αλ Σαΐντ, του τοποτηρητή της Βρετανίας στην αραβική Ανατολή, συκοφαντήθηκε από την ισραηλινή προπαγάνδα ότι δίωκε Εβραίους, όταν στην πραγματικότητα αυτά ήταν κατασκευάσματα του Ισραήλ. Σιωνιστές πράκτορες ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι στο Ιράκ, μεταφέροντας λαθραία Εβραίους μέσω του Ιράν στο Ισραήλ, κάτι που οδήγησε στη δίωξη κάποιων λίγων σιωνιστών.

Ακολούθως, άρχισαν επιθέσεις στους ιρακινούς Εβραίους, μεταξύ άλλων και αυτή στη συναγωγή Μασούντα Σέμτοφ στη Βαγδάνη, κατά την οποία σκοτώθηκαν τέσσερις Εβραίοι και τραυματίστηκαν μια ντουζίνα ακόμα. Μερικοί ιρακινοί Εβραίοι πίστευαν ότι αυτό ήταν έργο πρακτόρων της Μοσάντ, που στόχευαν να τρομοκρατήσουν τους Εβραίους για να φύγουν από τη χώρα. Οι ιρακινές αρχές κατηγόρησαν και εκτέλεσαν δύο μέλη από τη σιωνιστική παράνομη οργάνωση.

Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος στο Ιράκ (πηγή)

Εν μέσω παγκόσμιας εκστρατείας του Ισραήλ για άσκηση πίεσης στο Ιράκ ώστε να επιτρέψει στους Εβραίους να φύγουν – κάτι που οδήγησε σε ισραηλινές απόπειρες να μπλοκαριστεί ένα δάνειο της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Ιράκ, μαζί με αμερικανικές και βρετανικές πιέσεις – το ιρακινό κοινοβούλιο υποχώρησε και ψήφισε νόμο που επέτρεπε στους Εβραίους να φύγουν. Σιωνιστές πράκτορες στο Ιράκ τηλεγραφούσαν στους προϊσταμένους τους στο Τελ Αβίβ: «Διεξάγουμε τη συνήθη δραστηριότητά μας για να πιέσουμε να περάσει και επιβληθεί ο νόμος γρηγορότερα». Σύντομα, 120.000 Εβραίοι του Ιράκ μεταφέρθηκαν στο Ισραήλ.

Στοχοποίηση δυτικών συμφερόντων

Στους κόλπους της σχετικά μικρής εβραϊκής κοινότητας της Αιγύπτου, ένας ακόμα πιο μικρός αριθμός ήταν Ασκενάζι (κυρίως από την Αλσατία και τη Ρωσία) που είχαν φτάσει εκεί από τη δεκαετία του 1880. Η μεγαλύτερη κοινότητα αποτελούταν από Σεφαρδίτες, οι οποίοι έφτασαν την ίδια περίοδο από την Τουρκία, το Ιράκ και τη Συρία, μαζί με την πολύ μικρή κοινότητα Καραϊτών. Συνολικά, επρόκειτο για λιγότερους από 70.000 ανθρώπους, οι μισοί εκ των οποίων δεν είχαν αιγυπτιακή υπηκοότητα.

Η εβραϊκή συνοικία του Καΐρου το 1934 (πηγή)

Ο σιωνιστικός ακτιβισμός στις τάξεις της μικρής κοινότητας των Ασκενάζι στην Αίγυπτο οδήγησε κάποιους στην Παλαιστίνη ήδη πριν το 1948. Ωστόσο, ήταν μετά την εγκαθίδρυση του Ισραήλ που πολλοί από τους ανώτερης τάξης Εβραίους στην Αίγυπτο που άρχισαν να φεύγουν για τη Γαλλία, όχι για το Ισραήλ. Παρ’ όλα αυτά, η κοινότητα ουσιαστικά παρέμενε άθιχτη μέχρι να παρέμβει το Ισραήλ το 1954, όταν και στρατολόγησε αιγύπτιους Εβραίους για ένα ισραηλινό τρομοκρατικό πυρήνα που έβαζε βόμβες σε αιγυπτιακούς κινηματογράφους, τον σιδηροδρομικό σταθμό του Καΐρου καθώς και αμερικανικά και βρετανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και βιβλιοθήκες.

Οι Ισραηλινοί ήλπιζαν ότι με τη στοχοποίηση δυτικών συμφερόντων στην Αίγυπτο, θα μπορούσαν να επιδεινώσουν τις τότε φιλικές σχέσεις ανάμεσα στον πρόεδρο της Αιγύπτου και τους Αμερικάνους.

Η αιγυπτιακή υπηρεσία πληροφοριών εξάρθρωσε το ισραηλινό τρομοκρατικό δίκτυο και οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν σε ανοιχτή δίκη. Οι Ισραηλινοί ξεσήκωσαν μια διεθνή καμπάνια εναντίον της Αιγύπτου και του προέδρου της Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο οποίος στιγματιζόταν ως «ο Χίτλερ του Νείλου» από τον ισραηλινό και δυτικό Τύπο, ενώ ισραηλινοί πράκτορες άνοιξαν πυρ στο αιγυπτιακό προξενείο στη Νέα Υόρκη, σύμφωνα με το βιβλίο του Ντέιβιντ Χιρστ «Το όπλο και ο κλάδος ελαίας» και άλλες πηγές.

Λόγω αυτού και της νέας σοσιαλιστικής και εθνικιστικής καμπάνιας αιγυπτιοποίησης των επενδύσεων στη χώρα, πολλοί πλούσιοι επιχειρηματίες άρχισαν να πουλούν τις επιχειρήσεις τους και να φεύγουν.

Τον καιρό που η εθνικοποίηση άρχιζε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, οι περισσότερες από τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις ανήκαν, στην πραγματικότητα, σε αιγύπτιους μουσουλμάνους και χριστιανούς, όχι εβραίους. Ήταν σε αυτό το πλαίσιο, και στο πλαίσιο της δημόσιας οργής εναντίον του Ισραήλ, που πολλοί αιγύπτιοι εβραίοι τρομοκρατήθηκαν και έφυγαν μετά το 1954 στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, ενώ οι φτωχοί κατέληξαν στο Ισραήλ (όπως αναφέρει ο Τζόελ Μπέιν στο βιβλίο του «Η διάλυση του αιγυπτιακού εβραϊσμού»).

Όταν το Ισραήλ προσχώρησε στην αγγλογαλλική συνωμοσία για εισβολή στην Αίγυπτο το 1956, και μετά την στρατιωτική κατοχή της χερσονήσου του Σινά, ακολούθησε ξέσπασμα λαϊκής οργής ενάντια στην αποικία εποίκων. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση συνέλαβε γύρω στους 1.000 Εβραίους, οι μισοί εκ των οποίων ήταν αιγύπτιοι πολίτες (12), σύμφωνα με τον Μπέινιν, και η μικρή εβραϊκή κοινότητα της Αιγύπτου άρχισε να φεύγει μαζικά. Την παραμονή της δεύτερης εισβολής του Ισραήλ στην Αίγυπτο, το 1967, μόλις 7.000 Εβραίοι παρέμεναν στη χώρα.

Επίσημες προσκλήσεις

Παρά την ισραηλινή ενοχή όσον αφορά την έξοδο των αράβων Εβραίων από τις χώρες τους, η ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει να κατηγορεί για αυτό τις αραβικές κυβερνήσεις. Όσον αφορά την περιουσία των αράβων Εβραίων, πράγματι, θα έπρεπε να έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτή ή/και αποζημίωση – όχι στη βάση κάποιου κατασκευασμένου αφηγήματος περί εκδίωξης που υπηρετεί τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους, αλλά λόγω της πραγματικής ιδιοκτησίας τους.

Αντίθετα με την ισραηλινή προπαγάνδα ότι υπήρχε ανταλλαγή πληθυσμών, είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ στους ευρωπαίους και άραβες Εβραίους που μετανάστευσαν στο Ισραήλ δόθηκαν η κλεμμένη γη και περιουσίες των εκδιωγμένων Παλαιστινίων δωρεάν, σύμφωνα με τον ισραηλινό ιστορικό Μπένι Μόρις και άλλες πηγές, οι Παλαιστίνιοι δεν έλαβαν την περιουσία των αράβων Εβραίων που μετανάστευσαν στο Ισραήλ.

Μάλιστα, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που, το 1974 έλαβε αναγνώριση από τον Αραβικό Σύνδεσμο και τον ΟΗΕ ως «ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού», γνώριζε πολύ καλά αυτή την ισραηλινή στρατηγική. Κατανοώντας ότι η μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ ήταν ένα δώρο για την ισραηλινή αποικία εποίκων, η ΟΑΠ ζήτησε, σε ένα ευρείας δημοσιότητας υπόμνημα το 1975, από τις αραβικές κυβερνήσεις των οποίων οι εβραϊκοί πληθυσμοί είχαν φύγει προς το Ισραήλ, να δημοσιεύσουν επίσημες και δημόσιες προσκλήσεις προς τους άραβες Εβραίους να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Αξίζει να αναφερθεί ότι καμία από τις κυβερνήσεις και τα καθεστώτα που βρίσκονταν στην εξουσία το 1975 δεν είχαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους όταν οι Εβραίοι έφυγαν μεταξύ 1949 και 1967. Δημόσιες και ανοιχτές προσκλήσεις έγιναν από τις κυβερνήσεις του Μαρόκου, της Υεμένης, της Λιβύης, του Σουδάν, του Ιράκ και της Αιγύπτου ώστε οι άραβες Εβραίοι να επαναπατριστούν, υπό το φως ιδίως των θεσμοποιημένων ρατσιστικών διακρίσεων από πλευράς Ασκενάζι τις οποίες υφίσταντο στο Ισραήλ. Ούτε το Ισραήλ ούτε οι αραβικές εβραϊκές κοινότητες εισάκουσαν τα καλέσματα.

Επικερδή εγκλήματα

Πέραν αυτών, υπάρχει το ζήτημα των ασταμάτητων προσπαθειών του Ισραήλ να εξισώσει τις οικονομικές ζημιές των αράβων Εβραίων με αυτές των παλαιστινίων προσφύγων. Μία συντηρητική επίσημη ισραηλινή εκτίμηση που σύγκρινε τις απώλειες περιουσίας των Παλαιστινίων με αυτές των αράβων Εβραίων έδινε μια αναλογία 22 προς 1 υπέρ των Παλαιστινίων – παρά την χονδροειδή υπερεκτίμηση των απωλειών των αράβων Εβραίων και την ακόμα πιο χονδροειδή υποεκτίμηση των απωλειών των Παλαιστινίων.

Συντηρητικές εκτιμήσεις ερευνητών ανεβάζουν τις απώλειες των περιουσιών των παλαιστινίων προσφύγων σε πάνω από 300 δις $ σε τιμές 2008, χωρίς να περιλαμβάνονται οι ζημιές από την ψυχική οδύνη, που θα αύξαναν σημαντικά το συνολικό ποσό. Αυτό δεν συμπεριλαμβάνει τις απώλειες όσον αφορά την κατασχεμένη γη και περιουσία των παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ μετά το 1948 και τις απώλειες των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ μετά το 1967.

Ενώ κανένα από τα αραβικά καθεστώτα που βρίσκονταν στην εξουσία όταν οι άραβες Εβραίοι μετανάστευσαν στο Ισραήλ δεν υπάρχει σήμερα, το ίδιο το ισραηλινό καθεστώς αποικίας εποίκων που εκδίωξε τον παλαιστινιακό λαό και μεθόδευσε την αποχώρηση των αράβων Εβραίων από τις χώρες τους παραμένει στην εξουσία.

Παρ’ όλα αυτά, στην επιστολή του, ο Ερντάν παραπονιέται ισχυριζόμενος ότι «είναι εξοργιστικό να βλέπουμε τον ΟΗΕ να έχει ειδική μέρα και να αφιερώνει αρκετούς πόρους για το ζήτημα των “παλαιστινίων προσφύγων”(σ.parapoda: Τα εισαγωγικά είναι του σιωναζί), ενώ εγκαταλείπει και αγνοεί εκατοντάδες χιλιάδες εβραϊκές οικογένειες που εκτοπίστηκαν από τις αραβικές χώρες και το Ιράν». Η ειρωνία στην επιστολή του Ερντάν είναι ότι απαιτεί το ισραηλινό καθεστώς να αποζημιωθεί οικονομικά και ηθικά για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει κατά τις τελευταίες εφτά δεκαετίες.

Μετάφραση parapoda. Το κείμενο στα αγγλικά εδώ.

Bλ. επίσης

Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ. Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (31/07/1935-10/08/1935)

Κ.Κ. Παλαιστίνης: Για την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του παλαιστινιακού λαού (10/06/1936)

(εβραϊκό) ΚΚ Παλαιστίνης: “Όχι στη διχοτόμηση της Παλαιστίνης” (Οκτώβρης 1946) (+ένα σχόλιο για την υπό εκκόλαψη “πιάτσα” του “αριστερού” φιλοσιωνισμού)

Σ.Μικούνις (εβραϊκό ΚΚΠ) – Εμίλ Τουμά (ΕΑΣΠ): “Ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη” (Συνδιάσκεψη των ΚΚ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) (26/02-02/03/1947)

Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη: “Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος – Όχι στο βίαιο εποικισμό της Παλαιστίνης – Ο Σιωνισμός εκτρέπει τους Εβραίους από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό” (3/3/1947)

Για τη στάση της ΕΣΣΔ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στο Παλαιστινιακό & την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ (1947-’48)

 α’ μέρος 1) Ο Στάλιν για την ανυπαρξία Εβραϊκού Έθνους (1913)

2) Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)

3) Ιωσήφ Στάλιν: Για τον Αντισημιτισμό (12/1/1931)

4) Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη: «Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος – Όχι στο βίαιο εποικισμό της Παλαιστίνης – Ο Σιωνισμός εκτρέπει τους Εβραίους από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό» (3/3/1947)

5) Τμήμα Μ. Ανατολής Υπ. Εξ. ΕΣΣΔ: «Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος στην Παλαιστίνη – Το εβραϊκό ζήτημα στη Δ. Ευρώπη δεν θα λυθεί μόνο με τη μετανάστευση στην Παλαιστίνη» (15/04/1947)

6) Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομίκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το μέλλον του διοικητικού μοντέλου της Παλαιστίνης (14/5/1947)

β’ μέρος

1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ για το ψήφισμα διχοτόμησης & οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης (26/11/1947)

2) «Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία» του Shmuel Mikunis, γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ της Γης του Ισραήλ (15/4/1948)

3) «Αντιθέσεις Αγγλίας-Αμερικής», «Ο δάκτυλος του ιμπεριαλισμού – Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη συνεχίζεται», «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Παλαιστίνη»: Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας, Σχόλιο της εφ.«Βέσνικ» του Ζάγκρεμπ (Τέσσερα μικρά άρθρα από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, Μάης 1948)

4) Πολιτικές θέσεις: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (εφημερίδα Κομινφόρμ, 1/6/1948)

γ’ μέρος

Δεδομένα που καθόρισαν τη σοβιετική στάση: Η επιρροή του ρεβιζιονισμού στη σοβιετική εξωτερική πολιτική (ντοκουμέντα από τα σοβιετικά αρχεία)

Η «νομιμοποίηση» της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το σχέδιο του ΟΗΕ για διαίρεση της Παλαιστίνης & η σοβιετική αναγνώριση Μαρξιστική-Λενινιστική Συμμαχία (Βρετανίας)

Η Σοβιετική Ένωση και η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ του καθηγητή Gabriel Gorodetsky

Τσεχοσλοβακικός εξοπλισμός της Συρίας πριν τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (22/01/1948)

Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η σφαγή Παλαιστινίων στην Ταντούρα (22-23/05/1948)

Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Φαραντίγια, Άκρα, Άιν Γαζάλ

Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η Άλωση της Αλ Λιντ (10-14/07/1948)

Χριστούγεννα 1951: Το Ισραήλ ισοπεδώνει το χριστιανικό παλαιστινιακό χωριό Ίκριτ (25/12/1951)

ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος Παλαιστίνης: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή (Οκτώβρης 1948)

Louis Harap (εκδότης “Jewish Life”): Για τη δίκη της Πράγας και τη φιλοϊμπεριαλιστική-λογοκριτική εξίσωση αντισιωνισμού-αντισημιτισμού (Γενάρης 1953)

Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ από την ΕΣΣΔ του Στάλιν (11/02/1953)

Μ. Μπ. Μίτιν (Κομινφόρμ): Σιωνιστικό πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (20/02/1953)

Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)

Ο βρώμικος ρόλος των δύο υπερδυνάμεων στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (06-25/10/1973)

Ισραήλ & Νάκμπα: Από την αναγνώριση στην άρνησή της

Θάβοντας τη Νάκμπα: Πώς το Ισραήλ συστηματικά κρύβει τις αποδείξεις για την εκδίωξη των Παλαιστινίων το 1948

Σφαγές Παλαιστινίων το 1948: Οι σιωνιστές ηγέτες γνώριζαν

Ινδία: Για την εξέγερση στην πολιτεία Μανίπουρ

Το εθνικό κίνημα αποτελεί εφεδρεία του επαναστατικού κινήματος, το οποίο επουδενί δεν πρέπει να απαξιώνει το εθνικό ζήτημα ως κάτι το «διαταξικό» ή «αταξικό», καθώς πάντοτε έχει υλική βάση και επιφέρει αλλαγές στην αντίθεση ιμπεριαλισμός vs.λαοί. Μάλιστα, η ύπαρξη προλεταριακών στοιχείων ή ηγεσίας εντός ενός εθνικού κινήματος δεν αποτελεί καν προϋπόθεση για την επαναστατικότητά του (συχνά συμβαίνει το αντίθετο). Αν το επαναστατικό κίνημα δεν παρεμβαίνει στο εθνικό ζήτημα και κίνημα, αφήνει τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη να «παίζουν μονότερμα» στη συνείδηση των εργαζομένων, της εργατικής τάξης, της «ραχοκοκκαλιάς του έθνους» (Κομιντέρν, 1/5/1941).

Μαχήτριες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Μανίπουρ το 1986.

Το ερώτημα για το τι σημαίνει εθνικό ζήτημα συχνά διαστρεβλώνεται ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με εξαρτημένη χώρα, π.χ. Ελλάδα. Διάφοροι, κατά τα λοιπά προοδευτικοί, νομίζουν ότι, σε τέτοιες χώρες, εθνικό ζήτημα σημαίνει «αλύτρωτοι αδελφοί» εκτός της χώρας. Δεν είναι, όμως, μόνο ούτε καν συνήθως αυτό (για να μη μιλήσουμε για την υποκρισία αυτών των προοδευτικών που είτε λένε «περασμένα ξεχασμένα» για να κρύψουν κάτω από το χαλάκι την συνεχιζόμενη εθνική καταπίεση από πλευράς του εξαρτημένου κράτους τους είτε μιλούν για την εθνική καταπίεση για όλα τα άλλα κράτη του κόσμου εκτός από το δικό τους). Ο ιμπεριαλισμός πολλές από τις εξαρτημένες χώρες τις έφτιαξε έτσι ώστε, ταυτόχρονα, να καταπιέζουν και άλλα έθνη ή μειονότητες εντός αυτών.

Ακόμα πιο σύνθετο είναι το εθνικό ζήτημα σε χώρες όπως η Ινδία, όπου υπάρχουν και πρώιμες εθνότητες, που δεν έχουν, δηλαδή, φτάσει το επίπεδο του «έθνους», ενώ τα ίδια τα εθνικά-εθνοτικά κινήματα δεν ζητούν όλα απόσχιση από το κράτος, αλλά είτε απόκτηση στάτους πολιτείας, είτε διεκδίκηση αυτόνομων περιοχών, είτε αυτονομίας σε διάφορα ζητήματα κ.ο.κ. Ειδικά στα βορειοανατολικά της Ινδίας, με τα μη περιφραγμένα σύνορα και τη μεγάλη προσφυγική κρίση κατά την απόσχιση του Ανατολικού Πακιστάν (Μπαγκλαντές) από το Πακιστάν το 1971, το εθνικό ζήτημα περιπλέκεται και με το μεταναστευτικό και, ακόμα χειρότερα, πλέον, με την εμμονή του ινδουιστικού σοβινισμού που βρίσκεται πια στην εξουσία στο Δελχί να μετατρέψει την Ινδία σε ινδουιστικό κράτος που, με τη σειρά του, όχι μόνο κάνει ήδη τα πρώτα βήματα για την απέλαση εκατομμυρίων μουσουλμάνων (ακόμα και ντόπιων), αλλά και τροφοδοτεί εθνικά (και καστικά) αντι-κινήματα, με πλειοψηφούσες εθνότητες (ή ανώτερες κάστες) να ζητούν ιδιαίτερα δικαιώματα.

Στην πολιτεία Μανίπουρ στις 3 Μάη ξέσπασε εξέγερση με αφορμή το εθνικό ζήτημα. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ίδιο το Μανίπουρ εντάχθηκε στην Ινδία μόνο αφότου ο Νεχρού απήγαγε τον βασιλιά του και κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο τον έβαλε να υπογράψει την προσχώρηση στην Ινδική Ένωση. Έκτοτε ο λαός του Μανίπουρ συγκρότησε απελευθερωτικούς στρατούς, υπό την ηγεσία εθνικών επαναστατικών οργανώσεων, και πολεμά ενάντια στον Ινδικό Στρατό κατά τις τελευταίες εφτά δεκαετίες, με πρώτη υποχώρηση του ινδικού κράτους το 1972, που το αναγνώρισε ως πολιτεία.

Παρατίθεται ακολούθως η μετάφραση από ένα συνοπτικό ρεπορτάζ για την εξέγερση στην πολιτεία (την οποία μόνο με ειδική άδεια μπορούν να επισκεφτούν άνθρωποι από τρίτες χώρες και, έτσι, οι πληροφορίες έρχονται με το σταγονόμετρο) και μία σημείωση από το υπό έκδοση βιβλίο του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού) «Το εθνικό ζήτημα στην Ινδία» στα ελληνικά, με αναφορά σε μερικά ένοπλα κινήματα που δρουν στην πολιτεία:

***

Η Μανίπουρ εξεγείρεται

Στις 3 Μάρτη άρχισε μια νέα φάση εξεγέρσεων στη Μανίπουρ, αφότου έγινε γνωστό ότι η ιθαγενική ομάδα των Μεϊτέι (σ.parapoda: Ινδουιστές) θα αναγνωριζόταν ως καταγεγραμμένη φυλή στην Ινδία (σ.parapoda: κάτι που συνεπάγεται θετικές διακρίσεις στην εκπαίδευση, στις προσλήψεις στο δημόσιο κ.ά.). Οι Μεϊτέι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού στην πολιτεία της Μανίπουρ (σ.parapoda: 53%). Το ινδικό κράτος χαρακτηρίζει τον πληθυσμό ανάλογα με την ένταξή του σε ιθαγενικές ομάδες και έτσι βάζει όρια στην πρόσβαση σε δουλειές, στην αγοραπωλησία γης και την ιδιοκτησία επιχειρήσεων. Όμως, το κύριο ζήτημα στη σύγκρουση στη Μανίπουρ είναι η εκτόπιση των αγροτών από την ίδια τους τη γη προκειμένου να συγκεντρωθεί αυτή στα λίγα χέρια των μεγάλων γαιοκτημόνων και των μεγάλων εξορυκτικών εταιριών. Από την άλλη, τα τοπικά ΜΜΕ συχνά ισχυρίζονται ότι το κύριο πρόβλημα είναι ανάμεσα σε ιθαγενικές ομάδες ή θρησκείες. Το ζήτημα με τους Μεϊτέι είναι ότι τα τοπικά αφεντικά που ταυτίζονται με αυτή την ιθαγενική ομάδα, θα έχουν οικονομικά προνόμια και, για παράδειγμα, θα μπορούν να αποκτούν εύκολα γη από την αγροτιά που είναι καταγεγραμμένη ως Κούκι ή Νάγκα (σ.parapoda: χριστιανοί, 40% της πολιτείας), κάτι που παλαιότερα απαγορευόταν.

25 Σεπτέμβρη 2020. Εορτασμοί για την 42η επέτειο ίδρυσης του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Μανίπουρ.

Στις 3 Μάρτη, υπήρξε μια μεγάλη κινητοποίηση στη Μανίπουρ. Αυτή καλέστηκε από μια φοιτητική οργάνωση, την Πανιθαγενική Φοιτητική Ένωση Μανίπουρ (ATSUM). Πέραν αυτής, το Φόρουμ Ηγετών Ιθαγενικών Φυλών (ITLF) κάλεσε σε μπαντ (σ.parapoda: απεργία στη ΝΑ Ασία όπου κηρύσσεται και «απαγόρευση κυκλοφορίας», με αιματηρές συνέπειες από τους κηρύξαντες για όποιον την παραβιάσει), για να διασφαλίσει ότι πολύς κόσμος θα παρευρεθεί στην κινητοποίηση. Το ITLF είναι μια οργάνωση που συσπειρώνει όλους τους εκπροσώπους των μειονοτικών φυλών στη Μανίπουρ, και το ίδιο συμβαίνει με την ATSUM.

Μεγάλη συγκέντρωση που κάλεσε η ATSUM. Πηγή: New Indian Express.

Ακολούθως, στις 4 Απρίλη, η αστυνομία και ο στρατός πέρασαν στην αντεπίθεση και επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας, διέκοψαν την πρόσβαση στο διαδίκτυο και ανέπτυξαν πολλές μονάδες στρατού, ΜΑΤ κ.ά. Μετά από αυτό, το ινδικό κράτος έδωσε επίσης ξεκάθαρη οδηγία στις κατασταλτικές δυνάμεις: πυρ χωρίς προειδοποίηση, όταν δουν κάποιον διαδηλωτή. Αυτό στενά συνδέεται με τη στρατιωτικοποίηση των δρόμων στη Μανίπουρ που ακολούθησε. Οι πιο πρόσφατοι αριθμοί για τα στρατεύματα στην περιοχή είναι: «Περίπου 10.000 στρατιώτες από τον Στρατό και τα Τουφέκια της Ασάμ [Μια παραστρατιωτική οργάνωση που ελέγχεται από την κεντρική κυβέρνηση με καθήκοντα ενάντια στα αντάρτικα και τον έλεγχο των συνόρων της βορειοανατολικής Ινδίας] έχουν αναπτυχθεί στην πολιτεία». Από την άλλη, ο Ινδικός Στρατός δηλώνει εδώ και μέρες ότι η κατάσταση στη Μανίπουρ βρίσκεται υπό έλεγχο.

Ινδοί στρατιώτες περιπολούν τους δρόμους της Μανίπουρ. Πηγή: New Indian Express.

Μπορεί η εξέγερση να ξέσπασε αυτή τη βδομάδα, όμως η σύγκρουση σοβούσε εδώ και καιρό. Από το Μάρτη υπάρχουν σοβαρές συμπλοκές στην περιοχή, με επικεφαλής ιθαγενικές οργανώσεις (σ.parapoda: Καθώς η πολιτειακή κυβέρνηση, που ανήκει στο ίδιο ινδουιστικό σοβινιστικό κόμμα με την κεντρική κυβέρνηση Μόντι στο Δελχί, άρχιζε να διώχνει ως «λαθρομετανάστες» ιθαγενείς από περιοχές, ενώ στις 11 Απρίλη ισοπεδώθηκαν 3 εκκλησίες ως «αυθαίρετες»). Επίσης, το ITLF κάλεσε σε μπαντ την Παρασκευή 24 Απρίλη και δήλωσε ότι «θα συνεχίσουν τη μη συνεργασία ενάντια στην κυβέρνηση, μέχρι αυτή να καταργήσει το κυβερνητικό διάταγμα του 1966 που κήρυττε τις ιθαγενικές περιοχές ως προστατευόμενα δάση». Αυτό το κυβερνητικό διάταγμα επιτρέπει την εκδίωξη των αγροτών από πολλές περιοχές που ανακηρύσσονται προστατευόμενες, κάτι που ζητούσαν οι μεγάλες εξορυκτικές εταιρίες και οι μεγαλογαιοκτήμονες για να αποσπάσουν ακολούθως τις εκτάσεις τους.

Σήμερα, υπάρχουν ρεπορτάζ για επιστροφή στην ομαλότητα στην Ιμφάλ (πρωτεύουσα της Μανίπουρ). Ο επίσημος αριθμός των νεκρών ανέρχεται μόλις στους 30. Ωστόσο, ρεπορτάζ από τοπικά ΜΜΕ ανεβάζουν τον αριθμό στους 55 (σ.parapoda: Πλέον είναι στους 60).

***

Ένοπλα Κινήματα στη Μανίπουρ

Πέρα από το Μαοϊκό ΚΚ-Μανίπουρ, το οποίο συνεργάζεται με το ΚΚΙ(Μαοϊκό) και έχει τη Νέα Λαϊκή Πολιτοφυλακή, υπάρχουν, μεταξύ άλλων, και τα εξής ένοπλα κινήματα:

– Ο ιδρυμένος το 1978 Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Μανίπουρ (PLA), που βασίζεται στους πλειοψηφούντες στο Μανίπουρ Μεϊτέι και ζητά ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κράτος, μαζί με το ιδρυμένο το 1964 Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο (UNLF) με ένοπλο σκέλος (από το 1987) τον Λαϊκό Στρατό, το ιδρυμένο το 1977 Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα Κανγκλέιπακ (PREPAK-Κανγκλέιπακ είναι η αρχαία ονομασία του Μανίπουρ) και τη διάσπασή του, το 1980, ΚΚ Κανγκλέιπακ, που είναι πια πολυδιασπασμένο.

– Το ιδρυμένο το 2013 Λαϊκό Μέτωπο των Νάγκα της Μανίπουρ (MNPF), το οποίο απορρίπτει αυτονομία και οικονομικά πακέτα από το Δελχί, ζητώντας αυτοδιάθεση και κυριαρχία για τους Νάγκα και προτείνοντας ταυτόχρονα ομοσπονδία στα άλλα κινήματα των βορειοανατολικών.

– Η ιδρυμένη το 1995 Οργάνωση για την Επανένωση των Ζόμι (ZRO), τους οποίους διέσπασε η βρετανική αποικιοκρατία σε διάφορες πολιτείες (και στη Μυανμάρ). Επιδιώκει αυτόνομη πολιτεία για τους λαούς Ζο/Ζόμι, άλλες ονομασίες των οποίων είναι Τσιν (για όσους ζουν στη Μυανμάρ), Μίζο (για όσους ζουν στη Μιζόραμ) κ.λπ. Άλλοι, επίσης, θεωρούν τον λαό των Κούκι, που περιλαμβάνει γύρω στις 50 φυλές, ίδιο ή σχεδόν ίδιο με τους Τσιν-Μίζο. Στις τάξεις των Κούκι, μεταξύ πολυάριθμων ένοπλων κινημάτων, υπάρχει από το 1988 το Εθνικό Μέτωπο Κούκι (ΚNF), το οποίο έχει υποστεί πολλές διασπάσεις, ο Απελευθερωτικός Στρατός των Κούκι (από το 1992), ο Επαναστατικός Στρατός των Κούκι (από το 2000) και ο Εθνικός Στρατός των Κούκι με δράση ιδίως στη Μυανμάρ.

– Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός των Τάντου, η ομώνυμη γλώσσα των οποίων ανήκει στη θιβετοβιρμανέζικη οικογένεια. Τάντου υπάρχουν και στην Ασσάμ, την Τριπούρα, τη Μεγκαλάγια, τη Μιζόραμ και είναι η δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα στο Μανίπουρ.

– Το Εθνικό Επαναστατικό Μέτωπο Μανίπουρ (NRFM), το οποίο μάλιστα στις 21 Σεπτέμβρη 2020, 71^η επέτειο της προσάρτησης του Μανίπουρ, κάλεσε σε 24ωρη μπαντ.

Ενώ κάποια από τα κινήματα αυτά έχουν συγκροτήσει το Ενιαίο Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο της Δυτικής Νοτιοανατολικής Ασίας (UNLFWESA), δεν έχουν όλα καλές σχέσεις μεταξύ τους. Μάλιστα, κάποια, ένοπλα και μη, έχουν αξιοποιηθεί από το ινδικό κράτος, καθώς έχουν στραφεί εναντίον όχι μόνο άλλων κινημάτων, αλλά και κρατών, σε περιπτώσεις που διεκδικούν πολιτική ενοποίηση με «αδελφούς» πέραν των συνόρων, όπως στη Μυανμάρ (π.χ. περίπτωση ZRO). Ταυτόχρονα, όμως, η Ινδία έχει συνεργαστεί για την κατάπνιξη συγκεκριμένων εθνικών κινημάτων με το Μπουτάν, το Μπανγκλαντές (ULFA, NDFB, ΚLO), αλλά και τη Μυανμάρ, ενώ, σε μια αντίθετη εξέλιξη, το πραξικόπημα της 01/02/2021 στην τελευταία, οδήγησε σε ένταση της κινητικότητας των κινημάτων που καταγγέλλεται ότι έχουν έδρα στις μεθοριακές περιοχές της Μυανμάρ.

Μετάφραση parapoda. Το ρεπορτάζ στα αγγλικά εδώ. Για περισσότερα για τα λαϊκά κινήμαα στην Ινδία βλ. εδώ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του ΚΚΙ (Μαοϊκού) «Το ζήτημα των καστών στην Ινδία» (εκδόσεις Προλετκούλτ).

Επαναστατικό ΚΚΕ, Ζαχαριάδης και Μπαρτζιώτας για την ΟΠΛΑ

Το ζήτημα της ΟΠΛΑ επανήλθε την τελευταία δεκαετία στο χώρο της ελληνικής αριστεράς, παράλληλα, αφενός, με την πόλωση που παρατηρείται γενικότερα στην κοινωνία και, αφετέρου την προσέγγιση του κομμουνισμού από πολλούς πρώην αναρχικούς, που αναπόφευκτα έφερναν στις αποσκευές τους πολλά από την προηγούμενη οργανωτική τους εμπειρία. Φυσικά, δεν πρόκειται απλώς για ένα ιστορικό ζήτημα. Ενώ η ΟΠΛΑ, όπως λέει και ο τίτλος της, σαφώς και είχε λόγο ύπαρξης, εδώ έχουμε να κάνουμε με το γενικότερο ζήτημα του τραμπουκισμού και του πραξικοπηματισμού, που αμαυρώνει το όνομα της αριστεράς. Δεν είναι λίγες οι φορές που, ως επί το πλείστον, με πρωταγωνιστή τον κύριο φορέα του ρεβιζιονισμού, που με τραμπουκισμούς και πραξικοπηματισμό, άλλωστε, ιδρύθηκε το 1956, βλέπουμε σκισμένες αφίσες ή ματωμένα πρόσωπα άλλων αριστερών, και είναι γνωστό ότι έτσι κυριάρχησε μεταπολιτευτικά στο συνδικαλιστικό κίνημα και το συνεχίζει (όταν δεν προχωρά σε συκοφαντική δυσφήμιση άλλων αγωνιστών που τον προσπερνούν), αφού, στο ανοιχτό πεδίο δράσης ηττάται κατά κράτος. Δάσκαλός του, βεβαίως, δεν είναι η ΟΠΛΑ, αλλά οι φαλτσετοφόροι αρχειομαρξιστές, που, βλέποντας ότι χάνουν με δημοκρατικές διαδικασίες εντός του κινήματος, νόμιζαν ότι θα κέρδιζαν με τη βία – όπως και ο συκοφάντης Τρότσκι. Με την προσέλευση πολλών πρώην αναρχικών, ο τραμπουκισμός και ο πραξικοπηματισμός πήρε νέα ώθηση στους κόλπους της αριστεράς. Πολλοί, άλλωστε, από αυτούς, θέλουν να μοιάσουν στο ιδρυμένο το ’56 κόμμα ονόματι «ΚΚΕ», ενώ και άλλοι, άσχετα αν δεν υιοθετούν ή και καταγγέλλουν τέτοιες μεθόδους, με το να το μιμούνται (στα αρνητικά του), αντικειμενικά τη νομιμοποιούν. Ένα, λοιπόν, από τα βασικά καθήκοντα που πρέπει να επιλύσει είτε η υπάρχουσα οργανωμένη αριστερά είτε η όποια νέα κομμουνιστική συσπείρωση αναπόφευκτα υπάρξει κάποια στιγμή μετεκλογικά, δεν είναι μόνο η έμπρακτη καταπολέμηση του εμμονικού σεχταρισμού που διέπει όλες τις σημερινές οργανώσεις και ομάδες στην Ελλάδα, αλλά και το ζήτημα του πραξικοπηματισμού-τραμπουκισμού. Δεν νοείται, για παράδειγμα, το σχολειό εργατικής δημοκρατίας που (πρέπει να) είναι τα συνδικάτα να «διδάσκει» τους απλούς εργαζόμενους ότι «αρχαιρεσίες» θα γίνονται με εξ αριστερών σπρωξιές, μπουνιές ή με ψεύτικα μέλη (της χ κομματικής νεολαίας) ή ότι η πλειοψηφούσα (αριστερή) παράταξη θα ιδιοποιείται τη «σφραγίδα». Γιατί είναι αυτές οι πρακτικές που «τεκμηριώνουν» με σημερινά περιστατικά, που βλέπουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τα μάτια τους, τα περί «κόκκινου φασισμού».

Αφορμή για τα παρακάτω είναι η καταγγελία του Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθήνας (ΣΕΛΜΑ) για το ν-οστό περιστατικό τραμπουκισμού από συνδικαλιστική παράταξη του κύριου φορέα του ρεβιζιονισμού στην Ελλάδα. Τέτοια περιστατικά δεν εκπλήσσουν, όπως προειπώθηκε. Όμως και οι συντάξαντες την ανακοίνωση χάνουν το δίκιο τους, όταν (πέραν του ότι, ερώτημα είναι αν πρέπει να υπογράφουν ως σωματείο και όχι ως πλειοψηφία ΔΣ ή ως παρατάξεις), σε κάποιο σημείο γράφουν: «Ο καιρός της ΟΠΛΑ και του Μπαρζιώτα [sic] που μαχαίρωναν αριστερούς διαφωνούντες στα σκοτάδια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί».

Πρώτα από όλα, καλό είναι να υπάρχει μια σοβαρότητα, δηλαδή, μια σχετική αναλογικότητα, όταν κάνουμε ιστορικούς παραλληλισμούς. Δεν μαχαιρώθηκε κανείς στο σκηνικό που περιγράφει η ανακοίνωση, ενώ, τα μαχαίρια, όπως είπαμε, καλό είναι να τα αποδώσει στους αρχειομαρξιστές, ως πρώτους διδάξαντες.

Δεύτερον, η προσπάθεια σύνδεσης του ηρωικού ΚΚΕ και της ΟΠΛΑ με το σημερινό κόμμα ονόματι «ΚΚΕ» μόνο νερό χύνει στο μύλο του τελευταίου, που προσπαθεί να ιδιοποιηθεί το παρελθόν του, ιδίως αυτό της δεκαετίας του ’40, παρότι βρίζει σήμερα τη στρατηγική που το ηρωικό ΚΚΕ ακολούθησε τη δεκαετία εκείνη (και υιοθετεί μόνο τα ελάχιστα αρνητικά).

Τρίτον, αφού, έστω, κάνει το λάθος και συσχετίζει το τότε ΚΚΕ με το σημερινό ομώνυμο κόμμα, καλό είναι να έχει κατά νου τι έλεγε απολογιστικά το τότε ΚΚΕ για την ΟΠΛΑ ή γνωστά στελέχη του, ακόμα και ο ίδιος ο Μπαρτζιώτας.

Λ.χ. στην απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το Μπούλκες (27/3/51), που συντάχθηκε μετά από αίτημα των συμμετεχόντων στην 3^η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (1950), γινόταν λόγος, με προφανή αρνητική διάθεση, για «οπλατζήδικη αντικομματική, μικροαστική-αναρχική ψυχολογία (όλη σχεδόν η κομματική επιτροπή της ΚΟ Μπούλκες προέρχονταν από την ΟΠΛΑ)» που «σημαντικά επέδρασε να δημιουργηθεί η άσχημη κατάσταση στο Μπούλκες». Ομοίως αρνητικά γίνεται λόγος για «οπλατζήδικη ψυχολογία», που «αναπτύχθηκε στο τιτικό κλίμα του Μπούλκες», η οποία επέδρασε «αρνητικά-αντικομματικά στη διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα, και άφησε τα ίχνη τους στις μέθοδες δουλειάς των συντρόφων, που έκαναν στο Μπούλκες». Επίσης, ζητιόταν οι Κομματικές Οργανώσεις «να κρατούνε ανοιχτό μέτωπο πάλης ενάντια σ’ αυτά τα υπολείμματα από τις τιτικές-μπουλκιώτικες και οπλατζήδικες μέθοδες δουλειάς, ώσπου να εξαφανιστούν τελείως από την εσωκομματική μας ζωή».

Αλλά και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης, στα «Προβλήματα Καθοδήγησης στο ΚΚΕ» (1952) γράφει για την ΟΠΛΑ: «το Μπούλκες δεν έφτιανε, μα χαλούσε τους κομμουνιστές και τους αγωνιστές και ήταν φυτώριο αντικομματικής διάπλασης και διαπαιδαγώγησης. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την ΟΠΛΑ. Το ζήτημα αυτό, το κόμμα πρέπει, κάποτε, να το μελετήσει κι αυτό και να το φωτίσει ολόπλευρα. Σήμερα, όμως, είναι κιόλας καθαρό ότι, από έλλειψη καθαρής κομματικής κατεύθυνσης και προσανατολισμού και από βασική ανεπάρκεια στον κύριο κομματικό πυρήνα της, η ΟΠΛΑ, όταν την κρίνουμε σήμερα σωστά, μπορούμε να πούμε ότι ξέφυγε και παρέκκλινε απ’ τον προορισμό της και στον τελικό λογαριασμό οι ζημιές της είναι πολύ πιο πολλές απ’ τα οφέλη που έφερε. Απ’ την πλευρά της σφυρηλάτησης και δημιουργίας στελεχών η ΟΠΛΑ πάλι πιο πολύ χαλούσε. Το πνεύμα της και οι μέθοδές της εκδηλώθηκαν αποσυνθετικά, λ.χ., στο Μπούλκες. Και οι αρνητικές επιδράσεις και η κακή κληρονομιά της μας ζημίωσαν εξαιρετικά και στη μεταβαρκιζιανή ΜΛΑ και στην παράνομη οργάνωση και δουλιά στις πόλεις στο δεύτερο ένοπλο αγώνα.»

Τέλος, ο ίδιος ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, στο άρθρο του «Μερικά ζητήματα της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας» (β’ μέρος, περιοδικό «Νέος Κόσμος», Οκτώβρης 1952, σ.σ.8-9, ελάχιστες τροποποιήσεις στην ορθογραφία και σε σημεία στίξης από parapoda) γράφει:

«Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να μελετηθεί και απ’ την άποψη της επαγρύπνησης, είναι και το ζήτημα της ΟΠΛΑ. Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης λέει στο βιβλίο του «Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ» (σ.parapoda: Τα παραπάνω, οπότε παραλείπεται η επανάληψή τους): (…)

Φυσικά το κόμμα, κάποτε, αφού αρμόδια κομματικά όργανα εξετάσουν το ζήτημα αυτό, θα καταλήξει σε τελικά συμπεράσματα για την ΟΠΛΑ. Από τώρα όμως μπορούμε να πούμε, προκαταρχτικά τα παρακάτω:

Πρώτο. Η ΟΠΛΑ από την πρώτη στιγμή παρέκκλινε απ’ τον προορισμό της, ξέφυγε απ’ την κύρια αποστολή της και έκανε πράξεις που δεν είχαν κανένα πολιτικό νόημα. Άραγε αυτό οφείλεται στην έλλειψη καθαρής κομματικής κατεύθυνσης και από ανεπάρκεια στο βασικό της πυρήνα (αυτά και τα δυο υπήρχαν με το παραπάνω) ή είναι και έργο του ταξικού εχθρού; Ο ταξικός εχθρός έβαλε εδώ, άμεσα ή έμμεσα, το χέρι του.

Δεύτερο. Στην ΟΠΛΑ απ’ την αρχή μπήκαν, μαζί με τα καλά επαναστατικά στοιχεία, και πολλοί, πάρα πολλοί χαλασμένοι άνθρωποι, ύποπτα στοιχεία, πράχτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αξιωματικοί της ασφάλειας (απ’ αυτούς που μας βασάνιζαν στη διχτατορία της 4^ης Αυγούστου) που έμπασαν στην ΟΠΛΑ μέθοδες απαράδεχτες για το επαναστατικό κίνημα. Άραγε αυτό ήταν τυχαίο ή συνειδητή δουλιά του εχθρού; Είναι τώρα γνωστό ότι την ηθοποιό Παπαδάκη, που πιάστηκε το Δεκέμβρη, τη σκότωσε στην ΟΠΛΑ άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις, έπειτα από εντολή της, όπως ομολόγησε ο ίδιος. Είναι χαραχτηριστικό ότι ο άνθρωπος που τιμώρησε το δολοφόνο αυτό, έπειτα από δημόσια δίκη που πήρε μέρος όλη η συνοικία, ο Αντρικίδης, δικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για το φόνο της Παπαδάκη!! Ανώτερα στελέχη της ΟΠΛΑ παρέδωσαν στον ταξικό εχθρό (άγγλους και μοναρχοφασίστες) τα πολύτιμα αρχεία της ασφάλειας που πιάσαμε το Δεκέμβρη 1944. Όλα αυτά είναι συνειδητή δουλιά του ταξικού εχθρού.

Τρίτο. Η ΟΠΛΑ απ’ την αρχή ιδρύθηκε σαν μια οργάνωση έξω από κάθε κομματικό έλεγχο των τοπικών οργανώσεων (σαν ασφάλεια των Κομμ. Οργανώσεων, μα στην ουσία για να τις κατασκοπεύει), κι αυτό βοήθησε για να κάνει ό,τι θέλει, να συγκεντρώνει όποιους ανθρώπους νόμιζε ότι έκαναν για τη δουλιά της, να ‘χει ανθρώπους της σε διάφορες εχθρικές υπηρεσίες που δεν είναι ακόμα καθαρό αν έπαιρναν από κει πληροφορίες για το κόμμα ή πληροφορούσαν τον εχθρό για τη δουλιά του κόμματος. Η καθοδήγηση της ΟΠΛΑ συγκέντρωνε τεράστια χρηματικά ποσά, χρησιμοποιώντας μπλοκ της Κομμ. Οργάμωσης Αθήνας, χωρίς να ‘χει ιδέα η ΕΠ της ΚΟΑ. Το να βρίσκεται η ΟΠΛΑ έξω από κάθε κομματικό έλεγχο, μόνο τον ταξικό εχθρό εξυπηρετούσε.

Τέταρτο. Έτσι είτε αλλιώς, μπαίνει ζήτημα εξέτασης ορισμένων καθοδηγητικών στελεχών της ΟΠΛΑ και κυρίως αυτονών που ερχόταν σε επαφή με εχθρικές υπηρεσίες. Ο πρώτος καθοδηγητής της ΟΠΛΑ είναι προβοκάτορας. Ο Μ. Πεχτασίδης, άνθρωπος των καταγωγίων, καθοδηγητικό στέλεχος της ΟΠΛΑ, έγινε πράχτορας της τιτικής συμμορίας. Μια σειρά από άλλα στελέχη της ΟΠΛΑ γυρνάνε σήμερα στην Αθήνα και παραδίδουν τους αγωνιστές.

Ένα απ’ τα κακά που έφερε η ΟΠΛΑ στο κόμμα μας είναι ότι, στη θέση της πολιτικής επαναστατικής επαγρύπνησης, έμπασε στις οργανώσεις μας στο Μπούλκες και μέχρι το 1947 στο ΔΣΕ (Γραφείο ΙΙα) τις μέθοδες της αστυνομικής παρακολούθησης που μας έκαναν αρκετές ζημιές. Εμπόδισαν να γίνει η επαναστατική επαγρύπνηση πολιτική και μαζική υπόθεση όλων των μελών του κόμματος και του λαού, οπότε μπορούσε πραγματικά ν’ ανταποκριθεί στην αποστολή της. Τ’ αποτελέσματα της ΟΠΛΑ στον τομέα αυτό εξακολουθούν να εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα.».

Σε περίπτωση που εντοπιστούν και άλλα κείμενα από το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ για την ΟΠΛΑ θα παρατεθούν. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω είναι αρκετά για να αναδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι, μετά από τέτοια αυτοκριτική, δεν μπορεί το κόμμα αυτό να ταυτίζεται με άσχημες πρακτικές της ηρωικής και σίγουρα με σωστό λόγο ύπαρξης ΟΠΛΑ. Φυσικά, το γεγονός ότι και ο Ζαχαριάδης και ο Μπαρτζιώτας μιλούσαν για συνεχιζόμενη άσχημη κληρονομιά, υπό νέες μορφές (και στη ΜΛΑ και στον ΔΣΕ και ως το ’52, και μετά, από το ’55-’56, που με το πραξικόπημα της «6^ης Ολομέλειας» έγιναν ο κανόνας) αποδεικνύει ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι απλά ιστορικό.

Γεωργιανοί κομμουνιστές: Μια μαρξιστική θέση αναφορικά με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό

Από όλο τον κόσμο, σιγά-σιγά, κομμουνιστές, μεμονωμένοι, μειοψηφίες εντός οργανώσεων, αλλά και οργανώσεις και κόμματα, σπάνε τις αλυσίδες που επέβαλε ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επί σχεδόν 7 δεκαετίες στο μεγαλύτερο τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος και αρχίζουν να μελετούν το ρόλο αυτού του ιμπεριαλισμού ακόμα και αναδρομικά, καθαρίζοντας το όνομα «κομμουνιστής» από τη ρετσινιά του ρωσοκίνητου. Η διαδικασία συσπείρωσης όλου αυτού του δυναμικού, ωστόσο, δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί σύντομα, καθώς δεν υπάρχει κοινή αφετηρία: άλλο ο μαοϊστής που συνεχίζει την αντιρεβιζιονιστική παράδοση, η οποία είναι σχεδόν ταυτόσημη χρονικά με την αντισοσιαλιμπεριαλιστική, και άλλο ο κομμουνιστής της ανατολικής Ευρώπης που δεκαετίες αργότερα μπόρεσε να έχει πρόσβαση σε αντιρεβιζιονιστική αρθρογραφία. Επίσης, δεν είναι εύκολη γενικά μια νέα συσπείρωση (όχι μόνο επειδή αυτό το θέμα, υπό τη μορφή μιας νέας Διεθνούς, το έχει λήξει το κομμουνιστικό κίνημα από το 1943), πολλώ δε μάλλον σε συγκεκριμένο θέμα που προκαλεί σοκ στις πλατιές μάζες, καθώς καλούνται άμεσα, από την πραγματικότητα, να ανεβάσουν το πολιτικό τους επίπεδο και να δουν καλά τι σημαίνει ρώσικος ιμπεριαλισμός. Μόνο στην Ελλάδα, φαίνεται, τα πράγματα κυλούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εδώ, όχι μόνο η διαδικασία συσπείρωσης των ανοιχτών πουτινικών προχωρά (όχι σε αναντιστοιχία με τις εδώ και χρόνια προσπάθειες του ρωσικού ιμπεριαλισμού να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα της χώρας και με ένα «αριστεροπατριωτικό» έκτρωμα), όχι μόνο κάποιοι ψευτο-«ούτε-ούτε» λένε ότι πρώτιστο καθήκον είναι η ανατροπή Ζελένσκι («γελωτοποιός», «μαριονέτα», ό,τι θέλετε, αλλά, όπως και να’χει, θύμα επίθεσης και αμυνόμενος), αλλά λυγίζουν και άλλοι, που, τις πρώτες δεκαετίες ύπαρξής τους, έστω και τυπικά, δεν χαρίζονταν στον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Μάλιστα, οι πιο κραγμένοι από αυτούς, αρνητές της εθνικής υπόστασης και αξιοπρέπειας των Ουκρανών, ετοιμάζονται να μαγαρίσουν για άλλη μια χρονιά στις 9/5 την αντιφασιστική νίκη των λαών, που ήταν και αντιφασιστική νίκη των Ουκρανών.

Συνεχίζοντας τις μεταφράσεις ανακοινώσεων από κομμουνιστές ανά τον κόσμο, παρατίθεται ακολούθως ένα κείμενο από κομμουνιστές από τη Γεωργία για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υιοθετηθεί η εκτίμησή τους περί «Γέλτσιν εκπροσώπου μεταπρατών – Πούτιν εκπροσώπου εθνικής αστικής τάξης», καθώς οι παραχωρήσεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς τη δεκαετία του ’90 στην ίδια του τη βάση εξόρμησης ήταν το αντίστοιχο των ευρωενωσιακών «πακέτων» προς την Ελλάδα που δεν ήταν παρά επιδοτήσεις εξαγωγών των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών: ήταν το απαραίτητο «τίμημα» ώστε οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί να χαλαρώσουν τον ψυχρό τους πόλεμο, ήταν μια επιδότηση εξαγωγών (κεφαλαίου κ.ά.). Είναι, όμως, αναμενόμενο η σκληρή πραγματικότητα που έζησαν οι άνθρωποι και στη Γεωργία μετά την τυπική διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, με τη δραματική μείωση του βιοτικού τους επιπέδου και τη μετατροπή της ζωής τους σε κόλαση, να βαραίνει στην εκτίμησή τους, πολλώ δε μάλλον αφού στη χώρα αυτή ήταν ακόμα πιο δύσκολη σε σχέση με την ίδια τη Ρωσία η πρόσβαση σε αντιρεβιζιονιστική αρθρογραφία. Έτσι, οι σχετικές παράγραφοι μεταφράζονται, ώστε να φανούν ακόμα πιο ξεκάθαρα τα διαφορετικά όρια που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στους κομμουνιστές των διαφόρων χωρών οι οποίοι καταλαβαίνουν το ρόλο του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν αλλάζει την ανάγκη συσπείρωσης όλων αυτών των κομμουνιστών, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει για το κομμουνιστικό κίνημα.

***

Μια μαρξιστική θέση αναφορικά με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό

Γεωργιανοί κομμουνιστές

Στην ιστορία της ανάπτυξης του μαρξισμού, το ζήτημα του ιμπεριαλισμού θεωρούταν από όλους κεντρικό. Ο τελικός διαχωρισμός ανάμεσα στην οπορτουνιστική γραμμή της 2^ης Διεθνούς και τον επαναστατικό μαρξισμό έλαβε χώρα το 1914, στις αρχές του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Με επικεφαλής τον Λένιν, η αριστερή μειοψηφία του σοσιαλιστικού κινήματος υπέγραψε μια συμφωνία στο Τσίμερβαλντ, η οποία για όλους τους κομμουνιστές σημαίνει προσήλωση στις βασικές αρχές της ταξικής πάλης. Αυτή η συμφωνία σήμαινε αδυσώπητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους υποταγμένους σε αυτόν σοσιαλδημοκράτες. Βάσει αυτής της ιστορίας ασπαζόμαστε τη θέση ότι ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, στην εποχή της όξυνσης του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, της ενίσχυσης του ρώσικου και του κινέζικου ιμπεριαλισμού, της απαρχής της διεθνούς ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, οι γεωργιανοί μαρξιστές είναι υποχρεωμένοι άμεσα να θέσουν το ζήτημα της Ρωσίας, να εκτιμήσουν τη στάση της γεωργιανής και της διεθνούς εργατικής τάξης έναντι της Ρωσίας και να αντιταχθούν στην οπορτουνιστική σύγχυση επί του ζητήματος.

Η έναρξη της μετατροπής της Ρωσίας σε σύγχρονη ιμπεριαλιστική χώρα πρέπει να αναζητηθεί, πρώτα από όλα, στο σημείο που ξεκινά ο ρωσικός καπιταλισμός. Αυτό, με τη σειρά του, θα μας οδηγήσει στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά το πραξικόπημα του 1953, τα ρεβιζιονιστικά στρώματα του Κομμουνιστικού Κόμματος τελικά κατάφεραν πλήρως να εδραιώσουν την εξουσία τους, εγκαινιάζοντας έτσι στη χώρα του Οκτώβρη μια διαδικασία πλήρους παλινόρθωσης του καπιταλισμού και την εξάλειψη της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ήταν δύσκολο να οδηγήσουν αυτή τη διαδικασία στη λογική της κατάληξη στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συστήματος, επομένως, κατέστη αναγκαία η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα τελευταία της χρόνια, υπό τον Γκορμπατσόφ, η Σοβιετική Ένωση άρχισε να προβαίνει σε τεράστιες παραχωρήσεις στις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δεκαετίες πριν τον Γκορμπατσόφ, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε υιοθετήσει μια ιδεαλιστική και οπορτουνιστική θέση περί «ειρηνικής συνύπαρξης», όμως αυτή η πολιτική έλαβε μια εντελώς διαφορετική κλίμακα υπό την ηγεσία του πρώτου. Το 1987, ως αποτέλεσμα της νέας πολιτικής πορείας των Γιάκοβλεφ και Σεβαρντνάτζε, η σύγκρουση ανάμεσα στον δυτικό και τον σοβιετικό κόσμο εξαφανίστηκε διά παντός.

Μαζί με τον Ρόναλντ Ρήγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Γκορμπατσόφ, με την υποστήριξη των ηγετών της παγκόσμιας αντεπανάστασης, κατέστη ένας από τους πατέρες της νέας εποχής, όπου οι δύο ανταγωνιστές ήρθαν σε αρμονία μεταξύ τους, έγιναν ένα «ιδεατό» παγκόσμιο κεφάλαιο. Μεταξύ 1987-1990, ο σοβιετικός στρατός μειώθηκε στο μισό, η Κομεκόν και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας καταργήθηκαν. Η Περεστρόικα καταστρέφει την οικονομία, το ανατολικό μπλοκ καταρρέει και η Σοβιετική Ένωση τελικά διαλύεται. Η ηγεσία της μετασοβιετικής Ρωσίας περνά στα χέρια της κομπραδόρικης αστικής τάξης, που στέκεται ακλόνητος φρουρός των δυτικών νεοαποικιακών συμφερόντων. Η τότε κομπραδόρικη αστική τάξη, με τους πολιτικούς και τους ιδεολόγους της, με τους Γέλτσιν της και τον αποσχιστισμό, συνηγορούσε υπέρ της νεοφιλελευθεροποίησης ολόκληρου του μετασοβιετικού χώρου. Υπό την προεδρία Γέλτσιν, η Ρωσία ανέλαβε το χρέος όχι μόνο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και της Προσωρινής Κυβέρνησης και της τσαρικής Ρωσίας, καθιστάμενη έτσι υποτελές στη Δύση κράτος. Το 2000, ένας χαρισματικός, αμερικανόφιλος πρόεδρος, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, εγκατέλειψε το στρατόπεδο της κομπραδόρικης αστικής τάξης. Ο Πούτιν έκανε λόγο σε διεθνείς διασκέψεις για την επιλογή της Ρωσίας να προσχωρήσει στη Δύση και να προβεί σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, κάτι που, στα μάτια της Δύσης, τον έκανε να παρουσιάζεται ως ένας νηφάλιος διάδοχος του Γέλτσιν. Σε εκείνο το σημείο, τουλάχιστον στα μάτια της Δύσης, όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου, παρότι αλλαγές στην εγχώρια πολιτική της Ρωσίας βαθμιαία άρχιζαν ριζικά να αλλάζουν την κατάσταση στη χώρα. Σε αντάλλαγμα του ότι οι ολιγάρχες έπαψαν να κρύβουν το εισόδημά τους, το κράτος κατάργησε την πολιτική του για τη φορολόγησή τους· η κυβέρνηση εγγυήθηκε στην άρχουσα τάξη τη διατήρηση των επιτευγμάτων των ιδιωτικοποιήσεων. Νέοι κανόνες θεσπίστηκαν και οι άτακτοι έναντι του Πούτιν καπιταλιστές εγκατέλειψαν το παιχνίδι. Η ρωσική ολιγαρχία προσκάλεσε εκπροσώπους του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού (αστυνομία, στρατός, ασφάλεια) να στελεχώσουν την πολιτική ελίτ. Ο αριθμός τους στα υπουργεία αυξήθηκε από 11,2% το 1993 σε 42,3% το 2008. Με άλλα λόγια, ο Πούτιν άρχισε να εδραιώνει την εθνική αστική τάξη στη Ρωσία, που βαθμιαία θα εξελισσόταν σε ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Η άνοδος του Πούτιν στην εξουσία συμπίπτει με μια τεράστια αύξηση στις τιμές του πετρελαίου, ιδίως το 2007. Οι ολιγάρχες, που είχαν τον έλεγχο του πετρελαίου και του αερίου, ξαφνικά βρέθηκαν σε ευνοϊκή θέση. Η οικονομία άρχισε να αναπτύσσεται 5-10% το χρόνο. Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων (σε δολάρια) αυξήθηκε 14 φορές σε σχέση με το 2002 (από 8 σε 111 το 2014). Η αύξηση του πλούτου μείωσε τη ζήτηση για εξωτερικό δανεισμό και η Ρωσία έγινε ισχυρός παίχτης στη διεθνή αρένα. Οι σχέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση έγιναν ακόμα πιο σύνθετες, εξαιτίας του ότι το δυτικό κεφάλαιο δέσποζε στον μετασοβιετικό χώρο με την καταστροφική αναδιάρθρωση από τη δεκαετία του ‘90.

Μετά την «Επανάσταση των Ρόδων» (σ.parapoda: στη Γεωργία), το Κρεμλίνο άρχισε να νιώθει ότι έχανε επιρροή στις γειτονικές χώρες. Η Ρωσία βάθυνε το ρόλο της στην Αμπχαζία και την Οσετία, διανέμοντας ρωσικά διαβατήρια στους ντόπιους, εξαπολύοντας μέλη ειδικών υπηρεσιών και θέτοντας τις βάσεις για τη σύγκρουση, που κορυφώθηκε με τον πόλεμο του 2008. Πού βρίσκονται σήμερα οι «απελευθερωμένες» από τη Ρωσία Αμπχαζία και Οσετία; Η Οσετία είναι μια οικονομική μαριονέτα της Ρωσίας, η οποία χρησιμοποιείται από αυτή για λαθρεμπόριο αγαθών που βρίσκονται υπό κυρώσεις. Για παράδειγμα, για την αποφυγή κυρώσεων, οι εταιρίες εξόρυξης άνθρακα στο Ντονμπάς έχουν έδρα την Οσετία, από όπου αγαθά μεταφέρονται στη Ρωσία, και από ρωσικά λιμάνια στην Ευρώπη. Η κατάσταση στην Αμπχαζία είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα: το 2020, υπογράφτηκε το «Πρόγραμμα για το σχηματισμό ενός Κοινού Κοινωνικοοικονομικού χώρου ανάμεσα στη Ρωσική Ομοσπονδία και τη Δημοκρατία της Αμπχαζίας». Πρώτα από όλα, η συμφωνία προβλέπει την «επίλυση» του ζητήματος της ρωσικής υπηκοότητας. 90% του πληθυσμού της Αμπχαζίας έχει ήδη ρωσική υπηκοότητα, οπότε, προκύπτει το ερώτημα: τι να αποφασιστεί εδώ. Οι ξένοι υπήκοοι έχουν περιορισμένη πρόσβαση στην αγορά ακίνητης περιουσίας στην Αμπχαζία, όμως η συμφωνία θα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την απόκτηση υπηκοότητας Αμπχαζίας από ρώσους επενδυτές. Επιπρόσθετα, υποδεικνύονται οι όροι για τη δημιουργία του νομικού πλαισίου που είναι απαραίτητο για την προσέλκυση επενδύσεων στον ενεργειακό τομέα.

Ας πάμε, όμως, τώρα πέρα από την περιοχή μας και ας αναλύσουμε τη θέση του ρωσικού κεφαλαίου στις διεθνείς αγορές. Βάσει στατιστικών στοιχείων, μπορούν να υποδειχτούν γεγονότα που αναδεικνύουν την ιμπεριαλιστική φύση του ρωσικού κράτους. Η συγκέντρωση κεφαλαίου στη Ρωσία αντανακλάται όχι μόνο στην παραγωγή, αλλά και στο εμπόριο: μικροί επιχειρηματίες και έμποροι σήμερα στελεχώνουν εμπορικά δίκτυα που ανήκουν σε μονοπώλια. Για παράδειγμα, η Πιτσόρατσκα, η Πιρικριόστακ, η Καρούσελ και η Κοπέικα (σ.parapoda: πρώην ανεξάρτητες αλυσίδες σουπερμάρκετ) ανήκουν στον όμιλο Χ5. Τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία που είναι συγκεντρωμένα στον τραπεζικό τομέα στη Ρωσία είναι 85-90%. Δεδομένου ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και τράπεζες κατέχονται πλήρως ή μερικώς από το κράτος, μπορούμε να πούμε ότι ο καπιταλισμός στη Ρωσία έχει κρατική μονοπωλιακή μορφή.

Μπορούμε να αρχίσουμε αναλύοντας τις εξαγωγές κεφαλαίων με Άμεσες Επενδύσεις. Οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις της Ρωσίας ανέρχονταν σε 500 δις $ το 2013, που αντιστοιχούσαν στο 23,4% του ΑΕΠ της Ρωσίας (4,9% το 1999). Για τις χώρες του G7 οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι: ΗΒ-74,4%, Γαλλία-59,7%, Γερμανία-47,1%, Καναδάς-40,3%, ΗΠΑ-37,5%, Ιταλία-28,9%, Ιαπωνία-20,1%.

Από την άλλη, μπορούμε να παρατηρήσουμε Έμμεσες Επενδύσεις (επενδύσεις χαρτοφυλακίου), που σημαίνει παθητική ιδιοκτησία και αγορά μετοχών από έναν επενδυτή. Πληροφορίες για τις έμμεσες επενδύσεις της Ρωσίας είναι διαθέσιμες για την περίοδο 2002-2013, όπου 256 δις $ εξήχθησαν από τη Ρωσία.

Η εξαγωγή κεφαλαίου υπό τη μορφή εισαγωγής εργατικής δύναμης αποτελεί ένα από τα προφανέστερα παραδείγματα ιμπεριαλισμού. Ενώ τμήμα των μισθών επιστρέφουν στην χώρα καταγωγής του ξένου εργάτη, η υπεραξία που αντλείται από την εργασία του πηγαίνει στα κέρδη της ιμπεριαλιστικής χώρας. Η Ρωσία, το 2000, κατατασσόταν στη 17^η θέση στον κόσμο στην εκμετάλλευση φτηνής εργασίας μεταναστών, τα εμβάσματα των οποίων στις πατρίδες τους ανέρχονταν σε 1,1 δις $. Το 2013, με μια περιουσία 37,2 δις $, ανήλθε στη 2^η θέση (μετά τις ΗΠΑ), μπροστά από τη Σαουδική Αραβία (35,1 δις $), την Ελβετία (30,1 δις $), τη Γερμανία (19,6 δις $) και τη Γαλλία (13,4 δις $), το Λουξεμβούργο (11,9 δις $) και την Ολλανδία (11,4 δις $).

Θα ρωτήσει κάποιος: «Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία δεν χαρίζει τα χρέη των χωρών του Νότου;». Σε αυτό, απαντούμε: το θέμα είναι πώς τα χαρίζει. Η Σοβιετική Ένωση, πράγματι, χρηματοδοτούσε τις χώρες που απελευθερώθηκαν από την δυτική αποικιοκρατία και, μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ο ρόλος του δανειστή ανατέθηκε στη Ρωσική Ομοσπονδία. Μετά το 2000, άρχισαν να εμφανίζονται αναφορές στα μέσα ενημέρωσης ότι μια φτωχοποιημένη, κατεστραμμένη Ρωσία άρχισε να χαρίζει τα χρέη που είχαν έναντί της διάφορες χώρες. Το χάρισμα χρεών σε αναπτυσσόμενες χώρες είναι μια παλιά τακτική των ιμπεριαλιστών, που διασφαλίζει προτιμησιακούς όρους για τις μελλοντικές τους επενδύσεις. Η πουτινική αστική τάξη γρήγορα έμαθε αυτό το μάθημα και άρχισε τη σχετική δουλειά. Η Ρωσία έχει χαρίσει σε διάφορες χώρες χρέη συνολικού ύψους 140 δις $ σε 18 χρόνια. Στη Β. Κορέα χαρίστηκε χρέος 11 δις $, όμως, σε αντάλλαγμα, οι ρωσικές επιχειρήσεις απέκτησαν το δικαίωμα να ανανεώσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο, ένα πρότζεκτ συνολικά 25 δις $. Χάρισε χρέη στη Γουινέα, όμως, με αντάλλαγμα την απόκτηση του ελέγχου στην εξόρυξη βωξίτη στη χώρα. Χάρισε τα χρέη της Συρίας το 2005, όμως, σε αντάλλαγμα, κέρδισε ένα συμβόλαιο για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Άλλωστε, η ρωσική στρατιωτική βιομηχανία αντλεί καλά κέρδη από τον πόλεμο στη Συρία. Χαρίστηκε το χρέος στο Ιράκ, με αντάλλαγμα να επιτραπεί στην ιδιωτική εταιρία Λουκόιλ να εργαστεί στο Ιράκ. (σ.parapoda: Επίσης, όπως ομολογεί και το πουτινικό θινκ τανκ Valdai, χάρισε χρέος 2 δις $ στην Αλγερία, αλλά με όρο την αγορά αμυντικού εξοπλισμού 2-4 δις$ ετησίως και, σε αντίθεση με Γερμανία-Ιταλία, χωρίς τη μεταφορά τεχνογνωσίας ή κατασκευής στη χώρα). Με τη διαγραφή δημοσίου χρέους, η Ρωσία επικεντρώνεται στον πλουτισμό της δικής της αστικής τάξης και την επέκταση του ρωσικού κεφαλαίου στο εξωτερικό.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον μετασοβιετικό χώρο. Στην Ουκρανία (ως το Μαϊντάν), τη Λευκορωσία, το Καζαχστάν, την Αρμενία και το Ουζμπεκιστάν, το ρωσικό κεφάλαιο επένδυε κυρίως σε μεταλλουργία, εξόρυξη, πετρέλαιο και διυλιστήρια, ακίνητη περιουσία, χονδρεμπορικά δίκτυα, διατροφική βιομηχανία, τηλεπικοινωνία και χρηματοπιστωτικό τομέα. Ο μεγαλύτερος όγκος ρωσικών επενδύσεων ήταν συγκεντρωμένος στην Ουκρανία, καθότι μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές περιοχές του μετασοβιετικού χώρου. Ως το 2014, οι ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία ήλεγχαν το 80% των διυλιστηρίων πετρελαίου και το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, τις μεταφορές και τα μεγάλα συμπλέγματα μηχανουργίας, μεταλλουργίας και αερίου. Επίσης κατείχε 150 εταιρίες στην Κριμαία. Μια υλιστική αντίληψη του ζητήματος καθιστά εφικτή την κατανόηση των προθέσεων που κρύβονταν πίσω από την επεκτατική πολιτική της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το 2014, λαμβάνει χώρα η «επανάσταση του Μαϊντάν», που απελευθερώνει την Ουκρανία από το ζυγό του ρωσικού κεφαλαίου και της βάζει το χαλκά του δυτικού κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να κατανοήσει ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν δεν ήταν συμπτωματικά. Η ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στην Ουκρανία στις 24 Φλεβάρη ήταν άλλη μια απόπειρα του ρωσικού κεφαλαίου να ανακτήσει τα ψίχουλά «του».

Μιλώντας για σύγχρονο ιμπεριαλισμό, είναι αρκετό να συζητήσουμε οικονομικές και πολιτικές πτυχές, όμως δεν είναι λιγότερο σημαντικό για την ανάλυσή μας να αναλογιστούμε την ιδεολογική παράμετρο – το μεγαλύτερο όπλο της αστικής τάξης. Η ιδεολογία είναι αντανάκλαση της βάσης, εκφράζει τα συμφέροντά της, υπηρετώντας τη διατήρησή της. Εδώ, η Ρωσία έχει δύο σημαντικότατους μηχανισμούς: ο ένας διεθνής και ο άλλος τοπικός. Ο ρωσικός ιδεολογικός μηχανισμός δεν ικανοποιείται με την ιδιοποίηση του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ταυτόχρονα, η πουτινική Ρωσία ήταν σε θέση να αποκαταστήσει τους ιμπεριαλιστές Λευκούς στρατηγούς που προσωποποίησαν την θελκτική μορφή του ρωσικού φασισμού. Οι ιμπεριαλιστικές δεξιές δυνάμεις σήμερα τους παρουσιάζουν σαν ρώσους εθνικούς ήρωες, περήφανους μαχητές, αντίθετα με τον Λένιν, που «μισούσε το ρωσικό λαό», και την επανάστασή του η οποία, σύμφωνα με τον πρόεδρο Πούτιν, ήταν μια συνωμοσία και ένα πραξικόπημα. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Πούτιν μισεί τον Λένιν: Ο Λένιν ήταν ένας αντιιμπεριαλιστής και υποστηρικτής του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση, κάτι το ασύμβατο με το σύγχρονο ρωσικό κράτος, την ιδεολογία του και την πολιτική του.

Το δεύτερο ιδεολογικό κόλπο της ρωσικής αστικής τάξης (που είναι πολύ πιο επικίνδυνο, λόγω της διεθνούς επιρροής του) είναι η εκμετάλλευση της σοβιετικής κληρονομιάς. Η Ρωσία ενεργά χρησιμοποιεί την παλιά ιδέα της Σοβιετικής Ρωσίας σύμφωνα με την οποία η Ρωσία είναι ένα κράτος που υποστηρίζει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των καταπιεζόμενων λαών. Το κύριο καθήκον του ιμπεριαλισμού είναι να καταστρέψει ή να απορροφήσει τους κύριους εχθρούς του. Η Δύση το γνωρίζει αυτό. Αυτό το ρόλο παίζουν αμερικάνικες και ευρωπαϊκές ΜΚΟ σε ιμπεριαλιστικοποιημένες χώρες. Για να τις αντιμετωπίσει, η Ρωσία έχει τα δικά της πρακτορεία. Το Russia Today, για παράδειγμα, συχνά αποτελεί πλατφόρμα για ριζοσπάστες αριστερούς στοχαστές που καθίστανται ολοένα και λιγότερο αποδεκτοί στα δυτικά ΜΜΕ. Η ρωσική αστική τάξη, με χαρακτηριστική δολιότητα και χειριστικότητα, μιλά στη χώρα της για τις αρετές του τσαρισμού, για μια δυστυχή βασιλική οικογένεια, για την ευγένεια των φασιστικών ομάδων, για τη μεγαλειότητα της Εκκλησίας και, σε διεθνές επίπεδο, χρησιμοποιεί τα βήματά της για να επικρίνει την ομοφοβία στην ανατολική Ευρώπη, να αποκαλύπτει την οργή του συντηρητισμού, να επικρίνει το φιλελευθερισμό και να αναδεικνύει πληροφορίες για τα διεθνή αριστερά κινήματα. «Προφανώς», θα πουν κάποιοι ρώσοι κομμουνιστές, «δεν συμφωνούμε με την πολιτισμική προπαγάνδα της ρωσικής κυβέρνησης, όμως δεν θα ξεχάσουμε πώς η Ρωσία βοηθά διεθνή αντιιμπεριαλιστικά κινήματα». Μας θυμίζουν τη Συρία, τη Βενεζουέλα, επισημαίνουν τη γλυκιά συνεργασία της «κομμουνιστικής» Κίνας με τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας για τη Βενεζουέλα και τη Συρία είναι μια διιμπεριαλιστική σύγκρουση, που η Ρωσία χρησιμοποιεί στον ανταγωνισμό της με τη Δύση για τα οικονομικά και γεωπολιτικά της συμφέροντα. Έχουμε ήδη αναφέρει τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Συρία, όμως, στην πραγματικότητα, αυτή η ιστορία δεν τελειώνει με την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Στη Συρία, το «Ισλαμικό Κράτος» κατέλαβε τις περισσότερες περιοχές με πετρέλαιο και άρχισε να το πουλά σε χαμηλές τιμές μέσω της Τουρκίας, κάτι που οι ρωσικές εταιρίες δεν μπορούσαν να επιτρέπουν. Η Ρωσία είχε την ευκαιρία να αποκτήσει πετρελαϊκές εταιρίες η ίδια, κάτι που έκανε. Σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του ιμπεριαλισμού, τα τανκ πάντοτε ακολουθούνταν από το κεφάλαιο. Έτσι, μετά το 2015, οι ρωσικές εταιρίες έχουν εισβάλει στη Συρία. Το 2019, το συριακό κοινοβούλιο υιοθέτησε απόφαση που επέτρεπε σε δύο ρωσικές εταιρίες να αναπτύξουν το πετρέλαιο και το αέριο. Η συνολική περιοχή που κατέχουν αυτές οι πετρελαϊκές εταιρίες φτάνει τα 12.000 τ.χλμ. και ο όγκος του αερίου σε αυτά τα πεδία είναι 3,4 τρις κ.μ.. Στη Συρία, αυτές οι εταιρίες χρησιμοποιούν τον όμιλο Βάγκνερ για την  προστασία τους, όμως, για αυτό θα  μιλήσουμε αργότερα. Η Ρωσία επίσης αναζητά πετρέλαιο στη Βενεζουέλα, όπου οι ΗΠΑ απείλησαν να επιβάλουν κυρώσεις εναντίον της ρωσικής εταιρίας Ρόσνεφτ, σε μια απόπειρα να ανακόψουν τη ρωσική επιρροή. Απαντώντας, η Ρόσνεφτ μετέφερε πετρελαϊκές εταιρίες στη Βενεζουέλα σε μια ρωσική κρατική εταιρία. Οι αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις που έχουν νικήσει σε χώρες καταπιεζόμενες από τον δυτικό ιμπεριαλισμό βαθμιαία χάνουν το στάτους τους και παίρνουν το μέρος της κομπραδόρικης αστικής τάξης, και αυτό τους θέτει υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου της Ρωσίας και της Κίνας.

Προτού περάσουμε στο συμπέρασμα, ας πούμε λίγα λόγια για τον όμιλο Βάγκνερ. Ο όμιλος Βάγκνερ, του οποίου το όνομα προέρχεται από το Τρίτο Ράιχ, ιδρύθηκε από τον Ντμίτρι Ούτκιν, έναν ρώσο πρώην υπολοχαγό. Σημερινός ηγέτης της είναι ο στενότερος συνεργάτης του Πούτιν, ο ρώσος δισεκατομμυριούχος Γιεβγκένι Πριγκόζιν. Ο όμιλος είναι μια ιδιωτική στρατιωτική εταιρία που άμεσα εξοπλίζεται η ίδια και έχει συμμετάσχει σε διάφορες διεθνείς συγκρούσεις, όπως στην Κριμαία, το Ντονμπάς, τη Συρία, το Σουδάν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τον δεύτερο εμφύλιο στη Λιβύη, τη Μοζαμβίκη και το Μάλι. Έχει ένοπλες ομάδες στη Ζιμπάμπουε, την Αγκόλα, τη Γουινέα και τη Γουινέα Μπισάου. Είναι το αντίστοιχο της αμερικανικής ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρίας Μπλαγκγουότερ, η οποία διεξήγε παρόμοιες βαγκνερικές επιχειρήσεις στο Ιράκ. Η εταιρία που ανήκει στον Πριγκόζιν, «Λομπάγε Ινβέστ» επιδίδεται σε εξορύξεις διαμαντιών, χρυσού και άλλων ορυκτών στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία από το 2018. Στις 31 Ιούλη 2018, οι βαγκνερικοί σκότωσαν ομάδα δημοσιογράφων που κατέφτασαν στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για να ερευνήσουν τις στρατιωτικές και οικονομικές δραστηριότητες της Λομπάγε Ινβέστ και του ομίλου Βάγκνερ. Τέτοιες επιχειρήσεις διεξάγονται με την πλήρη υποστήριξη της ρωσικής κυβέρνησης.

Συμπερασματικά, θα πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχή, στη 2^η Διεθνή, το Τσίμερβαλντ και τον Λένιν. Από την πρώτη κιόλας μέρα του ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, διαμάχες ξέσπασαν για σημαντικά θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα, ωστόσο, ο κύριος λόγος για την κατάρρευση της Διεθνούς αποτέλεσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Το διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα νομιμοποίησε θεμελιωδώς αντιμαρξιστικά, αντιδιεθνιστικά αφηγήματα, που επεδίωκαν να κάνουν διάκριση και να υποστηρίξουν «την καλύτερη» ή «τη λιγότερο κακή» αυτοκρατορία. Σήμερα, όπως και πριν από 100 χρόνια, οι σοσιαλιστές μπορούν να καθίσουν και να αποφασίσουν ποια αυτοκρατορία είναι η πιο «κακή» και «βλαπτική». Μπορούν, και ως σοσιαλιστές έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, όχι όμως ως μαρξιστές. Τα αντεπαναστατικά αφηγήματα για τις αυτοκρατορίες είχαν παρασύρει όχι μόνο τους δεξιούς σοσιαλδημοκράτες, αλλά και, στιγμιαία, ιδεολόγους του προλεταριάτου όπως τον Αντόνιο Γκράμσι. Να γιατί ο Λένιν έλεγε ότι, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πρέπει όχι μόνο να πολεμάμε ενάντια σε κάθε διεθνή εκδήλωση του ιμπεριαλισμού, αλλά και ότι η εργατική τάξη της ιμπεριαλιστικής χώρας, εν προκειμένω, το ρωσικό προλεταριάτο, πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να ηττηθεί η χώρα του. Αυτό, φυσικά, σημαίνει υλικές και φυσικές θυσίες για το προλεταριάτο. Όμως, πότε υπήρξε απελευθέρωση, επανάσταση και διεθνισμός χωρίς τέτοια θύματα; Οι πραγματικοί μαρξιστές-λενινιστές διαφέρουν από τους ιδεολογικούς απογόνους των μενσεβίκων, τους σοσιαλιμπεριαλιστές και τους ρεβιζιονιστές του «σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα» στο ότι παραμένουν προσηλωμένοι στην κομμουνιστική θεωρία και αρχές. Οι κομμουνιστές ανέκαθεν αντιτάσσονταν σε οποιαδήποτε χώρα της οποίας η ευημερία και η ενίσχυση οφειλόταν στην καθυπόταξη και υποδούλωση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Μετάφραση από τα αγγλικά parapoda. Δημοσιεύτηκε στο ινδικό περιοδικό «Επαναστατική Δημοκρατία», τόμος 2, ν.1 (Νέα Σειρά), Απρίλης 2023.

Βλ. επίσης

Επαναστάτες Κομμουνιστές (Νορβηγία): Ο πολυπολισμός δεν είναι αντιιμπεριαλισμός!

Λαϊκό Κίνημα Περού: Ρώσοι ιμπεριαλιστές, έξω από την Ουκρανία! Να στηρίξουμε τον ουκρανικό λαό!

KK Ελβετίας (Κόκκινη Φράξια): Για τον πόλεμο εθνικής απελευθέρωσης της Ουκρανίας ενάντια στον ρωσικό ιμπεριαλισμό

Μαρξιστικό Λενινιστικό Κόμμα Ιταλίας (PMLI): Να μην επηρεαζόμαστε από τη στήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανική Αντίσταση

Μαοϊκοί Κομμουνιστές Ρωσίας: Για τη φιλορωσική ιμπεριαλιστική στάση μαοϊκών σε διεθνές επίπεδο

Επαναστατική Συμμαχία Εργασίας (Σερβία): Πόλεμος στην Ουκρανία – μόνο ιμπεριαλιστικός ή και εθνικοαπελευθερωτικός; 

Επαναστατική Συμμαχία Εργασίας (Σερβία): Για την πολεμοκαπηλία και την «αποναζιστικοποίηση» στα Βαλκάνια

Επαναστατική Δημοκρατία (Ινδία): Κάτω τα χέρια από την Ουκρανία! 

Για τον δίκαιο πόλεμο της Ουκρανίας ενάντια στο ρώσο ιμπεριαλιστή εισβολέα (+Η Κομιντέρν για τον φασίστα αγγλόδουλο Μεταξά)

Τα ψευδοκράτη του Ντονμπάς και ο φιλοπουτινισμός ως «αντιιμπεριαλισμός» (20/02/2022)

Στ. Κώτσεφ: Η πρώτη απεργία στην περιοχή της Φλώρινας (Λέρινσκο)/Ст. Кочев: Првата стачка во Леринско

Η Πρωτομαγιά δεν μπορεί να εορτάζεται ως διεθνής ημέρα του παγκόσμιου προλεταριάτου αν, μεταξύ άλλων, δεν αναδεικνύονται κοινοί διεθνικοί εργατικοί αγώνες, όχι μόνο εκατέρωθεν των διαφόρων κρατικών συνόρων, αλλά και εντός αυτών. Στο παρακάτω κείμενο του Σταύρου Κωτσόπουλου/Κώτσεφ από τη Μπάνιτσα/Βεύη Φλώρινας (επικεφαλής της μαχητικής λαϊκοδημοκρατικής αντιτιτοϊκής μειονοτικής Οργάνωσης Ήλιντεν, που διαλύθηκε μετά την «6^η Ολομέλεια» το 1956) καταγράφεται συνοπτικά η ιστορία ενός κοινού αγώνα εργατών από δύο έθνη που διαβιούν στην Ελλάδα, του πρώτου, που έδωσαν μαζί Έλληνες και οι (σλαβο-)Μακεδόνες κάτοικοι της περιοχής της Φλώρινας και, συγκεκριμένα, των λιγνιτωρυχείων της. Το κείμενο, φυσικά, παρατίθεται στις γλώσσες και των δύο εθνών.

***

Σε πολλά σημεία της περιοχής της Φλώρινας υπάρχει λιγνίτης. Στην περιοχή της Μπάνιτσας (σ.parapoda: Βεύη), του Κρουσοράντι (σ.parapoda: Αχλάδα), του Νόβιγκραντ (σ.parapoda: Βέγορα (τα)/Βεγόρα (η)). Τα παλαιότερα λιγνιτωρυχεία είναι αυτά στη Μπάνιτσα. Εδώ ήδη από τον καιρό των Τούρκων οι Μπανιτσιώτες, ιδίως οι ασβεστάδες, έπαίρναν λιγνίτη από αυτόν που βρισκόταν στην επιφάνεια της γης και πλήρωναν φόρους στον Ιζέτ Πασά, στην κυριαρχία του οποίου ανήκε όλη η ακίνητη περιουσία της περιοχής της Μπάνιτσας.

Στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο γαλλικός κατοχικός στρατός ξεκίνησε την εκμετάλλευση των ορυχείων, τα οποία βρίσκονται στην περιοχή «Ντέρβενο», μία ώρα δυτικά της Μπάνιτσας. Το κύριο εργατικό δυναμικό αποτελούταν τότε από γερμανούς και αυστριακούς αιχμαλώτους, όμως υπό τις ίδιες συνθήκες αιχμαλωσίας – 12-14 ώρες της μέρα για μια κουραμάνα και 2 γρόσια – δούλευαν και ντόπιοι εργάτες.

Μετά την εκδίωξη των κατοχικών στρατευμάτων, η εκμετάλλευση του ορυχείου συνεχίστηκε από διάφορες ελληνικές και ξένες εταιρίες.

Την περίοδο από το 1920 ως το 1940, σε αυτό το ορυχείο εργάζονται πάνω από 250 άτομα, οι περισσότεροι Μπανιτσιώτες. Εργάζονταν και κάποιοι έλληνες λιγνιτωρύχοι από το Λαύριο και άλλα μέρη. Εργάζονταν σε πολύ βαριές συνθήκες, 10-12 ώρες ημερησίως.  Καμία προστασία της 8ωρης εργασίας δεν υπήρχε. Οι μισθοί ήταν εντελώς χαμηλοί. 37-40 δραχμές πληρώνονταν οι μπαζαδόροι. Αλλά και αυτοί οι χαμηλοί μισθοί πολλές φορές δεν καταβάλλονταν πλήρως στους εργαζόμενους, καθώς τους φόρτωναν με σειρά επιβαρύνσεων.

Οι ξένοι εργάτες, όπως και οι ντόπιοι, οι οποίοι υποχρεώνονταν από την ίδια την εργασία (λόγω νυχτερινών βαρδιών) να ζουν κοντά στο ορυχείο, κοιμόντουσαν σε βρώμικες παράγκες, οι οποίες ήταν εντελώς ακατάλληλες να ζει κανείς μέσα σε αυτές. Ακόμα και η στοιχειωδέστερη ιατρική φροντίδα έλειπε. Η έλλειψη οξυγόνου (από δηλητηριώδη αέρια) συχνά προκαλούσε σπασμούς και άλλες τέτοιες άσχημες καταστάσεις.

Δύσκολη και μαύρη είναι η ζωή των εργαζόμενων στα ορυχεία. Και ακόμα πιο σκληρή η ζωή των μπανιτσιωτών λιγνιτωρύχων. Εδώ, στις παραμεθόριες περιοχές, πιο αργά και δύσκολα φτάνουν οι κατακτήσεις των εργαζομένων σε σχέση με άλλα σημεία της χώρας. Κάθε φωνή για βελτίωση των συνθηκών τους καταπνίγεται από την τρομοκρατία των επίσημων αρχών. Οι προοδευτικοί εργάτες χαρακτηρίζονται ως «Βούλγαροι», ως «ξένοι πράκτορες» και διώκονται. Όμως, η ανάπτυξη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μην επιδράσει και τη ζωή τους επίσης. Στις αρχές του 1932, ιδρύθηκε κομματική οργάνωση στη Μπάνιτσα. Πρώτο και κύριο καθήκον της ήταν η οργάνωση αγώνων των λιγνιτωρύχων. Οι λιγνιτωρύχοι με μεγάλη συμπάθεια βλέπουν το ΚΚΕ. Διεξάγονται αρκετές μυστικές συνεδριάσεις των πιο αποφασισμένων λιγνιτωρύχων.

-«Χρειάζεται να οργανωθείτε και εσείς – τους είπε ο κομματικός καθοδηγητής –, να οργανώσετε σύλλογο, ένωση λιγνιτωρύχων. Έτσι, ευκολότερος και αποτελεσματικότερος θα είναι ο αγώνας σας.» Εκλέχτηκε επιτροπή για να αναλάβει την ίδρυση συλλόγου. Ενώ, ταυτόχρονα, οργανώθηκε η πρώτη απεργία λιγνιτωρύχων. Στη συνείδηση όλων των λιγνιτωρύχων γεννήθηκε η ιδέα ότι μόνο με αγώνα μπορούν να πετύχουν τη βελτίωση της ζωής τους. Όλοι λένε ότι πολλές είναι οι 9 και 10 ώρες εργασίας στα υπόγεια και υγρά ορυχεία. Ξέρουν ότι στο Σόλουν (σ.parapoda: Θεσσαλονίκη), στο Βόντεν (σ.parapoda: Έδεσσα), οι εργαζόμενοι δουλεύουν 8 ώρες. Σε μια άλλη συνάντηση, σχηματίστηκε λίστα αιτημάτων, τα οποία θα τίθονταν ενώπιον της διοίκησης της επιχείρησης, και επιλέγεται επιτροπή για την καθοδήγηση του αγώνα. Η διοίκηση απορρίπτει τα αιτήματά τους. Όμως, την άλλη μέρα, μετά τη δουλειά, όλοι οι λιγνιτωρύχοι συγκεντρώθηκαν μπροστά από το γραφείο του ορυχείου. Η επιτροπή τους ενημερώνει ότι η διοίκηση απέρριψε τα αιτήματά τους. Οργή και αγανάκτηση ζωγραφίζεται στα μάτια τους. Ακούγονται φωνές: «Δεν θα εργαστούμε. Θα σταματήσουμε!…» Ο τόπος γέμισε από φωνές. Κανένας δεν ήθελε να φύγει από τη συγκέντρωση. Τότε ανέβηκε σε μια πέτρα ένας σύντροφος από την κομματική οργάνωση και άρχισε: «Σύντροφοι, ακούσατε πώς έδιωξε την επιτροπή μας η διοίκηση. Νομίζω ότι για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από το να σταματήσουμε τη δουλειά, όπως το εξέφρασαν και πολλοί άλλοι».

-«Ναι, ναι! Να σταματήσουμε! Έτσι μόνο θα αναγκαστεί η διοίκηση να δεχτεί τα αιτήματά μας», ακούγονται ξανά φωνές.

-«Το να σταματήσουμε, είναι μια κουβέντα», λέει ο ομιλητής, «όμως χρειάζεται να είμαστε οργανωμένοι. Να εκλέξουμε μια επιτροπή, η οποία θα ηγηθεί του αγώνα. Γιατί μόνο με το να σταματήσουμε, δεν θα πετύχουμε. Η επιτροπή θα πάει ξανά στη διοίκηση, και αν είναι αναγκαίο θα πάει και το Λέριν στις αρχές και…»

Έπειτα, μίλησε ένας έλληνας λιγνιτωρύχος – ένας έμπειρος εργάτης από το Λαύριο.

-«Χρειάζεται, σύντροφοι – είπε αυτός – να σταματήσουμε όλοι. Και να πάμε στη δουλειά, όταν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας. Την ώρα της απεργίας να είμαστε κοντά στην απεργιακή επιτροπή, να τη βοηθήσουμε. Οι εχθροί μας, σύντροφοι, είναι πολλοί, και αυτοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν πολλά τερτίπια για να πλήξουν τον αγώνα μας.»

Η συνέλευση τελείωσε. Οι λιγνιτωρύχοι κατά ομάδες, με ζωντανές συζητήσεις, έφυγαν για το χωριό. Προς τα ασβεστοκάμινα, συνάντησαν τον αρχηγό της αστυνομίας που έτρεξε στο ορυχείο με πέντε χωροφύλακες. Όμως, μάταια…

Η απεργία διήρκεσε τρεις μέρες. Οι λιγνιτωρύχοι κατέκτησαν την πρώτη νίκη – 8ωρη εργάσιμη ημέρα. Αυξήθηκε ο μισθός τους. Σταμάτησαν και τα άδικα χτυπήματα! Αυτή η νίκη ενθάρρυνε τους λιγνιτωρύχους να δυναμώσουν τον αγώνα τους για τη γρηγορότερη ίδρυση επαγγελματικού σωματείου. Δύο ολόκληρα χρόνια, οι μπανιτσιώτες λιγνιτωρύχοι αγωνίστηκαν για την αναγνώριση του σωματείου του από τις δικαστικές αρχές. Παρενέβη η επιχείρηση του ορυχείου, παρενέβη και η αστυνομία. Όμως στο τέλος κέρδισαν. Το 1934, ιδρύθηκε η ένωση των λιγνιτωρύχων από τα ορυχεία της Μπάνιτσας, του Κρουσοράντι και του Νόβιγκραντ, με έδρα τη Μπάνιτσα. Και έτσι, οι εργάτες από τα τρία ορυχεία, ενωμένοι Μακεδόνες και Έλληνες, με επικεφαλής τους κομμουνιστές και την επαγγελματική τους οργάνωση, ανάπτυξαν τον αγώνα τους για την προστασία των κεκτημένων δικαιωμάτων τους, και για την περαιτέρω βελτίωση της ζωής τους. Η ένωση των λιγνιτωρύχων, η οποία αριθμούσε πάνω από 350 εργάτες, εξελίχτηκε σε μια σοβαρή δύναμη του εργατικού κινήματος στην περιοχή της Φλώρινας. Στον ταξικό αγώνα χαλυβδώθηκαν οι λιγνιτωρύχοι και από τις τάξεις τους αναδείχτηκαν δεκάδες θαρραλέοι αγωνιστές από την Μπάνιτσα, το Κρουσοράντι, τη Σέτινα (σ.parapoda: Σκοπός) και άλλα χωριά, οι οποίοι, τον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, πολέμησαν ηρωικά για ελευθερία και άλλοι, για πάνω από 15 χρόνια τώρα περήφανα κραδαίνουν τη σημαία του δημοκρατικού αντιφασιστικού αγώνα στη χώρα μας.

Στ. Κώτσεφ

***

Ст. Кочев – првата стачка во Леринско

На многу места во Леринско се наогя лигнит. Во Баничко, Крушорадско, Новиградско. Найстарите лигнитови мини се баничките. Тука уште од турско време баничени, особено варджиите, копаа лигнит од той што се наогяше врз површината на земята и платваа даноци на Изет Паша, во господството на кой прннадлежваше цел неподвижен имот во Баничко.

През годините на Првата световна война, француската окупациона войска го започна експлоатираньето на мините, кои се наогяат во местноста „Дервено” еден саат западно од Баница. Главна работничка сила составуваа тогаш германски и австриски пленици, како под истите услови на плениците – 12-14 часови во денот за една курамана и 2 гроша, работаа и местните работници.

След истргнуваньето на окупационите войски, експлоатацията на рудникот продолжи од разни грчки и чуж ди компании.

Во периодот од 1920-1940 година, во овой рудник работаат над 250 души, повекето баничени. Работаа и некои грци миньори од Лаврион и од други места. Миньорите работаа под многу тежки услови, 10-12 саати дневно. Никаква заштита на 8-часовиот труд не постоеше. Надниците беа сосем ниски. 37-40 драхми се платваа базадорите. Но и овие ниски заплати многу пати не се платваа цели на работниците ги натоварваа со редица здршки.

Чуждостранските работници, како и местните, кои беа принудени од самата работа (нокьни смени) да живеат близу до рудникот, спиеа во нечисти бараки, кои беа сосем незгодни за да живеат лугье. Липсваше и найелементарната медицинска грижа. Задухот (отровен газ) често предизвикаше припадоци и други нештастия.

Тежок и црн е животот на миньорите. Уште потежок е животот на баничките миньори. Тука во пограничните области помачно пристигнуват придобивките на работниците од другите краишта на страната. Секой глас за подобреньето на нивните услови е задушен од теророт на официалните власти. Прогресивните работници ги карактеризираат како „бугари”, како „чужди агенти” и ги гонат. Но развитието на работничкото и комунистичкото движенье во Грция не можеше да не воздействува и врз нивниот живот. Во началото на 1932 год е создадена партиската организация во Баница. Прва и главна нейзина задача е организираньето на борбите на миньорите. Миньорите со голема симпатия гледат на КПГ. Ставаат неколку тайни совештания на порешителните миньори.

-Треба да се организирате и вие – им каж ва партискиот раководител – да си создадите дружество, союз на рудничарите. Така полесна и порезултатна ке биде вашата борба.

Е избрана комисия, што ке се грижи за создаваньето на Друштвото. А истовремено се приготвува првата стачка на миньорите. Во сознанието на сите миньори има озреано идеята, оти само со борба можат да успеат подобрението на животот им. Сите говорат оти многу се 9 и 10 саати работа во подземните и влажни мини. Знаат оти во Солун, во Воден работниците работаат 8 саати. Во едно друго совештание става списокот на баранята, што ке ги постават на дирекцията на предприятието и се изберва комисия за воденье на борбата. Дирекцията ги отфрлува баранята им. Но на другиот ден след работата сите миньори се собрани на поленката пред канцеларията на рудникот. Комисията им соопштува, дека дирекцията ги отфрли баранята им. Гнев и возмуштение се рисува во очите им. Се чуя гласови: „Нема да работиме.ке заприме!…»

Местото забучи од гласови. Никой не сакаше да си оди од собранието. Тогаш се качи на еден камен другарот од партиската организация и започна:

-Другари, чувте како яистера нашата комисия дирекцията… .Мислам дека за да бидат спечелени нашите бараия нема друг пат , освен да за приме  од работата , како што се изразия и многу други.

-Да! да! Да заприме! Само така ке се принуди дирекцията да ги прими нашите бараня – се чуя пак гласови.

Да заприме, е една дума, рече говорителот, – но тоа треба да стани организирано. Да си избериме една комисия, коя ке я води борбата. Зашто само со запираньето нема да успееме. Комисията ке оди отново при дирекцията, ако е нужно ке оди и во Лерин при властите и…

Сетне проговори еден грк миньор – еден опитен работник од Лаврион.

– Треба, другари – каза дойда заприме сите. И да фатиме само работа, кога ке се разрешат нашите бараня. Во времето на стачката да бидиме близу до стачната комисия, за да й поможваме. Нашите неприятели, другари, се многу и тие можат да употребат многу тертипи.за да я удрат борбата ни.

Собранието заврши. Миньорите на групи, со живи разговори тргнаа за селото. Кон варниците, го пречекаа началникот на полицията да тчрча кон рудникот со пет корофилаци. Но напразно…

Три дни трай стачката. Миньорите я спечслия првата победа – 8 часовниот работен ден. Се увеличи заплатата им. Спреа и неоправданите удршки!

Таа победа ги наерчи миньорите за да я засилат борбата си за побрзото создаванье на професионалното им дружество. Цели две години баничките миньори се бориа за призна ваньето на друж еството им од судебните власти. Пречеше предприятието на рудникот, пречеше и полицията. Но накрайот победия. Во 1934 год се основа союзот на миньорите од баничкиот, крушорадскиот и новиградскиот рудник, со седалиште Баница. И така работниците од трите рудници, здружени македонци и грци начело со комунистите и професионалната им организация я развия борбата си за заштита на добиените права, за понатамошно подобрение на животот им.

Союзот на миньорите, кой наброюваше над 350 работници, се разви во една сериозна сила на работничкото движенье во Леринско. Во класовата борба се закалия миньорите и мегю нив се издигнаа десетки смели народни борци од Баница, Крушоради, Сетина и другаде, коишто през времето на национално-ослободителната борба се бория геройски за слободата, а други над 15 години сега гордо го држат знамето на демократичната антифашистка борба во страната ни.

Ст. Кочев

Μετάφραση από τη ντόπια μακεδόνικη γλώσσα της ελληνικής Μακεδονίας parapoda. Δημοσιεύτηκε στον «Λαϊκό Αγώνα», Όργανο του Συλλόγου των Πολιτικών Προσφύγων της Ελλάδας στη Λ.Δ. της Ουγγαρίας, Πέμπτη 30 Απρίλη 1964, Χρόνος 15^ος, αρ. φ.35-36, σ.6. Για τον απεργιακό αγώνα, οι απεργοί έστειλαν στον «Ριζοσπάστη», όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ (ΕΚΤΔ), επιστολή στις 10/5/1932, η οποία δημοσιεύτηκε στο φύλλο 257, της 16/05.

Κ.Κ. Ινδίας (Μαοϊκό): Για την αθώωση των 67 κατηγορούμενων για το φονικό αντιμουσουλμανικό πογκρόμ στο Ναρόντα Γκαμ

Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαοϊκό)

Κεντρική Επιτροπή

Δελτίο Τύπου

24 Απρίλη 2023

Να καταδικάσουμε την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου να απαλλάξει τους κύριους κατηγορούμενους Μάγια Κοντνάνι, Μπάμπου Μπατζράνγκι και Τζαϊντίπ Πατέλ στην υπόθεση γενοκτονίας στο χωριό Ναρόντα Γκαμ (σ.parapoda: Στο οποίο σφαγιάστηκαν 11 μουσουλμάνοι από έναν όχλο 5.000 ινδουιστών φασιστών στις 28/02/2002, στα πλαίσια του αντιμουσουλμανικού πογκρόμ στην πολιτεία Γκουτζαράτ, όπου τουλάχιστον 2.000 μουσουλμάνοι δολοφονήθηκαν).

Να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην παρωδία Δικαιοσύνης.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαοϊκό) απερίφραστα καταδικάζει την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου να αθωώσει και τους 67 κατηγορούμενους, μεταξύ άλλων την πρώην υπουργό της Γκουτζαράτ Μάγια Κοντνάντι (σ.parapoda: Προηγουμένως, είχε καταδικαστεί σε 28 χρόνια φυλάκιση για σφαγή στο Ναρόντα Πατίγια, κοντά στο Ναρόντα Γκαμ, όπου είχαν σφαγιαστεί 97 μουσουλμάνοι από όχλο 5.000 ινδουιστών φασιστών. Το 2018 αθωώθηκε. Αυτόπτες μάρτυρες την είδαν να λέει «Σκοτώστε όλους τους μουσουλμάνους. Κάψτε την περιουσία τους», εντολή που υλοποιήθηκε), τον αρχηγό της Μπάτζρανγκ Νταλ (σ.parapoda: Ινδουιστική σοβινιστική παραστρατιωτική οργάνωση, η νεολαία της του Βίσουα Χίντου Παρισάντ, του σοβινιστικού Παγκόσμιου Συμβουλίου Ινδουιστών – VHP – που σκοπό έχει «την οργάνωση και εδραίωση της ινδουιστικής κοινωνίας (ενώ τέτοια δεν είναι η πολυεθνική και πολυθρησκευτική Ινδία) και την υπηρέτηση και προστασία του ινδουιστικού «ντάρμα», δηλαδή, του αιώνιου και αμετάλλακτου θρησκευτικού κανόνα και των συνεπαγόμενων «καθηκόντων». Το όνομά της μεταφράζεται σε «Ταξιαρχία του Χάνουμαν», όπου Χάνουμαν μια ινδουιστική θεότητα της σοφίας, της ισχύος, του θάρρους, της αφοσίωσης και της αυτοπειθαρχίας) Μπάμπου Μπατζράνγκι (σ.parapoda: Για τη σφαγή στο Ναρόντα Πατίγια, είχε καταδικαστεί σε ισόβια και το 2018 σε 21 χρόνια. Ο ίδιος είχε σε συνέντευξή του ομολογήσει ότι ηγήθηκε της σφαγής) και τον ηγέτη του VHP Τζαϊντίπ Πατέλ. Μετά την ανάγνωση της ετυμηγορίας, οι ινδουιστικές σοβινιστικές δυνάμεις φώναξαν εντός της αίθουσας του δικαστηρίου το σύνθημα «Τζάι Σρι Ραμ» (σ.parapoda: «Δόξα στον Κύριο Ράμα», βασική ινδουιστική θεότητα, ενσάρκωση του Ντάρμα). Αυτό αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι, επί ηγεσίας Μόντι (σ.parapoda: Πρωθυπουργός της Ινδίας), οι φασιστικές ινδουιστικές σοβινιστικές ταξιαρχίες χαίρουν της πλήρους προστασίας των κρατικών θεσμών.

Από το Ναρόντα Γκαμ μετά το πογκρόμ (φωτό).

Η απόφαση του δικαστηρίου ελήφθη αποκλειστικά βάσει των όσων είπε ο Αμίτ Σαχ (σ.parapoda: Υπουργός Εσωτερικών της Ινδίας), ο οποίος κατέθεσε ότι η Μάγια Κοντνάνι δεν ήταν παρούσα στο σκηνικό του εγκλήματος, καθώς ο ίδιος την είχε δει στην νομοθετική συνέλευση της πολιτείας και στο νοσοκομείο. Τέτοια μαρτυρία εξ ορισμού δεν μπορεί να θεωρείται αυθεντική. Αντίθετα, το δικαστήριο αγνόησε διάφορες σημαντικές μαρτυρίες που ήταν καθοριστικές για την απόδειξη της εμπλοκής των τριών κύριων δραστών της σφαγής στο Ναρόντα. Με αυτή την απόφαση, αποδεικνύεται ότι η Δικαιοσύνη επί καθεστώτος Μόντι έχει βαφτεί σαφράν (σ.parapoda: Το χρώμα των ινδουιστών σοβινιστών) και δρα ως μαριονέτα της φασιστικής κυβέρνησης. Σήμερα, οι μειονότητες ζουν υπό το καθεστώς ακραίου φόβου και η απόφαση για την απελευθέρωση των δραστών της σφαγής στο Ναρόντα επιδεινώνει τον φόβο τους.

Επιζήσαντες του πογκρόμ στο καμένο τους σπίτι στην Αχμενταμπάντ της Γκουτζαράτ (φωτό: Ahmad Masood/Reuters).

Τα γενοκτονικά πογκρόμ στη Γκουτζαράτ το 2002 που οργανώθηκαν υπό την ηγεσία του Ναρέντρα Μόντι και του Αμίτ Σαχ (σ.parapoda: Τότε πρωθυπουργός και υπουργός, αντίστοιχα, στην πολιτεία της Γκουτζαράτ) σκότωσαν χιλιάδες μουσουλμάνους μέρα-μεσημέρι, με τα πτώματά τους να ακρωτηριάζονται, ενώ μουσουλμάνες, ακόμα και ανήλικα κορίτσια, βιάστηκαν και ρίχτηκαν ζωντανές στην πυρά. Σήμερα, μετά από 21 χρόνια, τα θύματα της σφαγής στη Γκουτζαράτ παλεύουν για απόδοση δικαιοσύνης. Όμως, στην Ινδία, υπό την εξουσία των βραχμανιστικών ινδουιστικών σοβινιστικών δυνάμεων των RSS–BJP (σ.parapoda: ΒJP είναι το Ινδικό Λαϊκό Κόμμα που κυβερνά τη χώρα. RSS η μητρική του οργάνωση, η μεγαλύτερη φασιστική οργάνωση παγκοσμίως), η Δικαιοσύνη έχει εξαϋλωθεί. Αξιωματούχοι της αστυνομίας, όπως ο Σάντζιβ Μπατ, ο οποίος είχε αποκαλύψει τη σύνδεση της πολιτειακής κυβέρνησης του Μόντι και του BJP με τη σφαγή του 2002 στη Γκουτζαράτ, τιμωρούνται από την σημερινή κυβέρνηση Μόντι στο Δελχί (σ.parapoda: Ο ήδη φυλακισμένος Μπατ συνελήφθη… στη φυλακή, γιατί «επεδίωξε να ενοχοποιήσει αθώους»). Ακόμα και η Επιτροπή Ναναβάτι-Μέχτα (σ.parapoda: Η οποία, «αθώωσε» τον Μόντι, υπουργούς του και αστυνομικούς όσον αφορά την «προστασία, ανακούφιση και αποκατάσταση» των θυμάτων), ανέδειξε ξεκάθαρα την εμπλοκή πολιτειακών αξιωματούχων στη σφαγή της Γκουτζαράτ. Αυτή η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου αποτελεί συνέχεια της απόφασης του Ανώτερου Δικαστηρίου της Γκουτζαράτ να απελευθερώσει τους δράστες της υπόθεσης του μαζικού βιασμού της Μπιλκίς Μπάνο. Με αφορμή την υπόθεση Μπιλκίς Μπάνο, ο δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο Τζόζεφ παρατήρησε ότι η κατάσταση στην Ινδία είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Το μήνυμα που το φασιστικό BJP θέλει να περάσει είναι ότι όσοι υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην αδικία, όσοι αμφισβητούν την κατάχρηση του κρατικού μηχανισμού, όσοι διάκεινται υπέρ της αλήθειας θα τρομοκρατούνται, θα ταπεινώνονται και θα πέφτουν θύματα από τις δυνάμεις του. Πρόσφατα, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε απόφαση του Ανώτερου Δικαστηρίου της Βομβάης να απελευθερώσει από τη φυλακή τον Γκ. Ν. Σαϊμπάμα (σ.parapoda: ανάπηρος καθηγητής πανεπιστημίου και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο οποίος καταδικάστηκε ισόβια το 2017 ως «μαοϊστής»). Μέσω του Κεντρικού Γραφείου Πληροφοριών (CBI) και της Διεύθυνσης Επιβολής του Νόμου (σ.parapoda: Αρμόδια για οικονομικά εγκλήματα, όπως ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και παραβιάσεις σχετικές με ξένα νομίσματα), κατασκευάζει ψεύτικες και συκοφαντικές υποθέσεις για να απειλεί κόμματα της αντιπολίτευσης και τους ηγέτες τους. Από την άλλη, προστατεύει τα τάγματα εφόδου του.

Από το πογκρόμ του 2002 στη Γκουτζαράτ (φωτό).

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΙ (Μαοϊκού) απευθύνει κάλεσμα σε όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργατών, των αγροτών, των Νταλίτ, των Άλλων Καθυστερημένων Τάξεων (σ.parapoda: Με τον όρο αυτόν – που στο Σύνταγμα χαρακτηρίζονται «κοινωνικά και εκπαιδευτικά καθυστερημένες τάξεις» – περιγράφονται κάστες και κοινότητες, όχι τάξεις. Η Επιτροπή Μάνταλ, την οποία η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος όρισε το 1979 για τον προσδιορισμό τους, υπολόγισε, με βάση 11 δείκτες, 4 εκ των οποίων οικονομικοί, ότι αυτές είναι 3.743 κάστες και κοινότητες, που αποτελούν το 52% του πληθυσμού, προτείνοντας ποσόστωση 27% στις θέσεις στο δημόσιο. Οι αριθμοί αυτοί αλλάζουν και, το 2006, η Εθνική Επιτροπή υπολόγισε 5.013 κάστες στην εν λόγω κατηγορία, ενώ το 2016 η κυβέρνηση αποφάνθηκε ότι σε αυτήν εμπίπτει μόλις το 21,57% του πληθυσμού. Πρόσφατα, άρχισαν να αφαιρούνται μουσουλμάνοι από αυτή την κατηγορία.), των Αντιβάσι, των δημοκρατών, των μειονοτήτων, των γυναικών, των φοιτητών, των διανοουμένων, των δημοσιογράφων, των δικηγόρων και των εθνοτήτων να διαμαρτυρηθούν και να οικοδομήσουν μαζικά κινήματα ενάντια στη φασιστική απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου να απελευθερώσουν όλους τους κατηγορουμένους για την υπόθεση της σφαγής στο Ναρόντα. Ο καιρός που ζούμε είναι από τους πιο επικίνδυνους στην ινδική ιστορία. Ενωμένα ας εξεγερθούμε ενάντια στο βραχμανιστικό ινδουιστικό φασιστικό καθεστώς, γιατί αν δεν το κάνουμε, θα είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί αύριο.

Abhay

Εκπρόσωπος Τύπου

της Κεντρικής Επιτροπής

του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκού)

Μετάφραση από τα αγγλικά parapoda. Για περισσότερα για τον Λαϊκό Πόλεμο, του οποίου ηγείται το ΚΚΙ (Μαοϊκό), και τα λαϊκά κινήματα στην Ινδία βλ. εδώ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του ΚΚΙ (Μαοϊκού) «Το ζήτημα των Καστών στην Ινδία» (Επικοινωνία: proletconnect@gmail.com).

Ν. Ζαχαριάδη: Πρωτεύει το ζήτημα της αλλαγής στην εξωτερική πολιτική της χώρας (22/09/1955)

Στα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό (τότε, μπρεζνιεφικό σοσιαλιμπεριαλισμό), η οποία, συν τοις άλλοις, διαμόρφωσε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στη χώρα, καθώς απέτρεψε την επανεμφάνιση μαζικού επαναστατικού κόμματος, και σε αντίθεση με τους οπαδούς του ρώσικου ιμπεριαλισμού που τον «τιμούν» ισχυριζόμενοι, όπως οι δολοφόνοι του (Μπρέζνιεφ, Φλωράκης κ.ά.), ότι «αυτοκτόνησε», συνεχίζεται η προσπάθεια, αυτή τη χρονιά, ακόμα πιο συχνά να αναρτώνται σε αυτό το ιστολόγιο άρθρα και άλλα κείμενά του γενικού γραμματέα του επαναστατικού ΚΚΕ, που το διέλυσαν βιαίως οι ρώσοι ρεβιζιονιστές και οι έλληνες υποτακτικοί τους το 1956.

Στο παρακάτω άρθρο, όπως βλέπει κανείς, πρώτα από όλα, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των εν Ελλάδι σημερινών κομμουνιστών, ο Νίκος Ζαχαριάδης και το τότε επαναστατικό ΚΚΕ ασχολούνταν με την εξωτερική πολιτική της χώρας και δεν την απαξίωναν ως δήθεν «αταξικό ζήτημα».

Έπειτα, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των εν Ελλάδι σημερινών κομμουνιστών που βλέπουν μονομπλόκ τον αντίπαλο και δεν ασχολούνται με τις αντιθέσεις και την τάση τους εντός αυτού, ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν αδιαφορεί για τα ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα του στο κομματικό επίπεδο (ρήγματα στον Ελληνικό Συναγερμό).

Εξάλλου, δεν χρειάζεται να καταβάλει ιδιαίτερο κόπο για να σκεφτεί κανείς τι θα άκουγε κάποιος από τη συντριπτική πλειοψηφία των εν Ελλάδι σημερινών κομμουνιστών αν, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης, ανησυχούσε για την ύπαρξη των Ελλήνων ως έθνους και κράτους. Φυσικά, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως πραγματικός πατριώτης (άρα και προλεταριακός διεθνιστής), διαφοροποιούταν, ως γνωστόν, και από αυτούς που ναι μεν ανησυχούν για αυτό το ζήτημα, αλλά δεν ανησυχούν εξίσου για το ζήτημα της εθνικής υπόστασης των εθνικών μειονοτήτων εντός της Ελλάδας (θέτοντας έτσι οι ίδιοι την ανησυχία τους εντός εισαγωγικών). Ακόμα περισσότερο, διαφοροποιούταν και αναφορικά με το ότι λάμβανε υπόψη την σημασία που είχε (και έχει) για το λαό μας το ζήτημα αυτό και, γενικότερα, δεν ετύρβαζε περί άλλων, σε κάποιον μικρόκοσμό του.

Και, βέβαια, σε αντίθεση με πολλούς σημερινούς που δηλώνουν ως και «ζαχαριαδικοί», ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν στρίβει διά του αρραβώνος, αλλά καλεί συγκεκριμένα σε πολιτικό-κομματική συνεργασία (φυσικά και με τη συμπερίληψη μαζικών οργανώσεων, όπως συνέβαινε και στις ευρωπαϊκές λαϊκές δημοκρατίες) με συγκεκριμένους στόχους και όχι «κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες» και άλλα τέτοια που σήμερα λέγονται για να αντι-λέγονται κουτοπόνηρα σε όποιον μας λέει αυτό που είμαστε: σεχταριστές.(Μαζί μ’ αυτά, αποδεικνύεται έτσι και πόσο αβάσιμες ήταν οι κατηγορίες για σεχταρισμό εναντίον του που εξαπέλυαν οι ρώσοι ρεβιζιονιστές που διέλυσαν το ΚΚΕ το 1956. Το άρθρο αυτό, μάλιστα, εκφωνήθηκε λίγες μέρες μετά τα γεγονότα της Τασκένδης που προκάλεσαν οι «αντισεχταριστές» λικβινταριστές οπαδοί του ρώσικου ρεβιζιονισμού με την ενεργό βοήθειά του).

Τέλος, δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερος κόπος για να φανταστεί κανείς το τι θα άκουγε κάποιος κομμουνιστής σήμερα που, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης, δεν θα μηδένιζε το έργο μιας «αστικής» κυβέρνησης και, από την άλλη, κάνοντας λόγο για «ανεπάρκεια» και «αποτυχία» θα καλούσε σε «πτώση της κυβέρνησης»: όχι προφανώς για να ανέβει στην εξουσία ο χ Τσίπρας της εποχής, μιας και το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ τότε «δεν έπαιζε» να γίνει κυβέρνηση, αλλά ίσως επειδή.. δεν ήθελε να ακούει τον τότε πρωθυπουργό – του οποίου την παραίτηση ζητούσε – στο ραδιόφωνο απρόσκοπτα να δίνει χαλαρές συνεντεύξεις ή συνεντεύξεις-πλυντήρια, σαν αυτές που υποστήκαμε εμείς φέτος (και έπεται συνέχεια), εξαιτίας όλων αυτών των υπερεπαναστατών που απαγόρευσαν – επί ποινή κολλήματος της ρετσινιάς του ρεφορμιστή ή του φιλοτσιπρικού – το ψέλλισμα, έστω, ενός συνθήματος άμεσης δράσης (καθότι επιτρεπτά από δαύτους είναι μόνο συνθήματα προπαγάνδας ή ζύμωσης) και δη αυτού του να φύγει (με ελικόπτερο ή κλωτσηδόν), αν όχι να φυλακιστεί ο σημερινός πρωθυπουργός.

***

Πρωτεύει το ζήτημα της αλλαγής στην εξωτερική πολιτική της χώρας (22/09/1955)

Στο φύλλο, στις 22 του Σεπτέμβρη, η «Αυγή» δημοσίευσε περίληψη του άρθρου του σ. Ν. Ζαχαριαάδη, που μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας με τον τίτλο «Πρωτεύει το ζήτημα της αλλαγής στην εξωτερική πολιτική της χώρας».

Στην αρχή του άρθρου, ο σ. Ν. Ζαχαριάδης διαπιστώνει ότι το πνεύμα της Γενεύης και ειδικότερα η πολιτική που διατυπώθηκε με την διακήρυξιν του Βελιγραδίου «κερδίζουν σταθερά έδαφος στη χώρα μας και προς τα πάνω και μέσα σ’ αυτό το συναγερμικό στρατόπεδο». Η κρίσις της εξωτερικής πολιτικής «που ξέσπασε με τόσο πάταγο πάνω στο Κυπριακό», επιτάχυνε την διαφοροποίησιν, που παίρνει καθαρά εθνικό χαρακτήρα μέσα και σ’ αυτές τις γραμμές του Συναγερμού. Η κρίσις αυτή φώτισε το κύριο σήμερα πρόβλημα που είναι βασικά εθνικό, γιατί αναφέρεται σ’ αυτό το πρόβλημα της εθνικής μας υποστάσεως.

«Η ύπαρξίς μας σαν Έθνους, σαν ανεξάρτητου κράτους, μπήκε ιδιαίτερα από τις 12 Οκτωβρίου 1953 με τη γνωστή συμφωνία εθνικής προδοσίας, επί τάπητος. Και από τότε, το πρόβλημα αυτό όλο και περισσότερο κυριαρχεί στην πολιτική ζωή και δράσιν στην Ελλάδα… Παίρνοντας υπ’ όψιν την σημασία που έχει για το Λαό μας το ζήτημα αυτό, καθώς και τις εξαιρετικά σήμερα ευνοϊκές συνθήκες για την προώθησίν του, πρέπει να καταλήξουμε στην διαπίστωσιν ότι κατέχει το προβάδισμα απέναντι σ’ όλα τ’ άλλα πολιτικά προβλήματα της χώρας.

Γι’ αυτό και πρέπει να βρη την ανάλογη θέσιν και στην πολιτική επίδρασιν όλων των πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων της χώρας και φυσικά και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.

Δεν είναι τυχαίο ότι, γύρω από αυτό το εθνικό ζήτημα, παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα η μεγαλύτερη σύμπτωσις απόψεων ανάμεσα στα κόμματα, παρατάξεις και παράγοντες, που κατά τα άλλα έχουν, ιδιαίτερα για ό,τι αφορά τα εθνικά μας ζητήματα, τις πιο διαφορετικές απόψεις.

Η σύμπτωσις αυτή αντανακλά την παλλαϊκή ομοφωνία, σχετικά με την πορεία που πρέπει να πάρουν τα εξωτερικά μας πράγματα, η εξωτερική μας πολιτική πορεία αποκαταστάσεως και κατοχυρώσεως της εθνικής μας ασφαλείας και ανεξαρτησίας, με βάσιν τις αρχές της συνυπάρξεως. Και η παλλαϊκή αυτή ομοφωνία πρέπει να είναι για τον πολιτικόν κόσμον της χώρας προσταγή, να αφήση στην μπάντα τις άλλες διαφορές, να προτάξη το εθνικό ζήτημα και να συνεργαστή για την σωστή πατριωτική λύσιν του.

Στις σημερινές συνθήκες, εσωτερικές και εξωτερικές, ενυπάρχει η δυνατότης για την πατριωτική λύσιν του εθνικού μας ζητήματος, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού».

Ο Ν. Ζαχαριάδης τονίζει κατόπιν ότι, παράλληλα με την συγκέντρωσιν των πατριωτικών δυνάμεων γύρω από το θέμα μιας κοινής εθνικής πολιτικής, παρουσιάζεται και μια δραστηριοποίησις των στρατοκρατικών κύκλων, που με την υποστήριξιν του «συμμαχικού παράγοντος, δηλαδή, των αμερικανών», κινούνται για δικτατορικές λύσεις. «Παρά το γεγονός – γράφει – ότι το σημερινό λαϊκό κλίμα είναι όσο ποτέ άλλοτε απρόσφορο για τέτοιες εξελίξεις, θα ήταν θανάσιμο λάθος να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο από την πλευρά του πραξικοπηματισμού».

«Τα πολιτικά κόμματα και παρατάξεις της χώρας – συνεχίζει – μαζί και με τις μαζικές λαϊκές οργανώσεις, πρέπει την εθνικήν θέσιν που παίρνουν ή που θέλουν να πάρουν, να την προχωρήσουν σ’ ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά, να σχηματίσουν μια κοινή επιτροπή συντονισμού του αγώνος, πρώτ’ απ’ όλα, για μια εθνική εξωτερική πολιτική, μια και πάνω στο ζήτημα αυτό παρατηρείται η πιο πλατιά σύμπτωσις απόψεων».

«Η επιτροπή αυτή, χωρίς να παραγνωρίζη το γεγονός ότι και από κυβερνητική πλευρά, κυρίως σε σχέσιν με το Κυπριακό, παρατηρείται μια κάποια αντίστασις στην απαράδεχτη αμερικανική επέμβασιν στα ζητήματά μας, πρέπει να βάλη καθαρά και ξάστερα το ζήτημα της κυβερνητικής ανεπάρκειας και αποτυχίας στο χειρισμό των εθνικών ζητημάτων και της εθνικής ανάγκης για παραίτησιν της κυβερνήσεως και διενέργεια στο πιο σύντομο διάστημα εκλογών με αναλογική, για να αποφανθή ο Λαός κυριαρχικά για την πολιτική της χώρας και πρώτ’ απ’ όλα πάνω στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής».

Δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων, στον «Λαϊκό Αγώνα», όργανο των προσφύγων της Ελλάδας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας, χρόνος Στ’, αριθμός φύλλου 925, Τετάρτη 5 Οχτώβρη 1955. Η περίληψη αυτή θα αντικατασταθεί από το πλήρες άρθρο, όταν αυτό εντοπιστεί.