Το παρακάτω άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη δημοσιεύτηκε στην κορύφωση της μεταβατικής περιόδου στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη διεθνή κατάσταση: μέρες μόλις πριν από την υπογραφή της εκεχειρίας στην Κορέα, βδομάδες μόνο μετά την εργατική εξέγερση στην Α. Γερμανία και τη σύλληψη Μπέρια, κι ενώ έχουν αρχίσει οι προσπάθειες αποκατάστασης του Τίτο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και έχει εκφωνηθεί το διαβόητο κάλεσμα Παπάγου στους πολιτικούς πρόσφυγες να ανατρέψουν την επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ, δηλ. τον Νίκο Ζαχαριάδη.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο Ν. Ζαχαριάδης εκφωνεί αυτό το άρθρο το οποίο, αν κάποιος στεκόταν μόνο στην επιφάνεια, θα το αποκαλούσε «υβρεολόγιο» (τέτοια λένε για τον Ζαχαριάδη οι συκοφάντες του). Η αλήθεια, όμως, είναι ότι με το άρθρο του αυτό, ο Ν. Ζαχαριάδης προβαίνει στους απαραίτητους ελιγμούς, οι οποίοι, ωστόσο, γίνονται αντιληπτοί από αυτούς που πρέπει, φίλους και αντιπάλους: όσον αφορά τον Μπέρια, καταγγέλλει μόνο την μέθοδο, αλλά όχι την πολιτική «πλατφόρμα» του (συνέχιση της πολιτικής Στάλιν για ενιαία, έστω και αστική, αλλά όχι νατοϊκή Γερμανία, όχι εξαναγκασμός στη κολεκτιβοποίηση – μέτωπα πραγματικά κ.ο.κ.). Όσον αφορά τον πόλεμο στην Κορέα, επίσης, και παρότι ήταν προφανές το επικείμενο της υπογραφής, συνεχίζει όσο πιο αντιαμερικάνικα-αντιιμπεριαλιστικά γίνεται. Έτσι, και παρότι εισάγει και τους όρους «της μόδας», όπως «ειρηνική συνεννόηση» ή «ισότιμη συνύπαρξη» (αυτή ως αντιπαραβολή με τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές), για να δείξει στους ρεβιζιονιστές ότι επιθυμεί μια «κοινή γλώσσα», εντούτοις, αθροιστικά διαφοροποιείται από τους ρεβιζιονιστές, όσον αφορά την αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστών. Το ίδιο κάνει και όσον αφορά την Γιουγκοσλαβία και ενώ έχουν ήδη αρχίσει οι συνομιλίες αποκατάστασης των σχέσεων (λίγες μέρες μετά, αποκαταστάθηκαν με την Ουγγαρία). Φυσικά, ο Ζαχαριάδης δεν χαρίζει ούτε το ζήτημα της προσωπολατρίας στους ρεβιζιονιστές. Τόσες μαρτυρίες πολιτικών προσφύγων (Κατσής κ.ά.) υπάρχουν, άλλωστε, για την έμπρακτη καταπολέμησή της από τον Ζαχαριάδη για το πρόσωπό του. Τέλος, μαζί με τα προηγούμενα, η αναφορά του σε τόσα σημαίνοντα στελέχη του κόμματος που στάθηκαν αντικειμενικά εμπόδιο στην πρόοδό του, ξανά στο ανώτατο στέλεχος Μπέρια, στην ομιλία Παπάγου και στην ανάγκη συλλογικής δουλειάς και εσωκομματικής δημοκρατίας (ήδη έχουν γίνει ανοιχτές παρεμβάσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στην Τασκένδη), «κλείνει το μάτι» στα μέλη και τα κατώτερα στελέχη του κόμματος (που, όντως, ενδιαφέρονταν για επανάσταση και στήριξαν και την επαναστατική του ηγεσία το 1956), να προετοιμαστούν για μεγάλες συγκρούσεις και εντός του κόμματος.
***
Η κατάσταση και μερικά φλέγοντα ζητήματα της κομματικής δουλιάς και ανάπτυξης
Ο ραδιοσταθμός της Ελεύθερης Ελλάδας μετάδωσε στην προχτεσινή εκπομπή του το παρακάτω άρθρο του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας σ. Νίκου Ζαχαριάδη.
Την παγκόσμια κατάσταση ύστερα απ’ το θάνατο του σ. Στάλιν και ξεχωριστά τους δυο τελευταίους μήνες, τη χαραχτηρίζουν ακόμα πιο πολύ απ’ ό,τι προηγούμενα δυο γραμμές εξέλιξης:
Απ’ τη μια, έχουμε τη συνεπή, καθαρή και ακατάβλητη προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης, της Λαϊκής Κίνας και όλων των δυνάμεων της Δημοκρατίας και της Ειρήνης σ’ όλον τον κόσμο, για να χαλαρώσουν την διεθνή ένταση και να προωθήσουν την ειρηνική συνεννόηση, ανάμεσα στα κράτη και στους λαούς. Και απ’ την άλλη, την απροκάλυπτη και αχαλίνωτη επιδίωξη της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ολιγαρχίας, που την υποστηρίζει η παγκόσμια αντίδραση, να διατηρήσει και να δυναμώσει ακόμα πιο πολύ την οξύτητα στις διεθνείς σχέσεις. Να επιταχύνει τις πολεμικές προετοιμασίες. Να ξαπολύσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, ενάντια στον κόσμο της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι όμοιοί τους σ’ όλη τη γη φοβούνται την Ειρήνη, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Τη φοβούνται γιατί στην ειρηνική πορεία του κόσμου βλέπουν το χάσιμο των κοσμοκρατορικών ονείρων τους. Το συγκλονιστικό τρανταγμό της οικονομίας, την οικονομική κρίση, με όλες τις συνέπειές της, πρώτ’ απ’ όλα για τα τεράστια κέρδη, που αποκομίζουν απ’ την πολεμοκάπηλη υστερία και τις πολεμικές προετοιμασίες, που αυτές τις εντείνουν όσο μπορούν, για την ακόμα πιο γκανγκστερική αποθησαύριση, στην περίπτωση που θα τα κατάφερναν να ξαπολύσουν ενάντια στην ανθρωπότητα τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μια χαλάρωση στην διεθνή ένταση θα συγκλόνιζε και το παγκόσμιο σύστημα της αμερικάνικης πολιτικής, που στηρίζεται σε όσο χωράει πιο μεγάλο βάθεμα στις διεθνείς αντιθέσεις και υπολογίζει στον καινούργιο πόλεμο.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουμε σωστά να εξηγήσουμε και το γεγονός ότι, όσο δυναμώνει η πάλη των λαών για την Ειρήνη – και απ’ αυτή την πλευρά η τελευταία Σύνοδος του Παγκόσμιου Συμβουλίου της Ειρήνης στη Βουδαπέστη είναι πολύ χαραχτηριστική και ενδειχτική – τόσο δυναμώνουν οι αντίθετες ενέργειες της διεθνούς αντίδρασης, με επικεφαλής τον αχαλίνωτο αμερικάνικο πολεμικό επιθετισμό. Αυτή ακριβώς η αντίθεση, η αντιφατικότητα στην παγκόσμια κατάσταση, χαραχτηρίζει ακόμα πιο έντονα τις εξελίξεις στις τελευταίες βδομάδες. Και όσο πρέπει καθαρά να βλέπουμε και ψύχραιμα να υπολογίζουμε την κάθε καινούργια κίνηση στο διεθνές πεδίο, κάτω από το πρίσμα της πιο πάνω κύριας αντίθεσης, άλλο τόσο πρέπει σωστά να μετράμε, σε όλη την οξύτητα και αναταραχή, που ο ξέφρενος αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με την αχόρταγη και παμφάγο επιδίωξή του για παγκόσμια κυριαρχία, επιδίωξη, που δεν παραδέχεται και δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα, για λίγο-πολύ ισότιμη συνύπαρξη και στους πιο πολλούς συνεταίρους στην ιμπεριαλιστική πολιτική του – δημιουργεί μέσα στην ίδια του παγκόσμια πολεμοκάπηλη και φιλοπόλεμη παράταξη.
Η όλο και πιο δυνατή αντίπραξη των λαών, ενάντια στην φιλοπόλεμη αμερικανόπνευστη πολιτική και η οικονομική υποδούλωση και υπαγόρευση, που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιβάλλει σ’ όλες τις χώρες που είναι δεμένες στο άρμα του και που έχει καταστροφικές από κάθε άποψη συνέπειες για τις χώρες αυτές, είναι απ’ τις κύριες αιτίες για το μεγάλωμα των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων, μέσα στην παράταξη της αμερικανοκρατίας. Ο σωστός, λοιπόν, υπολογισμός και των εξελίξεων μέσα σ’ αυτή την παράταξη θα μας επιτρέψει να ‘χουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την τωρινή διεθνή κατάσταση.
Εκείνο που κυρίως πρέπει σήμερα να προσέξουμε είναι ότι, παράλληλα με την ανάπτυξη που παίρνει το παγκόσμιο κίνημα των λαών για την Ειρήνη και ακριβώς γιατί παίρνει την ανάπτυξη αυτή, και παράλληλα με τις αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες που αναλαβαίνουν η σοβιετική κυβέρνηση και η Λαϊκή Κίνα, για να αποηλεκτρίσουν τη διεθνή ατμόσφαιρα από την έντασή της, καθώς και σε σχέση με την συσσώρευση των αρνητικών στοιχείων στην κίνηση της αμερικάνικης οικονομίας, δυναμώνει η γιάνγκικη επιθετικότητα, που πίστεψε ότι ο θάνατος του Στάλιν της παρέχει ευκαιρίες για να προχωρήσει πιο βιαστικά στην πραγματοποίηση των φασιστικών όπως και εξωφρενικών σκοπών της για παγκόσμια κυριαρχία. Ο κίνδυνος βρίσκεται στο ότι, όσο πιο πολύ διασαλεύονται τα βάθρα της αμερικάνικης πολιτικής σ’ όλο τον κόσμο, τόσο δυναμώνουν σ’ αυτήν τα στοιχεία του τυχοδιωχτισμού και του παροξυσμού, τα φορεσταλικά συμπτώματα, που πάντα συνόδευαν και χαραχτήριζαν την πολιτική αυτή, στην μεταπολεμική περίοδο, τη μια περισσότερο και την άλλη λιγότερο, και με έκδηλη τάση, τον τελευταίο καιρό, να πάρουν αυτά την υπεροχή και την πρωτοβουλία. Το τυχαίο, το τυχοδιωκτικό αποτελούν οργανικά γνωρίσματα για την μεταπολεμική αμερικάνικη πολιτική, ακριβώς γιατί απ’ τη φύση του ο αμερικάνικος ιμπεριαλιστικός επιθετισμός είναι ξένος και ανίκανος για κάθε ψύχραιμη και αντικειμενική μελέτη και εκτίμηση των στοιχείων που συγκροτούν την παγκόσμια κατάσταση και καθορίζουν την κίνηση και την πορεία της.
Ποιοι είναι οι πιο χαρακτηριστικοί χειρισμοί της αμερικάνικης πολιτικής στις τελευταίες βδομάδες και ποιος ο χαραχτήρας τους; Πρωτ’ απ’ όλα, το σπρώξιμο του Λι Σι Μαν να τορπιλίσει την υπόθεση της ανακωχής και της ειρήνευσης στην Κορέα και η προβοκάτσια στο Ανατολικό Βερολίνο και πιο γενικά στο έδαφος της Δημοκρατικής Γερμανίας. Η επιτυχία των ενεργειών αυτών της αμερικάνικης πολιτικής θα μπορούσε να ‘χει σαν αποτέλεσμα όχι μόνον τη συνέχιση και την παράταση του πολέμου στην Κορέα, μα και την επέκτασή του στην Ευρώπη.
Αν απότυχαν και αποτυχαίνουν οι εγκληματικοί αυτοί σκοποί τους, αυτό γίνεται παρά και ενάντια στην θέλησή τους. Γίνεται κυρίως γιατί η Σ.Ε., ατράνταχτη και ανεπηρέαστη από κάθε πρόκληση ή προσπάθεια για εκβιασμό – όπως συμβαίνει με την από μέρους του Αϊζενχάουερ προβολή προκαταρτικών όρων για την σύγκλιση συνδιάσκεψης των μεγάλων δυνάμεων γύρω από τα προβλήματα που συντελούν στη διεθνή ένταση, η Σ.Ε. συνεχίζει με αμείωτη επιμονή να μην αφήνει καμιά ευκαιρία και να μην απαρνιέται καμιά πρωτοβουλία που θα προωθούσε την υπόθεση του κατευνασμού και της στερέωσης της διεθνούς Ειρήνης.
Στις πιο τελευταίες μέρες, η υπόθεση του προδότη και χρεωκόπου Μπέρια συγκέντρωσε όλη την προσοχή των εμπρηστών του πολέμου. Είναι χαραχτηριστικό και πρέπει να τονιστεί ξεχωριστά ότι και πάλι ανάγλυφα και χτυπητά προβάλλει η ριζική διαφορά που ξεχωρίζει τις δυο πολιτικές που καθορίζουν και την γενική πορεία στις διεθνείς σχέσεις και στην διεθνή εξέλιξη. Ενώ η Σ.Ε. κάνει όλα όσα της είναι δυνατά, όλα όσα περνούν από το χέρι της για να προωθήσει το έργο της παγκόσμιας Ειρήνης, οι Ενωμένες Πολιτείες της βόρειας Αμερικής δεν αφήνουν ευκαιρία και κάνουν όλα όσα μπορούν για να φουντώσουν τις αντιθέσεις, την οξύτητα, την δυνατότητα για σύγκρουση στο διεθνές πεδίο. Εάν η αμερικάνικη πολιτική σημειώνει τόσες αποτυχίες, ενώ, αντίθετα, η σοβιετική γραμμή και πράξη στα παγκόσμια ζητήματα όλο και περισσότερο καταχτά την κατανόηση και υποστήριξη των λαών, πράγμα που έχει τον αντίχτυπό του και στη στάση μιας σειράς Δυτικών κυβερνήσεων, αυτό καθορίζεται απ’ τη θέση που παίρνουν στα διεθνή προβλήματα και πρωτ’ απ’ όλα στο θεμελιακό πρόβλημα της εποχής μας – την Ειρήνη.
Τη δύναμη και το ακατανίκητό της, η Σοβιετική πολιτική το αντλεί απ’ την σύνδεσή της με τους λαούς, απ’ την υποστήριξή τους, απ’ την κατανόησή τους. Η πηγή της αδυναμίας της αμερικάνικης πολιτικής βρίσκεται στο ότι έχασε και ολοένα και πιο πολύ χάνει την επαφή της με το λαϊκό αίσθημα και την ισχύ της πάει να την στηρίξει στην προβοκάτσια και τον τυχοδιωχτισμό. Γι’ αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει απορία και είναι ευκολονόητο πως δυο τυχοδιωχτικές κατευθύνσεις συνέκλιναν επί το αυτό και τελικά συνέπεσαν. Το κοινό στοιχείο στην προδοτική επιδίωξη του Μπέρια και στο ότι τον πήραν αμέσως υπό την προστασία τους οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι όμοιοί τους σ’ όλο τον κόσμο, βρίσκεται στον τυχοδιωκτισμό. Αυτού αντάμωσαν. Όπως όμως διδάσκει η ιστορία, ο τυχοδιωχτισμός και η προβοκάτσια σαν μέθοδος στην πολιτική δείχνει περισσότερο αδυναμία, ανικανότητα και πελάγωμα για τους φορείς τους και τελείωσε πάντα με καταστροφές γι’ αυτούς.
Ο τυχάρπαστος και χρεωκόπος Μπέρια, που του κατέβηκε ότι μπορεί να αρπάξει την εξουσία στην Σ.Ε., κατάφυγε στην δολιότητα και στον τυχοδιωχτισμό για να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του. Χρησιμοποίησε, δηλαδή, μέθοδες που χαραχτηρίζουν τους ιμπεριαλιστές γκάνγκστερς και καταπιεστές, τους φασίστες πραξικοπηματίες, κατάντησε αυτού που κατάντησε και οι ιμπεριαλιστές, λυσσομανώντας, γιατί ακόμα ένα κοπέλι τους δεν τα κατάφερε καλά και ξεμασκαρεύτηκε, χύνουν το αδιάλυτο δηλητήριό τους ενάντια στην Σ.Ε. και το στρατόπεδο της Ειρήνης και της προόδου σ’ όλο τον κόσμο.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιμπεριαλιστές, νομίζοντας ότι τους προσφέρεται κάθε ευκαιρία, θα κάνουν πάλι όσα μπορούν για να εκμεταλλευθούν την υπόθεση Μπέρια, για να προωθήσουν την προβοκατόρικη και σαμποταριστική δουλιά τους, για να αδυνατίσουν το κίνημα της Ειρήνης, για να σπείρουν την σύγχυση στα Κομμουνιστικά Κόμματα στις κεφαλαιοκρατικές χώρες.
Και για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, η σημερινή κατάσταση επιβάλλει ακόμα πιο πολύ επαγρύπνηση, ακόμα πιο προσεχτική, απ’ τα κοντά, παρακολούθηση των γεγονότων, πιο στενή σύνδεση με τον λαό, για να αντιπαλέψουμε πιο ενεργητικά όλες τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της αμερικανοκρατίας και της αμερικανοδουλείας, που τόσο στην Ελλάδα όσο και στα Βαλκάνια εκδηλώνονται τελευταία, με μεγαλύτερη προκλητικότητα και ξετσιπωσιά.
Οι λαϊκοί αγωνιστές στη χώρα μας και, γενικά, ολόκληρο το δημοκρατικό μας κίνημα, πρέπει να ‘χουν ξεκάθαρη αντίληψη, για τους κινδύνους ενάντια στην Ειρήνη, που κρύβονται ακριβώς στα Βαλκάνια, στις χώρες που συγκροτούν αυτού, το αμερικάνικο πολεμικό προγεφύρωμα.
Ο αμερικάνικος πολεμικός επιθετισμός, που δουλεύει για να δημιουργεί παντού ανωμαλίες και προβοκάτσιες, στηρίζει πολλές ελπίδες, στο πολεμικό τρίγωνο Αθήνα-Βελιγράδι-Άγκυρα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί πουθενά αλλού σ’ όλον τον κόσμο – κάνοντας ίσως εξαίρεση μόνον για το Λι Σι Μαν – ο αμερικάνικος επιθετισμός δεν βρίσκει τόσο λακέδικη υποταγή και δουλφροσύνη. Και αυτό εξηγείται απ’ το γεγονός ότι δύσκολα θα δεις άλλες χώρες, έξω απ’ την μοναρχοφασιστική Ελλάδα, την Τιτική Γιουγκοσλαβία και την μπασιμπουζούκικη Τουρκία, όπου το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και της αμερικανοδυλίας να ‘ναι τόσο μισητό απ’ τους λαούς τους. Οι πλουτοκράτες στις χώρες αυτές κάθονται κυριολεχτικά πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Οι αντιδραστικές κυβερνήσεις τους στέκονται και υπάρχουν μονάχα γιατί τις στηρίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Σ’ αντάλλαγμα, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ζητούν απόλυτη υποταγή. Και ο λακές των λακέδων απ’ τους τρεις είναι η μοναρχοφασιστική Ελλάδα, χθες με τον αρχιπροσκυνητή τον Πλαστήρα και σήμερα το φασιστικό Συναγερμό του Παπάγου. Το κύριο γνώρισμα στην πολιτική του «στρατάρχη» είναι τυχοδιωχτικές εφαρμογές και αναζητήσεις στο πεδίο, τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό. Για να καλύψει κάπως την απόλυτη αντιλαϊκότητα και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής, ο μοναρχοφασισμός, με πρωταγωνιστή τώρα τον Παπάγο, και με σιγοντάρισμα τους πλαστηροβενιζελοπαπατζήδες, καλλιεργεί και υποθάλπει όσο μπορεί την πολεμική ψύχωση και καπηλεία που πατρονάρονται και τροφοδοτούνται απ’ τον αμερικάνικο πολεμικό επιθετισμό.
Όσο πιο πολύ ασταθεί και παραπαίει κανένας εσωτερικά, τόσο πιο τυχοδιωχτικός γίνεται στην εξωτερική του πολιτική. Στο πεδίο αυτό, η κυβέρνηση του αρχηγού του Συναγερμού, ανταγωνιστή έχει μόνον τον Λι Σι Μαν, γιατί στο πεδίο της επιθετικότητας ο Παπάγος ψάχνει να βρει διέξοδο απ’ το εσωτερικό αδιέξοδο, όμως, κάθε μέρα, τα παλούκια που πηδάει γίνονται πιο ψηλά, και κάθε τόσο και όλο και πιο συχνά, σκοντάφτει ή κάθεται πάνω τους. Ένα απ’ τα πιο σουβλερά και απ’ τα πιο φρέσκα παλούκια που τώρα το πηδάει ο Παπάγος είναι το ζήτημα του εξωτερικού χρέους, που το πρωτοπαλίκαρό του, ο αρχιτυχοδιώχτης στην πολιτική Μαρκεζίνης, το αναγνώρισε ολόκληρο και, στην Αμερική, μπροστά στους αμερικάνους τραπεζίτες, ανέλαβε την ρητή και κατηγορηματική υποχρέωση να το εξυπηρετήσει όλο, και μάλιστα σε χρυσό. Τώρα πάει και στον Χάμπρο στο Λονδίνο και θα πάει και στο Παρίσι σε λίγο, για το ίδιο ζήτημα. Πιο έσχατη εθνική προδοσία δύσκολα βρίσκει κανείς. Αυτή η πολιτική του Παπάγου είναι που, παρά την εντεινόμενη συναγερμική τρομοκρατία, ξεσηκώνει όλο τον λαό, πράγμα που μεγαλώνει τις δυσκολίες της αμερικανοκρατίας και της συναγερμικής κυβέρνησης και βαθαίνει πιο πολύ την κρίση της αμερικανοδουλίας και της εσωμοναρχοφασιστικής σύγχυσης, τις φαγωμάρες στο στρατόπεδο των προσκυνημένων.
Μια έγκυρη αμερικάνικη εφημερίδα, απ’ αυτές που χειροκροτούν και υποστηρίζουν τον Συναγερμό, καθορίζει ότι ο Παπάγος αντιμετωπίζει το αναγκαστικό δίλημμα ή χρεωκοπία ή διχτατορία. Η διαπίστωση της αμερικάνικης εφημερίδας δεν είναι μακριά απ’ την αλήθεια, αν και λίγο καθυστερημένη. Ο Συναγερμός, στην οικονομική του πολιτική, χρεωκόπησε, απότυχε, ξεφτιλίστηκε. Και ο τυχοδιωχτισμός στην εσωτερική πολιτική, με τις πραξικοπηματικές δικτατορικές αναζητήσεις του, αποχτά το προβάδισμα. Αυτό κάνει πιο επικίνδυνο τον τυχοδιωχτισμό στον εξωτερικό τομέα, γιατί ο τελευταίος αυτός ενθαρρύνεται – και πρόκειται ακόμα πιο πολύ – από τις πιο πάνω αναζητήσεις. Και επειδή ο Τίτο και η Άγκυρα δεν βρίσκονται σε τόσο πολύ καλύτερα απ’ τον Παπάγο χάλια, γίνεται καθαρό γιατί το τρίγωνο Αθήνα-Βελιγράδι-Άγκυρα προσφέρεται τόσο για τις αμερικάνικες προβοκατόρικες πολεμικές επιδιώξεις. Και όσο οι αμερικάνοι ξεσκεπάζονται στην Κορέα και αποτυχαίνουν στο Βερολίνο, τόσο αλλού αναζητούν να συνεχίσουν το εμπρηστικό τους έργο, που, όπως είπαμε, είναι οργανική ανάγκη για την αμερικάνικη πλουτοκρατική ολιγαρχία. Και τα Βαλκάνια, με το τρίγωνο Αθήνα-Βελιγράδι-Άγκυρα, τους προσφέρουν από την άποψη αυτή τις καλύτερες δυνατές, ιδεώδικες, θα μπορούσε κανείς να πει, προϋποθέσεις. Απόδειξη γι’ αυτό είναι και η τελευταία σύνοδος των υπουργών των εξωτερικών του τριγώνου.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι για πρώτη φορά μπήκε και επίσημα, στη σύνοδο αυτή, ζήτημα Αλβανίας, δείχνει προς τα πού στρέφονται σήμερα, κατά πρώτο λόγο, οι αμερικάνικες τυχοδιωχτικές αναζητήσεις στα Βαλκάνια. Στην διατήρηση της διεθνούς έντασης και στην ανάπτυξη των διεθνών προστριβών, που παραμένει η κύρια επιδίωξη της αμερικάνικης πολιτικής στην πορεία της προς την εξαπόλυση του τρίτου παγκόσμιου πολέμου, τα Βαλκάνια, με όργανο της πολιτικής αυτής το τρίγωνο Αθήνα-Βελιγράδι-Άγκυρα και με επίκεντρο την Αθήνα, παραμένουν σαν ένα απ’ τα κύρια κανάλια διοχέτευσης και πραγματοποίησης του αμερικάνικου πολεμικού και τυχοδιωχτικού επιθετισμού. Να γιατί οι κομμουνιστές, μαζί με ολόκληρο το δημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα, πρέπει ακοίμητα να αγρυπνούν. Οι ευθύνες που πέφτουν πάνω μας στην γωνιά αυτή της Ευρώπης είναι σοβαρές, όσο και βαριές. Ο εχθρός – και όταν λέμε εχθρός εννοούμε αθροιστικά την πολυκέφαλη ύδρα, με τις αμερικάνικες και εγγλέζικες υπηρεσίες πληροφοριών και αντικομμουνιστικής δράσης, το Γενικό Επιτελείο και τις ασφάλειες, τους τιτικούς σπιούνους, τους υπονομευτές προβοκάτορες και διασπαστές του λαϊκού αγώνα – χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να σπείρει στο κίνημα και στις γραμμές την σύγχυση, την αποδιοργάνωση, την απογοήτευση.
Ύστερα από την προβοκάτσια του Βερολίνου, ουρλιάζει τώρα με την υπόθεση του προδότη και τυχοδιώχτη Μπέρια, για να χτυπήσει και το κίνημά μας στην Ελλάδα. Η υπόθεση Μπέρια μάς διδάσκει και μας, μέχρι πού φτάνει ο εχθρός και πόσο πρέπει να ‘χουμε άγρυπνο το νου μας. Και η έγκαιρη και αποφασιστική ενέργεια της ΚΕ του ΚΚ της Σ.Ε., που ξεκαθάρισε αποτελεσματικά το μίασμα αυτό, μας μαθαίνει και εμάς πόσο αδυσώπητοι και αμείλιχτοι πρέπει να ‘μαστε ενάντια σ’ όλους τους εχθρούς του λαού, που πάνε να αδυνατίσουν το Κόμμα και να υπονομεύσουν και υποσκάψουν το λαϊκό μας κίνημα.
Το ΚΚΕ, πρωτοπόρο, μαχητικό τμήμα του λαού μας στην πάλη του για τη ζωή, την Ειρήνη, την δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απολύτρωση, πέρασε, κυρίως στα τελευταία 12 χρόνια, από σκληρές δοκιμασίες, άντρωσε και μέστωσε στον αγώνα για την αντιμετώπιση των εχθρών του λαού. Θέλησαν να μας χτυπήσουν και να μας διαλύσουν και με το χαφιέ Σιάντο και με τους προβοκάτορες Βαφειάδη και Καραγιώργη και με τον τυχοδιώχτη, συνθηκολόγο και οπορτουνιστή Παρτσλίδη. Το Κόμμα μας, παρά τις δυσκολίες, παλεύοντας και νικώντας τις δυσκολίες, τσάκισε τους λυσσασμένους αυτούς εχθρούς του.
Η υπόθεση του πράχτορα του ιμπεριαλισμού Μπέρια, μας διδάσκει ακόμα πιο πολύ, πόσο πρέπει να προσέχουμε. Ατράνταχτο θεμέλιο της δύναμης του Κόμματός μας είναι η μονολιθικότητά του, η γρανιτένια ενότητά του. Η αδιάσπαστη αυτή ενότητα του Κόμματός μας οικοδομείται στο αντράνταχτο βάθρο της θεωρίας μας του μαρξισμού-λενινισμού, της διδασκαλίας των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν και πάνω στην αδιάρρηχτη σύνδεση του Κόμματος με την εργατιά και ολόκληρο το λαό.
Αν το Κόμμα μας μπόρεσε να τα βγάλει πέρα ενάντια στους εχθρούς του, είναι γιατί, διορθώνοντας θαρραλέα και ανοιχτά τα λάθη του και ξεκαθαρίζοντας τις γραμμές του απ’ τους προβοκάτορες, τους συνθηκολόγους και τους κάθε μάρκας οπορτουνιστές, μπόρεσε να διατηρήσει τους δεσμούς του με τις μάζες, να διατηρεί την εμπιστοσύνη τους. Οι δεσμοί αυτοί με τις μάζες και η εμπιστοσύνη του λαού προς το Κόμμα μας δεν είναι κάτι που εξασφαλίζεται μια για πάντα. Αντίθετα, η σύνδεση του Κόμματος με τον λαό, η εμπιστοσύνη του λαού προς το Κόμμα, πρέπει να επαληθεύονται και να επιβεβαιώνονται καθημερινά μέσα στην πράξη, στην ζωή, στον αγώνα για τα μερικά και γενικά ζητήματα του λαού, για την τελική του απελευθέρωση απ’ την εκμετάλλευση, που είναι η καλύτερη απόδειξη για την σωστότητα της πολιτικής αυτής. Η σωστότητα της πολιτικής γραμμής του Κόμματος φαίνεται, πρώτ’ απ’ όλα και κυρίως στο πώς διαφωτίζει, καταχτά, οργανώνει και κινητοποιεί τις μάζες, στην πάλη για την πραγματοποίησή της. Το πώς οι μάζες παλεύουν κάθε φορά στα επιμέρους ζητήματα που βάζει η γραμμή αυτή ή στις γενικές επιδιώξεις της, για την εφαρμογή και την πραγματοποίησή της. Το ίδιο όπως η θεωρία, και η πολιτική γραμμή γίνεται δύναμη όταν καταχτά τις μάζες. Η δύναμη του Κόμματος, σε τελευταία ανάλυση, μετριέται με το πώς οι μάζες οργανώνονται και αγωνίζονται επαναστατικά κάτω από την καθοδήγησή του. Οι κύριοι παράγοντες, τα κινητήρια νεύρα που μεταβιβάζουν την γραμμή του Κόμματος στις μάζες και τις κινητοποιούν στον αγώνα, κάτω απ’ την καθοδήγησή του και πάνω στη γραμμή του, είναι οι κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του Κόμματος, οργανωμένοι γερά και με σιδερένια πειθαρχία, παντού όπου δουλεύουν, ζουν και βρίσκονται εργαζόμενοι. Είναι τα μέλη και τα στελέχη μας, στηριγμένα στο πιο πλατύ στρώμα των αφοσιωμένων εξωκομματικών αγωνιστών, των πρωτοπόρων εργατών και εργαζομένων και αδιάσπαστα δεμένα με τις πιο πλατιές μάζες του λαού, διαμέσου των συνδικάτων και όλων των άλλων και των κάθε λογής μαζικών οργανώσεων του λαού. Το μέλος και το στέλεχός μας είναι η κύρια δύναμη στο Κόμμα. Όσο καλύτερα εκπληρώνει την αποστολή του σαν λαϊκός ηγέτης στον κύκλο του όπου ζει και δουλεύει – και πρέπει να το πούμε εδώ κατηγορηματικά, ότι, έξω από την αποστολή του αυτή, δεν μπροεί να νοηθεί μέλος ή στέλεχος του Κόμματος, που ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στην ιδιότητά του αυτή – όσο μέσα στο Κόμμα βρίσκει πάντα, ανάλογα κάθε φορά και με τις συνθήκες της ταξικής πάλης, υγιεινές συνθήκες δουλιάς, δράσης, ανάπτυξης, με βάση την εσωκομματική δημοκρατία που εξασφαλίζει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και με αποφασιστικά όπλα δημιουργικής προώθησης της δουλιάς των μελών και των στελεχών του Κόμματος και της εξασφάλισης γερής πάντα σύνδεσης με τον λαό, την κριτική και την αυτοκριτική.
Οι δυσκολίες της ταξικής πάλης που μας δημιουργεί ο εχθρός, με τον πολυμέτωπο αγώνα που κάνει ενάντιά μας, ξεπερνιούνται, υπερνικιούνται και το Κόμμα συνεχίζει την προχωρική προς τα μπρος πορεία του, όταν στο κέντρο της προσοχής της δουλιάς της ηγεσίας του, δίπλα στην εξασφάλιση της σωστής κάθε φορά πολιτικής καθοδήγησης, στέκεται η αδιάκοπη φροντίδα να υπάρχει πάντα στο Κόμμα υγιές κλίμα, που επιτρέπει στα μέλη του να ξεδιπλώνουν όλες τις δυνάμεις και τις ικανότητές τους, στην καθημερινή δουλιά τους για την εφαρμογή της γραμμής, για την διατήρηση και την ανάπτυξη των δεσμών τους με τις μάζες. Έτσι μόνο μπορεί η καθοδήγηση, με τη σύνδεση που τα μέλη του της εξασφαλίζουν με τον λαό, να καθοδηγεί σωστά τον λαό, να μαθαίνει απ’ τον λαό, να βλέπει τις ανεπάρκειες, τις ελλείψεις και τα λάθη στην πολιτική και τη δράση του Κόμματος και να μπορεί έγκαιρα να τα διορθώνει. Το ξεπέρασμα των δυσκολιών που μας δημιουργεί ο εχθρός βρίσκεται μόνο στην σύνδεση με το λαό, και αυτό, σήμερα, περισσότερο από χθες, επιβάλλει στην καθοδήγηση του Κόμματος να δοκιμάζει και να ελέγχει την σωστότητα της γραμμής που χαράζει, των αποφάσεων που παίρνει και της δουλιάς που κάνει, στο κριτήριο και στη δράση του Κόμματος, στο κριτήριο του λαού. Και τόσο περισσότερο σωστή γραμμή και καθοδήγηση μπορεί να εξασφαλίσει η ηγεσία, τα κεντρικά όργανα του Κόμματος, όσο πιο κολλεχτιβίστικα δουλεύεται η γραμμή και οι αποφάσεις του Κόμματος, με τη συμμετοχή όσο το δυνατό πιο πλατιού κύκλου στελεχών, όχι μόνον της ΚΕ και του μηχανισμού, μα και απ’ το πλατύ κομματικό αχτίφ. Η πείρα δείχνει ότι έχουμε και δω να κάνουμε ακόμα πολύ δουλιά, ότι η ανάπτυξη της κολλεχτιβιστικότητας της δουλιάς και στην καθοδήγηση και της πρωτοβουλίας στο Κόμμα, απ’ τα πάνω ως τα κάτω, δεν είναι κάτι που γίνεται επεισοδιακά ή μια για πάντα. Τέτοια αντίληψη είναι βασικά λαθεμένη και απαράδεχτη. Η δουλιά, η προσπάθεια αυτή, πρέπει να γίνεται καθημερινά, αδιάκοπα, να βελτιώνεται και αναπτύσσεται συνεχώς και να στέκει στο κέντρο της προσοχής τόσο της καθοδήγησης όσο και όλης της δουλιάς του Κόμματος. Το Κόμμα πρέπει να ξεριζώσει σύριζα και ίχνος ακόμα προσωπολατρίας στην πράξη, γιατί αυτή είναι θανάσιμος εχθρός για την ανάπτυξη της κολλεχτιβιστικότητας στη δουλιά και στην καθοδήγηση, της πρωτοβουλίας όλης γενικά της επίδοσης του Κόμματος και που καλλιέργεί την επανάπαυση και τον ραγιαδισμό. Πρέπει να πούμε ότι στην πράξη του Κόμματος καλλιεργήθηκαν, είχαμε και έχουμε τέτοιες τάσεις, που είναι εχθρικές προς τον μαρξισμό-λενινισμό και μόνο ζημιά φέρνουν. Όσο πιο κολλεχτιβίστικα γίνεται η καθοδήγηση, τόσο πιο αποδοτική και σωστή είναι. Και εδώ, η προσωπολατρία, σ’ όποιον κι αν εκδηλώνεται, μόνον ζημιά φέρνει. Η πείρα δείχνει, ακόμα, ότι όσο πιο απλά και άμεσα είναι τα κανάλια σύνδεσης των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος με την βάση του και τον λαό, όσο πιο ζωντανά και επιτελικά διοχετεύεται η γραμμή του προς τα κάτω, προς τον λαό, τόσο και πιο δημιουργικά και γόνιμα είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής καθοδήγησης και της οργανωτικής κινητοποίησης των μαζών, δηλαδή, τα αποτελέσματα της εφαρμογής της γραμμής του Κόμματος. Η καθοδήγηση του Κόμματος, μελετώντας τώρα τα ζητήματα της αναδιοργάνωσης της δουλιάς και του μηχανισμού του προς την κατεύθυνση της πιο άμεσης και στενής σύνδεσης με τη βάση και τις μάζες πρέπει να πάρει υπόψη της και την πείρα αυτή και το πρόβλημα αυτό πρέπει να το επεξεργαστεί, όσο μπορεί, κολλεχτιβίστικα.
Η ατέλειωτη σειρά των προκλήσεων των ιμπεριαλιστών, με επικεφαλής την αμερικάνικη πλουτοκρατική ολιγαρχία, το πολεμικό επίκεντρο που δημιουργούν οι αμερικάνοι στα Βαλκάνια με βάση το τρίγωνο Αθήνα-Βελιγράδι-Άγκυρα, τα διδάγματα από την προδοσία του πράχτορα των ιμπεριαλιστών Μπερια, η λυσσασμένη πάλη που μας κάνει ο εχθρός με όλα τα μέσα, υπογραμμίζουν επίμονα και ακόμα μια φορά την ανάγκη για ολόπλευρη, ακοίμητη, ασίγαστη επαγρύπνηση. Επαγρύπνηση μαζική σ’ όλους τους τομείς, πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό, προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρέπει, σχετικά, να αναφέρουμε εδώ, ότι ο εμπρηστικός λόγος που, κατά διαταγή του Πιουριφόι, ο Παπάγος απηύθυνε προς τους εκπατρισμένους αγωνιστές μας και προς τα παιδιά μας, είναι ένα κομμάτι απ’ την πολύπλευρη προσπάθεια που κάνει η αμερικάνικη αντίδραση, να θέσει σε κίνηση όλες τις εφεδρείες και αποτελεί ανοιχτή πρόσκληση προς όλα τα εχθρικά και πραχτοριακά στοιχεία να οργανώσουν και πολλαπλασιάσουν την σαμποταριστική και διαλυτική τους δουλιά. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εκπατρισμένοι και τα παιδιά μας θα δείξουν, για μια ακόμα φορά, στον Παπάγο πόσο πέφτει έξω και θα αντιμετωπίσουν, όπως χρειάζεται, τους λίγους βαλτούς που θα παν να ψαρέψουν σε θολά νερά. Για να γίνει, όμως, αυτό, χρειάζεται όχι επανάπαυση, μα επαγρύπνηση. Η επαγρύπνηση είναι σιδερένιος νόμος στην πάλη του λαού για το ψωμί, την Ειρήνη, τη λευτεριά του. Κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό. Όπου κοιμόμαστε, ο εχθρός κάνει την δουλιά του, όπου αγρυπνούμε τον αποκρούουμε και του χαλάμε τα σχέδια. Το ξεσκέπασμα του Πλουμπίδη αποκάλυψε παλιές και ματαίωσε καινούργιες προβοκάτσιες που ετοιμάζουν οι χαφιέδες, με ένα ακόμα αποτέλεσμα και το διώξιμο του αρχιχαφιέ Πανόπουλου, που κι αυτός τα μαγείρευε όλα αυτά.
Φυσικά, αυτό δεν αναφέρεται εδώ ούτε για αυτοϊκανοποίηση, ούτε για επανάπαυση, παρά μόνον για να δούμε ότι, όπου υπάρχει και η στοιχειώδικη επαγρύπνηση, ο εχθρός σπάει τα μούτρα του και θα τα σπάζει πάντα όταν εμείς αγρυπνούμε. Το έγκαιρο ξεσκέπασμα του προδότη Μπέρια είναι και για μας μάθημα πολύ διδαχτικό.
Οι εχθροί των λαών και της Ειρήνης φαντάστηκαν ότι με το θάνατο του σ. Στάλιν θα βρίσκαν πιο πολύ έδαφος για τα εγκληματικά τους σχέδια. Η ζωή βγάζει σκάρτους τους λογαριασμούς τους αυτούς. Οι Λένιν και Στάλιν φτιάξαν το Μπολσεβίκικο Κόμμα, που τώρα συμπληρώνει 50 χρόνια ζωή, δυνατό και ακατανίκητο και γιατί δεν κρέμονταν από τα πρόσωπα, μα στηρίζονταν στην ακατάλυτη δύναμη της θεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού και στην κολλεχτιβίστικη καθοδήγηση της ηγεσίας και ήξερε πάντα να κρατά άρρηκτους δεσμούς με τον λαό. Αυτού έσπασαν τα μούτρα τους πολλοί και, τελευταία, ο Μπέρια. Αυτού τσακίζονται και θα τσακίζονται και όλες οι δολοπλοκίες και μηχανορραφίες των ιμπεριαλιστών.
Εμείς, με αμείωτη την εμπιστοσύνη μας στο ηγετικό Κόμμα της πάλης των λαών για την ζωή, την Ειρήνη, την απολύτρωση, και αντλώντας σοφία και δύναμη απ’ την ανεξάντλητη πείρα του, τραβάμε με θάρρος και πίστη μπροστά. Ας ουρλιάζουν οι λύκοι. Γλιτωμό δεν έχουν. Οι λαοί έχουν τη δύναμη, να τους σωφρονήσουν, να βάλουν το κάθε τυχοδιώχτη στον μπάγκο του.
Δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων, στον «Λαϊκό Αγώνα», όργανο των προσφύγων της Ελλάδας στην Ουγγαρία, Τρίτη 21 Ιούλη 1953, Χρόνος Δ’, αρ. φ. 405, σ.σ. 1-2, με ελάχιστες τροποποιήσεις σε σημεία στίξης από parapoda.
Tagged: Νίκος Ζαχαριάδης, Πόλεμος Κορέας, Παπάγος, Τιτοϊσμός
παρα ποδα 
Σχολιάστε