Ένα μεγάλο ερώτημα αναφορικά με το ισπανικό επαναστατικό κίνημα έχει να κάνει με την καθυστέρησή ανάκαμψής του μετά τη στρατιωτική νίκη του Φράνκο το 1939. Σε αντίθεση με το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όπου μέσα σε 3-4 χρόνια είχε συγκροτήσει εκ νέου πανελλαδικά τις οργανώσεις του, και παρά την μακρά επαναστατική του παράδοση, το ισπανικό κομμουνιστικό και γενικότερα επαναστατικό κίνημα, ουσιαστικά δεν ανέκαμψε ποτέ.
Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς όταν διαπιστώνει πως και σε αυτό το ζήτημα, ο ρεβιζιονισμός είχε βάλει το χεράκι του. Συγκεκριμένα, όπως και στη Ρουμανία, πριν ακόμα κι από το θάνατο του Στάλιν, είχε αρχίσει να εξοστρακίζεται πολιτικά και οργανωτικά ένα στελεχιακό δυναμικό που δεν θα επέτρεπε την επιβολή του ρεβιζιονισμού. Ο Joan Comorera, ηγέτης του καταλανικού εργατικού κινήματος και γραμματέας του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας (PSUC), αποτέλεσε θύμα των ρεβιζιονιστών το Νοέμβρη του 1949, καθαιρούμενος ως τάχα τιτοϊκός. Παρότι ο ίδιος απέρριπτε το χαρακτηρισμό και στο νέο κόμμα που ίδρυσε είχε ξεκάθαρα αντιτιτοϊκή στάση, οι ρεβιζιονιστές τού φόρτωσαν μια σειρά από -αντιφατικές, όπως και αλλού- κατηγορίες, όπως το ότι ήθελε να λύσει με τρομοκρατικό τρόπο τις ιδεολογικές διαφορές με τον ισπανικό αναρχισμό (παρότι και μόνο η ύπαρξη του παρακάτω κειμένου διαψεύδει κάτι τέτοιο). Ο Joan Comorera τελικά συνελήφθη το 1954 -σύμφωνα με καταγγελία του τότε ηγετικού στελέχους του ΚΚΙ Enrique Lister, κατόπιν κατάδοσης της παρουσίας του Comorera στη Βαρκελώνη από τον Καρίγιο- και πέθανε στη φυλακή το 1958 από βρογχοπνευμονία, μη έχοντας λάβει καμία ιατρική περίθαλψη. Οι μαρξιστές-λενινιστές της Ισπανίας τιμούν τη μνήμη του και εσχάτως αναδημοσιεύονται πολλά κείμενά του. Το parapoda ξεκινά τη μετάφραση κειμένων του Comorera, με ένα κείμενο που παρουσιάζει συνοπτικά την ιστορία του ισπανικού επαναστατικού κινήματος, τις ευθύνες του αναρχισμού για τις συνεχείς αποτυχίες του, αλλά και τις προοπτικές του κινήματος, 10 χρόνια μετά τη στρατιωτική ήττα. Πιθανώς να εκπλήσσει η πρόταση του Comorera για ενιαίο συνδικάτο και να μη δίνεται σημασία στις παλιές σφραγίδες…
Θα ακολουθήσουν κείμενα για το Χοσέ Ντίαθ και το εθνικό ζήτημα, καθώς και η απάντηση του Comorera σε όσους τον καθαίρεσαν, με πολλές απαντήσεις σε σημαντικά ζητήματα που ταλανίζουν και σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.
Η επανάσταση θέτει στην εργατική τάξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας
Αγαπητοί σύντροφοι,
Μόλις λάβαμε μια επιστολή υπογεγραμμένη από εσάς, στην οποία αναφέρετε την ιδιότητά σας ως παλιά μέλη της CNT και στην οποία μου αναφέρετε την κατάσταση πνευμάτων των εργατών μελών της παλιάς σας οργάνωσης τα οποία εργάζονται στα κύρια εργοστάσια της Βαρκελώνης. Με απόλυτη σαφήνεια, επάξια των καλών αγωνιστών της εργατικής τάξης, μου θέσατε τις ανησυχίες σας σχετικά με τη σημερινή κατάσταση, εκφράζοντας την επιθυμία σας να γνωρίσετε την άποψή μου. Τίποτα δεν μπορεί να με ικανοποιήσει τόσο όσο αυτό, αφού η φωνή των αγωνιστών στο εσωτερικό, των συντρόφων που δεν έχασαν την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και στο ανίκητο της υπόθεσης της δημοκρατίας και της επανάστασης, των συντρόφων οι οποίοι, παρά τους δύσκολους καιρούς και τα δεινά, δεν έχουν εγκαταλείψει τις τάξεις των μαχητών ενάντια στο αιματηρό φρανκο-φαλαγγίτικο ταξικό καθεστώς: αυτή η φωνή είναι για μένα η πιο ιερή.
Στην ουσία, με ρωτάτε: πώς μπορέσαμε να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση ντροπής και σκλαβιάς; Γιατί αυτό το απαίσιο φασιστικό καθεστώς, το οποίο έχει καταδικαστεί από ολόκληρο τον κόσμο και είναι λαομίσητο, αντέχει τόσο; Τι πρέπει να κάνουμε για να το εξαλείψουμε, για να ξαναπάρουμε το δρόμο για μια ελεύθερη και δημοκρατική ζωή; Τι πρέπει να κάνουμε για να θάψουμε οριστικά τις δυνάμεις του παρελθόντος, του σφαγείου της ισπανικής αντίδρασης, και για να διασφαλίσουμε τη σταθερή ανάπτυξη, χωρίς υποτροπές, της επανάστασης σε όλη την Ισπανία;
Να ποια είναι, αγαπητοί σύντροφοι, η άποψή μου.
Ο Φρίντριχ Ένγκελς, στις αναλύσεις του για την επανάσταση στην Ισπανία κατά το 19ο αιώνα, ισχυριζόταν ότι στην Ισπανία, η εργατική τάξη της Καταλωνίας, ήταν η πιο μαχητική, και ο δικός μας Φρανσίσκο Πι υ Μαργκάλ, ο μόνος σοσιαλιστής της κυβέρνησης της πρώτης Δημοκρατίας, νικήθηκε από τις τοπικιστικές λέσχες που οι μπακουνικοί, πρόγονοι των σημερινών μελών της FAI, προκάλεσαν. Η πολιτική ήττα του Πι υ Μαργκάλ, αποτέλεσε, στην πραγματικότητα, την εξάλειψη της μακρινής πλέον εκείνης επανάστασης. Και ο Φρίντριχ Ένγκελς κατέληξε στο ακόλουθο συμπέρασμα για εκείνη την ιστορική περίοδο:
“Οι ισπανοί μπακουνικοί μας έδωσαν ένα αξεπέραστο παράδειγμα για το πώς δεν πρέπει να κάνεις μια επανάσταση” (Φρίντριχ Ένγκελς: Οι μπακουνικοί επί τω έργω, έκθεση για την εξέγερση στην Ισπανία το καλοκαίρι του 1873)
Η ένδοξη επαναστατική παράδοση, όπως αποδείχτηκε από τον Ένγκελς, δεν διακόπηκε. Η εργατική τάξη της Καταλωνίας διατηρήθηκε στην μαχητική πρωτοπορία της ισπανικής εργατικής τάξης, παλεύοντας αδιάκοπα για ένα καθεστώς ελευθερίας, πραγματικής δημοκρατίας. Οι γενικές απεργίες του 1902 και του 1907, η επανάσταση του 1909, οι απεργίες του 1909 ως το 1911, η επανάσταση του 1917, οι μεγάλες αναταραχές μεταξύ 1918 και 1923, η ενεργητική αντίδραση ενάντια στη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα και τις τρομοκρατικές ενέργειες των Ελεύθερων Συνδικάτων, ο μαζικός ξεσηκωμός του 1931, του Οκτώβρη του 1934 και του Φλεβάρη του 1936 και η αποφασιστική νίκη της 19 Ιούλη 1936, αποτελούν αξέχαστα ορόσημα που σηματοδοτούν μεγάλα επιτεύγματα της αδιάφθορης εργατικής τάξης τα οποία ποτέ δεν θεωρήθηκαν ήττες.
Αυτή η παράδοση είναι η περηφάνεια μας και ταυτόχρονα τα ιστορικά διδάγματά μας, τα οποία πρέπει να αποδεχτούμε και να αφομοιώσουμε. Δύσκολα μπορούμε να συναντήσουμε παράδειγμα μεγαλύτερης μαχητικότητας αλλά και επαναστατικής αναποτελεσματικότητας από την περίοδο μεταξύ 1900 και 19 Ιούλη 1936.
Γιατί, τότε, αυτό το εμφανώς αντιφατικό χαρακτηριστικό μαχητικότητας και αναποτελεσματικότητας έχει υπάρξει η ουσία του εργατικού μας κινήματος; Είναι σίγουρο, αγαπητοί σύντροφοι, πως πάνω από μια φορά σας έχει τεθεί αυτό το ερώτημα με την αντίστοιχη αγωνία από τίμιους και επαναστάτες εργάτες.
Ο Λένιν μάς είπε πως χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορείς να έχεις επαναστατικό κίνημα. Αυτή η λενινιστική αρχή είναι που μας επιλύει την αντίθεση επαναστατικής μαχητικότητας και αναποτελεσματικότητας.
Για ιστορικούς λόγους, στους οποίους τώρα δεν θα σταθώ, η εργατική τάξη της Καταλωνίας είχε επηρεαστεί από τη μικροαστική και αντιδραστική αναρχική φιλοσοφία: καθοδηγούταν από ομάδες και άτομα που την έθεταν πάντοτε στο πλευρό της αντίδρασης, που την έκαναν όργανο του εχθρού της ίδιας της τάξης, των αστικών πολιτικών σχηματισμών που σε πρώτο πλάνο έθεταν την εθνικιστική, αντικληρικαλιστική και την κοινωνική δημαγωγία. Δίχως μια επαναστατική θεωρία και ενός πρωτοπόρου αποσπάσματος το οποίο, έχοντας εκείνη τη θεωρία, θα διασφάλιζε την ανεξαρτησία της τάξης και θα την καθοδηγούσε στην πάλη για τους δικούς της συγκεκριμένους στόχους, η εργατική τάξη της Καταλωνίας ήταν καταδικασμένη να ξεκινά επαναστάσεις και να υφίσταται κάθε φορά όλο και πιο αιματηρή καταστολή.
Από αριστερά προς δεξιά, οι Pere Mestres i Albet, Martí Esteve i Guau, Companys, Joan Lluhí i Vallescá, o Comorera, Martí Barrera i Maresta και ο Bonaventura Gassol i Rovira
Η οικονομική κρίση, η οποία οξύνθηκε από την απώλεια των τελευταίων αποικιών, δημιούργησε σε όλη την Ισπανία και ιδίως στην Καταλωνία, όπου υπήρχε επίσης η μεγαλύτερη συγκέντρωση εργατών, ένα βαθύ επαναστατικό κλίμα που οδήγησε στην κορύφωσή του το 1909. Ποια ήταν τα αποτελέσματα; Από τη μια πλευρά, η Καταλανική Αλληλεγγύη, μια εθνικιστική κίνηση της μεγαλοαστικής τάξης. Από την άλλη, ο Λερουϊσμός ή η πιο χοντροειδής και τυχοδιωκτική αντικληρικαλιστική και κοινωνική δημαγωγία. Και στις δύο περιπτώσεις, η εργατική τάξη ήταν πιόνι χειραγωγούμενο από τους εχθρούς της.
Οι ανηθικότητες της μοναρχίας, η ολοένα και αυξανόμενη ταξική εκμετάλλευση και η εγκληματική περιπέτεια του Ριφ καθόρισαν τον επαναστατικό ξεσηκωμό του 1909. Η εργατική τάξη κατέλαβε, κυριολεκτικά, τη Βαρκελώνη και άλλες πόλεις της Καταλωνίας, και καθ’όλη τη μεγάλη εκείνη εβδομάδα, ο Στρατός και το σύνολο των κατασταλτικών δυνάμεων συναδελφώθηκαν με τους επαναστάτες. Ποιο το αποτέλεσμα; Η αδυσώπητη καταστολή που είχε ως σύμβολο τους εκτελεσμένους του Μοντχουίκ. Έπειτα, οι ηγέτες της εργατικής τάξης, μικροαστοί στη θεωρία τους, δεν καθοδήγησαν τη μάχη με σκοπούς για τη δική τους τάξη, παρά προσέφεραν την ηγεσία της στην παγίδα του Λερού.
Οι οξυνόμενες οικονομικές αντιθέσεις κατά τη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πρώτου παγκόσμιου πολέμου, η αυξανόμενη διαφθορά του βασιλιά και της αυλής του, οι ίντριγκες των γερμανών πρακτόρων, οι στρατιωτικές αντιπαλότητες και οι ιδεολογικές εξάρσεις που ο ίδιος ο πόλεμος προκαλούσε, μαζί με τη βαθιά απήχηση που είχε η πτώση του τσαρισμού, εγκαινίασαν την πιο μεγάλη κρίση που υπέστη η μοναρχία από την εποχή της παλινόρθωσης. Η ανακήρυξη της Δημοκρατίας φαινόταν ότι επίκειται και θα ήταν αναπόφευκτη αν η εργατική τάξη είχε δράσει ως ανεξάρτητη τάξη με δικούς της σκοπούς. Όμως τι συνέβη; Στην πρώτη επαναστατική φάση, γνωστή με το όνομα της Συνέλευσης των Κοινοβουλευτικών, η εργατική τάξη τέθηκε υπό τις διαταγές των Καμπό και Αμπαντάλ, δηλαδή, υπό τις διαταγές μιας αστικής τάξης που κινούταν προς ένα συμβιβασμό και όχι προς μια επανάσταση. Στη δεύτερη φάση, η εργατική τάξη οδηγήθηκε σε μια επαναστατική γενική απεργία ενισχύοντας ένα κίνημα καθοδηγούμενο από τις Στρατιωτικές Συσπειρώσεις Άμυνας, από ρεπουμπλικάνους λιγότερο ή περισσότερο λερουϊστές, από σοσιαλδημοκράτες υποταγμένους σε αστικές ηγεσίες, δηλαδή, από ένα σύνολο στοιχείων που έτρεμαν από φόβο για την επανάσταση και ήταν διατεθειμένα να δεχτούν πάση θυσία ένα συμβιβασμό. Άλλη μια φορά η εργατική τάξη δεν ήταν η ηγέτιδα δύναμη, παρά ένα πιόνι στα χέρια των καπιταλιστών.
Στην Ισπανία οι σοσιαλιστές υλοποιούσαν την πολιτική των ρεπουμπλικάνων και οι ρεπουμπλικάνοι την πολιτική της αντίδρασης
Από το 1918 ως το 1923, η εργατική τάξη της Καταλωνίας έζησε και υπέστη τη μεγαλύτερη εμπειρία εκείνης της περιόδου. Είχε τελειώσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 εγκαινίαζε την ιστορική εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων. Για πρώτη φορά, ο καπιταλισμός είχε συντριβεί και εξαλειφθεί από μια μεγάλη χώρα. Για πρώτη φορά, η εργατική τάξη μιας χώρας είχε καταλάβει την πολιτική εξουσία και, σε πάλη σώμα με σώμα με τους ντόπιους ταξικούς εχθρούς και τη διεθνή αντίδραση, οικοδομούσε και στερέωνε το κράτος της, οικοδομούσε τη νέα ζωή, το νέο πολιτισμό του σοσιαλισμού. Η επαναστατική καταιγίδα συγκλόνισε τον κόσμο με τα ονόματα των Λένιν και Στάλιν και ο μπολσεβικικός ηρωισμός μετατράπηκε σε οδηγό και παράδειγμα για την εργατική τάξη διεθνώς, για τους επαναστάτες κάθε χώρας. Στην Καταλωνία, όπως και σε όλη την Ισπανία. Ποτέ άλλοτε η εργατική τάξη της Καταλωνίας, στο σύνολό της, δεν είχε μια συνείδηση τόσο ενεργή της προσωπικότητάς της, της δύναμής της. Ποτέ άλλοτε η απόφαση της εργατικής τάξης της Καταλωνίας δεν είχε βρει τόσο ισχυρή και ομόφωνη υποστήριξη, όχι απλώς για μια διεκδίκηση οικονομική, όχι για μια τυχοδιωκτική επιδίωξη κάποιου ηγέτη της που την οδηγούσε στη μάχη, όχι για μια τεχνητή εθνικιστική ή ρεπουμπλικανική φιλοδοξία, αλλά για μια πραγματική επανάσταση, για το ξέσπασμα και την επιτυχή ολοκλήρωση της επανάστασής της, για την προλεταριακή επανάσταση, την ήδη νικηφόρα στην πρώην τσαρική Ρωσία επανάσταση. Ούτε το καπιταλιστικό κράτος δεν είχε δώσει ποτέ άλλοτε τόσα σημάδια σύγχυσης, αδυναμίας, φόβου και εσωτερικής κατάρρευσης. Η εργατική τάξη είχε την αίσθηση ότι επίκειται η νίκη. Και τι συνέβη; Πώς τελείωσε αυτή η τεράστια επαναστατική ενέργεια που ήταν σε κίνηση; Τα αναρχικά αντιπολιτικά, αντικρατικά, αντιπειθαρχικά και αντιεξουσιαστικά στοιχεία που καθοδηγούσαν τη CNT, μη μπορώντας να κατανοήσουν την αξία και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, συνδέθηκαν πολιτικά με τους -λιγότερο ή περισσότερο αλλά ανέκαθεν- λερουϊστές, δεν ξεπέρασαν τα οικονομικά αιτήματα που ήταν ξεκομμένα το ένα από το άλλο κοινωνικά, δεν έδωσαν μια άλλη προοπτική πέρα από τη δημιουργία συνδικάτων προσωρινής ισχύος και καταδικασμένων να υποστούν την καταστολή, τα οποία δεν βρήκαν άλλη διέξοδο παρά αυτή του επαγγελματικού “πιστολερισμού”. Η αστική τάξη είχε στη διάθεσή της αρκετό χρόνο και στρατιώτες για να ανακάμψει, προχώρησε στην αντεπίθεση, καταστέλλοντας το επαναστατικό κύμα και εξαπολύοντας τη βάρβαρη οικονομική καταστολή των πρώτων εργοδοτικών ανταπεργιών και, έπειτα, τη φυσική καταστολή ενάντια σε μια πεινασμένη και χωρίς ηθικό εργατική τάξη. Και οι επαγγελματίες πιστολέρο, “επαναστατική” έκφραση των αναρχικών, τέθηκαν υπό τις διαταγές των Μαρτίνεθ Ανίδο και Αρλέγι και δολοφόνων ηγετών όπως του Σαλβάδο Σεγί, που άρχισαν να αξιοποιούν την εμπειρία που αντιστοιχούσε σε εκείνη την ήττα.
Πέρασε ο Πρίμο ντε Ριβέρα. Πέρασαν οι Μπερενγκουέρ και Αθνάρ και στις 14 Απρίλη 1931 ο λαός ανακήρυξε τη Δημοκρατία. Είναι σύνηθες να λέγεται πως είχε ανακηρυχθεί η Δημοκρατία σε μια χώρα χωρίς δημοκράτες. Αυτό δεν είναι σίγουρο, αφού η εργατική τάξη ήταν πάντοτε βαθιά δημοκρατική. Ασφαλώς ήταν αλήθεια πως στη χώρα τα ρεπουμπλικανικά κόμματα δεν είχαν ούτε συνέπεια ούτε βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. Αυτό σημαίνει πως θεωρητικά η εργατική τάξη αν γινόταν καθοριστική και ηγέτιδα δύναμη της Δημοκρατίας, αυτή η Δημοκρατία θα γινόταν Λαϊκή Δημοκρατία και θα βάδιζε προς το σοσιαλισμό. Απέναντι απ’ την εργατική τάξη υπήρχαν κάστες και μια καπιταλιστική τάξη σε διάλυση και τρεμάμενη. Γύρω από την εργατική τάξη και αποδεχόμενη την ηγεσία της προέκυψε μια επαναστατημένη και γεμάτη ελπίδες αγροτιά και μια μικροαστική τάξη που είχε κερδηθεί από τη Δημοκρατία και ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί τους προβλεπόμενους μετασχηματισμούς. Με τον όγκο της, την ομοιογένειά της, με την επαναστατική παράδοσή της, η εργατική τάξη παρουσιαζόταν ως ο αδιαφιλονίκητος καθοδηγητής του νέου καθεστώτος. Και τι συνέβη; Στην Καταλωνία, καθοδηγούμενη από τη FAI, η οποία είχε συγκροτηθεί το 1926- και αποτελούσε τη συνέχεια του παλιού αναρχισμού-, η εργατική τάξη, επιπρόσθετα αποπροσανατολισμένη από την αντικληρικαλιστική και εθνικιστική δημαγωγία, όπως παλιότερα, στον καιρό των λερουϊστών, αποδέχτηκε την καθοδήγηση από τη μικροαστική τάξη με επικεφαλής τους Φρανσέσκ Μασιά και τη Ρεπουμπλικανική Αριστερά.
Στην Ισπανία, οι σοσιαλιστές υλοποιούσαν την πολιτική των Ρεπουμπλικώνων και οι ρεπουμπλικάνοι την πολιτική της αντίδρασης και, οι δυο μαζί, συνωμοτούσαν για μια Δημοκρατία των εργαζομένων όλων των τάξεων, ένας πρόεδρο πράκτορα του Βατικανού, μια πολιτοφυλακή (Guardia Civil) που κάμφθηκε από τις Δυνάμεις Κρούσης (Guardia de Asalto), μια ενισχυμένη στρατιωτική κάστα, μια ρεφορμιστική κοινωνική νομοθεσία που υπονομευόταν ατιμώρητα από την αστική τάξη, μια ξεχαρβαλωμένη αγροτική μεταρρύθμιση, μια Δημοκρατία που σε δύο χρόνια από τον τεράστιο λαϊκό ξεσηκωμό του 1931 θα έπεφτε στα χέρια των φιλοφασιστών Αλεχάντρο Λερού και Χοσέ Μαρία Ζιλ Ρόμπλες.
Η καταστολή της Μαύρης Διετίας (σ.Bitacora (M-L): περίοδος της 2ης Δημοκρατίας μεταξύ των γενικών εκλογών του Νοέμβρη 1933 και του Φλεβάρη του 1936, κατά την οποία κυβέρνησαν τα κόμματα της ρεπουμπλικανικής κεντροδεξιάς με επικεφαλής το Ριζοσπαστικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Αλεχάντρο Λερού σε συμμαχία με την καθολική Δεξιά – CEDA–), απέτυχε να τσακίσει την επαναστατική λαϊκή θέληση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Η εργατική τάξη είχε κατακτήσει μια ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα. Οι ζωντανές εμπειρίες, η ανάδυση του Λαϊκού Μετώπου, η οικονομική κρίση και η καταστολή, η ανάδειξη των λαθών και των προδοσιών που είχαν διαπραχθεί, ριζοσπαστικοποίησαν μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της λαϊκής μάζας. Ταυτόχρονα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας, το μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα προχωρούσε με βήμα σταθερό και μετατράπηκε, υπό την καθοδήγηση του Χοσέ Ντίαθ και της Πασιονάρια, σε ένα μεγάλο μαζικό κόμμα, στο πρωτοπόρο απόσπασμα της εργατικής τάξης. Στην Καταλωνία, διδαγμένη από την εμπειρία του Οκτώβρη του 1934 (σ.Bitacora(M-L): λαϊκοί ξεσηκωμοί που υποκινήθηκαν κυρίως από την αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισπανίας και διαμαρτυρίες απέναντι στον ανερχόμενο φασισμό μετά την είσοδο της CEDA στην κυβέρνηση το 1934 και την ανάκληση των ελάχιστων δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί από τις μάζες το 1931-33, η επανάσταση πέτυχε μόνο στην Καταλωνία, τη Χώρα των Βάσκων, τις Αστούριας και ειδικά όπου το ΚΚΙ ήταν επικεφαλής της εξέγερσης, οι αναρχικοί ήταν κυρίως θεατές στις περισσότερες περιπτώσεις: αυτή η εμπειρία θα αναλυόταν από τους κομμουνιστές για να εξαλείψουν τις αιτίες των λαθών τους), τα εργατικά κόμματα εργάστηκαν αδελφικά, προετοιμάζοντας την ενοποίησή τους, τη δημιουργία ενιαίου κόμματος, του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας. Συνεπώς, η λαϊκή νίκη της 16ης Φλεβάρη 1936 ήταν μεγαλύτερη και με περισσότερο επαναστατικό περιεχόμενο από όσο εκείνη της 14ης Απρίλη 1931. Δυστυχώς, οι ηγεσίες της FAI και των Σοσιαλιστών είχαν ακόμα επαρκή δύναμη για να παραλύσουν κάποιες φορές, και να αποπροσανατολίσουν άλλες, την επαναστατική θέληση της εργατικής τάξης και το ρεπουμπλικανικό κράτος παρέμεινε, όντας μονοπώλιο της αστικής τάξης. Δεν πραγματοποιήθηκε η δημοκρατική επανάσταση με ταχύτητα και σε βάθος, όπως απαιτούταν, και οι παραδοσιακές κάστες και οι καπιταλιστές, ιδιοκτήτες και καθοδηγητές της ισπανικής οικονομίας, κατέχοντες τους βασικούς πόρους του κράτους και υπηρετώντας τα συμφεροντά τους και τα πολεμοκάπηλα και κατακτητικά σχέδια του ναζιφασισμού, ξεσηκώθηκαν εναντίον των λαών της Ισπανίας, ανέτρεψαν το “ρεπουμπλικανικό κράτος” ενάντια στους ρεπουμπλικάνους, και άνοιξαν ένα νέο καθοριστικό κεφάλαιο της ιστορίας της Ισπανίας.
Λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από αυτή τη μακρά και επίπονη εμπειρία;
Η εργατική τάξη είχε τη δύναμη και την παρέδωσε στον εχθρό
Ο βαθύτερος λόγος είναι πως η εργατική τάξη, επηρεασμένη από μια αντιδραστική φιλοσοφία και καθοδηγούμενη από τυχοδιωκτικές ή ανεύθυνες αναρχικές ομάδες, δεν έδρασε ποτέ ως ανεξάρτητη τάξη, με τις δικές της ταξικές αρχές, με ταξικούς σκοπούς. Δεν θεώρησε ποτέ εαυτό ως καθοδηγήτρια τάξη του έθνους, ως την ασυμφιλίωτη με το καπιταλιστικό καθεστώς τάξη που έχει την αποστολή να καταστρέψει το αστικό κράτος, να αναλάβει την πολιτική εξουσία, να εξαλείψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να δημιουργήσει μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές, ένα νέο πολιτισμό: το σοσιαλισμό. Είχε τη δύναμη και την παρέδωσε στον εχθρό. Από ηγέτιδα που έπρεπε να είναι, έγινε καθοδηγούμενη, και ο επαναστατικός ενθουσιασμός και απάρνηση τέθηκε στη σπεκουλαδόρικη υπηρεσία του καπιταλισμού και των αντιδραστικών μορφών του. Η εργατική τάξη, αποπροσανατολισμένη από αντιπολιτικά και απολίτικα, αντικρατικά και αντιεξουσιαστικά κηρύγματα, συχνά παρέμενε ζαλισμένη από φαντασμαγορικούς συναισθηματισμούς που εκθείαζαν το επαναστατικό της ένστικτο και την οδηγούσαν σε τυχοδιωκτικές και αδιέξοδες εκρήξεις, μη καταλαβαίνοντας ότι, ως ξεχωριστή τάξη, πρέπει να κατέχει μια δική της επαναστατική θεωρία, ότι πρέπει να σχηματίσει το δικό της επαναστατικό πολιτικό κόμμα. Ο αναρχισμός τής έκλεισε τα μάτια και την έφησε ανυπεράσπιστη σε όλες τις μανούβρες και τις παγίδες της αστικής τάξης. Και έτσι δεν κατάλαβε ότι η απολίτικη και αντιπολιτική στάση είναι η πολιτική της αντίδρασης: ότι η απολίτικη στάση την οδήγησε να ψηφίσει πρώτα το λερουϊσμό και έπειτα την καταλανική εθνικιστική μικροαστική τάξη. Επίσης λίγο κατάλαβε ότι ο αντικρατισμός και η αντιεξουσία ενίσχυαν τη μονοπώληση του κράτους και της εξουσίας από τους αστούς, και ότι καταδίκαζαν την εργατική τάξη στην αλύπητη εκμετάλλευση, στη βάρβαρη καταστολή, στην απελπισία και την ανημπόρια.
Είναι η εμπειρία όλης αυτής της περιόδου αυτό που τώρα αναλύουμε. Και αυτή είναι πολύ πυκνή και πολύ τραγική για να θεωρήσουμε αυτή την ανάλυση επαρκή. Θεωρούμε, αναμφίβολα, πως έχουμε άλλο ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο πρέπει να πραγματευτούμε για να απαντήσουμε στις καλοπροαίρετες ερωτήσεις των τίμιων εργατών και επαναστατών: την εμπειρία του πολέμου.
Για πρώτη- και μοναδική φορά- οι αναρχικοί και η εκφυλισμένη μορφή τους της FAI, που σε αυτή την περίπτωση είναι το ίδιο, κατείχαν την πολιτική εξουσία στην Καταλωνία και την ελευθερία να εφαρμόσουν τις αρχές τους, σε μια συγκεκριμένη, έστω και προσωρινή κατάσταση. Και τι συνέβη, τελικά;
Ο Comorera και δεξιά του η Πασιονάρια και ο Μωρίς Τορέζ
Η εργατική τάξη, οι προοδευτικοί και πατριώτες καταλανοί και οι δυνάμεις της Generalitat τσάκισαν στους δρόμους της Βαρκελώνης και τις εξεγερμένες καταλανικές πόλεις [τους πραξικοπηματίες φασίστες στις 17 Ιούλη 1936]. Σε 24 ώρες σημειώθηκε στην Καταλωνία η πιο ριζική αλλαγή στην ιστορία της.
Τα μικροαστικά εθνικιστικά πολιτικά κόμματα που είχαν 24 ώρες πριν την πολιτική εξουσία στα χέρια τους, κατέρρευσαν διαμιάς. Το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας γεννήθηκε τρεις μέρες αργότερα ως μια υπόσχεση. Οι FAIστες κατέλαβαν την εξουσία. Τι έκαναν; Ήταν κυρίαρχοι στην πραγματική κυβέρνηση της Καταλωνίας, την Επιτροπή των Πολιτοφυλακών που μπορούσε να δράσει υπ’αυτές τις περιστάσεις, ως μια ανεξαρτητοποιημένη δύναμη της κεντρικής κυβέρνησης. Κατέλαβαν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, τον οπλισμό και την έδωσαν στην εκτελεστική εξουσία της Επιτροπής των Πολιτοφυλακών, δηλαδή, στους ίδιους. Ανέλαβαν την οικονομία της Καταλωνίας και τα σύνορα. Εγκαθίδρυσαν την κυριαρχία τους μέσα από σημεία ελέγχου στους δρόμους και την τρομοκρατική δράση των ειδικών ομάδων που στάλθηκαν στην επαρχία σε όλη την Καταλωνία. Οι FAIστες κατείχαν στα χέρια τους όλη την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξουσία. Και απέτυχαν να κάνουν κάτι με αυτή. Απέτυχαν να κάνουν την επανάσταση. Απέτυχαν να κάνουν πόλεμο. Και αποτέλεσαν, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και τους τροτσκιστές, τους κύριους εσωτερικούς παράγοντες της ήττας. Ήταν απολίτικοι και σχημάτιζαν κυβερνήσεις. Ήταν αντικρατιστές και δημιούργησαν έναν αστυνομικό και εκδικητικό κρατικό μηχανισμό. Ήταν αντιεξουσιαστές και δημιούργησαν τις Περιπόλους Ελέγχου και τις Επιτροπές Άμυνας συνοικιών και τις Επιτροπές Ελέγχου κάθε είδους. Ήταν “συναισθηματικοί φιλόσοφοι, θαυμαστές της ανθρώπινης προσωπικότητας και της ατομικής ελευθερίας” και από τον Trilles ως το Roldan Cortada, περνώντας από τη La Fatarella, κατέληξαν να γίνουν αιμοσταγείς τυχοδιώκτες. Όλα μετατράπηκαν για αυτούς σε ένα παιχνίδι λέξεων. Αποδέχονταν τυν κυβέρνηση, αλλά την ονόμαζαν Συμβούλιο. Αποδέχονταν να είναι μέλη των συμβουλίων, αν τα συμβούλια ονομάζονταν Τμήματα. Αποδέχονταν την κινητοποίηση των στρατιωτών και το σχηματισμό Λαϊκού Στρατού αν οι λοχαγοί αποκαλούνταν σύντροφοι αντιπρόσωποι. Ενίοτε έκαιγαν τις πεσέτες και εξέδιδαν voucher. Δεν είχαν άλλη εμμονή παρά να καλύπτουν το πνευματικό τους κενό και την επαναστατική τους ατιμία με τυπικές αλλαγές. Και ενώ αρνούνταν να οργανώσουν ένα πραγματικό μέτωπο, να διεξάγουν έναν πραγματικό πόλεμο, να αναπτύξουν μια πολεμική οικονομία, να αποκαταστήσουν μια επαναστατική τάξη στα μετόπισθεν, να διασφαλίσουν, δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες του πολέμου, τη μαχητική ενότητα όλων των καταλανών πατριωτών γύρω από την εργατική τάξη, ακολουθούσαν τα βήματα των μπακουνικών που είχαν αποκαλυφθεί από τον Ένγκελς και δημιούργησαν τα καντόνια της Puigcerdà, της Molina, της Torassa, της Barrio, της Aragón και, αντιγράφοντας τους ρεπουμπλικάνους του περασμένου αιώνα, έλεγαν: “να σωθούν οι αρχές ακόμα κι αν χαθεί η Δημοκρατία”, δήλωναν: “να κερδίσουμε την επανάσταση, ακόμα κι αν χαθεί ο πόλεμος”. Και υποτίθεται ότι “κέρδιζαν την επανάσταση” με την οργάνωση απειθαρχίας.
Αποδείχτηκε πλήρως ότι ο αναρχισμός είναι μια αντιδραστική φιλοσοφία
Αυτή η αντίθεση έλαβε μια εξαιρετική επίλυση γιατί, ενώ η ζωή απέδειξε το αντιδραστικό περιεχόμενο της αναρχικής φιλοσοφίας, η εργατική τάξη, η αγροτιά και τα πιο πρωτοπόρα τμήματα της λαϊκής μάζας προχώρησαν στο σχηματισμό με απίστευτη ταχύτητα του μεγάλου εργατικού κόμματος, του μεγάλου πανεθνικού κόμματος: του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας. Καθοδηγούμενοι από τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα, οι FAIστες ξεσηκώθηκαν περισσότερο όχι ενάντια στο Φράνκο, αλλά στο Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους καλύτερους αγωνιστές του, με σκοπό να τους εξαλείψουν. Συμμάχησαν με τους αστούς για να εμποδίσουν το σχηματισμό μιας κυβέρνησης καθοδηγούμενης από την εργατική τάξη. Συμμάχησαν με τους τροτσκιστές και άλλους παράγοντες του φρανκο-φαλαγγισμού για να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη και να εμποδίσουν η νικηφόρα θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού να διεισδύσει στις τάξεις της. Στις συγκεκριμένες προτάσεις του ΕΣΚΚ, προτάσεις που επεδίωκαν τη γρηγορότερη δυνατή στρατιωτική νίκη, που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να κατοχυρωθούν οι πρώτες επαναστατικές κατακτήσεις και έπειτα αυτές να αναπτυχθούν, οι FAIστες αντιτάχθηκαν με ύβρεις, σαμποτάζ, συκοφαντίες, δολοφονίες, και παίρνοντας βασικό μέρος σε όλες τις πολιτικές συνομωσίες που μια τρομοκρατημένη αστική τάξη εξύφαινε ενάντια στο κόμμα της εργατικής τάξης. Τρελαμένοι από τα ίδια τους τα εγκλήματα, από την καθημερινή απόδειξη της κατακόρυφης πτώσης τους από τη θέση του καθοδηγητικού πυρήνα της εργατικής τάξης, οι FAIστες, αγκαλιά με τους τροτσκιστές και υπηρετώντας τα σχέδια των Φράνκο και Μουσολίνι, ξεκίνησαν τον εγκληματικό τυχοδιωκτισμό του Μάη του 1937, ανοίγοντας το μέτωπο στον εχθρό και το λιμάνι της Βαρκελώνης στα πλοία του Μουσολίνι. Το πραξικόπημα του Μάη του 1937 αποτελεί μια μεγάλη αλλαγή στην πρόσφατη ιστορία μας. Οι FAIστες και οι τροτσκιστές ηττήθηκαν από την εργατική τάξη και το λαό, και η αντεπαναστατική και προδοτική τους φύση αποκαλύφτηκε μια για πάντα. Έκτοτε, το ΕΣΚΚ, ευρισκόμενο σε αδιάκοπη ανάπτυξη, μετατράπηκε στη σημαντικότερη δύναμη της Καταλωνίας κατά τη διάρκεια του πολέμου και η Καταλωνία είχε έκτοτε μια πολεμική πολιτική, η οποία θα έγραφε τις πιο ένδοξες στρατιωτικές και οικονομικές σελίδες της ιστορίας της. Με τη στάση επιμονής και αυταπάρνησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας, οι βασικές πτυχές της λαϊκής δημοκρατίας πήραν καθορισμένες και συγκεκριμένες μορφές, δημιουργήθηκε ο τακτικός Λαϊκός Στρατός, οργανώθηκε η πολεμική οικονομία και δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη νίκη.
Δυστυχώς, η αντεπαναστατική και προδοτική δράση των FAIστών και των τροτσκιστών, η ταλαντευόμενη και αντιφατική πολιτική των σοσιαλιστών και των ρεπουμπλικάνων, που επιδεινώθηκε από τις συστηματικές προδοσίες των οπαδών του Πριέτο, δεν επέτρεψαν την υλοποίηση ενός μεθοδικού σχεδίου και σε επιταχυνόμενο ρυθμό. Έτσι, είδαμε ότι οι στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές θεμελιώδεις κατευθυντήριες γραμμές που προτάθηκαν και έγιναν δημοφιλείς από το ΚΚΙ και το ΕΣΚΚ γίνονταν πάντοτε καθυστερημένα αποδεκτές και συχνά εφαρμόζονταν με πνεύμα ηττοπάθειας και όχι νίκης.
Χάσαμε έναν πόλεμο που θα έπρεπε να κερδίσουμε. Θα τον είχαμε κερδίσει αν από την πρώτη μέρα οι προσπάθειες της εργατικής τάξης και του λαού επικεντρώνονταν στην αντιμετώπιση του εχθρού. Θα τον κερδίζαμε αν η βασική γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας – ότι ο πόλεμος και οι απαιτήσεις του πολέμου ήταν πάνω από όλα, ότι η Επανάσταση σημαίνει πως πρέπει να κερδίσουμε τον πόλεμο – δεν θα είχαν υπονομευτεί από τους αντιδραστικούς και τους προδότες FAIστες, Πριετιστές και τροτσκιστές ήδη από την πρώτη μέρα από το πραξικόπημα του Μάη του 1937 και καταλήγοντας στην προδοσία του Κασάδο το 1939.
Λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι, η ζωή έχει αποδείξει πλατιά πως ο αναρχισμός είναι μια αντιδραστική φιλοσοφία, ξένη προς την εργατική τάξη, το μακρύ χέρι της αστικής τάξης στο εργατικό στρατόπεδο. Η ζωή μας απέδειξε ξεκάθαρα ότι οι συγκεκριμένες ομάδες, κληρονόμοι του μπακουνινισμού και των ατομικιστών αναρχικών, αποτέλεσαν ένα εργαλείο της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, δύναμη κρούσης τυχοδιωκτικής και ανήθικης των ασυμφιλίωτων εχθρών της εργατικής τάξης και του λαού.
Το καθήκον ενός επαναστάτη εργάτη συνίσταται στο να ανήκει στο δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο
Οι αγγλοσάξονες ιμπεριαλιστές, απαρνούμενοι τις συμφωνίες του Πότσνταμ του 1945 και των Ηνωμένων Εθνών, βοήθησαν συστηματικά το φρανκο-φαλαγγίτικο καθεστώς. Αυτή είναι μια αλήθεια τόσο προφανής που δε χρειάζεται να αποδειχτεί. Η Σοβιετική Ένωση, οι νέες δημοκρατίες, η παγκόσμια εργατική τάξη, οι προοδευτικές μάζες ολόκληρου του κόσμου και επικεφαλής αυτών, τα κομμουνιστικά κόμματα, παρέμειναν πιστά στην υπόθεσή μας, έκαναν και κάνουν σε κάθε στιγμή και ανάλογα με την κατάσταση, ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τον μέχρις εσχάτων αγώνα μας ενάντια στο φρανκο-φαλαγγίτικο καθεστώς και για την εγκαθίδρυση μιας αληθινής δημοκρατίας. Το καθήκον ενός επαναστάτη εργάτη, είτε συμμερίζεται είτε όχι πλήρως την ιδεολογία μας, είναι ξεκάθαρο και κατηγορηματικό: να παλέψει λυσσαλέα ενάντια στους ιμπεριαλιστές που παρατείνουν τη ζωή του φρανκο-φαλαγγίτικου καθεστώτος, μαζί με τις δημοκρατικές δυνάμεις που υποστηρίζουν την υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών της Ισπανίας. Τι κάνουν οι FAIστες; Είναι έμμισθα όργανα των ιμπεριαλιστών, είναι οι πλέον ωμοί και κυνικοί συκοφάντες και εχθροί της Σοβιετικής Ένωσης και των νέων δημοκρατιών. Οι FAIστες υποστηρίζουν την υπόθεση των ιμπεριαλιστών, και επομένως, είναι εξίσου υπεύθυνοι για την παράταση της ζωής του φρανκο-φαλαγγίτικου καθεστώτος.
Στον κόσμο υπάρχουν δύο στρατόπεδα: το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, με επικεφαλής τα μονοπώλια των ΗΠΑ, και το δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση. Οι ιμπεριαλιστές αναβιώνουν, όπου και όπως μπορούν, τις αντιδραστικές δυνάμεις, επιδιώκουν να εδραιώσουν τα καταστροφικά αποικιακά καθεστώτα, παρέδωσαν την εξουσία σε στρατιωτικούς και μεγαλοκτηματίες στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες και την Τουρκία. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διατηρήσουν στην Κίνα το φασίστα Τσανγκ Κάι Σεκ. Προβαίνουν σε απόπειρες ενάντια στην ανεξαρτησία και την κυριαρχία των αμερικανικών και δυτικοευρωπαϊκών εθνών. Ρίχνουν στην εξαθλίωση την εργατική τάξη, την αγροτιά και το σύνολο των εργαζόμενων μαζών τις οποίες παραλύουν με μια πολιτική ολοένα και πιο κατασταλτική. Η Σοβιετική Ένωση απελευθέρωσε την ανθρωπότητα από το ναζιφασιστικό εφιάλτη. Η Σοβιετική Ένωση, νικώντας τις πιο επιθετικές και απάνθρωπες δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, αύξησε την εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις και το ανίκητο των πλατιών μαζών των αποικιακών χωρών στο σημερινό αγώνα τους για ανεξαρτησία και κυριαρχία των πατρίδων τους, για το αναφαίρετο δικαίωμά τους να οικοδομήσουν μια λαϊκή δημοκρατία. Έκανε ό,τι είναι δυνατό στις χώρες που απελευθερώθηκαν άμεσα από το Σοβιετικό Στρατό για να να οικοδομηθεί μια λαϊκή δημοκρατία με επικεφαλής την εργατική τάξη: εμπόδιζε οι ιμπεριαλιστές να πλήξουν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας, να επαναφέρουν στην πολιτική εξουσία τους αριστοκράτες και τους μεγαλοκτηματίες που απαλλοτριώθηκαν, τους μονοπωλητές, την αστική τάξη με τα εθνικοποιημένα περιουσιακά στοιχεία και τους ιεράρχες του Βατικανού: βοήθησε αδερφικά τις νέες δημοκρατίες να ξεπεράσουν τις γιγαντιαίες δυσκολίες της ανοικοδόμησης, της υλοποίησης των σχεδίων ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια ζωή ευημερίας, προοδευτικά, για να οικοδομήσουν τις βάσεις για το σοσιαλισμό. Και το ένδοξο παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, που αποκατέστησε σε ασύγκριτο ρυθμό τις τεράστιες καταστροφές που είχε προκαλέσει ο πόλεμος, αναπτύσσοντας την εθνική οικονομία και υπερβαίνοντας τα επίπεδα της προπολεμικής παραγωγής, βαδίζοντας προς τον κομμουνισμό, παρά το μποϊκοτάζ, τις συκοφαντίες, τις μανούβρες κάθε είδους των ιμπεριαλιστών, είναι μια ήρεμη δύναμη που επιταχύνει την πολιτική ωρίμανση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, των προοδευτικών μαζών κάθε χώρας, που τις κινητοποιεί στον αγώνα για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, η οποία διαμεσολαβείται και καταπνίγεται από τους ιμπεριαλιστές και τους πράκτορές της: που διασφαλίζει τη νίκη των κομμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο σημαίνει εθνική υποταγή, αποικιοποίηση, εξαθλίωση, νεοφασισμός. Το δημοκρατικό στρατόπεδο σημαίνει ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, κοινωνική και εθνική απελευθέρωση των αποικιακών χωρών, σημαίνει η εργατική τάξη να καθοδηγεί την οικοδόμηση μιας νέας ζωής, σημαίνει εργασία, ευημερία και λευτεριά. Δεδομένου αυτού του σαφούς διλήμματος, το καθήκον ενός επαναστάτη εργάτη, είτε αποδέχεται είτε όχι πλήρως την ιδεολογία μας, είναι ξεκάθαρο και κατηγορηματικό: το να είναι με το δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, μαζί με τη Σοβιετική Ένωση και τις νέες δημοκρατίες, την παγκόσμια εργατική τάξη και τις προοδευτικές μάζες. Τι κάνουν οι FAIστες; Κάνουν τα λυσσασμένα σκυλιά του ιμπεριαλισμού και, όπως ο Φράνκο, εξειδικεύονται στον αντισοβιετισμό και αντικομμουνισμό και κάθε νίκη της εργατικής τάξης και των μαζών, είτε στην Κίνα, είτε στην Ελλάδα, οπουδήποτε, τους προκαλεί νέες υστερικέ εκρήξεις μίσους και αγανάκτησης.
Το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο προετοιμάζει με ζήλο τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιμπεριαλιστές ονειρεύονται ατομικές βόμβες και οργανώνουν μισθοφορικούς στρατούς, περικυκλώνουν τη Σοβιετική Ένωση με στρατηγικές βάσεις, κινητοποιούν τους εναπομείναντες ναζί και τους λούμπεν. Επιθυμούν να κάνουν τον πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, να εξαλείψουν το σοσιαλιστικό κόσμο, να παρατείνουν την κυριαρχία τους οπουδήποτε πάνω στη γη που είναι γεμάτη συντρίμμια και ποτισμένη με αίμα. Στα εγκληματικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, η φρανκική Ισπανία παίζει ένα σημαντικό ρόλο: η Ισπανία είναι πλούσια σε στρατηγικές πρώτες ύλες, είναι μια σημαντική στρατιωτική βάση δεδομένης της γεωγραφικής της τοποθεσίας, έχει μια άφθονη και φθηνή μάζα ανθρώπων, είναι μια χώρα “διασφαλισμένης τάξης”, διασφαλισμένης από τη φασιστική δικτατορία. Στα ιμπεριαλιστικά πλάνα, το φρανκο-φαλαγγίτικο ταξικό καθεστώς αποτελεί κλειδί. Για αυτό το υποστηρίζουν, το βοηθούν, παρεμβαίνουν για την αποδυνάμωση των δημοκρατικών δυνάμεων, με την τροφοδότηση στο εσωτερικό τους, στοιχείων διαφθοράς και προδοσίας. Στα πολεμικά πλάνα των ιμπεριαλιστών η Ισπανία είναι ένα “ιδανικό” ατομικό μαξιλάρι και οι ισπανοί φθηνό κρέας για τα κανόνια τους. Στο δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, η Σοβιετική Ένωση είναι ο προμαχώνας της ειρήνης, η πρωτοπορία των δημοκρατικών δυνάμεων που δεν θεωρούν αναπόφευκτο τον πόλεμο, που υποστηρίζουν την εφικτότητα συνυπαρξης για μια μακρά περίοδο των δύο κόσμων, που σχηματίζουν μέτωπο με ηρεμία αλλά και ενέργεια απέναντι στις πολεμοκάπηλες προκλήσεις των ιμπεριαλιστών, που αποκαλύπτουν τις ίντριγκες και, αναμφίβολα, διατηρούν την ειρήνη. Το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο σημαίνει πόλεμος, σημαίνει φρανκο-φαλαγγίτικο ταξικό καθεστώς. Το δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι η ειρήνη, είναι η εξάλειψη του φρανκο-φαλαγγιτισμού και των παραγώγων του, είναι μια Ισπανία με αποκατεστημένη ανεξαρτησία, είναι η Δημοκρατία, είναι μια ελεύθερη Καταλωνία σε μια ελεύθερη Ισπανία. Ενώπιον αυτού του βασικού διλήματος, το καθήκον κάθε επαναστάτη εργάτη,είτε συμμερίζεται είτε όχι πλήρως την ιδεολογία μας, είναι ξεκάθαρο και κατηγορηματικό: να είναι με το δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, το στρατόπεδο της ειρήνης, το στρατόπεδο των λαών της Ισπανίας που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία και την ελευθερία, που παλεύουν για τη δημοκρατική Επανάσταση. Τι κάνουν οι FAIστες; Ως έμμισθα όργανα του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου έχουν συμμαχήσει με το Φράνκο, με το διάδοχο, με τους Indalecio Prieto, Josep Tarradellas και José Antonio Aguirre, έχουν συμμαχίσει με τις πλέον χαρακτηριστικές δυνάμεις τις ισπανικής αντίδρασης και μαζί με αυτές και σε συμφωνία με αυτές, τις οδηγούν σε αγώνα όχι ενάντια στο φρανκο-φαλαγγίτικο ταξικό καθεστώς, αλλά ενάντια στα αδιάφθορα κόμματα της εργατικής τάξης, ενάντια στα κόμματα που είναι επικεφαλής της πάλης των λαών της Ισπανίας: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας και το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας.
Η εργατική τάξη πρέπει να εξαλείψει ένα παρελθόν διασπάσεων
Λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι, η ζωή έχει αποδείξει με τρόπο ξεκάθαρο ότι οι FAIστες, ότι οι συγκεκριμένες ομάδες δεν είναι πια μια ιδεολογική τάση μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι FAIστες, οι συγκεκριμένες ομάδες, οι λεγόμενοι ελευθεριακοί, ελευθεριακοί κομμουνιστές, ελευθεριακοί σοσιαλιστές, δημοκράτες σοσιαλιστές, συνδικαλιστές σοσιαλιστές, υπαρξιστές απολίτικοι ή πολιτικοί ελευθεριακοί, αναρχοσυνδικαλιστές ή σκέτοι αναρχικοί, είτε θαυμάζουν το διάδοχο Δον Χουάν είτε είναι θαυμαστές του Χάρι Τρούμαν και των δλαρίων του, σύμμαχοι του Indalecio Prieto ή μέλη της αντισοβιετικής και αντικομμουνιστικής οικογένειας, δεν είναι παρά ένα μάτσο προδότες και υπονομευτές, κατάσκοποι και πληροφοριοδότες, έμμισθοι του ιμπεριαλισμού και του φρανκο-φαλαγγιτισμού και των παραγώγων τους. Είναι ξένο σώμα στο εργατικό κίνημα και οφείλουμε να διαχωριστούμε χωρίς συναισθηματισμούς και στενοχώριες. Είναι ένα επιτακτικό καθήκον για όλη την εργατική τάξη, και ειδικότερα, για όλους εκείνους τους εργάτες που, όπως εσείς, υπηρέτησαν μαζικά αυτά τα αταξικά στοιχεία, παρότι διατήρησαν ζωντανή και αγνή την παράδοση της αδιάλλακτης μαχητικότητας που ως εργατική τάξη χαρακτήριζε καθ’όλη την τραγική αλλά και διδακτική αυτή περίοδο της ιστορίας μας.
Αυτό το ξεκαθάρισμα του εργατικού κινήματος δεν παρουσιάζει σήμερα μεγάλες δυσκολίες. Ξέρετε όπως κι εγώ ότι η διαδικασία ιδεολογικής αποσαφήνισης και οργανωτικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος άρχισε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας το 1931 και επιταχύνθηκε μετά τον Οκτώβρη του 1934 και στις παραμονές του πολέμου, ότι συνέχισε την πορεία της κατά τη διάρκεια του πολέμου και των δραματικών του εμπειριών που κατέληξε στο τελευταίο στάδιο κάτω από τη φρανκο-φαλαγγίτικη τρομοκρατία. Στην πρώτη περίοδο της Δημοκρατίας, οι τυχοδιώκτες παρανοϊκοί της FAI συνέβαλαν σημαντικά στην επιθετική ανάκαμψη της αντίδρασης. Όταν οι επιτυχίες του Οκτώβρη του 1934, ενώ οι εργάτες, οι αγρότες και οι δημοκράτες και πατριώτες της Καταλωνίας υφίσταντο ήδη την καταπίεση, ενώ οι αστουριανοί έδιναν απομονωμένοι ηρωϊκές μάχες, οι FAIστες- που ήδη υπονόμευαν το επαναστατικό κίνημα- εξέδωσαν διαταγή από τη Γενική Διοίκηση της Καταλωνίας για την άμεση επιστροφή στην εργασία, με την οποία ώθησαν την ένδοξη εργατική μας τάξη να προβεί σε μια πράξη προδοσίας. Όταν κατά την εκστρατεία της 16 Φλεβάρη 1936, όταν η ερατική τάξη και οι ισπανοί δημοκράτες έδιναν ξανά τη μάχη με μεγαλύτερη από ποτέ δύναμη, οι FAIστες – που είχαν μποϊκοτάρει τις εκλογές της Δημοκρατίας του 1931, το Σύνταγμα και τις ρεπουμπλικανικές εκλογές του 1933-κήρυτταν την εκλογική αποχή και έπαιζαν έτσι το παιχνίδι της αντίδρασης. Δεν είναι, επομένως, να εκπλήσσεται κανείς για το ότι η συσσώρευση αυτή προδοσιών της FAI η οποία, για να διατηρήσει ακλόνητη τη δικτατορία της επί της CNT, εξάλειψε προληπτικά τη συνδικαλιστική δημοκρατία, οδήγησε στο ξέσπασμα μιας βαθιάς κρίσης που χαρακτηρίστηκε από μια ενίσχυση της UGT, από τη δημιουργία της UGSO, και από την ανακήρυξη αυτονομίας μιας σειράς ισχυρών συνδικάτων και ομοσπονδιών, και στο να γίνει η UGT, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ισχυρότερη από τη CNT. Και τώρα, είναι απολύτως ξεκάθαρο, όπως γνωρίζετε με την ίδια σας την εμπειρία, πως οι FAIστες, όπου στο εσωτερικό της Καταλωνίας έχουν ακόμα το θράσος να αποκαλούνται ηγέτες σας, σαμποτάραν συστηματικά τον αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού, είναι γεμάτοι πληροφοριοδότες και προβοκάτορες που εξυφαίνουν με τους ηγέτες του Κάθετου Συνδικάτου τα σχέδια για μια μεγάλη υποταγή της εργατικής τάξης στις κάστες και στους καπιταλιστές και, φυσικά, στο φρανκο-φαλαγγίτικο καθεστώς.
Η εργατική τάξη της Καταλωνίας απέκτησε ήδη την απαραίτητη πολιτική ωριμότητα για να καταλάβει την ιστορική της αποστολή και να αναλάβει, επομένως, την ηγεσία της πάλης του λαού μας. Για να φέρει σε πέρας επιτυχώς αυτή τη σημαντική αποστολή, για να επιταχύνει και να διασφαλίσει τη νίκη, η εργατική τάξη πρέπει να εξαλείψει ένα παρελθόν διασπάσεων, να συσπειρωθεί σε κάθε εργοστάσιο και εργαστήρι, ορυχείο και μαγαζί, και σε οποιοδήποτε άλλο χώρο εργασίας πανεθνικά γύρω από το πρωτοπόρο απόσπασμα: το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας, το κόμμα που κατέχει τη νικηφόρα μαρξιστική-λενινιστική θεωρία. Οι εργάτες της Καταλωνίας δεν πρέπει να σπαταλήσουν ενέργεια και να κάνουν προσπάθειες να αναδιοργανώσουν τα παράνομα συνδικάτα της UGT ή της CNT. Όχι μόνο επειδή η πιο αποτελεσματική μάχη δεν είναι αυτή, αλλά γιατί όσοι ήμαστε μέλη της UGT ή της CNT οφείλουμε να τερματίσουμε και να θάψουμε τον παλιό πόλεμο των σφραγίδων, και αδελφικά με τη νέα γενιά, να επιδιώξουμε την ενότητα πάλης σήμερα που θα μας αδελφοποιήσει αύριο στις ανίκητες τάξεις ενός ενιαίου κεντρικού συνδικάτου. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επιστροφή σε παλιές ιστορίες, στην επανάληψη των λαθών που διαπράξαμε ως μέλη είτε της UGT είτε της CNT. Αντίθετα, όλα τα στοιχεία σήμερα μας οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα. Οι φαλλαγίτες μπόρεσαν να διαφθείρουν αρκετούς εργάτες, όμως η φασιστική ιδεολογία δεν διείσδυσε στις τάξεις της εργατικής τάξης. Οι βετεράνοι που ξεσηκώθηκαν από το καθεστώς στην Καταλονία με την δόλια επιδίωξη να αποσυνθέσουν και να διαλύσουν το εργατικό κίνημα, ουσιαστικά αφομοιώθηκαν από την εργατική τάξη. Οι νέες γενιές που μεγάλωσαν υπό το τρομοκρατικό καθεστώς έχουν κληρονομήσει τη μαχητικότητα των γονιών τους και είναι σήμερα μια δύναμη κρούσης βασική, εμφορούμενες από μίσος ενάντια σε όσους προδίδουν την πατρίδα και την τάξη τους, και γεμάτες ενθουσιασμό για την εθνική και επαναστατική μας υπόθεση. Η εργατική τάξη συνολικά, αισθάνεται ένα βαθύ και όλο και πιο δυναμικό θαυμασμό για τη Σοβιετική Ένωση και τις νέες δημοκρατίες. Αντιδρά με αυξανόμενη βία ενάντια στους ιμπεριαλιστές που υποστηρίζουν το φρανκο-φαλαγγίτικο καθεστώς, το καθεστώς που την κρατά σκλαβωμένη και υποταγμένη σε μια ζωή ταπείνωσης, πείνας και εξαθλίωσης χωρίς προηγούμενο. Η εργατική τάξη συνολικά έχει καταλάβει πως ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η θεωρία του, πως αφομοιώνοντας το μαρξισμό-λενινισμό σφυρηλατείται η νίκη, πως μόνο η με λογική και επαναστατική συνέπεια καθοδήγηση από τα κομμουνιστικά κόμματα, από τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα, θα εξαλείψει για πάντα το παρελθόν, θα νικήσει τους ιμπεριαλιστές και τα όργανά τους, θα αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και τις εθνικές ελευθερίες της Καταλωνίας, της Χώρας των Βάσκων και της Γαλικίας, θα πραγματοποιήσει τη δημοκρατική επανάσταση, θα ανοίξει τον περιπετειώδη δρόμο προς το σοσιαλισμό. Τι, επομένως, μπορεί να χωρίζει τώρα τους εργάτες που ήταν παλιά μέλη είτε της UGT είτε της CNT στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό και αύριο στην προσπάθεια για εδραίωση και ανάπτυξη της δημοκρατικής επανάστασης;
Οι FAIστες, παρότι μιλάνε πολύ για την επανάσταση, ωστόσο δεν μπορούνε ποτέ να την κάνουν
Τι μπορεί σήμερα να σας χωρίζει από το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας σήμερα, αγαπητοί σύντροφοι, που πολλές φορές υπήρξατε θύματα χυδαίας προπαγάνδας του εχθρού της εργατικής τάξης, των πρακτόρων του φρανκο-φαλαγγιτισμού και του ιμπεριαλισμού: που πολλές φορές σας είχαν ωθήσει να παλέψετε ενάντιά μας ως κόμμα και ηγέτες; Αν αναφερόμαστε στη μαχητική και επαναστατική στάση και συνέπεια, το θέμα έχει ήδη κριθεί, αφού η ζωή έχει δείξει σε όλους και εσάς περισσότερο από κανέναν άλλο, ότι είναι οι αγωνιστές του ΕΣΚΚ, οι κομμουνιστές, οι αλύγιστοι και αδιάφθοροι πρωτοπόροι μαχητές της εργατικής τάξης της Καταλωνίας, του καταλανικού λαού. Η απολίτικη στάση; Η ζωή απέδειξε πως είναι λάθος. Η αντιεξουσία; Η ζωή έδειξε χαρακτηριστικά την ασυνέπειά της. Η πειθαρχία; Η ζωή μας είπε πως είναι η πρώτη αρετή των επαναστατών. Τι μπορεί, επομένως, να μας χωρίζει; Η αντίληψη για το κράτος; Εδώ είναι το τελευταίο οχυρό, σύντροφοι. Ένα οχυρό, το οποίο όμως είναι ήδη θαμμένο από την εμπειρία και τη ζωή.
Η επανάσταση είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Ωστόσο, ακόμα σοβαρότερο ζήτημα είναι η εδραίωση και ανάπτυξή της. Σε αυτό δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς, κραυγές μικροαστικής αγανάκτησης και άρνησης, φτηνές φιλοσοφίες για το καλό και για το κακό, για ξερούς ηθικισμούς. Και είναι προφανές πως δεν μπορούν να κάνουν την επανάσταση, όσο κι αν μιλούν για αυτοί, όσοι, όπως η FAI, κηρύσσουν πως “η εργατική τάξη είναι ένας μύθος”, πως “ο προλεταριακός Χριστός δεν κινήθηκε όπως περιμέναμε”, ακριβώς όταν η εργατική τάξη καθορίζει ήδη τη ζωή της μισής ανθρωπότητας και συσσωρεύει την απαραίτητη δύναμη για να το κάνει στο υπόλοιπο μισό: όταν η εργατική τάξη είναι η μαχητική πρωτοπορία, ηγέτιδα των ισπανικών λαών ενάντια στο φρανκο-φαλαγγιτισμό.
Η επανάσταση θέτει στην εργατική τάξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Το κράτος είναι στα χέρια των καστών και της μεγαλοαστικής τάξης. Το πρώτο βήμα της Επανάστασης είναι η αμφισβήτησή του, η εξάλειψη του κράτους των καπιταλιστών. Μόλις υλοποιηθεί αυτό το καθήκον, τι πρέπει να κένι η εργατική τάξη. Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι η ανατραπείσα αστική τάξη θα εφαρμόσει το χριστιανικό μοντέλο να γυρίσει και το άλλο μάγουλο; Η εμπειρία μάς λέει πως μια τάξη που κρατά στα χέρια της το κράτος θα αμυνθεί στο έπακρο και πως η ανερχόμενη τάξη πρέπει να μπει σε αυτή τη μάχη επίσης, αν θέλει να θριαμβεύσει, στο έπακρο. Αυτό είναι ό,τι δεν έκανε κανείς στην Ισπανία. Στην Ισπανία δεν μπορέσαμε να εδραιώσουμε και να αναπτύξουμε τη δημοκρατική Επανάσταση: γιατί οι κάστες και η αστική τάξη που είχαν χάσει την εξουσία, ανέκαμψαν, μόλις η εργατική τάξη και οι λαϊκές μάζες, μετά την πρώτη νίκη, δεν ανέλαβαν την πολιτική εξουσία και την άφησαν στα εχθρικά χέρια. Μόλις κατέκτησε την πολιτική εξουσία, δεν μπόρεσε να τη διατηρήσει. Αν δεν θέλει κανείς, επομένως, να επαναλάβει ξανά την τραγική ισπανική εμπειρία, είναι απαραίτητο η εργατική τάξη να αφομοιώσει και να κάνει πράξη αυτή την πρώτη αλήθεια: την κατάκτηση και διατήρηση στα χέρια της της πολιτικής εξουσίας, την εξάλειψη του κράτους των καπιταλιστών και την οικοδόμηση του δικού τους κράτους, του κράτους των προλεταρίων και των λαϊκών μαζών.
Η διατήρηση της εξουσίας είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Δεν είναι ένα εύκολο καθήκον. Ούτε είναι καθήκον που μπορεί κανείς να εμπιστευτεί σε τσαρλατάνους του “ιδεαλισμού” και του “ανθρωπισμού” που βρίσκονται σαν το ψάρι μέσα στο νερό παρέα με τους σφαγείς προβοκάτορες ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν ειναι ένα ζήτημα που μπορεί να επιλύσει κανείς με συναισθηματικούς ταρτουφισμούς. Είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό, γιατί ακριβώς στη μεταβατική περίοδο είναι όπου η πάλη των τάξεων οξύνεται στο μέγιστο βαθμό και φτάνει στο δίλημμα ζωής ή θανάτου. Αυτή την ιστορική απαίτηση, την έχουμε βιώσει.
Αν η εργατική τάξη δεν παίρνει την πολιτική εξουσία και δεν οργανώνει με αυστηρότητα και ταχύτητα το κράτος των προλεταρίων και των λαϊκών μαζών, θα μπορεί να προβαίνει σε δράσεις λιγότερο ή περισσότερο βίαιες, λιγότερο ή περισσότερο ηρωϊκές και ένδοξες, όμως δεν θα μπορεί ποτέ να κάνει την Επανάσταση. Θα ηττάται πάντοτε. Από μια κατάσταση εκμετάλλευσης θα περάσει σε μια άλλη κατάσταση σκλαβιάς.
Το σοσιαλιστικό κράτος θα εξαλείφεται στο βαθμό που, έχοντας ήδη υλοποιηθεί ο σοσιαλισμός, θα βαδίζουμε στην οικοδόμηση ενός ανώτερου κομμουνιστικού πολιτισμού.
Εμείς, αναμφίβολα, αγαπητοί σύντροφοι, δεν είμαστε κρατιστές όπως προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν, για να δημιουργήσουν ένα κλίμα αντίθεσης και εχθρότητας, οι FAIστες τυχοδιώκτες. Εμείς είμαστε μαρξιστές-λενινιστές και λέμε: το αστικό κράτος, πρέπει να το εξαλείψουμε, και το σοσιαλιστικό κράτος θα εξαλείφεται στο βαθμό που, έχοντας ήδη υλοποιηθεί ο σοσιαλισμός, θα προχωρούμε στην οικοδόμηση ενός ανώτερου κομμουνιστικού πολιτισμού. Δεν ζητάμε να βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Χτίζουμε το σπίτι από τα θεμέλια, και αυτά τα θεμέλια τα θέλουμε γερά, τόσο ώστε ούτε ο πιο δυνατός σεισμός να μπορεί να τα καταστρέψει. Για εμάς, το κράτος δεν είναι σκοπός, αλλά ένα μέσο. Και το μέσο θα εξαφανιστεί κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας, και κατά τη στιγμή όπου η κοινωνική δομή και η κατάσταση των ανθρώπων θα επιτρέψουν να κάνουμε χωρίς τις κατώτερες μορφές όπως το κράτος, η δημοκρατία και το έθνος. Όμως αυτό είναι ένα ζήτημα μακροπρόθεσμο, για το οποίο εμείς, οι κομμουνιστές, δεν μπορούμε να χάνουμε χρόνο σήμερα.
Αυτός είναι ο δρόμος για τη νίκη και δεν υπάρχουν άλλα μονοπάτια: μια εργατική τάξη ενωμένη και βαδίζοντας στη μάχη υπό την καθοδήγηση του πρωτοπόρου τμήματός της, του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας, το οποίο είναι το κόμμα όλης της εργατικής τάξης και όχι ενός τμήματος αυτής, το κόμμα που έχει κληρονομήσει και αναπτύσσει ό,τι είναι υγιές, θετικό και επαναστατικό από την ιστορία του εργατικού μας κινήματος. Επομένως, σε κάθε εργοστάσιο της Καταλωνίας, οι πιο μαχητικοί εργάτες, οι επαναστάτες εργάτες, χωρίς διακρίσεις βάσει των παλαιών προσχωρήσεών τους, πρέπει να ενωθούν, να ενδυναμώσουν και να δημιουργήσουν τον ισχυρό και δυναμικό πυρήνα του ΕΣΚΚ. Πρέπει να κάνουμε την εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της, να καταλάβει οριστικά πως το κεντρικό ζήτημα δεν είναι αυτό των καχεκτικών, οικονομικών μέσων, παρότι η οικονομική πάλη πρέπει να δίνεται με ενεργητικότητα: αλλά πως το κεντρικό πρόβλημα είναι πως κάτω από αυτό το καθεστώς δεν υπάρχει εφικτή λύση και οφείλουμε να το εξαλείψουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και όλα τα στοιχεία τα οποία το ίδιο το καθεστώς, με τις αντιθέσεις του, μας παρέχει και όσα κατέχει και γνωρίζει η εργατική τάξη, χάρη στην παλιά της επαναστατική εμπειρία, πως το κεντρικό πρόβλημα είναι η υλοποίηση του προγράμματος της ισπανικής δημοκρατικής επανάστασης. Με το παράδειγμα ενότητας και δράσης της, η εργατική τάξη θα κερδίσει το κύρος και τις απαραίτητες συμμαχίες με τα λαϊκά στρώματα της αγροτιάς, των βιοτεχνών, της μικροαστικής τάξης, των διανοουμένων. Και η εργατική τάξη, σπονδυλική στήλη του έθνους, ψυχή και ζωντανή δύναμη του έθνους, θα κερδίσει αυτή την ιστορική μάχη χωρίς να αφήσει καμία δυνατότητα επιστροφής στις κάστες και τους καπιταλιστές, στην εσωτερική αντίδραση και του ιμπεριαλιστές.
Η ενότητα της εργατικής τάξης και του καταλανικού λαού, η ενότητα των εργατών της Καταλωνίας με τους εργάτες της υπόλοιπης Ισπανίας, η ενότητα της Καταλωνίας με όλους τους λαούς της Ισπανίας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Καταλωνίας, η αδιάσπαστη ενότητα των οποίων αποτελούν παράδειγμα, μας διασφαλίζουν την αποτελεσματική και γρήγορη εξάλειψη του φρανκο-φαλαγγίτικου καθεστώτος και την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της Ισπανίας και των εθνικών ελευθεριών μας, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την πλήρη και οριστική υλοποίηση του προγράμματος της δημοκρατικής Επανάστασης, ανοίγοντας δρόμο για το σοσιαλισμό.
Με ενθουσιώδη θαυμασμό για τα μαχητικά σας επιτεύγματα, σας χαιρετά πολύ εγκάρδια ο σύντροφός σας
Joan Comorera
Γενάρης 1949
http://bitacoramarxistaleninista.blogspot.com.es/2015/02/la-revolucion-plantea-la-clase-obrera.html
παρα ποδα 