Το μ-λ κίνημα στη Δυτική Ευρώπη έχει ταυτιστεί- κακώς- με κάποιους μικροαστούς διανοούμενους και φοιτητές οι οποίοι έκαναν την ανέξοδη επανάστασή τους στα νιάτα τους, για να επιστρέψουν στις ταξικές τους συνήθειες λίγα χρόνια αργότερα, με τα “γαλόνια” μάλιστα του επαναστάτη. Πράγματι υπήρχαν τέτοιες περιπτώσεις. Όμως, δεν ήταν οι κυρίαρχες, τουλάχιστον στην αρχή. Ακόμα και στη Γαλλία, που η πολυδιάσπαση δημιούργησε ένα κλίμα ώστε τέτοιες καταστάσεις να ανθίσουν, η ιστορία του μ-λ κινήματος δεν ήταν αυτή. Ή, έστω, δεν ξεκίνησε έτσι. Το ΜΛΚΚ Γαλλίας (PCMLF) προέκυψε από τους κόλπους του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Φρανσουά Μαρτύ, το Νοέμβρη του 1966, επισκέπτεται την Κίνα και συναντά το Μαο Τσε Τουνγκ, ενώ εξελίσσεται η Πολιτιστική Επανάσταση (πηγή)
Το PCMLF ιδρύθηκε σχετικά καθυστερημένα (σε σχέση με άλλα μ-λ κόμματα στον κόσμο), αν και προηγήθηκε η Ομοσπονδία των Μ-Λ Κύκλων το 1964, μια ενδιάμεση κατάσταση που προετοίμασε τη δημιουργία του. Το γεγονός ότι ιδρύθηκε μόλις το Δεκέμβρη του 1967, συντέλεσε στο να αντιμετωπίσει σχετικά απροετοίμαστο τα καθήκοντα που έθετε ο Μάης του 1968 και να μην καταφέρει να είναι η κυρίαρχη δύναμη σε αυτόν, παρότι συμμετείχε ενεργά. Για τη συμμετοχή του αυτή, το PCMLF, μαζί με άλλες 12 αριστερές οργανώσεις, τέθηκε εκτός νόμου τον Ιούνη του 1968. Όμως, από αυτές τις οργανώσεις, μόνο το PCMLF συνέχισε στην παρανομία, εκδίδοντας την εφημερίδα Humanité Rouge.
Αφίσα που κολλήθηκε το φθινόπωρο του 1968 και ανακοίνωνε ότι το ΜΛΚΚ Γαλλίας συνέχιζε παρά την απαγόρευση (πηγή)
Ο θάνατος του γραμματέα του, Φρανσουά Μαρτύ, σε τροχαίο το 1971, οι μαζικές και συνεχείς συλλήψεις, καθώς και η ιδεολογική σύγχυση στο μ-λ κίνημα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 (βλ. τους λόγους και εδώ), αποδυνάμωσαν το PCMLF, το οποίο το 1977 εξήλθε της παρανομίας με την ονομασία PCML, υιοθετώντας τη Θεωρία των 3 κόσμων. Η αποδυνάμωση αυτή προκάλεσε περαιτέρω διασπάσεις (το σημερινό PCOF που ιδρύθηκε το 1979 και σήμερα συμμετέχει στο Μέτωπο της Αριστεράς είναι μια από αυτές). Το 1979 πραγματοποιήθηκε η επανένωση με το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (μ-λ) (αυθορμητιστική-εργατίστικη διάσπαση του 1970 στο PCMLF ονόματι «Κόκκινο Μέτωπο» που τον Απρίλη του 1974 εξήλθε της παρανομίας). Όμως ήταν ήδη αργά. Το μ-λ κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο είχε διαλυθεί. Γύρω στο 1985, δημιουργήθηκε το Κόμμα για μια Κομμουνιστική Εναλλακτική, που σηματοδοτούσε τη ρήξη με το μαοϊσμό, και το οποίο το 1988 έπαψε να υπάρχει.
Το σίγουρο είναι ότι η ίδρυσή του PCMLF άλλαζε τα ως τότε δεδομένα στη γαλλική πολιτική σκηνή. Για αυτό, η αντίδραση της εξουσίας αλλά και των ρεβιζιονιστών ήταν λυσσαλέα. Ένα επεισόδιο της λύσσας αυτής σημειώθηκε κατά το ιδρυτικό συνέδριο του PCMLF, ο χώρος διεξαγωγής του οποίου περικυκλώθηκε από αστυνομικές δυνάμεις, ενώ, και ταυτόχρονα με την αστυνομική πολιορκία, επαγγελματικά στελέχη των ρεβιζιονιστών, διείσδυσαν στο χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου και άνοιξαν πυρ. Το παρακάτω άρθρο που περιγράφει την πρόκληση αυτή είναι παρμένο από την εφημερίδα του κόμματος L’Humanité Nouvelle.
Οι προκλήσεις της αστυνομίας και των ρεβιζιονιστών ενάντια στο 1ο συνέδριο του ΜΛΚΚ Γαλλίας
[L’Humanité Nouvelle, Γενάρης 1968]
Το πρωτοσέλιδο της Humanité Nouvelle με το νέο της ίδρυσης του PCMLF
Με το συνέδριό μας να καθυστερεί για οργανωτικούς λόγους, ήταν εντελώς προβλέψιμο, σε τέτοιες συνθήκες, η εξουσία να έχει το χρόνο να αναπτύξει τα μέσα καταστολής του. Όμως η μη ανακοίνωση του χώρου διεξαγωγής του συνεδρίου δεν της επέτρεπε να επέμβει άμεσα εναντίον του συνεδρίου αυτού καθ’ εαυτού, χωρίς να παραβιάσει τη δική της νομιμότητα.
Σε αυτές τις συνθήκες, ήταν επόμενο να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει εναντίον μας τους ρεβιζιονιστές, αφήνοντάς τους να περάσουν, αφού τους γνωστοποίησε το χώρο, προκειμένου να επωφεληθεί από αυτούς, για να δικαιολογήσει ακολούθως την επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων στο όνομα της “διατήρησης της τάξης”.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία έχει γίνει τώρα πια συνήθης έπειτα από τη ρεβιζιονιστική επίθεση στη συγκέντρωση της Mutualité στις 5 Μάη του 1967 στο Παρίσι.
Είναι αυτό ακριβώς που συνέβη και στο συνέδριο. Όμως η εξουσία δεν είχε προβλέψει τη δική μας αποφασιστικότητα και επαγρύπνηση ώστε να εμποδίσουμε κάθε προβοκάτσια, και, όπως και οι ρεβιζιονιστές, ούτε αυτή μπόρεσε να εμποδίσει τη δημιουργία του Κόμματός μας!
Ήδη από την παραμονή του Συνεδρίου, κατά τη διάρκεια της νύχτας, πλήθος αστυνομικών είχαν τοποθετηθεί και έφραζαν τους δρόμους που μπορούσε να περάσει αμάξι και οι οποίοι οδηγούσαν στο χώρο διεξαγωγής του Συνεδρίου.
Κάθε αυτοκίνητο που έφτανε, έπρεπε να σταματήσει και, υπό την απειλή πυροβόλων, κάθε επιβάτης έπρεπε να δείξει τα χαρτιά του. Ένας χωροφύλακας κρατούσε επιμελώς τα στοιχεία της ταυτότητας, συμπεριλαμβανομένων των ονομάτων του πατέρα και της μητέρας των επιβατών, ακόμα κι αν αυτοί είχαν πεθάνει προ καιρού!
Αμέσως η υπηρεσία τάξης και ασφάλειας του συνεδρίου αποφάσισε να οργανώσει το πέρασμα των συνέδρων από άλλες διαδρομές, είτε από δρόμους που δύσκολαπερνούσε όχημα, είτε όχι ακόμα ελεγχόμενους, είτε από μονοπάτια στο δάσος ή στα χωράφια.
Όλη τη νύχτα και κατά ένα μέρος το πρωί, κινούνταν έτσι, συντελώντας στο να ξεφύγει από τον αστυνομικό έλεγχο η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων.
Στις 30 Δεκέμβρη το πρωί, οι δυνάμεις της “τάξης”, συνειδητοποιώντας την αποτυχία τους, ενισχύθηκαν αριθμητικά και πολλαπλασίασαν τις εκφοβιστικές τους κινήσεις, σφραγίζοντας τους τριγύρω δρόμους με φορτηγά με μέλη της ρεπουμπλικανικής φρουράς (σ.parapoda: τμήμα της χωροφυλακής που χρησιμοποιείται για την ασφάλεια ανώτατων αξιωματούχων).
Ένα όχημα της υπηρεσίας γενικών πληροφοριών προσπάθησε να εισέλθει στον ιδιόκτητο χώρο απαιτώντας να συναντήσει τον ιδιοκτήτη του χώρου αγρότη σύντροφο. Όμως η προσπάθεια των επιβατών του απέβη άκαρπη.
Η συνεδρίαση της νύχτας διήρκεσε ως τις 3 το πρωί, ενώ η υπηρεσία ασφάλειας του συνεδρίου λειτουργούσε κανονικά και διασφάλιζε την προστασία των συνέδρων.
Ήταν στις 31 Δεκέμβρη που οι κομάντο ρεβιζιονιστές, επαγγελματικά στελέχη, προέβησαν σε μια προβοκάτσια η οποία θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επέμβαση των δυνάμεων που ήταν επιφορτισμένες με τη “διατήρηση της τάξης”.
Νωρίς το απόγευμα ένας σύντροφος της υπηρεσίας ασφαλείας του συνεδρίου βρέθηκε ξαφνικά ενώπιον δύο αντρών οι οποίοι προσπάθησαν να τον εκφοβίσουν απειλώντας τον με δύο ρεβόλβερ. Ο σύντροφος αυτός, παρότι οι κάνες των ρεβόλβερ ήταν στραμμένες πάνω του, άρχισε να τρέχει και σήμανε άμεσα τον συναγερμό στο Συνέδριο. Αμέσως μια ομάδα 6 συντρόφων βγήκε έξω για να εκδιώξει τους εισβολείς τους οποίους εντελώς φυσιολογικά ο νέος εργάτης που τους είδε, τους βάφτισε αυθόρμητα: “πρόκειται για φασίστες!”. Όμως αμέσως άρχισαν να ηχούν επανειλημμένα πυρά που έμοιαζαν να έρχονται από πιο μακριά.
Στην πραγματικότητα, οι δύο ρεβιζιονιστές έκπληκτοι υποχώρησαν βιαστικά, συσπειρωνόμενοι με τα άλλα μέλη της ομάδας των κομάντο τους, και έπεσαν σε ένα άλλο πόστο επαγρύπνησης, διακόσια μέτρα πιο κάτω, μέσα στο δάσος.
Οι έξι σύντροφοι που βγήκαν για να τους καταδιώξουν, τους συνέλαβαν.
Υπό την απειλή των ρεβόλβερ τους, οι ρεβιζιονιστές υποχρέωσαν 3 συντρόφους να πέσουν στο έδαφος, όμως αυτοί θαρραλέα, δεν άργησαν να αντιδράσουν και συνέχισαν τον άνισο αγώνα εναντίον των κομάντο.
Ήταν τότε που οι απεσταλμένοι από τον Waldeck Rochet (σ. parapoda: διαδέχτηκε το Μωρίς Τωρέζ το 1964 και παρέμεινε γραμματέας του ΚΚΓ ως το 1969) αλήτες τρελάθηκαν.
Πανικοβλημένοι γιατί αντιμετώπισαν θαραλλέους, παρότι ήταν περισσότεροι αριθμητικά και με όπλα στο χέρι, τα οποία στερούνταν οι αντίπαλοί τους, άρχισαν να πυροβολούν βαστικά στους συντρόφους μας, όμως τα περισσότερα πυρά πετύχαιναν δίπλα από το στόχο τους.
Μπορέσαμε να μετρήσουμε πάνω από 10 πυροβολισμούς. Μια σφαίρα από αυτούς, ωστόσο, διαμετρήματος 11,43 χιλ. κατάφερε να καρφωθεί στο πόδι του συντρόφου Christian Maillet, από την περιοχή Μασαλίας- Προβάνς, ο οποίος είχε καταφέρει να εξουδετερώσει τρεις από τους επιτιθέμενους σε μια σκληρή σωματική πάλη, φωνάζοντάς τους ότι δεν θα καταβάλλουν ποτέ τους πραγματικούς κομμουνιστές!
Αυτός ο σύντροφος έχει 26 χρόνια κομματικής ηλικίας!
Ο σύντροφος Raymond Casas, που κατέφτασε στο σημείο, γλίτωσε παρά τρίχα από δύο σφαίρες που κατευθύνονταν πάνω του από ένα χέρι τρεμάμενο. Απευθυνόμενος στο νεαρό αλήτη που είχε απέναντί του, του φώναξε: “Μα εσείς έχετε τρελαθεί τελείως!”. Η καλή του προλεταριακή διάθεση δεν μπορούσε, στην πραγματικότητα, να εξηγήσει διαφορετικά τέτοια ηλιθιότητα.
Ο σύντροφος Jurquet, γιός του πολιτικού μας γραμματέα, της Περιφερειακής Οργάνωσης Μασσαλίας, υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τους επιτιθέμενους, υπό την απειλή δύο ρεβόλβερ που ήταν κολλημένα στο λαιμό του, όμως σύντομα, διατηρώντας την ψυχραιμία του, επωφελήθηκε μιας στιγμής απροσεξίας των απαγωγέων του, προκειμένου να ρίξει στο έδαφος τον ένα από τους δύο, να σπρώξει τους άλλους δύο με τους οποίους είχε κατρακυλήσει σε ένα λάκκο, και έπειτα να ξεφύγει, παρά τα πυρά εναντίον του.
Στο μεταξύ, η προστασία του χώρου του συνεδρίου ενισχύθηκε, όμως αυτό δεν ευχαριστούσε την αστυνομία, η οποία σύντομα επενέβη με δύο άντρες της ρεπουμπλικανικής φρουράς οι οποίοι κρατούσαν στο χέρι τα ρεβόλβερ τους και οι οποίοι συνοδεύονταν από ένα τεράστιο λυκόσκυλο στο οποίο ο ένας από αυτούς φώναζε: “Επίθεση! Επίθεση!”.
Ένας σύντροφος δαγκώθηκε ελαφρά, ενώ όλοι οι σύνεδροι συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του χώρου του συνεδρίου φωνάζοντας δυνατά τη “Διεθνή”.
Έτσι, με την εξουσία και ρεβιζιονιστές να διαπιστώνουν την πλήρη αποτυχία των προσπαθειων τους, το Συνέδριο μπόρεσε να συνεχίσει τις εργασίες του σε μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας μας γεννήθηκε κάτω από τα πυρά των προδοτών του κομμουνισμού που τέτοιοι έγιναν οι γάλλοι χρουτσωφικοί.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι οι 5 ή 8 αλήτες σαν το δειλό Pecout, που ήρθαν με τα ρεβόλβερ στο χέρι και έτρεμαν όλα τους τα μέλη, οι πραγματικοί υπεύθυνοι.
Και αυτός είναι ένας πρώτος λόγος που δικαιολογεί την απόφαση της Κεντρικής μας Επιτροπής να μην κινηθεί δικαστικά εναντίον τους, ιδιαίτερα αφού η αστική δικαιοσύνη θα πιεζόταν προφανώς να αναγνωρίσει σε αυτύς τους πραγματικούς υπηρέτες της και θα τους προστάτευε.
Όμως ο λαός, η εργατική τάξη, αποτελούν την πραγματική δικαιοσύνη και είναι σε αυτούς που παραπέμπουμε αυτούς τους μικρούς προβοκάτορες.
Έτσι, ένας σύντροφός μας, ακόμα μέλος του κόμματος, αυθόρμητα παρουσιάστηκε στην εφημερίδα La Marseillaise, για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη χρήση τέτοιων μεθόδων.
Ο παλιός σεμιναριογράφος Georges Righetti, γραμματέας Περιφερειακής Οργάνωσης, έβαλε στο στόμα του την παρακάτω γραφική έκφραση για να του απαντήσει: “Δεν τους ξέρεις εσύ, τους κινεζόφιλους! Είναι χειρότεροι και από το διάολο!”.
Ιδού ο δυστυχής Righetti που ξαναβρίσκει την αρχική του πίστη. Ακολούθως, διέταξε την εκδίωξη από τα γραφεία της εφημερίδας του αγανακτισμένου αυτού συντρόφου της βάσης.
Όμως δεν ήταν μόνο αυτό το περιστατικό: πληροφορηθήκαμε ήδη για πολυάριθμες αντιδράσεις συντρόφων της βάσης του ΚΚΓ, οι οποίοι διαχωρίζονται κατηγορηματικά από τέτοιες πρακτικές και αποδοκιμάζουν όσους διέταξαν την υιοθέτησή τους. Είναι ιδιαίτερα η περίπτωση πολλών εργατών της Transat, των γιατρών της Mutuelle GGT, συνδικαλιστών κλπ.
Ο προμελετημένος χαρακτήρας του σχεδίου δεν αφήνει ίχνος αμφιβολίας. Είναι η ίδια η Κεντρική Επιτροπή που διέταξε την υλοποίηση μιας τέτοιας προβοκάτσιας. Εξάλλου, είχαμε πληροφορηθεί για αυτή ήδη πάνω από μια εβδομάδα νωρίτερα. Στην πραγματικότητα, ο διευθυντής πωλήσεων της La Marseillaise, ο πατέρας του νεαρού αλήτη Maurice Pecout, είχε πει σε μια αποστροφή του λόγου του όταν συνάντησε στο δρόμο έναν σύντροφό μας, την παραμονή των Χριστουγέννων: “Λοιπόν, σήμερα δεν είναι το Συνέδριό σας; …Ξέρουμε ότι γίνεται στη Μασσαλία! Θα δείτε, όλα είναι προετοιμασμένα, θα σας συντρίψουμε και θα σας ξεσκίσουμε!”.
Όμως, το πλέον σοβαρό είναι οι προτάσεις του Georges Lazzarino, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής, που έκανε ιδιωτικά αλλά και δημοσίως, το Σάββατο 30 Δεκέμβρη στο Salons Saint-Louis στη Μασσαλία, κατά τη διάρκεια ενός αδερφικού απεριτίφ (ενός ακόμη!) που διοργανώθηκε προς τιμήν των ρεβιζιονιστικών “στελεχών” του διαμερίσματος, με πολλά μπουκάλια σαμπάνιας και άλλα εύγευστα κρασιά.
Περιοριζόμενοι μόνο στο άρθρο που δημοσίευσε την επομένη το πρωί η La Marseillaise, να τι έλεγε ο ειδικευμένος στην διασπορά ψευδών ειδήσεων εναντίον των μαρξιστών-λενινιστών: “Βέβαια για τα καταστροφικά αποτελέσματα της οικονομικής και κοινωνικής τους πολιτικής, (τα μονοπώλια) χρησιμοποιούν μια σειρά γκρουπούσκουλων αριστερίστικων, μαοϊκών, τροτσκιστικών.
Το συμφέρον του μαζικού κινήματος, είπε με έμφαση, μας υπαγορεύει μια παραδειγματική σκληρότητα έναντι αυτών των γκρουπούσκουλων.”
Η σκληρότητα των ρεβόλβερ, έτσι, κύριε Lazzarino;
Πιαστήκατε στα πράσα.
Δεν είναι, πράγματι, δύο και σίγουρα το λιγότερο τρεις από τους άντρες που στείλατε στο δάσος του Puyricard, επαγγελματικά σας στελέχη στην εφημερίδα σας La Marseillaise; Οι εργάτες στα τυπογραφεία δεν γνωρίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι απολαμβάνουν όλης της φροντίδας σας και ότι στην πραγματικότητα ο τίτλος που έχουν του τυπογράφου, δεν είναι μόνο για κάλυψη;
Δεν θα πούμε περισσότερα δημοσίως σήμερα.
Είναι μόνο στην εργατική τάξη, την καθαρή, την υγιή, την αηδιασμένη από τέτοιες πρακτικές στην οποία απευθυνόμαστε και σε κανέναν άλλο. Αυτή ξέρει να απορρίπτει αυτές τις σαμπιανιστικές μεθόδους, όπως και τις ντοριοτιστικές (σ.parapoda: O Σαμπιάνι, “αντιφρονών” κομμουνιστής, προσχώρησε στο φασισμό, ενώ η ομάδα Ντοριό, που συγκροτήθηκε και αυτή από πρώην κομμουνιστές, έδρασε τρομοκρατικά και αντισημιτικά την περίοδο του Πεταίν). Θα ξέρει αναμφίβολα να απορρίψει αυτές τις ίδιες μεθόδους που υιοθετούν τώρα οι ρεβιζιονιστές ηγέτες, οι οποιοι χρησιμοποιούν για αυτό το σκοπό ανθρώπους στους οποίους μπορούν να ασκούν πίεση, στα “επαγγελματικά στελέχη”.
Το κείμενο στα γαλλικά:http://archivescommunistes.chez-alice.fr/pcmlf/pcmlf14.html
παρα ποδα 