Το 2000, ρωσικές εφημερίδες δημοσίευσαν τα στενογραφημενα πρακτικά από τον λόγο του Σταλιν στην τελευταια Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής που αυτος ηταν παρων. 3 ειναι τα βασικα σημεια του λογου του: 1)αναγκαιοτητα ανανεωσης της κορυφης, 2) κριτικη σε Μικογιαν-Μολοτοφ, 3) αιτημα απαλλαγης του ιδιου του Σταλιν απο την ηγεσια. Το εισαγωγικο κειμενο είναι απο το ιταλικο περιοδικο Teoria & Prassi
H διαθήκη του Στάλιν
Τον τελευταίο χρόνο, αρκετές ρωσικές εφημερίδες δημοσίευσαν, με ελαφρές διαφορές που οφείλονται στις διαφορετικές εκδοχές των στενογραφικών πρακτικών, το κείμενο μιας μη δημοσιευμένης ομιλίας του Στάλιν που έλαβε χώρα στις 16 Οκτώβρη του 1952.
Πρόκειται για την τελευταία παρέμβαση που κάνει ο Στάλιν ενώπιον της ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ πριν πεθάνει. Αυτή λαμβάνει χώρα δύο μέρες μετά τη διάσημη ομιλία κλεισίματος του 19ου συνεδρίου του Κόμματος στην οποία, μεταξύ άλλων, ο Στάλιν κάλεσε σε αγώνα ενάντια στον κίνδυνο ενός νέου πολέμου που επιθυμούσε ο ιμπεριαλισμός.
Η σκέψη, οι προτάσεις και οι κριτικές παρατηρήσεις που ο Στάλιν παρουσίασε στην τελευταία ΚΕ στην οποία συμμετείχε έχουν μια μεγάλη σημασία τόσο ιστορική όσο και ως ντοκουμέντο. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η ομιλία συνιστά την πολιτική διαθήκη του Στάλιν. Αυτή πρέπει να τεθεί εντός του πλαισίου του περίπλοκου πολιτικού και ιδεολογικού αγώνα που ο Στάλιν διεξήγε την τελευταία περίοδο της ζωής του και πρέπει να ειδωθεί υπό το φως των «Οικονομικών Προβλημάτων του Σοσιαλισμού» (που συντάχθηκαν τον ίδιο χρόνο) και της εμπνευσμένης και εγκεκριμένης από τον ίδιο το Στάλιν πολιτικής εισήγησης που παρουσίασε ο Μαλένκοφ στο 19ο συνέδριο.
Σε αυτά τα κείμενα κριτικάρονται οξύτατα οι αρνητικές τάσεις και φαινόμενα που είχαν αναδειχθεί στην οικονομία και την κομματική ζωή, που θα κυριαρχήσουν το ’56 με την επίσημη διακήρυξη του χρουσωφικού ρεβιζιονισμού.
Στην επίμαχη ομιλία τέτοιες κριτικές είναι ακόμα πιο αυστηρές.
Πρώτα από όλα, ο Στάλιν αναδεικνύει πως δεν υπάρχει μια πραγματική ενότητα απόψεων εντός του κόμματος. Αυτός κοιτάζει μπροστά, καταλαβαίνει πως είναι απαραίτητο να καταρτιστούν νέα στελέχη προλεταριακής καταγωγής και ιδεολογικά ατσαλωμένα ώστε να προχωρήσουν στις πραγματικότητες του Σοσιαλισμού και να σμπαραλιάσουν τα οπορτουνιστικά στοιχεία. Τέτοια στοιχεία, αντιθέτως, κριτικάρανε την διεύρυνση της σύνθεσης της ΚΕ και φοβούνταν ότι θα εκδιωχθούν από τη διοίκηση του κράτους.
Δεύτερον, ο Στάλιν επιτίθεται ανοιχτά στο Μολότωφ και το Μικογιάν εξαιτίας των προγφανών τους λαθών σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, αλλά και συμπεριφοράς. Αυτό ήταν απαραίτητο και για να εμποδιστεί αυτή να ήταν τα στοιχεία που θα αντικαθίσταντο στην κορυφή.
Τρίτον, ο Στάλιν ζητά να απαλλαχθεί από τη θέση του Γενικού Γραμματέα και του Προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου. Μια κίνηση που στόχευε τόσο στο άνοιγμα του δρόμου στους νέους, όσο και στο να έχει τα χέρια πιο ελεύθερα στον αγώνα ενάντια στα δεξιά στοιχεία.
Πρέπει να πούμε ότι το συνέδριο είχε προχωρήσει ήδη στη διεύρυνση της ΚΕ, ανεβάζοντας τον αριθμό των μελών της, τόσο στα τακτικά όσο και τα αναπληρωματικά μέλη, στα 236, εκ των οποίων το 40% δεν συμμετείχε στην προηγούμενη ΚΕ που είχε εκλεγεί το ’39.
Η πρόταση που αφορούσε την εκλογή νέων μελών του Προεδρείου της ΚΕ (οργάνου που αποτελούταν από 25 τακτικά και 11 αναπληρωματικά μέλη), που στόχευε στην απομάκρυνση των παλιών μελών για να υπάρξει χώρος στους νεότερους συντρόφους, και η πρόταση της εκλογής άλλου γραμματέα συνιστούν το πιο ξεκάθαρο σημάδι μιας ριζικής αλλαγής ηγεσίας. Μια αλλαγή στην οποία αντιτάχθηκε με κάθε τρόπο η ομάδα εκείνη που προετοίμαζε στα κρυφά τη στροφή που πραγματοποιήθηκε 4 χρόνια αργότερα.
Προφανώς ο Στάλιν είχε κατά νου ένα σχέδιο για την απομάκρυνση των μελών του Πολιτικού Γραφείου που εκδήλωναν επικίνδυνα συμπτώματα οπορτουνισμού, γραφειοκρατισμού, φορμαλισμού και ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού.
Ήταν πεπεισμένος για την αναγκαιότητα κάθαρσης της κομματικής κορυφής, είχε φτάσει στο συμπέρασμα πως δεν μπορούσαν να απολαμβάνουν εμπιστοσύνης τα απαλλασσόμενα μέλη, που όμως επανεξελέγησαν, όπως επανεξελέγη και ο ίδιος μολονότι ρητά είχε ζητήσει την απαλλαγή του από τα καθήκοντα.
Σε διάφορα βιβλία απομνημονευμάτων για την τελευταία περίοδο της ζωής του μεγάλου μπολσεβίκου πολλές φορές αναφέρονται φράσεις και εκφράσεις θυμού που κάνουν κατανοητό το ποια ήταν η άποψη του Στάλιν για τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου. Αυτός τους χαρακτήριζε «τυφλά γατάκια» εντελώς ανίκανα να διεξάγουν το έργο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και προαισθανόταν ότι αυτή θα έφερναν στην ΕΣΣΔ την καταστροφή, όπως τα γεγονότα αργότερα απέδειξαν.
Από την πλευρά τους, οι Χρουσώφ, Μπέρια, Μικογιάν κλπ, αισθάνονταν τον αέρα που έπνεε, καταλάβαιναν πως πολύ σύντομα θα έχαναν τις θέσεις τους αν ο Στάλιν κατάφερνε να φέρει σε πέρας με επιτυχία το σχέδιό του και να καταρτίσει νέα ηγετικά στελέχη στα οποία να μεταβίβαζε τη μαρτυρία της υπόθεσης του κομμουνισμού.
Τα οπορτουνιστικά στοιχεία δεν θα μπορούσαν πια να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο και την «ήσυχη ζωή» τους υπό τη σφαίρα της κριτικής που θα εξαπολυόταν και από τα πάνω και από τα κάτω.
Υιοθέτησαν επομένως μια τακτική έξυπνη και βαθμιαία, εργάστηκαν στα κρυφά αποκρύπτοντας τις πραγματικές τους προθέσεις πίσω από επαναστατικές φράσεις και πίσω από αυτή την «προσωπολατρία» (που καλλιέργησαν οι ίδιο και όχι ο Στάλιν) που αργότερα θα αξιοποιούσαν για να επιτεθούν στον μπολσεβίκο αρχηγό.
Ακολούθως ο Χρουσώφ έγινε ο εκπρόσωπος όσων είχαν δημοσίως υποστεί κριτική κατά τη διάρκεια του 19ου συνεδρίου, όλων των εκφυλισμένων στοιχείων και ομάδων που είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν ανταγωνιστικά με εκείνα του προλεταριάτου συμφέροντα, που είχαν αρχίσει να γίνονται ένα προνομιούχο αστικό στρώμα.
Ο Χρουσώφ εξασφάλισε τα συμφέροντά τους και τις κερδοφόρες θέσεις τους, απαλλάσσοντάς τα από το φόβο νέων «εκκαθαρίσεων». Με το Χρουσώφ τα στελέχη δεν θα μπορούσαν πια να επιλέγονται βάσει των ικανοτήτων τους. Αντιθέτως, ο ίδιος έδωσεεξαρχής το πράσινο φωςγια την εξάλειψη των μπολσεβικικών στελεχών (συγκεκριμένα των νέων πιο ικανών, που στηρίχτηκαν από το 19ο συνέδριο), ξεφορτώθηκε εχθρούς όπως το Μπέρια (έναν δεξιό χειρότερο αυτού) και έθεσε υπό αυστηρή επιτήρηση τον Μαλένκοφ και τους παλιούς μπολσεβίκους που έμεναν πιστοί στο παρελθόν τους. Επομένως, προώθησε τους «απαράτσικι», στελέχη του μηχανισμού, οπορτουνιστικά και δουλοπρεπή, εντελώς ξένα με την επαναστατική δράση και θεωρία. Όλα αυτά για να προωθήσει αυτές τις «μεταρρυθμίσεις της αγοράς» που ξεκίνησαν αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν – με τις οποίες μπορούσαν να βαδίσουν άνετα και άμεσα στο δρόμο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και της καταστροφής του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση.
Όχι τυχαία στην κακόφημη «Μυστική Εισήγηση στο 20ο συνέδριο» υπάρχει μια ρητή αναφορά στην ομιλία του Στάλιν στις 16 Οκτώβρη 1952, όπου επιβεβαιώνεται ότι αποτελούσε τμήμα ενός σχεδίου για τη μελλοντική εξάλειψη των παλιών μελών του Πολιτικού Γραφείου. Στην πράξη, οι ρεβιζιονιστές αποκάλυπταν ότι είχαν αντιληφθεί εξαρχής την πολιτική ουσία του ζητήματος και μόνο αφότου πήραν στα χέρια τους την εξουσία έδειχναν ότι αισθάνονταν πιο ασφαλείς.
Για ποιο λόγο ο Στάλιν δεν κατάφερε την ανανεωτική του πρόθεση; Παραπέμποντας σε μια πιο βαθιά ανάλυση των αιτιών του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού, ας πούμε επί του παρόντος ότι ο Στάλιν, παρά την τεράστια ικανότητά του και την εξουσία να καθορίζει τα «μεγάλα ζητήματα», δεν μπορούσε να αντιμετωπίζει πλήρωςτη δραστηριότητα εκείνων των στρωμάτων και των τμημάτων του προλεταριακού κράτους, εκείνων των «ανενεργών δυνάμεων» (που δεν ήταν και τόσο ανενεργές) οι οποίες θα έφερναν σε σύγκρουση στην κοινωνία και ακολούθως θα εξελίσσονταν σε κυρίαρχη τάξη.
Στο εσωτερικό του κόμματος ο Στάλιν ήταν ο ανώτατος εκπρόσωπος ενός ρεύματος, του μπολσεβικισμού,που δεν ήταν πάντοτε πλειοψηφία και οι εχθροί του οποίου υποχωρούσαν εντός των κόλπων του, όταν δεν μπορούσαν να δρουν ανοιχτά.
Εξάλλου ο Στάλιν ήταν σίγουρα ανενημέρωτος για πολλά αρνητικά φαινόμενα πουπήγαιναν να δημιουργηθούν, των παραποιήσεων, των προνομίων και των εκφυλισμένων στοιχείων που χέρι χέρι συσσωρεύονταν, με ειδικό τρόπο τα χρόνια που ακολούθησαν τον παγκόσμιο πόλεμο, στην κομματική γραφειοκρατία, το στρατό, τους κρατικούς μηχανισμούς, μεταξύ των διευθυντών και των τεχνικών των εργοστασίων, ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς και τους διανοούμενους. Ήταν αυτά ακριβώς τα στοιχεία που υπέκυψαν στην πίεση του ιμπεριαλισμού δίνοντας ζωή στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό και το πράσινο φως στο συμβιβασμό με αυτόν υπό τη μορφή «ειρηνικής συνύπαρξης».
Το να αρνείται κανείς την ύπαρξη αυτής της πραγματικότητας, η οποία οφειλόταν σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και στα αντικειμενικά όρια που κάθε επανάσταση συναντά, το να θεωρεί ιδεαλιστικά ως το πιο αδύνατο σημείο αποκλειστικά τη θεωρία, δηλαδή, στην παραμόρφωση του εποικοδομήματος, σημαίνει ότι βλέπει τις μορφές σκέψης χωρίς να καταλαβαίνει τα κοινωνικά υποκείμενα και τα συμφέροντα που αυτή τη σκέψη εκφράζουν. Σημαίνει πως δεν καταλαβαίνει πως μια θεωρία γίνεται πολιτική δύναμη, δεν καταλαβαίνει με ποια πόδια βάδισε ο χρουσωφισμός, ποιο ήταν το ταξικό περιεχόμενο των γεγονότων και των αποφάσεων που έλαβαν χώρα στην ΕΣΣΔ κατά τη δεκαετία του ’50.
Αυτές οι αποσπασματικές αναλύσεις αυτού του είδους είναι αρκετά χρήσιμες για τη συγκάλυψη των πραγματικών ταξικών συμφερόντων του ρεβιζιονισμού και συμβάλλουν στην παραποίηση ενός από τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του μαρξισμού υπό το πρόσχημα μιας «διαλεκτικής θεώρησης της σχέσης βάσης/ εποικοδομήματος».
Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Στάλιν όσο ζούσε προσπαθούσε για την οριστική εξάλειψη των υλικών και ιδεολογικών προϋποθέσεων εκείνων των ταξικών συμφερόντων που αναδύονταν. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσπάθησε να εντείνει την πάλη εναντίον όλων των ρεβιζιονιστικών, εθνικιστικών και αστικών τάσεων, πέραν φυσικά της ιμπεριαλιστικής υπονόμευσης. Προσπάθησε να ενισχύσει την επαναστατική επαγρύπνηση που αισθητά είχε υποχωρήσει μεταπολεμικά.
Ο Στάλιν είχε απόλυτα δίκαιο όταν μιλούσε για εμβάθυνση της πάλης των τάξεων στο σοσιαλισμό. Έβλεπε τις ρίζες μιας νέας ταξικής πάλης στα κατάλοιπα των κατεστραμμένων τάξεων, έβλεπε την αντίσταση των καθυστερημένων στοιχείων, κατανοούσε την επιτακτική αναγκαιότητα αλλαγών στις σοσιαλιστικές σχέσης παραγωγής.
Όμως υπήρχαν αντικειμενικοί περιορισμοί (π.χ. η μεταπολεμική ανοικοδόμηση, η αναγκαιότητα να επικεντρωθούν οι δυνάμεις ενάντια στον εξωτερικό εχθρό κλπ), υπήρχε η έλλειψη προηγούμενων εμπειριών και ακόμα και μερικών ανεπαρκειών στην κατανόηση των νέων αντιθέσεων που πήγαζαν στη σοσιαλιστική κοινωνία, του τρόπου με τον οποίο παρέμεναν οι ταξικοί ανταγωνισμοί, των κατάλληλων μορφών κινητοποίησης των μαζών ενάντια στον κίνδυνο της παλινόρθωσης. Τέτοιες συνθήκες και υποτιμήσεις, που δεν επέτρεψαν στο Στάλιν να αναπτύξει σε βάθος την επίθεσή του, πρέπει σήμερα να αναλυθούν με την πιο μεγάλη σοβαρότητα για να αναπτύξουμε και να τελειοποιήσουμε τη θεωρία μας.
Υπάρχει μια εικόνα που περιγράφεται σε αυτά τα πρακτικά που μας εξέπληξε. Στο τέλος της απάντησής του ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης, ήδη προχωρημένος σε ηλικία, παραμένει για ώρα όρθιος κοιτώντας τους συμμετέχοντες στην ολομέλεια της ΚΕ που τον χειροκροτούν ζητώντας του φωναχτά να παραμείνει στη θέση του. Η χειρονομία απογοήτευσης που κάνει με το χέρι όταν πάει να καθίσει, είναι η αποτύπωση της αναγνώρισης της έλλειψης κατανόησης, μιας πικρίας που θα έχει σημαντική πολιτική επίδραση.
Δυστυχώς ο Στάλιν δεν είχε χρόνο να διεξάγει τον αγώνα του, ούτε του τον έδωσαν οι εχθροί του. Αυτοί καταλάβαιναν πως αυτός ακριβώς ήταν το κύριο εμπόδιο για την επικράτηση των βρώμικων ταξικών τους συμφερόντων.
Δεν ήταν οι Χρουσώφ και Μικογιάν που έκαναν λόγο για το σχέδιο μιας απόπειρας κατά της ζωής του Στάλιν; Δεν ήταν ο Μπέρια που (σ.μεταφρ.: σύμφωνα με το Μολότωφ) περηφανευόταν ότι αυτός είχε εξαφανίσει το Στάλιν;
Σίγουρα, με το σύντροφο Στάλιν πέθαινε ένας άνθρωπος που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για τη συγχώνευση του επιστημονικού υλισμού με το εργατικό κίνημα, για το θρίαμβο του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο. Ο Στάλιν ήταν ένας αυξημένης ευφυΐας επαναστάτης, με μια μεγάλη ικανότητα ερμηνείας, με μια συνοχή και μια πλήρη αφοσίωση στην υπόθεση που ποτέ δεν θα επέτρεπε την προδοσία του μαρξισμού- λενινισμού και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Σίγουρα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε- σήμερα περισσότερο από χθες- πως ο αντισταλινισμός είναι αντισοσιαλισμός. Αλλά πρέπει επίσης να πουμε ότι πρέπει να βλέπουμε το Στάλιν με μάτια διαφορετικά από διάφορους «μαρξιστές- λενινιστές» που προβαίνουν σε πομπώδεις διακηρύξεις πίστης, για να μειώσουν ακολούθως το Στάλιν σε ένα εικόνισμα, αλλά και από κάμποσους απατεώνες που φαίνεται ότι υπερασπίζουν το Στάλιν, αλλά στην πραγματικότητα τον δυσφημούν. Όλοι αυτοί δεν ξέρουν να αντλήσουν την ουσία του σταλινισμού, δεν ξέρουν να τη μεταφράσουν στη σημερινή πραγματικότητα, δεν κατορθώνουν να αντλήσουν κανένα δίδαγμα για την άσκηση μιας αποτελεσματικής πολιτικής δράσης.
Οι πρώτοι, αντί να βασίζονται στην εμπειρία για να τοποθετηθούν στην αντικειμενική πραγματικότητα, στηρίζονται στα τσιτάτα και τα αποσπάσματα από τα έργα του και ζουν με τις δόξες του παρελθόντος. Αντί να αγωνίζονται για τη μετασχηματισμό του κόσμου περιορίζονται στις αναφορές στη μνήμη και τις ερμηνείες (αν είναι καν σε θέση για αυτές). Αυτό οδηγεί σε μια σημαντική απόκλιση μεταξύ λόγων και έργων, οδηγεί σε κέρδισμα θέσεων στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά σε στασιμότητα, στην πράξη
Οι δεύτεροι, πίσω από λογάκια αρνούνται το βασικό ζήτημα του σταλινισμού, τη δικτατορία του προλεταριάτου και τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αντικαθιστώντας το με τον πιο χυδαίο ρεβιζιονισμό. Καημένα ορφανά του Μπρέζνιεφ και του Ντένγκ!
Με αυτούς τους κομπογιαννίτες και παραχαράκτες είναι αδύνατη η συνεννόηση. Το να είναι κανείς σταλινικός σημαίνει πρώτα από όλα να συγκεντρώνει την προσοχή του στον τρόπο αξιοποίησης στη σημερινή πραγματικότητα της τεράστιας συνεισφοράς που μας άφησε ο μπολσεβίκος ηγέτης, σημαίνει να συνάγει την κατεύθυνσηβαδίσματος όχι από αναλογίες, από ιστορικούς παραλληλισμούς ή από φόρμουλες, αλλά από τη μελέτη των σημερινών συνθηκών, από τη συγκεκριμένη και ζωντανή εμπειρία της πάλης των τάξεων. Σημαίνει να προχωρά μπροστά την πάλη για το ανεξάρτητο κόμμα της εργατικής τάξης που μάχεται ανοιχτά και αποκαλύπτει χωρίς έλεος το ρεβιζιονισμό, μόνιμο σύμμαχο της αστικής τάξης.
Ναι, ο σταλινισμός είναι η πιο υψηλή πλατφόρμα που έφτασε το προλεταριάτο κατά τον 20ό αιώνα. Πάνω σε αυτή οφείλουμε σταθεράνα στηριζόμαστε για να αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες μάχες που έρχονται, για να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό και να προσανατολιστούμε στην οικοδόμηση του νέου κόσμου, του σοσιαλιστικού κόσμου.
Λόγος του Στάλιν στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, 16 Οκτώβρη 1952
Σε αυτό το άρθρο, που πάρθηκε από τη ρωσική εφημερίδα «Γκλασνόστ» που ήταν αφιερωμένη στην 120ή επέτειο γέννησης του Στάλιν, παρατίθεται ο τελευταίος λόγος του στην ΚΕ του ΚΚΣΕ πριν πεθάνει.
Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στη Σοβιετική Ένωση από την εφημερίδα «Γκλασνόστ», το Κεντρικό Όργανο της Ένωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων- ΚΚΣΕ. Το μεταφράσαμε λέξη προς λέξη, ώστε οι αναγνώστες μας να μπορούν να δουν τη σκέψη και τις προτάσεις του Στάλιν στην Κεντρική Επιτροπή και τις κριτικές παρατηρήσεις που αφορούσαν δύο μέλη της ΚΕ, τον Β.Μ. Μολότοφ και τον Α.Ι. Μικογιάν.
Northstar Compass, Απρίλης 2000
***
Ναι, κάναμε το συνέδριο του κόμματός μας. Πήγε πολύ καλά και πολλοί από εσάς ίσως πιστεύουν ότι, μεταξύ μας υπάρχει πλήρης αρμονία και ενότητα. Αλλά δεν έχουμε αυτή την αρμονία και ενότητα σκέψης. Μερικοί από εσάς αντιτάχθηκαν μάλιστα στην απόφαση, η οποία δεν τους αρέσει.
Λένε, γιατί χρειαζόμαστε μια διευρυμένη Κεντρική Επιτροπή. Μα δεν είναι προφανές από μόνο του ότι χρειαζόμαστε νέο αίμα και δύναμη στην ΚΕ του ΚΚΣΕ; Γερνάμε και αργά ή γρήγορα θα πεθάνουμε, αλλά πρέπει να σκεφτούμε σε ποιου τα χέρια θα δώσουμε αυτή τη δάδα της μεγάλης μας προσπάθειας, ποιος θα την πάει μπροστά και θα φτάσει το στόχο του κομμουνισμού; Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε νεότερους ανθρώπους με περισσότερη ενέργεια, αφοσιωμένους συντρόφους και πολιτικούς ηγέτες. Και τι σημαίνει να αναδείξουμεέναν αφοσιωμένο πολιτικό ηγέτη του κράτος; Χρειάζεται 10, ή 15 χρόνια ώστε να είμαστε σε θέση να αναδείξουμε έναν κρατικό ηγέτη, ικανό να πάει μπροστά αυτή τη δάδα.
Όμως το να ευχόμαστε μόνο κάτι τέτοιο να συμβεί δεν είναι αρκετό. Για να αναδείξουμε τέτοια νέα στελέχη χρειάζεται χρόνος και ανάμειξη στην καθημερινή διακυβέρνηση του κράτους, εκμάθηση των πρακτικών ζητημάτων που αφορούν το πλήρες εύρος των σχεδίων των κρατικών μηχανισμών και των ιδεολογικών ζητημάτων που πρέπει να πάει μπροστά, στα πλαίσια μιας υψηλότερης βαθμίδας οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, και χρειάζεται οι σύντροφοι να είναι ικανοί να αναγνωρίζουν και να αγωνίζονταιενάντια σε όλα τα είδη οπορτουνιστικών τάσεων. Πρέπει να είναι ένας λενινιστής εργάτης, διδαγμένος από το κόμμα μας και την ιστορία του, την τακτική του, τα σχέδια και το μέλλον της Σοβιετικής Ένωσης όπως το οραματίστηκε ο Λένιν.
Δεν είναι αυταπόδεικτο ότι πρέπει όλοι να αναδείξουμε τη σημασία και το ρόλο του κόμματος και των κομματικών του επιτροπών; Είμαστε σε θέση να μην ακολουθήσουμε την επιθυμία του Λένιν να βελτιώνουμε σταθερά την δουλειά του κόμματος; Όλα αυτά χρειάζονται μια ροή νέου αίματος στην ηγεσία, ειδικά στην ΚΕ του ΚΚΣΕ. Και σε αυτό ακολουθήσαμε ό,τι ο Λένιν πάντοτε συνιστούσε. Με αυτό τον τρόπο ακόμα και ο αριθμός των μελών του κόμματός μας μεγάλωσε.
Το ζήτημα που τίθεται είναι γιατί απαλλάξαμε κάποιους γνωστούς συντρόφους των καθηκόντων τους από τον κρατικό και κομματικό μηχανισμό; Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό; Αντικαταστήσαμε τους συντρόφους Μολότωφ, Καγκάνοβιτς, Βοροσίλοφ και άλλους και αυτοί εκλέχθηκαν σε νέες, λιγότερο απαιτητικές, αλλά όχι λιγότερο σημαντικές θέσεις. Η δουλειά ενός Υπουργού είναι μια εξαιρετικά σκληρή δουλειά, που απαιτεί δύναμη, αντοχές και νέα σκέψη σε νέα προβλήματα. Γιατί βάλαμε στη θέση τους νεότερους και ικανότερους, ενεργητικούς συντρόφους; Είναι νεότεροι σύντροφοι, έχουν μεγαλύτερη ενέργεια και δύναμη. Εμείς οι παλιοί μπολσεβίκοι δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε και να τους βοηθήσουμε.
Οι αντικαταστημένοι σύντροφοι, οι παλιοί μπολσεβίκοι είναι σε πολύ σημαντικές νέες θέσεις, όπου δεν τίθεται ζήτημα για την εμπειρία τους, την αφοσίωσή τους και το σεβασμό προς αυτούς. Είναι όλοι τώρα αναπληρωτές πρόεδροι του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ. Συνεπώς, ακόμα και εγώ δεν ξέρω πόσους υφυπουργούς έχουμε.
Πρέπει, ως κομμουνιστές, να κάνουμε αυτοκριτική αλλά και κριτική μεταξύ μας.
Έχει γίνει κριτική στο σύντροφο Μολότοφ και τον Μικογιάν από την Κεντρική Επιτροπή.
Ο Σύντροφος Μολότοφ- ο πιο αφοσιωμένος στην υπόθεσή μας. Θα έδινε και τη ζωή του για την υπόθεση του κόμματος. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την αδυναμία του σε συγκεκριμένες πτυχές του έργου του. Ο Σύντροφος Μολότοφ ως υπουργός εξωτερικών, ευρισκόμενος σε μια «ολισθηρή» Διπλωματική Υποδοχή, διαβεβαίωσε έναν βρετανό διπλωμάτη ότι οι καπιταλιστές μπορούν να ξεκινήσουν να εκδίδουν αστικές εφημερίδες στη χώρα μας. Γιατί; Ήταν το μέρος αυτό να δώσει κανείς μια τέτοια διαβεβαίωση, χωρίς να το γνωρίζει η ΚΕ του ΚΚΣΕ; Δεν είναι ευνόητο ότι η αστική τάξη είναι ο ταξικός μας εχθρός και το να προωθούμε αστικές εφημερίδες μεταξύ των κομματικών μας ανθρώπων, πέραν του ότι θα προξενούσε βλαβη, δεν θα μας έφερνε κανένα όφελος. Αν αυτό επιτρεπόταν να συμβεί, θα μπορούσαμε να προβλέψουμε καταστάσεις όπου θα ξεκινούσαν επιθέσεις ενάντια στο σοσιαλισμό και το ΚΚΣΕ, πρώτα κρυφά και έπειτα ανοιχτά. Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό σφάλμα του συντρόφου Β. Μ. Μολότοφ.
Όσον αφορά την εσφαλμένη πρόταση του Μολότοφ να αποδοθεί η Κριμαία στους Εβραίους. Αυτό είναι ένα κατάφωρο σφάλμα του συντρόφου Μολότοφ. Γιατί καν υπήρξε μια τέτοια πρόταση; Σε ποια βάση έκανε την πρόταση αυτή ο σύντροφος Μολότοφ; Έχουμε μια Εβραϊκή Αυτονομία – Το Μπιρομπιτζάν. Ας αφήσουμε να αναπτυχθεί αυτή η Δημοκρατία! Άραγε δεν είναι αρκετό; Υπάρχουν πολλά άλλα μειονοτικά έθνη που έχουν τώρα τις Αυτόνομές τους Περιφέρειες και επίσης Αυτόνομες Δημοκρατίες…δεν είναι αυτό αρκετό τώρα; Ή σήμαινε μη εμπιστοσύνη στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ και της πολιτικής του για τις εθνότητες; Ο σύντροφος Μολότοφ δεν θα έπρεπε να είναι συνήγορος για την προώθηση παράνομων εβραϊκών εδαφικών διεκδικήσεων εντός της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών! Αυτό είναι το δεύτερο σφάλμα του ακριβού μας συντρόφου Β. Μολότοφ! Έτσι, από αυτή την άποψη, ο σύντροφος Μολότοφ δεν είναι σωστός στις διακηρύξεις του ως μέλος του ΠΓ. Η ΚΕ του ΚΚΣΕ κατηγορηματικά απέρριψε την πρότασή του.
Ο σύντροφος Μολότοφ έχει τέτοιο βαθύ σεβασμό για τη γυναίκα του, που μόλις η ΚΕ ή το ΠΓ βγάλουν και την παραμικρή απόφαση για το ένα ή το άλλο ζήτημα, αυτή η απόφαση αμέσως μεταφέρεται στη σύζυγο του Μολότοφ Ζεμτσούζινα και όλους τους φίλους της (σ.parapoda: Σε άλλη εκδοχή της πρότασης αυτής στα ρωσικά, η πρόταση συνεχίζεται ως ακολούθως: «συμπεριλαμβανομένων και ξένων, για παράδειγμα, την πρέσβειρα του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ». Η αναφορά έχει να κάνει με το ότι ο Στάλιν είχε επιδείξει στον Μολότοφ καταγραφή συνομιλίας της Μέιρ με τη σύζυγο Μολότοφ όπου αποδεικνυόταν ότι αυτή γνωστοποιούσε συνομιλίες του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ στη Μέιρ. Φυσικά, μετά από αυτό, η Ζεμτσούζινα δεν απέφυγε τη φυλακή και εξορία). Στους φίλους της, όπως είναι γνωστό σε όλους σας, δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη, όπως έχουν δείξει οι προηγούμενες καταστάσεις. Δεν είναι φυσικά αυτός ο τρόπος που πρέπει να συμπεριφέρεται ένα μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ.
Τώρα, σχετικά με το σύντροφο Μικογιάν. Είναι κατηγορηματικά ενάντια και έτσι ζυμώνει την εναντίωση στους φόρους επί των σοβιετικών αγροτών. Τι ακριβώς δεν είναι ξεκάθαρο στον ακριβό μας σύντροφο Α.Ι. Μικογιάν;
Αγρότης αντιπρόσωπος στην ΚΕ: έχουμε καλές σχέσεις με τους κολεκτιβιστές αγρότες. Οι κολεκτίβες μας είναι για πάντα αφοσιωμένες στην κολεκτιβοποίηση. Οι σοδειές μας είναι άφθονες και όλες οι κολεκτίβες πρέπει να αποδώσουν φόρους στο κράτος όπως κάνουν και οι εργάτες. Έτσι, δεν συμφωνούμε με την πρόταση που έθεσε ο σύντροφος Μικογιάν
Μικογιάν: προσερχόμενος στο βήμα άρχισε να υπερασπίζεται την πολιτική του για τις κολεκτίβες.
Στάλιν: Καλώς, σύντροφε Μικογιάν, χάθηκες με τις δικές σου πολιτικές και τώρα προσπαθείς να κάνεις τα μέλη της ΚΕ να χαθούν μαζί σου. Ακόμα δεν τα έχεις ξεκαθαρίσει;
Μολότοφ: προσερχόμενος στο βήμα του ομιλητή παραδέχεται πλήρως τα σφάλματά του ενώπιον της ΚΕ, αλλά αναφέρει ότι είναι και πάντα θα είναι πιστός μαθητής του Στάλιν.
Στάλιν (διακόπτοντας το Μολότοφ): Αυτά είναι ανοησίες. Δεν έχω κανέναν μαθητή εγώ. Είμαστε όλοι μαθητές του μεγάλου Λένιν.
Ο Στάλιν πρότεινε να συνεχίσουν στην ατζέντα σημείο προς σημείο και να εκλέξουν συντρόφους σε διάφορες κρατικές επιτροπές.
Χωρίς ΠΓ, εκλέγεται τώρα ένα Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ στη διευρυμένη ΚΕ και στη Γραμματεία της ΚΕ του ΚΚΣΕ- συνολικά 36 μέλη.
Στη νέα λίστα των εκλεγμένων είναι όλα τα μέλη του παλιού ΠΓ- εκτός από το σύντροφο Α.Α. Αντρέεφ που, όπως όλοι ξέρουν δυστυχώς έπαθε πλήρη κώφωση και δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Φωνή από το ακροατήριο: Χρειάζεται να εκλέξουμε το σύντροφο Στάλιν ως το Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ και πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ.
Στάλιν: Όχι! Σας ζητώ να με απαλλάξετε και από τα δύο πόστα!
Μαλένκοφ (προσερχόμενος στο βήμα του ομιλητή): Σύντροφοι! Πρέπει ομόφωνα να ζητήσουμε από το σύντροφο Στάλιν, τον ηγέτη και το δάσκαλό μας, να είναι ξανά ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ.
σημείωση: το κείμενο μεταφράστηκε από τα ιταλικά και αναρτήθηκε στο Athens Indymedia στις 24/3/2009. Εδώ υπάρχουν προσθαφαιρέσεις με βάση ένα ρωσικό πρωτότυπο.
***
(04/06/2016: προσθήκη από το ρώσικο πρωτότυπο:)
Υπέρ αυτής της πρότασης τοποθετείται και ο Λ. Π. Μπέρια
Ο Στάλιν από το βήμα: Στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής δεν χρειάζονται χειροκροτήματα. Χρειάζεται να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς συναισθήματα, όπως στις επιχειρήσεις. Και εγώ ζητώ να με απαλλάξετε από τα καθήκοντα του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του Προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ. Είμαι ήδη γέρος. Έγγραφα δεν διαβάζω. Εκλέξτε εσείς άλλο γραμματέα.
Σ.Κ. Τιμοσένκο: Σύντροφε Στάλιν, ο λαός δεν θα κατανοήσει κάτι τέτοιο. Όλοι εμείς, ως ένας άνθρωπος, εκλέγουμε εσάς ως ηγέτη μας – Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ. Άλλη απόφαση δεν μπορεί να υπάρχει.
Όλοι όρθιοι θερμά χειροκροτούν, υποστηρίζοντας τον Τιμοσένκο. Ο Στάλιν στεκόταν όρθιος για πολύ ώρα και κοιτούσε προς την αίθουσα, έπειτα κούνησε το χέρι του και κάθισε.
Tagged: 19ο συνέδριο ΚΚΣΕ, Αντρέεφ, Μικογιάν, Μολότοφ, Στάλιν
παρα ποδα 
Σχολιάστε