Απογοήτευση προκάλεσε σε διάφορους η ισχνή λαϊκή παρουσία στις διαδηλώσεις της περασμένης βδομάδας ενάντια στην επ’ αόριστο επέκταση και διεύρυνση του αντικειμένου της συμφωνίας με τις ΗΠΑ, που επικύρωσε στη Βουλή εσπευσμένα ο Μητσοτάκης ώστε να την παρουσιάσει στο ταξίδι του στο Λευκό Οίκο αυτή τη βδομάδα. Όμως, αυτή η αναντιστοιχία της λαϊκής συμμετοχής με τη σοβαρότητα της επικύρωσης αυτής αποτελεί λογική κατάληξη μιας συγκεκριμένης πολιτικής για την οποία δεν υπάρχει ίχνος προβληματισμού. Ενώ η μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο έχει εδώ και χρόνια πάρει νέες διαστάσεις, οι σημερινοί απογοητευμένοι, κινούνταν επί χρόνια με τις ίδιες αναλύσεις, λες και βρισκόμαστε στο 1999 (και με μια νοσταλγία του ρωμαλέου αντιπολεμικού κινήματος εκείνης της χρονιάς), όπου αντιιμπεριαλισμός=αντιαμερικανισμός (το κοτσάρισμα της λέξης «Ρωσία» εσχάτως, δεν άλλαξε την πρακτική τους). Μάλιστα, δεν έχουν λάβει εμπράκτως υπόψη τις αλλαγές στη διεθνή κατάσταση έκτοτε, με τη δυναμική (επαν-)εμφάνιση άλλων ιμπεριαλιστών, όπως των Ρώσων, αλλά και τη συγκεκριμένη κατάσταση στον προοδευτικό κόσμο της Ελλάδας, ο οποίος το 2015 είδε και τη Γερμανία, αλλά και τη Ρωσία, με το άδειασμά της, να χαντακώνουν την Ελλάδα. Έτσι, ο πραγματισμός που επικράτησε στον προοδευτικό κόσμο, λόγω του σεχταρισμού (=ανυπαρξίας) όσων (έλεγαν ότι) κόμιζαν μια εναλλακτική προς τον Σύριζα εξ αριστερών ατζέντα, οδήγησε αντικειμενικά στη βελτίωση της εικόνας των ΗΠΑ. Να ‘ταν όμως μόνο αυτό… Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα τον τελευταίο καιρό. Δεν φτάνει που εδώ και δεκαετίες η ελληνική αριστερά, καθότι προερχόμενη σε μεγάλο βαθμό από τους εγκάθετους της 6ης Ολομέλειας (1956), έχει ως καθήκον (αλλά αδιαφορεί) να αποτινάξει τη ρετσινιά της ρωσοφιλίας (μην πούμε κάτι χειρότερο), είχαμε αυτούς τους 2,5 μήνες από την έναρξη της ναζιστικής εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία, ακόμα και δυνάμεις που γεννήθηκαν στην (κυριολεκτικά, σώμα με σώμα) πάλη με τον χρουσιωφικό ρεβιζιονισμό και τον μπρεζνιεφικό σοσιαλιμπεριαλισμό, να βάζουν τη Ρωσία τριτοτέταρτη στους καταγγελόμενους στις αφίσες τους, ή έστω 2η («για λόγους ομοιοκαταληξίας») στα συνθήματά τους (κάποιοι, δε, καθόλου, παίζοντας με το – αντιαμερικανικό – θυμικό), ή να συναγελάζονται και να συμπορεύονται με φέροντες τσαρικές σημαίες των ψευδοκρατών των μαφιόζων του Ντονμπάς στους δρόμους της Αθήνας (αντί να τις καίνε) ή να μετατρέπονται σε «παιδιά των λουλουδιών» ενάντια στον πόλεμο (όταν δεν τον αποκαλούσαν απλώς «σύγκρουση»), προς μεγάλη χαρά της Ρωσίας. Πέρα από αυτές τις κουτοπονηριές, που ο λαός τις καταλαβαίνει, γιατί μεταφράζει κάθε σύνθημα στην πράξη (π.χ. «άδικος πόλεμος από όλες τις μεριές»=να χάσει η Ουκρανία, δηλ.αύριο και η Ελλάδα άμα λάχει, κ.ο.κ.), έφτασαν στη συγκεκριμένη αντίφαση: από τη μια, να δικαιολογούν τη γενίκευση στο θέμα της Ουκρανίας, με το να εξισώνουν θύμα και θύτη στο συγκεκριμένο πόλεμο (μιλώντας αποκλειστικά για ιμπεριαλιστικό πόλεμο), ενώ από την άλλη, να ασχολούνται ίσως και περισσότερο από τον πόλεμο (στο πλαίσιο του οποίου εκτοξεύονται από τον Πούτιν απειλές για χρήση πυρηνικών) με τη συγκεκριμένη συμφωνία επικύρωσης τετελεσμένων (όπου αυτά διαμορφώθηκαν, όπως είδαμε, εν τη απουσία αντιπάλου, που φιλορωσικά «αντιαμερικάνιζε»), χαντακώνοντας έτσι, με αυτή την ένδειξη υποκρισίας, την υπόθεση της εναντίωσης σε αυτή, και με την οποία, ούτως ή άλλως, η ενασχόληση έμοιαζε δευτερεύουσας σημασίας, καθώς η ακύρωσή της είναι ευκολότερη από κάτι – για πολλούς – ακόμα πιο φλέγον (που δυνάμει έχει και αντιιμπεριαλιστική διάσταση), την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία.
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Όχι γιατί, ενόψει εκλογών, στα διάφορα σενάρια, «παίζει» και η γέννηση φιλορωσικού κόμματος (από το περιβόητο 16% του λαού, που δεξιοί και «αριστεροπατριώτες» ορέγονται) ή άλλων «τεράτων» (π.χ. τσαρικές σημαίες και Ζαχαριάδης, όπως είδαμε Φλωράκη-Ζαχαριάδη στα ίδια μπάνερ σε site). Η αναφορά του Μητσοτάκη στην ομιλία του ότι «αφελώς, αγνοήσαμε τα προειδοποιητικά σημάδια, τη δράση της Ρωσίας στη Συρία», πέραν της σύνδεσης άσχετων πραγμάτων (στη Συρία κλήθηκε από την καλώς ή κακώς νόμιμη κυβέρνηση), αποτελεί υπόδειξη για την εκ νέου μελέτη όλων των ιμπεριαλιστικών εισβολών και παρεμβάσεων της Ρωσίας, ακόμα και επί Γέλτσιν, από τους εν Ελλάδι «φιλελέδες» διανοούμενους. Θα καλλιεργήσουν, ως εξ αντανακλάσεως, ακόμα πιο πολύ την αμερικανοφιλία στην Ελλάδα. Και όλα αυτά, χάρη στους κατά τα λοιπά αντιαμερικάνους μας! Από πνευματική οκνηρία(;), θα κλαπεί και αυτό το καθήκον από τους μαρξιστές-λενινιστές (που, ως επί το πλείστον, έχουν χάσει τη σύνδεση με τη διεθνή πραγματικότητα εδώ και τουλάχιστον 4 δεκαετίες), για το οποίο έχει γίνει πολλάκις λόγος σε αυτό το ιστολόγιο. Και θα διαστρεβλωθεί.
Σε μια απόπειρα να αποσαφηνιστεί, έστω και με καθυστέρηση, ο χαρακτήρας του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία, παρουσιάζεται η άποψη της Επαναστατικής Συμμαχίας Εργασίας από τη Σερβία (που εμπνέεται από την παράδοση των μελών του ΚΚΓ, τα οποία, παρότι πλειοψηφία, διαγράφτηκαν από την τιτοϊκή κλίκα το 1948).
***
Επαναστατική Συμμαχία Εργασίας (Σερβία): Είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία μόνο ιμπεριαλιστικός, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία ή είναι επίσης και εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του Ουκρανικού λαού;
Γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης όπου οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές και τμήματα της Αριστεράς υιοθετούν μια φιλοπόλεμη, σοσιαλιμπεριαλιστική και σοσιαλσοβινιστική στάση στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία, ή, «στην καλύτερη», μια σοσιαλπασιφιστική στάση που παρουσιάζεται ως αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπου «δεν επιλέγουμε πλευρά», αλλά καλούν σε «ειρήνη» και επιλέγουν να κάνουν τους αφελείς. Αυτή η «ουδέτερη» και «φιλειρηνική» στάση συνίσταται στην αποφυγή υιοθέτησης συνεπούς επαναστατικής αντιιμπεριαλιστικής θέσης…
Ο πυρήνας αυτού του ζητήματος έγκειται στον χαρακτηρισμό του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία και, γενικά, στην προσέγγιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο οποίος, από λενινιστική σκοπιά, πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα, στην πορεία του επαναστατικού λαϊκού αγώνα.
Είναι οι ιμπεριαλιστικές «υπερδυνάμεις» θεοί ή, αντίθετα, είναι η δύναμη που ενυπάρχει στον επαναστατικό λαϊκό αγώνα αυτή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
Ας δούμε τους χαρακτηρισμούς του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που έδωσαν οι Λένιν και Στάλιν:
«Η απόφαση της Βασιλείας έχει λιγότερο κενές και επιδεικτικές φράσεις και περισσότερο συγκεκριμένο περιεχόμενο από κάθε άλλη απόφαση. Η απόφαση της Βασιλείας μιλάει για εκείνον ακριβώς τον πόλεμο που άρχισε ήδη, για εκείνες ακριβώς τις ιμπεριαλιστικές προστριβές που ξέσπασαν το 1914-1915. Οι προστριβές της Αυστρίας και της Σερβίας για τα Βαλκάνια, της Αυστρίας και της Ιταλίας για την Αλβανία κτλ., της Αγγλίας και της Γερμανίας για τις αγορές και τις αποικίες γενικά, της Ρωσίας και της Τουρκίας κτλ.για την Αρμενία και την Κωνσταντινούπολη – να γιατί μιλάει η απόφαση της Βασιλείας, προβλέποντας ακριβώς το σημερινό πόλεμο. Η απόφαση της Βασιλείας, μιλώντας ακριβώς για το σημερινό πόλεμο ανάμεσα στις «μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης», λέει ότι ο πόλεμος αυτός «δεν μπορεί ούτε με το παραμικρότερο πρόσχημα να δικαιολογηθεί ότι γίνεται για το λαϊκό συμφέρον»!(…)
Στο σημερινό πόλεμο, το εθνικό στοιχείο εκπροσωπείται μόνο από τον πόλεμο της Σερβίας κατά της Αυστρίας (πράγμα που τονίστηκε, ανάμεσα στ’ άλλα, στην απόφαση της σύσκεψης του κόμματός μας στην Βέρνη). Μόνο στη Σερβία και μέσα στους σέρβους έχουμε ένα μακρόχρονο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα, που αγκαλιάζει εκατομμύρια «λαϊκές μάζες» και που «συνέχειά» του είναι ο πόλεμος της Σερβίας κατά της Αυστρίας. Αν ο πόλεμος αυτός ήταν απομονωμένος, δηλ.αν δεν συνδεόταν με τον πανευρωπαϊκό πόλεμο, με τους ιδιοτελείς και ληστρικούς σκοπούς της Αγγλίας, της Ρωσίας κτλ., τότε όλοι οι σοσιαλιστές θα είχαν την υποχρέωση να εύχονται την επιτυχία της σερβικής αστικής τάξης – αυτό είναι το μοναδικά σωστό και απόλυτα αναγκαίο συμπέρασμα που βγαίνει από το εθνικό στοιχείο του σημερινού πολέμου. (…)
Στις διαθέσεις των μαζών όχι μόνο είναι δυνατή, μα γίνεται όλο και πιο πιθανή μια γρήγορη αλλαγή (…) Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα αναπτυχθεί ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα λίγο ύστερα απ’ αυτό τον πόλεμο ή στη διάρκειά του κτλ., αλλά πάντως μόνο η δράση προς αυτή την κατεύθυνση αξίζει να ονομαστεί σοσιαλδημοκρατική δράση. Το σύνθημα που γενικεύει και καθοδηγεί αυτή τη δουλειά (…) είναι το σύνθημα του εμφυλίου πολέμου» (Λένιν, Η χρεοκοπία της 2ης Διεθνούς, σ.parapoda:στα ελληνικά, 5η έκδοση Απάντων, βλ. τ.26, σ.σ.216, 244, 268)
«Δεν εγκρίνουμε την γερμανική επέκταση στα Βαλκάνια. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλίνουμε από το σύμφωνο με τη Γερμανία και στρεφόμαστε προς την Αγγλία» (Ζντάνοφ και Δημητρόφ, Απρίλης 1941, βλ. Ημερολόγιο Δημητρόφ, σ.parapoda: στην αγγλική έκδοση, βλ. περίληψη συζήτησης με Ζντάνοφ 9/4/1941, σ.σ.154-155).
«Ο πόλεμος του ελληνικού και του γιουγκοσλαβικού λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση είναι ένας δίκαιος πόλεμος, δεν υπάρχουν επιφυλάξεις» (Στάλιν προς Ζντάνοφ, Απρίλης 1941, βλ. Ημερολόγιο Δημητρόφ, σ.parapoda: βλ. εγγραφή 18/4/1941, σ.155: «Μίλησα με τον Ζντάνοφ για την οδηγία μας για την Πρωτομαγιά. Συσχέτισε τα σχόλια του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς για την αναγκαιότητα διαφοροποίησης ανάμεσα στις χώρες (εμπόλεμες, μη εμπόλεμες, κατεχόμενες, κ.ο.κ.. Αναφορικά με τις βασικές θέσεις («Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι υπόθεση των ιμπεριαλιστών – η ειρήνη των λαών είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών», «Ο πόλεμος του ελληνικού και του γιουγκοσλαβικού λαού ενάντια στην ιμπεριαλ.εισβολή είναι δίκαιος πόλεμος» κλπ) δεν υπάρχουν επιφυλάξεις).
«Θα ήταν λάθος να νομίσει κανείς ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε τυχαία ή σαν αποτέλεσμα λαθών του ενός ή του άλλου κρατικού παράγοντα, αν και λάθη ασφαλώς έγιναν. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ξέσπασε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των παγκόσμιων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων πάνω στη βάση του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Οι μαρξιστές έχουν πολλές φορές δηλώσει ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας κρύβει μέσα του τα στοιχεία της γενικής κρίσης και των στρατιωτικών συγκρούσεων, ότι λόγω αυτού η εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού στην εποχή μας δεν συντελείται με τη μορφή σχεδιοποιημένης και ισόμετρης πορείας προς τα μπρος, αλλά μέσα από κρίσεις και πολεμικές καταστροφές. Το ζήτημα είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών οδηγεί συνήθως με την πάροδο του χρόνου στην απότομη διατάραξη της ισορροπίας μέσα στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού, και μάλιστα εκείνη η ομάδα των καπιταλιστικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της λιγότερο εξασφαλισμένο με πρώτες ύλες και αγορές, επιχειρεί συνήθως να αλλάξει την κατάσταση και να ξαναμοιράσει τις «σφαίρες επιρροής» προς όφελός της, με τη χρήση στρατιωτικής βίας. Σαν αποτέλεσμα αυτού εμφανίζεται διάσπαση του καπιταλιστικού κόσμου σε δυο εχθρικά στρατόπεδα και ξεσπάει πόλεμος.
Μάλλον, θα μπορούσε να αποφευχθούν οι πολεμικές καταστροφές, αν θα υπήρχε η δυνατότητα να ανακατανέμονται περιοδικά οι πρώτες ύλες και οι αγορές κατανάλωσης ανάμεσα στις χώρες σύμφωνα με το οικονομικό βάρος τους, στη βάση της λήψης συντονισμένων και ειρηνικών αποφάσεων. Αυτό όμως είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί στις σημερινές καπιταλιστικές συνθήκες εξέλιξης της παγκόσμιας οικονομίας.
Επομένως, σαν αποτέλεσμα της πρώτης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της δεύτερης κρίσης ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αντίγραφο του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αντίθετα, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος διαφέρει ουσιαστικά ως προς το χαρακτήρα του από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι τα κύρια φασιστικά κράτη – Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία – προτού επιτεθούν στις συμμαχικές χώρες, εξάλειψαν στις χώρες τους τα τελευταία υπολείμματα των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, εγκαθίδρυσαν σκληρό τρομοκρατικό καθεστώς, καταπάτησαν την αρχή της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, κήρυξαν την πολιτική αρπαγής ξένων εδαφών ως δική τους πολιτική και διακήρυξαν δημόσια ότι επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία και την επέκταση του φασιστικού καθεστώτος σε όλο τον κόσμο και μάλιστα με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και των κεντρικών περιοχών της Κίνας τα κράτη του άξονα έδειξαν ότι είναι έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή υποδούλωσης όλων των φιλελεύθερων λαών. Λόγω αυτού του γεγονότος, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα, σε διάκριση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέλαβε εξαρχής ακόμα το χαρακτήρα αντιφασιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, ένα από τα καθήκοντα του οποίου ήταν επίσης η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα μπορούσε μόνο να ενισχύσει και, πράγματι, ενίσχυσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. (Στάλιν, «Προέλευση και χαρακτήρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», σ.parapoda:Στα ελληνικά, Λόγος στην προεκλογική συγκέντρωση των ψηφοφόρων της εκλογικής περιφέρειας Στάλιν της Μόσχας, 9/2/1946, Άπαντα, τ.16, σ.σ.17-19, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
Από τα γραπτά των Λένιν και Στάλιν, βλέπουμε ότι το να λέμε ότι ο πόλεμος είναι διιμπεριαλιστικός δεν είναι το ίδιο με μια πολιτική «μη ανάμειξης».
Στον επιτιθέμενο βολεύει να παρουσιάζει το σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι που προπαγανδίζουν οι πουτινιστές. Δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε ένα κυρίαρχο έθνος να υπάρχει, ούτε τον αγώνα του λαού του για την υπεράσπισή του.
Ακόμα χειρότερα, αυτή η θέση «μη ανάμειξης», στην πραγματικότητα, δεν βλέπει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου από τη σκοπιά της γενικής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά από τη σκοπιά της «γεωπολιτικής», της «περικύκλωσης της Ρωσίας», της «διεύρυνσης του ΝΑΤΟ» κ.ο.κ, όπου οι κύριοι δρώντες της ιστορίας είναι οι υπερδυνάμεις και όχι οι λαοί. Αυτή η θέση παρουσιάζει τις «υπερδυνάμεις» ως πανίσχυρους θεούς. Συμβάλλει στο να παίρνουμε τα όρη και τα βουνά, στο να νίπτουμε τας χείρας μας, και να μην κάνουμε τίποτα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στηρίζοντας έτσι το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Αντί για το αποφασιστικό και διαλεκτικό λενινιστικό σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο, αυτοί οι σοσιαλπασιφιστές διατυπώνουν κενές περιεχομένου ρεφορμιστικές φράσεις όπως: «Κανένας πόλεμος ανάμεσα στα έθνη, καμιά ειρήνη ανάμεσα στις τάξεις» (ωσάν κάποιο από αυτά να είναι εφικτό στον καπιταλιστικό κόσμο). Αυτό είναι το κάλυμμά τους για την παθητικότητα και τη δειλία τους, για το ότι αποτελούν «αριστερό» συμπλήρωμα των ιμπεριαλιστών επιτιθέμενων. Αυτή η θέση, αν δεν παλέψουμε για να την αποκαλύψουμε, μπορεί να θέσει τους κομμουνιστές όχι στην πρωτοπορία, αλλά μόνο στην ουρά της ιστορικής εξέλιξης.
Για αυτό πολεμούμε την σύγχρονη καουτσκική, ρεβιζιονιστική και, στην πραγματικότητα, φιλοϊμπεριαλιστική θέση που κυριαρχεί, και καταβάλλουμε προσπάθειες η λενινιστική, επαναστατική θέση για το σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία να είναι πιο ξεκάθαρα διαμορφωμένη στις τάξεις των μαρξιστών-λενινιστών. Από αυτή την άποψη, παρουσιάζουμε την επαναστατική αντιπολεμική πλατφόρμα που έχουμε διατυπώσει ως πρόταση για το αντιπολεμικό κίνημα στη Σερβία και τα Βαλκάνια…
Να σταματήσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία (πλατφόρμα ενάντια στον πόλεμο)
Να σταματήσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία!
Ρώσοι κατακτητές, έξω από την Ουκρανία!
ΝΑΤΟ και Πούτιν δεν είναι παράγοντες ειρήνης και ελευθερίας, αλλά φασισμού και πολέμου!
1.Καταδικάζουμε τη ρωσική ιμπεριαλιστική εισβολή στην κυρίαρχη χώρα της Ουκρανίας και τις εστίες του ουκρανικού λαού και οικογενειών. Ο ουκρανικός λαός, όπως όλα τα έθνη του κόσμου, έχει το δικαίωμα να «υπάρχει» (κάτι που οι μεγαλορώσοι σοβινιστές και επιθετιστές ανοιχτά και δημοσίως αμφισβητούν), έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, όπως και το δικαίωμα να υπερασπίζονται την πατρίδα τους από τους κατακτητές. Απαιτούμε την άμεση απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους ουκρανούς εργαζομένους που παλεύουν με το όπλο στο χέρι, όπως και με όλους τους ουκρανούς πρόσφυγες που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
2.Παρότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι τμήμα της γενικότερης διιμπεριαλιστικής πάλης ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας του Πούτιν στην ανατολική Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του ουκρανικού λαού για την υπεράσπιση της χώρας του και των σπιτιών του από τους μεγαλορώσους κατακτητές. Η Ουκρανία δεν πολεμά με τους ρώσους κατακτητές για κάποιες ιμπεριαλιστικές «σφαίρες επιρροής», αλλά για να υπερασπιστεί την ίδια της τη χώρα. Στην πραγματικότητα, ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του ουκρανικού λαού περιορίζει τον κίνδυνο γενικότερου διιμπεριαλιστικού πολέμου και αποτελεί παράγοντα της παγκόσμιας ειρήνης. Στο βαθμό που οι πουτινιστές κατακτητές εκδιώκονται από το Κίεβο, στον ίδιο βαθμό απομακρύνεται ο κόσμος από μια πυρηνική καταστροφή.
Πιστεύουμε ότι ο αγώνας του ένοπλου ουκρανικού λαού στον απελευθερωτικό πόλεμο, που βρίσκεται στη μέση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, αποτελεί ένα θαρραλέο και εντυπωσιακό παράδειγμα για όλα τα έθνη του κόσμου στις σημερινές ιστορικές συνθήκες – ότι είναι εφικτό να αντιστέκεται κανείς στις ιμπεριαλιστικές πυρηνικές «υπερδυνάμεις» που ωθούν τον κόσμο σε ένα νέο γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μια στρατιωτική καταστροφή, και να χαλά τα μοχθηρά σχέδιά τους. Η αντίσταση του γενικά ένοπλου λαού αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι «όλοι οι ιμπεριαλιστές είναι χάρτινες τίγρεις!»
Ενώ ανεπιφύλακτα στηρίζουμε τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο του ουκρανικού λαού ενάντια στους μεγαλορώσους πουτινικούς κατακτητές, υποστηρίζουμε επίσης την απομόνωση των σεχταριστικών σοβινιστικών στοιχείων και άλλων ιμπεριαλιστικών πρακτορείων εντός του ουκρανικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που καθορίζουν την πορεία της ανάπτυξής του. Τέτοια στοιχεία μπορούν μόνο να χαντακώσουν τον δίκαιο αγώνα του ουκρανικού λαού για απελευθέρωση από τους Ρώσους Λευκοφρουρούς, ηθικά να ενισχύσουν την παράνομη ρωσική εισβολή, να ωθήσουν την Ουκρανία ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά των δυτικών ιμπεριαλιστών και έτσι, τελικά, να υπονομεύσουν κάθε ουκρανική κυριαρχία και ανεξαρτησία..
Καλούμε το διεθνές εργατικό κίνημα και τους λαούς του κόσμου να εκπληρώσουν το διεθνιστικό καθήκον και να υποστηρίξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που διεξάγουν οι ένοπλοι ουκρανοί εργαζόμενοι και έτσι σημαντικά να τους βοηθήσουν να απομονώσουν τα αντιλαϊκά και προδοτικά στοιχεία που επιδιώκουν να επιβληθούν, μέσα στο χάος του πολέμου.
3.Στηρίζουμε τη φιλία των λαών και καταδικάζουμε τις απόπειρες των ρώσων σοβινιστών να παρουσιάσουν την εισβολή τους ως έναν αδελφοκτόνο πόλεμο ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς, αξιοποιώντας προς τούτο τις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» στο Ντονμπάς. Οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι από κοινού και ενωμένοι αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές της Μεγάλης Ρωσίας υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, την Ουκρανία. Ο ρωσικός λαός παλεύει στους δρόμους της Ρωσίας προς υποστήριξη των ουκρανών αδελφών του. Η ωμή προπαγάνδα του Πούτιν – αν και δεν προσπαθεί πολύ για να αποκρύψει τους ιμπεριαλιστικούς του σκοπούς – προσπαθεί επίσης να χρησιμοποιήσει την κόκκινη σημαία της νίκης επί του φασισμού για να δικαιολογήσει την εισβολή του. Όπως λέει και ο Αλεξάντρ Μπατόφ, εκπρόσωπος του Ρωσικού Ενωμένου Μετώπου Εργασίας: Δεν υπάρχει πιο ωμή προβοκάτσια από αυτό! Ο Λευκός Στρατός του Βλασόφ προσπαθεί να εισέλθει στο Κίεβο, όχι ο Κόκκινος!
Δεν είναι τυχαίο ότι στην ομιλία του που προετοίμασε για την επίθεση στην Ουκρναία, ο Πούτιν επιτέθηκε με ρεβιζιονιστικό τρόπο στους Λένιν και Στάλιν, ως συμβόλων της πολιτικής αρχών για το εθνικό ζήτημα και του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση, χρησιμοποιώντας θέσεις από τη «μυστική ομιλία» Χρουσιώφ. Η λογική της ανάπτυξης της πινοσετικής και τώρα μονοπωλιακής ρωσικής νέας αστικής τάξης που, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, όπως η Γερμανία του μεσοπολέμου, ταπεινώθηκε προκειμένου να αναδυθεί εκ νέου – με τις επενδύσεις του δυτικού μονοπωλιακού κεφαλαίου – οδηγεί στην ανανέωση των παλιών ιμπεριαλιστικών, τσαρικών, καντέτικων, μενσεβίκικων και ρεβιζιονιστικών σοσιαλιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών, σε αυξανόμενες φιλοδοξίες αναδιανομής του κόσμου και των παγκόσμιων αγορών. Οι σημαίες της ΕΣΣΔ στα τανκς του Πούτιν στην Ουκρανία με τη διαβόητη μισοσβάστικα Ζ δεν εκπροσωπούν τον λενινιστικό-σταλινικό αντιιμπεριαλισμό και αντιφασισμό, αλλά τις παραδόσεις του χρουσιωφικού-μπρεζνιεφικού σοσιαλιμπεριαλισμού, δηλ. του νεοτσαρισμού.
4.Καταδικάζουμε τις πολιτικές όλων των ιμπεριαλιστικών «υπερδυνάμεων», οι οποίες ωθούν τον κόσμο σε έναν νέο γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Καταδικάζουμε την ιμπεριαλιστική στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ, ως επιθετική όσο και η ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή του Πούτιν – που έχει τολμήσει να απειλεί με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Καταδικάζουμε την υποκριτική ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που, στις πλάτες του ουκρανικού λαού και των λαών της Ευρώπης και του κόσμου γενικά, κάνουν τα δικά τους ιμπεριαλιστικά πλάνα έναντι των αντιπάλων τους ρώσων, κινέζων και άλλων ιμπεριαλιστών. Καταδικάζουμε την ψεύτικη απεικόνιση των ιμπεριαλιστών και μονοπωλιστών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ως υπερασπιστών της «δημοκρατίας» και της «εθνικής ανεξαρτησίας», όσο και την κυνική απεικόνιση των ιμπεριαλιστών του Πούτιν ως «αντιφασιστών» και «αντιιμπεριαλιστών». Πιστεύουμε ότι οι μονοπωλιστές-ιμπεριαλιστές της Δύσης και της Ανατολής δεν μπορούν να έχουν κανέναν «απελευθερωτικό» ρόλο, ότι δεν είναι αμοιβαία ιδεολογικοί εχθροί, όπως προσπαθούν να παρουσιαστούν και να εξαπατήσουν έτσι τους λαούς, ώστε οι τελευταίοι να τους υποστηρίζουν στους ιμπεριαλιστικούς κατακτητικούς πολέμους. Δεν πρόκειται για πόλεμο για «απελευθέρωση», αλλά για μια νέα αναδιανομή του κόσμου και των παγκοσμίων αγορών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με το ρωσικό αντιπολεμικό κίνημα, την εξέγερση του ρωσικού λαού και όλους τους φυλακισμένους αντιπολεμικούς ακτιβιστές στη Ρωσία. Στεκόμαστε, επίσης, αλληλέγγυοι με όλους τους ειλικρινείς και συνεπείς αντιιμπεριαλιστές στις δυτικές χώρες. «Το έθνος που καταπιέζει ένα άλλο έθνος κατασκευάζει τις δικές του αλυσίδες».
5.Είμαστε υπέρ της πλήρους οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής και εθνικής ανεξαρτησίας της Σερβίας και όλων των βαλκανικών χωρών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Παλεύουμε ενάντια στην ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενάντια στην κυριαρχία του δυτικού, ρωσικού και κινεζικού μονοπωλιακού κεφαλαίου στη χώρα μας, καθώς και στη διάλυση κάθε πολιτικοστρατιωτικού δεσμού με τους ιμπεριαλιστές της Ανατολής και της Δύσης, οι οποίο αποτελούν εχθροί των λαών των Βαλκανίων και του κόσμου. Στηρίζουμε όλα τα συνεπή αντιιμπεριαλιστικά κινήματα στα Βαλκάνια. Καλούμε σε μια επαναστατική συμμαχία των βαλκανικών λαών και σε μια κοινή διεθνή πάλη ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, τον φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
6.Πέραν του να αρνούμαστε ξεκάθαρα να προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο των σοσιαλσοβινιστών και των φιλελεύθερων εθνικιστών που στέκονται το πλευρό της ρωσικής ή των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αρνούμαστε επίσης να ενταχθούμε στο στρατόπεδο των σοσιαλπασιφιστών και των φιλελεύθερων πασιφιστών, οι αποτελούν συμπλήρωμά τους. Τα πασιφιστικά συνθήματα και εκκλήσεις στους ιμπεριαλιστές να σταματήσουν τον πόλεμο μπορούν μόνο να επιταχύνουν την προετοιμασία για έναν νέο ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο, τη μόνη λογική κατάληξη της γενικής καπιταλιστικής κρίσης, και να αποπροσανατολίσουν τους λαούς έναντι των επαναστατικών καθηκόντων που τους τίθενται. Μόνο η ανατροπή της εξουσίας των ιμπεριαλιστών και των εμπρηστών του πολέμου μπορεί να ανακόψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που πλησιάζει και την αιματοχυσία των εθνών. Αντί για πασιφιστικά συνθήματα, καλούμε την εργατική τάξη και τους λαούς των Βαλκανίων, της Ευρώπης και του κόσμου να πολεμήσουν τον πόλεμο με απεργίες και διαδηλώσεις και να υιοθετήσουν το σύνθημα του Λένιν, προετοιμαζόμενοι να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε επαναστατικό.
7.Αρνούμαστε να πληρώσουμε την κρίση και να πεθάνουμε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να σώσουμε το σάπιο πτώμα του καπιταλισμού. Πιστεύουμε ότι τα μαύρα σύννεφα του γενικού ιμπεριαλιστικού πολέμου που συγκεντρώνονται από πάνω μας αποτελούν έκφραση όχι της «γεωπολιτικής» κρίσης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, αλλά της καπιταλιστικής κρίσης τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Ρωσία και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, υγειονομική ή κοινωνική, αλλά γενική παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που απειλεί πρωτίστως την εργατική τάξη, αλλά και άλλα εργαζόμενα και μη μονοπωλιακά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.
Πιστεύουμε ότι μόνο μια ενωμένη εργατική τάξη μπορεί να συσπειρώσει και να καθοδηγήσει το λαό σε έναν συνεπή και πλήρη απελευθερωτικό αγώνα, να ανατρέψει την πορεία της κρίσης και να σώσει τη χώρα από την κοινωνική και εθνική καταστροφή. Παλεύουμε για την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συσπείρωση γύρω της ενός πλατιού λαϊκού μετώπου ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, τον φασισμό και τον πόλεμο – ενάντια στην κρατική εξουσία των εμπρηστών του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών και σοβινιστικών πρακτόρων στη χώρα μας και στα Βαλκάνια.
Ανεξαρτησία, δημοκρατία, σοσιαλισμός!
Ούτε με τον Πούτιν, ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με την ΕΕ!
Ενάντια στην υποταγή στους ιμπεριαλιστές!
Να παλέψουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές, εμπρηστές πολέμου και τις εγκληματικές πολιτικές τους!
Όλα για το λαϊκό μέτωπο ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, τον φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!Βαλκανικό κίνημα Αντίστασης!
Επαναστατική Συμμαχία Εργασίας
Απρίλης 2022
Μετάφραση από τα αγγλικά και τα ισπανικά parapoda. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Διεθνούς Διάσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, «Ενότητα & Πάλη», τ. 44, Απρίλης 2022.
Tagged: Επαναστατική Συμμαχία Εργασίας (Σερβία), Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (2022)
παρα ποδα 
Σχολιάστε