Επαναστατικό ΚΚΕ, Ζαχαριάδης και Μπαρτζιώτας για την ΟΠΛΑ

Το ζήτημα της ΟΠΛΑ επανήλθε την τελευταία δεκαετία στο χώρο της ελληνικής αριστεράς, παράλληλα, αφενός, με την πόλωση που παρατηρείται γενικότερα στην κοινωνία και, αφετέρου την προσέγγιση του κομμουνισμού από πολλούς πρώην αναρχικούς, που αναπόφευκτα έφερναν στις αποσκευές τους πολλά από την προηγούμενη οργανωτική τους εμπειρία. Φυσικά, δεν πρόκειται απλώς για ένα ιστορικό ζήτημα. Ενώ η ΟΠΛΑ, όπως λέει και ο τίτλος της, σαφώς και είχε λόγο ύπαρξης, εδώ έχουμε να κάνουμε με το γενικότερο ζήτημα του τραμπουκισμού και του πραξικοπηματισμού, που αμαυρώνει το όνομα της αριστεράς. Δεν είναι λίγες οι φορές που, ως επί το πλείστον, με πρωταγωνιστή τον κύριο φορέα του ρεβιζιονισμού, που με τραμπουκισμούς και πραξικοπηματισμό, άλλωστε, ιδρύθηκε το 1956, βλέπουμε σκισμένες αφίσες ή ματωμένα πρόσωπα άλλων αριστερών, και είναι γνωστό ότι έτσι κυριάρχησε μεταπολιτευτικά στο συνδικαλιστικό κίνημα και το συνεχίζει (όταν δεν προχωρά σε συκοφαντική δυσφήμιση άλλων αγωνιστών που τον προσπερνούν), αφού, στο ανοιχτό πεδίο δράσης ηττάται κατά κράτος. Δάσκαλός του, βεβαίως, δεν είναι η ΟΠΛΑ, αλλά οι φαλτσετοφόροι αρχειομαρξιστές, που, βλέποντας ότι χάνουν με δημοκρατικές διαδικασίες εντός του κινήματος, νόμιζαν ότι θα κέρδιζαν με τη βία – όπως και ο συκοφάντης Τρότσκι. Με την προσέλευση πολλών πρώην αναρχικών, ο τραμπουκισμός και ο πραξικοπηματισμός πήρε νέα ώθηση στους κόλπους της αριστεράς. Πολλοί, άλλωστε, από αυτούς, θέλουν να μοιάσουν στο ιδρυμένο το ’56 κόμμα ονόματι «ΚΚΕ», ενώ και άλλοι, άσχετα αν δεν υιοθετούν ή και καταγγέλλουν τέτοιες μεθόδους, με το να το μιμούνται (στα αρνητικά του), αντικειμενικά τη νομιμοποιούν. Ένα, λοιπόν, από τα βασικά καθήκοντα που πρέπει να επιλύσει είτε η υπάρχουσα οργανωμένη αριστερά είτε η όποια νέα κομμουνιστική συσπείρωση αναπόφευκτα υπάρξει κάποια στιγμή μετεκλογικά, δεν είναι μόνο η έμπρακτη καταπολέμηση του εμμονικού σεχταρισμού που διέπει όλες τις σημερινές οργανώσεις και ομάδες στην Ελλάδα, αλλά και το ζήτημα του πραξικοπηματισμού-τραμπουκισμού. Δεν νοείται, για παράδειγμα, το σχολειό εργατικής δημοκρατίας που (πρέπει να) είναι τα συνδικάτα να «διδάσκει» τους απλούς εργαζόμενους ότι «αρχαιρεσίες» θα γίνονται με εξ αριστερών σπρωξιές, μπουνιές ή με ψεύτικα μέλη (της χ κομματικής νεολαίας) ή ότι η πλειοψηφούσα (αριστερή) παράταξη θα ιδιοποιείται τη «σφραγίδα». Γιατί είναι αυτές οι πρακτικές που «τεκμηριώνουν» με σημερινά περιστατικά, που βλέπουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τα μάτια τους, τα περί «κόκκινου φασισμού».

Αφορμή για τα παρακάτω είναι η καταγγελία του Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθήνας (ΣΕΛΜΑ) για το ν-οστό περιστατικό τραμπουκισμού από συνδικαλιστική παράταξη του κύριου φορέα του ρεβιζιονισμού στην Ελλάδα. Τέτοια περιστατικά δεν εκπλήσσουν, όπως προειπώθηκε. Όμως και οι συντάξαντες την ανακοίνωση χάνουν το δίκιο τους, όταν (πέραν του ότι, ερώτημα είναι αν πρέπει να υπογράφουν ως σωματείο και όχι ως πλειοψηφία ΔΣ ή ως παρατάξεις), σε κάποιο σημείο γράφουν: «Ο καιρός της ΟΠΛΑ και του Μπαρζιώτα [sic] που μαχαίρωναν αριστερούς διαφωνούντες στα σκοτάδια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί».

Πρώτα από όλα, καλό είναι να υπάρχει μια σοβαρότητα, δηλαδή, μια σχετική αναλογικότητα, όταν κάνουμε ιστορικούς παραλληλισμούς. Δεν μαχαιρώθηκε κανείς στο σκηνικό που περιγράφει η ανακοίνωση, ενώ, τα μαχαίρια, όπως είπαμε, καλό είναι να τα αποδώσει στους αρχειομαρξιστές, ως πρώτους διδάξαντες.

Δεύτερον, η προσπάθεια σύνδεσης του ηρωικού ΚΚΕ και της ΟΠΛΑ με το σημερινό κόμμα ονόματι «ΚΚΕ» μόνο νερό χύνει στο μύλο του τελευταίου, που προσπαθεί να ιδιοποιηθεί το παρελθόν του, ιδίως αυτό της δεκαετίας του ’40, παρότι βρίζει σήμερα τη στρατηγική που το ηρωικό ΚΚΕ ακολούθησε τη δεκαετία εκείνη (και υιοθετεί μόνο τα ελάχιστα αρνητικά).

Τρίτον, αφού, έστω, κάνει το λάθος και συσχετίζει το τότε ΚΚΕ με το σημερινό ομώνυμο κόμμα, καλό είναι να έχει κατά νου τι έλεγε απολογιστικά το τότε ΚΚΕ για την ΟΠΛΑ ή γνωστά στελέχη του, ακόμα και ο ίδιος ο Μπαρτζιώτας.

Λ.χ. στην απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το Μπούλκες (27/3/51), που συντάχθηκε μετά από αίτημα των συμμετεχόντων στην 3^η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (1950), γινόταν λόγος, με προφανή αρνητική διάθεση, για «οπλατζήδικη αντικομματική, μικροαστική-αναρχική ψυχολογία (όλη σχεδόν η κομματική επιτροπή της ΚΟ Μπούλκες προέρχονταν από την ΟΠΛΑ)» που «σημαντικά επέδρασε να δημιουργηθεί η άσχημη κατάσταση στο Μπούλκες». Ομοίως αρνητικά γίνεται λόγος για «οπλατζήδικη ψυχολογία», που «αναπτύχθηκε στο τιτικό κλίμα του Μπούλκες», η οποία επέδρασε «αρνητικά-αντικομματικά στη διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα, και άφησε τα ίχνη τους στις μέθοδες δουλειάς των συντρόφων, που έκαναν στο Μπούλκες». Επίσης, ζητιόταν οι Κομματικές Οργανώσεις «να κρατούνε ανοιχτό μέτωπο πάλης ενάντια σ’ αυτά τα υπολείμματα από τις τιτικές-μπουλκιώτικες και οπλατζήδικες μέθοδες δουλειάς, ώσπου να εξαφανιστούν τελείως από την εσωκομματική μας ζωή».

Αλλά και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης, στα «Προβλήματα Καθοδήγησης στο ΚΚΕ» (1952) γράφει για την ΟΠΛΑ: «το Μπούλκες δεν έφτιανε, μα χαλούσε τους κομμουνιστές και τους αγωνιστές και ήταν φυτώριο αντικομματικής διάπλασης και διαπαιδαγώγησης. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την ΟΠΛΑ. Το ζήτημα αυτό, το κόμμα πρέπει, κάποτε, να το μελετήσει κι αυτό και να το φωτίσει ολόπλευρα. Σήμερα, όμως, είναι κιόλας καθαρό ότι, από έλλειψη καθαρής κομματικής κατεύθυνσης και προσανατολισμού και από βασική ανεπάρκεια στον κύριο κομματικό πυρήνα της, η ΟΠΛΑ, όταν την κρίνουμε σήμερα σωστά, μπορούμε να πούμε ότι ξέφυγε και παρέκκλινε απ’ τον προορισμό της και στον τελικό λογαριασμό οι ζημιές της είναι πολύ πιο πολλές απ’ τα οφέλη που έφερε. Απ’ την πλευρά της σφυρηλάτησης και δημιουργίας στελεχών η ΟΠΛΑ πάλι πιο πολύ χαλούσε. Το πνεύμα της και οι μέθοδές της εκδηλώθηκαν αποσυνθετικά, λ.χ., στο Μπούλκες. Και οι αρνητικές επιδράσεις και η κακή κληρονομιά της μας ζημίωσαν εξαιρετικά και στη μεταβαρκιζιανή ΜΛΑ και στην παράνομη οργάνωση και δουλιά στις πόλεις στο δεύτερο ένοπλο αγώνα.»

Τέλος, ο ίδιος ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, στο άρθρο του «Μερικά ζητήματα της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας» (β’ μέρος, περιοδικό «Νέος Κόσμος», Οκτώβρης 1952, σ.σ.8-9, ελάχιστες τροποποιήσεις στην ορθογραφία και σε σημεία στίξης από parapoda) γράφει:

«Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να μελετηθεί και απ’ την άποψη της επαγρύπνησης, είναι και το ζήτημα της ΟΠΛΑ. Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης λέει στο βιβλίο του «Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ» (σ.parapoda: Τα παραπάνω, οπότε παραλείπεται η επανάληψή τους): (…)

Φυσικά το κόμμα, κάποτε, αφού αρμόδια κομματικά όργανα εξετάσουν το ζήτημα αυτό, θα καταλήξει σε τελικά συμπεράσματα για την ΟΠΛΑ. Από τώρα όμως μπορούμε να πούμε, προκαταρχτικά τα παρακάτω:

Πρώτο. Η ΟΠΛΑ από την πρώτη στιγμή παρέκκλινε απ’ τον προορισμό της, ξέφυγε απ’ την κύρια αποστολή της και έκανε πράξεις που δεν είχαν κανένα πολιτικό νόημα. Άραγε αυτό οφείλεται στην έλλειψη καθαρής κομματικής κατεύθυνσης και από ανεπάρκεια στο βασικό της πυρήνα (αυτά και τα δυο υπήρχαν με το παραπάνω) ή είναι και έργο του ταξικού εχθρού; Ο ταξικός εχθρός έβαλε εδώ, άμεσα ή έμμεσα, το χέρι του.

Δεύτερο. Στην ΟΠΛΑ απ’ την αρχή μπήκαν, μαζί με τα καλά επαναστατικά στοιχεία, και πολλοί, πάρα πολλοί χαλασμένοι άνθρωποι, ύποπτα στοιχεία, πράχτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αξιωματικοί της ασφάλειας (απ’ αυτούς που μας βασάνιζαν στη διχτατορία της 4^ης Αυγούστου) που έμπασαν στην ΟΠΛΑ μέθοδες απαράδεχτες για το επαναστατικό κίνημα. Άραγε αυτό ήταν τυχαίο ή συνειδητή δουλιά του εχθρού; Είναι τώρα γνωστό ότι την ηθοποιό Παπαδάκη, που πιάστηκε το Δεκέμβρη, τη σκότωσε στην ΟΠΛΑ άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις, έπειτα από εντολή της, όπως ομολόγησε ο ίδιος. Είναι χαραχτηριστικό ότι ο άνθρωπος που τιμώρησε το δολοφόνο αυτό, έπειτα από δημόσια δίκη που πήρε μέρος όλη η συνοικία, ο Αντρικίδης, δικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για το φόνο της Παπαδάκη!! Ανώτερα στελέχη της ΟΠΛΑ παρέδωσαν στον ταξικό εχθρό (άγγλους και μοναρχοφασίστες) τα πολύτιμα αρχεία της ασφάλειας που πιάσαμε το Δεκέμβρη 1944. Όλα αυτά είναι συνειδητή δουλιά του ταξικού εχθρού.

Τρίτο. Η ΟΠΛΑ απ’ την αρχή ιδρύθηκε σαν μια οργάνωση έξω από κάθε κομματικό έλεγχο των τοπικών οργανώσεων (σαν ασφάλεια των Κομμ. Οργανώσεων, μα στην ουσία για να τις κατασκοπεύει), κι αυτό βοήθησε για να κάνει ό,τι θέλει, να συγκεντρώνει όποιους ανθρώπους νόμιζε ότι έκαναν για τη δουλιά της, να ‘χει ανθρώπους της σε διάφορες εχθρικές υπηρεσίες που δεν είναι ακόμα καθαρό αν έπαιρναν από κει πληροφορίες για το κόμμα ή πληροφορούσαν τον εχθρό για τη δουλιά του κόμματος. Η καθοδήγηση της ΟΠΛΑ συγκέντρωνε τεράστια χρηματικά ποσά, χρησιμοποιώντας μπλοκ της Κομμ. Οργάμωσης Αθήνας, χωρίς να ‘χει ιδέα η ΕΠ της ΚΟΑ. Το να βρίσκεται η ΟΠΛΑ έξω από κάθε κομματικό έλεγχο, μόνο τον ταξικό εχθρό εξυπηρετούσε.

Τέταρτο. Έτσι είτε αλλιώς, μπαίνει ζήτημα εξέτασης ορισμένων καθοδηγητικών στελεχών της ΟΠΛΑ και κυρίως αυτονών που ερχόταν σε επαφή με εχθρικές υπηρεσίες. Ο πρώτος καθοδηγητής της ΟΠΛΑ είναι προβοκάτορας. Ο Μ. Πεχτασίδης, άνθρωπος των καταγωγίων, καθοδηγητικό στέλεχος της ΟΠΛΑ, έγινε πράχτορας της τιτικής συμμορίας. Μια σειρά από άλλα στελέχη της ΟΠΛΑ γυρνάνε σήμερα στην Αθήνα και παραδίδουν τους αγωνιστές.

Ένα απ’ τα κακά που έφερε η ΟΠΛΑ στο κόμμα μας είναι ότι, στη θέση της πολιτικής επαναστατικής επαγρύπνησης, έμπασε στις οργανώσεις μας στο Μπούλκες και μέχρι το 1947 στο ΔΣΕ (Γραφείο ΙΙα) τις μέθοδες της αστυνομικής παρακολούθησης που μας έκαναν αρκετές ζημιές. Εμπόδισαν να γίνει η επαναστατική επαγρύπνηση πολιτική και μαζική υπόθεση όλων των μελών του κόμματος και του λαού, οπότε μπορούσε πραγματικά ν’ ανταποκριθεί στην αποστολή της. Τ’ αποτελέσματα της ΟΠΛΑ στον τομέα αυτό εξακολουθούν να εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα.».

Σε περίπτωση που εντοπιστούν και άλλα κείμενα από το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ για την ΟΠΛΑ θα παρατεθούν. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω είναι αρκετά για να αναδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι, μετά από τέτοια αυτοκριτική, δεν μπορεί το κόμμα αυτό να ταυτίζεται με άσχημες πρακτικές της ηρωικής και σίγουρα με σωστό λόγο ύπαρξης ΟΠΛΑ. Φυσικά, το γεγονός ότι και ο Ζαχαριάδης και ο Μπαρτζιώτας μιλούσαν για συνεχιζόμενη άσχημη κληρονομιά, υπό νέες μορφές (και στη ΜΛΑ και στον ΔΣΕ και ως το ’52, και μετά, από το ’55-’56, που με το πραξικόπημα της «6^ης Ολομέλειας» έγιναν ο κανόνας) αποδεικνύει ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι απλά ιστορικό.

Tagged: Βασίλης Μπαρτζιώτας, Νίκος Ζαχαριάδης, ΟΠΛΑ, ΣΕΛΜΑ