Παρακάτω υπάρχει η τοποθέτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Παλαιστίνης (αποκλειστικά εβραϊκού, μετά τη διάσπαση που προκάλεσε το 1943 η εβραϊκή του πτέρυγα), ενώπιον της Ειδικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη (UNSCOP). Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στην τοποθέτηση αυτή είναι, πρώτα από όλα, ότι παρά την πρώτη τοποθέτηση του Γκρομίκο στον ΟΗΕ, τον Απρίλη του 1947, περί δυνατότητας διχοτόμησης σε δύο δημοκρατικά κράτη, το εβραϊκό ΚΚ Παλαιστίνης, ακόμα και τον Ιούλη του 1947, όχι μόνο αντιτιθόταν στη διχοτόμηση, αλλά και αποκαλούσε αυτό που όντως ήταν το σχέδιο για διχοτόμηση: ιμπεριαλιστικό σχέδιο, εν προκειμένω, σχέδιο του Φόρειν Όφις.
Η τοποθέτηση μπορεί να έχει αρκετά σημεία που να μοιάζουν πια ανεπίκαιρα, όπως η καταστολή από τη βρετανική αποικιοκρατία. Ωστόσο, παραμένουν επίκαιρα τα σημεία που αναδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα της διχοτόμησης (για όσους σκέφτονταν καλοπροαίρετα, γιατί για τους ιμπεριαλιστές ήταν και παραήταν αποτελεσματική), αναφορικά, όχι μόνο με τη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή, αλλά και την οικονομία της χώρας. Κάτι ήξεραν οι σιωνιστές που ένωσαν διά της βίας την Παλαιστίνη αργότερα (φυσικά, προς αποκλειστικά ίδιον και των αφεντικών τους όφελος). Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το επιχείρημα το ακύρωσε άμεσα και η UNSCOP, προτείνοντας κατά πλειοψηφία, τελικά, όχι μόνο κρατική διχοτόμηση, αλλά και Οικονομική Ένωση των δύο κρατών, σε τόσο μεγάλο βαθμό που να υπάρχει μία μόνο οικονομία στα δύο προτεινόμενα κράτη.
Μια «κερκόπορτα», ωστόσο, προς τη διχοτόμηση στην πρόταση του ΚΚΠ ήταν η δυνατότητα αποδοχής του ομοσπονδιακού μοντέλου σε εδαφική βάση, καθώς αυτό αποτελεί προπομπό για την αναγνώριση και δικαιώματος αυτοδιάθεσης, μέχρι απόσχισης (ακόμα και κάποιοι από όσους δήλωναν εκπρόσωποι της αραβικής πλευράς δεν απέκλειαν, πάντως, κάποιο είδος εδαφικής αυτονομίας). Αυτή προέκυπτε από το μεγαλύτερο πρόβλημα στις θέσεις του ΚΚΠ: ότι, μιλώντας για ανάγκη «αναγνώρισης των νέων πραγματικοτήτων», έβλεπε ύπαρξη και δεύτερου λαού στην Παλαιστίνη, όπως αυτό θεωρούσε πως αποτελούσαν οι κοινότητες μεταναστών από διάφορες χώρες. Μάλιστα, το γεγονός ότι υπερτόνιζε τους κοινούς αγώνες Παλαιστίνιων και εποίκων εργαζομένων, υποτιμώντας, αντίστοιχα την πολιτική διάσπασή τους που η ίδια η ηγεσία του (εβραϊκού) ΚΚΠ επέβαλε, αλλά και τη γενικότερη διχόνοια που οι σιωνιστές προκαλούσαν (π.χ. με το μποϊκοτάζ στην πρόσληψη παλαιστινίων εργαζομένων από εποίκους, μια κατάσταση στην οποία οι εβραίοι κομμουνιστές υποτάσσονταν, λόγω και της οικονομικής εξάρτησης από τους σιωνιστές), καθώς και το ότι είχε μια μη ολοκληρωμένη πρόταση για το πώς φαντάζονταν το διεθνικό κράτος με «ίσα δικαιώματα» σε πλειοψηφία (Παλαιστίνιους) και μειοψηφία (εποίκους), όχι μόνο ως άτομα, αλλά και ως σύνολα, έκανε αυτή την (έτσι κι αλλιώς δυσνόητη, ασχέτως της ορθότητάς της) πρόταση να φαντάζει αντιφατική, θεωρητική και ουτοπική και να φτάνει να εκνευρίζει, τελικά, τα έτσι κι αλλιώς προκατειλημμένα μέλη της Επιτροπής, που απεγνωσμένα ζητούσαν «όχι άλλο διάλεξη». Ακόμα χειρότερα, με το να φέρνει ως παραδείγματα τη Γιουγκοσλαβία ή την ΕΣΣΔ έδειχνε ότι αυτή ίσως είναι εφαρμόσιμη μόνο σε λαϊκοδημοκρατικά, τουλάχιστον, κράτη. Ούτε επίτηδες να το ‘κανε…
Σε κάθε περίπτωση, η τοποθέτηση αυτή χρησιμεύει στην ενίσχυση των επιχειρημάτων για τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις της συνύπαρξης Αράβων και Εβραίων στην Παλαιστίνη, που, παρά τα όσα οι ψεύτες υποστηρικτές της σιωνιστικής οντότητας ισχυρίζονται, ακόμα και το ψήφισμα διχοτόμησης και οικονομικής ένωσης δεν προέβλεπε σιωνιστικό, αλλά εβραϊκό δημοκρατικό κράτος, με καταρχάς παλαιστινιακή μειονότητα 49% (κάτι που εξαρχής, λοιπόν, καθιστούσε τα περί αδυναμίας συνύπαρξής τους αβάσιμα). Είναι δε «απορίας άξιον» (τρεις τελίτσες), γιατί οι «προοδευτικοί» υποστηρικτές της σιωνιστικής οντότητας, ακόμα και οι (προβοκατόρικα αυτοαποκαλούμενοι) «κομμουνιστές» ή αναρχικοί που προσκαλούν στις εκδηλώσεις τους άτομα που συγκεντρώνουν προσωπικά δεδομένα όσων έχουν ταχθεί κατά της εν εξελίξει γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους σιωναζί, κάνουν διαλέξεις κατά της UNRWA, με βάση την πρόσφατη ευτελή σιωναζιστική-γκαιμπελική προπαγάνδα που ήδη ξεφτίζει, ή βάζουν την παλαιστινιακή αντίσταση εντός εισαγωγικών, δεν υιοθετούν τις θέσεις έστω και της μετεξέλιξης του ΚΚΠ, και του ευρύτερου συνασπισμού του (Χάντας), αλλά υιοθετούν αυτούσια τη σιωναζιστική προπαγάνδα, από Νετανιάχου και πέρα.
***
Βίλνερ (Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Παλαιστίνης): Στην κατάθεσή μου, θα έχω την τιμή να σας εξοικειώσω με μια λεπτομερέστερη μορφή για όσα αναφέρει το υπόμνημα που σας υποβλήθηκε με το σχέδιο του Κομμουνιστικού Κόμματος για την επίλυση του προβλήματος αυτής της χώρας με δίκαιο και δημοκρατικό τρόπο.
Από αριστερά προς δεξιά: Σμούελ Μικούνις, Βολφ Έρλιχ και Μέιρ Βίλνερ. Ο λιθουανικής καταγωγής Βίλνερ (1918-2003) αντιτάχθηκε στον ακραίο δεξιό οπορτουνισμό του Μικούνις. Αντισιωνιστής (ίσως για αυτό ο Μικούνις τον έβαλε να υπογράψει αυτός εκ μέρους του κόμματος τη «διακήρυξη ανεξαρτησίας» της σιωνιστικής οντότητας), κατήγγειλε το πυρηνικό πρόγραμμα των σιωνιστών και την εισβολή τους το 1967 στην εναπομείνασα Παλαιστίνη. Στη διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος το 1965 αναδείχτηκε νικητής έναντι του Μικούνις.
Πριν σας αναλύσω αυτό το σχέδιο, επιτρέψτε μου να αποσαφηνίσω κάποια από τα βασικά δεδομένα που αποτελούν βάση αυτού του σχεδίου και να αναλύσω και να απορρίψω άλλα σχέδια που, κατά την άποψή μας, δεν είναι προς το συμφέρον των κατοίκων αυτής της χώρας και της παγκόσμιας ειρήνης.
Ας πάρουμε το Πρόβλημα της Ανεξαρτησίας.
Την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι δημοκρατικές δυνάμεις στον κόσμο μεγάλωσαν, σε όρους ισχύος και δυναμικότητας, και όταν ο αγώνας των αποικιακών χωρών για εθνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία έφτασε νέα ύψη, ο ιμπεριαλισμός άρχισε να προσαρμόζει την τακτική του σε αυτές τις νέες συνθήκες, χωρίς να αλλάζει την πολιτική του και τους στόχους του στο παραμικρό.
Μια από τις μεθόδους της βρετανικής κυβέρνησης που αξιοποιεί στην μεταπολεμική αποικιακή της πολιτική είναι η διαστρέβλωση της έννοιας της ανεξαρτησίας. Κλασικό παράδειγμα αυτού είναι η Υπεριορδανία. Προκειμένου να αποτρέψει μια συζήτηση στον ΟΗΕ για αυτή τη χώρα υπό εντολή, η βρετανική κυβέρνηση συνήψε μια δήθεν συμφωνία με έναν από τους πράκτορές της, τον εμίρη Αμπντάλα, σύμφωνα με την οποία η Υπεριορδανία ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη χώρα και ο εμίρης βασιλιάς. Όμως, όλοι θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει παρά απάτη και υποκρισία σε όλα αυτά. Η Υπεριορδανία, τώρα δήθεν «ανεξάρτητη» σύμφωνα με τη συνθήκη με τη Μεγάλη Βρετανία, χρησιμεύει ως μια από τις ισχυρότερες στρατιωτικές βάσεις των Βρετανών στη Μ. Ανατολή. Ένας ισχυρός βρετανικός στρατός και αεροπορία κυριαρχούν στη μικρή Υπεριορδανία. Αυτό το υπεριορδανικό κράτος είναι, επομένως, στην πραγματικότητα, μια βρετανική αποικία και ένα σημαντικό στρατηγικό κέντρο. Η δήθεν ανεξαρτησία δεν είναι παρά μια απάτη που διακηρύχτηκε ώστε να μπλοκαριστεί ο αγώνας για πραγματική ανεξαρτησία της Υπεριορδανίας.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός αποπειράθηκε να «επιλύσει» το παλαιστινιακό πρόβλημα. Το φθινόπωρο του 1946, συγκέντρωσε τους επίσημους εκπροσώπους των Εβραίων και των Αράβων ώστε να λύσει το πρόβλημα της χώρας μας κατά το υπεριορδανικό πρότυπο, πίσω από την πλάτη του ΟΗΕ, ώστε να θέσει τον Οργανισμό προ τετελεσμένων γεγονότων. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, δημοσίως επέδειξε, με τη συμμετοχή της στην Αγγλοαμερικανική Επιτροπή Έρευνας, ότι είναι νύχι-κρέας με τη Μ. Βρετανία στις ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες στη Μ. Ανατολή και για την υπόσκαψη του κύρους του ΟΗΕ, που είναι το μόνο διεθνές σώμα που είναι ικανό να πραγματευτεί με το πρόβλημα της Παλαιστίνης. Αυτό, γιατί η Παλαιστίνη είναι, πρώτον, έδαφος υπό εντολή και, δεύτερον, γιατί είναι μια σημαντική στρατηγική περιοχή που, υπό τις παρούσες συνθήκες, αποτελεί ένα από τα σημεία όπου λαμβάνει χώρα η προετοιμασία για έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο από τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, μια αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική δολοπλοκία, αποτέλεσε μια πλήρη αποτυχία λόγω της αγγλοαμερικανικής αντιπαλότητας, η οποία πηγαίνει χέρι-χέρι με τη συνεργασία μεταξύ τους, και λόγω των αντιτιθέμενων απόψεων των εβραίων και των αράβων επίσημων ηγετών. Μόνο μετά από αυτή την αποτυχία αναγκάστηκε η Βρετανία να μεταφέρει το πρόβλημα της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ. Οι επίσημη ηγέτες των Αράβων και των Εβραίων εμφανίστηκαν στο Λέικ Σάξες μόνο αφότου ο κ. Μπέβιν είχε ήδη φτάσει εκεί.
Οι διαπραγματεύσεις στο Λονδίνο και τα σχέδια που εκπροσωπήθηκαν εκεί από τη Βρετανία αποδεικνύουν ότι πραγματικός στόχος της βρετανικής κυβέρνησης ήταν να παραχωρηθεί στη χώρα μια «ανεξαρτησία» α λα Υπεριορδανία· να μετατραπεί η Παλαιστίνη σε βρετανική στρατιωτική βάση «βάσει συμφωνίας».
Δεδομένων αυτών των σχεδιασμών, του βρετανικού ιμπεριαλισμού, θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε το εξής: όταν μιλάμε για ανεξαρτησία της Παλαιστίνης έχουμε κατά νου όχι μια πλασματική ανεξαρτησία, αλλά πλήρη και πραγματική ανεξαρτησία, το νόημα της οποίας είναι: αποχώρηση του βρετανικού στρατού και αστυνομίας από την Παλαιστίνη και απομάκρυνση των βρετανικών στρατιωτικών βάσεων· ανεξαρτησία που σημαίνει, περαιτέρω, εξάλειψη της οικονομικής υποταγής της χώρας από τα ξένα μονοπώλια· μια υποταγή που ήρθε με τη βοήθεια και τη συνέργεια των βρετανικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.
Η κατάργηση της Βρετανικής Εντολής και η αποχώρηση του βρετανικού στρατού και αστυνομίας από την Παλαιστίνη αποτελούν προϋποθέσεις για οποιαδηποτε λύση. Δεν υπάρχει σχέδιο για ανεξαρτησία της Παλαιστίνης που να μπορεί να υλοποιηθεί ενώ η βρετανική εξουσία συνεχίζεται και ο ξένος στρατός παραμένει στο έδαφος της Παλαιστίνης.
Ας πάρουμε το Σχέδιο Μόρισον.
Μια από τις προτάσεις της βρετανικής κυβέρνησης στο πρόσφατο παρελθόν είναι το λεγόμενο «Σχέδιο Μόρισον». Σύμφωνα με αυτό, θα δημιουργηθεί μια «αραβική επαρχία» στο 38% της χώρας, μια «εβραϊκή χώρα» στο 17%, ενώ η Νεγκέβ και η Ιερουσαλήμ θα παραμείνουν βρετανικές εφεδρείες. Το πιο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι η κεντρική εξουσία θα αποδοθεί σε μια κυβέρνηση που θα διορίζεται από τη Βρετανία. Έχουμε εδώ ένα από τα πλέον ενδεικτικά παραδείγματα για την πραγματική στάση της βρετανικής κυβέρνησης. Η βρετανική κυβέρνηση προτείνει ξανά και ξανά νέα σχήματα, τα οποία δεν παραχωρούν ούτε ένα ίχνος πραγματικής ανεξαρτησίας στη χώρα και που είναι σχεδιασμένα μόνο για να στρέφουν τους Εβραίους εναντίον των Αράβων και το αντίστροφο.
Σύμφωνα με το Σχέδιο Μόρισον, το οποίο εσφαλμένα αποκαλείται Σχέδιο Ομοσπονδίας, όλη η πραγματική εξουσία παραμένει στα χέρια της κεντρικής βρετανικής κυβέρνησης. Ο Ανώτατος Επίτροπος θα έχει αρμοδιότητα να παρεμβαίνει σε όλα τα ζητήματα των δήθεν «αυτόνομων περιοχών», της εβραϊκής και της αραβικής, πέραν της άμεσης εξουσίας επί των περιφερειών που θα παραμείνουν υπό βρετανική εξουσία.
Στρατός, αστυνομία, δικαστήρια, εξωτερικές υποθέσεις, τελωνεία, μεταφορές, όλα αυτά θα παραμένουν στα χέρια της βρετανικής κεντρικής κυβέρνησης. Έτσι, έχει καταστεί προφανές ότι το βρετανικό σχέδιο δεν αποδυναμώνει στο παραμικρό την σημερινή ιμπεριαλιστική εξουσία και δημιουργεί μόνο νέα σημεία σύγκρουσης ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, όπως στα ζητήματα των συνόρων και του μεγέθους των εδαφών των λεγόμενων «εβραϊκών» ή «αραβικών» περιφερειών.
Η βρετανική κυβέρνηση εδώ συμπεριφέρεται κατά τον ίδιο τρόπο όπως η πονηρή αλεπού στον αρχαίο μύθο. Η αλεπού είδε δυο μαϊμούδες να τσακώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά ενός κομματιού τυριού που είχαν βρει. Πρόσφερε τη μεσολάβησή της και έφερε μια ζυγαριά. Μοίρασε το τυρί σε δυο κομμάτια και τα έβαλε στη ζυγαριά. Φυσιολογικά, το ένα ήταν βαρύτερο από το άλλο και, καθώς και οι δυο μαϊμούδες κοιτούσαν προσεκτικά η μία να μην πάρει η άλλη περισσότερο από όσο αυτή, η αλεπού δάγκωσε ένα μέρος από το μεγαλύτερο κομμάτι, φυσικά, τόσο μεγάλο ώστε να καταστήσει το άλλο κομμάτι βαρύτερο, ώστε ξανά να χρειαστεί να δαγκώσει και το άλλο. Και καθώς οι δύο μαϊμούδες είχαν πρόθεση μόνο να βλέπουν ότι η άλλη δεν θα έπαιρνε περισσότερο από όσο αυτή, άφηναν την αλεπού να συνεχίζει το διαμεσολαβητικό της έργο μέχρις ότου όλο το τυρί εξαφανίστηκε, καθώς είχε φαγωθεί από το τρίτο μέρος.
Τέτοιο σχέδιο πονηρής αλεπούς είναι το Σχέδιο Μόρισον. Δεν είμαστε αντίθετοι στην ιδέα περί ομοσπονδίας που περιλαμβάνει. Είμαστε αντίθετοι γιατί δεν εξαλείφει τη βρετανική εξουσία στην Παλαιστίνη και δεν διατυπώνεται στη βάση της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης και της απελευθέρωσής της από την ξένη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική υποταγή.
Το Σχέδιο Μόρισον είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του πώς ο βρετανικός ιμπεριαλισμός αναζητά μέσα για τη διατήρηση της αποικιακής εξουσίας στην Παλαιστίνη με νέες συνταγματικές μορφές που δεν πλήττουν την ξένη εξουσία και είναι υπολογισμένα έτσι ώστε να προκαλέσουν συγκρούσεις ανάμεσα στους Εβραίους και τους Άραβες,
Ας πάρουμε, τώρα, το Σχέδιο Μπέβιν.
Στις 7 Φλεβάρη 1947, η βρετανική κυβέρνηση δημοσίευσε ένα «νέο» σχέδιο. Αυτό το σχέδιο βασίζεται στη δημιουργία εβραϊκών και αραβικών καντονιών στην Παλαιστίνη. Όμως και αυτό εκκινεί από την ιμπεριαλιστική αρχή ότι η ξένη εξουσία θα πρέπει να διατηρηθεί. Ο βρετανός Ανώτατος Επίτροπος θα είναι ο «προστάτης» των μειονοτήτων στα διάφορα καντόνια. Η κεντρική κυβέρνηση θα ορίζεται από τη Βρετανία. Στα χέρια του Ανώτατου Επιτρόπου θα παραμείνει η ανώτατη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Αυτό το καθεστώς, που θα συνεχίσει για πέντε χρόνια αποκαλείται «κηδεμονία». Μετά από αυτή την περίοδο θα υπήρχε μετάβαση σε ανεξαρτησία, υπό την προϋπόθεση ότι Εβραίοι και Άραβες θα συμφωνούσαν σε νέο σύνταγμα.
Αυτό το σχέδιο βασίζεται στην ιδέα μιας μεταβατικής περιόδου προς την ανεξαρτησία, όμως, στην πραγματικότητα, είναι μόνο στην επιφάνεια που κάνει κάτι τέτοιο: Η βρετανική κυβέρνηση είναι ο κύριος παράγοντας που έχει συμφέρον από μια διάσπαση ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, ώστε να εμποδίσει μια κοινή πάλη και των δύο λαών εναντίον της για απελευθέρωση. Η όλη πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης σε αυτή τη χώρα βασίζεται, όπως και στις άλλες βρετανικές αποικίες (Ινδία, Κεϋλάνη κλπ.) στην ενίσχυση των εθνικών και θρησκευτικών ανταγωνισμών, σε αντιστοιχία με την ιμπεριαλιστική αρχή του «διαίρει και βασίλευε». Μια «μεταβατική περίοδος» υπό την προστασία του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να φέρει πιο κοντά την ανεξαρτησία και την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς. Μπορεί, αντίθετα, να στραφεί μόνο προς το κέρδισμα χρόνου για την εδραίωση της ξένης εξουσίας και την ενίσχυση νέων εθνικών ανταγωνισμών. Στην πραγματικότητα, η βρετανική «εντολή» στην Παλαιστίνη θα πρέπει να έχει μια μεταβατική περίοδο προς την ανεξαρτησία. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι γνωστό ότι η Βρετανία, η εντελλόμενη δύναμη από την Κοινωνία των Εθνών, όχι μόνο δεν θεμελίωσε την ανεξαρτησία, αλλά έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Και έτσι, μετά από 30 χρόνια βρετανικής εξουσίας, είμαστε μάρτυρες του γεγονότος ότι το σύστημα της Εντολής έχει χρεοκοπήσει πλήρως και όχι μόνο η Παλαιστίνη δεν έχει καταστεί ανεξάρτητη, αλλά τα στοιχειωδέστερα δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα και η ασφάλεια της ζωής έχουν αφαιρεθεί από τους κατοίκους της χώρας.
Συνοψίζοντας: τα σχέδια Μόρισον και Μπέβιν έχουν ένα πράγμα κοινό, που είναι η τάση να δημιουργούν νέες εστίες σύγκρουσης ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, στη βάση μιας πάλης για φανταστικά σύνορα περιφερειών με απατηλή αυτοδιακυβέρνηση, ενώ πάνω από όλα τα «καντόνια» και τις «ομόσπονδες περιφέρειες» θα ίπτανται οι απρόσκλητοι καλοί άγγελοι – τα βρετανικά αεροπλάνα – για την προστασία του πετρελαίου, των στρατιωτικών βάσεων και των υπερκερδών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Το σχέδιο για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης είναι σχέδιο του βρετανικού Φόρειν Όφις, που κρατιέται σε εφεδρεία σε περίπτωση που αποτύχει αυτό το «Σχέδιο Ομοσπονδίας» α λα Μόρισον και η «Καντονοποίηση» α λα Μπέβιν. Το βρετανικό σχέδιο διχοτόμησης βασίζεται στην ιδέα της αύξησης της διάσπασης Εβραίων και Αράβων και τη διαιώνιση της βρετανικής εξουσίας. Η πρόθεσή του είναι η διαίρεση της Παλαιστίνης σε τρία μέρη, ένα εβραϊκό, ένα αραβικό και το τρίτο βρετανικό. Το αραβικό και το εβραϊκό μέρος θα απολαμβάνουν μια δήθεν ανεξαρτησία, στο πρότυπο της Υπεριορδανίας. Πρόθεση είναι να καμουφλαριστούν οι βρετανικές στρατιωτικές βάσεις μέσω της διαμόρφωσης τυπικών πολιτικών συνόρων τα οποία, στην πραγματικότητα, δεν θα αλλάζουν στο παραμικρό την υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί δεν υπάρχει καμία ανεξαρτησία αν βρετανικές περιφέρειες παραμένουν στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει καμία ανεξαρτησία χωρίς την αποχώρηση του ξένου στρατού.
Το Σχέδιο Διχοτόμησης είχε προταθεί πρώτη φορά από την Επιτροπή Πηλ το 1937. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, θα δημιουργούταν ένα «Εβραϊκό κράτος», ένα «αραβικό κράτος» και ένας βρετανικός «θύλακας» ή διάδρομος από την Ιερουσαλήμ στη Γιάδα.
Το προαναφερθέν Σχέδιο Διχοτόμησης που συντάχθηκε από την Επιτροπή Πηλ το 1937, πρότεινε τη δημιουργία «εβραϊκού κράτους» όπου πάνω από το 1/3 των κατοίκων θα ήταν Άραβες. Η ίδια η εισήγηση λέει:
«Φυσικά, ελπίζουμε πάρα πολύ ότι, μετά τη διχοτόμηση δεν θα υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους, όχι περιστατικά, όχι αντεγκλήσεις, που θα αφήνουν ανοιχτή την πληγή που η διχοτόμηση θα επιφέρει (…) το ζήτημα των μειονοτήτων πρέπει ευθέως να το πραγματευτούμε και αποφασιστικά να το αντιμετωπίσουμε».
Στη διχοτομημένη Παλαιστίνη δεν θα υπάρχει ειρήνη ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, αλλά καχυποψία και επιθυμία για εκδίκηση και εδαφική επέκταση. Η τελευταία πρόταση του κ. Μπεν Γκουριόν για διατήρηση της Εντολής στο αραβικό τμήμα της διχοτομημένης Παλαιστίνης, δεν μπορεί να αφήνει αμφιβολίες για τις προθέσεις των υποστηρικτών της διχοτόμησης.
Το όλο σχήμα μόνο θα ενισχύσει την ξένη ιμπεριαλιστική εξουσία σε όλα τα τμήματα της Παλαιστίνης. Είτε παραμείνουν είτε όχι υπό άμεση ιμπεριαλιστική διοίκηση τα τμήματα της διχοτομημένης χώρας, δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος θα είναι η πραγματική εξουσία σε όλα τα τμήματα της Παλαιστίνης. Τα τμήματα της χώρας θα ανταγωνίζονται για ιμπεριαλιστική βοήθεια, για «προστασία των μειονοτήτων», για επέκταση, για δάνεια, για όπλα, παρέχοντας στρατηγικές βάσεις, εκμετάλλευση πρώτων υλών και οικονομικών βασικών θέσεων.
Ο αγώνας για πραγματική ανεξαρτησία θα καταστεί δυσκολότερος στα διχοτομημένα τμήματα, λόγω του καλλιεργημένου ανταγωνισμού ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους και της νεοδημιουργηθείσες μειονότητες.
Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης υποστηρίζεται από τον Αμπντάλα, βασιλιά της Υπεριορδανίας, ο οποίος, με τη βοήθεια κάποιων πολιτικών σε άλλες αραβικές χώρες, προσπαθεί να οργανώσει ένα μπλοκ αραβικών χωρών. Αυτό το σχήμα, γνωστό ως σχέδιο για «Μεγάλη Συρία», προκρίνει τη δημιουργία ενός κράτους που θα περιλαμβάνει το αραβικό τμήμα της Παλαιστίνης και θα αποτελεί υγειονομική ζώνη και στρατηγική βάση για τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό υπό ένα χασεμιτικό στέμμα. Υποστηρικτές της διχοτόμησης εντός του σιωνιστικού στρατοπέδου θεωρούν ένα «εβραϊκό κράτος» σε τμήμα της Παλαιστίνης υπό ιμπεριαλιστική «προστασία» ως εργαλείο για μελλοντική κατάκτηση του υπολοίπου τμήματος της χώρας, ενώ δεξιές σιωνιστικές ομάδες θέλουν να περιλάβουν την Υπεριορδανία στο μελλοντικό εβραϊκό κράτος.
Οικονομικά, η διχοτόμηση θα είναι καταστροφική και για τον αραβικό και για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει φυσικό σύνορο που να κόβει την Παλαιστίνη σε δύο κομμάτια. Η διχοτόμηση της χώρας θα καταστρέψει εντελώς και αυθαίρετα την οικονομική ενότητα της Παλαιστίνης. Άραβες και Εβραίοι, γενικά, δεν ζουν σε ξεκάθαρα χωριστές περιοχές.
Τα σημαντικά ορυκτά αποθέματα της Νεκράς Θάλασσας, που συνιστούν τον βασικό φυσικό πλούτο της Παλαιστίνης, σε μια διχοτομημένη χώρα θα χρησιμεύουν μόνο για τα συμφέροντα ενός τμήματος.
Σε κάθε αναπτυξιακό πρόγραμμα που αφορά τα ζωτικά σχέδια για μεγάλη άρδευση σε όλη την Παλαιστίνη, τα νερά του Ιορδάνη είναι σημαντικά.
Η διχοτόμηση θα κόψει το σιδηροδρομικό δίκτυο της Παλαιστίνης σε πολλά κομμάτια. Η κύρια σιδηροδρομική γραμμή της Παλαιστίνης, που συνδέει τη Γάζα με τη Χάιφα, διαπερνά τα σύνορα που προτείνονται από την Έκθεση Πηλ όχι λιγότερο από πέντε φορές. Οι κύριοι οδικοί άξονες που μεταφέρουν το κυρίως τμήμα των επιβατικών και εμπορευματικών μεταφορών της Παλαιστίνης, επίσης θα πληγούν.
Οι βιομηχανίες είναι κυρίως συγκεντρωμένες στην ακτογραμμή της Χάιφα και τη βιομηχανική ζώνη της περιοχής του Τελ Αβίβ. Στη διχοτομημένη Παλαιστίνη, οι βιομηχανικές ζώνες θα αποκοπούν από τα κύρια αγροτικά τμήματα της χώρας.
Συνοψίζοντας: διχοτόμηση δεν θα επιλύσει το πρόβλημα της Παλαιστίνης. Θα είναι καταστροφή για την οικονομία της χώρας και θα καθυστερήσει την κοινωνική και οικονομική πρόοδο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα αυξήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες και θα φράξει το δρόμο στην ελευθερία και των δύο λαών. Θα ενισχύσει την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων αντιδραστικών και θα διευκολύνει σημαντικά την οικοδόμηση ενός αγγλοαμερικανικού προπυργίου ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στη Μ. Ανατολή και την ειρήνη.
Μπορεί, επίσης, η βρετανική κυβέρνηση να προσπαθήσει να συνεχίσει με την αποικιακή καταπίεσή της και τη διατήρηση των στρατιωτικών βάσεων αλλάζοντας τη λέξη «Εντολή» με τη λέξη «Κηδεμονία» χωρίς να αλλάζει τα περιεχόμενα αυτών των όρων και χωρίς την παραμικρή εγκατάλειψη των θέσεών της. Είναι επίσης πιθανό να αποπειραθεί να καταλήξει σε συμφωνία με τις ΗΠΑ αναφορικά μια κοινή Αγγλοαμερικανική κηδεμονία. Οι αραβικές και εβραϊκές μάζες της Παλαιστίνης θα αντιταχθούν στη βρετανική και αγγλοαμερικανική κηδεμονία, ως μια καμουφλαρισμένη αποικιακή εξουσία.
Γιατί όλα τα σχέδια της βρετανικής κυβέρνησης βασίζονται στην άρνηση της δυνατότητας αδελφοσύνης ανάμεσα στους δύο λαούς και την «ανάγκη» να διατηρηθεί το βρετανικό καθεστώς και ένοπλες δυνάμεις δήθεν για τη διασφάλιση της ειρήνης ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες; Ο λόγος δεν είναι ούτε τυχαίος ούτε αφορά μόνο την Παλαιστίνη. Αποτελεί άμεση συνέπεια της γενικής διεθνούς πολιτικής της Βρετανίας και της έμφυτης καταπιεστικής φύσης του ιμπεριαλισμού.
Σε αυτή τη χώρα, βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλης κλίμακας κατασκευή στρατιωτικών βάσεων. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες της αποικιακής εξουσίας είναι όσο πυρετώδεις ήταν και τον καιρό του πολέμου.
Δεκάδες χιλιάδες εργάτες απασχολούνται στον στρατό. Η Παλαιστίνη μετατρέπεται σε μια από τις κύριες βρετανικές στρατιωτικές βάσεις σε αυτό το τμήμα του κόσμου. Στρατηγικά και πετρελαϊκά συμφέροντα καθοδηγούν τη βρετανική πολιτική στην Παλαιστίνη.
Το πολιτικό πρόγραμμα του Εβραϊκού Πρακτορείου όπως έχει διατυπωθεί ενώπιόν σας αποτελεί σχέδιο για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους. Από τις απαντήσεις του κ. Μπεν Γκουριόν κατέστη ξεκάθαρο ότι το Βρετανικό Πρακτορείο ενδιαφέρεται να εξετάσει τη διχοτόμηση.
Στην πραγματικότητα, το σχέδιο του Εβραϊκού Πρακτορείου είναι το ίδιο με αυτό του δρ. Βάισμαν, με τη μόνη διαφορά ότι ο δρ. Βάισμαν ξεκάθαρα και ανοιχτά λέει ό,τι επιθυμεί, ενώ το Πρακτορείο θέλει να διατηρήσει τη δυνατότητα της διαπραγμάτευσης και φοβάται ότι αν προτείνει δημοσίως και ξεκάθαρα τη διχοτόμηση, οι δυνατότητές του για διαπραγμάτευση στις συνομιλίες που θα ακολουθήσουν θα μειωθούν. Συγκεκριμένα, το Πρακτορείο δεν τολμά να εμφανιστεί ανοιχτά υπέρ της Διχοτόμησης, γιατί αυτή η λύση δεν είναι καθόλου δημοφιλής στις εβραϊκές μάζες. Η σφοδρή αντίθεση του Πρακτορείου σε ένα διεθνικό κράτος προκύπτει, πάνω από όλα, από την αντίθεσή το σε μια εβραιοαραβική συνεργασία και μια συμφωνία που θα λαμβάνει υπόψη τις θεμιτές εθνικές φιλοδοξίες και των δύο λαών της Παλαιστίνης και θα τους εγγυάται ισότητα δικαιωμάτων.
Το Πρακτορείο διακήρυξε για πρώτη φορά ότι δεν υποστηρίζει τη συνέχιση της Βρετανικής Εντολής. Ακόμα κι αν αυτή η διακήρυξη έγινε μόνο προκειμένου να συνάδει με τα αισθήματα και την οργή των μαζών του Γισούβ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εκφράζει τα συναισθήματα του Γισούβ, με την εξαίρεση μιας μικρής ομάδας αξιοθρήνητων υπηρετών του ιμπεριαλισμού.
Όλο το Γισούβ είναι ενωμένο στην άποψή του ότι το στάτους κβο δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι μάζες δεν αντέχουν πια τη βρετανική καταπιεστική εξουσία.
Ομοίως, η συντριπτική πλειοψηφία του Γισούβ αντιτίθεται στο σχέδιο διχοτόμησης του Εβραϊκού Πρακτορείου και του δρ. Βάισμαν. Σε εργατικά κόμματα, όπως το Χασομέρ Χατζάιρ, το Αχντούντ Χα Αβοντά και το Ποάλε Τσίον, που σφοδρά αντιτίθενται στη διχοτόμηση αυτής της χώρας, το Εβραϊκό Πρακτορείο έχει απαγορεύσει να παρουσιαστούν ενώπιόν σας και να καταθέσουν. Σε πολλά τμήματα της μεσαίας τάξης, επίσης, υπάρχει αντίθεση στη διχοτόμηση, για οικονομικούς λόγους. Όταν το Εβραϊκό Πρακτορείο αιτείται τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης, δεν εκφράζει την κοινή γνώμη του Γισούβ.
Είναι επίσης γνωστό ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης είναι ενωμένοι στην αντίθεση στη Διχοτόμηση. Τη θεωρούν, και αρκετά δίκαια, ως εμπόδιο στις πιθανότητες επίτευξης εθνικής απελευθέρωσης και ως εδραίωση της θέσης της ξένης εξουσίας σε ολόκληρη τη χώρα. Όσοι πράκτορες των Βρετανών – του τύπου του βασιλιά Αμπντάλα της Υπεριορδανίας – αιτούνται τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης λόγω της υποτέλειάς τους στα βρετανικά στρατηγικά σχέδια για τη Μ. Ανατολή, δεν εκφράζουν την άποψη των Αράβων αυτής της χώρας ούτε των χωρών τους.
Η Αραβική Ανώτερη Επιτροπή δεν έχει εμφανιστεί ενώπιόν σας, όμως το πολιτικό της πρόγραμμα συνίσταται, ως γνωστόν, στην εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους, το οποίο εννοεί ως αποκλειστικά αραβικό κράτος, ενώ παραχωρεί μειονοτικά δικαιώματα στους Εβραίους που ήταν ήδη στη χώρα το 1918 και στους απογόνους τους. Αυτό το πρόγραμμα υποτιμά την πραγματικότητα, την ύπαρξη δύο λαών στην Παλαιστίνη. Το πρόγραμμα αυτό ευνοεί την ξένη εξουσία ώστε αυτή να διαιρεί τους Εβραίους με τους Άραβες, είναι ένα σχέδιο κυριαρχίας που δεν μπορεί να υπηρετεί παρά τους ιμπεριαλιστές.
Οι δημοκρατικές δυνάμεις στον αραβικό λαό που έχουν μεγαλώσει σημαντικά τα τελευταία χρόνια και έχουν ιδιαίτερη αποφασιστική επιρροή στους άραβες εργάτες, αντιτίθενται σε αυτή την αντιδραστική στάση έναντι των Εβραίων στην Παλαιστίνη (λάθος. Αυτό έγινε τον Οκτώβρη του ’48, κατά την ένωση με το ΚΚΙ).
Στο ζωτικό ερώτημα αν «είναι εφικτή η εβραιοαραβική συνεργασία» απαντούμε ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές καταφατικά. Ακόμα και υπό τις παρούσες συνθήκες αποικιακής υποκίνησης του ενός εναντίον του άλλου, η συνεργασία αυξάνεται. Επομένως, ακόμα περισσότερο θα είναι εφικτή σε μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Παλαιστίνη.
Θα δώσω τώρα μερικά παραδείγματα ταυτότητας συμφερόντων και συνεργασίας ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες από πολύ επιδραστικά στοιχεία στην Παλαιστίνη για ανταγωνισμό ανάμεσα σε εβραίους και άραβες εργάτες, η συνεργασία μεταξύ τους αυξάνεται και περιλαμβάνει όλο και περισσότερους εργάτες και των δύο λαών, στον κοινό αγώνα για την προστασία των δικαιωμάτων τους και την επίτευξη βελτιωμένων μισθολογικών και εργασιακών συνθηκών, όπως αποδεικνύεται από την αύξηση των κοινών απεργιών Εβραίων και Αράβων τα έτη μεταξύ 1943-1947.
Υπήρχαν 3 τέτοιες απεργίες το 1943: μία στη Γιάφα, όπου 130 δημοτικοί υπάλληλοι καθαριότητας, Εβραίοι και Άραβες, απήργησαν για υψηλότερους μισθούς, επιδόματα κόστους διαβίωσης και βελτιωμένες κοινωνικές συνθήκες. Στην Ιερουσαλήμ, υπήρχαν δύο κοινές απεργίες δημοτικών υπαλλήλων: 385 Εβραίοι και Άραβες απήργησαν για βελτιωμένες συνθήκες και το δικαίωμα μονιμότητας στις δουλειές τους. Αυτές οι απεργίες έφτασαν συνολικά τις 2.282 εργάσιμες ημέρες.
Το 1944, ο αριθμός των συμμετεχόντων αυξήθηκε από 515 την προηγούμενη χρονιά σε 1.300. Στη Χάιφα, περίπου 1.250 άραβες, εβραίοι και αρμένιοι σιδηροδρομικοί απήργησαν για υψηλότερους μισθούς και βελτιωμένες κοινωνικές συνθήκες. Στη Γιάφα, εβραίοι και άραβες βιομηχανικοί εργάτες απήργησαν ενάντια σε άδικες απολύσεις και για βελτιωμένες συνθήκες. Το σύνολο αυτής της χρονιάς ήταν 5.640 εργάσιμες ημέρες κοινών απεργιών.
Το 1945, 1.300 εβραίοι και άραβες εργάτες σε στρατόπεδο απήργησαν ενάντια σε αυθαίρετες απολύσεις και για την αναγνώριση της οργάνωσης των εργατών (Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση δεν έχει αναγνωρίσει τις εργατικές επιτροπές και συνδικάτα των εργαζομένων σε στρατόπεδα). Αυτή η απεργία διήρκεσε μια ολόκληρη εβδομάδα και συνοδεύτηκε από κοινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που έχαιραν μεγάλης συμπάθειας από τον πληθυσμό. Επίσης, 130 εβραίοι και άραβες εργαζόμενοι στην τηλεφωνία απήργησαν για βελτιωμένες συνθήκες. Η απεργία διήρκεσε 3 ημέρες και κατέληξε σε επιτυχία. Στη Χάιφα, 1.100 εργάτες απασχολούμενοι στα συνεργεία του σιδηρόδρομου σταμάτησαν την εργασία σε πλήρη πειθαρχία και αλληλεγγύη. Σύνολο συμμετεχόντων σε κοινές απεργίες το 1945 ήταν 2.530 σε κοινές απεργίες που αντιστοιχούν σε 8.500 ημέρες εργασίας.
Σε ιδιαίτερη μπροσούρα κυκλοφόρησε το ΚΚΠ την τοποθέτησή του στην UNSCOP.
Το 1946, το απεργιακό κύμα των εργαζόμενων σε δομές της κυβέρνησης κορυφώθηκε. Οι εργαζόμενοι στα υπουργεία Ταχυδρομείων και Τηλεγράφων, Ασυρμάτων, οι πολιτικοί υπάλληλοι (Δεύτερο Τμήμα) και οι σιδηροδρομικοί, έκαναν απεργία που παρέλυσε ολόκληρο τον κυβερνητικό μηχανισμό. Ο αριθμός εβραίων και αράβων εργατών ανήλθε στους 30.000. Πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες, καθώς και επιδραστικοί αρθρογράφοι σε εφημερίδες από όλες τις πλευρές, κινητοποιήθηκαν με σκοπό το σταμάτημα της απεργίας. Προβοκατόρικες φήμες διαδόθηκαν και όλα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν, όμως οι απεργοί παρέμειναν ενωμένοι και διατήρησαν την αλληλεγγύη τους και έτσι ήταν σε θέση να υλοποιήσουν το μεγαλύτερο τμήμα των αιτημάτων τους. Μόνο με ψεύτικες υποσχέσεις η κυβέρνηση κατάφερε να αποτρέψει τη διεύρυνση της απεργίας που θα περιλάμβανε τους 45.000 εργαζόμενους στα στρατόπεδα και χιλιάδες στη βιομηχανία πετρελαίου, που ήταν στα πρόθυρα της συμμετοχής.
Πέρα από τις πολλές κοινές συγκεντρώσεις, πλήθος κοινών διαδηλώσεων έλαβε χώρα σε όλα τα μέρη της χώρας και ιδίως στις μεγάλες πόλεις, με το σύνθημα «Η ενότητα των αράβων και εβραίων εργατών σημαίνει νίκη». Αυτές οι διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια και υποστήριξη από τον ευρύτερο εβραϊκό και αραβικό πληθυσμό.
Το Μάη του 1947, μετά από μια περίοδο κοινών απεργιών στις βιομηχανίες πετρελαίου όπως η Σελ, η Μάντασεφ και η Σοκόνι Βάκιουμ, τα τρία μεγαλύτερα συνδικάτα – η Χίσταντρουτ, το Συνέδριο Αράβων Εργατών και η Εταιρεία Αράβων Εργατών –, για πρώτη φορά στην ιστορία της παλαιστινιακής εργατικής τάξης, κατέληξαν σε συμφωνία να οργανώσουν προειδοποιητική απεργία των εργαζομένων στα στρατόπεδα. Η απεργία έλαβε χώρα στις 20 Μάη του 1947, με πλήρη ενότητα και αλληλεγγύη. Οι συμμετέχοντες αριθμούσαν τους 40.000 άραβες και εβραίους εργάτες.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτές οι κοινές απεργίες έλαβαν χώρα σε καιρούς σφοδρών εθνικών εντάσεων που υποκινούνταν από την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της στις τάξεις των Εβραίων και των Αράβων.
Αυτές οι κοινές απεργίες και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από τους άραβες και τους εβραίους εργάτες, έχουν ξεπεράσει τα όρια ενός απλού οικονομικού αγώνα και έχουν καταστεί εκδήλωση ενός πολιτικού αγώνα ενάντια στην αποικιακή διοίκηση και τη σοβινιστική υποκίνηση τους ενός ενάντια στον άλλον.
Ως παράδειγμα του πώς οι απλοί άνθρωποι βλέπουν το ζήτημα της συνεργασίας, αναφέρω τα λόγια ενός άραβα χωρικού κατά τη διάρκεια μιας κοινής δράσης ενάντια στις ακρίδες σε έκταση ντόνουμ στην κοιλάδα Σαρόν. Είπε, σύμφωνα με την εφημερίδα Χα-αρέτζ: «Αν οι ακρίδες αφήσουν τα αυγά τους στη γη των «κομπανία», όπως εμείς οι Άραβες αποκαλούμε τους εβραϊκούς συλλογικούς οικισμούς, φυσιολογικά, εντός δύο εβδομάδες, τα έντομα θα εισβάλουν στα χωράφια μου επίσης και θα μου φάνε τη σοδειά. Είναι μια αλυσίδα αυτό, και Εβραίοι και Άραβες είναι κρίκοι ίδιου μεγέθους σε αυτή την αλυσίδα».
Είναι εμπνευστικό να βλέπει κανείς τους άραβες και τους εβραίους χωρικούς μαζί να προχωρούν χέρι-χέρι σε μακριές σειρές για να παλέψουν τον κοινό εχθρό.
Πέρα από τις κοινές δράσεις που εκφράζουν τη συνεργασία των εβραίων και αράβων εργαζομένων, υπήρχαν επιπλέον παραδείγματα αραβοεβραϊκής συνεργασίας. Στο υπόμνημά της στην Αγγλοαμερικανική Επιτροπή Έρευνας, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναφέρει έναν αριθμό χαρακτηριστικών παραδειγμάτων επιτυχούς συνεργασίας ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες. Το υπόμνημα έλεγε:
«Το Γενικό Αγροτικό Συμβούλιο, που είχε άραβες και εβραίους μέλη σε ίσο αριθμό, και είχε συνεχή ύπαρξη για πάνω από 10 χρόνια, σταμάτησε να υπάρχει μόνο επειδή οι κύριοι ρόλοι του πέρασαν σε άλλα χέρια. Το σημαντικότερο παράδειγμα είναι τα Συμβούλια Ελέγχου και Αγοράς Εσπεριδοειδών, που ιδρύθηκαν δια νόμου το 1940 και το 1941, αντίστοιχα. Και τα δύο περιλαμβάνουν ίσο αριθμό Αράβων και Εβραίων και συνεχίζουν να διατηρούν μια μοναδικότητα σκοπού, πραγματευόμενα τη βιομηχανία των εσπεριδοειδών που όλο και ανανεώνεται. Ένα κοινό γνωμοδοτικό Συμβούλιο Μεταφορών επιτυχώς συγκροτήθηκε, ενώ παρέμεινε επιτυχώς σε λειτουργία από την εποχή του διορισμού της η μικτή Δημοτική Επιτροπή Χάιφα».
Τα πολυάριθμα γεγονότα οικονομικής συνεργασίας σε κοινούς χώρους εργασίας, σε μικτά δημοτικά συμβούλια και σε διάφορες περιστάσεις, ανάμεσα σε εβραίους και άραβες γείτονες, έχουν ξεπεράσει τα όρια των απλώςν οικονομκών συμφερόντων και αποτελούν μια πολιτική επίδειξη ενάντια στην επιθυμία της κυβέρνησης να προκαλέσει αντιδικίες και να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ των δύο λαών.
Πέραν αυτών των γεγονότων, μια σειρά αποπειρών από Εβραίους και Άραβες για επίτευξη πολιτικής συμφωνίας μπορεί να καταγραφεί.
Δεδομένης της σημασίας αυτών των προσπαθειών, μερικά ενδεικτικά παραδείγματα θα δείξουν πώς διάφοροι κύκλοι Εβραίων και Αράβων εργάστηκαν ακατάπαυστα για πολιτική συμφωνία.
Στις αρχές του 1922, συγκλήθηκε στο Κάιρο ένα Παναραβικό Συνέδριο. Σε αυτό το συνέδριο, συζητήθηκαν προτάσεις για εβραιοαραβική συμφωνία και πολιτική και οικονομική συνεργασία ανάμεσα στους δύο λαούς. Άρχισαν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εκπροσώπους των Αράβων και τον δρ. Έντερ, μέλος της Σιωνιστικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Ο κ. Σαφίρ από την Ιερουσαλήμ ήταν ο διαμεσολαβητής. Ο δρ. Βάισμαν έμενε ενήμερος για την πορεία των συζητήσεων και τις ενέκρινε. Όμως οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν αφότου ο δρ. Βάισμαν ενημέρωσε τη βρετανική κυβέρνηση για αυτές. Οι αξιωματούχοι της βρετανικής κυβέρνησης απαίτησαν την «αναβολή» όλων των διαπραγματεύσεων ενόψει του γεγονότος ότι η έγκριση της Εντολής βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. (Μεντζίνι: «Δέκα χρόνια σιωνιστικής πολιτικής»).
Ο δρ. Μάγκνες αποκάλυψε ενώπιον της Αγγλοαμερικανικής Επιτροπής Έρευνας ότι, στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους άραβες ηγέτες και το Εβραϊκό Πρακτορείο το 1936, οι πρώτοι συμφώνησαν σε σημαντική εβραϊκή μετανάστευση. Ο αριθμός των Εβραίων στη χώρα θα έφτανε τους 800.000 το 1946, δηλ. το 40% του συνολικού πληθυσμού.
Γιατί αυτή η συμφωνία δεν υλοποιήθηκε; Ο Μοσέ Σέρτοκ αποκάλυψε το παρακάτω στις 26 Μάρτη 1946 ενώπιον της ίδιας Αγγλοαμερικανικής Επιτροπής Έρευνας: «Υπήρχαν άραβες ηγέτες που έτειναν να συγκατατεθούν σε μια πολύ σημαντική εβραϊκή μετανάστευση, όμως έθεταν όρους που πιθανώς δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί. Ήταν αδύνατο οι Εβραίοι να συμφωνήσουν στην άμεση εξάλειψη της βρετανικής εξουσίας της Εντολής. Δεν ήταν ο ρόλος τους αυτό και, εκείνο τον καιρό, δεν ενθουσιάζονταν με μια τέτοια προοπτική».
Αυτά τα λίγα παραδείγματα δείχνουν ότι:
1.Κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής, η κυβέρνηση έμμεσα ή άμεσα παρεμπόδισε όλες τις προσπάθειες για εβραιοαραβική συμφωνία.
2.Υπήρχαν και ακόμα υπάρχουν εβραϊκοί και αραβικοί κύκλοι που επιθυμούν και είναι έτοιμοι να έλθουν σε πολιτική συμφωνία.
3.Το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την αμοιβαία κατανόηση.
4.Στη βάση ενός κοινού αγώνα ενάντια στην αποικιακή εξουσία και για πλήρη και ίσα δικαιώματα σε Εβραίους και Άραβες, η πολιτική συμφωνία είναι εφικτή.
5.Οι πολυάριθμες κοινές δράσεις που βρήκαν την έκφρασή τους στις απεργίες αλληλεγγύης χιλιάδων αράβων και εβραίων εργατών αποδεικνύουν μια σφοδρή επιθυμία για ειρηνική ζωή και αμοιβαία κατανόηση.
6.Η κατάργηση της αποικιακής εξουσίας θα δημιουργήσει τους όρους για την επίτευξη της ειρήνης και της αδελφοσύνης ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες.
Το πρόβλημα της Παλαιστίνης δεν είναι πρόβλημα εβραιοαραβικού ανταγωνισμού. Το Παλαιστινιακό είναι ζήτημα μιας αποικιακής χώρας που είναι υποταγμένη στην ξένη εξουσία και διψά για ελευθερία. Το πραγματικό ζήτημα στο Παλαιστινιακό έγκειται στη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό και τον πληθυσμό αυτής της χώρας, Αράβων και Εβραίων.
Η ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες δεν αποτελεί καμία δικαιολογία ώστε η βρετανική εξουσία και τα βρετανικά στρατεύματα να είναι αγκιστρωμένα στη χώρα μας. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει: τα 30 χρόνια βρετανικής εξουσίας στη χώρα μας είναι ο κύριος λόγος για την σημερινή σχέση ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες. Η αποικιακή εξουσία αποτελεί την κύρια πηγή του εθνικού ανταγωνισμού που υπάρχει στη χώρα μας. Η κατάργηση της βρετανικής Εντολής, η αποχώρηση του βρετανικού στρατού από τη χώρα μας και η ίδρυση ενός δημοκρατικού και ανεξάρτητου αραβοεβραϊκού κράτους είναι η μόνη λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Τα αντιδραστικά σχέδια της αραβικής Ανώτερης Επιτροπής και του Εβραϊκού Πρακτορείου δεν εκφράζουν τα πραγματικά αισθήματα και απόψεις των αραβικών και εβραϊκών μαζών στην παρούσα συγκυρία. Ρωτήστε τους απλούς Εβραίους, τους απλούς Άραβες στο δρόμο και θα σας πουν πόσο μακριά βρίσκονται οι μάζες από τα σχέδια κυριαρχίας που εξυφαίνονται από τους αντιδραστικούς τους ηγέτες. Τότε, θα πειστείτε για το πόσο έντονη είναι η επιθυμία για καθιέρωση φιλικών σχέσεων ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες στη βάση της ειρήνης και της ισότητας και πώς οι δύο λαοί λαχταρούν την απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό.
Οι προτάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος εκφράζουν αυτά τα αιτήματα των μαζών και των απλών Εβραίων και των απλών Αράβων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρίζεται ότι οποιαδήποτε πολιτική λύση, για να είναι αποδεκτή από τις πλατιές μάζες και των δύο λαών στην Παλαιστίνη και να εκπληρώνουν τις δίκαιες εθνικές τους φιλοδοξίες και να ανταποκρίνονται στα κοινά τους συμφέροντα, πρέπει να βασίζεται στις ακόλουθες δύο αρχές::
1.Πλήρη ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, δηλαδή
α.κατάργηση της Εντολής,
β.αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων,
γ.κατάργηση της οικονομικής κυριαρχίας των ξένων μονοπωλίων και
2.αναγνώριση του δικαιώματος των δύο λαών στην ανεξαρτησία σε μια ενιαία, ελεύθερη και δημοκρατική Παλαιστίνη στη βάση της αρχής της πλήρους ισότητας πολιτικών, εθνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Υποβάλουμε το ακόλουθο σχέδιο προς υλοποίηση της ανεξαρτησίας μας:
1.Ως πρώτο βήμα, ο ΟΗΕ θα πρέπει να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και την κατάργηση της Εντολής. Ο ΟΗΕ θα πρέπει να ορίσει μια ημερομηνία, όσο το νωρίτερο γίνεται, για την αποχώρηση του βρετανικού στρατού και αστυνομίας από τη χώρα μας.
2.Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θα πρέπει να ορίσει μια Επιτροπή για την υλοποίηση των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ και για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών που οι κάτοικοι της Παλαιστίνης έχουν στερηθεί. Η Επιτροπή του ΟΗΕ που θα οριστεί θα πρέπει να καλέσει εκπροσώπους και των δύο λαών της Παλαιστίνης, δημοκρατικά εκλεγμένους, οι οποίοι θα ορίσουν το μελλοντικό καθεστώς αυτής της χώρας στη βάση της αρχής των δύο ελεύθερων λαών με πλήρη ισότητα δικαιωμάτων. Εβραίοι και Άραβες, απαλλαγμένοι από ξένη πίεση, θα αποφασίσουν με τη δική τους ελεύθερη θέληση αν η ανεξάρτητη Παλαιστίνη θα έχει διεθνική ή ομόσπονδη δομή.
Η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών και η κατάργηση του ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού καθεστώτος αποτελούν προϋποθέσεις για την ελεύθερη έκφραση της θέλησης των δύο λαών, για την μεγέθυνση των θεμελίων της αδελφοσύνης τους. Δεν θα πρέπει να ξεχνάτε ότι η βρετανική κυβέρνηση, τα 30 χρόνια της εξουσίας της, κατέστειλε όλες τις δυνάμεις που πάλευαν για αραβοεβραϊκή φιλία. Μέχρι το 1942, το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης ήταν παράνομο, εκατοντάδες από τα μέλη τους είχαν εκτοπιστεί, εκατοντάδες ακόμα είχαν ριχτεί στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατηγορούμενα για κινητοποίηση των εβραϊκών και αραβικών μαζών σε αγώνα ενάντια στην αποικιακή καταπίεση και υπέρ της φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς.
Όλα αυτά τα χρόνια, η βρετανική διοίκηση ενθάρρυνε τις σοβινιστικές δυνάμεις στις τάξεις των Αράβων και των Εβραίων, ώστε να αποτρέψει την κοινή πάλη των δύο λαών ενάντια στην ξένη κυριαρχία.
Το να θέτουμε το ερώτημα αν θα υπάρχει ειρήνη ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες μετά την αποχώρηση του βρετανικού στρατού, είναι σαν να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Είναι η βρετανική εξουσία που αποτελεί την κύρια πηγή του εθνικού ανταγωνισμού. Για πολλά χρόνια, οι δύο σημιτικοί λαοί ζούσαν σε κατάσταση ειρήνης και αδελφοσύνης, είχαν περιόδους κοινής ευτυχίας και προόδου, συνεργασίας και αδελφοσύνης. Επανειλημμένα ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έκανε ό,τι μπορούσε για να στρέψει τον έναν λαό εναντίον του άλλου.
Ο έλληνας φιλόσοφος Αρχιμήδης είχε πει μια φορά: «Δώστε μου ένα σημείο να στηριχτώ και θα κινήσω όλη τη γη».
Εμείς λέμε: «Δώστε ελευθερία στην Παλαιστίνη και οι εβραϊκές και οι αραβικές μάζες θα βρουν τον τρόπο για τη συνεργασία».
Αναμφίβολα, η βρετανική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να σαμποτάρει το έργο και τις συστάσεις σας προκειμένου να αποτρέψει μια τελική και ταχύτατη λύση. Όμως οι αραβικές και οι εβραϊκές μάζες είναι ενωμένες στα αιτήματά τους για άμεσο τερματισμό του καθεστώτος αποικιακής καταπίεσης.
Κε. Πρόεδρε, αξιότιμοι κύριοι της Επιτροπής:
Αν βοηθήσετε τον αραβικό και τον εβραϊκό λαό της Παλαιστίνης στον αγώνα τους για ελευθερία, θα θέσετε τις βάσεις για ειρήνη όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή. Θα καταβάλετε μια σημαντική συμβολή στην υπόθεση της διεθνούς συνεργασίας και της παγκόσμιας ειρήνης.
(Μια σύντομη διακοπή επήλθε από τον πρόεδρο σε αυτό το σημείο).
Πρόεδρος: Καλώ τη συνεδρίαση σε τάξη. Μπορούν να προσέλθουν οι εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Παλαιστίνης στο βήμα, παρακαλώ.
Θα μας δώσετε, παρακαλώ, τον αριθμό των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος;
Μικούνις: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης δρα υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Να γιατί τα μέλη μας είναι μέλη αγωνιστές. Ο αριθμός των μελών-αγωνιστών μας είναι 1.400. (σ.parapoda: Ο αραβοκρατούμενος Εθνικοαπαλευθερωτικός Σύνδεσμος Παλαιστίνης, αποτελούμενος από τους παλαιστίνιους κομμουνιστές, ανερχόταν σε 2.500). Επιπλέον, έχουμε χιλιάδες υποστηρικτές της καθημερινής εφημερίδας μας και άλλων διαφόρων οργανώσεων του κόμματος.
Πρόεδρος: Πόσα αντίτυπα της εφημερίδας σας τυπώνονται;
Μικούνις: 5.000 αντίτυπα.
Πρόεδρος: Πάνε όλα στο κοινό;
Μικούνις: Ναι.
Πρόεδρος: Επομένως, όταν μιλάτε για τις επιθυμίες των μαζών του παλαιστινιακού πληθυσμού, δεν βασίζεστε σε κάποιον μεγάλο αριθμό των μελών σας.
Μικούνις: Όχι, όμως γνωρίζουμε τη διάθεση, τις επιθυμίες και τις ευχές των αραβικών και των εβραϊκών μαζών.
Πρόεδρος: Το Κομμουνιστικό Κόμμα περιλαμβάνει και Εβραίους και Άραβες;
Μικούνις: Όχι.
Πρόεδρος: Περιλαμβάνει μόνο Εβραίους;
Μικούνις: Ναι, μόνο τους Εβραίους. Οι άραβες κομμουνιστές εργάζονται στον Σύνδεσμο Εθνικής Απελευθέρωσης.
Πρόεδρος: Γιατί δεν έχετε επιτύχει τη συνεργασία ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες στα πλαίσια του Κομμουνιστικού Κόμματος;
Μικούνις: Αυτό δεν έχει σχέση με όλα αυτά. Το ζήτημα είναι ότι σε όλα τα βασικά προβλήματα της Παλαιστίνης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης και ο Σύνδεσμος Εθνικής Απελευθέρωσης έχουν την ίδια άποψη. Σημαίνει κοινός αγώνας για ανεξαρτησία, για ένα δημοκρατικό κράτος, για μια κατάργηση της Εντολής, για την αποχώρηση των στρατευμάτων και ενάντια στη διχοτόμηση της χώρας.
Αναφορικά με το δεύτερο μέρος της ερώτησής σας, πρόκειται για ζήτημα οργάνωσης που δεν έχει να κάνει με την επιτυχία ή μη επιτυχία στη συνεργασία.
Πρόεδρος: Εννοείται ότι δεν δείχνει απροθυμία εκ μέρους των Αράβων για συνεργασία με τους Εβραίους σε αυτή την πολιτική οργάνωση.
Μικούνις: Δεν αποδεικνύει τίποτα σχετικό. Πρόκειται για ζήτημα εσωτερικής οργάνωσης τόσο του Κομμουνιστικού Κόμματος όσο και του Συνδέσμου Εθνικής Απελευθέρωσης.
Πρόεδρος: Όσον αφορά τα οικονομικά στοιχεία που δώσατε, θα ήθελα να κάνω λίγες ερωτήσεις. Μιλάτε για τον τόκο που εβραίοι και άραβες κάτοχοι γης πρέπει να πληρώνουν για τη γη.
Μικούνις: Οι αγρότες;
Πρόεδρος: Ναι, οι αγρότες. Μας κάνατε να καταλάβουμε ότι οι τόκοι είναι πολύ υψηλοί, δηλαδή, τοκογλυφικοί. Τώρα, αναρωτιέμαι αν το χρέος τους είναι μεγάλο. Είναι;
Μικούνις: Ναι.
Πρόεδρος: Αναφέρετε, στο υπόμνημά σας που υποβλήθηκε πριν από λίγο καιρό, ότι το χρέος των εβραίων ιδιοκτητών γης είναι 14 εκ. παλαιστινιακές λίρες και καταλαβαίνω ότι το χρέος, σε μεγάλο βαθμό, και ίσως στον μεγαλύτερο, είναι χρέος προς εβραϊκές οργανώσεις και ότι ίσως το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του χρέους θα διαγραφεί.
Μικούνις: Στο υπόμνημά μας, αναφέρουμε τον αριθμό των 14 εκ. λιρών μόνο για τους κοινοτικούς εβραϊκούς οικισμούς. Καθώς τα στατιστικά για τους άραβες ενοικιαστές και αγρότες δεν είναι διαθέσιμα, κρίνουμε μόνο από το εβραϊκό χρέος το πόσο μεγάλα και τεράστια μπορεί να είναι τα ποσά της χρέωσης της αραβικής αγροτιάς στους τοκογλύφους ή τους ιδιοκτήτες γης ή τις τράπεζες.
Πρόεδρος: Όμως δεν υπήρξε η τάση κατά τη διάρκεια του πολέμου οι άραβες αγρότες να έχουν μεγάλα κέρδη και να αποπλήρωσαν τα χρέη τους;
Μικούνις: Η κατάσταση επί πολέμου ήταν ότι οι πολύ φτωχοί αγρότες και ενοικιαστές, το τμήμα όσων δεν μπορούσαν να συνεχίσουν στη γη, έφυγαν και αναζήτησαν δουλειά στα στρατόπεδα και η γενική εικόνα κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν ότι κάποια στρώματα στο χωριό έγιναν πλουσιότερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπόρεσαν να αποπληρώσουν όλα ή έστω 50% των χρεών τους, γιατί κρίνουμε από τους κοινοτικούς εβραϊκούς οικισμούς που, κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν ούτε 50-55% των χρεών τους.
Πρόεδρος: Όσο για τους εβραϊκούς οικισμούς, μπορούμε να καταλάβουμε ότι, επειδή από ό,τι ακούσαμε, πλήρωσαν πολύ υψηλές τιμές για τη γη, όμως οι Άραβες είναι όσοι κατείχαν τη γη, υποθέτω, δεν έχουν πληρώσει αυτές τις υψηλές τιμές;
Μικούνις: Όχι. Τα χρέη των εβραϊκών κοινοτικών οικισμών δεν οφείλονται στις υψηλές τιμές της γης. Απέκτησαν τη γη τους κύρια από το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο για 99 χρόνια και πλήρωσαν πολύ λίγα για αυτή. Τα χρέη τους είναι αποτέλεσμα του οικονομικού συστήματος που η βρετανική κυβέρνηση εισήγαγε στη χώρα. Δηλαδή, τις υψηλές τιμές για τις απαραίτητες πρώτες ύλες, το πληθωριστικό σύστημα και οι μονοπωλιακές εταιρίες – αυτά είναι που κυρίως ευθύνονται για όλα τα βαριά χρέη των Αράβων και των Εβραίων επίσης.
Πρόεδρος: Για να πάμε σε ένα άλλο θέμα τώρα: πιστεύετε ότι η εβραϊκή μετανάστευση θα πρέπει να ευνοηθεί και να συνεχιστεί;
Μικούνις: Στην τοποθέτησή μου, μίλησα για το πρόβλημα της εβραϊκής μετανάστευσης και επικεντρώθηκα στο φλέγον ερώτημα και ζήτημα των ημερών. Η επείγουσα ανάγκη είναι να επιλυθεί το πρόβλημα των θυμάτων του φασισμού που είναι συγκεντρωμένα στα στρατόπεδα εκτοπισμένων ατόμων. Έχω δείξε ότι πρέπει να είναι έγνοια του ΟΗΕ να κλείσουν τα στρατόπεδα, να εξαλειφθούν και να επιτραπεί σε όσους εκτοπισμένους Εβραίους θέλουν να πάνε σε άλλες χώρες να το κάνουν – σε άλλες νέες χώρες, περιλαμβανομένης της Παλαιστίνης, στη βάση της ύπαρξης συγγενών, γιατί υπάρχουν πολλοί Εβραίοι που έχουν συγγενείς στην Παλαιστίνη. Να πώς βλέπουμε το ζήτημα αυτό σήμερα.
Πρόεδρος: Ποια, κατά την άποψή σας, είναι η αντίδραση της αραβικής πλευράς έναντι μιας αυξημένης εβραϊκής μετανάστευσης;
Μικούνις: Είναι ότι οι Άραβες έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη κατανόηση για το βασικό ζήτημα της Παλαιστίνης. Καταλαβαίνουν ότι το κύριο ζήτημα της Παλαιστίνης είναι η ανεξαρτησία της χώρας και οι σύντροφοί μου εδώ έχουν δείξει επίσης ότι, κατά τα τελευταία 20 χρόνια, υπήρχαν πολλά επιδραστικά αραβικά στρώματα και ηγέτες που κατανοούσαν ότι το κύριο ζήτημα στην Παλαιστίνη δεν είναι η μετανάστευση – που χρησιμοποιείται από τον ιμπεριαλισμό για «διαίρει και βασίλευε» – αλλά η πάλη για την ανεξαρτησία της χώρα, γιατί είναι αρκετά φυσιολογικό ότι, στην ελεύθερη, ανεξάρτητη χώρα των δύο λαών με τα ίσα δικαιώματα, οι δύο λαοί θα θέλουν να επιλύσουν όλα τα ζητήματά τους, περιλαμβανομένου αυτού της μετανάστευσης, όπως οι άλλοι ελεύθεροι λαοί, όπως οι άλλες ελεύθερες χώρες.
Επομένως, σε σχέση με τα τρομακτικά δεινά των Εβραίων στην Ευρώπη, νομίζουμε και είμαστε πεπεισμένοι ότι, αν αυτό δεν μετατραπεί σε βασικό ζήτημα στην Παλαιστίνη, όπως πολλοί αντιδραστικοί κύκλοι επιθυμούν να κάνουν – θα αποτελεί ένα φυσιολογικό ζήτημα που η Παλαιστίνη θα συμβάλει στην επίλυσή του και ότι δεν θα υπάρχουν δυσκολίες από την αραβική πλευρά.
Πρόεδρος: Αν δημιουργούταν εδώ και τώρα ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος πάνω στους συνήθεις δημοκρατικούς άξονες, υποθέτω ότι το πρώτο ζήτημα που θα ερχόταν για λήψη απόφασης θα ήταν αυτό της μετανάστευσης. Τι απόφαση νομίζεται ότι θα λαμβανόταν σε ένα τέτοιο κράτος αν οι Άραβες κατείχαν την πλειοψηφία;
Μικούνις: Είμαι πεπεισμένος ότι η έγνοια μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης Παλαιστίνης θα είναι, πρώτα από όλα, η διασφάλιση αυτής της ανεξαρτησίας και δημοκρατίας. Η πρώτη έγνοια των λαών της Παλαιστίνης θα είναι η δημιουργία προϋποθέσεων ενάντια σε κάθε ξένη επέμβαση σε αυτή την ανεξάρτητη και δημοκρατική Παλαιστίνη. Είμαστε επίσης πεπεισμένοι ότι, στη βάση του παρελθόντος που σας δείξαμε, δεν θα υπάρχουν δυσκολίες ανάμεσα στους Εβραίους και τους Άραβες για τη διευθέτηση των κοινών ζωτικών ζητημάτων της Παλαιστίνης και τη διευθέτηση επίσης σε δημοκρατική και δίκαιη βάση του προβλήματος της μετανάστευσης και ότι μια ελεύθερη Παλαιστίνη και δυο ελεύθεροι λαοί θα παρέχουν καταφύγιο σε θύματα του φασισμού ή άλλων διώξεων, όπως άλλες ελεύθερες χώρες και άλλοι ελεύθεροι λαοί στον κόσμο.
Πρόεδρος: Όμως, είναι η άποψή σας αυτή βασισμένη σε ό,τι γνωρίζεται για τις επικρατούσες απόψεις στην Παλαιστίνη; Πιστεύετε ότι οι Άραβες θα ψήφιζαν υπέρ της εβραϊκής μετανάστευσης;
Μικούνις: Γνωρίζουμε ότι οι Άραβες παλεύουν για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και γνωρίζουμε ότι οι Εβραίοι παλεύουν για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης. Γνωρίζουμε, επιπρόσθετα, ότι δύο ελεύθεροι λαοί σε ένα ανεξάρτητο κράτος θα βρουν, όπως οι άλλοι λαοί – και οι λαοί μας δεν είναι χειρότεροι από άλλους – θα βρουν έναν κοινό τρόπο για συνεργασία και για την επίλυση όλων των προβλημάτων που αφορούν αυτούς τους λαούς στην Παλαιστίνη.
Πρόεδρος: Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι οι Άραβες είναι εναντίον της μετανάστευσης;
Βίλνερ: Θα ήθελα να προσθέσω κάτι επί του ζητήματος και, αν τα αγγλικά μου δεν είναι τόσο καλά, ή, μάλλον, είναι κακά, θα με συγχωρέσετε.
Πρώτα από όλα, στις προτάσεις μας δεν έχουμε προτείνει απλώς μια ανεξάρτητη δημοκρατική Παλαιστίνη. Έχουμε προτείνει μια δημοκρατική ανεξάρτητη Παλαιστίνη στη βάση της αναγνώρισης της ύπαρξης δύο λαών στην Παλαιστίνη, δύο λαών με ίσα δικαιώματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, με τη μία ή την άλλη συνταγματική μορφή που θα οδηγεί στη μελλοντική δομή της Παλαιστίνης, και οι δυο λαοί θα έχουν σε κάθε περίπτωση το ίδιο δικαίωμα στον καθορισμό των ζητημάτων της Παλαιστίνης. Με άλλα λόγια, υποθέτουμε ότι η κατάσταση τώρα στην Παλαιστίνη δεν είναι όπως ήταν προπολεμικά. Έχουμε τονίσει στις τοποθετήσεις μας ότι, τόσο οι Άραβες όσο και οι Εβραίοι είναι έτοιμοι για συμφωνία, έτοιμοι για συνεργασία και αυτή η ετοιμότητα θα εκφραστεί, επίσης, μεταξύ άλλων, και στο ζήτημα της μετανάστευσης.
Δεύτερον, το ζήτημα της μετανάστευσης δεν ήταν ποτέ ένα ζήτημα απομονωμένο από τα άλλα ζητήματα της Παλαιστίνης. Δεν έχω ακούσει Άραβες να αντιτίθενται στη μετανάστευση αυτή καθ’ εαυτή. Δεν το έχω ακούσει. Είναι αντίθετοι στη μετανάστευση στη βάση πολιτικών λόγων. Δεν είναι το ζήτημα της μετανάστευσης απομονωμένο από τα άλλα σημεία. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα στο έδαφος της ανεξαρτησίας, της ισότητας δικαιωμάτων, της εξάλειψης της ξένης επέμβασης. Δεν αμφιβάλλουμε ότι, όπως και η εμπειρία επίσης μας δείχνει, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον δρ. Μάγκνες και άραβες ηγέτες, καθώς και άλλες εμπειρίες – είμαστε βέβαιοι ότι μόνο η ξένη επέμβαση κατέστησε το ζήτημα της μετανάστευσης τόσο δύσκολο στο παρελθόν, όμως, σε νέες συνθήκες, αυτό δεν θα αποτελεί εμπόδιο στην ανεξαρτησία ή τη συνεργασία ανάμεσα στους δύο λαούς. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα συνδεόμενο με όλα τα προβλήματα της Παλαιστίνης.
Πρόεδρος: Όμως, νομίζετε ότι μπορείτε να ξεχωρίσετε αυτή την πολιτική πτυχή του ζητήματος από άλλες πτυχές;
Βίλνερ: Δεν είπα ότι μπορούμε να το διαχωρίσουμε. Είπα ότι δεν μπορούμε να το διαχωρίσουμε αυτό το ζήτημα. Έχει κοινή λύση, που οι Εβραίοι και οι Άραβες επίσης θα βρουν: το ζήτημα της μετανάστευσης μπορεί και θα λυθεί.
Πρόεδρος: Όμως, αν σφάλλετε στην υπόθεσή σας και αν οι Άραβες και πάλι αντισταθούν στη μετανάστευση, όπως έχουν κάνει ως τώρα, και επιπλέον υποθέτετε ότι οι Εβραίοι και οι Άραβες σε ένα δημοκρατικό κράτος που θα μπορούσε να σχηματιστεί θα έχουν ίσα δικαιώματα, ποιος τότε θα αποφάσιζε για το ζήτημα; Δεν θα υπήρχε αδιέξοδο;
Η αντιπροσωπεία του ΚΚΠ ενώπιον της UNSCOP.
Βίλνερ: Όχι, πιστεύουμε ότι τόσο οι Άραβες όσο και οι Εβραίοι θέλουν να είναι εναξάρτητοι και ότι και οι δυο θα αντισταθούν σε οποιαδήποτε ξένη επέμβαση σε οποιοδήποτε ζήτημα. Δεν ενδιαφέρονται και δεν θα ενδιαφέρονται για επέμβαση από ξένη εξουσία. Το ζήτημα της μετανάστευσης, όπως έχω πει και πριν, μπορεί να επιλυθεί στη βάση μιας ανεξάρτητης Παλαιστίνης που θα εγγυάται τις πραγματικές και δίκαιες εθνικές φιλοδοξίες και των δυο λαών. Φυσικά, το ζήτημα της μετανάστευσης δεν μπορεί να επιλυθεί εκτός πλαισίου του προβλήματος της ανεξαρτησίας. Όμως η συμφωνία ανάμεσα στους δυο λαούς, όπως προτείναμε, αφότου ο ΟΗΕ θα αποφασίσει για τον τερματισμό της Εντολής, αφ’ εαυτής και χάρη σε αυτή, θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στην Παλαιστίνη. Οι μάζες θα γνωρίζουν ότι, εφεξής δεν θα έχουν καμία ξένη επέμβαση. Τότε, το πρόβλημα για αυτές θα είναι είτε η πρόσκληση στον ξένο ιμπεριαλιστή να ξανάρθει είτε η επίλυση των ζητημάτων από τις ίδιες. Είμαστε βέβαιοι ότι θα αποφασίσουν να λύσουν τα ζητήματα μόνοι τους. Έχετε ακούσει πριν τον όρο «βαλκανιοποίηση» Σήμαινε πάλη ανάμεσα στους λαούς των βαλκανικών χωρών. Όλων των ειδών τα δύσκολα ζητήματα υπήρχαν και όλα επιλύθηκαν. Νομίζω ότι η ίδια κατάσταση θα ισχύει και για την Παλαιστίνη.
Πρόεδρος: Όμως, πρέπει να επισημάνω ότι όλα τα ερωτήματά μου τέθηκαν υπό την υπόθεση ότι θα υπάρχει μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Παλαιστίνη και ότι θα οικοδομηθεί εδώ ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος. Υποθέτω, επίσης, ότι δεν θα υπάρχει έξωθεν παρέμβαση στη ζωή σας ως κράτος. Επομένως, το ερώτημά μου παραμένει και κατανοώ ότι εννοείτε ότι οι Εβραίοι και οι Άραβες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για τη μετανάστευση: είναι σωστό;
Βίλνερ: Ναι, αυτό νομίζω. Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος.
Αμπντού Ραχμάν (Ινδία): Κε. Πρόεδρε, αν τον κατάλαβα καλά, θέλει το νέο κράτος, μετά τη συγκρότησή του, να αποφασίσει για το ζήτημα της μετανάστευσης;
Πρόεδρος: Κι εγώ έτσι το αντιλήφθηκα.
Αμπντού Ραχμάν (Ινδία): Είναι σωστό ότι θέλει το νέο κράτος αφότου υπάρξει να αποφασίσει για το ζήτημα της μετανάστευσης;
Βίλνερ: Ναι, όμως αυτό είναι μόνο ένα μέρος του ζητήματος. Έχουμε τονίσει ότι βλέπουμε ένα ειδικό και επείγον ζήτημα εκτοπισμένων Εβραίων που πρέπει άμεσα να επιλυθεί από τον ΟΗΕ στη βάση διεθνών συμφωνιών, περιλαμβανομένης της μετανάστευσης για όσους ενδιαφέρονται να μεταναστεύσουν σε νέες χώρες, περιλαμβανομένης της Παλαιστίνης.
Αμπντού Ραχμάν (Ινδία): Θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να μας πείτε, όταν κάνετε λόγο για «ίσα δικαιώματα», εννοείτε ίσες ψήφους για Άραβες και Εβραίους; Δεν καταλαβαίνω τις λέξεις «ίσα δικαιώματα». Όλα τα δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες εγγυώνται και για τους δύο χωρίς καμία διαφορά στις ψήφους; Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε με τις λέξεις «ίσα δικαιώματα» σε Εβραίους και Άραβες;
Βίλνερ: «Ίσα δικαιώματα» με δύο έννοιες: «ίσα δικαιώματα» για κάθε πολίτη και «ίσα δικαιώματα» και για τους δυο λαούς;
Αμπντού Ραχμάν (Ινδία): Ίσοι αριθμοί;
Βίλνερ: Δεν είναι ζήτημα αριθμών, είναι ζήτημα δικαιωμάτων. Νομίζω ότι το σύνταγμα μπορεί να είναι σε αυτή ή την άλλη μορφή και νομίζουμε ότι το ζήτημα ενός λεπτομερούς Συντάγματος θα είναι πρακτικό μετά την απόφαση του ΟΗΕ για τερματισμό της βρετανικής εξουσίας. Οι αρχές που έχουμε διατυπώσει στα καλέσματά μας και το υπόμνημα είναι ίσα πολιτικά δικαιώματα για κάθε πολίτη και ίσα εθνικά δικαιώματα και για τους δύο λαούς ως λαοί. Μπορεί να πάρει διάφορες μορφές στις συνθήκες της Παλαιστίνης, όπου έχουμε τονίσει ότι υπάρχουν ειδικές συνθήκες. Δεν μπορούμε να βρούμε άλλο παράδειγμα σε άλλες χώρες.
Αμπντού Ραχμάν (Ινδία): Όταν βρίσκουμε ότι η παρούσα θέση είναι ότι οι δύο κοινότητες, Άραβες και Εβραίοι, δεν είναι ίσες αριθμητικά σήμερα, τι θα έπρεπε, κατ’ εσάς, να συστήσουμε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναφορικά με τη μορφή κυβέρνησης: να έχουν ισότητα, ίσα δικαιώματα και ίσες ψήφους ή να μην έχουν αυτά τα πράγματα;
Βίλνερ: Η πρότασή μας είναι ότι, ανεξαρτήτως αριθμών, και οι δυο λαοί πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα.
Πρόεδρος: Κατανοώ από όσα είπατε στη δήλωσή σας ότι εννοείτε ένα είδος διεθνικού ή ομόσπονδου κράτους ότι πρέπει να δημιουργηθεί. Σωστά;
Βίλνερ: Ίσως να μπορώ να προσθέσω κάτι στη δήλωση που θα την καταστήσει πιο ξεκάθαρη. Είμαστε υπέρ μιας λύσης που θα εγγυάται πλήρη ανεξαρτησία, τη μεγαλύτερη συμφωνία και τη μεγαλύτερη ενότητα των δύο λαών και της χώρας μας. Το κόμμα μας συνηγορεί υπέρ μιας ενωτικής διεθνικής λύσης, όμως υπό τις συνθήκες της πλήρους ανεξαρτησίας. Μια λύση ομοσπονδίας κατόπιν συμφωνίας των δύο λαών της Παλαιστίνης θα μπορούσε, κατά την άποψή μας, να ανταποκρίνεται στα κοινά συμφέροντα και τις εθνικές φιλοδοξίες. Νομίζω ότι αυτό είναι αρκετά ξεκάθαρο.
Πρόεδρος: Λοιπόν, αν μιλάτε για ίσα δικαιώματα ανάμεσα στις δύο ομάδες, υποθέτω θα πρέπει να βλέπετε ότι, ακόμα και σε ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, θα υπάρχουν διάφορες απόψεις για τα προς επίλυση ζητήματα. Σε αυτό το κράτος με ίσα δικαιώματα και για τα δύο τμήματα, ποιος θα αποφασίζει όταν υπάρχει διχογνωμία;
Βίλνερ: Πιστεύω ότι τα μέλη θα το αποφασίζουν αυτό από μόνα τους. Το πρόβλημα θα είναι για αυτά είτε να κληθεί μια ξένη εξουσία να αποφασίσει είτε να αποφασίσουν για τις διαφορές τους μόνα τους. Και πιστεύω ότι κάθε Άραβας και κάθε Εβραίος δεν θα ενδιαφέρεται για ξένη, στρατιωτική ή αστυνομική αρχή, καθώς έχουν εμπειρία από αυτά στο παρελθόν, όπως και έχουν τώρα.
Πρόεδρος: Όμως, συζητούμε τώρα εντελώς στη βάση του ότι υπάρχει μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη, κανένας ξένος με Εντολή ή κάτι παρόμοιο. Πιστεύετε ότι θα υπάρχουν διχογνωμίες ανάμεσα στις δύο ομάδες;
Βίλνερ: Πιστεύω ότι θα υπάρχουν επίσης άλλες διχογνωμίες: ανάμεσα σε εργοδότες, εργάτες και άλλες, όχι μόνο σε εθνική βάση. Όλες οι δυσκολίες θα επιλύονται από τον λαό – από τους ίδιους τους θεσμούς της χώρας. Με άλλα λόγια, υποθέτουμε και είμαστε σίγουροι για τις δύο πιθανότητες που θα αντιμετωπίσουμε: είτε ξένη αρχή είτε διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των ίδιων των λαών. Είμαστε βέβαιοι ότι κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για ξένη αρχή. Θα βρουν τον τρόπο. Ζητάμε από τον ΟΗΕ να μας δώσει αυτή την ευκαιρία: να δώσει στους λαούς της Παλαιστίνης της δυνατότητα να είναι ελεύθεροι. Κηρύξτε την κατάργηση της Εντολής. Κηρύξτε την αποχώρηση ων στρατευμάτων. Τότε, καλέστε τους νεοεκλεγέντες εκπροσώπους αυτών των λαών να έρθουν σε συμφωνία – φυσικά, σε συμφωνία για το Σύνταγμα και τις δυσκολίες ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Σε αυτές τις συνθήκες, η ανεξαρτησία της Παλαιστίνης θα διασφαλιστεί ως μια έκβαση μιας αραβοεβραϊκής εξουσίας και με δεδομένο ότι η ξένη επέμβαση θα καταργηθεί και θα τελειώσει.
https://www.un.org/unispal/document/auto–insert-211180/
Εντεζάμ (Ιράν) (μετάφραση από τα γαλλικά): Κε. Πρόεδρε, η ερώτησή μου είναι ίδιου τύπου με αυτές που έχουν γίνει εδώ. Βλέπω στην ομιλία του κ. Μικούνις ότι δεν είναι υπέρ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης, και ότι προτείνουν ένα διμερώς ενιαίο κράτος. Είναι η ίδια ερώτηση με αυτή που εσείς, κε. Πρόεδρε και ο σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν έχουν θέσει. Κατανοώ την ιδέα σας, φυσικά, κε. Μικούνις. Θέλετε τερματισμό της Εντολής και δημιουργία μιας ανεξάρτητης Παλαιστίνης που δεν θα υφίσταται οποιαδήποτε ξένη επιρροή. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι θα λύναμε το πρόβλημα κατ’ αυτό τον τρόπο – ότι δεν θα υπήρχε Εντολή πια στην Παλαιστίνη και ότι η Παλαιστίνη ήταν ανεξάρτητη. Τότε θα αντιμετωπίζατε το πρόβλημα της δημιουργίας μιας κυβέρνησης και, όπως λέτε, «μιας δημοκρατικής κυβέρνησης». Αν δεν είχατε πει ότι θέλετε ίσα δικαιώματα, θα κατανοούσα την πρότασή σας, γιατί τότε θα αντιμετωπίζατε το καθήκον της εύρεσης μιας μορφής κυβέρνησης για αυτή τη χώρα. Όμως έχετε ήδη προδικάσει την υπόθεση. Ήδη έχετε αποφασίσει τι κυβέρνηση θέλετε. Είπατε ότι θέλετε μια δημοκρατική κυβέρνηση και μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη με ίσα δικαιώματα για Εβραίους και Άραβες. Τώρα, αν θέλετε ίσο κράτος, αυτό προϋποθέτει ότι θα έχετε προβλήματα πλειοψηφίας και μειοψηφίας και τον κανόνα της αρχής της πλειοψηφίας και την μειοψηφίας, και πρέπει να το αποδεχτείτε. Αν όχι, και απλώς λέτε ότι θέλετε ίσα δικαιώματα στη βάση των ίσων δικαιωμάτων Εβραίων και Αράβων, τότε αυτό που θα προκύψει θα είναι ένα διεθνικό κράτος. Αν αυτή είναι η λύση σας, τότε πρέπει να βρείτε μια λύση για τα προβλήματα στα οποία ένα διεθνικό κράτος μπορεί να μη συμφωνεί. Επομένως, δεν θέλω αυτό το πρόβλημα να συνεχίσει περαιτέρω. Γενικά, θα πρέπει να πω ότι συμπαθώ την πρότασή σας. Όμως, θα ήθελα να σας ρωτήσω: Τι εννοείτε με τον όρο «ίσα δικαιώματα» και πώς αναμένετε να διευθετούνται προβλήματα για τα οποία μπορεί να υπάρχει διχογνωμία και διαφωνία στο διεθνικό κράτος που προτείνατε; Πώς θα συμφιλιώσετε τις ιδέες των ίσων δικαιωμάτων και της αρχής της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας;
Μικούνις: Το σημαντικό στο πρόγραμμά μας είναι ότι αντανακλά τις πραγματικότητες της χώρας. μας ακούτε μετά τις επισκέψεις σας στη χώρα και θα πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι στην Παλαιστίνη το ζήτημα δεν είναι αριθμών μιας μειοψηφίας ή μιας πλειοψηφίας. Μπορείτε να δείτε ότι Εβραίοι και Άραβες συνέβαλαν πάρα πολύ στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη αυτής της χώρας. Σημαίνει ότι υπήρχε ένα έθνος που κυριαρχούσε στη χώρα και μια κάποια μειονότητα, όμως, μπορέσατε να δείτε δύο λαούς που εργάζονται, προσπαθώντας να δημιουργήσουν τις εστίες τους. Ναι, και σημαίνει ότι το πρόγραμμά μας, κάνοντας λόγο για δύο λαούς στην Παλαιστίνη με ίσα δικαιώματα, αντανακλά τις πραγματικότητες στην Παλαιστίνη. Σκέφτεστε με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Όμως στην Παλαιστίνη το πρόβλημα δεν είναι μειοψηφίας και πλειοψηφίας. Οι αντιδραστικές δυνάμεις ενδιαφέρονται να σπεκουλάρουν σε αυτό το ζήτημα για σκοπούς κυριαρχίας. Το σύνθημα του Εβραϊκού Πρακτορείου για μετατροπή ολόκληρης της Παλαιστίνης είναι σίγουρα ένα σύνθημα κυριαρχίας του ενός λαού επί του άλλου. Το πρόγραμμα της Αραβικής Ανώτερης Επιτροπής για δημιουργία ενός εθνικού – δηλαδή, ενός παλαιστινιακού αραβικού κράτους με δικαιώματα για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, είναι επίσης το ίδιο σύνθημα κυριαρχίας – ενός λαού επί ενός άλλου λαού. Εμείς θέλουμε, προς το συμφέρον των λαών, καθώς και της ειρήνης, να αποφύγουμε τέτοια λύση κυριαρχίας – του ενός λαού επί του άλλου. Να γιατί, από αυτή την άποψη, που είναι δημοκρατική και δίκαιη, και λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα της Παλαιστίνης, η οποία είναι χώρα δύο λαών, που είναι εξίσου σημαντικοί για την ανάπτυξη και το μέλλον αυτής της χώρας, χτίζουμε το πρόγραμμά μας στη βάση ότι αυτή πρέπει να είναι ένα διμερώς εθνικό ενιαίο κράτος.
Τι σημαίνει διμερώς εθνικό ενιαίο κράτος; Σημαίνει ένα ενιαίο αδιαίρετο κράτος και των δύο λαών, ή δύο λαών που έχουν ίσα δικαιώματα. εμείς δεν προσεγγίζουμε το ζήτημα αυτό από αριθμητική σκοπιά. Δεν είναι ζήτημα αριθμητικής, κάτι που θα σήμαινε ότι, όταν θα πετυχαίναμε ανεξαρτησία, η ψήφος θα έδειχνε μια αραβική πλειοψηφία να περιορίζει μια εβραϊκή μειοψηφία. Η αριθμητική προσέγγιση φέρνει οπωσδήποτε ως συνέπεια ότι η πλειοψηφία θα κυριαρχήσει στη μειοψηφία. Σημαίνει ότι θα βρεθούμε πίσω εκεί που βρισκόμασταν πριν από 30 χρόνια. Θέλουμε να τελειώσουμε με αυτό το ζήτημα ξένης επέμβασης, προκειμένου να τελειώσουμε με τις επικρατούσες συνθήκες στην Παλαιστίνη όπως τις έχετε δει, και έχουμε δει τα τελευταία 30 χρόνια. Προκειμένου να τελειώσουμε με αυτό το πρόβλημα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η Παλαιστίνη δεν πρέπει να διχοτομηθεί. Η Παλαιστίνη πρέπει να είναι ένα δημοκρατικό ενιαίο κράτος. Η Παλαιστίνη κατοικείται από δύο λαούς που συμβάλλουν πάρα πολύ στη σημερινή ανάπτυξη της χώρας και του μέλλοντός της, όπως ελπίζουμε. Και για αυτό οι δύο λαοί όχι μόνο κατοικούν στην Παλαιστίνη, αλλά και οι ίδιοι πρέπει να κυβερνούν την Παλαιστίνη, ως λαοί με ίσα δικαιώματα αναφορικά με την πολιτιστική, την κοινή οικονομική και την εθνική τους ανάπτυξη. Ίσα δικαιώματα και ίσες δυνατότητες σημαίνει να μας επιτραπεί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των αραβικών μαζών στο ύψος αυτού των εβραϊκών μαζών, προκειμένου να βαδίσουν μαζί ως ίσοι λαοί σε ένα καλύτερο μέλλον με περισσότερη ευημερία. Να γιατί, όταν θέτουμε στο πρόγραμμά μας μια ενιαία Παλαιστίνη κυβερνώμενη από τους δύο λαούς, λέμε με αυτό ότι το πρόγραμμά μας αντανακλά την πραγματικότητα στην Παλαιστίνη. Εξαλείφει μια δυνατότητα κυριαρχίας του ενός λαού επί του άλλου. Εξαλείφει τη δυνατότητα ξενικής παρέμβασης. Και είμαστε πεπεισμένοι, όπως σας είπα πριν, ότι ο αραβικός και ο εβραϊκός λαός δεν είναι, επουδενί, χειρότεροι από κανέναν άλλον λαό. Υπήρχαν ταραχές στη Γιουγκοσλαβία και σφαγές λαών εξαιτίας της ξενικής επέμβασης και λόγω των αντιδραστικών, του κοινωνικού αυτού στρώματος που κυβερνούσε τη χώρα και ευνοούσε αυτή την επέμβαση. Όταν όλοι οι λαοί αντιμετώπισαν τον κίνδυνο της κατοχής από τη ναζιστική Γερμανία, ενώθηκαν και πολέμησαν από κοινού για το μέλλον τους. Επομένως, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την κοινή τους ζωή. Στην περίπτωση αυτών των λαών, δεν ακούτε τίποτα για διαφορές. Γιατί; Γιατί, καθώς υπάρχουν 4-5 λαοί, αυτόνομες περιφέρειες στη Γιουγκοσλαβία, το δημοκρατικό Σύνταγμα δημιουργήθηκε πάνω στις ίδιες γραμμές, παρέχοντας ισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους λαούς, είτε μικρούς είτε μεγάλους, είτε φτωχούς είτε πλούσιους, είτε προηγμένους είτε καθυστερημένους. Δεν πρόκειται για ζήτημα μεγέθους. Δεν πρόκειται για ζήτημα αριθμών.
Οι δημοκρατικές αρχές προβλέπουν ισότητα δικαιωμάτων για κάθε λαό. Να γιατί, προκειμένου να φτάσουμε στην λύση της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης, δεν πρέπει να έχουμε μια αριθμητική προσέγγιση, αλλά μια προσέγγιση-συνέπεια των πραγματικοτήτων της χώρας. Και οι πραγματικότητες της χώρας είναι μια χώρα, δύο ίσοι λαοί. Δεν είναι ζήτημα αριθμών.
Αυτοί οι δύο λαοί πρέπει να κυβερνούν τη χώρα από κοινού. Και νομίζω ότι απελευθέρωση, ανεξαρτησία και οι δυνατότητες που θα δοθούν σε αυτούς τους λαούς να αυτοκυβερνηθούν θα είναι ισχυρότερες από κάθε διαφορά που θα προκύψει ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες. Θα σας πω άλλο ένα μυστικό, το οποίο είναι καλά γνωστό σε εσάς. Αν υπάρχουν δυνάμεις στο κοινοβούλιο που θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν το διχασμό ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, οι εβραϊκές και οι αραβικές μάζες θα βρουν το δρόμο τους και θα αποσύρουν αυτούς τους δήθεν εκπροσώπους τους, αντικαθιστώντας τους με λαϊκούς δημοκράτες εκπροσώπους, οι οποίοι θα κατανοούν και θα βρίσκουν τις κατάλληλες και δίκαιες λύσεις για κάθε διαφορά, προκειμένου να διατηρήσουν το ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος την Παλαιστίνη.
Πρόεδρος: Πιστεύετε στην ιδέα του μονοκομματισμού;
Μικούνις: Του ποιου;
Πρόεδρος: Πιστεύετε σε ένα μονοκομματικό σύστημα;
Μικούνις: Όχι, είμαστε ενάντια σε ένα μονοκομματικό σύστημα. Είμαστε υπέρ ενός δημοκρατικού κράτους που αντανακλά τις πραγματικότητες της χώρας.
Εντεζάμ (Ιράν) (Μετάφραση από τα γαλλικά): Κε. Πρόεδρε, μετά από αυτή την εξήγηση, νομίζω ότι κατανοώ ότι, αυτό που εννοούν με ίσα δικαιώματα είναι ίση εξουσία για να υλοποιούν τις εθνικές φιλοδοξίες και για τους δύο λαούς στη χώρα και όχι ισότητα δικαιωμάτων στη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Έτσι, αν μια δημοκρατική κυβέρνηση επιτευχθεί σε αυτή τη χώρα, αναμένουν ότι θα βρουν συνεργασία ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες στη βάση αυτή, χωρίς να παίζει κανέναν ρόλο η αριθμητική παράμετρος. Επαναλαμβάνω, αυτό που εννοούν με ίσα δικαιώματα προφανώς είναι ίση εξουσία για την υλοποίηση εθνικών φιλοδοξιών και όχι ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Πρόεδρος: Δεν σας αντιτιθόμαστε. Μόνο θέλουμε να αναπτύξετε μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια της πρότασής σας. Για παράδειγμα, σκέφτομαι τι θα γίνει με μια πιθανή διχογνωμία στο κοινοβούλιο για ένα ζήτημα, είτε το ζήτημα της μετανάστευσης είτε άλλο. Το κοινοβούλιο, υποθέτω, θα πρέπει να περιλαμβάνει, κατά την άποψή σας, και ίσο αριθμό εκπροσώπων για την εβραϊκή και για την αραβική κοινότητα. Σωστά σκέφτομαι ότι αυτό εννοείτε;
Μικούνις: Όχι, εννοούμε ένα κοινοβούλιο στη βάση ανατολικής εκπροσώπησης, όχι σε κοινοτική βάση.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Θα ήθελα μόνο μια εξήγηση. Αν τα πολιτικά και τα θρησκευτικά δικαιώματα εγγυώνται από το Σύνταγμα, η κυβέρνηση πάλι θα πρέπει να αποτελείται από κάποια πρόσωπα. Πώς θα πρέπει αυτά να εκλέγονται; Θα είναι ίσα σε αριθμό;
Μικούνις: Δεν κατάλαβα καλά.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Αν τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα θα διασφαλίζονται από το Σύνταγμα, όπως θα προτείνουμε στον ΟΗΕ, πάλι θα πρέπει να προκύψει μια κυβέρνηση. Πώς θα εκλέγονται αυτά τα πρόσωπα που θα αποτελούν αυτή την κυβέρνηση; Θα εκλέγονται σε ίσους αριθμούς και από τις δύο κοινότητες ή θα πρέπει να εκλέγονται βάσει μειοψηφίας και πλειοψηφίας;
Μικούνις: Πάλι εισάγετε το ζήτημα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας. Το πλάνο μας προβλέπει τη διασφάλιση όχι μόνο των πολιτικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και τη διασφάλιση της ισότητας των εθνικών δικαιωμάτων για αυτούς τους λαούς. Το ζήτημα ως προς το πώς η κυβέρνηση αυτή θα σχηματιστεί είναι ένα ζήτημα του μέλλοντος – του κοντινού μέλλοντος. Η κυβέρνηση δεν πρέπει απαραιτήτως να δημιουργηθεί στη βάση της ισότητας συμμετοχής Εβραίων και Αράβων. Η ιστορία των τελευταίων ετών μάς διδάσκει ότι αυτή η ισότητα δεν υπάρχει σε μια χώρα που επιτυγχάνει ανεξαρτησία. Εγγύηση της ισότητας των θρησκευτικών και πολιτικών και εθνικών δικαιωμάτων είναι ο λαός. Οι δημοκρατικές δυνάμεις των περισσότερων λαών ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας τους, όμως, τα τελευταία 30 χρόνια, τεράστιες προσπάθειες έχουν καταβληθεί από τη βρετανική κυβέρνηση για την παρεμπόδιση των δημοκρατικών δυνάμεων στην Παλαιστίνη. Και παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν ευκαιρίες και όροι για κοινές αραβοεβραϊκές απεργίες και διάφορες δράσεις, που ενισχύθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια λόγω της αυξανόμενης συνείδησης των αραβικών και εβραϊκών μαζών, μετά από όσα διδάχτηκαν τα τελευταία 25 χρόνια μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε συνθήκες ανεξαρτησίας, σε συνθήκες μη επέμβασης από ξενική εξουσία, είμαστε πεπεισμένοι ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις των Αράβων και των Εβραίων θα βρουν τον καλύτερο τρόπο τους, προς το συμφέρον του λαού, για το κοινοβούλιο και για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης και μιας συντακτικής συνέλευσης που θα εκπονήσει το πρώτο Σύνταγμα του πρώτου ανεξάρτητου δημοκρατικού παλαιστινιακού κράτους. Όλα θα αποφασιστούν ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες στην Παλαιστίνη.
Όπως έχουμε τονίσει και προηγουμένως και υπογραμμίζουμε και τώρα, οι λαοί της Παλαιστίνης ποτέ δεν θα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ανεξαρτησία τους, να θυσιάσουν μια ιστορική ευκαιρία για ένα δημοκρατικό ενιαίο κράτος για οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να προκύψει κατά την πορεία των πρώτων σταδίων ανάπτυξης μιας ανεξάρτητης Παλαιστίνης. Είμαστε πεπεισμένοι, στη βάση αυτής της ιστορίας, στη βάση της εξέλιξης σε διάφορες χώρες τα πρόσφατα χρόνια, είμαστε πεπεισμένοι ότι, όταν μας δώσετε την ευκαιρία κατάργησης της Εντολής ή αποχώρησης των στρατευμάτων, και οι δυο λαοί μας θα δείξουν ότι είναι ώριμοι για ένα τέτοιο ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος και ότι θα βρουν τον δικό τους και τον καλύτερο τρόπο για την επίλυση όλων των προβλημάτων και των διαφορών τους.
(Η ακρόαση των εκπροσώπων του ΚΚΠ συνεχίστηκε στις 15 Ιούλη)
Συνεδρίαση 15/7/47
Πρόεδρος: Θα ήθελε κάποιο μέλος της Επιτροπής να υποβάλει ερωτήσεις;
Σίμιτς (Γιουγκοσλαβία): Κε.Μικούνις, απαντώντας σε ερωτήσεις των κυρίων της Επιτροπής, αναφέρατε τη χώρα μου αρκετές φορές. Το κάνατε συγκεκριμένα όταν αναφερθήκατε στο τμήμα εκείνο του προγράμματος του κόμματός σας που έχει προκαλέσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δηλαδή, το ζήτημα της ισότητας των δικαιωμάτων των λαών. Αυτό μου δίνει ίσως το δικαίωμα, και πιθανώς το καθιστά καθήκον μου, να κάνω κάποια αναφορά στο γεγονός ότι, στις απαντήσεις σας, προκειμένου να τεκμηριώσετε την ορθότητα των απόψεών σας, υποδείξατε τη λύση του εθνικού ζητήματος που έχει επιτευχθεί επί πολέμου και μεταπολεμικά στη χώρα μου. Δεν θα το κάνω, ωστόσο, για λόγους ευνόητους. Όμως, σε σχέση με το παράδειγμα αυτό που δώσατε, θα μου άρεσε αν απαντούσατε σε μια ερώτηση, προκειμένου να σιγουρευτώ ότι σας κατάλαβα ορθά.
Η ερώτησή μου είναι: έχω καταλάβει σωστά, αν πάρω το πρόγραμμά σας για την επίλυση του προβλήματος που προέκυψε ιστορικά στην Παλαιστίνη ότι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις σας, η απαίτησή σας για κατάργηση της Εντολής, απόσυρση των βρετανικών δυνάμεων και άμεση ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης είναι αποτέλεσμα της πεποίθησής σας ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, οι πραγματικές συνθήκες (και σχέσεις) στην Παλαιστίνη θα υποστούν τέτοια αλλαγή που θα δημιουργήσουν νέες συνθήκες και μια εντελώς νέα αντικειμενική πραγματικότητα, στην οποία ο αραβικός και ο εβραϊκός λαός και οι προοδευτικές δημοκρατικές τους δυνάμεις, απαλλαγμένες από κάθε έξωθεν επιρροή, θα είναι σε θέση να βρουν μια απάντηση σε όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής από κοινού σε μια κοινή χώρα; Σωστά;
Μικούνις: Ακριβώς. Πεποίθησή μας είναι ότι, όταν ο ΟΗΕ θα ανακηρύξει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, μετά την κατάργηση της Εντολής και της αποχώρησης των στρατευμάτων στην Παλαιστίνης θα συμβούν, ας πούμε, επαναστατικές αλλαγές. Η αγροτική τάξη, η εργατική τάξη και οι διανοούμενοι θα είναι ελεύθεροι να εκφράσουν την άποψή τους. Θα είναι ελεύθεροι να κινητοποιήσουν τις μάζες του λαού για την προστασία της ανεξαρτησίας και του δημοκρατικού κράτους. Αυτή είναι η πεποίθησή μας. Βασίζεται στη σύνθεση των κοινωνικών δυνάμεων στις Παλαιστίνης στους κόλπους των Εβραίων και των Αράβων. Βασίζεται στην ιστορία, ακόμα και των πρόσφατων χρόνων, παραδείγματα από διάφορους λαούς. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας με την ελευθερία όλων των καταπιεζόμενων λαών. Δεν νομίζουμε ότι στην Παλαιστίνη, ο εβραϊκός και ο αραβικός λαός αποτελούν εξαίρεση. Να γιατί αναφέρουμε το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Παρότι οι συνθήκες μας είναι διαφορετικές, νομίζουμε ότι οι γραμμές για τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας μας είναι παρόμοιες.
Σίμιτς: Σας ευχαριστώ. Τώρα, το δεύτερο ερώτημά μου: Έχετε τονίσει στις ομιλίες και τις δηλώσεις σας ότι οι θεμελιώδεις ελευθερίες, όπως η ελευθερία του Τύπου, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, της δημόσιας έκφρασης της σκέψης και των πεποιθήσεων κ.ο.κ., δεν είναι διασφαλισμένες στην Παλαιστίνη. Θα ήθελα να μας δώσετε μια πιο λεπτομερή κατάθεση της εμπειρίας σας σχετικά. Θα ήθελα επίσης να γνωρίζω αν τέτοια μέτρα εφαρμόζονται εξίσου σε όλες τις οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και άτομα.
Μικούνις: Έχουμε πλούσια σχετική εμπειρία στην Παλαιστίνη. Για παράδειγμα, το ΚΚ Παλαιστίνης ήταν παράνομο μέχρι το 1942 και διωκόταν σφόδρα. Δεν είχαμε νόμιμη εφημερίδα. Εκατοντάδες κομμουνιστές είχαν εξοριστεί από τη χώρα και εκατοντάδες φυλακιστεί βάσει των Κανόνων Έκτακτης Ανάγκης, χωρίς δίκη. Ακόμα και στις 7 Ιούλη 1941 (σ.parapoda: Αφού, δηλαδή, είχαν επιτεθεί οι Ναζί στη Σοβιετική Ένωση), συνελήφθη ο γραμματέας του κόμματος καθώς και αρκετά άλλα μέλη, παρότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τους προσαφθεί εκτός από το ότι ήταν κομμουνιστές. Βάσει των Κανονισμών περί Άμυνας, καταδικαστήκαμε σε φυλάκιση – σε κάθειρξη μέχρι το τέλος του πολέμου. Οι αγωνιστικές δυνάμεις της δημοκρατίας, ωστόσο, ήταν ισχυρότερες από αυτούς τους Κανονισμούς και η κυβέρνηση, υπό την πίεση της κοινής γνώμης εδώ και στο εξωτερικό, υποχρεώθηκε να μας απελευθερώσει μετά από αρκετούς μήνες κράτησης. Η νόμιμη εφημερίδα μας, Κολ Χάαμ, απαγορεύτηκε να κυκλοφορεί για ένα μήνα λόγω μιας καρικατούρας για τοπικά ζητήματα. Το έντυπο των αραβικών συνδικάτων, Αλ Ιτιχάντ (Η Ένωση), επίσης απαγορεύτηκε πέρσι για έναν μήνα. Η καθημερινή μας εφημερίδα, Κολ Χάαμ, ακόμα και σήμερα δεν έχει τηλέφωνο. Υποχρεωνόμαστε να χρησιμοποιούμε ιδιωτικά τηλέφωνα, γιατί η κυβέρνηση δεν μας επιτρέπει να έχουμε, μετά από 4-5 μήνες ύπαρξης της καθημερινής μας εφημερίδας. Έχετε το ενδεικτικό χτεσινό παράδειγμα. Χτες, η κυβέρνηση αποκάλυψε ξανά την πραγματική της στάση, με την εφαρμογή στρατιωτικών μέτρων στην Νατάνια και τα περίχωρά της. Νομίζω ότι δικαιούμαι να διαμαρτύρομαι εδώ ενάντια στη συλλογική τιμωρία. Ρωτώ, αν τέτοια μέτρα εφαρμόζονταν ενάντια στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, σε περίπτωση που δυο στρατιώτες απαγάγονταν εκεί. Στερούμαστε τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες σε αυτή τη χώρα. Κάτοικοι της Παλαιστίνης εξορίζονται σε άλλες χώρες. Κρατούνται κατά εκατοντάδες και χιλιάδες χωρίς κανέναν λόγο. Ανατινάχτηκε το ξενοδοχείο «Βασιλιάς Δαβίδ» στην Ιερουσαλήμ, όμως, μετά από οχτώ ημέρες, η κυβέρνηση αποφάσισε να τιμωρήσει το Τελ Αβίβ, να επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας και στρατιωτικά μέτρα στο Τελ Αβίβ για τέσσερις μέρες, προκαλώντας δεινά σε 200.000 κατοίκους, στη μεγαλύτερη πόλη της Παλαιστίνης. Η λογοκρισία είναι πολύ αυστηρή, και ιδίως έναντι της εφημερίδας μας. Δώσαμε στο υπόμνημα και τις τοποθετήσεις μας μια μακρά λίστα διακρίσεων και στερήσεων των στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών, τόσο των Αράβων όσο και των Εβραίων, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σχετικά με αυτό, θέλω να τονίσω και να υπογραμμίσω ότι οι κύριες διώξεις αφορούν κομμουνιστές και άλλους προοδευτικούς κύκλους στην Παλαιστίνη, λόγω της πάλης μας για αραβοεβραϊκή συνεργασία και προσέγγιση, γιατί εκτιμούμε, όπως έχει δείξει και η εμπειρία, ότι τα ισχυρότερα όπλα του ιμπεριαλισμού στην Παλαιστίνη δεν είναι τα τανκς και τα βομβαρδιστικά, αλλά ο αραβοεβραϊκός ανταγωνισμός. Σε κάθε περίπτωση όπου Άραβες και Εβραίοι ενώνονται, πάντοτε πετυχαίνουν. Αυτή είναι η εμπειρία μας τα τελευταία 25 χρόνια.
Σίμιτς (Γιουγκοσλαβία): Έχετε δηλώσει κατηγορηματικά, μεταξύ άλλων, ότι η Παλαιστίνη έχει γίνει βρετανική στρατιωτική βάση στη Μ. Ανατολή. Μπορείτε να μας δώσετε περαιτέρω στοιχεία που τεκμηριώνουν έναν τέτοιο ισχυρισμό και τέτοια ανάδειξη του ζητήματος;
Μικούνις: Στην ομιλία μου ανέδειξα ότι τα βρετανικά στρατεύματα στην Παλαιστίνη είναι εξαιρετικά πολυάριθμα, όχι μόνο για να καταστέλλουν το απελευθερωτικό κίνημα στην Παλαιστίνη και στη Μ. Ανατολή. Ο αριθμός των στρατευμάτων δείχνει ότι η πρόθεση της Βρετανίας να οχυρώσει, να ενισχύσει και να διευρύνει τις στρατιωτικές της βάσεις εδώ είναι στα πλαίσια της προετοιμασίας για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Το επιχείρημα είναι ότι αυτά τα στρατεύματα βρίσκονται για να προστατεύουν τους Εβραίους από τους Άραβες και τους Άραβες από τους Εβραίους. Είναι πολύ παράξενο, όμως, ότι αυτά τα στρατεύματα δεν είναι σταθμευμένα μεταξύ των Αράβων ή μεταξύ των Εβραίων. Είναι σταθμευμένα στο νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα. Είναι σταθμευμένα στο Νότο, σε τεράστια μόνιμα στρατόπεδα. Υπάρχουν πολλά μόνιμα στρατόπεδα στην Παλαιστίνη. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες ακόμα εργάζονται σε αυτά τα στρατόπεδα, στην κατασκευή νέων κτιρίων και εργαστηρίων. Υπάρχουν αρκετά στρατιωτικά αεροδρόμια που ακόμα διατηρούνται, όπου ακόμα προστίθενται κτίρια και ανεγείρονται εργαστήρια. Όλα αυτά τα γεγονότα, που δεν είναι και όλα όσα συμβαίνουν, αποδεικνύουν ότι η Μ. Βρετανία, με τη βοήθεια και συγκατάθεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μετατρέπει την Παλαιστίνη σε στρατιωτική βάση. Νομίζω θα είστε σε θέση, ελπίζω, να αποκτήσετε περισσότερες λεπτομέρειες για αυτή τη στρατιωτική βάση από το υπουργείο πολέμου της Μ. Βρετανίας.
Χουντ (Αυστραλία): Κε. Πρόεδρε, θα ήθελα, αν μπορούσα, να ξεκαθαρίσω ένα σημείο που προκύπτει από την εισήγηση που διάβασε ο κ. Βίλνερ. Από όσο καταλαβαίνω, η πρόταση που έγινε, με γενικούς όρους, από τον ομιλητή που είναι παρών, θα γίνει σε δύο φάσεις: θα υπάρχει πρώτα η φάση της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης και, δεύτερον, η φάση της πραγματικής εγκαθίδρυσης μιας ανεξάρτητης διοίκησης στην Παλαιστίνη. Μπορώ να ρωτήσω αν κάποιος από αυτούς τους κυρίους θα μπορούσε να μας αναφέρει το χρονικό διάστημα που πιστεύει ότι θα ήταν απαραίτητο πριν αρχίσει η δεύτερη φάση – ας πούμε το διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φάση;
Βίλνερ: Στις προτάσεις μας δεν υπάρχουν φάσεις. Νομίζουμε, είμαστε σίγουροι, ότι οι λαοί της Παλαιστίνης είναι ώριμοι για ανεξαρτησία. Το ζήτημα δεν είναι ζήτημα φάσεων. Το ζήτημα είναι πώς να αποκτήσουμε, πώς να υλοποιήσουμε στην πράξη, τώρα, στο εγγύτερο δυνατό μέλλον, την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης. Οι προτάσεις μας τόνισαν, και αυτό ήταν επίσης προφανές από τις ερωτήσεις της περασμένης Κυριακής, μία πλευρά του ζητήματος. Δηλαδή, τις προϋποθέσεις για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης. Τονίσαμε στη δήλωσή μας, στο υπόμνημά μας και στην προφορική μας δήλωση ότι η ανεξαρτησία της Παλαιστίνης μπορεί να επιτευχθεί αν υλοποιηθούν κάποιες προϋποθέσεις από τον ΟΗΕ με τη συμμετοχή και τη συνεργασία των λαών της Παλαιστίνης. Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Πρώτον, προτείνουμε ότι στη σύνοδο του Σεπτέμβρη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο ΟΗΕ, σύμφωνα με τις προτάσεις μας, θα πρέπει να αποφασίσει: 1) Ότι η βρετανική Εντολή της ΚτΕ πρέπει να καταργηθεί. 2.Ότι στο εγγύτερο δυνατό μέλλον, το συντομότερο, ο βρετανικός στρατός κατοχής και η βρετανική αστυνομία θα πρέπει να φύγουν από την Παλαιστίνη. Για αυτές τις δύο, ας πούμε, αρνητικές προτάσεις, τουλάχιστον έχουμε την πλήρη υποστήριξη όχι μόνο του κομμουνιστικού κόμματος, αλλά όλης της Εβραϊκής Κοινότητας και της Αραβικής Κοινότητας στην Παλαιστίνη. Σε σχέση με αυτό, ας…
Χουντ (Αυστραλία): Κε. Πρόεδρε, έκανα μια αρκετά λογική ερώτηση.
Βίλνερ: Θα φτάσω σε αυτή.
Χουντ (Αυστραλία): Αυτό που θέλω να γνωρίζω είναι αν εσείς σκέφτεστε για ένα ενδιάμεσο χρονικό διάστημα και αν ναι, πόσο μεγάλο;
Πρόεδρος: Ναι, δεν χρειαζόμαστε να προχωρήσετε σε υποστήριξη των ισχυρισμών που κάνατε. Η ερώτηση είχε να κάνει μόνο με το χρόνο που θα χρειαστεί μεταξύ των δύο φάσεων.
Βίλνερ: Ναι, γνωρίζω, όμως ο χρόνος αυτός εξαρτάται από την κατάσταση στην Παλαιστίνη και τη στάση και των δύο λαών, όχι αφηρημένοι υπολογισμοί των κομμουνιστών ή άλλων κομμάτων. Αυτή είναι η άποψή μας, τουλάχιστον.
Πρόεδρος: Ναι, όμως, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να διαβάζετε τη δήλωση.
Βίλνερ: Όχι, όχι τη δήλωση, μόνο 2-3 γραμμές. Δεν είναι δήλωση.
Πρόεδρος: Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Θα απαντήσετε στην ερώτηση χωρίς αναφορά στο τι οι άλλες κοινότητες μπορεί να πιστεύουν;
Βίλνερ: Η πρότασή μας υπέρ ή εναντίον των φάσεων εξαρτάται από αυτό: Κατά την άποψή μας, το όλο ζήτημα είναι ποια είναι η στάση και των δύο λαών της Παλαιστίνης. Οι φάσεις δεν είναι ζήτημα για το οποίο πρέπει να δράσουμε από τώρα, σε ένα δωμάτιο πάνω σε ένα τραπέζι και με την πένα στο χέρι. Το ζήτημα των φάσεων και της δυνατότητας να υλοποιήσουμε το πρόγραμμά μας για άμεση ή το συντομότερο δυνατό ανεξαρτησία της Παλαιστίνης εξαρτάται από αυτό.
Πρόεδρος: Ναι, είπατε ότι θα πρέπει να είναι άμεση. Είπατε ότι δεν θα υπάρχουν φάσεις, ότι θα ακολουθήσει άμεσα.
Βίλνερ: Όχι, δεν είναι τόσο απλό. Ήθελα να εξηγήσω την άποψή μας. Θέλω να πω μόνο μια πρόταση, για να μην αναφέρω ότι όλες οι εφημερίδες, δεξιές και αριστερές στην Εβραϊκή Κοινότητα, έχουν υποστηρίξει τα αιτήματά μας έναντι του βρετανικού ιμπεριαλισμού, παρότι έχουν αντιρρήσεις σε κάποιες από τις άλλες προτάσεις μας. Τώρα, πώς να υλοποιήσουμε την ανεξαρτησία. Μετά την απόφαση του ΟΗΕ το Σεπτέμβρη για την κατάργηση της Εντολής και την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων, η πρότασή μας έλεγε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να ορίσει μια Επιτροπή του ΟΗΕ. Αυτή η Επιτροπή, διορισμένη από το Συμβούλιο Ασφαλείας, να έρθει στην Παλαιστίνη να οργανώσει και να διεξάγει εκλογές στους Εβραίους και τους Άραβες για μια Συντακτική Συνέλευση. Το σώμα αυτό των Εβραίων και των Αράβων θα είναι το σώμα που θα δημιουργήσει το Σύνταγμα του μελλοντικού καθεστώτος της Παλαιστίνης. Σύμφωνα με τις προτάσεις μας, όπως τις έχουμε ανακοινώσει, αυτό το Σύνταγμα θα αντιστοιχεί στις πραγματικότητες της Παλαιστίνης, λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη δύο λαών: ίσα δικαιώματα.
Χουντ (Αυστραλία): Πόσο νομίζετε ότι θα πάρει; Είναι ένα ζήτημα μηνών, έτους, τι;
Βίλνερ: Νομίζω ότι αν ο ΟΗΕ δώσει στους λαούς μας μια πραγματική δυνατότητα και καταστήσει ανέφικτη την εμπλοκή της αστυνομίας και των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων, της βρετανικής στρατιωτικής και πολιτικής διοίκησης, τότε είμαστε βέβαιοι ότι οι λαοί θα το κανονίσουν αυτό σε διάστημα μηνών. Όμως, με μια προϋπόθεση: Καμία ξένη ανάμειξη στα ζητήματα της Παλαιστίνης.
Χουντ (Αυστραλία): Ποιος θα κρατά την κυβέρνηση; Ποιος θα λειτουργεί τη διοίκηση σε εκείνη την περίοδο;
Βίλνερ: Το είπα πολύ ξεκάθαρα. Αυτό το ζήτημα στην πρότασή μας δεν μπορεί να υπάρχει. Γιατί; Γιατί αμέσως μετά την απόφαση του ΟΗΕ, θα έρθει στην Παλαιστίνη η επιτροπή.
Χουντ: Εννοείτε ότι η Επιτροπή θα διοικεί τη χώρα;
Βίλνερ: Λοιπόν, η επιτροπή, ή ένας προσωρινός θεσμός που θα προκύψει από τις πρώτες εκλογές μετά την έλευση της Επιτροπής του ΟΗΕ στην Παλαιστίνη. Νομίζω αυτή θα εκλέξει την επιτροπή και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Αυτό εναπόκειται στους εκπροσώπους των Εβραίων και των Αράβων. Θα το διευθετήσουν με τον καλύτερο τρόπο, γνωρίζουν να εκπονήσουν το πρώτο Σύνταγμα της ανεξάρτητης Παλαιστίνης. Αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν μπορούν να αλλάξουν την πρόταση. Μπορεί να οργανωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όμως, με ποιον, αυτό δεν έχει καθόλου σημασία.
Χουντ: Γιατί προτείνετε το Συμβούλιο Ασφαλείας να διορίσει μια επιτροπή;
Βϊλνερ: Γιατί είμαστε βέβαιοι, όπως εξήγησε ο σύντροφός μου πριν από λίγα λεπτά, ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη (και αυτό θα πρέπει να το τονίσουμε ενώπιόν σας) είναι πολύ κρίσιμη. Πρέπει να τερματιστεί. Όσο το συντομότερο, τόσο το καλύτερο.
Χουντ (Αυστραλία): Τώρα δα μας είπατε ότι, μόλις η Εντελλόμενη Δύναμη φύγει, δεν θα υπάρχουν δυσκολίες, ο λαός θα τα διευθετήσει όλα. Αντιλαμβάνεστε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει αρμοδιότητα να δρα σε καταστάσεις που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη ή ασφάλεια. Όμως, θα είναι αυτή μια κατάσταση που μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο η ειρήνη και η ασφάλεια; Νόμιζα ότι είπατε πως δεν θα υπάρχει κίνδυνος, θα υπάρχει μόνο συμφιλίωση.
Βίλνερ: Νομίζω ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη, όπως και σε άλλες χώρες, που έχει δημιουργηθεί από τον αμερικάνικο και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη. Δεν είμαι νομικός, όμως, ως απλός άνθρωπος, κατανοώ ότι ο όρος «διακινδύνευση της ειρήνης» στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ δεν σημαίνει διακινδύνευση της ειρήνης σήμερα, το μεσημέρι, ή αύριο το πρωί: σημαίνει μια κατάσταση που διακινδυνεύει την ειρήνη. Μπορεί σε μια βδομάδα, ή σε έναν χρόνο ή και περισσότερο. Όμως, η συνολική πολιτικοστρατιωτική κατάσταση στην Παλαιστίνη θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στη Μ. Ανατολή.
Χουντ (Αυστραλία): Ποιος είναι ο λόγος που θέλετε το Συμβούλιο Ασφαλείας να δράσει επ’ αυτού, αντί για το Συμβούλιο Κηδεμονίας;
Βίλνερ: Για δύο λόγους: Πρώτα από όλα, η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι τόσο σοβαρή και έχουμε στρατιωτικό νόμο κάθε μέρα, δολοφονίες κ.ο.κ. Επιπλέον, η σπουδή για ανέγερση στρατιωτικών βάσεων είναι τόσο έντονη που η κατάσταση είναι τέτοια και το πρόβλημα είναι τέτοιο που πρέπει να μεταφερθεί στο σώμα του ΟΗΕ.
Χουντ (Αυστραλία): Όμως, μόλις είπατε ότι αυτό το σώμα δεν θα διοριστεί μέχρις ότου φύγει η Εντελλόμενη Δύναμη. Σωστά;
Βίλνερ: Αυτό το σώμα σημαίνει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη, κατά την άποψή μας, αποτελεί κίνδυνο για τους λαούς. Όμως, τώρα το δεύτερο μισό της ερώτησης ήταν, ω, λυπάμαι, δεν θυμάμαι το δεύτερο μισό της ερώτησής σας.
Χουντ (Αυστραλία): Η ερώτηση ήταν γιατί προτιμάτε μια επιτροπή από το Συμβούλιο Ασφαλείας παρά τη δράση του Συμβουλίου Κηδεμονίας;
Βίλνερ: Δεν είμαι βέβαιος αν υπάρχει τώρα πλήρως ένα Συμβούλιο Κηδεμονίας στον ΟΗΕ, καθόλου.
Πρόεδρος: Υπάρχει.
Βίλνερ: Ξέρω, όμως, σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ, τον οποίο έχω εδώ μαζί μου, το Συμβούλιο Κηδεμονίας είναι ένα σώμα για μεταβατικές περιόδους. Νομίζω ότι στην πρώτη μας απάντηση έδωσα επίσης την απάντηση γιατί δεν έχουμε προτείνει το Συμβούλιο Κηδεμονίας, αλλά το Συμβούλιο Ασφαλείας: γιατί νομίζουμε ότι, για την Παλαιστίνη, το ζήτημα τώρα είναι η ανεξαρτησία και όχι η κηδεμονία. Σημαίνει ότι αυτό είναι επίσης η απάντησή μου στην ερώτηση: «Γιατί όχι το Συμβούλιο Κηδεμονίας;».
Μπλομ (Ολλανδία): Οι ομιλητές εδώ έχουν αναφερθεί πλέον της μίας φοράς σε ίσα δικαιώματα για Άραβες και Εβραίους σε αυτή τη χώρα. Δεν είμαι βέβαιος τι εννοούν με αυτό. Πιστεύουν σε ισότητα (ψήφων); Ή, τι σημαίνει «ίσα δικαιώματα»;
Πρόεδρος: Έχουμε συζητήσει επ’ αυτού επί μακρόν στην προηγούμενη συνεδρίασή μας. Αν διαβάσατε τα πρακτικά της, νομίζω θα βρείτε την απάντηση σε ό,τι ρωτάτε.
Μικούνις: Ας προσθέσω λίγα λόγια.
Πρόεδρος: Δεν χρειάζεται, γιατί συζητήσαμε επί μακρόν αυτό στις προηγούμενες συνεδριάσεις μας.
Μικούνις: Θα ήθελα να πω μόνο λίγα λόγια για να ξεκαθαρίσω το ζήτημα.
Πρόεδρος: Δεν είμαι βέβαιος ότι μπορεί να ξεκαθαριστεί με την εξήγησή του μια ακόμα φορά.
Μπλομ (Ολλανδία): Στη σελίδα 20 της δήλωσης του κ. Μικούνις, διαβάζουμε: «Ο ΟΗΕ θα πρέπει να παρέχει κάθε διευκόλυνση σε εκτοπισμένους Εβραίους που επιθυμούν να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους όπου έχουν εγκαθιδρυθεί δημοκρατικά καθεστώτα». Όπως γνωρίζετε, έχουμε σημαντικές αποδείξεις ότι μακράν οι περισσότεροι από τους Εβραίους σε στρατόπεδα εκτοπισμένων θέλουν να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη και να μην επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους. Αυτό που θέλω να ξέρω είναι: Έχει ο κ. Μικούνις κάποια ένδειξη ότι οι άνθρωποι στα στρατόπεδα που επιθυμούν να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους παρεμποδίζονται να το κάνουν;
Μικούνις: Προκειμένου να απαντήσω κατάλληλα, θα διαβάσω δυο ακόμα γραμμές από τη δήλωσή μου: «Ο ΟΗΕ θα πρέπει να παρέχει κάθε διευκόλυνση σε εκτοπισμένους Εβραίους που επιθυμούν να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους όπου έχουν εγκαθιδρυθεί δημοκρατικά καθεστώτα, καθώς και σε όσους ενδιαφέρονται να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, λαμβάνοντας υπόψη την επιθυμία να ενωθούν με συγγενείς. Αυτός είναι ο τρόπος για την επίλυση αυτού του επιτακτικού προβλήματος, πώς να εξαλείψουμε τις σπέκουλες του ιμπεριαλισμού του τύπου «Διαίρει και βασίλευε»».
Απαντώντας στην πρώτη ερώτηση, έχουμε στοιχεία. Πολλά στοιχεία έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο στην Παλαιστίνη και την Ευρώπη ότι οι αρχές των στρατοπέδων των εκτοπισμένων Εβραίων όχι μόνο έχουν αποτρέψει κάποιους από αυτούς τους Εβραίους που επιθυμούν να επιστρέψουν στην Πολωνία ή την Γιουγκοσλαβία ή την Ουγγαρία, αλλά έχουν ηγηθεί μιας προπαγανδιστικής επίθεσης ενάντια σε αυτό, περιγράφοντας τις νέες δημοκρατικές χώρες ως αστυνομικές, ως αστυνομικά κράτη που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και τον υλικό πλούτο των ανθρώπων.
Δεύτερον, γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων σε αυτά τα στρατόπεδα εκτοπισμένων επιθυμούν να μεταναστεύσουν λόγω των πικρών αναμνήσεων και των θηριωδιών που υπέστησαν στις χώρες εξολόθρευσής τους. Δεν θέλουν να επιτρέψουν, εξαιτίας αυτού. Θέλουν να ενωθούν με τους συγγενείς τους, τις οικογένειες τους σε διάφορες χώρες. Να γιατί λέμε ότι είναι καθήκον του ΟΗΕ να τους βοηθήσει σε αυτό και να τους δώσει κάθε δυνατότητα προκειμένου να τους επιτραπεί να μεταναστεύσουν σε αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης και να καταργήσουν όλα αυτά τα στρατόπεδα στη Δ. Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία και την Κύπρο, ώστε να τερματίσουν αυτή την ντροπιαστική ιστορία να κρατούν τους εναπομείναντες, τα θύματα του φασισμού, τους επιζήσαντες μιας τέτοιας σφαγής – να τους κρατούν δυο χρόνια μετά τον πόλεμο σε τέτοια στρατόπεδα, υπό την προστασία των Ναζί ή πρώην Ναζί, και να επιτρέπουν σε τέτοιους Ναζί να προβαίνουν σε πογκρόμ και προβοκάτσιες ενάντια σε αυτά τα θύματα του φασισμού.
Το τόνισα αυτό στην τοποθέτησή μου. Το τόνισα, ότι πρόκειται για αμαρτία του Κάιν σε βάρος αυτών των ανθρώπων, όσοι μιλάνε τόσο πολύ για δυτική κουλτούρα, που ήρθαν από την Αγγλία, και που βρίσκουν τον τρόπο – και εγώ ήρθα από την Αγγλία – μόλις τρεις εβδομάδες [λείπουν λέξεις] και ήμουν εκεί τις τελευταίες εβδομάδες, οικογένειες πρώην φασιστών και συνεργατών του ναζιστικού στρατού, Ουκρανοί και Λετονοί, εισέρχονταν ελεύθερα στην Αγγλία. Έχουν όλες τις ανέσεις και εργάζονται όπου θέλουν. Όμως, οι πύλες της Αγγλίας είναι κλειστές για τους Εβραίους-θύματα του φασισμού. Ο Καναδάς είναι ανοιχτός για τους συμμορίτες του ναζιστικού στρατού, όμως ο Καναδάς είναι κλειστός για τους Εβραίους-θύματα του φασισμού. Η Παλαιστίνη είναι κλειστή για αυτά τα θύματα.
Πρόεδρος: Θα ήθελα να επιλέγετε τα λόγια που χρησιμοποιείτε προσεκτικά.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Ο δρ. Μάγνκες, στην τοποθέτησή του χτες, πρότεινε ένα διεθνικό κράτος με ισοτιμία Εβραίων και Αράβων, παρά την αριθμητική τους διαφορά. Απλώς απαντήστε στην ερώτησή μου: δεν χρειάζομαι μια διάλεξή σας. Ως κομμουνιστές, υποστηρίζετε εσείς αυτή την ιδέα;
Μικούνις: Να υποστηρίζουμε ποια ιδέα;
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Ο δρ. Μάγνκες, στην τοποθέτησή του χτες, πρότεινε ένα διεθνικό κράτος με ισοτιμία Εβραίων και Αράβων, παρά την αριθμητική τους διαφορά. Δεν θέλω διάλεξη: Θέλω μόνο την απάντησή σας. Υποστηρίζετε εσείς, ως κομμουνιστές, την πρόταση του δρ. Μάγκνες.
Πρόεδρος: Ναι ή όχι;
Μικούνις: Όχι, δεν πρόκειται για ερώτηση «ναι ή όχι».
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Θέλω μόνο «ναι ή όχι».
Μικούνις: Μιλάτε για ισότητα. Δεν γνωρίζω τι εννοείτε με ισοτιμία. Μπορεί να υπάρχει ισότητα στην κυβέρνηση και στο κοινοβούλιο.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Ήσασταν χτες παρών εδώ όταν ο δρ. Μάγκνες προέβη στη δήλωσή του αυτή.
Μικούνις: Ναι.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Αναφέρομαι στη δήλωσή του αυτή. Σας ρωτάω μόνο: Υποστηρίζετε αυτή τη δήλωση και πρόταση που έκανε ο δρ. Μάγκνες, ως κομμουνιστές, ή όχι;
Μικούνις: Μου κάνετε μια ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί ο δρ. Μάγκνες έδωσε μια ολόκληρη αντίληψη για το ζήτημα της ισοτιμίας. Αν θέλετε να γνωρίζετε τις αντιλήψεις μου περί ισοτιμίας, θα σας πω λίγα λόγια, όμως μη με ρωτάτε αν προσυπογράφω τη δήλωση του δρ. Μάγκνες. Φυσικά, δεν την προσυπογράφω. Αντιτίθεμαι σε αυτή την αντίληψη του δρ. Μάγκνες, παρότι εκτιμώ τη στάση του αναφορικά με την αραβοεβραϊκή συνεργασία και το έργο του για αυτή.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Σε ποια σημεία αντιτίθεστε; Πείτε μου αυτό.
Μικούνις: Αντιτιθόμαστε στη συνέχιση της βρετανικής εξουσίας στην Παλαιστίνη, στο όνομα της κηδεμονίας.
Πρόεδρος: Ναι, όμως δεν είναι αυτή η ερώτηση. Η ερώτηση είναι αν συντάσσεστε με τη θέση περί ισοτιμίας.
Μικούνις: Τι είδους ισοτιμία; Υπάρχουν διαφορετικά είδη ισοτιμίας. Θέλω να σας πω πώς την αντιλαμβανόμαστε, με βάση δύο λαούς με ίσα δικαιώματα, συνταγματικά, απλά. Την αντιλαμβανόμαστε με δύο κοινοβούλια. Το πρώτο είναι το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων που εκλέγονται δημοκρατικά στη βάση της αναλογικής εκπροσώπησης. Έπειτα, θα έχουμε το δεύτερο κοινοβούλιο, το Κογκρέσο των Λαών, που επίσης εκλέγονται δημοκρατικά, σε περιφερειακή βάση, και το οποίο αποτελείται από 50% Εβραίους και 50% Άραβες εκπροσώπους. Αυτό είναι το δεύτερο Κογκρέσο, των Λαών. Πρέπει να βασίζεται σε αυτή την αρχή, προκειμένου, πέραν του Συντάγματος, να δημιουργεί την επιπρόσθετη εγγύηση για πλήρη ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους δύο λαούς, Άραβες και Εβραίους. Να πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε από συνταγματική σκοπιά το ζήτημα των ίσων δικαιωμάτων για τους δύο λαούς.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Ποιες θα είναι οι αντίστοιχες αρμοδιότητες αυτών των δύο κοινοβουλίων, κατ’ εσάς;
Μικούνις: Οι αντίστοιχες αρμοδιότητες αυτών των κοινοβουλίων – πρώτα από όλα, έχουν τα ίδια δικαιώματα. και δεύτερον…
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Αρμοδιότητες. Αυτό είναι που σας ρώτησα.
Μικούνις: Υπάρχουν ζητήματα [λείπουν λέξεις], για παράδειγμα, αν το πρώτο κοινοβούλιο δεν βρίσκει ομοθυμία, αυτά τα ζητήματα παραπέμπονται στο δεύτερο κοινοβούλιο, σε κάθε χώρα όπου υπάρχουν δύο κοινοβούλια. Είναι πολύ καλά γνωστό τι κάνουν αυτά τα δύο κοινοβούλια, όπως, για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ένωση και τη Γιουγκοσλαβία, και σε διάφορες άλλες χώρες. Είναι πολύ καλά γνωστό.
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Υπάρχει κάποια διαφορά σε θέματα αρχής ανάμεσα στους άραβες και τους εβραίους κομμουνιστές στην Παλαιστίνη σχετικά με τη μορφή διακυβέρνησης στην Παλαιστίνη;
Μικούνις: Μιλώ, πρώτα από όλα, εκ μέρους του ΚΚ Παλαιστίνης…
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Ρωτώ μόνο εσάς αν υπάρχει διαφορά ή όχι.
Μικούνι: Τότε, δεν συζητάμε ζητήματα λεπτομερειών. Δεν μπαίνουμε τώρα σε λεπτομέρειες. Έχουμε εμπιστοσύνη στον λαό και μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι, μετά την παραχώρηση ή την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και την αποχώρηση των στρατευμάτων, ο λαός θα επιλύσει όλα τα θεμελιώδη, καθώς και τα λεπτομερή ζητήματα για το μελλοντικό τους Σύνταγμα και την μελλοντική ελεύθερη κυβέρνηση.
Πρόεδρος: Κάποιες επιπλέον ερωτήσεις;
Σερ Αμπντ Ου’ Ραχμάν (Ινδία): Δεν είμαι ικανοποιημένος, όμως, δεν θα θέσω άλλες ερωτήσεις.
Πρόεδρος: Λοιπόν, τότε, τελειώσαμε την ακρόαση των εκπροσώπων του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σας ευχαριστώ, κύριοι.
Μετάφραση από τα αγγλικά (εδώ κι εδώ) parapoda.
Βλ. επίσης
(εβραϊκό) ΚΚ Παλαιστίνης: “Όχι στη διχοτόμηση της Παλαιστίνης” (Οκτώβρης 1946)
Τσεχοσλοβακικός εξοπλισμός της Συρίας πριν τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (22/01/1948)
Σ.Μικούνις (εβραϊκό ΚΚΠ) – Εμίλ Τουμά (ΕΑΣΠ): “Ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη” (Συνδιάσκεψη των ΚΚ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) (26/02-02/03/1947)
Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη: “Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος – Όχι στο βίαιο εποικισμό της Παλαιστίνης – Ο Σιωνισμός εκτρέπει τους Εβραίους από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό” (3/3/1947)
Για τη στάση της ΕΣΣΔ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στο Παλαιστινιακό & την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ (1947-’48)
Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ από την ΕΣΣΔ του Στάλιν (11/02/1953)
Μ. Μπ. Μίτιν (Κομινφόρμ): Σιωνιστικό πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (20/02/1953)
Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων στα γραφεία του ΚΚΙ στη Χάιφα στις 23/10/1948. Καθιστοί (από αριστερά): Μέιρ Βίλνερ, Ταουφίκ Τούμπι, Σμούελ Μικούνις, Εμίλ Χαμπίμπι, Τζορτζ Αγκμπριάν. Όρθιοι (από αριστερά): Ρουθ Λούμπιτς, Ελιάχου Ντρούκμαν, Άβραχαμ Φέιγκενμπάουμ, Βολφ Έρλιχ, Ελιάχου (Αλιόσα) Γκοζάντσκι, Πνίνα Φάινχαους, Έστερ Βιλένσκα, Μορντεχάι Μπιλέτσκι. Φωτο: Γιάκομπ Κέστεν.
παρα ποδα 
